Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Έλλη Μ]

Προσθέσατε 22.

Oπότε ακουτε τους μεγαλυτερους σας.

Του Hernan Diaz να υποθέσω?

ΑυτουΝου!

Αναπαύεται αδιάβαστος σε βιβλιοθήκη στην πατρική οικία.

Να το απομακρυνετε απο την πατρικη οικια και να το μεταφερετε παραυτα στη βιβλιοθηκη σας

Αααα, να σας πω κι εγώ, τούτο εννοείτε, ορθώς? Δεν έκαμα λάθος στην παραγγελία.

Το βρηκες;!;!
Πωπω, δεν ειναι και πολυ ευκολο να βρεθει, σκέψου το αναζητουσα χρόνια και χρόνια και το πετυχα περυσι, στο metabook.
Ελπίζω να σου αρεσει και να μη σε πηρα στον λαιμο μου. Δεν ειναι ευπεπτο ιδιαιτερως αλλα ειναι... ειναι.

 

[ΜιΛάμπρος]

να μη σε πηρα στον λαιμο μου.

Όλοι στο λαιμό σας μ'έχετε πάρει με τις αναγνώσεις και τις προτάσεις σας. Δεν σας προλαβαίνω πχια!

 

[ΒασίληςΚ]

Μετά από αρκετό καιρό που είχα να διαβάσω κάποιο βιβλίο τελείωσα το «Ωκεανός» του Αλεσάντρο Μπαρίκο .Έσβησα και έγραψα αρκετές φορές αυτό το κείμενο προσπαθώντας να δώσω όσο το δυνατόν περισσότερο την αίσθηση που μου προκάλεσε αυτό το βιβλίο. Ξεκινώντας να πω ότι ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του συγκεκριμένου συγγραφέα και δεν υπάρχει περίπτωση, καμία όμως, να είναι το τελευταίο.
Το δεύτερο που ήθελα να πω είναι ότι στις πρώτες 10; σελίδες είπα στον εαυτό μου ότι μετά από τόσο καιρό που είχα να διαβάσω κάποιο βιβλίο έκανα λάθος επιλογή χρονικά να ξεκινήσω αυτό, δεν πρόκειται να το τελειώσω αυτό το βιβλίο, τόσο πολύ με ξένισε αρχικά ο τρόπος γραφής και το στυλ του συγγραφέα. Θεωρούσα ότι μετά από μερικές σελίδες ακόμη θα το έβαζα στην άκρη για να επανέλθω κάποια στιγμή αργότερα και να ξεκινήσω κάποιο άλλο.
Ευτυχώς λοιπόν συνέχισα γιατί το βιβλίο είναι κατά την άποψή μου πραγματικά υπέροχο. Να ξεκινήσω από το γεγονός ότι είχα καιρό να διαβάσω κάτι τόσο διαφορετικό και κάτι τόσο αλλιώτικο και πρωτότυπο, ο συγγραφέας πραγματικά δημιουργεί ένα ψηφιδωτό από λέξεις-συναισθήματα σαν κέντημα, σαν μουσική, βάζοντας το ένα κομμάτι δίπλα από το άλλο με τέτοια αρμονικότητα δημιουργώντας ένα υπέροχο αποτέλεσμα που ηχεί σαν μελωδία, σαν μια πρόζα ποιητική. Δεν ξέρω με πιο άλλο τρόπο να το εκφράσω. Θαρρείς πως αν βγάλεις ένα κομμάτι απο ολο το οικοδόμημα, το οποιοδήποτε, έστω και το μικρότερο θα καταρρεύσει ολόκληρο.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και η ιστορία, ο τρόπος που μας δίνει τις ζωές όλων των ηρώων με κεντρικό σημείο το πανδοχείο και το συμβολικό του χαρακτήρα και πάνω απο όλους κ όλα το υγρό στοιχείο, η Θάλασσα, που κυριευει τις ζωές όλων με χίλιους δυο τρόπους.
Ενα πραγματικό διαμάντι κατα την ταπεινή μου άποψη.

