Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;
- Thread starter Ειφφελ
- Start date
Τελείωσα μόλις χθες το βιβλίο του Μίτσελ "Utopia Avenue"!
Το βιβλίο ουσιαστικά είναι η ιστορία ενός ποπ/ροκ συγκροτήματος με το όνομα Utopia Avenue, το οποίο δημιουργήθηκε στην Αγγλία της δεκαετίας του '60 εντελώς τυχαία, χάρη σε ένα δαιμόνιο μάνατζερ και κατάφερε να φτάσει μέχρι την κορυφή των Αμερικάνικών Τσαρτ!
Παρακολουθούμε τις ζωές των 4 μελών της μπάντας και παράλληλα ταξιδεύουμε στην ψυχεδελική μουσική των '60ς. Εννοείται πως συναντάμε και μερικά από τα μυθικά ονόματα της εποχής όπως ο Σιντ Μπάρετ, η Τζανις Τζόπλιν, οι οποίοι κινούνται διαδραστικά και παράλληλα με την μπάντα των UA.
Ο Μίτσελ είναι μεγάλος παραμυθάς και νομίζω όσοι έχουν ασχοληθεί με μπάντες, πρόβες, τραγούδια και ίντριγκες εντός θα το απολαύσουν λίγο περισσότερο!
Το βιβλίο ουσιαστικά είναι η ιστορία ενός ποπ/ροκ συγκροτήματος με το όνομα Utopia Avenue, το οποίο δημιουργήθηκε στην Αγγλία της δεκαετίας του '60 εντελώς τυχαία, χάρη σε ένα δαιμόνιο μάνατζερ και κατάφερε να φτάσει μέχρι την κορυφή των Αμερικάνικών Τσαρτ!
Γενικά από τη δεκαετία του '60 έως και σήμερα, οι ροκ μπάντες καθιερώνονταν στο μουσικό στερέωμα μόνο όταν κατάφερναν να μπουν στα τσαρτ της Αμερικής. Δλδ μεγάλες μπάντες που είχαν βγάλει συγκλονιστικούς δίσκους δεν είχαν διεθνή αναγνώριση διότι στην Αμερική δεν ήταν γνωστοί. Ακόμα και οι τεράστιοι Rainbow, μέχρι να βγάλουν αυτά τα χαζοχαρούμενα κομμάτια, δεν είχαν καταφέρει να μπουν στα τσαρτ των Ην. Πολιτειών με δισκάρες τύπου Rainbow Rising, Long Live Rock n' Roll κλπ...
Παρακολουθούμε τις ζωές των 4 μελών της μπάντας και παράλληλα ταξιδεύουμε στην ψυχεδελική μουσική των '60ς. Εννοείται πως συναντάμε και μερικά από τα μυθικά ονόματα της εποχής όπως ο Σιντ Μπάρετ, η Τζανις Τζόπλιν, οι οποίοι κινούνται διαδραστικά και παράλληλα με την μπάντα των UA.
Ο Μίτσελ είναι μεγάλος παραμυθάς και νομίζω όσοι έχουν ασχοληθεί με μπάντες, πρόβες, τραγούδια και ίντριγκες εντός θα το απολαύσουν λίγο περισσότερο!
Ναι και ναι!
Επίσης για μένα το τέλος ήταν το ιδανικό, ειδικά εκεί που ξαναβρεθήκαν τα μέλη της μπάντας!!
Δε διαβάζω 4321 και σταματάω προς ώρα τα τούβλα!
Ξεκινάει περίοδος ΕΦ αρχής γενομένης από αυτό!
