Κάθε φορά σχεδόν που η @Έλλη Μ και ο @Νικόλας Δε Κιντ (κυρίως αυτοί) κάνουν μια ανάρτηση, σφίγγεται η καρδιά μου και με πιάνει μια μελαγχολία...Την βίδα την είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια. Είναι ανάμεσα στα βιβλία που θέλω να ξαναδιαβάσω άμεσα, αλλά δεν γίνεται γιατί είναι αλλού, εγώ είμαι αλλού και πότε ίλα αυτά θα συναχθούν και θα συναντηθούν σ'ένα μέρος παραμένει άγνωστο.
είναι αλλού, εγώ είμαι αλλού και πότε όλα αυτά [τα βιβλία] θα συναχθούν και θα συναντηθούν σ'ένα μέρος [με την αφεντιά μου να'να κάπου τριγύρω] παραμένει άγνωστο.
Θα σου πω με λίγα λόγια τι με ενθουσιάζει στον Τζέιμς, χωρίς να με απασχολεί η γνώμη του Στάινερ ή του Μπλουμ (αμφότεροι τον θεωρούσαν κορυφή).
Πρώτα απ' όλα μου αρέσει που οδηγεί πάντα τους βασικούς τους χαρακτήρες σε διλήμματα, ηθικά και κοινωνικά αφού πρώτα έχει εισχωρήσει στην ψυχολογία τους. Αυτό εμένα προσωπικά με κάνει να έρχομαι πιο κοντά στους χαρακτήρες και να μη διαβάζω αποστασιοποιημένα.
Επίσης μου αρέσει που μπορεί με το γράψιμο του να μετατρέψει οτιδήποτε περιττό σε "λογοτέχνημα"
Τέλος, μου αρέσει που είναι από τους λίγους συγγραφείς άντρες που μπαίνουν ή έστω προσπαθούν να μπουν στην ψυχολογία των γυναικών, σε μια εποχή που - τουλάχιστο στη λογοτεχνία - η θέση και η φύση των γυναικείων χαρακτήρων ήταν πολύ συγκεκριμένες.
Ελπίζω να με καταλάβατε κυρ-Σωτήρη μου, διότι εγώ δεν κατάλαβα τίποτα!
Υπεροχη γωνια ειναι αυτη, την οποια σε παροτρυνω να επισκεφτεις, όταν ξαναρθειςΑθηνα μιας και ξερω οτι σου αρεσουν οι καλες μπίρες (μουσική, comme ci comme ça). Επίσης, υπέροχη γωνία ειναι αυτη του μπακλαβα
@Έλλη Μ, άρα παίζει και να έχουμε συναντηθεί! (πάω τουλάχιστον μια φορά κάθε δυο βδομάδες) -εκτός και αν το προτείνεις χωρίς να πηγαίνεις @ΜιΛάμπρος θα έπαιρνα όρκο ότι η μικρή του φόρμα είναι απλά να σκίσεις και να διαβάσεις πενήντα σελίδες από το όλο.
Δεν πηγαινω βραδια πια, νομίζω οτι δεν αντεχω την πολυκοσμια στο πεζοδρόμιο. Μου αρεσει περισσότερο μεσημεροαπογευμα, αλλά, ναι, εχω να κατσω πολύ καιρό.
Pου λες @ΚρίτωνΓ, οταν ειχε πρωτοανοιξει, δουλευα στο Συνταγμα. Διενυα μια πολύ δυσκολή φάση στη δουλεια και μαζι με αλλες 3 συναδελφους που μιλαγαμε τηλεφωνικά ή βρισκόμασταν σε σεμιναρια, πιστοποιησεις κλπ -και ενιωθαν ακριβως τα ίδια με μενα- μαζευομασταν μια φορα τη βδομάδα, νωρις το απογευμα για ψυχοθεραπεία*
*Βριζαμε, δηλαδή, όλους τους υπολοιπους που μας καταπίεζαν
Ειναι αυτη που παιρνεις για να φτιαξεις ατομικά κεκάκια, αντι για μεγάλο.
@Νικόλας Δε Κιντ σε μενα αρεσει πολυ που ενθουσιάζεσαι και μιλάς με γλυκα λογια για τα βιβλία που τους εχεις αδυναμια, χωρις να χει σημασια αν αρεσουν σε μενα, στον Αδαμάντιο Κοραή ή την PriceWaterHouseCoopers.
Τελείωσα την Κρύπτη του ΕΧ Γονατά.
Περίεργο βιβλίο!
