Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Αφθονία]

Χθες το βράδυ τελείωσα το "οι εταίρες του Παρισιού".

Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω ένα βιβλίο και μου δημιουργείται έντονα η ανάγκη να δω και την ταινία, εάν υπάρχει βέβαια.
Ήταν τόσο παραστατικός στις λεπτομερείς περιγραφές του, που πραγματικά θα ήθελα να δω και μία κινηματογραφική μεταφορά του.

 

[Αλουκαρδ]

Τελείωσα το "Θαυμαστό καινούργιο κόσμο " του Αλντους Χαξλευ, όποιος ενδιαφέρεται να το διαβάσει θα του πρότεινα να αποφύγει τη συγκεκριμένη έκδοση που διάβασα απο το Κακτο καθώς η επιμέλεια του βιβλίου και ίσως και η μετάφραση σε πολλά σημεία είναι μέτρια και να προτιμήσει μία άλλη...

Δεν θα το πω προφητικό το βιβλίο καθώς η οικογένεια Χαξλευ απο το παππού του συγγραφέα ακόμα που ήταν επιστήμων και ερευνούσε τη βιογενετικη,την ευγονική κ.α είχε βιώματα και πληροφορίες για το που θα οδηγηθεί ο πολιτισμός εκ των έσω...

Θα παραθέσω ένα κείμενο που υπάρχει στο ίντερνετ για τις διαφορές στο πως έβλεπαν να οδηγείται ο πολιτισμός στο μέλλον του Χαξλευ με τον Όργουελ:

Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϋ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο, γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει.

Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϋ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά.

Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική ενώ ο Χάξλεϋ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης και άσχετων πληροφοριών.

Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας ενώ ο Χάξλεϋ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό ασημαντότητας και αφασίας.

Ο Όργουελ φοβόταν ότι οι άνθρωποι θα ελέγχονται μέσω της πρόκλησης πόνου ενώ ο Χάξλεϋ φοβόταν ότι θα ελέγχονται μέσω της πρόκλησης ευχαρίστησης.

Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϋ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε.

Ο Όργουελ φοβόταν ότι ο πολιτισμός μας θα εξελιχθεί σε φυλακή ενώ ό Χάξλεϋ φοβόταν ότι ο πολιτισμός μας θα εξελιχθεί σε παρωδία.

 

[ΚρίτωνΓ]

Και κατά έναν περίεργο τρόπο έχουμε βαλθεί να τους επιβεβαιώσουμε ΚΑΙ τους δύο.
Επίσης @Αλουκαρδ όταν παραθέτεις κείμενο, χρήσιμο είναι να αναφέρεις την πηγή του (το κάτι που διάβασα στο ίντερνετ δεν αποτελεί πηγή).

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Και κατά έναν περίεργο τρόπο έχουμε βαλθεί να τους επιβεβαιώσουμε ΚΑΙ τους δύο.

Πιο πολύ τον Χάξλευ, μιας και η δυστοπία του Όργουελ μοιάζει κάπως παρωχημένη.
Ειδικά στο θέμα της αδιαφορίας, ο Χάξλευ είδε πολύ μπροστά.

 

[Αλουκαρδ]

@ΚρίτωνΓ έχεις δίκιο, απλά δεν έβαλα την πηγή γιατί το ίδιο ακριβώς κείμενο το έχω βρει απο καμιά 50αρια διαφορετικές πηγές...

@Νικόλας Δε Κιντ θεωρώ πως σε κάποιες κοινωνίες η δυστοπια του Όργουελ δεν είναι παρωχημένη ακόμα...δεν θα σε προκαλέσω για αντιπαράθεση όσων αφορά το νόημα του κειμένου του Χαξλευ περί αδιαφορίας και πως η δυστοπικη κοινωνία που παρουσιάζει αντανακλά τη σημερινή,πιθανόν το έχουμε ερμηνεύσει διαφορετικά το κείμενο του αν το έχεις διαβάσει

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ήθελα να πω πως η δυστοπία του Όργουελ βασίζεται σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και μοιραία σε τέτοια καθεστώτα γρήγορα ή αργά θα επέλθει αντίδραση.
Αντίθετα, η δυστοπία του Χάξλεϊ δεν βασίζεται σε τέτοια καθεστώτα.
Σκέψου μόνο (μιας και το έχεις και πιο πρόσφατο) τον τελικό διάλογο ενός εκ των ηγετών με τον πρωταγωνιστή.
Ο άνθρωπος στον κόσμο του Χάξλεϊ έχει μετατραπεί σε ένα άβουλο καταναλωτικό ον. Δεν υπάρχει καταπίεση, ούτε καν έλεγχος.

