Εγώ διάβασα αυτή του Παρασκηνίου και μου φάνηκε πάρα πολύ καλή.Λοιπόν το βρήκα σε έκδοση 1977 απο Οδυσσέα και 1998 απο Παρασκήνιο. Ποια μετάφραση να είναι καλύτερη άραγες;
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Και λέω στον εαυτό μου χθες...ποιο βιβλίο να διαβάσω να μου δεθεί το στομάχι κόμπος; Ααααα έχω αυτό.
Μακρόνησος, απόψε χτυπούνε τις γυναίκες λοιπόν έτσι για να θυμόμαστε που και που την πιο μαύρη σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Όπως λέει και στο βιβλίο 'εάν η λήθη είναι αρετή, η μνήμη είναι χρέος"
Μακρόνησος, απόψε χτυπούνε τις γυναίκες λοιπόν έτσι για να θυμόμαστε που και που την πιο μαύρη σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Όπως λέει και στο βιβλίο 'εάν η λήθη είναι αρετή, η μνήμη είναι χρέος"
Σαώρη
Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
Ενδιαφέρον φαίνεται αυτό το βιβλιαράκι. Θα το έχω κατά νου. Έχεις την έκδοση του λινκ που μας έστειλες; Αν ναι, μπορείς να δεις λίγο αν το εξώφυλλο είναι λιθογραφία της Βάσως Κατράκη;
Ναι χαρακτικό της Βάσως Κατράκη είναι!
Σε μια προσπαθεια, περυσι, να αλλάξει κάπως το mood, με πηγανε στην παράσταση του Χουβαρδά. Το στησιμο του θεάτρου εξυπηρετούσε πολυ καλά το κείμενο, ομως πραγματικά, παρόλη την εξαιρετική, μυστηριακή κι οριακα μυσταγωγική του προσέγγιση κι ατμόσφαιρα, καθως και το αζωικό και αχρονο που κατάφερε να μεταδώσει, υπηρχε μια αχρείαστη ραστώνη, μια ελκυτικη βαρυτητα (πλεονασμος) (προς το σκότος) πέρα απο όρια ενος θεατή και στη μεση της σκηνής, μια καφκική αναφορά, ενα τεραστιο bug. Ξεκούδουνη. Καθολου ξεκούδουνη απο την άλλη δεν ηταν η παρουσία του Blaine L. Reininger
Κατα τα άλλα, αυτά.
Μα τι αρχαιολογική ανακάλυψη είν'ετούτη @Έλλη Μ ?!!!
Πράγματι, το ζουζούνι ή ζούμπερο εντελώς ξεκάρφωτο indeed. Δυστυχώς δεν έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω θέατρο [εδώ που είμαι, στις εσχατιές του Ν-Α Αιγαίου (απαντώ έτσι και σε άλλη ανάρτησή σου)]. Αν είχα, φρονώ θα την έβλεπα την παράσταση.
Πράγματι, το ζουζούνι ή ζούμπερο εντελώς ξεκάρφωτο indeed. Δυστυχώς δεν έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω θέατρο [εδώ που είμαι, στις εσχατιές του Ν-Α Αιγαίου (απαντώ έτσι και σε άλλη ανάρτησή σου)]. Αν είχα, φρονώ θα την έβλεπα την παράσταση.
@ΜιΛάμπρος, όποιος ψάχνει, βρίσκει 
.
.
Σήμερα ολοκλήρωσα το "η καμαριέρα" της Nita Prose. Αστυνομικό με ηρωίδα μια καμαριέρα προφανώς, με πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Μου άρεσε πολύ, δεν έκανε κοιλιά. Από την αρχή μέχρι το τέλος είχα την αγωνία να μάθω τι θα γίνει. Έχει κάποια πράγματα που σε βοηθάνε να κάνεις υποθέσεις και φαίνεται σαν να μην κρύβει και πολλά, ότι θα έπρεπε να αποκαλύψει πράγματα πιο μετά αλλά όσο συνεχίζει με twist και συμπληρώνοντας την ιστορία καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχει τον τρόπο της η Nita.
Αυτές τις μέρες τέλειωσα το βιβλίο του Ρίτσαρντ Μάθισον "Ζωντανός Θρύλος"!
Η έκπληξη της χρονιάς έως τώρα.
Αυτό που διάβασα ήταν μια τρομερά εμπνευσμένη ιστορία και στο μυαλό μου είχα τη βλακώδη ταινία με τον Γουίλ Σμιθ. Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ βιβλίου και ταινίας.
Στο βιβλίο παρακολουθούμε τον βασικό πρωταγωνιστή, ο οποίος ζει σε έναν κόσμο που έχει καταληφθεί από βρικόλακες, ενώ ο ίδιος βυθίζεται στην απόγνωση, τον αλκοολισμό και στα ηθικά διλήμματα. Ο Ρόμπερτ δεν είναι επιστήμονας αλλά ψάχνει να βρει μια λύση και μια απάντηση για τη γενεσιουργό αιτία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε βαμπίρ. Συνεχώς καταλήγει σε αδιέξοδα, σε αποτυχημένες δοκιμές κι όλα αυτά ακούγοντας τα βράδια τα ουρλιαχτά και τις φωνές των γειτόνων του και άλλων ανθρώπων που είναι πλέον βρικόλακες.