Ο λόγος του Γονατά είναι ένας συνδυασμός πρόζας και ποίησης. Κάποιο νόημα δεν βγαίνει τις περισσότερες φορές και προσωπικά αισθανόμουν σαν να βλέπω μπερδεμένα όνειρα!
Μερικά αποσπάσματα τα ξεχώρισα και μου άρεσαν πολύ, όπως αυτό που ανέβασα σε άλλο νήμα. Υπάρχει σε όλα το παράδοξο και το απόκοσμο αλλά δεν μου ταίριαξε σε όλα. Ειδικά σε κάποια αποσπάσματα μου φάνηκε επιτηδευμένα μπερδεμένη η γραφή του.
Πάντως είναι μια ενδιαφέρουσα αναγνωστική εμπειρία...
Τέλειωσα το εγχειρίδιο ιχθύων του Richard Flanaganαπό εκδόσεις ΑΓΡΑ. Πλέον δεν υπάρχει διαθέσιμη αυτή η έκδοση (και έτσι θα χάσει ο @Νικόλας Δε Κιντ την ευκαιρία να διαβάσει κάτι σε πολυτονικό, που αγαπά) αλλά εάν κάποιος ενδιαφέρεται υπάρχει σε νεότερη έκδοση (φτωχή, σε μονοτονικό - υποθέτω) από τον Ψυχογιό.
Εάν δεν ήταν ένα βιβλίο: α) τόσο πλούσιο σε νοήματα β) τόσο γεμάτο σε φιλοσοφικά ερωτήματα γ) τόσο παραληρηματικό σε γραφή (που αγγίζει φαντασία και υπερβατικότητα σε πολλά σημεία) δ) τόσο γεμάτο σε ιστορικά, καλλιτεχνικά και βιολογικά στοιχεία
θα το χαρακτήριζες μια ιστορία του εποικισμού της Νήσου της Τασμανίας από την κοινωνία των βαρυποινιτών και των δεσμωτών τους στις απαρχές του 19ου αιώνα.
Δεν είναι (όπως το διαισθάνομαι) ένα μυθιστόρημα που θα ταιριάξει σε πολλούς (στα γούστα τους), αλλά προσωπικά το βρήκα τρομακτικά ενδιαφέρον, με πολύ δυνατές εικόνες και με χίλιες σπίθες για προβληματισμό σε σχέση με την οντότητά μας και ένα από αυτά τα βιβλία που σου αφήνουν κομμάτια πλούτου με την ανάγνωσή τους.
Λεπτομέρεια, αλλά ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, το βιβλίο (που υποτίθεται ότι συγγραφεί και φιλοτεχνεί (με ψάρια) ένα βαρυποινίτης έγκλειστος με ό,τι υλικό βρίσκει διαθέσιμο για μελάνι), έχει διαφορετικό χρώμα γραφής σε κάθε κομμάτι του!
Προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία εκείνων που βάζουν τέτοιες τιμες αλλά δυσκολεύομαι. Σε πόση ανάγκη πρέπει να είσαι για να κάνεις κάτι τέτοιο αν και στην προκειμένη περίπτωση πιστεύω ότι είναι απλά απληστία. Όταν βλέπω κάποιο βιβλίο που με ενδιαφέρει ψάχνω πρώτα στο metabook και όταν βλέπω κάτι τέτοιες τιμές απογοητευομαι (για τους ανθρώπους όχι το βιβλίο). Είναι και τα βιβλία της Έλλης που όσα έχω ψάξει δεν υπάρχουν πουθενά ούτε στο metabook, προτιμώ αυτήν την απογοήτευση.
Ρε συ @Εστελλ ο άνθρωπος είχε απλά έντονο πάρκινσον και αντί να πατήσει 1 πάτησε 4. Πως κάνεις έτσι; Εμένα μου κάνει εντύπωση ότι η παλιά έκδοση έκανε περί τα 17 ευρώ (512 σελίδες) και ότι η καινούρια του 2022 των εκδόσεων Ψυχογιός (με 430 σελίδες) κάνει 7!
Τώρα υπάρχει βέβαια για τον μερακλή και αυτό που έβαλες εσύ
@Εστελλ είχα σκοπό να γράψω για τη χθεσινοβραδινή μου περιπέτεια με πωλητή του μεταμπούκ, αλλά αποφάσισα να μην μπω στον κόπο. Μιας και το αναφέρεις ξανά για τις τιμές, ας διηγηθώ πολύ περιληπτικά:
1. Δημιούργησα το λογαριασμό μου στο μεταμπούκ τον καιρό που ζούσα στην Κύπρο. Επειδή το μεταμπούκ έχει θεματάκια, για να αλλάξω τη διεύθυνση που φαίνεται στο προφίλ μου (όχι τη διεύθυνση που επιλέγω να σταούν τα βιβλία) πρέπει να φτιάξω νεο λογαριασμό.
