Καλημέρα σας! Τελείωσα το Επιβάτης 23 του Sebastian Fitzek. Κύλησε ευχάριστα αν και οι ανατροπές ήταν κάπως προβλεπόμενες. Το γενικό θέμα παρόλαυτα ήταν καλό είχε ενδιαφέρον να ξετυλίσσεται η υπόθεση πάνω σ ένα κρουαζιερόπλοιο.
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Καλησπέρα σας. Τελείωσα το "Φοβάμαι ταυρομάχε" του Pedro Lemebel. Δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω απο αυτό που λέει το οπισθόφυλλο γιαυτο το υπέροχο βιβλίο για να μην χαλάσω την μοναδικότητα και τη μαγεία που θεωρώ οτι έχει κυρίως ο τρόπος γραφής του Λεμεμπέλ που αντικατοπτρίζει και την τρομερή και ιδιαίτερη προσωπικότητα του.
Η μοναδική συμβουλή που θα έδινα είναι να διαβαστεί πρώτα το επίμετρο (οσο περίεργο και εαν φαίνεται) για μια γνωριμία με τη θεματολογία και κυρίως του ποιος ήταν ο συγγραφέας και μετά you are good to go.
Η μοναδική συμβουλή που θα έδινα είναι να διαβαστεί πρώτα το επίμετρο (οσο περίεργο και εαν φαίνεται) για μια γνωριμία με τη θεματολογία και κυρίως του ποιος ήταν ο συγγραφέας και μετά you are good to go.
Καλημέρα καλή βδομάδα! Τελείωσα το Χέρι στη φωτιά - Κωστής Γκιμοσούλης. Τον αγαπώ τον Κωστή. Ξέρω πως δεν είναι ο καταπληκτικός συγγραφέας που θα σου ανοίξει νέους ορίζοντες ή θα σου δώσει τεράστιες συγκινήσεις. Τα βιβλία του όμως βγάζουν μια καλοσύνη και μια ζεστασιά με απλή γραφή χωρίς επιτήδευση που νιώθεις τις λέξεις να σ αγκαλιάζουν. Όποιος έχει διαβάσει Γκιμοσούλη, θα διαβάζει Γκιμοσούλη και σε αυτό το βιβλίο 
Καλημέρα σας, τελείωσα το Η γυναίκα που έτρωγε τις αμαρτίες των άλλων – Μαρία Πετρίτση. Πρόκειται για μια γυναίκα που έχει πάρει το μετρό Παρισίου και σε κάθε στάση παρατηρεί διαφορετικό επιβάτη και πλέκει μια ιστορία πάνω του. Μέσα απο αυτές τις ιστορίες αποκαλύπτει πράγματα και για τον εαυτό της.
Τελείωσα και το δεύτερο "τουβλάκι" του Fernando Aramburu που είχα Τα πετροχελίδονα. Δεν θα πω πολλά, γιατί θα ήθελα να κάνω μια βιβλιοπαρουσίαση (ελπίζω να βρω τον χρόνο - σε μαι ζορισμένη περίοδο). Θα πω μόνο ότι δεν είναι τόσο μνημειώδες έργο όσο η Πατρίδα του ιδίου (βλπ στο ίδιο νήμα παλαιότερα, τις εντυπώσεις μου), αλλά ο πρωταγωνιστής για κάποιους λόγους (άλλους που ξέρω και άλλους που αγνοώ) μίλησε πολύ στην ψυχή μου - ταυτίστηκα σε διάφορα μαζί του.
Σχετικά πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο, το οποίο χωρίς υπερβολή θα το κατέτασσα στα πιο όμορφα βιβλία που διάβασα ποτέ. Ο συγγραφέας γνωστός, αγαπημένος αλλά σε αυτό το βιβλίο ξέφυγε από τη συνηθισμένη θεματολογία του και έφτιαξε πραγματικά ένα ταξίδι νοσταλγίας, γεμάτο αναμνήσεις, μαγικούς κόσμους και καλοκαίρι.