Τελειωσα το "Επιχειρηση Πριγκιπας". @Έλλη Μ τελικα δεν θα στο πρότεινα, οχι τουλαχιστον με ιδιαίτερη θέρμη. Οκ είχε ενδιαφερον, ηταν συναρπαστικό και σε καποια σημεια περιγραφει καποια συγκλονιστικά περιστατικά αλλά το βασικο του προβλημα ηταν οτι η γραφη του ήταν πολύ στεγνή. Περισσότερο δημοσιογραφική παρά λογοτεχνική. Ισως είχα δημιουργησει υψηλες προσδοκιες για το βιβλίο διότι διαβαζοντας την περιγραφη του μου θυμισε το "Επιχειρηση σφαγη" και περιμενα να διαβασω αν όχι ισάξιο, έστω κατι κοντινό σε αυτό αλλα δεν πλησιασε καν το τρομερο βιβλιο του Ροδολφο Ουολς.
Καλημέρα σας, τελείωσα τα εξής:
- Καλησπέρα και καλή βραδιά - ΚΑΝΟΥΣΗΣ ΘΑΝΟΣ: Το βιβλίο συστήνεται ως η βιογραφία του Βασίλη Καρρά. Για μένα δεν ήταν. Σχεδόν όλα τα ξέραμε ήδη από συνεντεύξεις ή αφιερώματα και η επιμέλεια ήταν απλά τραγική.
- Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου - ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΝΙΚΟΣ: Ένα υπέροχο μονόπρακτό γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο. Ένας χαφιές απολογείται για την δολοφονία της κοπέλας του και πως έφτασε ως εκεί.
- Ο Τζόνι πήρε το όπλο του - Dalton Trumbo: Τι να γράψω τώρα γι αυτό το καταπληκτικό αντιπολεμικό έργο; Ο Τζο τραυματίζεται στον α' παγκόσμιο πόλεμο. Μένει χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, χωρίς μύτη, χωρίς μάτια, χωρίς ακοή με το μισό του πρόσωπο. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σκέφτεται και να προσπαθεί να επικοινωνήσει. Και κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια...
Πω πω πόσο πολύ θέλω να το διαβάσω αυτό το βιβλίο!!
Άραγε θα το εκδώσει κάποια στιγμή κάποιος σοβαρός εκδοτικός οίκος;;
Πρέπει να είναι βαθιά συγκλονιστικό...
Το βιβλίο αυτό το συνδυάζω πάντα με αυτό το τραγούδι εννοείται!
@λουκία βιβλιαρα ο Τζονι πηρε το οπλο του. Αριστουργημα! Το ειχα διαβασει πριν πολλα χρονια, θα ημουν γυρω στα 25 μου και θυμαμαι ειλικρινα με είχε σημαδεψει, το κουβαλουσα για μήνες.
Αν σε ενδιαφερει υπαρχει και η πολυ καλή ταινια Trumbo που αφηγειται την πολυ ενδιαφερουσα και πολυτάραχη ζωη του Νταλτον Τράμπο.
Αν σε ενδιαφερει υπαρχει και η πολυ καλή ταινια Trumbo που αφηγειται την πολυ ενδιαφερουσα και πολυτάραχη ζωη του Νταλτον Τράμπο.
Αααα ευχαριστώ δεν την ήξερα!!!!!!
Καλημέρα σας, τελείωσα το Ο κόκκινος πλανήτης - BOGDANOV ALEKSANDR. Ο ήρωας του έργου είναι ο Λεονίντ, ένας Ρώσος επαναστάτης τον οποίο διαλέξανε οι Αρειανοί με κάποια κριτήρια επιλογής που θεωρούσαν ότι θα έπρεπε να έχει ο ιδανικός υποψήφιος ώστε να τον πάρουν μαζί τους στον Άρη. Σκοπός τους ήταν να μάθει ο γήινος τα πάντα για τον τρόπο ζωής τους και τελικά να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δυο διαφορετικές ανθρωπότητες. Στον Άρη η σοσιαλιστική ουτοπία είναι πραγματικότητα σε αντίθεση με την Γη όπου κυριαρχεί ο καπιταλισμός και υπάρχει μια διαρκής μάχη μεταξύ προλεταριάτου και άρχουσας τάξης. Το βιβλίο είναι ένα "πάντρεμα" επιστημονικής φαντασίας και πολιτικής προπαγάνδας το οποίο εμένα προσωπικά σε κάποια σημεία με κούρασε. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα με πολλούς προβληματισμούς όπως π.χ. η ενεργειακή και επισιτιστική κρίση από τον υπερπληθυσμό του Άρη που απειλεί τον πλανήτη τους με εξαφάνιση, κάτι το οποίο παραμένει ένα άλυτο, σύγχρονο πρόβλημα.
