Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Αλουκαρδ]

Τελείωσα το "Τέκνο του Θεού " του Κορμακ Μακαρθυ, σκληρό βιβλίο με βίαιες περιγραφές, μπερδεύει λίγο ο τρόπος αφήγησης της ιστορίας όπως περιγράφει τη πορεία του πρωταγωνιστη καθώς αλλάζει συνεχώς σκηνές απο την εγκληματική δράση του ή χρησιμοποιώντας τρίτα πρόσωπα που αφηγούνται μία σύντομη ιστορία γι' αυτόν...

Σε γενικές γραμμές είναι ένα καλό βιβλίο για τους φίλους των "σκοτεινών" και βίαιων ιστοριών...

 

[Σελεφά]

Τελείωσα τα παρακάτω:

• There There του Tommy Orange

Ωραίο βιβλίο, με την ιστορία να εξελίσσετε μέσα από τα μάτια των αυτόχθονων της Αμερικής.
Το βιβλίο έχει σκηνές βίας, ενδοοικογενειακή βία και άλλα "ωραία" θέματα, που δείχνουν τη βιοπάλη την αυτόχθονων.
Κάποια στιγμή θα αναλύσω διάφορα λαογραφικά στοιχεία του βιβλίου στην αντίστοιχη συζήτηση.

• Yumi and the Nightmare Painter του Brandon Sanderson

Ρομαντικό φαντασίας. Ένα από τα 4 βιβλία του Secret Project του συγγραφέα. Πρωτότυπος και ενδιαφέρον κόσμος όπως πάντα (σχεδόν).

• The Changeling του Victor LaValle

Έχει γυριστεί σε σειρά (μου μένουν 3 επεισόδια να δω). Σκοτεινό (σειρά και βιβλίο) και αργό όπως ταιριάζει στο είδος.
Βέβαια λόγω τίτλου, καταλαβαίνεις εξαρχής που το πάει η ιστορία, ωστόσο το ταξίδι είναι ωραίο.

• Gerald's Game του Stephen King

'Εχει γυριστεί σε ταινία, και όπως πάντα η ταινία μου αρέσει περισσότερο από το βιβλίο, όσον αφορά τον Κινγκ.
Παρόλα αυτά αν εξαιρέσεις κάπου στη μέση που βαρέθηκα, αξίζει να διαβαστεί. Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα.

• The Twisted Ones της T. Kingfisher

Είναι το 4ο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και νομίζω ότι ξεχωρίζει ανάμεσα από τις φετινές μου επιλογές ανάγνωσης.
Το συγκεκριμένο έχει διάφορες λαογραφικές παραδόσεις και υπερφυσικά στοιχεία, όπως το στοιχειωμένο δάσος, κάτι που πάντα με ανατριχιάζει.

 

[Βασίλισσα]

Έχω καιρό να μπω στην Λέσχη: Ωστόσο διάβασα κάποια βιβλία.

ΓΚΙΑΚ Πραγματικά άλλαξα άποψη για τους ελληνες συγγραφείς. Με δυσκόλεψε πολύ η γλώσσα καθώς χρησιμοποιεί ντοπιολαλιές και την αρβανίτικη διάλεκτο. Έμαθα τακτικές (άσχημες) για εμένα για την εποχή εκείνη. Θεωρώ πως είναι ένα αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας και έχει μεταφραστεί στα Ρώσικα και τα Γερμανικά... δυο γλώσσες αρκετά δύσκολες και πραγματικά απορώ αν ο κάθε μεταφραστής κατάφερε να μεταφράσει ένα τόσο δύσκολο βιβλίο στην γλώσσα του. Το συστήνω... χαμένος χρόνος δεν είναι αυτό το βιβλίο.

ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΣ ΘΑΨΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥΣ Το βιβλίο αυτό έχει γίνει γνωστό από στόμα σε στόμα... όπως και το γκιάκ. Τα συναισθήματα για αυτό το βιβλίο είναι ανάμεικτα. Δεν έχω ζήσει σε επαρχία ούτε γνώριζα για την συνουσία με ζώα. Προφανώς και το έχω ακούσει αλλά δεν περίμενα οτι την εποχή του 50 υπήρχε κάτι τέτοιο. Προφανώς και δεν μου ήταν μια ευχάριστη ανάγνωση ως προς αυτό το σημείο. Η Κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ωραία και πρωτότυπη. Κάπου διασκεδαστική θα έλεγα. Αυτό που μου άρεσε ήταν πως ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου ο Φανούρης θα ζήσει περιπέτειες οι όποιες θα τον οδηγήσουν στον έρωτα, τον πόνο, την θλίψη και στην κατανόηση της ζωής. Και μπορώ να πω πως το τέλος του βιβλίου ήταν αρκετά συγκινητικό.

ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΙΝΕΙΑΔΑΣ Ένα βιβλίο που ειλικρινά δεν κατάλαβα τπτ. Μάλιστα όταν είχε πρωτοβγεί μου είχε κάνει εντύπωση πως δεν έχει κυκλοφορήσει στις βιβλιολέσχες καθώς τα άλλα δυο της βιβλία που είναι μεταφρασμένα στα ελληνικά είναι πολύ γνωστά.
Τελειώνοντας το βιβλίο κατάλαβα γιατί δεν κατάλαβα το βιβλίο. Για να το διαβάσεις θα πρέπει πρώτα να έχεις διαβάσει τον Βιργίλιο καθώς αναλύει στην ουσία τα γραπτά του... επίσης θα πρέπει να έχεις διαβάσει την κόλαση του Δάντη (ντρέπομαι που το λέω αλλά μέχρι σήμερα δεν την έχω διαβάσει) για να έχεις μια κάποια εικόνα. Η Αινειάδα που είναι και στον τίτλο του βιβλίου είναι ένα γραπτό που άφησε ο Βιργίλιος και διδάσκεται στα σχολεία της Ιταλίας όπως διδασκόμαστε εμείς την Οδύσσεια και την Ιλιάδα. Καλή επιτυχία σε όποιον τολμήσει να το διαβάσει... εγώ το βρήκα δύσκολο... αφού αυτό το κείμενο δεν το είχα διδαχτεί.

 

[λουκία]

Έχω καιρό να μπω στην Λέσχη: Ωστόσο διάβασα κάποια βιβλία.

ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΣ ΘΑΨΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥΣ Το βιβλίο αυτό έχει γίνει γνωστό από στόμα σε στόμα... όπως και το γκιάκ. Τα συναισθήματα για αυτό το βιβλίο είναι ανάμεικτα. Δεν έχω ζήσει σε επαρχία ούτε γνώριζα για την συνουσία με ζώα. Προφανώς και το έχω ακούσει αλλά δεν περίμενα οτι την εποχή του 50 υπήρχε κάτι τέτοιο. Προφανώς και δεν μου ήταν μια ευχάριστη ανάγνωση ως προς αυτό το σημείο. Η Κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ωραία και πρωτότυπη. Κάπου διασκεδαστική θα έλεγα. Αυτό που μου άρεσε ήταν πως ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου ο Φανούρης θα ζήσει περιπέτειες οι όποιες θα τον οδηγήσουν στον έρωτα, τον πόνο, την θλίψη και στην κατανόηση της ζωής. Και μπορώ να πω πως το τέλος του βιβλίου ήταν αρκετά συγκινητικό.

Το "ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΣ ΘΑΨΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥΣ" είναι απο τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος. Γενικά η νήσος φέτος έχει βγάλει πολύ καλά βιβλία κατά την γνώμη μου. Όσο για την συνουσία με τα ζώα υπάρχει μια μεγαλειώδης αναφορά στον Μεγάλο Ανατολικό με την κυρία που συνουσιάζεται με τον μολοσσό της (νομίζω δις) το οποίο όχι απλά αφορά σε εκείνη την εποχή αλλά γράφτηκε σ εκείνη την εποχή! :D:D:D

 

[Βασίλισσα]

@λουκία Εντάξει για τον Μεγάλο Ανατολικό γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται... εκεί ότι και να διαβάσω δεν μου κάνει εντύπωση. Όμως η ιστορία τοποθετείτε στην Κρήτη την εποχή του 50 είναι κάτι που δεν γνώριζα... θα προτιμούσα να είχα μείνει στην άγνοια μου. Δεν μπορώ καν να το κάνω εικόνα όλα αυτό...

