Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[ΜιΛάμπρος]

ο σχεδόν άπατρις, σχεδόν ανώνυμος αφηγητής, όλος αυτός (ο μισανθρωπισμός αλλά και το αντίθετό του ταυτόχρονα) του κειμένου και η αδυσωπητη ειλικρίνεια του. Αυτό μου θυμισε πολύ τον Μπερνχαρντ για παραδειγμα και στιγμές στιγμές τον Σεμπαλντ.

Δεν έχω διαβάσει (ακόμα) Μπέρνχαρντ, αλλά συμφωνώ για τον Σέμπαλντ: σε σημεία που μου τον θύμιζε κι εμένα σε σκεφτόμουνα και κατάλαβα γιατί σου άρεσε το βιβλίο.

Ειναι τραχύ γιατι μιλάει για την κτηνωδια που΄αφησε πίσω της η εμπειρία του ΒΠΠ

Να είμαι ειλικρινής, σε λίγα σημεία αντιλήφθηκα άμεση και σαφή σύνδεση με τα υπολείμματα του Β΄ΠΠ. Εκτός αν αυτά ήταν η αποκτήνωση και η ανέχεια των ανθρώπων που περιγράφει (π.χ. στα ταξίδια του στη Ν. Ιταλία). Σε κάθε περίπτωση, όσο τραχύ κι αν είναι, βρήκα εκπληκτικό το πόσο κυνικά και "ακαδημαϊκά" περιγράφει αυτές τις καταστάσεις, με μια πρωτοφανή αποστασιοποίηση από την τραγωδία που μαινόταν γύρω του, ωστόσο τόσο πολύ γοητευτικά και λυρικά, που με συνέλαβα να απορώ με τον εαυτό μου για την απόλαυση της ανάγνωσης (ειδικά στις σελίδες για το Βερντέν!!). Γι'αυτό θα επιμείνω στο ότι θα ήταν καλό να διαβαστεί πρώτα το επίμετρο με τη βιογραφία του συγγραφέα, και μετά το καθαυτό κείμενο. Νομίζω ο τρόπος που έζησε αυτός ο άνθρωπος φωτίζει άπλετα τα όσα γράφει.

είναι από τα βιβλία για τα οποια υπερηφανευομαι που εχω. Πόσα, άλλωστε, είναι ικανα να ασκούν διάφορα συναισθηματα, για πολύ καιρό, πανω στους αναγνωστες

Συμφωνώ και ξανά ευχαριστώ (ειλικρινά) για την πρόταση.

Τωρα, δεν εχω πολυκαταλαβει τι σου εχω απαντήσει, ελπίζω να το αποκωδικοποιήσεις.

Αφκόρς

 

[Κεχριμπάρι]

Σήμερα τελείωσα το Νυχτοδάσος της Τζούνα Μπαρνς. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με κύρια πλοκή την σχέση δύο ομόφυλων γυναικών την εποχή του μεσοπολέμου. Αυτό και μόνο μάλλον ήταν αρκετό για να μου κινήσει τη περιέργεια να το αγοράσω, αν και όταν το "ξέθαψα" απο τη λίστα των αδιάβαστων δεν θυμόμουν καν τι πραγματεύεται... τέλος πάντων.

Οι βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου είναι τέσσερις. Η Ρόμπιν, η πρώτη ομόφυλη πρωταγωνίστρια και τέρμα εκκεντρικός χαρακτήρας. Ο Φέλιξ, ένας εβραίος δήθεν αριστοκρατικής καταγωγής, αλλά ταμένος βαρόνος μέχρι κόκκαλο, κάτι που προσδιόριζε ολόκληρο το είναι του. Η Νόρα, η δεύτερη ομόφυλη πρωταγωνίστρια και τρομερά συναισθηματικός και παθιασμένος άνθρωπος. Τέλος, ο γιατρός, του οποίου οι συναισθηματικές αναλύσεις κυριαρχούν στο βιβλίο! Υπάρχει και η Τζένη που λειτουργεί κυρίως ως ένα "γρανάζι αλλαγής πλεύσης" στη ζωή της κύριας πρωταγωνίστριας.

Το βιβλίο βασίζεται στο συναισθηματικό κόσμο των τεσσάρων αυτών ατόμων. Στις περιγραφές της η συγγραφέας δίνει πολλές φορές λεπτομέρειες των χαρακτήρων που τονίζουν πολύ έντονα την ιδιοσυγκρασία τους και ελάχιστα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους. Το ύφος του βιβλίου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αμφιλεγόμενο, ειδικά για την εποχή που γράφτηκε, όπου η σεξουαλικότητα έπαιρνε άλλες διαστάσεις την εποχή του μοντερνισμού.