Φυσικά, μιλάω για αυτό το βιβλίο.
Πρόσφατη επανακυκλοφορία από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ, σε εξαιρετική μετάφραση και επιμέλεια.
Ο Μπράντμπερι φεύγει για λίγο από τη θεματολογία της ΕΦ και φτιάχνει ένα κολάζ με τις καλοκαιρινές περιπέτειες ενός μικρού αγοριού. Αγάπησα κάθε σελίδα του!
Φυσικά, μιλάω για αυτό το βιβλίο.
Πρόσφατη επανακυκλοφορία από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ, σε εξαιρετική μετάφραση και επιμέλεια.
Ο Μπράντμπερι φεύγει για λίγο από τη θεματολογία της ΕΦ και φτιάχνει ένα κολάζ με τις καλοκαιρινές περιπέτειες ενός μικρού αγοριού. Αγάπησα κάθε σελίδα του!
Καλημέρα σας, τελείωσα το Ροκεντρό (Dazed and Confused) - Σιδεράκης Γιάννης και ευχαριστώ πολύ Χανκ Μουντυ που τον "σύστησε" μέσα απο παλαιότερο post. Ωραίος ο Γιάννης!
Τελείωσα χθες την Αρχόντισσα του Κάλανταν, των Herbert υιού-Anderson, το δεύτερο βιβλίο ακόμα μιας prequel τριλογίας του Dune. Είχε προηγηθεί ο Δούκας του Κάλανταν, τον οποίον δεν διάβασα ακόμα, και αναμένεται να εκδοθεί ακόμα ένα. Πρόκειται για την περιγραφή γεγονότων γύρω από τους τρεις βασικούς χαρακτήρες του Dune, του δούκα Λίτο Ατρείδη, της Λαίδης Τζέσικα (επίσημη παλλακίδα του δούκα) και του υιού τους, Πωλ.
Ας πάρω το φτυάρι.
Το κάνουν για τα λεφτά, όχι για τους λάτρεις του Dune. Πιο ξεκάθαρο δεν γίνεται. Πρώτον και κύριον, τα γεγονότα που περιγράφονται δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το αυθεντικό Dune του πατέρα Herbert. Δηλαδή, για όσους γνωρίζουν την αυθεντική 5λογία του Dune, θα διαβάσουν πράγματα και καταστάσεις που σίγουρα θα τους φανούν πολύ παράξενα. Λογικό, καθώς στο αυθεντικό έργο ουδεμία υπόνοια υπάρχει για τα γεγονότα που υποτίθεται ότι προηγήθηκαν.
Αλλά ούτε και σύνδεση υπάρχει. Πολύ λογικό, επειδή ειδικά αυτή η τριλογία είναι τόσο, μα τόσο εκτός του πνεύματος και του οράματος του αυθεντικού Dune του Herbert πατρός και φαίνεται πολύ ξεκάθαρα πως οι δυο συγγραφείς "σκύλευσαν" τους χαρακτήρες που επινόησε ο πατήρ Herbert για να φτιάξουν ιστορίες που μια χαρά θα στεκόνταν αν ήταν αυτόνομες, αλλά στο πλαίσιο του Dune σε μενα προσωπικά μου φαντάζουν οριακά ως ύβρις. Αν αυτό είναι ενοχλητικό (αν όχι θλιβερό για τους αναγνώστες που αγκάλιασαν το αυθεντικό Dune και το όραμα του συγγραφέα του), ακόμα πιο ενοχλητικό είναι το γεγονός ότι η Αρχόντισσα μοιάζει υπερβολικά με την άλλη τριλογία, αυτή των τριών Οίκων του Dune...