 

[Διχασμένη]

Τελείωσα τα παρακάτω:

• There There του Tommy Orange

Ωραίο βιβλίο, με την ιστορία να εξελίσσετε μέσα από τα μάτια των αυτόχθονων της Αμερικής.
Το βιβλίο έχει σκηνές βίας, ενδοοικογενειακή βία και άλλα "ωραία" θέματα, που δείχνουν τη βιοπάλη την αυτόχθονων.
Κάποια στιγμή θα αναλύσω διάφορα λαογραφικά στοιχεία του βιβλίου στην αντίστοιχη συζήτηση.

• The Changeling του Victor LaValle

Έχει γυριστεί σε σειρά (μου μένουν 3 επεισόδια να δω). Σκοτεινό (σειρά και βιβλίο) και αργό όπως ταιριάζει στο είδος.
Βέβαια λόγω τίτλου, καταλαβαίνεις εξαρχής που το πάει η ιστορία, ωστόσο το ταξίδι είναι ωραίο.

• The Twisted Ones της T. Kingfisher

Είναι το 4ο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και νομίζω ότι ξεχωρίζει ανάμεσα από τις φετινές μου επιλογές ανάγνωσης.
Το συγκεκριμένο έχει διάφορες λαογραφικές παραδόσεις και υπερφυσικά στοιχεία, όπως το στοιχειωμένο δάσος, κάτι που πάντα με ανατριχιάζει.

Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται το There There (δεν με πειράζει να έχει βία η οποία απεικονίζει ένα πρόβλημα, δηλαδή με σκοπό να ενοχλήσει και να καταδείξει κάτι, όχι απλά για το σοκάρισμα).
Το Changelling ακούγεται απλά πολύ ωραίο, αν και όπως λες κι εσύ, ο τίτλος του είναι σπόιλερ.
Το The Twisted Ones ακούγεται σπουδαίο, αλλά έχει αρκετά χαμηλή βαθμολογία στο goodreads.

Όσο για αυτό που συζητάτε Λουκία και Βασίλισσα, το Γκιακ ανήκει στα βιβλία που θέλω να διαβάσω. Το άλλο, "οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους" συγγνώμη, αλλά όσο σπουδαίο και να είναι (έχω διαβάσει για αυτό) εγώ προσωπικά αρνούμαι να το διαβάσω αν έχει και τέτοια περιστατικά. Και σε ένα διήγημα του Ιωάννου για τις κότες αναφέρεται κάτι τέτοιο.

 

[Βασίλισσα]

@Διχασμένη Το Γκιάκ πρέπει να το διαβάσεις. Το οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους... εντάξει διασκεδαστικό είναι το βιβλίο αλλά δεν χάνεις και κάτι αν δεν το διαβάσεις. Η Αλήθεια είναι οτι αυτές οι περιγραφές με απώθησαν και εμένα αλλά είναι μια αλήθεια που συνέβαινε.

 

[λουκία]

Καλημέρα σας Τελείωσα Φραντς Κάφκα - Η Δίκη. Το μόνο που θα γράψω για το συγκεκριμένο βιβλίο-αριστούργημα, είναι πως η παρούσα έκδοση έχει ένα ενδιαφέρον πρόλογο & επίμετρο καθώς και σημειώσεις της μεταφράστριας όπου βοηθούν εξαιρετικά.

 

[Αλουκαρδ]

@λουκία εξαιρετικό βιβλίο και εμένα μου άρεσε πολύ, απο άλλη έκδοση το διάβασα εγω βέβαια..

