Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

Τελείωσα το "Αλλα ρυσαι ήμας απο του πονηρού" του Ρονκαλιολο. Δεν μου άρεσε τόσο όσο αλλα βιβλια του συγγραφέα (Κοκκινος Απριλης, η εσχάτη των ποινών). Αργή άνευρη πλοκή, χαρακτηρες να μπαινουν και να βγαινουν, προβλεψιμο, πολυ κατωτερα απο τα άλλα βιβλια του.
Συνεχιζω με Λατινοαμερικανικη λογοτεχνία και απο τον Περουβιανο Ρονκαλιολο παω στην Μαριαννα Ενρικες απο την Αργεντινη και το "Οσα χασαμε στις φλόγες"
 
Αυτές τις μέρες τελείωσα το βιβλίο του Αλμπάτη, Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους.
Θεωρώ πως για σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία το βιβλίο ήταν πολύ καλό, καμία σχέση όμως με το "αριστούργημα" που περιγράφουν στα σόσιαλ μύδια πολλοί "δημοφιλείς" βιβλιοινφλουένσερς.
Χωρίς ιδιαίτερο βάθος σε προβληματισμούς και χαρακτήρες, ο συγγραφέας φτιάχνει μια στρωτή ιστορία για έναν νεαρό παιδί, που έχει το χάρισμα να ακούει τους νεκρούς να μιλάν για κάποιες μέρες μετά τον θάνατό τους. Το όλο σκηνικό διαδραματίζεται στην Κρήτη, όπου οι περιπέτειες ξεκινάν από ένα μικρό χωρίο, συνεχίζουν στις μεγάλες πόλεις του νησιού μέχρι να καταλήξουν στην Αθήνα. Οι επιρροές του από ταινίες όπως η 6η αίσθηση ή βιβλία όπως το Λήθη και Λίνκολν του Σόντερς είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, κάτι το οποίο το κάνει πιο οικείο στους αναγνώστες.
Πριν το διαβάσω μιλούσαν όλοι για τη σούπερ πρωτότυπη ιδέα, αλλά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
Η επικοινωνία με των κόσμο των νεκρών δεν είναι κάτι καινούργιο. Το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο θα το δώσει στον αναγνώστη ο εκάστοτε συγγραφέας. Επίσης, διάβαζα πως κάποιοι δεν ήθελαν να πουν πολλά γιατί θα έκαναν σπόιλερ σε όσους δεν το είχαν διαβάσει....
Ούτε αυτό ισχύει.
Η υπόθεση είναι απλή. Ένα παιδί ακούει τους νεκρούς και μεταφέρει τα τελευταία τους λόγια στους ζωντανούς. Αυτό άλλοτε είναι ευχάριστο και άλλοτε κάτι παραπάνω από ενοχλητικό. Όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις η θρησκεία με την επιστήμη θα έχουν τις δικές τους απόψεις, με τους εκπροσώπους τους να προσπαθούν να επιβάλλουν τα πιστεύω τους αλλά και να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους και τέλος η αποδοχή στο ευρύ κοινό ενός ανθρώπου που διαφέρει από το σύνολο / μάζα δεν είναι ποτέ εύκολη.
Αυτό ήταν!
Τίποτε από την παραπάνω περίληψη δεν μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα ή να θεωρηθεί σπόιλερ!

Τέλος, ο υπερβολικός λυρισμός του Αλμπάτη κάποιες φορές μπουκώνει το κείμενο, ενώ η εμμονή του με το ΣΑΙΚΣ (κατά @Έλλη Μ ) είναι άλλες φορές διασκεδαστική και άλλες φορές εμμονικά γελοία.

Θα το πρότεινα σε όλους όσοι θέλουν να διαβάσουν ένα ωραίο σύγχρονο και χαλαρό μυθιστόρημα!
 
@ΜιΛάμπρος είχα ακούσει πολύ κολακευτικά σχόλια σε κάποιο podcast. Το τόπικ του βιβλίου δεν "με έψηνε". Θα με ενδιέφερε, μιας και είσαι πολύ των επιχειρημάτων και των εύστοχων αξιολογήσεων / αναλύσεων, να μου πεις τι ακριβώς ήταν αυτό που δεν σου άρεσε (μάλιστα το καθόλου υποδηλώνει και κάθετη άποψη επί του ζητήματος) - οπότε θα ήθελα πολύ αν δεν σου είναι κόπος να μου πεις δυο πράγματα (και σε ευχαριστώ κιόλας προκαταβολικά)
 
είχα ακούσει πολύ κολακευτικά σχόλια
Παρομοίως είχα διαβάσει εξίσου κολακευτικά σχόλια και ήταν ένα από τα (πολλά) βιβλία που ήθελα να διαβάσω.