Τελείωσα ενα σύντομο, πολύ γοητευτικό αλλά πιο δυσβατο απο τα υπόλοιπα, βιβλίο του Αντονα, την Τραγουδίστρια και την πολυθρόνα, αποτελούμενο απο δύο κείμενα, με τους αντιστοιχους τιτλους και την αντιθετη σειρά έκδοσης: Η πολυθρόνα προηγείται της τραγουδίστριας.
Ο Αντονάς χρησιμοποιεί ενα τέχνασμα για την συναρμογή του κειμένου εις όλο: Η πολυθρόνα αποστελλεται στον ιδιο κι εκδίδεται ενώ στη συνέχεια, ο εκδοτικός οικος λαμβάνει το άλλο κείμενο με το σημειωμα "προς τον άνθρωπο της πολυθρόνας, από τον άνθρωπο του παραθύρου".
To βιβλίο ξεκινά ως μυστήριο αστυνομικής φύσεως, όπου, ενας μοναχικός άνθρωπος, ο άνθρωπος του παραθυρου, δεχεται ξαφνικά την εισβολή μιας γυναικας, μιας τραγουδίστριας και, κοντά σε αυτήν, δυο αστυνομικούς. H πολυθρόνα ειναι το αντικειμενο ενόχλησης, πολύ γνωριμο και απο τα υπόλοιπα εργα του. Κατα τη γνώμη μου, το απαιτητικότερο απο τα κειμενα του Αντονά που εχουν πεσει στα χέρια μου, στα μάτια μου αρκετά ερμητικο, αλλά κι αυτό υψηλής αισθητικής κι εξίσου θεατρικο. Ο ανθρωπος παραδίδει κομψοτεχνήματα.-
Συνοδεύεται από αυτόν τον ιστότοπο.
Τελειωσα και μια σύντομη νουβέλα του Χένρι Τζέημς, Η εικόνα στο χαλί. Αρχικά, το κείμενο μοιάζει χλευαστικό προς τους κριτικους που ψάχνουν τα κρυμμένα νοήματα και την αληθεια πίσω απο κάθε λέξη ενός συγγραφέα (ενας κριτικός σε αναζήτησή της, αυτό ειναι το Main plot), το οποίο απο μόνο του εγείρει πολλές αφορμές για συζητησεις (προθεσεις του συγγραφέα, αν το κείμενο ειναι ανεξαρτητο απο αυτές, αν το νοημα υπάρχει αφ' εαυτου του, αν ολοι πρεπει να καταλαβαινουμε ιδια πράγματα και, βεβαιως, αν δουλειά του κριτικού ειναι να απογυμνωνει ενα λογοτεχνικό εργό, να το ερμηνευει, αποδομώντας το στα εξ ων συνετεθη, παραδίδοντας έτσι, στον αναγνώστη, ένα άδειο κέλυφος) όμως, εγω, καθοτι απλοϊκότερος άνθρωπος, προτιμησα να το διαβάσω ως μια συντομη πραγματεία πάνω στην ανθρώπινη εμμονή και διαρκή αναζήτηση του άπιαστου.
Τα τεσσερα δοκίμια που συνοδευουν την έκδοση διαβάζονται αν φοράΩ γυαλιά και κρατΩ ταυτόχρονα μεγεθυντικη laminated σελίδα πάνω από τις σελιδες του βιβλίου. Δηλαδή, ντρόπή. 