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες το City in the autumn stars του Moorcock, δεύτερη ιστορία της τριλογίας του Von Bek, και το the pleasure garden of Felipe Sagittarius, μια μικρή ιστοριούλα που αποτελεί το τέλος της τριλογίας.

Ας πω για την πρώτη: μέχρι την μέση είναι απλά επική! Εντελώς διαφορετικό ύφος από την πρώτη ιστορία της τριλογίας, ετούτη εδώ είναι ένα υπέρχοχο ταξίδι στην επαναστατική Ευρώπη (λίγο μετά τη Γαλλική επανάσταση και την περίοδο της τρομοκρατίας). Πολύ ζωντανές περιγραφές, τρομεροί χαρακτήρες, υπέροχη αφήγηση.

Από τη μέση και μετά, ο Moorcock αφήνει την αχαλίνωτη φαντασία του ελεύθερη και γίνεται ο κακός χαμός. Μπλέκονται η ευρωπαϊκή αλχημιστική με τη μινωϊκή (!!!) και τη σαξονική παράδοση μ'έναν τρόπο που δεν είναι πάντοτε επιτυχής. Πολλά από τα επεισόδια του 2ου μέρους της ιστορίας τα βρήκα κάπως αχρείαστα, ή τουλάχιστον θα μπορούσαν να είναι λιγότερο εκτενή. Βέβαια, κριτική στον μεγάλο μάστορα της λογοτεχνίας του φανταστικού δεν θα κάνω, ο άνθρωπος απλά δεν παίζεται όταν έρχεται κανείς αντιμέτωπος με τον πλούτο των ιδεών και των εικόνων που μπορεί να δημιουργήσει. Απλώς σε κάποια σημεία το μπέρδεμα αυτό με τον μινώταυρο, τους αλχημιστές και τις αποκρυφιστικές πρακτικές κουράζει, γίνεται κομματάκι υπερβολικό και χάνεται η ευθύτητα, η αμεσότητα (και εν τέλει η ομορφιά) της πρώτης ιστορίας (που ήταν το παραδοσιακό δίπολο καλό-κακό/θεός-εωσφόρος).

Σε κάθε περίπτωση, πέρα από τις υπερβολές (που στην τελική είναι υποκειμενικό ζήτημα) η γλώσσα και η γραφή είναι καθηλωτικές. Χαίρομαι που το διάβασα στο αγγλικό πρωτότυπο και όχι σε μετάφραση. Είμαι βέβαιος ότι θα έχανε πολλή από τη μαγεία και την ομορφιά του.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τον τελευταίο πιστολέρο, το πρώτο βιβλίο του Μαύρου Πύργου του King.

Καταρχάς, καμία σχέση με ό,τι έχω διαβάσει μέχρι τώρα από King. Λογικό, μιας και έγραψε την ιστορία στα 19 του (αν δεν κάνω λάθος). Πολύ πρωτόλειο κείμενο, δεν υπάρχουν καθόλου το ύφος και η συγγραφική λογική (=ο τρόπος που "χτίζει" τις ιστορίες και τους χαρακτήρες) που παρουσιάζονται με θαυμαστή συνέπεια στα κατοπινά του έργα. Σε σημείο μάλιστα που, αν βγάλει κάποιος το εξώφυλλο, δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό το κείμενο έχει γραφτεί από τον King.

Από κει και πέρα, μου φάνηκε η ιστορία πολύ αόριστη, πολύ κρυπτική, γεμάτη υπαινιγμούς που από ένα σημείο και μετά δεν καταλάβαινα το ρόλο τους. Προφανώς θα τους βρω στα επόμενα βιβλία και πολλά πράγματα που διάβασα σ'αυτό το πρώτο μέρος θα διαφωτιστούν στα επόμενα. Όμως, πολλές φορές είχα την ισχυρή (και λίγο ενοχλητική) πεποίθηση ότι κάποιοι υπαινιγμοί υπήρχαν για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, μυστήριο, να προσθέσουν πόντους σε μια ιστορία 300 σελίδων (την οποία ο 40άρης King εύκολα, άνετα, αβίαστα θα την είχε απλώσει σε 3000!). Με λίγα λόγια, κάποια πράγματα μου φάνηκαν αχρείαστα, άλλα μου έδιναν την εντύπωση ότι προσπαθούσε πολύ. Και είχα την αίσθηση του μιμητισμού, κάποιες φορές: ότι προσπαθούσε δλδ ο Stephen να μιμηθεί κάποιον, να προσεγγίσει ένα μυστηριακό/μυστικιστικό ύφος που δεν μπορεί να χειριστεί με πολύ (ή και λίγη) επιτυχία -και δεν του ταιριάζει κιόλας.

