Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Όλα από τα αγαπημένα μου!
Του Πόε ή γενικώς;
Νομίζεις....μονη μου τα λεω, μονη μου τα ακουω.
Γενικώς
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα το Green Brain του Frank Herbert.
Δυστοπικό/ΕΦ μυθιστόρημα οικολογικού χαρακτήρα, με την οικεία και αγαπημένη (καθώς φαίνεται) στον Herbert κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, εντός της οποίας κυριαρχούν οι εσωτερικοί μονόλογοι και τα σχέδια-μέσα-στα-σχέδια που βλέπουμε και στο Dune και δοκιμάζονται ως τα άκρα τους οι ανθρώπινες σχέσεις. Όχι και τίποτα σπουδαίο γενικά, αλλά ως ιδέα ειδικά αρκετά ενδιαφέρον. Δυστυχώς (?) χάνει πόντους -σε ό,τι αφορά στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που βρίσκονται οι τρεις ήρωες- σε σχέση με τον Δράκο της Θάλασσας. Ωστόσο, το τέλος, ειδικότερα η τελευταία του πρόταση, μου φάνηκε αρκετά ευφυές και θα έλεγα αρκετά φιλοσοφημένο. Παρ'ολα αυτά, όσες/οι δεν είναι φανατικοί του Herbert ας μείνουν μακριά.
Σήμερα, τελείωσα (ακόμα) μια ιστορία της αρχαίας τέχνης, που μόνο ιστορία δεν είναι, παρά το λυρικό παραλήρημα Γάλλου ιστορικού τέχνης που έγραψε το βιβλίο του στις αρχές του 20ου αιώνα. Δεν έμαθα τίποτε καινούργιο, δεν διάβασα περιγραφές έργων τέχνης (ούτε και είχε και πάρα πολλές φωτογραφίες). Το ευχαριστήθηκα, ωστόσο, χάρη στην πολύ καλή μετάφραση, και διαπίστωσα (αν και δεν χρειαζόταν) ότι είμαι εντελώς άρρωστος που αγόρασα ένα επιστημονικά παρωχημένο βιβλίο επειδή είναι το πρώτο μιας πεντάτομης σειράς, της οποίας είχα το ένα (και θα πρέπει να αγοράσω και τα άλλα τρια εντός του καλοκαιριού για να την ολοκληρώσω και να ικανοποιήσω το OCD μου
).
Δυστοπικό/ΕΦ μυθιστόρημα οικολογικού χαρακτήρα, με την οικεία και αγαπημένη (καθώς φαίνεται) στον Herbert κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, εντός της οποίας κυριαρχούν οι εσωτερικοί μονόλογοι και τα σχέδια-μέσα-στα-σχέδια που βλέπουμε και στο Dune και δοκιμάζονται ως τα άκρα τους οι ανθρώπινες σχέσεις. Όχι και τίποτα σπουδαίο γενικά, αλλά ως ιδέα ειδικά αρκετά ενδιαφέρον. Δυστυχώς (?) χάνει πόντους -σε ό,τι αφορά στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που βρίσκονται οι τρεις ήρωες- σε σχέση με τον Δράκο της Θάλασσας. Ωστόσο, το τέλος, ειδικότερα η τελευταία του πρόταση, μου φάνηκε αρκετά ευφυές και θα έλεγα αρκετά φιλοσοφημένο. Παρ'ολα αυτά, όσες/οι δεν είναι φανατικοί του Herbert ας μείνουν μακριά.
