Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Νικόλας Δε Κιντ]

Εμένα από Κινγκ μου άρεσε μόνο μια συλλογή διηγημάτων, το "Νυχτερινή Βάρδια", κι αυτό επειδή το είχα διαβάσει σε αρκετά μικρή ηλικία.

Γενικά, το στυλ του δεν μου ταιριάζει καθόλου. Αυτή η ακατάσχετη φλυαρία χαλάει την όποια απόκοσμη ατμόσφαιρα που προσπαθεί να δημιουργήσει. Συν τοις άλλοις, πιστεύω πως εδώ και αρκετά χρόνια τα βιβλία του τα γράφει μια συγγραφική ομάδα κι αυτός απλά επιμελείται.

Παρ' όλα αυτά οι ιδέες του είναι πραγματικά πρωτότυπες και όταν βρεθούν στα κατάλληλα "χέρια" (Κιούμπρικ, Κρόνενμπεργκ, Ντε Πάλμα, κλπ) γίνονται αριστουργήματα!

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα την διδακτορική διατριβή του Κάρλ Μάρξ. Πολύ δύσκολο βιβλίο: πρόκειται τη ματιά ενός ιδιαιτέρως ευφυούς ανθρώπου σ'ένα πολύ ιδιαίτερο φιλοσοφικό σύστημα, υπό το πρίσμα ενός διαστρεβλωμένου εγελιανισμού.
Εξαιρετική δουλειά απ'τις εκδόσεις Γνώση, με αναλυτικές υποσημειώσεις, μεταφραστικές και επεξηγηματικές, του Παναγιώτη Κονδύλη, μαζί με τα τετράδια (τα πρόχειρα) του Μάρξ.

Τελείωσα σήμερα τις Μάγισσες του Dune.
Δεν θα ταλαιπωρήσω τα αναγεννησιακά μου δάχτυλα γράφοντας πόσο ηλίθιο βιβλίο είναι και πόσο άσχετοι, ατάλαντοι, κάπηλοι και φιλοχρήματοι είναι ο υιός Herbert και ο συνεργάτης του. Θα γράψω απλώς ότι ο Anubis καλά κάνει και το βγάζει τούτο το έκτρωμα για να βγάλει κάποια ευρά (γιατί υπάρχουν άρρωστα θύματα σαν και του λόγου μου που σκάνε τα 20άρικα). Αλλά θα έκανε ακόμα καλύτερα να βγάλει ξανά τον Όλυμπο του εκπληκτικού Simmons, αντί να βγάζει την εικονογραφημένη βιογραφία του Ρετζέπ Ταγίπ.
Έλεος δηλαδή...

 

[ΒασίληςΚ]

Καλησπέρα, τελείωσα το Ξένο Χώμα της Τζανιν Καμινς. Είναι ένα βιβλίο η αλήθεια είναι που διαβάζεται εύκολα, δυνατό,γρήγορο,ηλεκτρικο θα έλεγα και κάπως κινηματογραφικό σε πλοκή, το οποίο παρουσιάζει το θέμα των μεταναστών που φτάνουν μέσω του Μεξικό στο Βορρά και την προσπάθειά τους να περάσουν με κάθε τρόπο και τίμημα στη γη της αμερικανικής επαγγελίας. Επίσης σκιαγραφείτε και το πρόβλημα των καρτελ και της εγκληματικότητας στις διάφορες συνοικίες.
Κατα την δική μου γνώμη είναι ένα καλό βιβλίο, εκολοδιάβαστο αλλά αρκετά, πως να το πω, εμπορικό.Όχι εμπορικό γιατι πούλησε και πουλάει, αλλά εμπορικό στο στήσιμό του. Επιπρόσθετα δεν κατάφερα να δω πίσω απο την πλοκή την πραγματική ιστορία των χαρακτήρων ή την εξέλιξη τους σε βάθος, την πραγματική ψυχοσύνθεσή τους μέσα απο όλες αυτές τις καταστάσεις, την οποία θεωρώ πως την περνάει σχετικά επιδερμικά. Το ίδιο και για το πρόβλημα των καρτελ και την επίδρασή του αλλά ας πούμε πως αυτό δεν ήταν το θέμα του βιβλίου σαν κύρια πλοκή αλλά το ταξίδι. Καλό όμως σε γενικές γραμμές βιβλίο.
Υ.Γ: Να αναφέρω πως διάβασα πως έγινε γενικά μια σχετική συζήτηση και προκλήθηκε αντιπαλότητα απο τους αναγνώστες ανα τον κόσμο για τη συγγραφέα και το βιβλίο, την οποία έμαθα εκ των υστέρων, αλλά δεν θα λάμβανα και καθόλου υπόψιν μου, του στυλ πως μια μη γηγενής ή χωρίς βιωματικές παραστάσεις για αυτές τις χώρες μπορεί ή μάλλον χειρότερα έχει το δικαίωμα να γράφει ένα τέτοιο βιβλίο, τα οποία θεωρω φαιδρότητες. Ένας συγγραφέας γράφει αυτο που του δημιουργείτε η ανάγκη να γράψει, το πόσο πιστά ή καλά το κρίνει το κοινο, το δικαίωμα του να γράψει όμως είναι αναφαίρετο .