Ο Αντονάς χρησιμοποιεί ενα τέχνασμα για την συναρμογή του κειμένου εις όλο: Η πολυθρόνα αποστελλεται στον ιδιο κι εκδίδεται ενώ στη συνέχεια, ο εκδοτικός οικος λαμβάνει το άλλο κείμενο με το σημειωμα "προς τον άνθρωπο της πολυθρόνας, από τον άνθρωπο του παραθύρου".
δεν ξερω αν σας είπα
Συνοδεύεται από αυτόν τον ιστότοπο.
Τελειωσα και μια σύντομη νουβέλα του Χένρι Τζέημς, Η εικόνα στο χαλί. Αρχικά, το κείμενο μοιάζει χλευαστικό προς τους κριτικους που ψάχνουν τα κρυμμένα νοήματα και την αληθεια πίσω απο κάθε λέξη ενός συγγραφέα (ενας κριτικός σε αναζήτησή της, αυτό ειναι το Main plot), το οποίο απο μόνο του εγείρει πολλές αφορμές για συζητησεις (προθεσεις του συγγραφέα, αν το κείμενο ειναι ανεξαρτητο απο αυτές, αν το νοημα υπάρχει αφ' εαυτου του, αν ολοι πρεπει να καταλαβαινουμε ιδια πράγματα και, βεβαιως, αν δουλειά του κριτικού ειναι να απογυμνωνει ενα λογοτεχνικό εργό, να το ερμηνευει, αποδομώντας το στα εξ ων συνετεθη, παραδίδοντας έτσι, στον αναγνώστη, ένα άδειο κέλυφος) όμως, εγω, καθοτι απλοϊκότερος άνθρωπος, προτιμησα να το διαβάσω ως μια συντομη πραγματεία πάνω στην ανθρώπινη εμμονή και διαρκή αναζήτηση του άπιαστου.
Τα τεσσερα δοκίμια που συνοδευουν την έκδοση διαβάζονται αν φοράΩ γυαλιά και κρατΩ ταυτόχρονα μεγεθυντικη laminated
σελίδα πάνω από τις σελιδες του βιβλίου. Δηλαδή, ντρόπή.
Last edited:
Αυτό με τα κρυμμένα νοήματα που γίνεται εμμονή σε πολλούς "ειδικούς" και "κριτικούς", ειδικά σε έργα όπου οι δημιουργοί έχουν αποδημήσει εις Κύριον, και δεν μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε επιβεβαίωση ή έστω ο οποιοσδήποτε αντίλογος, έχει πολύ πλάκα.
Επίσης, κάθε κριτική, σχόλιο, εισαγωγή, κλπ είναι ξένα προς κάθε δημιουργία.
Ό,τι ήθελε να πει ο δημιουργός είναι μέσα στο έργο του, και αυτό που προσωπικά για μένα έχει αξία είναι ο τρόπος με τον οποίο φρόντισε να το "πει". Γιατί εκτός των άλλων, όπως είχε πει και ο Τζιμάκος απευθυνόμενος στο κοινό του, "η τέχνη δεν έχει κανένα νόημα, για σας το λέω εγώ το ήξερα"!
Και κάτι ακόμα!
Για μένα ο, ας πούμε επιτυχημένος κριτικός, είναι αυτός που θα σου μεταδώσει τον ενθουσιασμό του για ένα έργο που του άρεσε, όχι αυτός που θα προσπαθήσει να σε πείσει πως η δική του κρίση είναι θέσφατο και με αυτήν πρέπει να εναρμονίζονται όλοι οι υπόλοιποι!
Περάσαν τόσο πολύ τα χρόνια ή ήταν μικρή η γραμματοσειρά;;Τα τεσσερα δοκίμια που συνοδευουν την έκδοση διαβάζονται αν φοράΩ γυαλιά και κρατΩ ταυτόχρονα μεγεθυντικη laminated
Τελείωσα το βιβλίο του Haldeman, "Ο αιώνιος πόλεμος".