Παρά το γεγονός ότι για κάποιον άγνωστο και ανεξήγητο λόγο το κείμενο μαγνητίζει, δεν μου άρεσε. Όχι επειδή δεν βρήκα κλασσικά King-στοιχεία. Αλλά επειδή έχει κάποιες αδυναμίες και επειδή αρκετά συχνά μου δινόταν η εντύπωση ότι προσπαθούσε πάρα πολύ να μοιάσει σε κάτι/κάποιον άλλο.
Είναι αυτονόητο βεβαίως-βεβαίως ότι θα διαβάσω και τα υπόλοιπα....

 

[Αλουκαρδ]

@ΜιΛάμπρος Εμένα απο τη σειρά αυτή του King "ο Τελευταίος Πιστολέρο" και το "Ο μάγος και η γυάλινη σφαίρα " είναι τα αγαπημένα μου αν και δεν την έχω ολοκληρώσει όλη τη σειρά...Ήταν και το 1ο βιβλίο του King που διάβασα αυτο δεν είχα (ούτε έχω) διαβάσει άλλο..

 

[ΜιΛάμπρος]

@Αλουκαρδ οι γνώμες είναι υποκειμενικές και προφανώς δεν έχω καμία πρόθεση να πλήξω τον King (ποιος είμαι εγώ άλλωστε, το ταπεινό χαμομηλάκι?). Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει (ακόμα) τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς και μάλλον θα αργήσω να τα διαβάσω γιατί δεν τα'χω μαζί μου εδώ στην εσχατιά που βρίσκομαι. Παρ΄όλα αυτά, η άποψη εδράζεται στη σύγκριση με τα κατοπινά του βιβλία (τα οποία εύχομαι ειλικρινά να'σαι καλά και να τα διαβάσεις): η ιστορία της Λίσι π.χ. είναι ένα βιβλίο 640 σελίδων (στον Κλειδάριθμο, 604 στο Bell), το οποίο περιγράφει γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε λιγότερο από μια βδομάδα. Δηλαδή χτίζει την ιστορία ως εκεί που δεν πάει, κάνοντας στο ενδιάμεσο προβολές στο παρελθόν ή σε παράλληλες ιστορίες/γεγονότα που καθιστούν τους χαρακτήρες σχεδόν "ιστορικούς". Στον πιστολέρο δεν υπάρχει αυτό και όταν κάποιος έχει διαβάσει σχεδόν τα 3/4 της εργογραφίας του King και πιάνει στα χέρια του ένα πρωτόλειο κείμενο, όπως και να το κάνουμε η σύγκριση είναι μοιραία. Δεν είναι κακό το ότι το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι χτισμένο όπως τα υπόλοιπα. Απλά είναι κάτι αξιοσημείωτο, όπως αξιοσημείωτο (χωρίς πάλι να είναι αρνητικό) είναι το ότι είδα τον King πριν γίνει ο King που γνωρίζω εδώ και 26 χρόνια, με το δικό του, προσωπικό ύφος. Το ότι δεν μ'άρεσε το βιβλίο είναι εντελώς δευτερεύον σε σχέση με την εντύπωση που μου έκαναν όλα τα παραπάνω. Συν το γεγονός ότι το βιβλίο μαγνητίζει, για κάποιον παράξενο λόγο, και δεν σ'αφήνει να το αφήσεις.