2. Βρήκα ένα βιβλίο του Έσσε στα 4 ευρά. Το παραγγέλνω και επιλέγω αποστολή με ΕΛΤΑ, γιατί στη Ρόδο δεν έχει έρθει ακόμα το BOX.
3. Ο πωλητής αποδέχεται την παραγγελία και αλλάζει αυτόνομα τον τρόπο αποστολής. Αντί για ΕΛΤΑ επιλέγει BOX.
4. Στέλνω μήνυμα, ευγενικά, βεβαιώνοντας για τη βεβαιότητά μου ότι επέλεξα αποστολή με ΕΛΤΑ. Απαντά το εξής (κάνω copy-paste): Καλησπερα σας.Εαν ειστε απο Κυπρο,για τετοια ποσα δεν γινεται να παω ταχυδρομειο.Εαν υπαρχει προβλημα την ακυρωνουμε την παραγγελια.Ευχαριστω πολυ.
Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω πώς την έχουν δει κάποιοι εκεί πέρα. Από τη στιγμή που ανεβάζεις ένα προϊόν σε μια συγκεκριμένη τιμή και προσφέρεις συγκεκριμένες υπηρεσίες, γιατί αρνείσαι να προσφέρεις αυτές τις υπηρεσίες? Επειδή το κόστος ήταν 7,50 ευρώ και για 7,50 ευρώ δεν αξίζει να πας στο ταχυδρομείο? Σίριουσλύ? Από ποιο ποσό και πάνω κοστολογείται ο κόπος να παει κάποιος στο ταχυδρομείο? Και στην τελική, ταχυδρομείο πας, δεν εκπαιδεύεις περιστέρι ούτε αγοράζεις drone να στείλεις την παραγγελία.
Όσο για τις τιμές, κάποιοι βλέπουν πολύ pawn stars μου φαίνεται ή Μοιραράκη και νομίζουν ότι είμαστε στην Αμερική και ότι τα σπάνια (=εξαντλημένα) βιβλία είναι επένδυση, τα κρατάνε αδιάβαστα και τα πουλάνε για πράφιτ ή για την προίκα των παιδιών τους ξερωγωτι. Δεν μας φτάνει που όσο πάει λιγοστεύουν οι άνθρωποι που διαβάζουν στην Ελλάδα (όπως προκύπτει από έρευνες), έχουμε και τους μ@λ@κε$ να πουλάνε βιβλία σε τιμές λες και είμαστε στο Ντουβαϊ και δεν πληρώνουμε ήδη σχεδόν τα 2/3 του μισθού μας σε ενοίκια, μας περισσεύουν κιόλας για να αγοράσουμε βιβλία. Μας λείπει πολύ σεξ σ'αυτή τη χώρα....
Εντός θέματος, τελείωσα σήμερα την αφηγήτρια ταινιών.
Λυπάμαι που δεν ήταν αυτό που θα ήθελα, παρά το γεγονός ότι όλα τα στοιχεία ήταν εκεί: η πάμπα, η άθλια ζωή των ανθρώπων στα χωριά, οι άθλιες συνθήκες εργασίας στα ορυχεία, η εκμετάλλευση. Το σύντομο επίμετρο του Νερούδα ζωντάνεψε αυτή την περιοχή και αυτή την εποχή περισσότερο απ΄ ό,τι ολόκληρο το βιβλίο.
Κρίμα.
Δεν είναι (όπως το διαισθάνομαι) ένα μυθιστόρημα που θα ταιριάξει σε πολλούς (στα γούστα τους), αλλά προσωπικά το βρήκα τρομακτικά ενδιαφέρον, με πολύ δυνατές εικόνες και με χίλιες σπίθες για προβληματισμό σε σχέση με την οντότητά μας και ένα από αυτά τα βιβλία που σου αφήνουν κομμάτια πλούτου με την ανάγνωσή τους.
Ηθελα πάρα πολυ να μου ειχε αρεσει αυτό το βιβλίο, αλλά θυμάμαι οτι το διάβαζα και νομιζα οτι με έσερνε, κυριολεκτικα. Το εφτασα μεχρι την 250 σελίδα και, δυστυχώς, δεν καταφερα να το προχωρησω παρα πέρα.