Βρήκα ενδιαφέρουσα την κεντρική ιδέα, αλλά κουράστηκα αρκετά με τις περιγραφές του τεχνολογικού εξοπλισμού και των μαχών...
Σε γενικές γραμμές ήταν ένα καλό βιβλίο ΕΦ, του οποίου φυσικά η όλη ιστορία έχει σχέση με τον πόλεμο του Βιετνάμ, μιας και γράφτηκε εκείνη την περίοδο, αλλά και με τον παραλογισμό των πολέμων.
Ο συγγραφέας, χωρίς κανένα ίχνος διδακτισμού θέτει ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο και ο βασικός του χαρακτήρας προσπαθεί να τα απαντήσει με χιούμορ, σαρκασμό αλλά και ορθολογισμό.
Υπάρχουν και 2 plot twist τα οποί δίνουν άλλον ενδιαφέρον στο βιβλίο. Ένα σχετικά με τους εχθρούς και το άλλο σχετικά με τα ταξίδια στο χρόνο που πραγματοποιούνται από τους κοσμοναύτες.
Μετά από όλα τα παραπάνω, θα έβαζα ένα 3,5/5 που μπορεί αν το καλοσκεφτώ να γίνει και 4. Ή και 3!!
Βρήκα ενδιαφέρουσα την κεντρική ιδέα, αλλά κουράστηκα αρκετά με τις περιγραφές του τεχνολογικού εξοπλισμού και των μαχών...
Σε γενικές γραμμές ήταν ένα καλό βιβλίο ΕΦ, του οποίου φυσικά η όλη ιστορία έχει σχέση με τον πόλεμο του Βιετνάμ, μιας και γράφτηκε εκείνη την περίοδο, αλλά και με τον παραλογισμό των πολέμων.
Ο συγγραφέας, χωρίς κανένα ίχνος διδακτισμού θέτει ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο και ο βασικός του χαρακτήρας προσπαθεί να τα απαντήσει με χιούμορ, σαρκασμό αλλά και ορθολογισμό.
Υπάρχουν και 2 plot twist τα οποί δίνουν άλλον ενδιαφέρον στο βιβλίο. Ένα σχετικά με τους εχθρούς και το άλλο σχετικά με τα ταξίδια στο χρόνο που πραγματοποιούνται από τους κοσμοναύτες.
Μετά από όλα τα παραπάνω, θα έβαζα ένα 3,5/5 που μπορεί αν το καλοσκεφτώ να γίνει και 4. Ή και 3!!
Μια μονάχα απορία μου γεννηθηκε, διαβάζοντας το σχόλιό σου. Το βιβλίο πού καταλήγει; Valar Morghulis ή Valar Dohaeris?
μου γεννήθηκε κι άλλη μία, αλλά δεν θα στην αναφέρω, γιατι θα με 
Πολύ καλή ερώτηση και θα απαντήσω ευθύς αμέσως!Μια μονάχα απορία μου γεννήθηκε, διαβάζοντας το σχόλιό σου. Το βιβλίο πού καταλήγει; Valar Morghulis ή Valar Dohaeris?
Μετά από 500 χρόνια πολέμων, όλοι στη Γη είναι ομοφυλόφιλοι και μετά από άλλα 600 όλοι κλώνοι ενός ατόμου ονόματι Καν!
Οπότε καταλαβαίνεις... Valar....
Την άλλη θέλω να ακούσω!!
Αλίμονο! Καν ότι κατάλαβες.ονόματι Καν!
Οπότε καταλαβαίνεις... Valar....
ήθελα να πω, με δικά μου λόγια, πως εν τέλει ούτε άντρες ούτε γυναίκες ακριβώς επιβίωσαν!