 

[Αλουκαρδ]

Συμφωνώ όπως το γράφεις τώρα, μόνο στο ότι δεν υπήρχε έλεγχος θα διαφωνήσω, τους έλεγχαν απο γεννησιμιού τους και τους προγραμμάτισαν να γίνουν έτσι με βάση το πως ήθελαν τη κοινωνία ώστε να έχουν μια ψεύτικη ευημερία και να γίνουν άβουλα όντα,αλλα και αργότερα μέσω του ναρκωτικού που ονομάζει "σομα" ο συγγραφέας, απλά ήταν όλοι τόσο άβουλοι σαν "ρομποτακια " που δεν χρειαζόταν αυταρχικού τύπου έλεγχος πλέον,μόνο επίβλεψη...

 

[Τσίου]

Τελείωσα το the book of cold cases, κι ενώ ξεκίνησε καλά, με ωραία ατμόσφαιρα κτλ, στην πορεία άρχισε να ξεθυμαίνει. Τα γνωστά, δηλαδή. Αυτό που παθαίνω με τα τελευταία θριλερ/ μυστηριου, τα οποία είναι λίγο απ'ολα (@Σελεφά μαζι δεν το συζητούσαμε αυτό;). Εδιτ: Προς το τέλος μου την έσπασε και η ηρωιδα. Στην ουσία, η εμμονή της με τη "δικαιοσύνη". Μου βγήκαν πολλά: 'λάρωσε, αδέκαστε Μπάρα.
Κρίμα, κρίμα, κρίμα, διότι είδα ωραιοτατο εφιάλτη εξαιτίας του βιβλίου (αλλά παραήταν σουρεαλ για να το γράψω στο κατάλληλο νήμα).

 

[Αφθονία]

Χθες το βράδυ τελείωσα το "ο Αρμενιστής Ποιητής".

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που αγαπούν τον Καββαδία θα το κρίνουν ως εξαιρετικό ανάγνωσμα.
Εντύπωση μου έκανε και η ηλικία του συγγραφέα, τόσο νέος, αλλά, παρόλα αυτά, τόσο βαθύς γνώστης της ζωής του Καββαδία.

 

[Έλλη Μ]

Διαβασα το O πόλεμος των φτωχών του Ερίκ Βυιγιάρ, με κεντρικο αξονα τις αγροτικές εξεγέρσεις του 15-16 αιωνα στη διαρκεια και τον αποηχο της θρησκευτικης μεταρρυθμισης του Λουθηρου. Μαλλον στα όρια του περίεργου το βιβλίο, δεν εχω αποφασισει αν μου αρεσε ή όχι, σε σύνολο, παρόλο που εχω καταληξει τι μου άρεσε στα επιμέρους:

Η ιδέα ότι η βία (into context ιστορικο, χρονικό* κλπ κλπ, το τονίζω, για να μη δημιουργηθουν παρεξηγησεις) αποδεικνυεται αναγκαστικό ίσως και μοναδικό μέσο (του ανθρωπου)(του κόσμου) να πάει μπροστά και να πεταξει από πάνω του την εκμετάλλευση και

Η ιδεα ότι ο θεός μπορεί να υπάρξει και ως εσωτερική διαδικασια, ατομική, χωρις την εκκλησία και τις αυθεντίες της και ότι σημαντικότερη είναι η ισότητα και ισονομία σε αυτήν παρα στη δευτερα παρουσία.
*15-16ο αιωνα

Διάβασα το εξαιρετικο Μια χούφτα σκόμη του Ιβλιν Γουό, του οποίου το ονομα παραπεμπει σε γυναίκα και ο οποιος είναι γνωστός για το Επιστροφή στο Μπράιτσχεντ. Είναι ένα βιβλιο στο μεταίχμιο του σατιρικού και του τραγικού, για την καταρρευση μιας βρετανικης οικογενειας, αφου περάσει ο μηνας κι ο χρόνος του μέλιτος κι οι ρωγμές πια δεν κρυβονται, μιας και ο απαιτούμενος στόκος (αφθονο χρημα) δεν τους περισσευει. Το βιβλίο το διαβασα πολύ γρήγορα, ηταν απολαυστικο και ανατρεπτικο μιας και άλλος νομιζεις ότι είναι ο κεντρικός ήρωας και τελικά αιφνιδιάζεσαι, όπως επίσης και με ένα φαινομενικά ακυρο twist plot στο τριτο μέρος, όπου ενας από τους πρωταγωνιστές αποφασιζει ένα ταξίδι, σε αναζητηση νεων «τόπων», κάπου στα δαση της Βραζιλίας. Αν το διαβασετε, να θυμαστε ότι προειδοποιησα: Παραλειψατε το εναλλακτικο τελος που δινει στις τελευταιες σελίδες, είναι αχρειαστο, δεν προσθετει το παραμικρό στην επιγευση που αφηνει, μάλλον αναρωτιεται κανείς «Μα γιατι να το διαβασω τωρα αυτό;» Το εναλλακτικο τελος ηταν ενας τροπος του συγγραφεα για εκδοτικούς λόγους.