Το τέλος του βιβλίου αρχικά με μπέρδεψε, αλλά μετά απο σκέψη μου φάνηκε λιγότερο "παράταιρο". Θα το χαρακτήριζα και αυτό εκκεντρικό σαν την ίδια τη συγγραφέα!

Συνήθως τα βιβλία που έχουν σαν κύριο κορμό συναισθηματικές περιγραφές με κουράζουν. Το συγκεκριμένο δεν με κούρασε και μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρον, ειδικά όταν η Μπαρνς χρησιμοποιεί την τέχνη για να περιγράψει είτε κάποιο χαρακτήρα είτε το περιβάλλον στο οποίο λαμβάνει χώρα ένα γεγονός. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα επίμετρο της μεταφράστριας, η οποία δίνει ένα σύντομο βιογραφικό της συγγραφέας που φωτίζει κάποιες πτυχές της αιτίας συγγραφής του βιβλίου.

 

[λουκία]

Καλημέρα σας. Τελείωσα την Τέλεση - Φώτης Δούσος. Να πω καταρχάς ότι το τελείωσα σε λίγες ώρες. Είχα κολλήσει ήθελα να δω τι θα γίνει. Η γραφή είναι στρωτή χωρίς φανφάρες, προσγειωμένη. Μας μιλάει για έναν ψαρωμένο μέτριο (κατά την γνώμη του ίδιου) ηθοποιό, ο οποίος πάει σε μια οντισιόν και εντελώς αναπάντεχα παίρνει έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το οποίο όμως έρχεται μ ένα κόστος, να φοράει κατά την διάρκεια της παράστασης μια ιδιαίτερα άβολη μάσκα η οποία τον δυσκολεύει ακόμα περισσότερο στις κινήσεις και το παίξιμο του, πως όπως είπαμε, ήδη θεωρεί πως είναι μέτριο. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να "κερδίσει" το εμπόδιο-μάσκα και να την κάνει δική του, την κολλάει πάνω στο κεφάλι του και ζει αναγκαστικά μαζί της για βδομάδες. Στο τέλος πέφτουν οι μάσκες, όπως και σε κάθε τέλος, με έναν αναπάντεχο τρόπο. Προσωπικά το τέλος μου φάνηκε λιγάκι άνευρο, σαν τέλος-μη τέλος (όπως χρησιμοποιεί και ο συγγραφέας τα θεατρικά δίπολα μέσα στο κείμενο). Σε κάθε περίπτωση για να κάτσω να το διαβάσω μαζεμένο θα θεωρήσω πως κάτι έκανε καλά ο συγγραφέας - τουλάχιστον στα δικά μου μυωπικά ματάκια

 

[Ασάρα]

Σήμερα τελείωσα το Νυχτοδάσος της Τζούνα Μπαρνς.

Το είχα ξεκινήσει πριν από χρόνια, καλά που το ανέφερες, πρέπει να το συνεχίσω....

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα, μετά από αρκετές ημέρες απύθμενης αλλά καλοδεχούμενης υπνηλίας, τον άνεμο από μακρινές στεριές του Hugo Pratt.
Χωρίς να διεκδικεί λογοτεχνικές/αφηγηματικές δάφνες, πρόκειται απλά για ένα πολύ όμορφο βιβλίο. Ταξιδιάρικο, ρομαντικό, μαγικό με ένα Pratt-ικό τρόπο, και συμπεριληπτικό: Ευρωπαίοι, νέγροι, ινδιάνοι και λατίνοι αντιμάχονται, συνυπάρχουν και μπλέκουν τις μοίρες τους σε ένα γνωστό (για τον Pratt) φόντο, αυτό της Λατινικής Αμερικής. Η αφήγηση είναι διπλή, εναλλάσεται σε τρίτο και πρώτο πρόσωπο. Σε τρίτο πρόσωπο, ιστορική -περιγράφεται αδρά το ιστορικό της αγγλικής απόβασης στον Ριο ντε λα πλάτα, στην Αργεντινή, το 1805. Σε πρώτο πρόσωπο ονειρική και ερμητική, ανήκει στον ήρωα, τον Παραούν, άγγλο τυμπανιστή του 71ου συντάγματος Σκωτσέζων τυφεκιοφόρων, ο οποίος χάρη σε μια παραξενιά της μοίρας ξεμένει στη χώρα και θυμάται, κατά τη διάρκεια μιας "ανάκρισης" τα γεγονότα της εποχής.
Οι πιστοί (και όχι μόνο) αναγνώστες του Hugo θα φανταστούν πολύ εύκολα τους ήρωες της ιστορίας μέσα σε κάποιο ασπρόμαυρο καρέ: θα θυμηθούν πώς το πενάκι του ζωγράφισε τους ευθυτενείς άγγλους αξιωματικούς, τους κάπως θυμωμένους και βλοσυρούς νέγρους, τους σιωπηλούς ινδιάνους, τις γυναίκες -εδώ πρωταγωνιστική μορφή έχει η Μόλι Μαλόουν, μυθική (κατά κάποιο τρόπο) φιγούρα του ιρλανδικού φολκλόρ.
Πάρα πολύ όμορφο.