Σε τι συνίστανται αυτές οι ομοιότητες; Συνεχής δράση και δολοπλοκίες. Ατέλειωτες δολοπλοκίες, μηχανορραφίες, πισώπλατα μαχαιρώματα. Κάθε σελίδα κυριολεκτικά αποκαλύπτει και κάτι καινούργιο, μια νεα απειλή για τους ήρωες και τους συν αυτούς πρωταγωνιστές. Και είναι τόσο πολλές και τόσο απειλητικές, που αναρωτιέται κανείς πώς τα κατάφεραν τελικά οι ήρωες και επέζησαν. Ευφυείς, λοιπόν, στην έμπνευσή τους αυτές οι επινοήσεις των δυο συγγραφέων, αναμφίβολα κρατούν τον αναγνώστη στην τσίτα.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, καταντούν βαρετές και υπέρμετρα εκνευριστικές/σπαστικές. Ήδη από την τριλογία των Οίκων οι πάντες δολοπλοκούν εναντίον των πάντων, νεα πρόσωπα αναδύονται, νέες απειλές, κίνδυνοι, καταστροφές. Και αυτό το ανεξέλεγκτο μοτίβο συνεχίζεται κι εδώ, σαν να είναι σαπουνόπερα, σαν να λησμόνησαν οι συγγραφείς το μεγαλόπνοο οικολογικό όραμα του Dune.
Το χειρότερο είναι ότι εξακολουθώ να αγοράζω ό,τι έχει σχέση με το Dune, τέτοιο junkie που είμαι...
Ας πάρω το φτυάρι.
Το κάνουν για τα λεφτά, όχι για τους λάτρεις του Dune. Πιο ξεκάθαρο δεν γίνεται. Πρώτον και κύριον, τα γεγονότα που περιγράφονται δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το αυθεντικό Dune του πατέρα Herbert. Δηλαδή, για όσους γνωρίζουν την αυθεντική 5λογία του Dune, θα διαβάσουν πράγματα και καταστάσεις που σίγουρα θα τους φανούν πολύ παράξενα. Λογικό, καθώς στο αυθεντικό έργο ουδεμία υπόνοια υπάρχει για τα γεγονότα που υποτίθεται ότι προηγήθηκαν.
Αλλά ούτε και σύνδεση υπάρχει. Πολύ λογικό, επειδή ειδικά αυτή η τριλογία είναι τόσο, μα τόσο εκτός του πνεύματος και του οράματος του αυθεντικού Dune του Herbert πατρός και φαίνεται πολύ ξεκάθαρα πως οι δυο συγγραφείς "σκύλευσαν" τους χαρακτήρες που επινόησε ο πατήρ Herbert για να φτιάξουν ιστορίες που μια χαρά θα στεκόνταν αν ήταν αυτόνομες, αλλά στο πλαίσιο του Dune σε μενα προσωπικά μου φαντάζουν οριακά ως ύβρις. Αν αυτό είναι ενοχλητικό (αν όχι θλιβερό για τους αναγνώστες που αγκάλιασαν το αυθεντικό Dune και το όραμα του συγγραφέα του), ακόμα πιο ενοχλητικό είναι το γεγονός ότι η Αρχόντισσα μοιάζει υπερβολικά με την άλλη τριλογία, αυτή των τριών Οίκων του Dune...
Σε τι συνίστανται αυτές οι ομοιότητες; Συνεχής δράση και δολοπλοκίες. Ατέλειωτες δολοπλοκίες, μηχανορραφίες, πισώπλατα μαχαιρώματα. Κάθε σελίδα κυριολεκτικά αποκαλύπτει και κάτι καινούργιο, μια νεα απειλή για τους ήρωες και τους συν αυτούς πρωταγωνιστές. Και είναι τόσο πολλές και τόσο απειλητικές, που αναρωτιέται κανείς πώς τα κατάφεραν τελικά οι ήρωες και επέζησαν. Ευφυείς, λοιπόν, στην έμπνευσή τους αυτές οι επινοήσεις των δυο συγγραφέων, αναμφίβολα κρατούν τον αναγνώστη στην τσίτα.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, καταντούν βαρετές και υπέρμετρα εκνευριστικές/σπαστικές. Ήδη από την τριλογία των Οίκων οι πάντες δολοπλοκούν εναντίον των πάντων, νεα πρόσωπα αναδύονται, νέες απειλές, κίνδυνοι, καταστροφές. Και αυτό το ανεξέλεγκτο μοτίβο συνεχίζεται κι εδώ, σαν να είναι σαπουνόπερα, σαν να λησμόνησαν οι συγγραφείς το μεγαλόπνοο οικολογικό όραμα του Dune.