Διαβασα και το επίσης παρα πολύ καλό Το δωμάτιο του Τζοβάνι, του Τζεημς Μπόλντγουιν και γνωρίζοντας λιγάκι την πορεία του συγγραφέα απο το Δεν ειμαι ο νέγρος σου, προκειται για βιβλιο με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ομοφυλόφιλος κι ο ίδιος, και μαυρος, εχοντας βιώσει τον ρατσισμό** αρκετά έντονα, διηγείται την ιστορία ενός καταπιεσμένου και φοβισμένου πλάσματος που, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, εχει καταφύγει από τις ΗΠΑ στο Παρίσι. Υποθέτω ότι ακομη και το Παρίσι, τότε, δεν ειχε την ανοχή που θα ήλπιζε κάθε εκφοβισμένος ανθρωπος να έχει. Η εξελιξη και η καταληξη του βιβλιου γινεται γνωστή από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, με πολύ λιτή και αφτιασιδωτη γλώσσα, από πρωτοπρόσωπο αφηγητη ο οποίος, αν και εμπλεκόμενος, διατηρεια μακρινες αποστάσεις από τον πυρήνα της ιστορίας, και αντιλαμβανεσαι αμεσως τον φόβο του και –εξαιτίας αυτόυ- την αδυναμία του να αγαπησει. Και, η δική μου αναγνωση, αυτό συμπέρανε. Είναι ανικανος να αγαπησει και να συνδεθει με αλλον ανθρωπο, όχι συγκρατημένος. Και η ανημπορια του οφείλεται στον φόβο του: Τον φοβο του να αποδεχτει τον εαυτό του και –συνεκδοχικά- τον φόβο του να αποκαλυφθει και –συνεκδοχικά- τον φόβο του να γινει ή όχι αποδεκτός και καποιος να τον αγκαλιασει με όλα του τα ελαττωματα.

**τις προάλλες ειχα μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα στην οποία ακουστηκε η αποψη (που με απασχόλησε αρκετα τις επόμενες ημέρες) ότι ο ρατσισμός είναι πρώτα και κύρια ταξικος, δηλαδή οικονομικός.
Κατέληξα ότι δεν συμφωνω με αυτή την αποψη. Δηλαδή, maybe this is the case now και με το now τεινω να συμφωνησω, όμως, διαχρονικά, ιστορικά, νομιζω ότι μιλαμε για φυλετική διακριση.
Αυτό.

 

[Χρυσόστομος]

Πολυ ενδιαφερον τα σχόλια σου @Έλλη Μ . Ο Βυγιαρ ειναι μια πολυ ιδιαιτερη περιπτωση συγγραφεα. Ειχα διαβασει την "Ημερησια διαταξη" το οποιο ηταν απολαυστικότατο. Μετα διαβασα το "Κονγκο" και εκει μου τα χαλασε. Με αφησε με αναμεικτα συναισθηματα. Βασικα αυτο που με χαλασε πολύ ήταν το υφος της γραφης του, το οποιο ήταν αναλαφρο και ευθυμο. Δεν μπορεις ρε φιλε να μιλας για τετοιες θηριωδιες ετσι χαλαρα και με χιουμορακι. Μιλαμε για τα φρικτα εγκληματα του Λεοπολδου που ξεπερνανε σε εκταση και το ολοκαυτωμα του Χιτλερ και τα οποια όμως παραδοξως δεν ετυχαν της αναγμωρισιμοτητας που θα επρεπε να είχαν.
Εδω εγω βλέπω και μια συνδεση με την οντως ενδιαφερουσα αποψη που αναφερεις για τον ταξικο ρατσισμο. Αλλο οι Εβραιοι και αλλο οι Αφρικανοι. Το ολοκαυτωμα εχει παρει την ιστορικη θέση που του αξιζει (και καλως βεβαια) , με δεκαδες ταινιες, βιβλια κ.λ. ενω το Κονγκο λιγο πολυ εχει μείνει στην αφανεια.
Παντως και για να γυρισω στον Βυιγιαρ λέω να του δωσω καποια στιγμη αλλη μια ευκαιρια με το "14η Ιουλιου".

