Να μείνουμε δλδ με τον Νιλς Χόλγκερσον!
Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Έλλη Μ
Συντονιστής
όχι, εντάξει, βιάστηκα να τον κατακρίνω τον άνθρωπο. Οντως, υπενθυμίζει τα αυτονόητα: ότι από το Διαφωτισμο και μετα, (ισως ακομη νωρίτερα) οποιαδήποτε δυτική παρέμβαση ανα τον κόσμο «δικαιολογείται» από τις εννοιες του πολιτισμου, της προόδου και της ανάπτυξης ώς αντιδιαστολή στη βαρβαρότητα και τον πρωτογονισμό των γηγενων πληθυσμών (έναντι ποιου ακριβώς πράγματος; ), μια υποθεση ότι οι ιδέες αυτές είναι καθολικές αφενός, ενσωματωμένες στο φυσικό δικαιο, αφετέρου.
Οι τρεις πυλώνες οικουμενικότητας που διακρινει είναι:
- δικαιώμα επέμβασης στις υποθέσεις άλλων εθνών με βάση τις εκκλήσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία (από τη δημιουργία του ΟΗΕ και μετά).
- η μονιμη απειλή προς τη Δυση από την όποια συγκρουση πολιτισμών και έναν αόριστο «άλλον» και
- η επικράτηση των φυσικών επιστημων εναντι των ανθρωπιστικών και οι επιστημονικές αληθειες της αγοράς, που αποτελούν τη βάση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πρακτικών.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το Whipping Star του λατρεμένου Frank Herbert.
Δύσκολο βιβλίο, κυρίως επειδή η μια πρωταγωνιστική οντότητα δεν έχει αντίληψη των εννοιών της ανθρώπινης γλώσσας, οπότε ο διάλογος μεταξύ οντότητας και του έτερου, ανθρώπου, πρωταγωνιστή καθίσταται μακροσκελέστατος, περίπλοκος και αρκετά δύσκολος για έναν μη native english speaker, σαν και του λόγου μου. Αφετέρου, επειδή, αν και η σύλληψη της ιδέας του βιβλίου είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένη και φιλόδοξη, δεν κατόρθωσε νομίζω να την αποδώσει σε όλη της την έκταση.
Τελείωσα επίσης το φοβού τους Δαναούς του Kerr, ένα ακόμα βιβλίο με τον Μπέρνι Γκούντερ στην μεταπολεμική φάση της λογοτεχνικής ζωής του. Ο Kerr, γενικά, είναι πολύ καλός. Είναι ιστορικά ακριβής, ιστορικά προσεκτικός και ο χαρακτήρας του είναι πλήρης -χωρίς να λείπουν κάποια macho κλισέ που τα συγχωρούμε εν πάση περιπτώσει επειδή αγαπάμε Μπέρνι Γκούντερ. Ωστόσο δεν αποδίδει την ατμόσφαιρα της ελληνικής δεκαετίας του '50 με τον όμορφο τρόπο που το κάνει για την προπολεμική και μεταπολεμική Γερμανία.
Δύσκολο βιβλίο, κυρίως επειδή η μια πρωταγωνιστική οντότητα δεν έχει αντίληψη των εννοιών της ανθρώπινης γλώσσας, οπότε ο διάλογος μεταξύ οντότητας και του έτερου, ανθρώπου, πρωταγωνιστή καθίσταται μακροσκελέστατος, περίπλοκος και αρκετά δύσκολος για έναν μη native english speaker, σαν και του λόγου μου. Αφετέρου, επειδή, αν και η σύλληψη της ιδέας του βιβλίου είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένη και φιλόδοξη, δεν κατόρθωσε νομίζω να την αποδώσει σε όλη της την έκταση.
Τελείωσα επίσης το φοβού τους Δαναούς του Kerr, ένα ακόμα βιβλίο με τον Μπέρνι Γκούντερ στην μεταπολεμική φάση της λογοτεχνικής ζωής του. Ο Kerr, γενικά, είναι πολύ καλός. Είναι ιστορικά ακριβής, ιστορικά προσεκτικός και ο χαρακτήρας του είναι πλήρης -χωρίς να λείπουν κάποια macho κλισέ που τα συγχωρούμε εν πάση περιπτώσει επειδή αγαπάμε Μπέρνι Γκούντερ. Ωστόσο δεν αποδίδει την ατμόσφαιρα της ελληνικής δεκαετίας του '50 με τον όμορφο τρόπο που το κάνει για την προπολεμική και μεταπολεμική Γερμανία.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τον Φόνο του Τσέχωφ, ένα σύντομο μυθιστορηματάκι, αρκετά καλό και ευχάριστο στην ανάγνωση. Και συνειδητοποίησα πόσο καλαίσθητες και προσεγμένες είναι οι εκδόσεις της Ερατούς, έτσι μικρές και περιποιημένες που είναι. Προφανώς δεν είναι βιβλιοδετημένα τα βιβλία, προφανώς το μικρό τους ενδεχομένως δεν κάθεται καλά σε κάποιους/ες, αλλά η σκέψη και μόνο να δημιουργηθεί αυτή η σειρά δείχνει μεράκι.