 

[Ειφφελ]

Σήμερα τελείωσα το νησί των καταραμένων της Dennis Lehane. Είναι το βιβλίο όπως είπα σε άλλο νήμα, στο οποίο βασίστηκε το Shutter island. Δεν θέλω να πω κάνω σχόλια για την πλοκή. Θέλω να πω μόνο ότι αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στον εαυτό σας, διαβάστε το. Το καλύτερο βιβλίο μυστηρίου που έχω διαβάσει ποτέ, μιλάμε η αγωνία με είχε πάρει αγκαλιά όσο το διάβαζα και όσο δεν μπορούσα να το διαβάσω έβγαινε στο σβέρκο μου.

 

[Πεταλούδα]

Μετά από αρκετό καιρό που είχα να διαβάσω κάποιο βιβλίο τελείωσα το «Ωκεανός» του Αλεσάντρο Μπαρίκο .Έσβησα και έγραψα αρκετές φορές αυτό το κείμενο προσπαθώντας να δώσω όσο το δυνατόν περισσότερο την αίσθηση που μου προκάλεσε αυτό το βιβλίο.

Είναι και δικό μου αγαπημένο βιβλίο (το είχα αναφέρει σε ένα νήμα εδώ) και συμφωνώ με τα λεγόμενά σου, έχει μια ποιητική γραφή, με στοιχεία παραμυθιού, σε μια ρεαλιστή ιστορία. Θέλω να το ξαναδιαβάσω, για να δω η ιστορία του τι αίσθηση θα μου αφήσει τώρα που μου είναι γνώριμη η γραφή του.

 

[λουκία]

Καλημέρα! Τελείωσα το Η τριλογία της Μασσαλίας - Ζαν-Κλωντ Ιζζό. Πρόκειται για μια επανέκδοση τριών βιβλίων σε ένα τόμο: Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας", "Το τσούρμο", "Solea", με ήρωα τον Φαμπιό Μοντάλ όπου σαν βιβλίο προχωρά πέρα από το κλασσικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Άνοδος ακροδεξιάς, μαφία, ρατσισμός, κοινωνικές ανισότητες. Ιδιαίτερα περιγραφικός στα μέρη και στα τοπία ο συγγραφέας, χωρίς να κουράζει. Ολοκληρωμένοι χαρακτήρες (ναι πολλά ονόματα θέλει λίγη προσοχή μην χαθείς) που δένουν υπέροχα με την πλοκή. Και για το τέλος πολλές, πάμπολλες εκτενέστατες περιγραφές στα φαγητά και στα ποτά. Νομίζεις ότι τα μυρίζεις, ότι τα γεύεσαι, τόσο έντονές είναι οι περιγραφές του που κλείνεις το βιβλίο με μια λιγούρα. Για μένα ένα 5/5.

 

[Σελεφά]

Τελείωσα το βιβλίο She who became the sun (βιβλίο 1ο της διλογίας The Radiant Emperor) της Shelley Parker-Chan
Είναι η 2η φορά που το πιάνω και τελικά το ολοκλήρωσα και χωρίς δυσκολία.

Τοποθετείται σε μια εναλλακτική Κίνα λίγο πριν την ίδρυση της δυναστείας Μινγκ.

Γενικότερα είναι καλογραμμένο βιβλίο.

Έχει ωραία πλοκή -ως ένα βαθμό- με ελάχιστα στοιχεία φαντασίας. Ένα στοιχείο που μου άρεσε είναι ότι τα φανταστικά στοιχεία μας παρουσιάζονται αρμονικά καθώς εξελίσσεται η ιστορία.