 

[ΚρίτωνΓ]

Τελείωσα το "Εκεί που τραγουδάν οι καραβίδες". Νομίζω πολλά έχουν ειπωθεί για το βιβλίο γενικώς, αλλά λέω να καταθέσω και εγώ την άποψή μου (είπαμε σαν τι είναι - ο καθένας έχει από μία).
Στα θετικά:
- Χτίζει πολύ ωραία τον κεντρικό της χαρακτήρα, την εξέλιξή του και τις αιτίες των συμπεριφορών του. Πώς το φτωχό κοριτσάκι που ζει σε μια κακοποιητική ατμόσφαιρα, στην απομόνωση και στη συνέχεια βιώνει την εγκατάλειψη, γίνεται με την πάροδο του χρόνου ένα αντικοινωνικό αγρίμι, πλην δε ευαίσθητο και με τρελή αγάπη για τη φύση του Βάλτου.
- Έχει πολύ γλαφυρές περιγραφές του βάλτου και της ζωής του, καθώς και της αμερικάνικής κοινωνίας του 60 στην επαρχία του Νότου.
- Είναι δομημένο έτσι ώστε να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο.

Στα αρνητικά:
- Το υπερβολικό, φαφλατάδικο και ποιητικό -επιτηδευμένο ύφος γραφής στις περιγραφές, που κουράζει. Πολλές αρχείαστες παρομοιώσεις με πολλές επαναλήψεις τους.
- Το βίπερ-style και το υπερβολικά κινηματογραφικό στιλ γραψίματος, λες και είναι φτιαγμένο για κινηματογραφικό ρομάντζο (που έγινε κιόλας αν δεν κάνω λάθος - δεν το έχω δει). Ειδικά το βιπεράδικο δεν είναι καθόλου της εκτίμησής μου. Το δικαστήριο, οι εξελίξεις και οι διάλογοι είναι λες και βλέπεις ταινία δικαστικού δράματος παραγωγής Χόλιγουντ
- υπερβολικά "γυναικείο" (sic) βλέμμα στα πράγματα. Έμφαση στο τιι φόραγε κάθε φορά η ηρωίδα, ο Τσέις, ο Τέιτ, η κυρία καρακαηδόνα, ο δικαστής ο γάτος του. Π.χ. ένα αγρίμι του Βάλτου (όπως η Κάια) δεν παρατηρεί τα ντυσίματα των άλλων και κάνει ανάλυσή τους - λες και είναι η Κοκό Σανέλ. Επίσης γιατί μας λέει τι φοράει κάθε φορά η Κάια, ή η "κάθε κυρία του τσαγιού", χωρίς να έχει καμία σημασιολογική αξία;
- Και ενώ έχει αναλύσει πολύ ωραία το χαρακτήρα της ηρωίδας, δε συμβαίνει το ίδιο με όλους τους υπόλοιπους. Τι θέλω να πω; Αν το βιβλίο ήταν δοσμένο από την πλευρά της ηρωίδας (πρωτοπρόσωπη αφήγηση) θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο, γιατί κατά την άποψη μου είναι δοσμένοι περίπου πως αντιλαμβάνεται η ηρωίδα τους άλλους και την κοινωνία γύρω της. Οι δικές τους σκέψεις και αντιλήψεις είναι λίγο "λειψές" σε ανάλυση - είναι λίγο "μονόπατη" η θέση της αφηγήτριας.
- Στο ότι αφήνει κάποια λογικά κενά στην ερμηνεία των γεγονότων: πως έγιναν τελικά τα πράγματα (ενώ σε πείθει στο δικαστήριο ότι δεν μπορούσαν να έχουν γίνει έτσι;).
- Το παρακάνει με το μάθημα βιολογίας σε κάποια σημεία (ο υπογράφων Βιολόγος

Στα σημεία που με παραξένεψαν (όχι απαραίτητα ευχάριστα και μάλλον περισσότερο δυσάρεστα):
- Τα μετριότατα και "άκυρα" βαλμένα, πολλές φορές, ποιήματα - που κουράζουν κιόλας σπάζοντας την αφήγηση (που όμως ερμηνεύονται στις τελευταίες σελίδες.