Τελείωσα επίσης ένα από τα καλύτερα βιβλία μου για το 2024: το χρονοκαταφύγιο. Μου άρεσε αρκετά. Όχι πάρα πολύ. Αρκετά. Τούτο επειδή βρήκα το δεύτερο μέρος λίγο κάπως...δεν μπορώ να πω βαρετό (γιατί δεν ήταν), ούτε βαρύ ή οτιδήποτε άλλο (επειδή επίσης δεν ήταν). Απλά, ίσως ήταν λίγο πιο στρωτό το κείμενο, σε σχέση με το πρώτο (φανταστικό) μέρος και το τρίτο (εξίσου υπέροχο), όπου ο Γκοσποντίνοφ έμοιαζε σαν να έκανε συρραφή σκέψεων και σημειώσεων σχετικά με το χρόνο και τις συνέπειες που έχει στις ανθρώπινες ζωές. Νομίζω ότι με τον καιρό, και αφού κάτσει καλύτερα μέσα μου, θα το αγαπήσω. Είναι ιδιαίτερα γοητευτικό βιβλίο με αρκετά βαθιές απόψεις, που με άγγιξαν.
Δεν τελείωσα, όμως χθές, την Αυγή των μάγων, των Πάουελς-Μπερζιέ.
Είχα ακούσει (νομίζω) γι'αυτό το βιβλίο από έναν αμερικανό youtuber, που το χαρακτήρισε ως ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχει διαβάσει. Το βρήκα μεταφρασμένο στην ελληνική και το τσίμπησα- περισσότερο από περιέργεια. Εντάξει, λίγο παλαβούτσικο, λίγο αποκρυφιστικό, εσωτεριστικό, ψεκασμένο κοινώς κλπ κλπ. Έχει ενδιαφέροντα (έως πολύ ενδιαφέροντα) σημεία. Σε γενικές γραμμές, βέβαια, δεν το λες ούτε εύκολο, ούτε προσιτό θεματολογικά. Αλλά δεν με χάλασε αυτό. Με ενόχλησε φοβερά η κακιά μετάφραση και η προχειρότητα της επιμέλειας: επειδή γνωρίζω κάτι ψιλά γαλλικά, πάνω-κάτω μπορώ να μαντέψω την αυθεντική γαλλική φράση πίσω από την ελληνική μετάφραση. Ε, είναι κακομεταφρασμένο και προχειρομεταφρασμένο (ω! τι παράξενο για τον Κάκτο...). Και η επιμέλεια χωλαίνει (παραγραφοποίηση, κόμματα, παρενθέσεις, εισαγωγικά κλπ κλπ). Δεν είμαι τόσο κολλημένος και γεροπαράξενος, αλλά από τη 200η σελίδα και μετά όλος αυτό ο συνδυασμός γίνεται πάρα πολύ κουραστικός....
Τελείωσα επίσης ένα από τα καλύτερα βιβλία μου για το 2024: το χρονοκαταφύγιο. Μου άρεσε αρκετά. Όχι πάρα πολύ. Αρκετά. Τούτο επειδή βρήκα το δεύτερο μέρος λίγο κάπως...δεν μπορώ να πω βαρετό (γιατί δεν ήταν), ούτε βαρύ ή οτιδήποτε άλλο (επειδή επίσης δεν ήταν). Απλά, ίσως ήταν λίγο πιο στρωτό το κείμενο, σε σχέση με το πρώτο (φανταστικό) μέρος και το τρίτο (εξίσου υπέροχο), όπου ο Γκοσποντίνοφ έμοιαζε σαν να έκανε συρραφή σκέψεων και σημειώσεων σχετικά με το χρόνο και τις συνέπειες που έχει στις ανθρώπινες ζωές. Νομίζω ότι με τον καιρό, και αφού κάτσει καλύτερα μέσα μου, θα το αγαπήσω. Είναι ιδιαίτερα γοητευτικό βιβλίο με αρκετά βαθιές απόψεις, που με άγγιξαν.
Δεν τελείωσα, όμως χθές, την Αυγή των μάγων, των Πάουελς-Μπερζιέ.