Αν και δεν είμαι φαν του chossing-dress -δηλαδή κάποιος με φύλο τάδε μεταμφιέζεται, υποδύεται και ζει ως το φύλο τάδε- που συνήθως είναι γυναίκα, στο βιβλίο ο κεντρικός χαρακτήρας που έχει μεταμφιεστεί ως τον αδερφό της - δεν είναι σπόιλερ- εδώ με πείθει. Η Zhu δεν μας περιγράφεται ως λεπτεπίλεπτη, πανέμορφη καλονή τύπου Μουλάν ή Πίπη (παράθεση κάτω), κάτι που συνηθίζεται στις σειρές και στις ταινίες σε τέτοιο βαθμό που απλά αναρωτιέσαι αν όλοι είναι τυφλοί και δεν βλέπουν ότι είναι γυναίκα. Πιθανότατα σε αυτή την εμφάνισή της να βοήθησε και το γεγονός ότι υποδύεται το αγόρι/άντρα από τα 9 της, οπότε η σκληραγώγηση βοήθησε στην οικοδομήσει του σωματότυπού της.

Κάποια γεγονότα μου άρεσαν πολύ -ειδικά προς το τέλος- όσον αφορά την δυναμική μεταξύ των χαρακτήρων. Ωστόσο, πολλά γεγονότα μας παρουσιάζονται με παραθετικό τρόπο, γεγονός που σβήνει όλη τη διασκέδαση και όπως πάντα με χαλάει.

Από εκεί και πέρα ο κεντρικός χαρακτήρας (η Zhu) με εκνεύρισε με τη συνεχόμενη αναφορά στο "μεγαλείο" της και στο είναι "η μοίρα μου", -δηλαδή 400+ σελίδες πάρλα για αυτά- λες και δεν είχε επιλογή πάνω στα γεγονότα, κάτι που έρχεται σε πλήρης αντίθεση με το πως ξεκίνησε το βιβλίο, το οποίο ξεκινάει με επιλογή. Βέβαια θα μπορούσα να πω ότι αυτή της η μεγαλομανία της είναι ουσιαστικά η εξέλιξη του χαρακτήρα της... αλλά και πάλι ήταν εκνευριστικό.

Στα αρνητικά θα έβαζα και κάποιους γλωσσικούς νεωτερισμούς της ισότητας και του φύλου, με σκοπό την ενδυνάμωση αυτών αλλά είναι λίγο παράταιροι γιατί υποτίθεται ότι η ιστορία διαδραματίζεται στη μεσαιωνική Κίνα.

Τέλος, δεν είμαι φαν του gender bending. Δε βρίσκω το λόγο να δημιουργηθεί μια ιστορία , η οποία βασίζεται σε ένα ιστορικό πρόσωπο που ήταν είτε γυναίκα είτε άντρας, και στην φανταστική ιστορία να του αλλάζουν το φύλο. Κάπου χάνεται η δυναμική της ιστορίας και ουσιαστικά αυτό που πρεσβεύει η ισότητα, ο φεμινισμός κτλ.

Δεν μπορώ να πω ότι θα μπει στα αγαπημένα μου, αλλά ήταν ενδιαφέρον ανάγνωσμα τόσο όσο για να συνεχίσω και το 2ο και τελευταίο μέρος της σειράς The Riadiant Emperor.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις μετά το τέλος της ανάγνωσης του Πολωνού...