 

[Διχασμένη]

Έλλη, διάβασε, για να τριτώσει το καλό, ένα πολύ ωραίο, φανερά αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μπάλντουιν, το φώναξε το στα βουνά. Εκεί μιλάει για το φυλετικό ρατσισμό και είναι πολύ δυνατό βιβλίο.
Χρυσόστομε, για το Κονγκο μόνο ένα βιβλίο ξέρω να διηγείται το τι έγινε υπό την αποικιοποίηση, το όνειρο του Κέλτη.

 

[Έλλη Μ]

Μιλαμε για τα φρικτα εγκληματα του Λεοπολδου που ξεπερνανε σε εκταση και το ολοκαυτωμα του Χιτλερ και τα οποια όμως παραδοξως δεν ετυχαν της αναγμωρισιμοτητας που θα επρεπε να είχαν.

@Χρυσόστομος για τις βελγικές θηριωδίες πρωτοδιάβασα, νομίζω, στους Δακτυλιους του Κρόνου, οπου ο Ζεμπαλντ, σε μια ιστορία κατα βάση για τον Τζόζεφ Κονραντ (Η καρδια του σκοτους εκει νομιζω διαδραματιζεται), κανει λογο για την αδιαφιλονίκητη κυριαρχία του Λεοπολδου εκει και την ιδρυση της Société anonyme belge pour le commerce du Haut-Congo, τα απιστευτα κερδη που απεφερε και τις συνθηκες δουλείας (φυσικά) των ιθαγενων, με τη βουλα (φυσικά) της Ευρωπης (φυσικα). Εξαθλιωση και ντροπή. Ντροπη ολοκληρης ηπειρου.
Εκει αναφέρεται και ποιος εκανε πρώτος γνωστά τα εγκλήματα εις βαρος των κατοικων, ενας προξενος της Μεγάλης Βρετανίας, ο Ροτζερ Κέησμεντ, τον οποιο κοιταξαν να απομακρυνουν και να ασχοληθει αργότερα με τον ιρλανδικο και στο τελος να φάει το κεφάλι του. Φοβερη ιστορία, αν ποτε βρεις το βιβλιο του Ζεμπαλντ, παρτο και στο κερνάω εγω.

Του Βυιγιαρ θα δοκιμαζα κι εγω την Ημερησια Διαταξη, αλλά πιο πιο πιο μετα. Ξερεις, οι φτωχοι ανθρωποι, ακριβως επειδη θιγει μειζονα (κατ΄εμε) θεματα, με μπουρδουκλωσε τόσο με το μη αμιγως ιστορικό του υφος όσο και με το μη αμιγως μυθηστορηματικό του.

Καταλαβες;;

Έλλη, διάβασε, για να τριτώσει το καλό, ένα πολύ ωραίο, φανερά αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μπάλντουιν, το φώναξε το στα βουνά. Εκεί μιλάει για το φυλετικό ρατσισμό και είναι πολύ δυνατό βιβλίο.

@Διχασμένη λες να μην το σκεφτηκα;! Ειναι εξαντλημενο, νομίζω, όμως το κουρτετο του Χαρλεμ δεν ειναι!! (η χαζούλα...)
Αυτο κυκλοφορησε πριν την Μπέηλ Στρητ, αν θυμαμαι σωστα.

 

[Ιαβερης]