Σήμερα, τελείωσα (ακόμα) μια ιστορία της αρχαίας τέχνης, που μόνο ιστορία δεν είναι, παρά το λυρικό παραλήρημα Γάλλου ιστορικού τέχνης που έγραψε το βιβλίο του στις αρχές του 20ου αιώνα. Δεν έμαθα τίποτε καινούργιο, δεν διάβασα περιγραφές έργων τέχνης (ούτε και είχε και πάρα πολλές φωτογραφίες). Το ευχαριστήθηκα, ωστόσο, χάρη στην πολύ καλή μετάφραση, και διαπίστωσα (αν και δεν χρειαζόταν) ότι είμαι εντελώς άρρωστος που αγόρασα ένα επιστημονικά παρωχημένο βιβλίο επειδή είναι το πρώτο μιας πεντάτομης σειράς, της οποίας είχα το ένα (και θα πρέπει να αγοράσω και τα άλλα τρια εντός του καλοκαιριού για να την ολοκληρώσω και να ικανοποιήσω το OCD μου
).
Last edited:
trastorno obsesivo-compulsivo
Καλημέρα σας, τελείωσα το Το λούνα παρκ - KUTSCHER VOLKER το έκτο κατά σειρά βιβλίο με τον αστυνόμο Gereon Rath. Η κεντρική ιστορία δεν μπορώ να πω πως είχε πολύ ενδιαφέρον καθώς ήταν αρκετά προφανές ποιος και γιατί κάνει τους φόνους. Τα γεγονότα που πλαισίωναν την ιστορία είχαν όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς πλέον είμαστε στο 1934 όπου SA, SS SD και Gestapo είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αποφεύγει κανείς στην Γερμανία όσο κι αν το προσπαθεί.
Αυτές οι εκδόσεις Διόπτρα, τι φάση!
Έχουν πάρει φόρα και εκδίδουν τα πάντα. Από νομπελίστες μέχρι ελληνική "ροζ" λογοτεχνία και Καζαντζάκη!
Καλημέρα σας. Τελείωσα το Σαράκι - Martinez Layla. Είναι μια νουβέλα, καταπληκτική κατά την γνώμη μου ακόμα κι αν κατάλαβα περίπου στην μέση της ποιος μιλάει σε κάθε κεφάλαιο...Τέσσερις γενιές γυναικών, η κάθε μία με τις ίδιες προκλήσεις, εγκλωβισμένες στην φτώχεια την ανέχεια κι ένα σπίτι όπου σε κάθε γωνιά κρύβει τους ίσκιους των πεθαμένων. Γενικά μου φαίνεται πως οι εκδόσεις Carnivora μπήκαν και συνεχίζουν πολύ δυναμικά στο παιχνίδι με το ισπανόφωνο νουάρ.
Τελείωσα πρόσφατα το Μίλα μου για γλώσσα, του Φ. Παναγιωτίδη το οποίο ήταν πολύ καλό, αν και κάπως απλοϊκά (εκλαϊκευμένα καλύτερα) γραμμένο, αλλά σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια ωραία εισαγωγή στον κόσμο της γλωσσολογίας. Ο Σαραντάκος και ο Γιάννης Η. Χάρης τα έχουν πει εκτενέστερα και με ποιο πολλές λεπτομέρειες.
Ο Παναγιωτίδης εστιάζει κυρίως στο τι είναι ακριβώς γλωσσολογία, εισαγάγει κάποιους ειδικούς όρους και εν τέλει εξηγεί γιατί κάθε γλώσσα έχει δική της ομορφιά.
Επίσης τελείωσα και του Τριαρίδη. το "Αν είσαι, είμαι" το οποίο μου άρεσε γιατί ξεκίνησε κάπως αδιάφορο και κατέληξε βιωματικό.
Δεν θα επεκταθώ όμως διότι τα έχει πει η @Έλλη Μ πολύ ωραία για το συγκεκριμένο διήγημα.
Ο Παναγιωτίδης εστιάζει κυρίως στο τι είναι ακριβώς γλωσσολογία, εισαγάγει κάποιους ειδικούς όρους και εν τέλει εξηγεί γιατί κάθε γλώσσα έχει δική της ομορφιά.
Επίσης τελείωσα και του Τριαρίδη. το "Αν είσαι, είμαι" το οποίο μου άρεσε γιατί ξεκίνησε κάπως αδιάφορο και κατέληξε βιωματικό.