 

[Αλουκαρδ]

Συμφωνώ, όπως έγραψες και στο 1ο ποστ για το βιβλίο θα βρεις πολλές απαντήσεις και το χτίσιμο των χαρακτήρων στα επόμενα βιβλία,ειδικά στο Μαγο και τη γυάλινη σφαίρα που ανέφερα,ιδανικά θα μπορούσαν να διαβαστούν μαζί αυτά τα 2 βιβλία,κάτι που έχει γίνει στο 1ο κομικ του Πύργου όπου τα έχουν ενώσει.

 

[Κεχριμπάρι]

Η σειρά "Ο μαύρος πύργος " του Κινγκ (τα πρώτα 7 βιβλία) είναι απο τα πρώτα βιβλία του που διαβασα.
Το να διαβάσεις το πρώτο βιβλίο μόνο είναι σαν να μην έχεις διαβάσει τίποτα...Απο το 2ο βιβλίο ξεκινάει "η φάση"! Τελείωνα το ένα βιβλίο και πήγαινα κατευθείαν στο επόμενο και όταν έφτασα στο "Οι λύκοι της Καλα" και δεν μπορούσα να το βρω αρχικά, έπιασα τον εαυτό μου να λυσάει. Είχα πωρωθεί!

Ο Μαύρος Πύργος του Κινγκ για μένα δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία του και έχω διαβάσει πολλά...

ιδανικά θα μπορούσαν να διαβαστούν μαζί αυτά τα 2 βιβλία

Συνιστώ να διαβαστούν με τη σειρά τα βιβλία, γιατί αποτελούν συνέχεια, δεν είναι αυτοτελή!...

 

[ΒασίληςΚ]

Τελείωσα σήμερα το «Η εποχή των τυφώνων» της Φερνάντα Μελτσόρ το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Νομίζω οτι ήταν ευχάριστη έκπληξη για φέτος απο αυτά που διάβασα. Ειναι σκληρό, και σε γλώσσα και σε εικόνες αλλα ρεαλιστικό (δυστυχώς) αντικατοπτρίζοντας εναν κόσμο που πραγματικά καταρρέει καθημερινά. Μια κοινωνία που αδιαφορεί για τα πάντα γύρω της, με τα μέλη της καταδικασμένα πιόνια και θεατές σε μια ζωή άνευ σημασίας, εφήμερη, βρώμικη κ ανήθικη που ο θάνατος ειναι καθημερινός επισκέπτης κ πανταχου παρών,και τις περισσοτερες φορές έρχεται με βίαιο κ απάνθρωπο τρόπο. Παρόλα ταύτα δν δείχνει να ενδιαφέρει κανένα, άτομα σε πλήρη αποκτήνωση που το μόνο που μετρά είναι το σήμερα. Να ζήσεις, να βγάλεις εύκολα και γρήγορα χρήματα κ να ονειρεύεσαι οτι μπορείς να φύγεις απο εκει αφήνοντας πίσω τα πάντα με οποιοδήποτε τίμημα.

Υ.Γ : Για επόμενο είμαι μεταξύ 3 εντελώς διαφορετικών βιβλίων που έχω στη βιβλιοθήκη . Το Ξενο Χωμα απο Cummins , το 2666 του Bolano ή τον αγαπημενο Τσβαιχ στο «Μια συνειδηση ενάντια στη βια»

 

[λουκία]

Καλημέρα τελείωσα τα εξής:
2084 - Βαγγελιώς Κονδάκη Καραμέτου: Μικρά κείμενα δυστοπικού περιεχομένου, παραθέτω ένα εύστοχο παράδειγμα:

Spoiler

Ευχάριστες ειδήσεις για τους απολυμένους εργάτες. Με απόφαση της Αυτού Εξοχότητας του ίδιου του Πρωθυπουργού, το ποσόν που θα καταβάλλει ο απολυμένος στον εργοδότη για τις γνώσεις που απέκτησε κατά την περίοδο της εργασίας του μειώνεται κατά 1%. Δυσαρεστημένοι οι εργοδότες, ανακουφισμένοι οι μελλοντικά απολυμένοι. Ζήτω η Κυβέρνηση, που για άλλη μια φορά στηρίζει τις λαϊκές τάξεις.