Ο Μάθισον αλλάζει πολλές φορές την ιστορία έτσι ώστε να μην υπάρχει ουσιαστική απάντηση σε διλήμματα ή κάποια άλλη απάντηση σχετικά με τα ίδια τα βαμπίρ. Θα έλεγα ό,τι οι βρικόλακες είναι απλά το φόντο γύρω από τον χαρακτήρα του Ρόμπερτ Νέβιλ αλλά και γενικά του ανθρώπου που έμεινε μόνος του και παγιδευμένος.
Το τέλος είναι και πάλι αναπάντεχο και βασίζεται στον ίδιο τον άνθρωπο και τη φύση του ή καλύτερα την ιδιότητα μας σαν είδος να προσαρμοζόμαστε σε όλες τις συνθήκες.
Τρομερό 5άστερο βιβλίο!
Τώρα ας γελάσουμε και με τις βλακείες του Χόλιγουντ αλλά και τον εκδόσεων ΟΞΥ!
Το τρολάρισμα της επανέκδοσης του βιβλίου με εξώφυλλο το πόστερ της ταινίας είναι επικό!! Βλέπουμε τον Γουίλ Σμιθ ενώ ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ψηλός, σωματώδης, ξανθός, γαλανομάτης και μουσάτος.
Η μετάφραση είναι για κλάματα ώρες-ώρες. πχ ας μας εξηγήσει κάποιος τι θα πει "λιπαρά σύννεφα";;;
Το Χόλιγουντ από την άλλη κατέστρεψε μια εξαιρετική ιστορία.
Οι βρικόλακες μετατράπηκαν σε κάτι πλάσματα περίπου σαν ζόμπι, ο πρωταγωνιστής από απλός άνθρωπος έγινε διάνοια και υπερ-επιστήμονας, το αδέσποτο που εμφανίζεται σε κάποιο κεφάλαιο έγινε γερμανικός ποιμενικός και πάει λέγοντας.
Μακάρι να μεταφερόταν ξανά στην μεγάλη οθόνη από ένα σοβαρό σκηνοθέτη!
Εν τω μεταξύ η ταινία έχει και εναλλακτικό τέλος. Δεν τους έφτασε η μια βλακεία εκεί, ήθελαν και δεύτερη. Ε καμία από τις δύο καταλήξεις δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο το εμπνευσμένο και ανατρεπτικό τέλος που έδωσε στην ιστορία ο συγγραφέας.
Τέλος, στην ταινία ο Γουιλ Σμιθ είναι ένας ισορροπημένος άνθρωπος, περιποιημένος, με συγκροτημένη σκέψη και πάνω από όλα σοβαρός επιστήμονας ενώ στο βιβλίο ο Νέβιλ είναι ακριβώς το αντίθετο!!
Κλάμα!!
Εν τέλει, θέλετε να μάθετε γιατί οι βρικόλακες φοβούνται τον σταυρό και τι γίνεται αν ο βρικόλακας είναι μωαμεθανός;
Ε, διαβάστε το βιβλίο αυτό!
Η έκπληξη της χρονιάς έως τώρα.
Αυτό που διάβασα ήταν μια τρομερά εμπνευσμένη ιστορία και στο μυαλό μου είχα τη βλακώδη ταινία με τον Γουίλ Σμιθ. Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ βιβλίου και ταινίας.
Στο βιβλίο παρακολουθούμε τον βασικό πρωταγωνιστή, ο οποίος ζει σε έναν κόσμο που έχει καταληφθεί από βρικόλακες, ενώ ο ίδιος βυθίζεται στην απόγνωση, τον αλκοολισμό και στα ηθικά διλήμματα. Ο Ρόμπερτ δεν είναι επιστήμονας αλλά ψάχνει να βρει μια λύση και μια απάντηση για τη γενεσιουργό αιτία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε βαμπίρ. Συνεχώς καταλήγει σε αδιέξοδα, σε αποτυχημένες δοκιμές κι όλα αυτά ακούγοντας τα βράδια τα ουρλιαχτά και τις φωνές των γειτόνων του και άλλων ανθρώπων που είναι πλέον βρικόλακες.
Ο Μάθισον αλλάζει πολλές φορές την ιστορία έτσι ώστε να μην υπάρχει ουσιαστική απάντηση σε διλήμματα ή κάποια άλλη απάντηση σχετικά με τα ίδια τα βαμπίρ. Θα έλεγα ό,τι οι βρικόλακες είναι απλά το φόντο γύρω από τον χαρακτήρα του Ρόμπερτ Νέβιλ αλλά και γενικά του ανθρώπου που έμεινε μόνος του και παγιδευμένος.