Δεν θα επεκταθώ όμως διότι τα έχει πει η @Έλλη Μ πολύ ωραία για το συγκεκριμένο διήγημα.
Τις προηγούμενες μέρες τελείωσα μια μέτρια ιστορία της Ρωσίας, με κάποιες πάρα πολύ βασικές και πάρα πολύ γενικές -ωστόσο χρήσιμες- πληροφορίες.
Τελείωσα επίσης τους Στρατιώτες του Γαλαξία, του Heinlein. Τούτο ήταν το τελευταίο βιβλίο που μου έλειπε από τη σειρά ΕΦ Space, που κυκλοφορούσε σε περίπτερα τη δεκαετία του '80. Πολύ πεζό, άχρωμο, άγευστο, κακό σχεδόν. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί ένα σύγγραμμα για τη ζωή σε στρατόπαιδα εκπαίδευσης και την καθημερινότητα ενός στρατιώτη, τόσο όμοια με αμερικάνικες ταινίες στρατιωτικής θεματολογίας των '70's & '80's, να θεωρείται ΕΦ. Εντάξει, η ιστορία διαδραματίζεται σε κάποιο (απροσδιόριστο) μακρινό (?) μέλλον, υπάρχει ένα διασυμπαντικό πλαίσιο και ένας επικίνδυνος εχθρός που έχει τη μορφή (ω! τι πρωτότυπο!) ζωυφίων. Κατά τ'άλλα, μια ωραία πατάτα, χειρότερη από τις άλλες δυο πατάτες της σειράς (ο κόσμος δακτύλιος που ήταν όντως ΕΦ & το μνημειώδες υπερπατατοτεράστιο τα προσωπεία του χρόνου). Καλά, να μην πω και για το εντελώς κουλό, άσχετο εξώφυλλο με τη ξανθιά και τον γιό του Κίνγκ Κόνγκ...
Σήμερα, τελείωσα τη γενιά του τριάντα, του Vitti.
Όποια/ος γοητεύτηκε από την ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας του με την όμορφη γραφή (όπωςη αφεντιά μου), εδώ δεν θα βρει κάτι αντίστοιχο. Δύσκολο βιβλίο.
Καταρχάς, εστιάζει αποκλειστικά στις ιδεολογικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές κ.α. επιρροές που δέχτηκαν έλληνες ποιητές κατά τη δεκαετία '30-'40. Εξετάζει (ακροθιγώς βέβαια) το πολιτικό πλαίσιο (δικτατορία του Μεταξά, η άνοδος του κομμουνισμού και οι συνεπακόλουθες προλεταριακές επιρροές), ενώ μελετά, αρκετά πιο βαθειά, την επιρροή του υπερρεαλισμού, τον καρυωτακισμό και άλλα σύγχρονα με την εποχή καλλιτεχνικά ρεύματα. Ως εκ τούτου, έχει μια ακαδημαϊκή βαρύτητα, χωρίς όμως να είναι εντελώς ακαδημαϊκό (ας σημειωθεί πάντως ότι η εκτενής αρχειακή και βιβλιογραφική έρευνα του Vitti είναι εκπληκτική και ευπρόσδεκτη).
Όλα αυτά ακούγονται βαρειά (και είναι κατά περιπτώσεις).