μιας και είσαι πολύ των επιχειρημάτων και των εύστοχων αξιολογήσεων / αναλύσεων,
Κόλακα!!! :χαχα:

Η βασική ιδέα του βιβλίου είναι η εξής: η πρωταγωνίστρια, μια ιερόδουλη, δολοφονείται κάπου στην Κωνσταντινούπολη. Μετά τη δολοφονία, ο εγκέφαλός της έμεινε "ζωντανός" για 10 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα. Κάθε λεπτό που περνάει είναι ένα κεφάλαιο όπου περιγράφεται η ζωή της πρωταγωνίστριας με βάση μια ανάμνηση που έρχεται εκείνη τη στιγμή (αυτό που λέμε "περνάει η ζωή μπροστά από τα μάτια μου").

Στο πρώτο μέρος λοιπόν είναι αυτά τα δέκα λεπτά των αναμνήσεων, όπου ξετυλίγεται η ζωή της πρωταγωνίστριας, από την παιδική της ηλικία στο Βαν της Τουρκίας, έως τη δολοφονία της σαράντα και κάτι χρόνια αργότερα. Η συγγραφέας μας εξηγεί τι συνέβη και έφυγε από την πόλη της στα δεκαέξι της, πώς την έβγαλε τον πρώτο καιρό στην Κων/πολη, τους ανθρώπους που συνάντησε εκεί (πέντε στενούς φίλους που θα τους δούμε στο δεύτερο μέρος), πως σφυρηλατήθηκαν οι σχέσεις τους, ένας γάμος που τέλειωσε τραγικά και η τελική της κατάληξη μετά τον γάμο που, κατά κάποιο τρόπο, οδήγησε στη δολοφονία.

Αυτό το πρώτο μέρος είναι μια χαρά, σε αρκετά γενικές γραμμές όμως. Βέβαια, προσωπικά πάντα, είχα ένα θεματάκι με τον τρόπο που στήθηκε η ιστορία αφενός, με το πώς εισάγεται κάθε κεφάλαιο της ζωής της πρωταγωνίστριας, αφετέρου. Δηλαδή, κάθε λεπτό εναπομείναντος χρόνου ζωής, που αντιστοιχεί σε κεφάλαιο της ζωής της πρωταγωνίστριας, μου φάνηκε πως εισάγεται κάπως ατσούμπαλα, κάπως μη-αληθοφανώς. Η νεκρή πρωταγωνίστρια, δηλαδή, βρίσκεται σ'έναν κάδο και θυμάται γεύσεις και αρώματα άσχετα με την κατάστασή της τη δεδομένη στιγμή. Θα μου πεις, "και λοιπόν;" και θα'χεις δίκιο. Απλά, βρήκα αυτόν τον τρόπο εισαγωγής κάπως "βίαιο", σαν να καθοδηγεί η συγγραφέας την ιστορία με το έτσι θέλω.

Αυτό το τελευταίο, ειδικά, η χειραγώγηση (ας πούμε) της ιστορίας, μου χτυπούσε καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους. Ένιωσα δηλαδή ότι η Σαφάκ προσπαθούσε πολύ να φανεί λυρική, να γράψει κάποια βαρυσήμαντα πράγματα, όμορφες λογοτεχνικές εκφράσεις, εικόνες κλπ. Και αρκετές φορές μου φάνηκε ότι πίεζε πολύ τη διήγηση προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, οι οποίες θα κατέληγαν σε κάποιο λυρισμό ή όμορφες εικόνες. Δεν άφηνε, δηλαδή, την ιστορία να τρέξει αβίαστα, ακολουθώντας τη δική της ροή, αλλά επέβαλλε κατά κάποιο τρόπο τη θέλησή της. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν πολύ όμορφες στιγμές στο πρώτο μέρος. Ωστόσο, η πίεση που αναφέρω νομίζω είχε κάπως αρνητικό αντίκτυπο στο στήσιμο της ιστορίας. Αυτή η τελευταία, παρά το ότι έχει λογική ακολουθία και χρονολογική συνέπεια, μου φάνηκε ότι "έμπαζε", ότι είχε σημαντικές αδυναμίες. Αυτό για δυο λόγους: (α) λόγω του δεύτερου μέρους (θα τα πούμε παρακάτω) και (β) λόγω του τόπικ:
Το τόπικ του βιβλίου δεν "με έψηνε".
Το τόπικ αφορά στο πώς η κοινωνία μπορεί να καταστρέψει τη ζωή μιας γυναίκας, τα δικαιώματα των γυναικών, των τρανσέξουαλ κλπ.
Δεν φαίνεται. Δηλαδή, θα μπορούσε να είχε γράψει πολλά περισσότερα για την κακομεταχείρηση και την καταπίεση των γυναικών, ειδικά στη συγκεκριμένη κοινωνία στην οποία αναφέρεται. Αλλά δεν το έχει κάνει. Δεν είναι επιφανειακή η Σαφάκ. Απλά νομίζω ότι δεν ανέπτυξε περισσότερο το θέμα. Ομοίως, δεν εκμεταλλεύτηκε την πολύ Ανατολή. Οι χαρακτήρες της έρχονται από μια περιοχή (Ανατολία) και μια εποχή (δεκαετία του '50) που έχει να προσφέρει πάρα πολύ υλικό, πάρα πολλές εικόνες, γεύσεις, αναμνήσεις, κοινωνικές και θρησκευτικές απόψεις, προκαταλήψεις κλπ. Ξανά, δεν το τερματίζει.