Είχα ακούσει (νομίζω) γι'αυτό το βιβλίο από έναν αμερικανό youtuber, που το χαρακτήρισε ως ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχει διαβάσει. Το βρήκα μεταφρασμένο στην ελληνική και το τσίμπησα- περισσότερο από περιέργεια. Εντάξει, λίγο παλαβούτσικο, λίγο αποκρυφιστικό, εσωτεριστικό, ψεκασμένο κοινώς κλπ κλπ. Έχει ενδιαφέροντα (έως πολύ ενδιαφέροντα) σημεία. Σε γενικές γραμμές, βέβαια, δεν το λες ούτε εύκολο, ούτε προσιτό θεματολογικά. Αλλά δεν με χάλασε αυτό. Με ενόχλησε φοβερά η κακιά μετάφραση και η προχειρότητα της επιμέλειας: επειδή γνωρίζω κάτι ψιλά γαλλικά, πάνω-κάτω μπορώ να μαντέψω την αυθεντική γαλλική φράση πίσω από την ελληνική μετάφραση. Ε, είναι κακομεταφρασμένο και προχειρομεταφρασμένο (ω! τι παράξενο για τον Κάκτο...). Και η επιμέλεια χωλαίνει (παραγραφοποίηση, κόμματα, παρενθέσεις, εισαγωγικά κλπ κλπ). Δεν είμαι τόσο κολλημένος και γεροπαράξενος, αλλά από τη 200η σελίδα και μετά όλος αυτό ο συνδυασμός γίνεται πάρα πολύ κουραστικός....
Έλλη Μ
Συντονιστής
Θα συμφωνήσω, στα σημεία, μαζί σου. Το καταφύγιο, αυτόνομο και αυτοτελές, ειναι πολύ ωραίο βιβλιο, όμως, αναποφευκτα, πεφτει σε συγκριση με τη μελαγχολία και το φυσικο μυθιστόρημα. Ε, χανει και χανει με μεγάλη διαφορά, κατα τη γνωμη μου.
Ξεκινησα να στα γράφω όλα αυτά, αναφερόμενη στη σκιά του ευνούχου, του Καμπρέ και τη συγκριση με το confiteor και τις φωνες. Το διόρθωσα εγκαίρως, μη μας πιασουν στο στόμα τους και τιποτε φαρμακόγλωσσες, αλλά τα ίδια θα εγραφα για τον ευνουχο, αν φυσικά μιλούσαμε για τον Καμπρε/
Το διόρθωσα εγκαίρως, μη μας πιασουν στο στόμα τους και τιποτε φαρμακόγλωσσες, αλλά τα ίδια θα εγραφα για τον ευνουχο, αν φυσικά μιλούσαμε για τον Καμπρε/την Εμμονή της byatt. Χωρίς φεμινιστική ή ψευδοφεμινιστική διάθεση, έχω την αίσθηση ότι αυτό το βιβλίο θα ήταν παγκόσμιο best seller, (beller, δικος μου ο νεολογισμος) had it been written by a guy. Ταυτόχρονα, όμως, είναι γεμάτο με τόση λεπτοδουλεια, λεπταισθήσεις, έναν συνδυασμό ποίησης (έχει πολλή ποίηση, όλη fictional), πρόζας, αφηγηματικής απληστίας, αστυνομικου μυστηρίου, αρωμάτων, εικόνων, φαντασίας η οποία αντλει έμπνευση από την βικτωριανή Αγγλία και όλη την παραδοση της χώρας καθώς και γνησιου, φύλα προσκείμενου (sic) -στις γυναικες (sic)- φεμινισμού, ετσι όπως ορίζω εγώ τουλάχιστον τον όρο, αγάπη και παθος και ερευνα και εγνοια για τη γυναικα, όχι άρνηση για κάθε τι αντρικό, τι έλεγα;! Α, ναι! Συνδυάζει, λοιπόν, τόσα πολλά στοιχεία (ερωτική ιστορία, campus novel, πολύ νατουραλισμου-maybe too much- μυστηριο κλπ κλπ), κατά τρόπο τέτοιο που αποκλείεις να έχει γραφτεί από ανδρική πενα, χωρις να μπορώ καθολου να το στοιχειοθετήσω (ούτε θελω κιολας). Ενα βιβλιο στα χναρια του ροδου του Εκο, πολυεπίπεδο, που δεν ειναι για όλα τα γούστα σιγουρα, που κουράζει σε πολλά σημεία (ακομη πιο σιγουρα), σε εξαιρετική μετάφραση και εκδοση.