Το τέλος είναι και πάλι αναπάντεχο και βασίζεται στον ίδιο τον άνθρωπο και τη φύση του ή καλύτερα την ιδιότητα μας σαν είδος να προσαρμοζόμαστε σε όλες τις συνθήκες.
Τρομερό 5άστερο βιβλίο!
Τώρα ας γελάσουμε και με τις βλακείες του Χόλιγουντ αλλά και τον εκδόσεων ΟΞΥ!
Το τρολάρισμα της επανέκδοσης του βιβλίου με εξώφυλλο το πόστερ της ταινίας είναι επικό!! Βλέπουμε τον Γουίλ Σμιθ ενώ ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ψηλός, σωματώδης, ξανθός, γαλανομάτης και μουσάτος.
Η μετάφραση είναι για κλάματα ώρες-ώρες. πχ ας μας εξηγήσει κάποιος τι θα πει "λιπαρά σύννεφα";;;
Το Χόλιγουντ από την άλλη κατέστρεψε μια εξαιρετική ιστορία.
Οι βρικόλακες μετατράπηκαν σε κάτι πλάσματα περίπου σαν ζόμπι, ο πρωταγωνιστής από απλός άνθρωπος έγινε διάνοια και υπερ-επιστήμονας, το αδέσποτο που εμφανίζεται σε κάποιο κεφάλαιο έγινε γερμανικός ποιμενικός και πάει λέγοντας.
Μακάρι να μεταφερόταν ξανά στην μεγάλη οθόνη από ένα σοβαρό σκηνοθέτη!
Εν τω μεταξύ η ταινία έχει και εναλλακτικό τέλος. Δεν τους έφτασε η μια βλακεία εκεί, ήθελαν και δεύτερη. Ε καμία από τις δύο καταλήξεις δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο το εμπνευσμένο και ανατρεπτικό τέλος που έδωσε στην ιστορία ο συγγραφέας.
Τέλος, στην ταινία ο Γουιλ Σμιθ είναι ένας ισορροπημένος άνθρωπος, περιποιημένος, με συγκροτημένη σκέψη και πάνω από όλα σοβαρός επιστήμονας ενώ στο βιβλίο ο Νέβιλ είναι ακριβώς το αντίθετο!!
Κλάμα!!
Εν τέλει, θέλετε να μάθετε γιατί οι βρικόλακες φοβούνται τον σταυρό και τι γίνεται αν ο βρικόλακας είναι μωαμεθανός;
Ε, διαβάστε το βιβλίο αυτό!
Last edited:
Είχα διαβάσει την πρώτη έκδοση του I am Legend ως μαθητής και είχα ενθουσιαστεί. Χρόνια μετά είδα την ταινία και είχα μείνει άφωνος σε φάση δε μπορεί δε θυμάμαι καλά, μάλλον άλλο βιβλίο θα είχα διαβάσει, αποκλείεται να είναι αυτή η ταινία η μεταφορά του. Καταραμένο Χόλιγουντ!
Πρόσφατα διάβασα την τριλογία The Hunger Games που ήταν αξιοπρεπέστατα βιβλία, ειδικά τα πρώτα 2. Έβαλα να δω τις ταινίες που πρωταγωνιστούν οι Jennifer Lawrence και ο Liam Hemsworth. Δε βλεπόντουσαν, καμία επαφή με την ατμόσφαιρα των βιβλίων.
Ταινίες με μπάτζετ εκατοντάδων εκατομμυρίων μπορούν να σου δώσουν τα καλύτερα εφέ , εκρήξεις και της παναγίας τα μάτια αλλά όταν είναι να παρουσιάσουν ένα πρόσωπο που πεινάει , καταπιεσμένο, προερχόμενο από κακουχίες και από αγώνα για επιβίωση τότε είναι αδύνατον να τσαλακωθεί η εικόνα του πρωταγωνιστή . Τέλεια , πανέμορφα πρόσωπα για κάθε περίσταση.
Πρόσφατα διάβασα την τριλογία The Hunger Games που ήταν αξιοπρεπέστατα βιβλία, ειδικά τα πρώτα 2. Έβαλα να δω τις ταινίες που πρωταγωνιστούν οι Jennifer Lawrence και ο Liam Hemsworth. Δε βλεπόντουσαν, καμία επαφή με την ατμόσφαιρα των βιβλίων.
Ταινίες με μπάτζετ εκατοντάδων εκατομμυρίων μπορούν να σου δώσουν τα καλύτερα εφέ , εκρήξεις και της παναγίας τα μάτια αλλά όταν είναι να παρουσιάσουν ένα πρόσωπο που πεινάει , καταπιεσμένο, προερχόμενο από κακουχίες και από αγώνα για επιβίωση τότε είναι αδύνατον να τσαλακωθεί η εικόνα του πρωταγωνιστή . Τέλεια , πανέμορφα πρόσωπα για κάθε περίσταση.
Ζωντανος θρυλος ειναι βιβλιαρα. Στο τοπ τεν μου, για να μην πω τοπ φαιβ.