Last edited:
Αυτήν την περίοδο τελείωσα τα εξής βιβλία:
τον Μάγο: ενδιαφέρουσα μυθιστορηματική βιογραφία του Τόμας Μαν, με ιστορικά γεγονότα αλλά και ανάλυση του ιδιωτικού βίου του ανθρώπου (εδώ εντοπίζονται τα περισσότερα στοιχεία μυθοπλασίας, υποθέτω, όπως και στους διαλόγους, αν και φυσικά αναγνώρισα πολλά δεδομένα από τις επιστολές του, που έχουν εκδοθεί). Το έργο θα ήταν ακόμη καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, εάν περιλάμβανε περισσότερα φιλοσοφικά και νοηματικά στοιχεία για τα έργα του, κι όχι απλώς τη διαδικασία έμπνευσης τους. Έριξα πολύ γέλιο αναγνωρίζοντας στοιχεία από τα έργα του Τόμας Μαν. Το αποκορύφωμα είναι η έμπνευση για
το "Ένας πολύ ευχάριστος φόνος" χαριτωμένο βιβλιαράκι το οποίο σατιρίζει τα μυθιστορήματα της Ώστεν και εμπνέεται από τα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι. Έχει ωραία ιστορία, αλλά το γράψιμο δεν είναι και πολύ σπουδαίο
Επίσης, ενώ υποτίθεται διαδραματίζεται σε πραγματικό τόπο και εποχή, έχει κάτι αταίριαστα φανταστικά στοιχεία που δεν προσθέτουν τίποτε
. Τέλος, η παρουσίαση των στοιχείων και οι ύποπτοι έχουν κάτι ακατάστατο και παράλογο.
το "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι" Είχα διαβάσει εδώ-εκεί στο Ίντερνετ πολλούς διθυράμβους για το εν λόγω μυθιστόρημα και στο τέλος το παράγγειλα. Προειδοποιώ ότι είναι αρκετά πιο ωμό και αηδιαστικό απ' όσο το περίμενα, στην αρχή ξαφνιάστηκα. Η γραφή του είναι αρκετά περιέργη, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Είναι όμως ένα λυρικό μυθιστόρημα, το οποίο ασχολείται με θέματα μνήμης, πένθους, ρατσισμού, μητρότητας, μετανάστευσης και μέσα από τη σκληρότητα ξεπηδά η ελπίδα και η ομορφιά.... Γενικά, το αποτέλεσμα είναι ότι θα περίμενες από μια μείξη από: το διήγημα του Ταχτσή "τα ρέστα", λόγω μητρότητας και ομοφυλοφιλίας, το βιβλίο "Το βουνό της ψυχής", λόγω της γραφής (αν και το στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι είναι πολύ πιο άμεσο) και τα βιβλία της Τζίλιαν Φλι "σκοτεινός τόπος" και "αιχμηρά αντικείμενα" λόγω της απεικόνισης της βίας, της σαπίλας και των ναρκωτικών στην αμερικάνικη επαρχία.
ΥΓ: Εν τω μεταξύ, μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι για την πιο αηδιαστική σκηνή, σχετικά με τον πόλεμο στο Βιετναμ, είχα διαβάσει και κάπου αλλού αναφορές. Δεν αποκλείεται βέβαια, διότι προηγουμένως διάβαζα μια μελέτη για την τρέλα στη λογοτεχνία την Αμερικάνικη, όπου είχε κι ένα κεφάλαιο σχετικά με το Βιετνάμ.
τον Μάγο: ενδιαφέρουσα μυθιστορηματική βιογραφία του Τόμας Μαν, με ιστορικά γεγονότα αλλά και ανάλυση του ιδιωτικού βίου του ανθρώπου (εδώ εντοπίζονται τα περισσότερα στοιχεία μυθοπλασίας, υποθέτω, όπως και στους διαλόγους, αν και φυσικά αναγνώρισα πολλά δεδομένα από τις επιστολές του, που έχουν εκδοθεί). Το έργο θα ήταν ακόμη καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, εάν περιλάμβανε περισσότερα φιλοσοφικά και νοηματικά στοιχεία για τα έργα του, κι όχι απλώς τη διαδικασία έμπνευσης τους. Έριξα πολύ γέλιο αναγνωρίζοντας στοιχεία από τα έργα του Τόμας Μαν. Το αποκορύφωμα είναι η έμπνευση για
το "Θάνατο στη Βενετία" όπου κατά μεγάλο μέρος ο πρωταγωνιστής της νουβέλλας αντικαθίσταται με τον ίδιο τον Τόμας Μαν
Η μάνα μου είπε ότι εγώ γράφω καλύτερα!