Εκείνο όμως που μου φάνηκε πραγματικά κάπως "άβολο" είναι το γεγονός ότι θα ήταν καλό να διαβάζει κανείς παράλληλα και τα ποιήματα & την αρθρογραφία, στα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας. "Άβολο", από την άποψη ότι αφενός αναφέρονται ονόματα ποιητών που την εποχή εκείνη ήταν σημαντικοί, ωστόσο δεν κατάφεραν να επιδείξουν κάτι, ώστε να φτάσει το έργο του ως τις μέρες μας με κάποιες αξιώσεις. Αφετέρου, όταν διαβάζεις για τις πρωτοποριακές συλλογές του Σεφέρη (Στροφή), του Εμπειρίκου (Υψικάμινος) ή τα ποιήματα που δημοσίευσε ο Ελύτης στο περιοδικό "Νέα Γράμματα", καλό θα ήταν να τα έχεις δίπλα σου ώστε να καταλαβαίνεις τι και πως. "Άβολο", βέβαια, για έναν αναγνώστη (moi, δηλαδή) που δεν έχει και τόση σχέση με την ποίηση. Αλλά από την άλλη, είναι βολικό να κατεβάζω ποιητικές συλλογές από το ράφι, ώστε να διαβάσω ένα βιβλίο; Όχι, θα απαντήσω, χωρίς αυτό όμως να καθιστά το βιβλίο δύσχρηστο και την ανάγνωση λειψή. Απλά, πιστεύω ότι θα έβγαζε περισσότερο νόημα και θα ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένη η ανάγνωση αν υπήρχαν δίπλα στις σελίδες του Vitti τα ποιήματα και κάποια από τα κριτικά άρθρα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Με έκανε να θέλω να διαβάσω ποίηση και το θαύμασα αρκετές φορές για τη σχολαστικότητα, το μεράκι και την ευρυμάθεια του συγγραφέα του. Και φυσικά, χαίρομαι πολύ που υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου.
Τελείωσα επίσης τους Στρατιώτες του Γαλαξία, του Heinlein. Τούτο ήταν το τελευταίο βιβλίο που μου έλειπε από τη σειρά ΕΦ Space, που κυκλοφορούσε σε περίπτερα τη δεκαετία του '80. Πολύ πεζό, άχρωμο, άγευστο, κακό σχεδόν. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί ένα σύγγραμμα για τη ζωή σε στρατόπαιδα εκπαίδευσης και την καθημερινότητα ενός στρατιώτη, τόσο όμοια με αμερικάνικες ταινίες στρατιωτικής θεματολογίας των '70's & '80's, να θεωρείται ΕΦ. Εντάξει, η ιστορία διαδραματίζεται σε κάποιο (απροσδιόριστο) μακρινό (?) μέλλον, υπάρχει ένα διασυμπαντικό πλαίσιο και ένας επικίνδυνος εχθρός που έχει τη μορφή (ω! τι πρωτότυπο!) ζωυφίων. Κατά τ'άλλα, μια ωραία πατάτα, χειρότερη από τις άλλες δυο πατάτες της σειράς (ο κόσμος δακτύλιος που ήταν όντως ΕΦ & το μνημειώδες υπερπατατοτεράστιο τα προσωπεία του χρόνου). Καλά, να μην πω και για το εντελώς κουλό, άσχετο εξώφυλλο με τη ξανθιά και τον γιό του Κίνγκ Κόνγκ...
Σήμερα, τελείωσα τη γενιά του τριάντα, του Vitti.
Όποια/ος γοητεύτηκε από την ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας του με την όμορφη γραφή (όπωςη αφεντιά μου), εδώ δεν θα βρει κάτι αντίστοιχο. Δύσκολο βιβλίο.
Καταρχάς, εστιάζει αποκλειστικά στις ιδεολογικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές κ.α. επιρροές που δέχτηκαν έλληνες ποιητές κατά τη δεκαετία '30-'40. Εξετάζει (ακροθιγώς βέβαια) το πολιτικό πλαίσιο (δικτατορία του Μεταξά, η άνοδος του κομμουνισμού και οι συνεπακόλουθες προλεταριακές επιρροές), ενώ μελετά, αρκετά πιο βαθειά, την επιρροή του υπερρεαλισμού, τον καρυωτακισμό και άλλα σύγχρονα με την εποχή καλλιτεχνικά ρεύματα. Ως εκ τούτου, έχει μια ακαδημαϊκή βαρύτητα, χωρίς όμως να είναι εντελώς ακαδημαϊκό (ας σημειωθεί πάντως ότι η εκτενής αρχειακή και βιβλιογραφική έρευνα του Vitti είναι εκπληκτική και ευπρόσδεκτη).