Νομίζω ότι, αν εκμεταλλευόταν αμφότερα το τόπικ και την αύρα της περιοχής και της εποχής, το βιβλίο θα ήταν καταπληκτικό. Όμως, νιώθω (χωρίς να το γνωρίζω) ότι η Σαφάκ απλά δεν έζησε ποτέ στην Τουρκία. Διάβασε πολύ για την Τουρκία, άκουσε πολλά αλλά δεν την έζησε, άρα δεν μπόρεσε να μεταφέρει όλα αυτά που επιδίωξε (ή τουλάχιστον, αυτά που διαφημίζει) το βιβλίο της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι ιστορίες των πέντε φίλων που πλαισιώνουν τη βασική πρωταγωνίστρια είναι εξαιρετικά σύντομες και σχετικά ρηχές. Υπάρχει ένας φίλος (που αλλάζει φύλο και γίνεται φίλη) από κάπου βαθιά στην Ανατολία, μια Σομαλή από μητέρα Χριστιανή και πατέρα Μουσουλμάνο, μια φίλη απο τον βόρειο Λίβανο, μια ακόμα από ένα χωριό κοντά στο μοναστήρι του Μαρ Γκάμπριελ, στα σύνορα με τη Συρία (στη Μεσοποταμία). Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν προσθέσει μαγεία, βάθος, ομορφιά στο βιβλίο. Τέτοια στοιχεία τα είχε εκμεταλλευτεί ένας ξένος και έγραψε το μαγευτικό ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου, στο οποίο απλά χανόσουν στον χώρο και τον χρόνο. Τα ίδια ισχύουν και για την Κωνσταντινούπολη, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Περιγράφεται πολύ ελλειπτικά, πολύ απλοϊκά. Κομβικά γεγονότα για την ιστορία της Τουρκίας περνάνε εν τάχει, απλά αναφέρονται για να αιτιολογήσουν μια συμπεριφορά, την προέλευση ενός αντικειμένου, την είσοδο ενός χαρακτήρα στη ζωή της πρωταγωνίστριας. Δεν αξιοποιούνται για να καταδείξουν έτι περισσότερο τα αντανακλαστικά μιας συντηρητικής (και ενίοτε υπερ-συντηρητικής) κοινωνίας, η οποία ευθύνεται για την κατάληξη (την αρχική: στο πορνείο, την τελική: στο θάνατο) της πρωταγωνίστριας.

In any case, που λένε και στο χωριό μου, μέχρι εδώ ήταν καλά. Αλλά ήρθε το δεύτερο μέρος.

Το δεύτερο μέρος για μένα ήταν τελείως περιττό, άσε που μου φάνηκε ότι το έγραψε όχι μόνο πολύ μετά από το πρώτο μέρος, αλλά και κάποιος άλλος, όχι η Σαφάκ. Χωρίς να δώσω spoiler, το β΄μέρος μπορεί να ονομαστεί "η περιπέτεια των πέντε φίλων να προσφέρουν στη δολοφονημένη φίλη τους μια αξιοπρεπή κηδεία" και θυμίζει ό,τι πιο παιδιάστικο και κλισεδιάρικο έχει γράψει ο χειρότερος Stephen King. Εντάξει, ήταν κακό. Κάποια επεισόδεια της κοινής ζωής των πέντε φίλων θα μπορούσαν να είχαν ενσωματωθεί στην αφήγηση του α΄ μέρους. Και είναι το β΄ μέρος που αιτιολογεί την κάθετη άποψη επί του ζητήματος που ανέφερες @ΚρίτωνΓ.

Καταλήγοντας. Κατά τη γνώμη μου (πάντα), θα μπορούσε να είναι ένα καταπληκτικό, ένα φανταστικό βιβλίο. Οι προϋποθέσεις υπήρχαν. Αλλά νιώθω ότι δεν αξιοποιήθηκαν. Και θα γίνω κακός λέγοντας πως φυσιολογικά δεν αξιοποιήθηκαν, επειδή ο άνθρωπος που έγραψε αυτό το δεύτερο μέρος, τόσο εκτός τόπου και χρόνου (με την κυριολεκτική σημασία των όρων, μιας και αναφερόμαστε στην Κωνσταντινούπολη της δεκαετίας του '90), δεν θα μπορούσε ποτέ να τις αξιοποιήσει.
Δεν προτρέπω σε καμία περίπτωση να μην το διαβάσει κανείς -έχει καλές στιγμές. Απλά, είναι λίγες.
 