Εγώ έπαθα το αντίθετο ακριβώς.
Είχα δει την αμερικανιά και ήμουν επιφυλακτικός για το βιβλίο!
Όχι σήμερα πριν καμια βδομάδα, αλλά τώρα αξιώθηκα να το γράψω, τέλειωσα το Έντιμοι άνθρωποι του Λεονάρδο Παδούρα. Ο Λεονάρδο Παδούρα είναι ο Κουβανός συγγραφές που έχει γράψει το κορυφαίο (κατ' εμέ) Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά.
Το "έντιμοι άνθρωποι" παρόλο που δεν φτάνει σε ένταση τα συναισθήματα που σου δημιουργεί "ο άνθρωπος" ούτε σε συνεπαίρνει στον ίδιο βαθμό, είναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο και ως εκ τούτου το 2 στα 2 μου αρκεί για να βάλω τον Παδούρο στη λίστα με τους αγαπημένους συγγραφείς (με στόχο να διαβάσω και άλλα του στο μέλλον).
Το έντιμοι άνθρωποι δεν είναι απλά ένα αστυνομικό μυθιστόρημα - μυστηρίου, είναι μια βουτιά στην Κούβα και την κουλτούρα της, ένα πολύ καλό και κριτικό βλέμμα κάτω από το πετσί των ανθρώπων της. Μάλιστα όχι μόνο στη σύγχρονη αλλά ιστορικά. Στην ουσία είναι δυο κεντρικές ασυνομικές ιστορίες που εξελίσσονται σε δυο κομβικές εποχές για την ιστορία της Κούβας. Η πρώτη το 1910 την πρώτη περίοδο της ελευθερίας της, μετά την απελευθερωτικό αγώνα (κατά του Ισπανικού Στέμματος) και μετά τη λήξη της πρώτης Αμερικανικής κατοχής. η δεύτερη (και κύρια) το 2016 με την επίσκεψη του Ομπάμα (και τη συναυλία των Στόουνς) στην Κούβα - όταν δηλαδή κάνει το άνοιγμα στη Δύση μετά τα χρόνια του αποκλεισμού.
Οι αστυνομικές ιστορίες - πιστεύω - λειτουργούν δευτερευόντως, απλά συνθέτοντας την πλοκή διότι η ουσία είναι η Κούβα, η ιστορία της και οι άνθρωποί της και αυτό το κάνει ο Παδούρο με μαεστρικό τρόπο. Το βιβλίο αν και ογκωδέστατο διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα και είναι ωστόσο από αυτά τα βιβλία που όχι απλώς σου προσφέρουν μια ευχάριστη ιστορία, τη λαχτάρα ή την αγωνία του μυστηρίου, αλλά από εκείνα που σε αφήνουν και πλουσιότερο σε γνώσεις και συναισθήματα - ψυχαγωγία όχι απλή διασκέδαση. Πλας η εξαιρετική σκληρόδετη έκδοση του Καστανιώτη με πολύ πολύ καλή μετάφραση.
Το συστήνω (αν και για όποιον δεν έχει διαβάσει Παδούρο συστήνω πρωτίστως τον άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά),
Το "έντιμοι άνθρωποι" παρόλο που δεν φτάνει σε ένταση τα συναισθήματα που σου δημιουργεί "ο άνθρωπος" ούτε σε συνεπαίρνει στον ίδιο βαθμό, είναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο και ως εκ τούτου το 2 στα 2 μου αρκεί για να βάλω τον Παδούρο στη λίστα με τους αγαπημένους συγγραφείς (με στόχο να διαβάσω και άλλα του στο μέλλον).
Το έντιμοι άνθρωποι δεν είναι απλά ένα αστυνομικό μυθιστόρημα - μυστηρίου, είναι μια βουτιά στην Κούβα και την κουλτούρα της, ένα πολύ καλό και κριτικό βλέμμα κάτω από το πετσί των ανθρώπων της. Μάλιστα όχι μόνο στη σύγχρονη αλλά ιστορικά. Στην ουσία είναι δυο κεντρικές ασυνομικές ιστορίες που εξελίσσονται σε δυο κομβικές εποχές για την ιστορία της Κούβας. Η πρώτη το 1910 την πρώτη περίοδο της ελευθερίας της, μετά την απελευθερωτικό αγώνα (κατά του Ισπανικού Στέμματος) και μετά τη λήξη της πρώτης Αμερικανικής κατοχής. η δεύτερη (και κύρια) το 2016 με την επίσκεψη του Ομπάμα (και τη συναυλία των Στόουνς) στην Κούβα - όταν δηλαδή κάνει το άνοιγμα στη Δύση μετά τα χρόνια του αποκλεισμού.