Last edited:
Έλλη Μ
Συντονιστής
Τελείωσα και αυτό, και ήταν πράγματι διασκεδαστικό και αστείο, με τις βιογραφίες ανύπαρκτων φιλοναζιστών συγγραφέων. Πολύ ευρηματικός ο Μπολάνιο, όχι μονο στη δημιουργία των χαρακτήρων αλλά και στην αναπτυξη ολόκληρου μικροσύμπαντος γυρω τριγύρω τους, με διασυνδεσεις αναμετάξυ τους και τραγελαφικές σκηνές. Με εξαιρεση την τελευταια και πιο μακροσκελή ιστορία, το καταφχαριστήθηκα.Διαβάζω ενα βιβλιο-τρολ και πολύ το διασκεδάζω
Τελείωσα - άκουσα βασικά - χθες το "Τζεμ, ο Ικέτης της Ανατολής" της Βέρας Μουταφτσίεβα, ένα πραγματικά υπέροχο ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο είχα ξεκινήσει με κάποιες επιφυλάξεις καθώς τα ποσοστά ενδιαφέροντος μου για την οθωμανική ιστορία κυμαίνονται μεταξύ 0 και 0.1%, όμως η γλαφυρή αφήγηση της συγγραφέως με απορρόφησε εντελώς και το τελείωσα μέσα σε τρεις μέρες. Πολύ, πάρα πολύ καλό βιβλίο. 
Τις μέρες που ο server ήταν κάτω (?) τελείωσα μόνο τα παρακάτω βιβλία, επειδή είχα την ευκαιρία (?) να συνοδεύσω 31 μικρούς Βανδάλους στην Νίσυρο, σε εκπαιδευτική εκδορμή στο ηφαίστειο του νησιού, και μου πήρε αρκετό χρόνο να επανέλθω (γιατί δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου): The Good People της Kent. Το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Όχι τόσο η ιστορία καθαυτή, όσο ο τρόπος που γράφει η Kent, ο τρόπος που σκιαγραφεί τους χαρακτήρες και το τοπίο. Είχε περιγραφές πολύ δυνατές, πολύ συγκινητικές.
Τελείωσα επίσης, δυο βιβλία του Κανταρέ, το Ιστορίες τρέλας και το Τρια τραγούδια πένθιμα για το Κοσσυφοπέδιο. Εντάξει, γνωστό ύφος και, πάνω-κάτω, γνωστή θεματολογία: η ιστορία και η ιστορική συνέχεια των Βαλκανίων με τους μύθους τους, την ποικιλλοχρωμία τους, τη συνύπαρξη (ειρηνική ή μη) των διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών.
Τελείωσα επίσης, δυο βιβλία του Κανταρέ, το Ιστορίες τρέλας και το Τρια τραγούδια πένθιμα για το Κοσσυφοπέδιο. Εντάξει, γνωστό ύφος και, πάνω-κάτω, γνωστή θεματολογία: η ιστορία και η ιστορική συνέχεια των Βαλκανίων με τους μύθους τους, την ποικιλλοχρωμία τους, τη συνύπαρξη (ειρηνική ή μη) των διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών.
Τελείωσα το πρώτο βιβλίο του Δράκου της Πρέσπας της αγαπημένης Ι. Μπουραζοπούλου.
Για μια ακόμη φορά η συγγραφέας φτιάχνει ένα φανταστικό background που το αποδομεί σταδιακά, μέχρι να μας φέρει αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα. Το ίδιο ακριβώς έκανε και στο βιβλίο της "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ".
Η Μπουραζοπούλου χειρίζεται έξυπνα την αρχική της ιδέα, απομονώνοντας τον Δράκο και τις ιστορίες που τον ακολουθούν σε συγκεκριμένα μέρη που κατοικούν γραφικοί τύποι τα οποία λειτουργούν ως τουριστικές ατραξιόν! Δεν αναφέρει γενικά τι πιστεύουν για τον Δράκο οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής και δη της Ελλάδας. Έτσι, δε χρειάζεται να πέσει σε αντιφάσεις ή παράδοξα, οι οποίες καλώς ή κακώς προκύπτουν σε ιστορίες με φανταστικά τέρατα!
Ο Δράκος της μοιάζει βγαλμένος από τα Μαγικά Πλάσματα του Μπόρχες!
Ανυπομονώ να διαβάσω το 2ο μέρος!
ΥΓ: Δε διαβάζονται ανεξάρτητα!
Για μια ακόμη φορά η συγγραφέας φτιάχνει ένα φανταστικό background που το αποδομεί σταδιακά, μέχρι να μας φέρει αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα. Το ίδιο ακριβώς έκανε και στο βιβλίο της "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ".
Η Μπουραζοπούλου χειρίζεται έξυπνα την αρχική της ιδέα, απομονώνοντας τον Δράκο και τις ιστορίες που τον ακολουθούν σε συγκεκριμένα μέρη που κατοικούν γραφικοί τύποι τα οποία λειτουργούν ως τουριστικές ατραξιόν! Δεν αναφέρει γενικά τι πιστεύουν για τον Δράκο οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής και δη της Ελλάδας. Έτσι, δε χρειάζεται να πέσει σε αντιφάσεις ή παράδοξα, οι οποίες καλώς ή κακώς προκύπτουν σε ιστορίες με φανταστικά τέρατα!
Ο Δράκος της μοιάζει βγαλμένος από τα Μαγικά Πλάσματα του Μπόρχες!