Το χειρότερο είναι ότι εξακολουθώ να αγοράζω ό,τι έχει σχέση με το Dune, τέτοιο junkie που είμαι...
@ΜιΛάμπρος δεν ξέρω το Dune, αλλά αυτό που περιγράφεις μου θυμίζει Τόλμη και γοητεία 
@Κεχριμπάρι δυστυχώς εκεί κατάντησε...
Τελείωσα το Spiritus του Κανταρέ.
Πάρα πολύ περιληπτικά: κατά την εποχή του Χότζα, η Ασφάλεια σε κάποια αλβανική πόλη παραλαμβάνει ενά φορτίο εξελιγμένων κοριών, δώρο των συντρόφων κινέζων. Ο τοπικός διευθυντής της ασφάλειας αναλαμβάνει να κάνει την σοφή μοιρασιά των κοριών (αν και μεροληπτεί κάποτε). Κάποιος από τους επιλεγμένους στόχους σκοτώνεται σε δυστύχημα. Το σώμα παραμορφώνεται τόσο, ώστε δεν ξεντύνουν καν τον νεκρό. Μαζί του θάβεται και ο κοριός. Ο διευθυντής της ασφάλειας, μετά από χρόνιες έρευνες, αποφασίζει να ξεθάψει το πτώμα για να βρει τον χαμένο κοριό και ανακαλύπτει μια πλεκτάνη, ένα κρυφό μήνυμα.
Πολύ σκοτεινό βιβλίο. Μουντό. Ο Κανταρέ αποκαλύπτει διακριτικά πτυχές της αλβανικής καθημερινότητας κατά την περίοδο του Χότζα. Κουβέντες στα καφενεία, στη δουλειά, στην ασφάλεια, στους διαδρόμους του προεδρικού μεγάρου με τις ραδιουργίες και τις προσδοκίες των υπουργών, μέσα στα σπίτια, στο θέατρο. Οι πτυχές είναι σκιώδεις και υπαινικτικές. Καταλαβαίνεις τι γίνεται, αλλά δεν έχεις ποτέ μια πλήρη εικόνα. Τα κίνητρα παραμένουν κρυφά, οι χαρακτήρες διαγράφονται αχνοί. Ωστόσο η ανάγνωση καθηλώνει, όχι χάρη σε γλωσσικές αρετές, αλλά χάρη στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο συγγραφέας.
Εννοείται ότι το μυθικό στοιχείο είναι παρόν και εδώ, με τις γνωστές -κι αγαπημένες πια- αναφορές του συγγραφέα σε ιστορίες που χάνονται στον βαλκανικό χρόνο και χώρο και ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με τη λέξη spiritus (πνεύμα) και shpirt (ψυχή στα αλβανικά).
Παρότι είναι πολύ καλό και πάρα πολύ τυπικό Κανταρ-ικό βιβλίο, ιδανικό για ν'αρχίσει κάποιος τη γνωριμία του με τον Κανταρέ.
Πάρα πολύ περιληπτικά: κατά την εποχή του Χότζα, η Ασφάλεια σε κάποια αλβανική πόλη παραλαμβάνει ενά φορτίο εξελιγμένων κοριών, δώρο των συντρόφων κινέζων. Ο τοπικός διευθυντής της ασφάλειας αναλαμβάνει να κάνει την σοφή μοιρασιά των κοριών (αν και μεροληπτεί κάποτε). Κάποιος από τους επιλεγμένους στόχους σκοτώνεται σε δυστύχημα. Το σώμα παραμορφώνεται τόσο, ώστε δεν ξεντύνουν καν τον νεκρό. Μαζί του θάβεται και ο κοριός. Ο διευθυντής της ασφάλειας, μετά από χρόνιες έρευνες, αποφασίζει να ξεθάψει το πτώμα για να βρει τον χαμένο κοριό και ανακαλύπτει μια πλεκτάνη, ένα κρυφό μήνυμα.