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα το Ανθρωποι και Ξωτικά της Λαγκερλεφ, μια συλλογή επτά ιστοριών οι οποίες ειναι:

• καλογραμμένες όλες
• κατάλληλες για διαβασμα σε αυτοκινητο, λεωφορείο, μετρό κλπ
• γερασμένες οι περισσότερες
• ενδιαφέρουσες οι μισές
• και διδακτικές οι περισσότερες,
• με αποκορύφωμα την τελευταια που καθολου δεν μου άρεσε.

Απο μένα, ειναι όχι.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Απο μένα, ειναι όχι.

Να μείνουμε δλδ με τον Νιλς Χόλγκερσον!

 

[Έλλη Μ]

Ομως, στις πενηντα σελίδες που διάβασα, φαινεται απλώς να μενει στις διαχρονικές ομοιότητες των παρεμβάσεων που περιγράφει χωρις να εμβαθυνει παραπάνω, χωρις να ακουω τη δικη του φωνή ακομη, παρα μονο μια παραθεση απόψεων άλλων.

όχι, εντάξει, βιάστηκα να τον κατακρίνω τον άνθρωπο. Οντως, υπενθυμίζει τα αυτονόητα: ότι από το Διαφωτισμο και μετα, (ισως ακομη νωρίτερα) οποιαδήποτε δυτική παρέμβαση ανα τον κόσμο «δικαιολογείται» από τις εννοιες του πολιτισμου, της προόδου και της ανάπτυξης ώς αντιδιαστολή στη βαρβαρότητα και τον πρωτογονισμό των γηγενων πληθυσμών (έναντι ποιου ακριβώς πράγματος; ), μια υποθεση ότι οι ιδέες αυτές είναι καθολικές αφενός, ενσωματωμένες στο φυσικό δικαιο, αφετέρου.

Οι τρεις πυλώνες οικουμενικότητας που διακρινει είναι:

1. δικαιώμα επέμβασης στις υποθέσεις άλλων εθνών με βάση τις εκκλήσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία (από τη δημιουργία του ΟΗΕ και μετά).
2. η μονιμη απειλή προς τη Δυση από την όποια συγκρουση πολιτισμών και έναν αόριστο «άλλον» και
3. η επικράτηση των φυσικών επιστημων εναντι των ανθρωπιστικών και οι επιστημονικές αληθειες της αγοράς, που αποτελούν τη βάση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πρακτικών.

Νομίζω αναδεικνύει αρκετά ξεκαθαρα που εδράζονται ιστορικά αυτές οι ιδεολογίες, πώς οι στρατηγικές που σχεδιάστηκαν για την προώθηση συγκεκριμένων δυτικών συμφερόντων εγιναν συμπεριληπτικές και υποδεικνυει πώς και γιατί το παγκόσμιο σύστημα διανυει μιαν αναποφευκτη δομική κριση η οποία θα μπορουσε να οδηγησει σε μια πραγματικά καθολική οικουμενικότητα που να καθιστά εφικτη την κριτική αξιολόγηση των παρεμβάσεων των ισχυροτέρων εναντι των αδύναμων.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το Whipping Star του λατρεμένου Frank Herbert.
Δύσκολο βιβλίο, κυρίως επειδή η μια πρωταγωνιστική οντότητα δεν έχει αντίληψη των εννοιών της ανθρώπινης γλώσσας, οπότε ο διάλογος μεταξύ οντότητας και του έτερου, ανθρώπου, πρωταγωνιστή καθίσταται μακροσκελέστατος, περίπλοκος και αρκετά δύσκολος για έναν μη native english speaker, σαν και του λόγου μου. Αφετέρου, επειδή, αν και η σύλληψη της ιδέας του βιβλίου είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένη και φιλόδοξη, δεν κατόρθωσε νομίζω να την αποδώσει σε όλη της την έκταση.