Οι αστυνομικές ιστορίες - πιστεύω - λειτουργούν δευτερευόντως, απλά συνθέτοντας την πλοκή διότι η ουσία είναι η Κούβα, η ιστορία της και οι άνθρωποί της και αυτό το κάνει ο Παδούρο με μαεστρικό τρόπο. Το βιβλίο αν και ογκωδέστατο διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα και είναι ωστόσο από αυτά τα βιβλία που όχι απλώς σου προσφέρουν μια ευχάριστη ιστορία, τη λαχτάρα ή την αγωνία του μυστηρίου, αλλά από εκείνα που σε αφήνουν και πλουσιότερο σε γνώσεις και συναισθήματα - ψυχαγωγία όχι απλή διασκέδαση. Πλας η εξαιρετική σκληρόδετη έκδοση του Καστανιώτη με πολύ πολύ καλή μετάφραση.
Το συστήνω (αν και για όποιον δεν έχει διαβάσει Παδούρο συστήνω πρωτίστως τον άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά),
Τελείωσα χθες τον Πύργο, από την έκδοση των Γραμμάτων (στην περιοβόητη λευκή σειρά).
Έχοντας ολοκληρώσει με τον Πύργο την ανάγνωση των βασικών καφκικών έργων, ας παραθέσω μερικά πράγματα που με ενοχλούνε.
1) Με ενοχλεί ότι δεν είναι ολοκληρωμένα. Και επειδή δεν είναι ολοκληρωμένα, με ενοχλεί που δεν μπορώ να φανταστώ που στην ευχή θα έφτανε ο Κάφκα και ποια "καθαρτική" λύση θα έδινε στα έργα του, αν ποτέ ολοκληρώνονταν. Διαβάζοντας χθες κάποιες πληροφορίες για τον Πύργο και το πλαίσιο, εντός του οποίου γράφτηκε, μου δόθηκε η γενική εντύπωση πως τα παράτησε επειδή ίσως βρέθηκε σε αδιέξοδο, ίσως δεν μπορούσε να δώσει μια λύση σε όλο αυτό το οικοδόμημα που έχτισε. Προφανώς αυτή η άποψη δεν είναι ορθή. Απλά, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν ο Κ. μετά από τόση ταλαιπωρία, ποια λύση θα ερχόταν, πώς θα την προσλάμβανα ως αναγνώστης.
2) Με ενοχλεί ότι, ενώ οι χαρακτήρες του Κάφκα -γενικώς- πολύ άνετα θα έμπαιναν σχεδόν σε οποιοδήποτε ντοστογιεφσκικό έργο, παραμένουν απόλυτα και εκνευριστικά μονοδιάστατοι. Μπορώ με μεγάλη ευκολία να δω τον Κ., την Φρίντα, την Αμαλία και τον Βαρνάβα του Πύργου ή τον Γιόζεφ Κ. της Δίκης σε ντοστογιεφσκικό πλαίσιο, με την αντίστοιχη συναισθηματική ποικιλλία. Τελειώνοντας όμως το βιβλίο, διαπιστώνω ότι δεν ξέρω τίποτε για κανέναν τους, Είναι τόσο βαρειά και βαθειά καταπλακωμένοι από έναν κυκεώνα μηχανισμών και πρωτοκόλλων και γραφειοκρατείας, ώστε καταντούν τελικά μονοδιάστατοι και συνειδητοποιώ πως το μόνο που μαθαίνω είναι οι αντιδράσεις και η προσαρμοστικότητά τους σε αυτές τις Πυργικές αγκυλώσεις, παρά ο εσωτερικός τους κόσμος, το παρελθόν ή οτιδήποτε άλλο προσωπικό.
3) Συνέπεια των παραπάνω, με ενοχλεί που δεν μπορώ να πω (με εξαίρεση την Αμερική, άντε και τη Μεταμόρφωση) ότι ο Πύργος δεν μου άρεσε, επειδή έχω την εντύπωση πως απλά δεν υπάρχει κάτι να σου αρέσει ή να μην σου αρέσει. Δεν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας να ταυτιστείς, κάποιο τοπίο να θαυμάσεις, ένα περιστατικό απ'τη ζωή των ηρώων για να χαρείς ή να λυπηθείς. Το μόνο που έκανα, σε κάποιο βαθμό συνειδητότητας, είναι να αφήνω να με απορροφά αυτή η ρουφήχτρα του Πύργου και η απίθανη, δαιδαλώδης και μνημειώδης πολυπλοκότητα του σκεπτικού και των κινήτρων των χαρακτήρων. Έπιασα, δηλαδή, τον εαυτό μου αρκετές φορές να ψέγω τον Κ. για την εμμονή του να συναντήσει τον Κλάμ, που ήταν ένας όχι και τόσο σημαντικός υπάλληλος. Αλλά ο τρόπος που ο Κάφκα τεκμηριώνει το πόσο ουσιαστικό θα είναι για τον Κ. η συνάντηση με τον Κλάμ απλά με άφηνε σύξυλο, χωρίς να μπορώ να προβάλλω αντιστάσεις ή αντεπιχειρήματα. Και τελικά διαπιστώνω πως το μόνο που μπορώ να πω για τον Πύργο δεν αφορά θετική ή αρνητική γνώμη, απλά απέραντο θαυμασμό για τον τρόπο με τον οποίο ο Κάφκα στοιβάζει πάνω στους ώμους των χαρακτήρων του όγκους καταθλιπτικών και συντριπτικών στρώσεων κοινωνικών comme il faut, στα πρότυπα δεν ξέρω ποιας αυταρχικής και απρόσωπης ανώτερης εξουσίας/φεουδαρχίας.