Πολύ σκοτεινό βιβλίο. Μουντό. Ο Κανταρέ αποκαλύπτει διακριτικά πτυχές της αλβανικής καθημερινότητας κατά την περίοδο του Χότζα. Κουβέντες στα καφενεία, στη δουλειά, στην ασφάλεια, στους διαδρόμους του προεδρικού μεγάρου με τις ραδιουργίες και τις προσδοκίες των υπουργών, μέσα στα σπίτια, στο θέατρο. Οι πτυχές είναι σκιώδεις και υπαινικτικές. Καταλαβαίνεις τι γίνεται, αλλά δεν έχεις ποτέ μια πλήρη εικόνα. Τα κίνητρα παραμένουν κρυφά, οι χαρακτήρες διαγράφονται αχνοί. Ωστόσο η ανάγνωση καθηλώνει, όχι χάρη σε γλωσσικές αρετές, αλλά χάρη στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο συγγραφέας.
Εννοείται ότι το μυθικό στοιχείο είναι παρόν και εδώ, με τις γνωστές -κι αγαπημένες πια- αναφορές του συγγραφέα σε ιστορίες που χάνονται στον βαλκανικό χρόνο και χώρο και ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με τη λέξη spiritus (πνεύμα) και shpirt (ψυχή στα αλβανικά).
Παρότι είναι πολύ καλό και πάρα πολύ τυπικό Κανταρ-ικό βιβλίο, ιδανικό για ν'αρχίσει κάποιος τη γνωριμία του με τον Κανταρέ.
Διάβασα το The Florentines και το The Medici του Paul Strathern, δύο καλούτσικα ιστορικά βιβλία με θέμα την Φλωρεντία και την Αναγέννηση, μια περίοδος που πάντα με γοήτευε. Συνέχισα με το Catherine the Great του Robert Massie, μια πλούσια κι αρκετά ενδιαφέρουσα βιογραφία της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας η οποία όμως σε κάποια σημεία με κούρασε. Τώρα συνεχίζω με λογοτεχνία και συγκεκριμένα το Λίγη Ζωή της Hanya Yanagihara, ένα βιβλίο που το είχα στη λίστα μου για αρκετά χρόνια και αποφάσισα τώρα να του δώσω μια ευκαιρία.
Καλημέρα, τελείωσα τον Καπεταν Μιχάλη του Καζαντζάκη. Είναι το τρίτο βιβλιο του που διαβάζω και αυτο που θα μπορούσα να αναφέρω για να το δώσω να γίνει οσο το δυνατον πιο κατανοητό, ειναι πως και αυτο έκανα μεγάλη προσπάθεια να το τελειώσω. Ο λόγος ειναι οτι πίστευα οτι θα με πεθάνει πριν το τελειώσω ο συγγραφεας. Οπως κ στο Ζορμπά, αισθανόμουν οτι δν θα αντέξω τοσα συναισθήματα, τέτοιο φτερούγισμα στη ψυχη μου που θέλει να φύγει,να ελευθερωθεί κ να γίνει ένα με αυτη των ηρωων του. Να σπάσει τα δεσμά του σώματος και να δει το κόσμο έτσι όπως τον περιγράφει, τοσο ελληνικά αλλα κ τοσο διαχρονικά κ οικουμενικα.Οι ηρωες του ζωντανοί,κουβαλάνε τις δικές τους αλήθειες,τα πάθη τους, τους δαίμονές τους και τις αξίες τους. Σταθερές κ ακέραιες,αθάνατες,αιώνιες.
Παρα πολυ ωραίο βιβλιο.
Παρόμοια συναισθήματα αλλά πιο μελαγχολικά θυμάμαι να αισθάνομαι διαβαζοντας Βενέζη,ειδικα την Αιολικη Γη.