Εμένα μου κάνει εντύπωση ότι η παλιά έκδοση έκανε περί τα 17 ευρώ (512 σελίδες) και ότι η καινούρια του 2022 των εκδόσεων Ψυχογιός (με 430 σελίδες) κάνει 7!
Ωχ, καλό κουράγιο βρε Λάμπρο με το μέταμπουκ. Άρα, να αγχωθώ κι εγώ ποy βρίσκομαι Ιστιαία και δεν έχουμε BOX Now... (έχω κάνει την πρώτη μου παραγγελία από εκεί. Ελπίζω να φτάσει εγκαίρως να τη διαβάσω το Χάλλουιν.)
Τι σύμπτωση! Κι η μάνα μου τη διάβασε, αλλά δεν της άρεσε. Το βρήκε βαρύ και ψυχοπλακωτικό.
Εγώ πριν από λίγο καιρό τέλειωσα τον πρώτο τόμο της τριλογίας του δράκου, της Μπουραζοπούλου. Πολύ περιέργο βιβλίο! Αξιόλογο, αλλά αλλόκοτο. Θα ταίριαζε πολύ καλά ως μόττο του η φράση "τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται"!
Ξεκινάει ως δυστοπία φαντασίας, μετατρέπεται σε αστυνομικό,
προκύπτει η λιγότερο αναμενόμενη ανατροπή που έγινε ποτέ
και ξαφνικά μετατρέπεται σε σκληρή πολιτικοκοινωνική ανάλυση διατηρώντας στοιχεία δυστοπίας. Οι πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις ομολογώ με κούρασαν αρκετά. Είναι πάντως εύστοχες, καθώς μου θύμισαν την Ελλάδα της κρίσης αλλά και το τι θεωρούν "ανάπτυξη" οι πολιτικοί, χωρίς τις περισσότερες φορές να λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες των πολιτών.
Μου άρεσε η έμμεση κριτική των διάφορων υπερ-εθνικιστικών θεωριών και κλάδων της σύγχρονης Ελλάδας μέσω των διάφορων θεωριών των δρακολόγων (θρησκεία, εθνικισμός, φασιστική και αναρχική λογική, εθνικιστική γλωσολογία
πχ η ομάδα των Μηνισίτων, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο δράκος-Προμηθέας ήρθε στη γη για να μεταλαμπαδεύσει στους ανθρώπους την ιερή οργή, να τους επανασυνδέσει με το πρωτογενές και ζωογόνο αυτό αίσθημα.... Συχνά κατηγορούνται ότι δεν διάβασαν πέρα από την πρώτη λέξη του έπους.
Η υπογραμμισμένη φράση με έκανε να γελάσω, ωραία σπόντα προς τους γλωσσολογούντες που συνδέουν τα πάντα με αρχαία κλέη και με φασιστικές θεωρίες, μην μου πείτε; Κι έχει κι άλλα τέτοια σχόλια.
Α, ναι αρχικά και για την ομάδα των πεζογράμματων υποψιάστηκα σκοτεινούς συνδυασμούς με αρχαία κλέη και γλωσσολογίες, αλλά καμμία σχέση. Το δικό τους όραμα είναι απείρως πιο μυστηριώδες και λιγότερο εύκολα ερμηνευόμενο.
Φυσικά, δεν υπάρχουν μόνο τέτοιες θεωρίες, αλλά και γενετικές, βιολογικές ακόμη κι ερωτικές, όλες προφανώς εμπνευσμένες από σύγχρονες, υπάρχουσες φιλοσοφίες για τη ζωή και την πολιτική.
Φαντάζομαι, έχει και σχόλιο για το μισογυνισμό. Ναι μεν υπάρχουν αρκετές σημαντικές γυναίκες πρωταγωνίστριες και καταλύτες της πλοκής, αλλά αντιμετωπίζουν σεξισμό και υποθέτω ότι δεν είναι τυχαίο ότι
τα θύματα του "δράκου" είναι σχεδόν όλα γυναίκες
. Αυτή η ιδέα είναι δεύτερη σκέψη, καθώς όταν διάβαζα αυτό το τμήμα της ιστορίας είχα αηδιάσει τρομερά και δεν ήμουν σε κατάσταση να αναλύσω το θέμα.