Κατ΄αυτόν τον τρόπο, θα μου πείτε, ξεγυμνώνει την χαζομάρα και τη δουλική προσκόλληση στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας με στόχο την ευόδωση ιδιοτελών επιδιώξεων: ο Κ. δεν αδικήθηκε και προσπαθεί να βρει το δίκιο του, τα κίνητρά του είναι εγωιστικά κυρίως και αποσκοπούν στην αποκατάστασή του στον μικρόκοσμο του χωριού, ένας στόχος που του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει παντοιοτρόπως ανθρώπους. Σύμφωνοι! Αλλά και πάλι, αδυνατώ να εκφέρω γνώμη για την ηδονή (με την επικούρεια έννοια) της ανάγνωσης. Το μόνο που χάρηκα είναι ότι κυριολεκτικά με ρούφηξε ο Πύργος.
4) Τελος, αν και η μετάφραση δεν μοιάζει καθόλου κακή -συνυπολογίζοντας την έκταση και την περιπλοκότητα των συλλογισμών των χαρακτήρων- επιτρέπει πάντως να υποθέσει κανείς ότι έχει ρωγμές. Αυτό είναι ενοχλητικό επειδή με έβαλε ήδη στη διαδικασία να αναζητώ άλλες μεταφράσεις, ώστε να ξανα-ρουφηχτώ από τον Πύργο (και τη Δίκη) για να κάνω μια σύγκριση, που δεν αποσκοπεί στην εξαγωγή θετικής ή αρνητικής άποψης για το έργο του Κάφκα, αλλά στη διαπίστωση του πόσο βαθειά και καταθλιπτικά σε τραβάει μέσα του το κείμενο.
Προφανώς είναι must αναγνώσμα για κάθε βιβλιόφιλο που σέβεται τον εαυτό του.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα και τον μυστηριώδη κύριο Κουϊν της Κρίστι.
Και εδώ ενοχλούμαι με το πόσο ξεπερασμένος είναι ο κόσμος που περιγράφει η Αγκάθα, με τους βαρόνους και τους λόρδους, πόσο ριζοσπαστικά διαχωρίζει (χωρίς αιδώ!) τους εκλεκτούς από τους πληβείους. Ενοχλούμαι επίσης επειδή υπήρχε ένας μεταφυσικός (ή και παραφυσικός) αέρας στις ιστορίες που συναποτελούν αυτό το βιβλίο, ο οποίος τις έκανε τόσο εύκολα προσπελάσιμες, που καταλάβαινα τι πρόκειται να γίνει 3-4 σελίδες πριν το τέλος της κάθε ιστορίας (σε 1-2 περιπτώσεις ακόμα κι από την αρχή της ιστορίας. Και φυσικά, πόσο ταλέντο είχε αυτή η γυναίκα να επινοεί ιστορίες που ξέρεις ότι δεν σου αρέσουν, αλλά δεν μπορείς και να τις αφήσεις...
Έχοντας ολοκληρώσει με τον Πύργο την ανάγνωση των βασικών καφκικών έργων, ας παραθέσω μερικά πράγματα που με ενοχλούνε.
1) Με ενοχλεί ότι δεν είναι ολοκληρωμένα. Και επειδή δεν είναι ολοκληρωμένα, με ενοχλεί που δεν μπορώ να φανταστώ που στην ευχή θα έφτανε ο Κάφκα και ποια "καθαρτική" λύση θα έδινε στα έργα του, αν ποτέ ολοκληρώνονταν. Διαβάζοντας χθες κάποιες πληροφορίες για τον Πύργο και το πλαίσιο, εντός του οποίου γράφτηκε, μου δόθηκε η γενική εντύπωση πως τα παράτησε επειδή ίσως βρέθηκε σε αδιέξοδο, ίσως δεν μπορούσε να δώσει μια λύση σε όλο αυτό το οικοδόμημα που έχτισε. Προφανώς αυτή η άποψη δεν είναι ορθή. Απλά, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν ο Κ. μετά από τόση ταλαιπωρία, ποια λύση θα ερχόταν, πώς θα την προσλάμβανα ως αναγνώστης.