Ψάχνοντας και ξεδιαλεγοντας βιβλία, ειχα ξεχασει οτι ειχα αγορασει αυτο. Νομιζω οτι ειχα διαβασει πολυ καλα σχολια απο τους Τσιου, Νικολα και Χηθκλιφ γι' αυτο, ή τελος παντων, να το αναφερουν με θετικο προσημο. Πολυ γρηγορη αναγνωση, το ξεκινησα και το τελειωσα σε πρωινό καφε και απογευματινη διαδρομη. Στο τελος του, μεταξυ άλλων, με έκπληξη διαπίστωσα και αναφορα στο βιβλίο του Ντενεβι, την Ροσαουρα, που πάλι θυμαμαι να εχω διαβασει χάρη στα παιδια εδω.
 
Τελείωσα σήμερα τις Βοστονέζες του Henry.
Μου'σπασε τα νεύρα, είν'η αλήθεια. Μπορεί να γίνει αφόρητα βαρετό και το τέλος είναι εκνευριστικό. Βέβαια, ο Henry είναι τεράστιος μάστορας.
Ο λόγος του είναι σαν κέντημα. Τέμνει τους χαρακτήρες του και τους αναλύει μέχρι τα τρίσβαθά τους. Αλλά τόση λεπτολογία μπορεί να γίνει εξαιρετικά βαρετή, έως και ανυπόφορη.

Εξαιρετική μετάφραση, εξαιρετική έκδοση γενικώς -παρά την παράξενη βιβλιοδεσία που δυσχαιρένει λίγο το κράτημα του βιβλίου.
 
Γελάω γιατι συμμεριζομαι απολύτως τα γραφόμενά σου. Ακριβως, ακριβώς ετσι ειναι το case με το Τι ήξερε η Μέιζι.
O λόγος του καταπληκτικός, αλλα δεν έλεγε τιποτε, δηλαδή τίποτε. Τιποτε. Νada. Τιποτε. Το παραμικρό.
Ποτέ δεν εμαθα τι ηξερε η Μέιζι και με την απορία θα απομείνω, εδω, μονάχη μου.
 
Ποτέ δεν εμαθα τι ηξερε η Μέιζι και με την απορία θα απομείνω, εδω, μονάχη μου.
Τουλάχιστον υπήρχε ένα μυστήριο, ένα ερώτημα, κάτι να σε κάνει να συνεχίσεις το βιβλίο.
Εδώ δεν υπήρχε καν δράση! Στατικές σκηνές. Κι εκεί που θα περίμενες να υπάρξει πράγματι δράση στα τελευταία δυο από τα 42 κεφάλαια, δεν υπάρχει! Κανείς δεν τον πυροβόλησε, κανείς δεν τον έδειρε, κανείς δεν τον σταμάτησε αυτόν τον ανόητο, αντιπαθητικό τύπο που μπήκε ανάμεσα στις Βοστονέζες!!! :νατώρα:
 
Νικολα μου αγαπημένε, καταλαβαινω την αριστουργηματικοτητα που βρισκεις πισω απο τα βιβλία που αναφέρεις, αλλά, φαντάζομαι, οτι αναφερεσαι στις δικές σου, πολυ ζωηρες και ενθουσιώδεις προσλαμβάνουσες, τις οποιες εγώ χαίρομαι πολύ να διαβαζω και σε φαντάζομαι να ενθουσιάζεσαι σαν παιδάκι με αυτα που σε ξετρελαινουν, ομως.
Υπεροχη γωνια ειναι αυτη, την οποια σε παροτρυνω να επισκεφτεις, όταν ξαναρθειςΑθηνα μιας και ξερω οτι σου αρεσουν οι καλες μπίρες (μουσική, comme ci comme ça). Επίσης, υπέροχη γωνία ειναι αυτη του μπακλαβα
το λέω, δεν τρωω μπακλαβα, ο μπαμπας μου με κορόιδευε πάντα
Το βιβλιο του Τζεημς, για μενα, ειναι πραγματικά πέροχο (sic). :))))
Nομίζω οτι αν δεν ειχα υποστεί τόση πλυση εγκεφάλου απο τον steiner για τον Τζέημς, δεν θα ασχολιομουν αλλο μαζί του. Υποθετω οτι τα εργα του στο πρωτοτυπο πρεπει να ειναι κατι αλλο απο τις μεταφράσεις που διαβάζουμε.

Για τη βιδα, θα σου πω, αν και εφοσον το διαβασω. :ματιά:
 
Top