Ανυπομονώ να διαβάσω το 2ο μέρος!
ΥΓ: Δε διαβάζονται ανεξάρτητα!
Δεν με πολυενδιαφέρει πλέον. Θα ακολουθήσω την κανονική σειρά. Απλά το ανέφερα γιατί καπου το πήρε το μάτι μου.
Θυμήθηκα πως διάβασα κι ένα πολύ ωραίο διήγημα από μια συλλογή διηγημάτων τρόμου!
Το πόδι της μαϊμούς!
Μικρό, απόλυτα τρομακτικό και ίσως έχει αποτελέσει και έμπνευση για πιο σύγχρονα έργα παρόμοιας θεματολογίας.
Το πόδι της μαϊμούς!
Μικρό, απόλυτα τρομακτικό και ίσως έχει αποτελέσει και έμπνευση για πιο σύγχρονα έργα παρόμοιας θεματολογίας.
Έλλη Μ
Συντονιστής
@Βιστέρια δεν πολυθυμάμαι το περιεχόμενο, αλλά τη γραφή του όπως λές και συ και οτι μου ειχε προκαλέσει πολύ γελιο και χαρά, ενώ ταυτόχρονα, πώς να σου πώ, πετάριζε η καρδιά μου γιατι η κωμική ειρωνεια τις πρόζας του Αρανιτση, δηλαδή όταν εχει κεφια, εμένα μου κάνει αυτό που κάνει κι η ανοιξη στις κερασιες, που λεει και ο ποιητης, δεν θα σου πω να παρεις τη Φυσική, γιατι αποκλειεται να την βρεις, θα σου πω, αν πεσει το χερι σου στο Καλοκαίρι στον σκληρο δίσκο, να του ριξει μια ματιά το μάτι σου (ή, τα μάτια σου), κι αν θες να παρεις καμια ιδέα απο τα εξαντλημένα του βιβλία, κάπου στo youtube πρεπει υπάρχει ενα αφιέρωμα σε δαυτονΑ που εγινε στο Bibliotheque.
που εγινε στο Bibliotheque.Μεσα σε δυο αναρτήσεις, θιγεις τα ιερά και τα όσια αυτού του κόζμου, δηλαδή, παρτο απόφαση, πρέπει να τα φτιάσουμε
Τις προηγούμενες μέρες τελείωσα την δολοφονημένη εξαδέλφη του Λε Φανού. ΟΚ, διηγηματάκι μυστηρίου παλιάς σχολής (old school), σχετικά συμπαθητικό και σχετικά ευχάριστο.
Σήμερα, τελείωσα τα ημερολόγια των άστρων, του Λεμ.
Δύσκολο βιβλίο. Πολύ δύσκολο. Όχι επειδή έχει τίποτε ορολογία κλπ, ούτε λόγω των 438 σελίδων του (με μια εξαιρετική, πραγματικά, μετάφραση), αλλά λόγω ύφους.
Καταρχάς, πρόκειται για τα ημερολόγια των διαστρικών ταξιδιών του επιστήμονα Ίον Τίχι, στα οποία περιγράφονται οι περιπέτειες και οι εμπειρίες του στο σύμπαν. Μια μίξη Ντάγκλας Άνταμς, Ιούλιου Βέρν και Ασίμοφ. Δηλαδή, εξωφρενικές περιγραφές εξωφρενικών κόσμων, με εξωφρενικά, παράξενα και παράδοξα όντα (π.χ. ένα δάσος με ζωντανά έπιπλα που συμπεριφέρονται σαν αγέλη, δίποδοι ανθρωπίδες που αλλάζουν το σώμα τους κατά βούληση, προσθέτοντας και αφαιρώντας μέλη, ως αντίδραση στην κακεντρέχεια της Μητέρας Φύσης, διαστημικές πατάτες που επιτίθενται σε πυραύλους κλπ), πολλά ρομπότ και πύραυλοι με όλες τις ανέσεις μιας βικτωριανής έπαυλης. Όλο αυτό το μίγμα δίνεται με αρκετή δόση καυστικού χιούμορ, ειρωνίας, άπειρων λογοπαίγνιων, παρωδίας και διακωμώδησης θεωριών και παραδόσεων.
Και εκεί αρχίζει το "πρόβλημα". Πίσω απ'αυτό το τσίρκο, ο Λεμ κρύβει φιλοσοφικές ιδέες και μια οξεία κριτική προς την ανθρωπότητα, τη θρησκεία, την επιστήμη, τα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα. Για παράδειγμα, στο όγδοο ταξίδι, ο ήρωάς μας, ο Ίον Τίχι, καλείται να υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Ανθρωπότητας στο συμβούλιο των Ηνωμένων Πλανητών, όπου θα την εκπροσωπήσει με ομιλία του ένας εκπρόσωπος των Κατσαριδιανών. Εκεί, ο ήρωάς μας ακούει έκπληκτος ομιλίες εκπροσώπων άλλων Κόσμων που κατακεραυνώνουν τον homo sapiens, χρησιμοποιώντας δεκάδες -κυριολεκτικά- λογοπαίγνια και απαριθμώντας τα "ανδραγαθήματα" του ανθρώπινου πολιτισμού: δολοφονίες, πόλεμοι, σφαγές κλπ.