Όλα αυτά ακούγονται βαρειά (και είναι κατά περιπτώσεις).
Εκείνο όμως που μου φάνηκε πραγματικά κάπως "άβολο" είναι το γεγονός ότι θα ήταν καλό να διαβάζει κανείς παράλληλα και τα ποιήματα & την αρθρογραφία, στα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας. "Άβολο", από την άποψη ότι αφενός αναφέρονται ονόματα ποιητών που την εποχή εκείνη ήταν σημαντικοί, ωστόσο δεν κατάφεραν να επιδείξουν κάτι, ώστε να φτάσει το έργο του ως τις μέρες μας με κάποιες αξιώσεις. Αφετέρου, όταν διαβάζεις για τις πρωτοποριακές συλλογές του Σεφέρη (Στροφή), του Εμπειρίκου (Υψικάμινος) ή τα ποιήματα που δημοσίευσε ο Ελύτης στο περιοδικό "Νέα Γράμματα", καλό θα ήταν να τα έχεις δίπλα σου ώστε να καταλαβαίνεις τι και πως. "Άβολο", βέβαια, για έναν αναγνώστη (moi, δηλαδή) που δεν έχει και τόση σχέση με την ποίηση. Αλλά από την άλλη, είναι βολικό να κατεβάζω ποιητικές συλλογές από το ράφι, ώστε να διαβάσω ένα βιβλίο; Όχι, θα απαντήσω, χωρίς αυτό όμως να καθιστά το βιβλίο δύσχρηστο και την ανάγνωση λειψή. Απλά, πιστεύω ότι θα έβγαζε περισσότερο νόημα και θα ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένη η ανάγνωση αν υπήρχαν δίπλα στις σελίδες του Vitti τα ποιήματα και κάποια από τα κριτικά άρθρα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Με έκανε να θέλω να διαβάσω ποίηση και το θαύμασα αρκετές φορές για τη σχολαστικότητα, το μεράκι και την ευρυμάθεια του συγγραφέα του. Και φυσικά, χαίρομαι πολύ που υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου.
Ε όχι και πατάτα το βιβλίο του Νίβεν.
Καταρχάςείχε σαρώσει όλα τα βραβεια φαντστικου και ΕΦ. Κατά δεύτερον, όσο θυμάμαι η ιστορία ήταν ωραία και η γραφή στρωτή.Καλημέρα και καλή εβδομάδα! Μόλις τελείωσα το βιβλίο Η κατάλυση του χρόνου - Μιχάλη Αλμπάτη. Πρόκειται για την ιστορία του Γιόσουα, ενός δεκατριάχρονου εβραιόπουλου που κατάφερε να γλιτώσει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης χάρη σε μια ηλικιωμένη κυρία που τον έκρυψε στη σοφίτα της. Εκεί, περιτριγυρισμένος από περίπου 5.000 βιβλία που είχε μαζέψει ο αδερφός της (ένας νεκρός πλέον επαναστάτης), ο Γιόσουα ξεκινά να διαβάζει. Μέσα από τα βιβλία, αποκτά ανατρεπτικές, αναρχικές ιδέες ανυπακοής, αμφισβήτησης και ανταρσίας. Αυτές τις ιδέες αρχίζει να συζητά με τους δύο φίλους του που τον επισκέπτονται. Όταν τελικά η πόλη ελευθερώνεται από τους Γερμανούς, μια επαναστατική Κομούνα, οδηγούμενη από έφηβους, δημιουργείται με αναπάντεχα αποτελέσματα.