Όβερολ, που λένε και στο χωριό μου:
Ευχάριστο ανάγνωσμα με ιδιαίτερα στοιχεία και πολύ καλή πλοκή, που πρώτον - για τα γούστα μου - είναι πολύ "αμερικάνικο" και δεύτερον απέχει πολύ από το να αξίζει διθύραμβους αλλά και από το να αξίζει θάψιμο.

ΥΓ¨ συμφωνώ και με αυτά που διάβασα και έγραψε η @Διχασμένη για το βιβλίο πιο πάνω στο ίδιο νήμα

 

[Χρυσόστομος]

το υπερβολικά κινηματογραφικό στιλ γραψίματος, λες και είναι φτιαγμένο για κινηματογραφικό ρομάντζο

Αυτό το πράγμα με πολλούς σύγχρονους συγγραφείς να γράφουν έχοντας στο πίσω μερος του μυαλου τους η και στο μπροστά την προσδοκία το βιβλίο τους να γίνει ταινία και το γραψιμό τους ειναι τετοιο σαν να σου φωνάζει κανε με ταινία, τεινει να καταντήσει μάστιγα.
Ρε άνθρωπε αν θες να κανεις ταινία γραψε ένα σενάριο και ασε την λογοτεχνία.

 

[Σελεφά]

Εγώ είδα μόνο τη ταινία. Σαν ταινία ήταν καλή εκτός από το σημείο από το τέλος γιατί θεωρώ ότι δεν ταίριαζε με όλο αυτό που μας έδειχναν μέχρι εκείνη τη στιγμή για τον χαρακτήρα της. Πέρα από αυτό το πρώτο πράγμα που ρώτησα σε γνωστή μου που το είχε διαβάσει είναι πόσες περιγραφές έχει -εντύπωση που μου άφησε η ταινία- και μου είπε πολλές, οπότε δεν μπήκα στη διαδικασία. Ωστόσο, ίιιισως, κάποια στιγμή στο μέλλον το πιάσω σε ηχητικό.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα την Πύρινη Οργή.
Μετά από πολύ καιρό, ε π ι τ έ λ ο υ ς ένα πολύ καλό βιβλίο του King. Λογικό, γράφτηκε το 1980, όταν ο King ήταν στα καλά του.
Συμπαγές, συνεπές, ολοκληρωμένο, χωρίς κενά, χωρίς σαχλαμάρες. Σοβαρό βιβλίο από τον παλιό, καλό King.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

@ΜιΛάμπρος είχα δει μια ταινία παλιά με ανάλογο στόρι όπου το κοριτσάκι ήταν η Ντρου Μπάριμορ.
Λίγο χαζομάρα μου είχε φανεί, αλλά θεώρησα την ιδέα καλή!

 

[ΜιΛάμπρος]

μια ταινία παλιά με ανάλογο στόρι όπου το κοριτσάκι ήταν η Ντρου Μπάριμορ.

Αυτή. Είναι το βιβλίο! Έγινε και remake το '22.

 

[λουκία]

Καλημέρα σας, τελείωσα το Νέες αθηναϊκές ιστορίες - Χρήστος Βακαλόπουλος. Δεν μου άρεσε όσο οι πτυχιούχοι αλλά είχε διηγήματα που με συγκίνησαν και μου άρεσαν ιδιαίτερα. Το βρήκα μεταχειρισμένο στην Πρωτοπορία στα 11€ αν είχα δώσει 40 που ζητάνε στα παλαιοβιβλιοπωλεία σίγουρα θα τα έκλαιγα.