Ή στο δέκατο τρίτο ταξίδι, όπου επισκέπτεται έναν πλανήτη όπου έχει απαλείψει την προσωπικότητα, την προσωπική ταυτότητα του ατόμου, για χάρη της συλλογικότητας. Η βαθειά σε φιλοσοφικά νοήματα συζήτηση του ήρωα με έναν δικηγόρο καταλήγει σε καταπληκτικές διατυπώσεις για τον θάνατο: "ο θάνατος είναι ξεπερασμένος. Δεν μπορεί να υπάρχει θάνατος αν δεν υπάρχουν άτομα. "
Ή στο εικοστό πρώτο ταξίδι (το μεγαλύτερο σε έκταση), όπου γίνεται μια εκτενέστατη και άριστα τεκμηριωμένη θεολογική συζήτηση: "η βεβαιότητα για την ύπαρξη του Θεού δεν αποτελεί απόλυτο μυστήριο, δεδομένου ότι μπορεί κανείς να Τον εντοπίσει και να Τον περιορίσει τουλάχιστον ως προς τούτο: ότι υπάρχει. Η εγγύηση για την ύπαρξή Του είναι κάτι σαν όαση, ένας τόπος αναψυχής, μια βαθιά πολυθρόνα όπου ξεκουράζεται το πνεύμα. Τόμοι ολόκληροι θρησκευτικής ιστορίας είναι αφιερωμένοι στη συνεχή, προαιώνια, απέλπιδα, καθολική προσπάθεια του μυαλού, που φτάνει στα όρια της παράνοιας, να συγκεντρώσει επιχειρήματα και αποδείξεις για την ύπαρξή Του. Και όταν τα επιχειρήματα και οι αποδείξεις καταρρέουν, αναπόφευκτα παίρνουμε τα κομματάκια και τα ξανακολλάμε, και πάλι από την αρχή".
Θέλει κόπο να διαβάσει κανείς τα Ημερολόγια. Κόπο για να ξεχωρίσει τη λάμψη δυνατών και γενναίων ιδεών μέσα από τη βαβούρα των παράλογων και παράδοξων κοσμικών χαρακτήρων που παρελαύνουν. Και νομίζω ότι όχι μόνο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα άλλα μεγάλα έργα του Λεμ, αλλά φαίνεται ότι παρουσιάζει μέσα από το αλλοπρόσαλο κοσμικό καλειδοσκόπιο όλες του τις σκέψεις και την κριτική για τον άνθρωπο και τα κατορθώματά του.
Έξοχο.
Σήμερα, τελείωσα τα ημερολόγια των άστρων, του Λεμ.
Δύσκολο βιβλίο. Πολύ δύσκολο. Όχι επειδή έχει τίποτε ορολογία κλπ, ούτε λόγω των 438 σελίδων του (με μια εξαιρετική, πραγματικά, μετάφραση), αλλά λόγω ύφους.
Καταρχάς, πρόκειται για τα ημερολόγια των διαστρικών ταξιδιών του επιστήμονα Ίον Τίχι, στα οποία περιγράφονται οι περιπέτειες και οι εμπειρίες του στο σύμπαν. Μια μίξη Ντάγκλας Άνταμς, Ιούλιου Βέρν και Ασίμοφ. Δηλαδή, εξωφρενικές περιγραφές εξωφρενικών κόσμων, με εξωφρενικά, παράξενα και παράδοξα όντα (π.χ. ένα δάσος με ζωντανά έπιπλα που συμπεριφέρονται σαν αγέλη, δίποδοι ανθρωπίδες που αλλάζουν το σώμα τους κατά βούληση, προσθέτοντας και αφαιρώντας μέλη, ως αντίδραση στην κακεντρέχεια της Μητέρας Φύσης, διαστημικές πατάτες που επιτίθενται σε πυραύλους κλπ), πολλά ρομπότ και πύραυλοι με όλες τις ανέσεις μιας βικτωριανής έπαυλης. Όλο αυτό το μίγμα δίνεται με αρκετή δόση καυστικού χιούμορ, ειρωνίας, άπειρων λογοπαίγνιων, παρωδίας και διακωμώδησης θεωριών και παραδόσεων.