Η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, ίσως πολλές και τον πιο σημαντικό και ας μην το καταλαβαίνουμε. Η μουσική, η ήχοι, οι νότες τακτοποιημένες σε μια σειρά (αρμονία που λένε) μπορεί να γίνουν σημείο αναφοράς, να σημαδέψουν ευχάριστα ή δυσάρεστα γεγονότα να αποτυπωθούν ως σκέψεις που δεν μπορούσαν να αποτυπωθούν με άλλον τρόπο στη μνήμη μας.
Μια μελωδία σημαίνει για τον καθένα μας διαφορετικά πράγματα. Μέσα σε μια μουσική φράση χωράει ολόκληρη η Δυτική φιλοσοφία η οποία είναι τόσο άμεση προς των δέκτη, μέσω των νοτων, που ακόμη και η πιο σύνθετη ανάλυση αυτής φαντάζει ασήμαντη μπροστά της. Ακούμε μουσική διότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Όλα ξεκινάν και τελειώνουν με ένα τραγούδι που έλεγε και ο Τσιτσάνης!
Όταν όμως η μουσική συνδυάζεται με τον έρωτα τότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Ένα κομμάτι ή μια σύνθεση "παγιδεύει" τους ερωτευμένους σε μια άλλη διάσταση όπου τα πάντα είναι ασήμαντα εκτός από την ίδια τη μουσική και τα αισθήματα. Ακόμα κι αν όλα τελειώσουν μια μέρα και ο έρωτας έχει την φυσιολογική κατάληξη όλων των έντονων συναισθημάτων, ένα κομμάτι θα παραμένει ο άγνωστος, αχαρτογράφητος και άχρονος τόπος που τον δρόμο ήξερα μόνο 2 ερωτευμένοι μια φορά κι έναν καιρό...

Ο Πολωνός είναι λοιπόν ένας μουσικός, ένας πιανίστας που νομίζει ότι παίζει καλά τον Σοπέν. Νομίζει πως είναι δλδ καλός μουσικός, καλός ποιητής αλλά και νομίζει πως είναι ερωτευμένος με μια μοναδική (στα μάτια του) γυναίκα.
Ο έρωτας πολλές φορές μας κάνει να βλέπουμε κάποιον τόσο μοναδικό, τόσο ξεχωριστό και να του δίνουμε τόση αξία όση δεν έχει πάρει ή αξιώσει σε όλη του τη ζωή και κυρίως χωρίς να την αξίζει. Πιστεύουμε εν γένει πως η τύχη μας οδήγησε σε κάτι το ξεχωριστό παραβλέποντας την ασημαντότητα μας μπρος στην "προκαθορισμένη τυχαιότητα" των γεγονότων. Πόσες παράμετροι και πόσα μικρά περιφερειακά γεγονότα μας οδηγούν σε μια απόφαση; Δε γίνεται να υπολογιστούν μα ούτε και να εκτιμηθούν από τον πεπερασμένο εγκέφαλο μας, πόσο μάλλον όταν αυτός θολώνει από τις απανωτές χημικές αντιδράσεις του έρωτα!
Οπότε για όλα αυτά που εμείς νομίζουμε δε φταίει ο άλλος και κυρίως σε αυτά που νομίζουμε δεν μπορεί να μας ακολουθήσει άλλος. Ο έρωτας μας αποσυνδέει από την πραγματικότητα, όπως κάνει και μια μεγαλειώδης μουσική σύνθεση. Η διαφορά τους είναι πως ο μεν πρώτος τελειώνει και τότε γίνεται και πάλι η επανασύνδεση με την πραγματικότητα ενώ η μουσική παραμένει πάντα ως παράθυρο διαφυγής από τον αμοραλιστικό κόσμο μας.
Επαναφορά στην πραγματικότητα λοιπόν με χιούμορ ή με βαρυθυμία;
Φυσικά, δεν είναι ανάγκη πάντα να επιστρέψει κανείς στην πραγματικότητα, αλλά δυστυχώς μετά αναλαμβάνουν οι κύριοι με τις λευκές ποδιές, οπότε η κατάσταση περιπλέκεται, βγαίνουμε εκτός θέματος και κυρίως δεν φιλοσοφούμε πάνω σε αγαπημένα αναγνώσματα. Ή μάλλον φιλοσοφούμε χωρίς να μας κοιτάν σαν τον Νικόλα Άσιμο στην Πλατεία Εξαρχείων!
Ο Πολωνός νόμιζε πως ήξερε και κάπως έτσι τελείωσαν όλα...
Αν όμως η προσγείωση είναι ανώμαλη πολύ πριν τελειώσουν όλα, τότε τι γίνεται;
Ευτυχώς υπάρχει η μουσική!