 

[Κεχριμπάρι]

Το σκ που μας πέρασε τελείωσα το "1Q84" το ΙΙ, του Μουρακάμι. Στις πρώτες 150 σελίδες, ίσως και παραπάνω, διάβαζα για πράγματα που είχα διαβάσει ήδη στο πρώτο βιβλίο. Στις επόμενες 100 σελίδες εξιστορούσε το πως θα σκότωνε τον Αρχηγό, και στις υπόλοιπες έλεγε για το πόσο θέλουν να βρεθούν οι δύο πρωταγωνιστές. Συμπερασματικά, το δεύτερο βιβλίο με έκανε να βαρεθώ τη ζωή μου, είτε γιατί επαναλαμβανόταν συνεχώς, είτε γιατί η πλοκή πήγαινε με πολύ αργό ρυθμό και περιττές περιγραφές/αναφορές. Αυτά που διαδραματίζονται στο δεύτερο βιβλίο θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί σε 100 σελίδες....Ο Μουρακάμι γράφει για να γράφει! Κάποια στιγμή μπορεί να πάρω και το τρίτο να δω τι έγινε τελικά με αυτούς τους δύο. Μπορεί....

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Σχετικά με τον Μουρακάμι.
Έχω διαβάσει πριν πολλά χρόνια 4 βιβλία του εκ των οποίων τα 2 τα αγάπησα. Το Νορβηγικό Δάσος και το Κουρδιστό Πουλί.
Τα άλλα 2 ήταν κάπως αδιάφορα.
Θεωρώ πως αν κάποιος διαβάσει τα 2 πρώτα τελειώνει με τον συγκεκριμένο συγγραφέα και δε χρειάζεται να διαβάσει κάτι άλλο.

Πληροφοριακά, τα μέτρια που είχα διαβάσει ήταν το Σπούτνικ αγαπημένη και το Μετά τον σεισμό.

Ο Μουρακάμι είναι καλός συγγραφέας και διαφωνώ με όσους τον ειρωνεύονται σχετικά με το Νόμπελ. Κάλλιστα θα μπορούσε να βραβευθεί κάποια στιγμή. Εδώ έχουν πάρει Νόμπελ ένα σωρό μετριότητες και άσχετοι, γιατί όχι ένας καλός πολυγραφότατος συγγραφέας όπως αυτός;

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τον Ευτυχισμένο θάνατο του Camus, ένα βιβλίο που προηγείται και κατά κάποιο τρόπο είναι προσχέδιο του "Ξένου".
Για όποιον έχει διαβάσει τον "Ξένο", εκτός από κάποια σχετικά εκτενή αποσπάσματα και χαρακτήρες που θα επαναληφθούν στον "Ξένο", ο αναγνώστης θα βρει έναν εντελώς διαφορετικό Μερσώ. Με διαφορετικό υπόβαθρο, πιο δυναμικό, πιο απαιτητικό, πιο αρσενικό. Γενικά, ένα διαφορετικό πλαίσιο εντός του οποίου ο ήρωας του Ξένου δρα και εξελίσσεται. Παρόλα αυτά, και τούτος ο Μερσώ είναι αρκετά ελκυστικός ως χαρακτήρας, με τον Camus να ξεδιπλώνει αξιοθαύμαστες συγγραφικές αρετές.
Αρκετά καλό βιβλίο σε γενικές γραμμές, κάπως περίεργο όταν διαβαστεί μετά τον "Ξένο".

 

[Κεχριμπάρι]

Πρωί πρωί με κάνετε και προσθέτω βιβλία στα προσεχή. Ντροπηηηηηηη

 

[λουκία]

Αχ καλημέρα σας. Τελείωσα το Ο Δόκτωρ Ψ Ανάμεσα στους άλλους - Σωτήρης Παστάκας, το οποίο πραγματικά με ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΕ. Για δυο λόγους. Πρώτον 500 σελίδες αφηγήματαείναι too much κατά την γνώμη μου. Ο δεύτερος λόγος είναι πως ένας μεγάλος αριθμός διηγημάτων περιέχεται στο άλλο βιβλίο Ο δόκτωρ Ψ και οι ασθενείς του το οποίο είχα ήδη διαβάσει στο παρελθόν και αναγκαστικά ξαναδιάβασα.
Πάμε τώρα στο βιβλίο. Καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο με τις εμμονές και τις φοβίες του συγγραφέα, έχει μια μικρή αυτοπροβολή του βέβαια, και πολλές πολλές αφηγήσεις γύρω απο το σεξουαλικό (ναι το δικό του σεξουαλικό ζήτημα ), το οποίο μ έκανε να αναρωτιέμαι λίγο ως προς το τι μ ενδιαφέρουν εμένα οι σεξουαλικές περιπέτειες ενός 60άρη. 3,5/5

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Αχ καλημέρα σας. Τελείωσα το Ο Δόκτωρ Ψ Ανάμεσα στους άλλους - Σωτήρης Παστάκας,

Άλλος ποιητής και αυτός της πόλης μας...
Γεμίσαμε ποιητές κι εδώ, με ύφος και τουπέ χιλίων καρδιναλίων.
Είχα ρίξει μια ματιά στο προηγούμενο βιβλίο και μου φάνηκε πολύ βαρετό, τα δε ποιήματα του συγκεκριμένου και αν θέλουν σάτιρα!!