Και εκεί αρχίζει το "πρόβλημα". Πίσω απ'αυτό το τσίρκο, ο Λεμ κρύβει φιλοσοφικές ιδέες και μια οξεία κριτική προς την ανθρωπότητα, τη θρησκεία, την επιστήμη, τα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα. Για παράδειγμα, στο όγδοο ταξίδι, ο ήρωάς μας, ο Ίον Τίχι, καλείται να υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Ανθρωπότητας στο συμβούλιο των Ηνωμένων Πλανητών, όπου θα την εκπροσωπήσει με ομιλία του ένας εκπρόσωπος των Κατσαριδιανών. Εκεί, ο ήρωάς μας ακούει έκπληκτος ομιλίες εκπροσώπων άλλων Κόσμων που κατακεραυνώνουν τον homo sapiens, χρησιμοποιώντας δεκάδες -κυριολεκτικά- λογοπαίγνια και απαριθμώντας τα "ανδραγαθήματα" του ανθρώπινου πολιτισμού: δολοφονίες, πόλεμοι, σφαγές κλπ.
Ή στο δέκατο τρίτο ταξίδι, όπου επισκέπτεται έναν πλανήτη όπου έχει απαλείψει την προσωπικότητα, την προσωπική ταυτότητα του ατόμου, για χάρη της συλλογικότητας. Η βαθειά σε φιλοσοφικά νοήματα συζήτηση του ήρωα με έναν δικηγόρο καταλήγει σε καταπληκτικές διατυπώσεις για τον θάνατο: "ο θάνατος είναι ξεπερασμένος. Δεν μπορεί να υπάρχει θάνατος αν δεν υπάρχουν άτομα. "
Ή στο εικοστό πρώτο ταξίδι (το μεγαλύτερο σε έκταση), όπου γίνεται μια εκτενέστατη και άριστα τεκμηριωμένη θεολογική συζήτηση: "η βεβαιότητα για την ύπαρξη του Θεού δεν αποτελεί απόλυτο μυστήριο, δεδομένου ότι μπορεί κανείς να Τον εντοπίσει και να Τον περιορίσει τουλάχιστον ως προς τούτο: ότι υπάρχει. Η εγγύηση για την ύπαρξή Του είναι κάτι σαν όαση, ένας τόπος αναψυχής, μια βαθιά πολυθρόνα όπου ξεκουράζεται το πνεύμα. Τόμοι ολόκληροι θρησκευτικής ιστορίας είναι αφιερωμένοι στη συνεχή, προαιώνια, απέλπιδα, καθολική προσπάθεια του μυαλού, που φτάνει στα όρια της παράνοιας, να συγκεντρώσει επιχειρήματα και αποδείξεις για την ύπαρξή Του. Και όταν τα επιχειρήματα και οι αποδείξεις καταρρέουν, αναπόφευκτα παίρνουμε τα κομματάκια και τα ξανακολλάμε, και πάλι από την αρχή".
Θέλει κόπο να διαβάσει κανείς τα Ημερολόγια. Κόπο για να ξεχωρίσει τη λάμψη δυνατών και γενναίων ιδεών μέσα από τη βαβούρα των παράλογων και παράδοξων κοσμικών χαρακτήρων που παρελαύνουν. Και νομίζω ότι όχι μόνο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα άλλα μεγάλα έργα του Λεμ, αλλά φαίνεται ότι παρουσιάζει μέσα από το αλλοπρόσαλο κοσμικό καλειδοσκόπιο όλες του τις σκέψεις και την κριτική για τον άνθρωπο και τα κατορθώματά του.
Έξοχο.
Έλλη Μ
Συντονιστής
Αν είχα δίλημμα ως προς το με αφορά/ δε με αφορά το βιβλίο (χάνει πόντους επειδή ειναι Ε.Φ -not my cup of tea- κερδίζει πόντους εξαιτίας -sic- του συγγραφέα), νομιζω οτι δεν βελτιώσες καθόλου την κατάσταση 
, παρόλο που απόλαυσα ιδιαιτέρως τον σχολιασμό σου.
Μενει να δουμε το προσημο στη διαφορα.
Κατάλαβες, φαντάζομαι.
, παρόλο που απόλαυσα ιδιαιτέρως τον σχολιασμό σου.Μενει να δουμε το προσημο στη διαφορα.
Κατάλαβες, φαντάζομαι.
Μπιέν σουρ κατάλαβα.
Το πλαίσιο ΕΦ στο οποίο διατυπώνονται οι ιδέες δεν διευκολύνει την ανάγνωση και νομίζω είναι ιδιαιτέρως αποθαρρυντικό για όποια/ον δεν αντέχει γαλαξιακά ταξίδια και παράξενα εξωγηινάκια. Σε κάθε περίπτωση, δεν προσπαθώ να "πουλήσω" το βιβλίο. Η αξία του Λεμ δεν χρειάζεται ΜιΛάμπρους για να καταδειχτεί. Διαβάζω, πάντως, κάτι αυτές τις μέρες που νομίζω θα σου αρέσει (αφού δεν σε παρέσυρα με τα Ημερολόγια). Εύχομαι το ΣΚ να το τελειώσω και να γράψω δυό λόγια.