2) Με ενοχλεί ότι, ενώ οι χαρακτήρες του Κάφκα -γενικώς- πολύ άνετα θα έμπαιναν σχεδόν σε οποιοδήποτε ντοστογιεφσκικό έργο, παραμένουν απόλυτα και εκνευριστικά μονοδιάστατοι. Μπορώ με μεγάλη ευκολία να δω τον Κ., την Φρίντα, την Αμαλία και τον Βαρνάβα του Πύργου ή τον Γιόζεφ Κ. της Δίκης σε ντοστογιεφσκικό πλαίσιο, με την αντίστοιχη συναισθηματική ποικιλλία. Τελειώνοντας όμως το βιβλίο, διαπιστώνω ότι δεν ξέρω τίποτε για κανέναν τους, Είναι τόσο βαρειά και βαθειά καταπλακωμένοι από έναν κυκεώνα μηχανισμών και πρωτοκόλλων και γραφειοκρατείας, ώστε καταντούν τελικά μονοδιάστατοι και συνειδητοποιώ πως το μόνο που μαθαίνω είναι οι αντιδράσεις και η προσαρμοστικότητά τους σε αυτές τις Πυργικές αγκυλώσεις, παρά ο εσωτερικός τους κόσμος, το παρελθόν ή οτιδήποτε άλλο προσωπικό.
3) Συνέπεια των παραπάνω, με ενοχλεί που δεν μπορώ να πω (με εξαίρεση την Αμερική, άντε και τη Μεταμόρφωση) ότι ο Πύργος δεν μου άρεσε, επειδή έχω την εντύπωση πως απλά δεν υπάρχει κάτι να σου αρέσει ή να μην σου αρέσει. Δεν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας να ταυτιστείς, κάποιο τοπίο να θαυμάσεις, ένα περιστατικό απ'τη ζωή των ηρώων για να χαρείς ή να λυπηθείς. Το μόνο που έκανα, σε κάποιο βαθμό συνειδητότητας, είναι να αφήνω να με απορροφά αυτή η ρουφήχτρα του Πύργου και η απίθανη, δαιδαλώδης και μνημειώδης πολυπλοκότητα του σκεπτικού και των κινήτρων των χαρακτήρων. Έπιασα, δηλαδή, τον εαυτό μου αρκετές φορές να ψέγω τον Κ. για την εμμονή του να συναντήσει τον Κλάμ, που ήταν ένας όχι και τόσο σημαντικός υπάλληλος. Αλλά ο τρόπος που ο Κάφκα τεκμηριώνει το πόσο ουσιαστικό θα είναι για τον Κ. η συνάντηση με τον Κλάμ απλά με άφηνε σύξυλο, χωρίς να μπορώ να προβάλλω αντιστάσεις ή αντεπιχειρήματα. Και τελικά διαπιστώνω πως το μόνο που μπορώ να πω για τον Πύργο δεν αφορά θετική ή αρνητική γνώμη, απλά απέραντο θαυμασμό για τον τρόπο με τον οποίο ο Κάφκα στοιβάζει πάνω στους ώμους των χαρακτήρων του όγκους καταθλιπτικών και συντριπτικών στρώσεων κοινωνικών comme il faut, στα πρότυπα δεν ξέρω ποιας αυταρχικής και απρόσωπης ανώτερης εξουσίας/φεουδαρχίας.
Κατ΄αυτόν τον τρόπο, θα μου πείτε, ξεγυμνώνει την χαζομάρα και τη δουλική προσκόλληση στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας με στόχο την ευόδωση ιδιοτελών επιδιώξεων: ο Κ. δεν αδικήθηκε και προσπαθεί να βρει το δίκιο του, τα κίνητρά του είναι εγωιστικά κυρίως και αποσκοπούν στην αποκατάστασή του στον μικρόκοσμο του χωριού, ένας στόχος που του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει παντοιοτρόπως ανθρώπους. Σύμφωνοι! Αλλά και πάλι, αδυνατώ να εκφέρω γνώμη για την ηδονή (με την επικούρεια έννοια) της ανάγνωσης. Το μόνο που χάρηκα είναι ότι κυριολεκτικά με ρούφηξε ο Πύργος.
4) Τελος, αν και η μετάφραση δεν μοιάζει καθόλου κακή -συνυπολογίζοντας την έκταση και την περιπλοκότητα των συλλογισμών των χαρακτήρων- επιτρέπει πάντως να υποθέσει κανείς ότι έχει ρωγμές. Αυτό είναι ενοχλητικό επειδή με έβαλε ήδη στη διαδικασία να αναζητώ άλλες μεταφράσεις, ώστε να ξανα-ρουφηχτώ από τον Πύργο (και τη Δίκη) για να κάνω μια σύγκριση, που δεν αποσκοπεί στην εξαγωγή θετικής ή αρνητικής άποψης για το έργο του Κάφκα, αλλά στη διαπίστωση του πόσο βαθειά και καταθλιπτικά σε τραβάει μέσα του το κείμενο.
Προφανώς είναι must αναγνώσμα για κάθε βιβλιόφιλο που σέβεται τον εαυτό του.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα και τον μυστηριώδη κύριο Κουϊν της Κρίστι.