 

[Έλλη Μ]

Αν βρεις το Errata (πράγμα που ευχομαι) και αν το διαβασεις (πράγμα που ελπίζω, εφόσον το εχεις βρει πρώτα), καπου στο τέλος το κεφαλαιου έξι συμπυκνώνει πολύ έυγλωττα, σε μια προτασούλα, τον ταυτοχρονισμό των δύο, δηλαδή του έρωτα και της μουσικής.
Δηλαδή, πάλι ωραία τα λέει.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Το έχω το Errata.
Είναι στα αδιάβαστα βέβαια, αλλά οκ, χρόνο έχουμε νέοι είμαστε.
Κοίταξα την πρόταση που αναφέρεις όμως και θεωρώ πως έχει δίκιο ο Στάινερ. Εγώ όμως τα είπα καλύτερα, γιατί είμαι και μουσικός!

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στην αγιογραφική ιστορία. @Νικόλας Δε Κιντ γράψε δυο λόγια όταν το διαβάσεις.

Λοιπόν, φίλε μου @ΜιΛάμπρος, χθες το απόγευμα διάβασα το βιβλιαράκι του Μούρκοκ!

Χρειάστηκε μόνο ένα απόγευμα και πραγματικά νομίζω πως διάβασα ένα μικρό διαμαντάκι της ΕΦ. (Ιδε ο άνθρωπος - Michael Moorcock)
Ένας νευρωτικός, αγνωστικιστής και αποτυχημένος ψυχίατρος ταξιδεύει στην εποχή που υποτίθεται δίδασκε και μεγαλουργούσε ο Χριστός. Εκεί, προς μεγάλη του έκπληξη διαπιστώνει πως τα πραγματικά είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που είχε διαβάσει στις Γραφές. Ο Χριστός όχι μόνο δεν υπήρχε (κατά τον τρόπο που τον έχουμε φανταστεί εμείς) αλλά υπήρχε ανάγκη να δημιουργηθεί.
Στην ιστορία μπαίνουν εμβόλιμα φλας-μπακ από τη ζωή του Καρλ ώστε να γίνει πιο κατανοητό, γιατί ο Καρλ θέλησε εν τέλει να πάρει την θέση του Μεσσία που θα θυσιαστεί για το καλό της ανθρωπότητα σε ένα υποτιθέμενο παρελθόν.
Επίσης παρατίθενται αυτούσια αποσπάσματα από τα Ευαγγέλια για να γίνεται παραλληλισμός της "πραγματικότητας" με αυτά που έχουν γραφτεί και που έχουν φτάσει ως ιστορία στις μέρες μας.
Τέλος, στο βιβλίο υπάρχει μια εξαιρετική εισαγωγή για τη ζωή του συγγραφέα, από τον μεταφραστή.
O Μούρκοκ εκτός από συγγραφέας είναι και μουσικός με συμμετοχές σε μεγάλες μπάντες όπως οι Hawkwing και οι Blue Oyster Cult, σεναριογράφος, εκδότης περιοδικών, στιχουργός κλπ. Πολυσχιδής καλλιτέχνης δλδ.
Τέλος, κάπου αναφέρεται πως ο Μουρκόκ έγραφε φάνταζι για τα προς το ζην, για αυτό και είναι σαν βιβλία κάπως αδύναμα. Αν είχε ασχοληθεί αποκλειστικά με την ΕΦ, νομίζω θα έγραφε περισσότερα αξιόλογα βιβλία..

 

[ΜιΛάμπρος]

Τέλος, κάπου αναφέρεται πως ο Μουρκόκ έγραφε φάνταζι για τα προς το ζην, για αυτό και είναι σαν βιβλία κάπως αδύναμα. Αν είχε ασχοληθεί αποκλειστικά με την ΕΦ, νομίζω θα έγραφε περισσότερα αξιόλογα βιβλία..