Ανοίξατε μεγάλη κουβέντα παιδιά. Κι εμένα με ενοχλεί που έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία για το Ολοκαύτωμα που δεν λέω ήταν μεγάλη τραγωδία και θα παραμείνει ένας ανεξίτηλος λεκές στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά δυστυχώς δεν είναι η μοναδική γενοκτονία. Για τον Λεοπόλδο που αναφέρατε πιο πάνω είχα δει ένα ντοκιμαντέρ πριν χρόνια κι έπαθα ΤΟ σοκ, μιλάμε για τον ορισμό της εκμετάλλευσης και της θηριωδίας. Άλλη γενοκτονία που δεν είναι "trendy enough", είναι αυτή των ινδιάνων της Αμερικής οι οποίοι μέσα σε λίγους αιώνες μετά την ανακάλυψη της ηπείρου από τους "πολιτισμένους" Ευρωπαίους έχουν εξαλειφθεί σχεδόν με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν μείνει ελάχιστοι και να ζουν σε άθλιες συνθήκες. Τολμώ να πω ότι οι Ινδιάνοι είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα στη κοινωνία σε σχέση με τους μαύρους οι οποίοι τουλάχιστον βγάζουν μια θαρραλέα κραυγή για τα δικαιώματά τους. Το Ολοκαύτωμα δυστυχώς πουλάει περισσότερο από αυτά των μαύρων και των ινδιάνων και αυτό δίνει άλλο ένα σαθρό επιχείρημα στους πανταχού πυροβολημένους για τις συνωμοσιολογικές τους θεωρίες.
Αν σας ενδιαφέρει περισσότερο το θέμα των Ινδιάνων σας προτείνω θερμότητα το Bury my heart in Wounded Knee του Brown Dee και το "Οι Ανοιχτές Πληγές της Λατινικής Αμερικής" του Εντουάρντο Γκαλεάνο.

@Έλλη την ιστορία του ιρλανδου προξένου που ανέφερες την έμαθα από το Όνειρο του Κέλτη, απλά συγκλονιστική.

 

[Αλουκαρδ]

Τελείωσα τη "Δίκη" του Φραντς Κάφκα,μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενο και το ύφος γραφής του συγγραφέα όπως και η μετάφραση.Δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι ανάλογο,επίσης ωραίος και λίγο creepy ο επίλογος του φίλου του Μαξ Μπροντ που έκδωσε τα κείμενα του τελικά παρά την τελική εντολή του συγγραφέα να καταστραφούν, φαντάζομαι να τον κυνηγάει το φάντασμα του Κάφκα και να του λέει "με προδωσες, παρακουσες την τελευταία μου επιθυμία,έπρεπε να καούν όλα τους " ,θα ήταν κρίμα πάντως να το είχε κάνει...

Θα διαβάσω σίγουρα και τη "Μεταμόρφωση " και το "Πύργο " του συγγραφέα, εξαιρετικός

 

[Έλλη Μ]

@Ιαβερης δεν θελω να το ερμηνευω με όρους ευπώλητου (καταλαβαινω πολύ καλά τι εννοεις, αλήθεια) και ναι, ισως εχεις δίκιο, οτι η βιβλιογραφία ειναι σαφώς πιο εκτενης. Κοιτάζοντας την δική μου αγνοια, ειναι παρήγορο οτι βιβλία που διαβάζω (όχι μονο λογοτεχνικά) μου άνοιξαν δρόμο ώστε να διαβασω περισσότερα πχ για τους πολέμους των Μπόερς, φυσικά τις θηριωδίες του Μαο (του οποιου τα νούμερα ειναι ασύλληπτα, πραγματικά ασυλληπτα), Ερυθροι Χμερ, Ρουάντα κλπ κλπ.
Στο βιβλιο που διαβάζω τώρα μαθαινω και ξεστραβώνομαι για την ινδική υποηπειρο στον 20ο αιώνα, τον ινδοπακιστανικό πόλεμο, την ιδρυση του Πακιστάν και την αποσχιση του Ανατολικου Πακισταν το 1971 και τη μετονομασία του σε Μπαγκλαντες. Μουσουλμανοι vs ινδουιστών. Εγω, μια γενική μικρή ιδέα ειχα για όλα αυτά. Μπορεί το βιβλίο, κατα τη γνωμη μου, να μην ειναι το λογοτεχνικο φαινόμενο για το οποιο μιλησαν κάποιοι, εχει ομως αρετές. Οποιος ψαχνει, βρίσκει τελος πάντων.
Εκει να δεις νούμερα, να μην το πιστευεις. Καλα, με το μεγεθος της Ινδίας, τα πιστευεις.

ΥΓ, ειδες, τελικά, που δεν κάνουμε όλες τις φορες τα θεματα μαλλιοκούβαρα;!

 

[Διχασμένη]

Έλλη, ευτυχώς δηλαδή που πρόλαβα να το πάρω σε μια παρόρμηση.
Αν θέλεις να το διαβάσεις, στείλε μου πμ να στο δανείσω!
Για τη φάση Μουσουλμάνοι-Ινδουιστές και το διαχωρισμό του Πακιστάν είχα διαβάσει, μαντέψτε πού: σε μυθιστορήματα τύπου γυναικεία μπεστ σέλερ, συγκεκριμένα στο βιβλίο της Νεκρής Πριγκίπισσας και στη συνέχειά του, τον Κήπο του Μπαλπούρ.