βατράχια που φωσφορίζουν!; oh, really! Στην Αγγλία, τονίζω, όχι σε καμμιά εξωτική χώρα!
το "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι" Είχα διαβάσει εδώ-εκεί στο Ίντερνετ πολλούς διθυράμβους για το εν λόγω μυθιστόρημα και στο τέλος το παράγγειλα. Προειδοποιώ ότι είναι αρκετά πιο ωμό και αηδιαστικό απ' όσο το περίμενα, στην αρχή ξαφνιάστηκα. Η γραφή του είναι αρκετά περιέργη, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Είναι όμως ένα λυρικό μυθιστόρημα, το οποίο ασχολείται με θέματα μνήμης, πένθους, ρατσισμού, μητρότητας, μετανάστευσης και μέσα από τη σκληρότητα ξεπηδά η ελπίδα και η ομορφιά.... Γενικά, το αποτέλεσμα είναι ότι θα περίμενες από μια μείξη από: το διήγημα του Ταχτσή "τα ρέστα", λόγω μητρότητας και ομοφυλοφιλίας, το βιβλίο "Το βουνό της ψυχής", λόγω της γραφής (αν και το στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι είναι πολύ πιο άμεσο) και τα βιβλία της Τζίλιαν Φλι "σκοτεινός τόπος" και "αιχμηρά αντικείμενα" λόγω της απεικόνισης της βίας, της σαπίλας και των ναρκωτικών στην αμερικάνικη επαρχία.
ΥΓ: Εν τω μεταξύ, μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι για την πιο αηδιαστική σκηνή, σχετικά με τον πόλεμο στο Βιετναμ, είχα διαβάσει και κάπου αλλού αναφορές. Δεν αποκλείεται βέβαια, διότι προηγουμένως διάβαζα μια μελέτη για την τρέλα στη λογοτεχνία την Αμερικάνικη, όπου είχε κι ένα κεφάλαιο σχετικά με το Βιετνάμ.
Τα κεράσια και τα καλάθια, @Διχασμένη, δικιο έχεις. Απο το μυθιστόρημα κρατώ οτι γραφει καλά, πολύ καλά μαλιστα, οντως εχει
(πού το θυμηθηκες το Βουνό; Χεσούς, πόσο το είχα βαρεθεί;!)
Ναι, το βουνό της ψυχής ήταν πράγματι βαρετό, καθώς δεν έβγαζε καν νόημα. Το θυμήθηκα, διότι η μεταφράστρια αναφέρει ότι το μυθιστόρημα "στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι' είναι γραμμένο σύμφωνα με τους κανόνες της κινέζικης ποίησης, τους οποίους υποτίθεται ότι ακολουθεί και το "βουνό της ψυχής".
Θα 'χω υπόψη μου και την ποιητική συλλογή, αν και γενικά δεν πολυδιαβάζω ποίηση. Ναι, πολλές φορές κατά τη διάρκεια του μυθιστορήματος είναι τόσο προσωπική και ασυγκράτητη η φάση που ο αναγνώστης καταντάει να αισθάνεται λίγο αμήχανα.
Θα 'χω υπόψη μου και την ποιητική συλλογή, αν και γενικά δεν πολυδιαβάζω ποίηση. Ναι, πολλές φορές κατά τη διάρκεια του μυθιστορήματος είναι τόσο προσωπική και ασυγκράτητη η φάση που ο αναγνώστης καταντάει να αισθάνεται λίγο αμήχανα.