Τελείωσα επίσης το φοβού τους Δαναούς του Kerr, ένα ακόμα βιβλίο με τον Μπέρνι Γκούντερ στην μεταπολεμική φάση της λογοτεχνικής ζωής του. Ο Kerr, γενικά, είναι πολύ καλός. Είναι ιστορικά ακριβής, ιστορικά προσεκτικός και ο χαρακτήρας του είναι πλήρης -χωρίς να λείπουν κάποια macho κλισέ που τα συγχωρούμε εν πάση περιπτώσει επειδή αγαπάμε Μπέρνι Γκούντερ. Ωστόσο δεν αποδίδει την ατμόσφαιρα της ελληνικής δεκαετίας του '50 με τον όμορφο τρόπο που το κάνει για την προπολεμική και μεταπολεμική Γερμανία.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τον Φόνο του Τσέχωφ, ένα σύντομο μυθιστορηματάκι, αρκετά καλό και ευχάριστο στην ανάγνωση. Και συνειδητοποίησα πόσο καλαίσθητες και προσεγμένες είναι οι εκδόσεις της Ερατούς, έτσι μικρές και περιποιημένες που είναι. Προφανώς δεν είναι βιβλιοδετημένα τα βιβλία, προφανώς το μικρό τους ενδεχομένως δεν κάθεται καλά σε κάποιους/ες, αλλά η σκέψη και μόνο να δημιουργηθεί αυτή η σειρά δείχνει μεράκι.

Τελείωσα επίσης ένα από τα καλύτερα βιβλία μου για το 2024: το χρονοκαταφύγιο. Μου άρεσε αρκετά. Όχι πάρα πολύ. Αρκετά. Τούτο επειδή βρήκα το δεύτερο μέρος λίγο κάπως...δεν μπορώ να πω βαρετό (γιατί δεν ήταν), ούτε βαρύ ή οτιδήποτε άλλο (επειδή επίσης δεν ήταν). Απλά, ίσως ήταν λίγο πιο στρωτό το κείμενο, σε σχέση με το πρώτο (φανταστικό) μέρος και το τρίτο (εξίσου υπέροχο), όπου ο Γκοσποντίνοφ έμοιαζε σαν να έκανε συρραφή σκέψεων και σημειώσεων σχετικά με το χρόνο και τις συνέπειες που έχει στις ανθρώπινες ζωές. Νομίζω ότι με τον καιρό, και αφού κάτσει καλύτερα μέσα μου, θα το αγαπήσω. Είναι ιδιαίτερα γοητευτικό βιβλίο με αρκετά βαθιές απόψεις, που με άγγιξαν.

Δεν τελείωσα, όμως χθές, την Αυγή των μάγων, των Πάουελς-Μπερζιέ.
Είχα ακούσει (νομίζω) γι'αυτό το βιβλίο από έναν αμερικανό youtuber, που το χαρακτήρισε ως ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχει διαβάσει. Το βρήκα μεταφρασμένο στην ελληνική και το τσίμπησα- περισσότερο από περιέργεια. Εντάξει, λίγο παλαβούτσικο, λίγο αποκρυφιστικό, εσωτεριστικό, ψεκασμένο κοινώς κλπ κλπ. Έχει ενδιαφέροντα (έως πολύ ενδιαφέροντα) σημεία. Σε γενικές γραμμές, βέβαια, δεν το λες ούτε εύκολο, ούτε προσιτό θεματολογικά. Αλλά δεν με χάλασε αυτό. Με ενόχλησε φοβερά η κακιά μετάφραση και η προχειρότητα της επιμέλειας: επειδή γνωρίζω κάτι ψιλά γαλλικά, πάνω-κάτω μπορώ να μαντέψω την αυθεντική γαλλική φράση πίσω από την ελληνική μετάφραση. Ε, είναι κακομεταφρασμένο και προχειρομεταφρασμένο (ω! τι παράξενο για τον Κάκτο...). Και η επιμέλεια χωλαίνει (παραγραφοποίηση, κόμματα, παρενθέσεις, εισαγωγικά κλπ κλπ). Δεν είμαι τόσο κολλημένος και γεροπαράξενος, αλλά από τη 200η σελίδα και μετά όλος αυτό ο συνδυασμός γίνεται πάρα πολύ κουραστικός....