Χρειάζεται να αναφερθεί ότι η γραφή του Moorcock στο πρωτότυπο ουδεμία σχέση έχει με τη μετάφραση, ακόμα και την καλύτερη! Δεν το γράφω για να διαφωνήσω με την άποψη του @Νικόλας Δε Κιντ, απλώς είναι μια επισήμανση που χρειάζεται να ληφθεί υπόψη, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τον μικρό αριθμό βιβλίων που μεταφράστηκαν στα ελληνικά σε σχέση με το εκτεταμένο έργο του Moorcock.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

@ΜιΛάμπρος να σου πω την αλήθεια από φάνταζι είχα ξεκινήσει κάποια στιγμή το 1ο βιβλίο του Έλρικ αλλά δε με τράβηξε, οπότε τον είχα αφήσει σαν συγγραφέα.
Το φάνταζι γενικά δε μου ταιριάζει ιδιαίτερα σαν είδος (εξαιρούνται Τόλκιν και Tigana) και συν τοις άλλοις με τρομάζει ο όγκος όλων αυτών των επών!!
Πάντως, στη βιογραφία του διάβασα πως φάνταζι έγραφε για να βγάλει χρήματα!

 

[λουκία]

Καλημέρα σας. Τελείωσα το Παρεξηγήσεις - Μόδης Γούναρης. Τα στοιχεία της ψυχοθεραπείας είναι διάχυτα σε όλο το μυθιστόρημα το οποίο είναι μια αναφορά στο τυχαίο στις ζωές των ανθρώπων και πως κάθε επιλογή ή μη επιλογή διαμορφώνουν την ζωή μας και την ζωή των γύρω μας.

 

[ΚρίτωνΓ]

Και πάλι όχι σήμερα (προ ημερών), αλλά τώρα αξιώνομαι να κάτσω να το πω, τέλειωσα την άλωση της Κωσταντίας του Γιάννη Μακριδάκη. Τον Μακριδάκη ίσως κάποιοι τον ξέρετε από τη δεξιά τσέπη του ράσου ή τον ανάμιση ντενεκέ, που είναι τα πιο δημοφιλή / γνωστά τού. Είναι ένα ομολογουμένως περίεργο βιβλίο - μια νουβέλα. Καταρχήν δεν έχει κεφάλαια, ενότητες, παραγράφους. Ο λόγος είναι παραληρηματικός και αλλάζει και πρόσωπα αφήγησης ακόμα και μέσα στην ίδια πρόταση. Ακούγοντάς τα αυτά κάποιος θα πίστευε ότι είναι τρομακτικά κουραστικό, πράγμα που όμως δε συμβαίνει. Είναι σαν μια καλοκαιρινή καταιγίδα - καταιγιστικός ναι, διασκεδαστικός ναί, σύντομος και δροσερός. Με Πολίτικά ιδιώματα γλωσσικά που τον κάνουν πιο ενδιαφέροντα και αληθοφανή.
Έχει αδιαμφισβήτητα χάρισμα γραφής.
Ωστόσο εδώ τελειώνουν τα θετικά. Διότι κατά τα άλλα βρήκα το βιβλίο αρκετά ανέμπνευστο, χωρίς να έχει κάτι ουσιώδες να πει (πέρα των προκαταλήψεων μεταξύ των δυο λαών, κυρίως Ελλήνων της Πόλης και των ακριτικών νησιών για τους Τούρκους;), χωρίς καν να το πεις πετυχημένο ψυχογράφημα ηρώων (με εξαίρεση ίσως τη Κωσταντιά την ίδια).
Ευχάριστο σχετικά ανάγνωσμα αλλά χωρίς να μου προσφέρει συγκινήσεις.

 

[Χρυσόστομος]

Είναι σαν μια καλοκαιρινή καταιγίδα - καταιγιστικός ναι, διασκεδαστικός ναί, σύντομος και δροσερός.

Εξαιρετική παρομοιωση @ΚρίτωνΓ !!