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τους άθλιους του Παρισιού και του Λονδίνου του Όργουελ.
Σχετικά ενδιαφέρον και συμπαθητικό βιβλίο. Πρόκειται για τις εμπειρίες του Όργουελ ως λαντζέρη στο Παρίσι και ως επαίτη-αλήτη στο Λονδίνο. Ένα ημερολόγιο, τρόπον τινά, που καταγράφει τη ζωή των σκληρά (και απάνθρωπα) εργαζόμενων στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια του Παρισιού και τη ζωή των αλητών στο Λονδίνο, όπου περιπλανούνται σε πτωχοκομεία και κοιτώνες.
Πολλές περιγραφές, αρκετά λεπτομερειακές, για την αθλιότητα, τη βρωμιά, την ανέχεια που κατά περιπτώσεις θα μπορούσαν να θυμίζουν Ντίκενς & Ζολά, χωρίς την περιγραφική τους δύναμη βέβαια. Αντιθέτως, η αφήγηση είναι περισσότερο δημοσιογραφική: δεν υπάρχει πρόθεση να διηγηθεί ο Όργουελ μια ιστορία, αλλά απλώς να καταγράψει τον οριακό πολλές φορές τρόπο με τον οποίο ζούσαν οι εργαζόμενοι και οι αλήτες στις δυο ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου.
Το θετικό είναι πως δεν κουράζει. Αυτό δεν οφείλεται στις αφηγηματικές αρετές (όποιος περιμένει 1984 ή Φάρμα των ζώων θα απογοητευτεί), ούτε στην ποιότητα των χαρακτήρων και των συμβάντων. Απλά, οι περιγραφές είναι τόσο-όσο. Ούτε πολύ υπερβολικές. ούτε πολύ εκτενείς, ούτε πολύ υποκειμενικές. Ένα καλογραμμένο, αντικειμενικό και αρκετά πλήρες σε πληροφορίες ρεπορτάζ που αποκαλύπτει μια σχετικά άγνωστη πτυχή της καθημερινής ζωής της μεσοπολεμικής Ευρώπης.

 

[Βασίλισσα]

Τελείωσα το Ροβινσόνα Κρούσο . Είναι από τις λίγες φορές που θα πω την κλισέ φράση... αυτό το βιβλίο πρέπει να το διαβάσει κάθε αναγνώστης.
Δεν θυμάμαι να το είχα διαβάσει όταν ήμουν παιδί. Πριν λίγο καιρό είχα τελειώσει τον Κόπερφιλντ και ο Ντίκενς έκανε συνέχεια αναφορές στον Κρούσο... το βιβλίο το είχα στο σπίτι και αποφάσισα ενώ είχα μια α σειρά με τα αδιάβαστα να το βάλω πριν από τα άλλα... και πολύ καλά έκανα.
Όσο διάβαζα για τον Κρούσο... θυμόμουν τον Κόμη Μοντεχρίστο... ας πούμε οτι έχει κάποια κοινά... βιβλίο που δεν μπορώ να ξεχάσω με τπτ.
Με λίγα λόγια ο Κρούσος βρίσκεται ναυαγός σε ένα νησί για πάρα πολλά χρόνια... φοβερή ιστορία... το μόνο αρνητικό που έχω να πω είναι πως σε μια κλασσική γραφή αυτό το εξώφυλλο δεν ταιριάζει και ας ήταν μέσα στο θέμα... Νομίζω θα ταίριαζε πιο πολύ στις εκδόσεις κέδρος ή άγρα αν το είχαν αναλάβει.

Μετά διάβασα ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΑ ένα βιβλίο σφηνάκι. Η Γραφή της Keegan είναι απίστευτη. Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και διαπραγματεύεται μια ανατριχιαστική ιστορία που συνέβαινε σε ένα καθολικό μοναστήρι. Έχουν βγει και άλλα δυο βιβλία της... σίγουρα θα τα πάρω.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τον Ανίκητο του Λεμ.
Ένα μικρό σχόλιο αρχικά για την έκδοση: αρκετά συμπαθητική σε γενικές γραμμές, με ενόχλησε λίγο που λείπουν κενές σελίδες στην αρχή και το τέλος του βιβλίου. Βρήκα την εισαγωγή για το ιστορικό της πολωνικής λογοτεχνίες ΕΦ πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και, last but not least, η μετάφραση είναι εξαιρετική.