Αταξίες - Μόδης Γούναρης: Μικρά διηγήματα με μεγάλα συναισθήματα. Για μια ακόμη φορά ο Γούναρης μας αγκαλιάζει με τις ιστορίες του
Συγνώμι που πέθανα εδό – Μαρία Πετρίτση: Μια ιστορία που κινείται ανάμεσα στην Κυψέλη, Τασκένδη, Κέρκυρα κ.α έχοντας πάντα στο κέντρο της την παράφορη αγάπη μιας γιαγιάς για τον νεκρό εγγονό της.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα:
1) Η εκκλησία της Αγίας Σοφίας και άλλες ιστορίες, του Κανταρέ. Ένα πολύ όμορφο βιβλίο με 3+4 ιστορίες. Οι πρώτες τρεις ανήκουν στη συλλογή Ιστορίες της Νύχτας που έρχεται. Οι υπόλοιπες (μικρές) τέσσερις ανήκουν στη συλλογή Ιστορίες αλλοτινών καιρών. Αμφότερες οι συλλογές αποτελούν μέρος από τα Άπαντα του Κανταρέ που εκδόθηκαν στη Γαλλία.
Θα μείνω στις πρώτες τρεις γιατί παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον: αναφέρονται στον διπλό χαρακτήρα των Βαλκανίων, μεταξύ Ευρωπαϊκής Δύσης και Οθωμανικής Ανατολής (όπως Δυτικο-ανατολίτικο είναι και το όνομα του συγγραφέα, Ισμαήλ Κανταρέ), με έναν τρόπο αλληγορικό, που αναδεικνύει τα άκρα (πολιτιστικά, θρησκευτικά κλπ) αλλά και το πώς μπλέκονται οι δυο πόλοι (Δύση-Ανατολή) στην ιστορία και την κουλτούρα των Βαλκανίων, από την κατάκτηση της Πόλης, την οθωμανική περίοδο, ως τη μαζική μετανάστευση των Αλβανών προς την Ιταλία μετά την κατάρρευση του καθεστώτος.

2) Γράμμα στη Ματίλντα, του Καμιλέρι. 3,75 έκανε, το έβαλα στο καλάθι γιατί μ'αρέσει ο Καμιλέρι και θέλω να έχω όλα του τα έργα. Μια κάπως πρόχειρη και σύντομη αυτοβιογραφία του συγγραφέα, με τη μορφή ενός γράμματος προς τη δισέγγονή του, διηγείται κάποια περιστατικά από τον Β΄ ΠΠ ως την εποχή του Μπερλουσκόνι, με έμφαση σε κάποιες επιτυχίες του ιδίου στον χώρο του θεάτρου, της τηλεόρασης και της σχέσης του με αριστερά έντυπα. Απλώς of librarian interest, τίποτα περισσότερο.

3) Το λυκόφως των θεών της στέπας, του Κανταρέ. Πολύ ενδιαφέρουσα διήγηση της περιόδου που ο Κανταρέ έζησε ως υπότροφος στο ινστιτούτο Γκόρκι στη Μόσχα. Πολύ πυκνό σε γεγονότα, συναισθήματα και σκέψεις που αφορούν στον συγγραφέα, χωρίς να μπαίνει τόσο βαθιά στην καθημερινή ζωή της κομμουνιστικής Μόσχας κατά την εποχή του Χρουστσώφ. Μου άρεσε πάρα πολύ επειδή διακρίνονται κάποιες ιδέες που θα εμφανιστούν αργότερα στο έργο του (π.χ. ο μύθος της Ντορουντίν που έγινε αργότερα το Ποιος έφερε την Ντορουντίν;), αποκαλύπτοντας έτσι σε μια κάπως εμβρυακή μορφή το πως παίζει με μύθους και διηγήσεις της πατρίδας του, αλλά και γενικότερα των Βαλκανίων, και πως καθρεφτίζει μέσ΄απ' αυτούς τις διαπροσωπικές σχέσεις των χαρακτήρων του.