Και εδώ ενοχλούμαι με το πόσο ξεπερασμένος είναι ο κόσμος που περιγράφει η Αγκάθα, με τους βαρόνους και τους λόρδους, πόσο ριζοσπαστικά διαχωρίζει (χωρίς αιδώ!) τους εκλεκτούς από τους πληβείους. Ενοχλούμαι επίσης επειδή υπήρχε ένας μεταφυσικός (ή και παραφυσικός) αέρας στις ιστορίες που συναποτελούν αυτό το βιβλίο, ο οποίος τις έκανε τόσο εύκολα προσπελάσιμες, που καταλάβαινα τι πρόκειται να γίνει 3-4 σελίδες πριν το τέλος της κάθε ιστορίας (σε 1-2 περιπτώσεις ακόμα κι από την αρχή της ιστορίας. Και φυσικά, πόσο ταλέντο είχε αυτή η γυναίκα να επινοεί ιστορίες που ξέρεις ότι δεν σου αρέσουν, αλλά δεν μπορείς και να τις αφήσεις...
Νομιζω συμφωνώ στο συνολο των γραφομένων σου, ως προς την προσληψη από εμέ, και το τονιζω, του εργου του Καφκα με το οποιο εχω καταπιαστει μεσα στα χρόνια.
αλλά σεβομαι την άποψή σου.
Να, αυτά δεν μπορώ
αλλά σεβομαι την άποψή σου.Ευχαριστώ!!!Να, αυτά δεν μπορώ
Ενδεχομένως ήταν μια τολμηρή διατύπωση, ωστόσο τολμώ να ισχυριστώ ότι υπάρχουν ορισμένα επιχειρήματα επ' αυτού, (αν και εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον) τα οποία θεμελιώνονται αποκλειστικά στις μέχρι τώρα περιορισμένες αναγνώσεις μου.Θα χαρω πολυ, την επομενη φορα που θα βρεθειτε με την κυρια Ξ.Παπαμητρου ( την κυρια ΜιΛαμπραινα, εννοω) στην Αθηνα, να συζητησουμε το καφκικο και τον Καφκα, γιατι νομιζω, αν αρχισω, θα με διαγράψει ο @Φαροφύλακας και θα πληγωθω.
την κυρια ΜιΛαμπραινα, εννοω) στην Αθηνα, να συζητησουμε το καφκικο και τον Καφκα, γιατι νομιζω, αν αρχισω, θα με διαγράψει ο @Φαροφύλακας και θα πληγωθω.Η κυρά ΜιΛάμπραινα μου παρήγγειλε τους Πανθέους, να τους διαβάσει, καθώς επηρεάστηκε από την τηλεοπτική σειρά. Θέλει να τους λάβει όταν αξιωθεί να τελειώσει τον Σελίν, που τονε ξεκίνησε εδώ και 3 μήνες και δεν πρόκαμε ακόμα να τον τελέψει...(αν και σχολιάζει πικροχόλως τη μετάφραση, γαλλομαθής και γαλλοτραφείσα ούσα....
)@ΜιΛάμπρος, αφενος ζηλευω τη γαλλομαθουσα σου, ως προς το γαλλικον της. Αφεφυο, κοιτα τώρα κατι συμπτωσεις. Σε μενα, κοντεψε να σκάσει στο κεφάλι ο Σελιν κάποτε, όταν το πρότεινα προς αναγνωση και ταυτόχρονα εχω δεχθει πιέσεις να διαβασω τον Αθανασιαδη, που ειμαι σιγουρη οτι ειναι εξαιρετικός και καλός λογοτεχνης inter alia, απλώς για μενα δεν είχε τεθει ποτέ ως καταπειγουσα η ανάγνωσή του. Βεβαια, απο την άλλη, χαιρομαι που εχω ενδωσει στην προτροπή να διαβασω το Λαθος ή την τριλογία του καστρόπυργου μιας και αν δεν διαβαζα το πρώτο (που ειναι αριστουργηματικο) δεν θα διαβαζα μετα το Κιβώτιο κι αν δεν διαβαζα το δευτερο, δεν θα διαβαζα τον Γιουγκερμαν και τον Φακελο (όπου ο ύστερος, κατα τη γνωμη μου, ειναι ό,τι καλυτερο τεχνικά και ό,τι πιο συγχρονο -εντος συγκαιρινού του πλαισιου- εχει γράψει ποτέ ο Καραγάτσης, εργο μοντερνο και για την εποχή του, διαβολικά εξυπνο, δηλαδη μιλάμε για μεταφιξιον τώρα, όταν ο ΚΑραγατσης εχει ηδη γραψει τον Φακελο. Δηλαδή, ποια μεγαλη χιμαιρα...)
Τι έλεγα; Α, ναι, στον Αθανασιαδή λέμε ναι (δηλαδή, πόσο πιο προβλεψιμη;!) (αλλα για τους άλλους, προς το παρόν
)
Τι έλεγα; Α, ναι, στον Αθανασιαδή λέμε ναι (δηλαδή, πόσο πιο προβλεψιμη;!) (αλλα για τους άλλους, προς το παρόν
)