Τι μου άρεσε: Η ιστορία και η εξέλιξή της. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι πρόκειται για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός δεκατριάχρονου. Όλο το βιβλίο πρέπει να το δούμε και να το νιώσουμε από την προοπτική της εφηβικής ματιάς. Αναλογιζόμενη τη δική μου εφηβεία και τα ερεθίσματα εκείνης της ηλικίας, ένιωσα συμπάθεια για αυτό το παιδί που, παρά την τραγική του μοίρα (να χάσει όλη του την οικογένεια και να μείνει τρία χρόνια απομονωμένος σε μια σοφίτα), είχε την τύχη να ανακαλύψει τον υπέροχο κόσμο της γνώσης. Προκύπτει το ερώτημα αν τελικά το τίμημα για αυτή τη γνώση είναι η μοναξιά.
Τι δεν μου άρεσε: Το ύφος με ξένισε κάπως. Δεν είμαι σίγουρη για την κατάλληλη λογοτεχνική ορολογία, μια ελαφρά λυρικότητα(?) αλλά κάποιες προτάσεις μου φάνηκαν σαν να διάβαζα Ιλιάδα, Οδύσσεια ή Ερωτόκριτο.
Τι μου άρεσε: Η ιστορία και η εξέλιξή της. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι πρόκειται για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός δεκατριάχρονου. Όλο το βιβλίο πρέπει να το δούμε και να το νιώσουμε από την προοπτική της εφηβικής ματιάς. Αναλογιζόμενη τη δική μου εφηβεία και τα ερεθίσματα εκείνης της ηλικίας, ένιωσα συμπάθεια για αυτό το παιδί που, παρά την τραγική του μοίρα (να χάσει όλη του την οικογένεια και να μείνει τρία χρόνια απομονωμένος σε μια σοφίτα), είχε την τύχη να ανακαλύψει τον υπέροχο κόσμο της γνώσης. Προκύπτει το ερώτημα αν τελικά το τίμημα για αυτή τη γνώση είναι η μοναξιά.
Τι δεν μου άρεσε: Το ύφος με ξένισε κάπως. Δεν είμαι σίγουρη για την κατάλληλη λογοτεχνική ορολογία, μια ελαφρά λυρικότητα(?) αλλά κάποιες προτάσεις μου φάνηκαν σαν να διάβαζα Ιλιάδα, Οδύσσεια ή Ερωτόκριτο.
Καλημέρα σας. Τελείωσα τα εξής δύο μικρά βιβλιαράκια:
- Η εποχή του ψύχους - Roberto Garsia de Mesa, θεατρικό. Σκληρό, επίκαιρο ειδικά η σελίδα 13 νόμιζα πως είναι βασισμένη στην περσόνα γνωστού γόνου "αρχαιολόγων" της χώρας μας.
- Αινίγματα στο δρόμο για το σπίτι - Χατζοπούλου Σοφία, μικρά τοσοδούλια διηγήματα. Παιδιά το βιβλιαράκι ήταν ανέλπιστα καλό! Στα highliths το τοσοδούλι διήγημα "Παρομοιώσεις".
Καλημέρα σας...τελείωσα το Κατά τον δαίμονα εαυτού - Γιάννης Ανταμης. Περίεργο βιβλίο. Μικρές ασύνδετες βιογραφικές(?) ιστορίες Η πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα και θα υπάρξει δεύτερη σίγουρα. Θα γκρινιάξω για μια ακόμη φορά για την πρόζα και την λυρικότητα, μα τι έχουν πάθει όλοι πιά; Θα δώσω ένα 3,5 και θα επανέλθω με νέο βιβλίο του!
Εχω την αίσθηση οτι αυτό αναγράφεται σε κάποια ταφόπλακα; του Μόρρισον ισως; ή να ειναι αστικός μυθος;!
Here Lies Jim Morrison - The Doors - Paris, France | PeakD
One of the unexpected highlights of my trip to Europe earlier this year was stumbling upon the grave of Jim Morrison, ... by braveboat
peakd.com