Παρα πολυ ωραίο βιβλιο.
Παρόμοια συναισθήματα αλλά πιο μελαγχολικά θυμάμαι να αισθάνομαι διαβαζοντας Βενέζη,ειδικα την Αιολικη Γη.
Έχοντας διαβάσει ολόκληρο τον Καζαντζάκη, θα ήθελα να αναφέρω πως ο Καπετάν-Μιχάλης δεν μου άρεσε. Το βρήκα πολύ υπερβολικό, πολλές εξάρσεις και ανατάσεις και τα παρόμοια, που από ενα σημείο και μετά με εκνεύρισαν τα μάλα, όχι μόνο επειδή (κατά τη γνώμη μου) τα βρήκα αχρείαστα, αλλά και επειδή κατά περιπτώσεις μου φάνηκαν "φτιαχτά".
Προσωπικές απόψεις είναι αυτές βέβαια...de gustibus et de coloribus που λένε.
Προσωπικές απόψεις είναι αυτές βέβαια...de gustibus et de coloribus που λένε.
Πολύ πιθανόν να συμβεί και σε εμένα για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω εαν επιστρέψω σε κάποια βιβλία με το πέρασμα του χρόνου πως θα μου φανούν. Συμβαίνει αυτό στην ανάγνωση γενικά πιστεύω.
Εμένα να πω την αλήθεια μου άρεσε πολύ,αλλά δεν διαφωνώ με το θέμα του φτιαχτού, αλλά το θέμα είναι οτι γενικά διαβαζοντας Καζαντζακη αυτο το κανω στην ακρη. Εννοω οτι πολλά απο αυτα που διαβάζουμε εχουν ενα πλαίσιο το οποιο δεν εχει το φυσιολογικο, οπως και στο Ζορμπά πολλά απο αυτα που διαβάζουμε ειναι εμφανεστατα φτιαχτα ή δεν μπορει να αγγιζουν τη πραγματικοτητα ή κατι που συνεβη,εχουν μια υπερβατικοτητα ας πουμε αλλα οκ, το ξεπερνω.
@ΒασίληςΚ δεν διαφωνώ με τα οσα γράφεις, αντιθέτως επικροτώ. Η άποψη που διατύπωσα στηρίζεται σε σύγκριση με δυο αγαπημένα μου του Καζαντζάκη: το Αδερφοφάδες και τον Φτωχούλη του Θεού. Το πρώτο είναι ωμό, αφτιασίδωτο, ρεαλιστικό βιβλίο. Το δεύτερο εκ θεματολογίας απαιτεί την υπερβολή για να χρωματίσει τέλεια τον χαρακτήρα του αγ. Φραγκίσκου. Απλά στον Καπετάν Μιχάλη μου'κανε πολύ εντύπωση γιατί ήταν αχρείαστα αρκετά στοιχεία. Δεν ξέρω αν ο Καζαντζάκης θέλησε να δώσει μια μεταφυσική χροιά στο έργο του με τον Αη Μηνά κλπ ή αν θέλησε στο πρόσωπο του ήρωα να συμπυκνώσει ολόκληρο τον καημό της Κρήτης για ελευθερία πρωτίστως (και δευτερευόντως για απελευθέρωση).
Καλημέρα και καλή βδομάδα. Συνήθως κρατώ στην τσάντα ένα μικρό ελαφρύ βιβλίο για τις περιπτώσεις που θα βρεθώ σε ουρές ή σε σημεία αναμονής το οποίο διαβάζω μόνο σε εκείνες τις στιγμές κι όχι στο σπίτι. Τελείωσα λοιπόν αυτό το μικρό βιβλιαράκι που λέγεται Φλίππερ - Καλφόπουλος Κώστας. Πρόκειται για ένα δοκίμιο πάνω στο φλίππερ. Μια πολύ ωραία αναφορά στο βιβλίο μπορεί να διαβαστεί εδώ: https://pandoxeio.com/2017/05/28/kalfopoulos/