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα επίσης ένα από τα καλύτερα βιβλία μου για το 2024: το χρονοκαταφύγιο. Μου άρεσε αρκετά. Όχι πάρα πολύ. Αρκετά. Τούτο επειδή βρήκα το δεύτερο μέρος λίγο κάπως...δεν μπορώ να πω βαρετό (γιατί δεν ήταν), ούτε βαρύ ή οτιδήποτε άλλο (επειδή επίσης δεν ήταν). Απλά, ίσως ήταν λίγο πιο στρωτό το κείμενο, σε σχέση με το πρώτο (φανταστικό) μέρος και το τρίτο (εξίσου υπέροχο), όπου ο Γκοσποντίνοφ έμοιαζε σαν να έκανε συρραφή σκέψεων και σημειώσεων σχετικά με το χρόνο και τις συνέπειες που έχει στις ανθρώπινες ζωές. Νομίζω ότι με τον καιρό, και αφού κάτσει καλύτερα μέσα μου, θα το αγαπήσω. Είναι ιδιαίτερα γοητευτικό βιβλίο με αρκετά βαθιές απόψεις, που με άγγιξαν.

Θα συμφωνήσω, στα σημεία, μαζί σου. Το καταφύγιο, αυτόνομο και αυτοτελές, ειναι πολύ ωραίο βιβλιο, όμως, αναποφευκτα, πεφτει σε συγκριση με τη μελαγχολία και το φυσικο μυθιστόρημα. Ε, χανει και χανει με μεγάλη διαφορά, κατα τη γνωμη μου.

Spoiler: Εν τω μεταξύ

Ξεκινησα να στα γράφω όλα αυτά, αναφερόμενη στη σκιά του ευνούχου, του Καμπρέ και τη συγκριση με το confiteor και τις φωνες. Το διόρθωσα εγκαίρως, μη μας πιασουν στο στόμα τους και τιποτε φαρμακόγλωσσες, αλλά τα ίδια θα εγραφα για τον ευνουχο, αν φυσικά μιλούσαμε για τον Καμπρε/

Τελείωσα επίσης ένα από τα καλύτερα βιβλία μου για το 2024:

την Εμμονή της byatt. Χωρίς φεμινιστική ή ψευδοφεμινιστική διάθεση, έχω την αίσθηση ότι αυτό το βιβλίο θα ήταν παγκόσμιο best seller, (beller, δικος μου ο νεολογισμος) had it been written by a guy. Ταυτόχρονα, όμως, είναι γεμάτο με τόση λεπτοδουλεια, λεπταισθήσεις, έναν συνδυασμό ποίησης (έχει πολλή ποίηση, όλη fictional), πρόζας, αφηγηματικής απληστίας, αστυνομικου μυστηρίου, αρωμάτων, εικόνων, φαντασίας η οποία αντλει έμπνευση από την βικτωριανή Αγγλία και όλη την παραδοση της χώρας καθώς και γνησιου, φύλα προσκείμενου (sic) -στις γυναικες (sic)- φεμινισμού, ετσι όπως ορίζω εγώ τουλάχιστον τον όρο, αγάπη και παθος και ερευνα και εγνοια για τη γυναικα, όχι άρνηση για κάθε τι αντρικό, τι έλεγα;! Α, ναι! Συνδυάζει, λοιπόν, τόσα πολλά στοιχεία (ερωτική ιστορία, campus novel, πολύ νατουραλισμου-maybe too much- μυστηριο κλπ κλπ), κατά τρόπο τέτοιο που αποκλείεις να έχει γραφτεί από ανδρική πενα, χωρις να μπορώ καθολου να το στοιχειοθετήσω (ούτε θελω κιολας). Ενα βιβλιο στα χναρια του ροδου του Εκο, πολυεπίπεδο, που δεν ειναι για όλα τα γούστα σιγουρα, που κουράζει σε πολλά σημεία (ακομη πιο σιγουρα), σε εξαιρετική μετάφραση και εκδοση.

 

[Έλλη Μ]

Διαβάζω ενα βιβλιο-τρολ και πολύ το διασκεδάζω

Τελείωσα και αυτό, και ήταν πράγματι διασκεδαστικό και αστείο, με τις βιογραφίες ανύπαρκτων φιλοναζιστών συγγραφέων. Πολύ ευρηματικός ο Μπολάνιο, όχι μονο στη δημιουργία των χαρακτήρων αλλά και στην αναπτυξη ολόκληρου μικροσύμπαντος γυρω τριγύρω τους, με διασυνδεσεις αναμετάξυ τους και τραγελαφικές σκηνές. Με εξαιρεση την τελευταια και πιο μακροσκελή ιστορία, το καταφχαριστήθηκα.