Έλλη Μ
Συντονιστής
Δεν μπορώ εύκολα να συντονιστώ με την ΕΦ. Ουτε με τη λογοτεχνία τρόμου. Ουτε με τα φανταζι. Ποτέ δεν μπόρεσα, παρολες τις φιλοτιμες προσπάθειες που κατέβαλα ή καταβάλλω πού και πού. Κι αν τύχει να διαβασω κατι και με εντυπωσιάσει, εχω παρατηρήσει οτι, πρωτίστως ειναι καλη λογοτεχνια, δηλαδη εξόχως λογοτεχνικο, και κατοπιν ΕΦ. Οπως τα Χρονικά ή η Tigana. Για παράδειγμα, ξεκινησα καποια στιγμη ενα βιβλιο του Τζακ Βανς και δεν καταλαβαινα τι διαβαζα. Πλοκη οσα παιρνει ο ανεμος, λογοτεχνικοτητα μηδεν, πληξη ατελειωτη. Ή το τραγούδι της Αρμπον, ενθουσιασμενη απο την Τigana. Κι εκει, πληξη. Τελειωσα, μετα βίας, τον πρωτο τομο. No wonder που κυκλοφορουσε στο Παζαρι ο δεύτερος τομος.
Έλλη Μ
Συντονιστής
Και για να ειμαι συννομη με το πνεύμα του νήματος, μην με τραβηξει απο το τσουλούφι ο @ΚρίτωνΓ, αυτές τις μέρες τελειωσα άλλη μία συλλογη διηγημάτων, του Νικου Χουλιαρά, των οποιων οι χαρακτηρες εναλλάσσονται μεσα στις ιστορίες που διαδραματιζονται κάπου στα Γιάννενα, τεμαχίζοντας ετσι την αναγνωση αυτού του σπουδαιου βιβλιου, το οποιο με εχει εκνευρισει με τους διαρκεις πολεμους που ανοιγοκλεινει μέσα στο ίδιο δισέλιδο, δηλαδή, πρέπει να διηγειται εναν μακροχρόνιο πόλεμο, σπασμένο σε δισέλιδα, τρισελιδα.
Αφορμή για τον μαρκες, ήταν η αναφορά του βιβλίου του στον Γ τομο του Δράκου της Μπουραζοπούλου, ο οποίος κλεινει εξαιρετικά την τριλογία, παρόλο που:
Αφορμή για τον μαρκες, ήταν η αναφορά του βιβλίου του στον Γ τομο του Δράκου της Μπουραζοπούλου, ο οποίος κλεινει εξαιρετικά την τριλογία, παρόλο που:
- οι "επιστημονικές εξηγησεις" των καιρικών φαινομένων, μαλλον συσκοτίζουν παρά διαφωτιζουν (εμενα, με μπουδουκλωσαν περισσότερο και νομιζω το αφήνω ετσι, χωρις να χρειαζομαι πλήρη εξηγηση, γιατι μαλλον ακομη περισσότερο θα μπερδευτει η σκέψη μου)
- η ιστορία αγάπης και έρωτα που περιγράφει σε αυτόν τον τόμο, ειναι αρλεκιν και οριακα κακου αρλεκιν. Ας ειναι, η τριλογία ειναι εξαιρετική στο σύνολό της, απολαυστική, καλογραμμένη και δεν απλώνει περισσότερο απο αυτό που χρειαζεται.
Μόλις τελείωσα το Μεφίστο του Κλάους Μαν και ευχαριστώ την @Πεταλούδα που μου έδωσε την ευκαιρία (μέσω της τελευταίας μας συνάντησης πριν λίγους μήνες) γιατί πραγματικά πρόκεται για ένα μνημειώδες έργο της Γερμανικής λογοτεχνίας - ένα αριστούργημα (από αυτά που μια ανάγνωση μπορεί και να μην είναι αρκετή), διαχρονικότατο.
Είμαι ακόμα στη διαδικασία πρώτης κατανόησης των νοημάτων του και της πέψης του γεγονότος ότι το έγραψε το 1936! (μου φαίνεται απίστευτο)
(μια υπέροχη ανάλυση είναι αυτή που έχει κάνει ο @Νικόλας Δε Κιντ σε αυτό το νήμα)
Είμαι ακόμα στη διαδικασία πρώτης κατανόησης των νοημάτων του και της πέψης του γεγονότος ότι το έγραψε το 1936! (μου φαίνεται απίστευτο)
(μια υπέροχη ανάλυση είναι αυτή που έχει κάνει ο @Νικόλας Δε Κιντ σε αυτό το νήμα)