Έχει πολύ κομψή πρόζα και ήταν τρομερά ωμό και άρρωστο σε κάποια τμήματα της ιστορίας, πράγμα που με ξάφνιασε, και λόγω του ονειρικού χαρακτήρα της αρχής αλλά και λόγω ότι ένα άλλο βιβλίο της που είχα διαβάσει, το "τι είδε η γυναίκα του Λωτ", ήταν πολύ πιο ήπιο. Πάντως, τα δυο βιβλία έχουν κάποιες ομοιότητες στο στυλ: κλιματική δυστοπία, απομονωμένος οικισμός με ιδιόρρυθμους κατοίκους,
μοναδικό παιδί που γεννιέται στον απομονωμένο οικισμό. Με βάση αυτό, βάζω στοίχημα ότι ο Εμμανουήλ θα παίξει σημαντικό ρόλο στα επόμενα.
.
Μου άρεσε πολύ που δίνει λόγο και στους κακούς. Με ανάλυση και της πλευράς τους, η κοσμοπλασία φαίνεται πιο ολοκληρωμένη και πολύ πιο αληθοφανής, ενώ στο "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ" είναι υπερβολικά σκιώδη τα κίνητρα τους, οπότε παραμένει η μυθοπλασία πολύ πιο αόριστη.
ΥΓ: Εν τω μεταξύ, βρίζω τον εαυτό μου που είχα δώσει το "τι είδε η γυναίκα του Λωτ". Θα ήθελα τόσο να το ξαναδιαβάσω!
Μου είχε αρέσει, αλλά το έδωσα, διότι με τάραξε πολύ η κλιματική δυστοπία με τις πλημμύρες (ήταν η εποχή που συζητιόταν το θέμα της ανόδου της στάθμης της θάλασσας λόγω της κλιματικής αλλαγής).
Σας έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, δηλαδή να δώσετε ένα βιβλίο και μετά να το μετανιώσετε;
Ναι αμε. Το σπιτι του υπνου και τη Σαββατογεννημενη. Η τελευταια επανεκδοθηκε, οποτε μικρο το κακο. Ο παραλήπτης μετακομισε σε καποια χωρα της Ανατολης που επιμελουταν ενα μουσικο εργο για κάποιους Ολυμπιακους ή καποια αθλητικη διοργανωση, τελος παντων, και τα βιβλια ξέμειναν.
Το αρωμα του ονειρου και τον Τρυποκάρυδο. Για το υστερο, σκασιλα μου, αλλα αμφότερα ηταν οι αρχικές εκδοσεις, οι στενες, με το ιλουστρασιον χαρτι. Περισσοτερο μετάνιωσα που δεν ειπα ναι, οταν μετα απο χρονια, σε τυχαία συναντηση, μου προταθηκε. Με πιασαν τα συναισθηματικα μου, ενω στην πραγματικοτητα τα ηθελα πιεω, εχοντας ακυρωσει προ πολλού το ατομο στο οποιο υα ειχα δανεισει.
Για κανα δυο τρία βιβλια που χάρισα σε βιβιοπωλεια με μεταχειρισμενα. Πχ ο ανηθοκολογος
Γλυκουλα.
Έδωσα αρχές Σεπτεμβρίου ένα βιβλίο με ποιήματα του Ταγκόρ (που το διαβάζω τώρα) σε συνάδελφο, εντελώς αυθόρμητα (καλά, καλά, μ'αρέσει) και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Ευτυχώς μου το επέστρεψε.
Γενικά, δεν δίνω ΠΟΤΕ βιβλία. Τα ξανα-αγοράζω και τα χαρίζω (το'χω κάνει πολλές φορές)
@ΜιΛάμπρος εγω το κανω απο την αναποδη. Αν θελβ να χαρισω βιβλιο σε ανθρώπους που μπορει να μην τα χρειαζονται καν, το κανω αυθωρει. Μετα, αν μου ερθει ορεξη να το ξαναποκτήσω γιατι πρεπει σωποδηποτεε να το ξαναδιαβασω, θα το αναζητησω.Π.χ. σε ανθρώπο που ειναι μακρια, εχω χαρισει βιβλια κι οποτε ρωτω αν διαβασε το ταδε ή το δεινα, μου απαντα, "Ελλιτσα, οχι ακομη αλλα τωρα που φευγω γι αμερικη, Αγγλια κλπ, τι χρειαζεσαι να σου φερω;!'
Αδεια παραμονης.
@Διχασμένη ειμαι δυστροπη με τα βιβλια και τις κρισεις μου. Κι αυστηρη. Ο Νικολας, οπου να' ναι, θα παρει Ζαναξ .
Θα ήθελα τόσο να το ξαναδιαβάσω! 
Αλλά υπερβάλλεις, νομίζω!