 

[Ιαβερης]

Τελείωσα - άκουσα βασικά - χθες το "Τζεμ, ο Ικέτης της Ανατολής" της Βέρας Μουταφτσίεβα, ένα πραγματικά υπέροχο ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο είχα ξεκινήσει με κάποιες επιφυλάξεις καθώς τα ποσοστά ενδιαφέροντος μου για την οθωμανική ιστορία κυμαίνονται μεταξύ 0 και 0.1%, όμως η γλαφυρή αφήγηση της συγγραφέως με απορρόφησε εντελώς και το τελείωσα μέσα σε τρεις μέρες. Πολύ, πάρα πολύ καλό βιβλίο.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις μέρες που ο server ήταν κάτω (?) τελείωσα μόνο τα παρακάτω βιβλία, επειδή είχα την ευκαιρία (?) να συνοδεύσω 31 μικρούς Βανδάλους στην Νίσυρο, σε εκπαιδευτική εκδορμή στο ηφαίστειο του νησιού, και μου πήρε αρκετό χρόνο να επανέλθω (γιατί δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου): The Good People της Kent. Το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Όχι τόσο η ιστορία καθαυτή, όσο ο τρόπος που γράφει η Kent, ο τρόπος που σκιαγραφεί τους χαρακτήρες και το τοπίο. Είχε περιγραφές πολύ δυνατές, πολύ συγκινητικές.

Τελείωσα επίσης, δυο βιβλία του Κανταρέ, το Ιστορίες τρέλας και το Τρια τραγούδια πένθιμα για το Κοσσυφοπέδιο. Εντάξει, γνωστό ύφος και, πάνω-κάτω, γνωστή θεματολογία: η ιστορία και η ιστορική συνέχεια των Βαλκανίων με τους μύθους τους, την ποικιλλοχρωμία τους, τη συνύπαρξη (ειρηνική ή μη) των διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα το πρώτο βιβλίο του Δράκου της Πρέσπας της αγαπημένης Ι. Μπουραζοπούλου.
Για μια ακόμη φορά η συγγραφέας φτιάχνει ένα φανταστικό background που το αποδομεί σταδιακά, μέχρι να μας φέρει αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα. Το ίδιο ακριβώς έκανε και στο βιβλίο της "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ".
Η Μπουραζοπούλου χειρίζεται έξυπνα την αρχική της ιδέα, απομονώνοντας τον Δράκο και τις ιστορίες που τον ακολουθούν σε συγκεκριμένα μέρη που κατοικούν γραφικοί τύποι τα οποία λειτουργούν ως τουριστικές ατραξιόν! Δεν αναφέρει γενικά τι πιστεύουν για τον Δράκο οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής και δη της Ελλάδας. Έτσι, δε χρειάζεται να πέσει σε αντιφάσεις ή παράδοξα, οι οποίες καλώς ή κακώς προκύπτουν σε ιστορίες με φανταστικά τέρατα!
Ο Δράκος της μοιάζει βγαλμένος από τα Μαγικά Πλάσματα του Μπόρχες!

Ανυπομονώ να διαβάσω το 2ο μέρος!

ΥΓ: Δε διαβάζονται ανεξάρτητα!

 

[Έλλη Μ]

Διαβάζονται, αλλά μπουρδουκλωνεται κανεις. Δεν θα το προτεινα (τωρα).

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Δεν με πολυενδιαφέρει πλέον. Θα ακολουθήσω την κανονική σειρά. Απλά το ανέφερα γιατί καπου το πήρε το μάτι μου.

 

[Έλλη Μ]

Noμιζω, θα κανεις καλά.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Θυμήθηκα πως διάβασα κι ένα πολύ ωραίο διήγημα από μια συλλογή διηγημάτων τρόμου!
Το πόδι της μαϊμούς!
Μικρό, απόλυτα τρομακτικό και ίσως έχει αποτελέσει και έμπνευση για πιο σύγχρονα έργα παρόμοιας θεματολογίας.

 

[Έλλη Μ]

Τελειώσα (όντως) σήμερα (όντως) ένα βιβλίο απο το οποίο δεν κατάλαβα πολλά για το έργο του, αλλά καμώθηκα οτι κατάλαβα τα περισσότερα (ντανταϊστική εξυπνάδα )