Απο κει και πέρα, το βιβλίο είναι ένα διαμαντάκι: ερευνητική ομάδα με το αστρόπλοιο Ανίκητος προσγειώνεται στον ακατοίκητο πλανήτη Ρέγκις ΙΙΙ σε αναζήτηση άλλης αποστολής, της οποίας ανεξήγητα χάθηκαν τα ίχνη. Σύντομα, ανακαλύπτουν την αιτία που η προηγούμενη αποστολή απέτυχε και χάθηκε (βρέθηκαν όλοι νεκροί). Αυτή η αιτία είναι εξωφρενική, πρωτότυπη, ιδιοφυής, κουφή, τρελή, δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι την σκέφτηκε άνθρωπος. Δεν έχω διαβάσει τόσο πολύ ΕΦ, αλλά τέτοιο πράγμα, τόσο "εκτός κουτιού", μόνο στο Δίψα για αίμα (παρεμπιπτόντως, τρομερό βιβλίο) συνάντησα -και πάλι, δεν ήταν τόσο εξωφρενικά ιδιοφυές.

Η αιτία της καταστροφής λοιπόν ορίζει τις τύχες και τις ενέργειες του πληρώματος του Ανίκητου. Η διήγηση εστιάζει στους δυο ανώτερους του αστρόπλοιου, τον κυβερνήτη και τον "πρώτο". Πέρα από το απολύτως ρεαλιστικό σκηνικό του πλανήτη, ο Λεμ κατορθώνει να περιγράψει σχεδόν ντοστογιεφσκικά τόσο τις συναισθηματικές τους διακυμάνσεις, όσο και τα ηθικά τους διλήμματα. Μάλιστα, χτίζει τους χαρακτήρες σε ένα ηθικό, σχεδόν υπαρξιακό, υπόβαθρο: η τελική απόφαση που φαίνεται ότι θα κρίνει την τύχη (και εν τέλει θα επιβεβαιώσει την αποτυχία) της αποστολής του Ανίκητου εδράζεται σε ηθικά κίνητρα, κίνητρα κατεξοχήν ανθρώπινα, τα οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν έναν εντελώς εξω-ανθρώπινο παράγοντα. Ο παράγοντας αυτός δεν είναι κίνδυνος, ούτε εχθρός: απλώς υπάρχει και δρα με έναν συγκεκριμένο, μη νοήμονα, τρόπο για συγκεκριμένους λόγους.

Προφανώς δεν πρόκειται για βιβλίο ΕΦ, αλλά για ένα βιβλίο που χρησιμοποιεί την ΕΦ για να θέσει κάποια ηθικά ζητήματα σχετικά με την ανθρώπινη παρεμβατικότητα και την αστείρευτη, ενίοτε παράλογη, δίψα του ανθρώπου να υποτάξει τα πάντα στο όνομα της καινοτομίας και της προόδου (ας σημειωθεί ότι το βιβλίο εκδόθηκε το 1964, εν μέσω του Αγώνα του Διαστήματος μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ), υπογραμμίζοντας ότι ο μοναδικός εχθρός είναι τελικά η άγνοια και η βουλιμία, παρά το άγνωστο.

 

[λουκία]

Καλη βδομάδα σε όλους! Τελείωσα το 20+1 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ... ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ - ΖΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας των παραμυθιών. Είχα γράψει τις εντυπώσεις μου και για το πρώτο εδώ θα είμαι λίγο πιο αυστηρή και θα πω ένα μεγάλο όχι. Είναι υπερβολικά εφηβική η γραφή και κάποια παραμύθια κάπως κακόγουστα. Τι εννοώ...Σε κάποια παραμύθια ο συγγραφέας κάνει κάποιου είδους λογοπαίγνια για το πως βγήκε ας πούμε η λέξη Ελάφι (Έλα ΦΙ), τα οποία δεν βρήκα διασκεδαστικά. Δυστυχώς θα μαστιγωθώ και θα διαβάσω και το τρίτο βιβλίο καθώς το αγόρασα και τα έχω δουλέψει αυτά τα χρήματα δεν είναι για πέταμα και μετά θα πάνε για δωρεά.