 

[Έλλη Μ]

Τελειωσα το Wager το οποίο ηταν ανπουτντάουνταμπολ, μεχρι του σημείου που το ένα ναυάγιο διαδέχεται το άλλο και κάπου μπερδευτηκα ποιον πορθμο περνάνε, αν ξαναπεράσαν απο κει, λεπτομέρειες που μικρή σημασια εχουν ως προς το σύνολικο αποτέλεσμα. Βασισμένο κατα πολύ στα ημερολόγια που κρατουσαν τότε (και για καποιους ρόλους, ήτνα υποχρεωτική η ημερολογιακη καταγραφη πάνω στο πλοιο), ευτυχώς δεν εχει ούτε αυτή τη δομή ουτε εξαντλειται σε ασήμαντοτητες.
Και πού καταλήγουμε, σύντροφοι και συντρόφισσες καταναλωτές;! Στην επεκτατικότητα του δυτικού πολτισμου και στην κατάκτηση εδαφών και θαλασσών, με οποιοδήποτε τίμημα. Α ναι! Και σε ακραιες συνθηκες, ο άνθρωπος αποκτηνώνεται κι αυτό ονομάζεται ενστικτο επιβίωσης.

Spoiler: Ενταξει.

Μπερδευτηκα και λίγάκι με τις ναυτικές ορολογίες, οι περισσότερες μου ήταν οικείες απο διαφορες πηγές, αλλά δεν θυμομουν πχ οτι ο παπαφίγκος ειναι καποιο πανι κι εψαχνα να καταλάβω πώς γινεται, στη μέση του πλοιου, να αναφύεται και να υψώνεται κάποιο εξωτικο δέντρο με αστείο όνομα.

 

[Σελεφά]

Spoiler: Ενταξει.

Μπερδευτηκα και λίγάκι με τις ναυτικές ορολογίες, οι περισσότερες μου ήταν οικείες απο διαφορες πηγές, αλλά δεν θυμομουν πχ οτι ο παπαφίγκος ειναι καποιο πανι κι εψαχνα να καταλάβω πώς γινεται, στη μέση του πλοιου, να αναφύεται και να υψώνεται κάποιο εξωτικο δέντρο με αστείο όνομα.

Απλά κλαίω...

Σαν ανάγνωσμά γενικά μέτριο; Είναι στη λίστα μου.

 

[Έλλη Μ]

Οχι, δεν ειναι καθολου μέτριο, λογοτεχνικά ειναι σαφώς πανω απο τον μέσο όρο αντιστοιχων ιστοριών τεκμηριωσης, ειναι πολυφωνικό με την έννοια οτι οι περισσότεροι ρολοι κλειδί αρθρωνουν λόγο μέσα απο τις καταγραφές τους (κι αυτό ειναι ενα λογοτεχνικό στοιχείο), η καθεμια διήγηση καταθετει διαφορετική οπτική των γεγονότων ενώ ταυτόχρονα προάγει παραπερα την ιστορία. Ειναι ταυτοχρονα ιστορικο βιβλιο και ναυτική ιστορια, hermanmelville-κο θα έλεγα και ολα αυτα στημένα πάνω σε πολύ καλη, ρεουσα δομή.

 

[λουκία]

Καλημέρα σας. Τελείωσα το Φελιτσιτά - Μάρω Δούκα. Ωραίο βιβλίο, συγκινητικό, οι χαρακτήρες νομίζω με εκνεύρισαν όλοι μα όλοι και η πλοκή μου θύμισε πολλά περιστατικά της αγίας ελληνικής οικογένειας και όχι μόνο. Αν κι έχω ξαναδιαβάσει βιβλία χωρίς τελείες και παραγράφους το συγκεκριμένο με κούρασε. Σχεδόν κάθε κεφάλαιο είναι κι ένας εσωτερικός μονόλογος κάποιου από τους ήρωες του βιβλίου με την προσωπική του κριτική ματιά των γεγονότων αλλά η γραφή είναι τόσο χειμαρρώδης που σε κάποια σημεία έπρεπε να το πιάσω πάλι από την αρχή.