 

[ΒασίληςΚ]

Τελείωσα απο Στεφάν Τσβάιχ το «Μια συνείδηση ενάντια στη βία , Καστελιόν κατα Καλβίνου» σε μετάφραση Δημήτρη Δημοκίδη.
Ηταν πραγματικά εξαίσιο, το απόλαυσα. Με αφορμή μια θρησκευτική διαφορά και ντυμένο με τον εξαίσιο λόγο του Τσβαιχ να ρεει, παρελαύνουν μια σειρά απο γεγονότα ενω τα ιστορικα και φιλοσοφικα ερωτηματα ξεπηδουν αβίαστα και πιο επικαιρα απο ποτέ.
Εξαιρετικη μετάφραση και φροντισμένη έκδοση. Ένας σχολιασμός απο τη Σώτη Τριανταφύλλου για το βιβλίο

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τον Οδηγό του ανέμελου παρατηρητή των νεφών του Gavin Pretor-Pinney, ιδρυτή της Cloud Appreciation Society. Ήταν ένα βιβλίο που το είχα βάλει στο μάτι εδώ και κάμποσο καιρό, μιας και για κάποιον λόγο που δεν έχω εντοπίσει (και δεν με ενδιαφέρει να εντοπίσω εδώ που τα λέμε) γοητεύομαι σφόδρα από τα νέφη, τους σχηματισμούς και τα χρώματά τους. Φοβάμαι όμως ότι δεν με έκανε και πολύ σοφώτερο.

Όχι γιατί δεν είναι καλό ως βιβλίο. Το αντίθετο. Εξηγεί αρκετά επιστημονικά, και με κάμποση ορολογία που μπορεί εύκολα να την καταλάβει κανείς, πώς σχηματίζονται τα νέφη, πώς παίρνουν το όνομά τους αναλόγως της περιεκτικότητας σε υγρασία ή παγοκρυστάλλους, αναλόγως του ύψους τους, των κατακρημνήσεων (βροχοπτώσεις δλδ, χαλαζοπτώσεις ή χιονοπτώσεις) που προκαλούν κλπ. Πολύ θετικό σε όλο αυτό το "επιστημονικό" ύφος είναι η σύνδεση που κάνει ο συγγραφέας με την τέχνη (τι συμβολίζουν τα νέφη σε πίνακες), τη λογοτεχνία και την ποίηση και την ιστορία. Βέβαια, προσωπικά πάντοτε, θα ήθελα να είχε εμβαθύνει περισσότερο σε τέτοια θέματα (αυτό που λέμε interdisciplinary). Και αυτό το λίγο όμως αρκεί.

Το θετικό του βιβλίου, κατά τη γνώμη μου, είναι τα δυο τελευταία κεφάλαια (τα υπόλοιπα εξηγούν τα διάφορα είδη νεφών, τον τρόπο σχηματισμού τους κλπ). Στο ένα αναφέρονται τα ίχνη που αφήνουν τα αεροπλάνα, τα οποία λογίζονται ως ανθρωπογενή νέφη, και γίνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για τις επιπτώσεις που έχουν αυτά τα ίχνη στην υπερθέρμανση του πλανήτη (όχι, δεν μας ψεκάζουν). Και το δεύτερο και τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στο πρωινό μεγαλείο, ένα μοναδικό είδος νέφους που παρατηρείται κυρίως στη νότια Αυστραλία και προσελκύει πλήθος ανεμοπτεριστών για να το "καβαλήσουν" (όπως ένα κύμα).

Μόνο αρνητικό σε ένα κατά τ'άλλα συμπαθητικό βιβλίο οι ελάχιστες έγχρωμες φωτογραφίες και οι πολλές ασπρόμαυρες -κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται ο ελληνικός εκδοτικός οίκος, η αυθεντική αγγλική έκδοση έρχεται με ασπρόμαυρες φωτογραφίες.