 

[Έλλη Μ]

@Διχασμένη εισαι πολύ γλυκια, ως συνηθως, σ ευχαριστώ!
Της Μουράτ λες; Θυμαμαι οτι εχω διαβασει το πρώτο, της νεκρης πριγκηπισσας καπου λυκειο ή πρώτο έτος, αλλα νομιζω οτι στα τελευταία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναφεροταν (μεσα απο ενα ρομάντζο; για τη μανα της που ήταν εγγονή του τελευταίου σουλτάνου; κατι τετοιο)

Το βιβλιο που αναφερετε παραπάνω, το αγνοώ. Το όνειρο του Κελτη, δηλαδή. Και μολις ειδα οτι ειναι πολυ ενδιαφερον και εξαντλημένο.

 

[Διχασμένη]

@Διχασμένη εισαι πολύ γλυκια, ως συνηθως, σ ευχαριστώ!
Της Μουράτ λες; Θυμαμαι οτι εχω διαβασει το πρώτο, της νεκρης πριγκηπισσας καπου λυκειο ή πρώτο έτος, αλλα νομιζω οτι στα τελευταία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναφεροταν (μεσα απο ενα ρομάντζο; για τη μανα της που ήταν εγγονή του τελευταίου σουλτάνου; κατι τετοιο)

Το βιβλιο που αναφερετε παραπάνω, το αγνοώ. Το όνειρο του Κελτη, δηλαδή.

Ακριβώς, της Κενιζέ Μουράτ. Ναι, το της νεκρής πριγκίπισσας αναφέρεται κυρίως στο τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και είναι η ιστορία της μάνας της που ήταν μικρανιψιά νομίζω του σουλτάνου, όχι εγγονή του. Η εν λόγω πριγκίπισσα Σέλμα παντρεύεται σε κάποια φάση έναν Ινδό πρίγκιπα, λίγο πριν το τέλος της αποικιοκρατίας της Βρετανίας, και λέει εκεί αρκετά πράγματα για τα κόμματα των ινδουιστών και των Μουσουλμάνων και τις προσπάθειες να αποτινάξουν το ζυγό της Βρετανίας αλλά και τις διαμάχες μεταξύ τους. Πιο πολλά πράγματα για την κατάσταση λέει στη συνέχειά του, στον Κήπο του Μπαλπούρ (το οποίο δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά για άλλους λόγους). Ρομάντζο είναι φυσικά, κατά κύριο λόγο, αλλά λέει αρκετά πράγματα και για την κατάσταση στην Ινδία.
Διάβασε το το όνειρο του Κέλτη, είναι πολύ ωραίο. Ταξιδεύει τον αναγνώστη από το Κονγκό στο Περού κι από εκεί στην Ιρλανδία και πάλι πίσω. Διηγείται την Πασχαλινή εξέγερση και δίνει μια μάλλον έξυπνη εκδοχή σε ένα μυστήριο που συνδέεται με τον Ρότζερ Κέισμεντ. Αν κλικάρεις για αυτόν και διαβάσεις σε 5 σάιτ στην τύχη, 5 διαφορετικές εκδοχές θα δεις, δεν κάνω πλάκα: από το ότι ήταν προβοκάτσια των Άγγλων μέχρι το ότι ήταν αλήθεια και την εξύψωσή του σε μάρτυρα, όχι μόνο της ιρλανδικής επανάστασης αλλά και του ομοφυλοφιλικού κινήματος.

 

[Έλλη Μ]

...που συνδέεται με τον Ρότζερ Κέισμεντ. Αν κλικάρεις για αυτόν και διαβάσεις σε 5 σάιτ στην τύχη, 5 διαφορετικές εκδοχές θα δεις, δεν κάνω πλάκα: από το ότι ήταν προβοκάτσια των Άγγλων μέχρι το ότι ήταν αλήθεια και την εξύψωσή του σε μάρτυρα, όχι μόνο της ιρλανδικής επανάστασης αλλά και του ομοφυλοφιλικού κινήματος.

Εχεις απόλυτο δικιο για τις παμπολλες ερμηνειες. Την πρώτη φορα που διάβασα τους δακτυλιους, μεταξύ άλλων, ειχα ξεσκονισει και τον Κεησμεντ. Ξερεις... σε trivia et al.