Ξεκινησα το
Πιρανέζι της Σουζάνα Κλαρκ το οποιο ειναι βιβλιο:
- που απέχει αρκετα απο τις προφανεις, συνηθεις και προβλέψιμες επιλογές μου, πραγμα που ταυτόχρονα με φοβίζει (μην ειναι πατάτα) αλλά και μου αρέσει
- που ήθελα, όμως, να διαβασω αμέσως, διαβάζοντας το summary στο οπισθόφυλλο, ανάβοντας μου μπορχεσιανα λαμπακια.
Εχω κάπως μπερδευτει

με τις δεκάδες αιθουσες που κατονομάζει κι απαριθμει ταυτόχρονα, αλλά θελω να πιστευω οτι δεν εχει τόση σημασια να τα θυμάμαι όλα αυτά. Αν εχει, ε τι να πω... καλη καρδια!
Δεν ειμαι βέβαιη πόσο μου άρεσει το βιβλίο αυτό. Κατόπιν εορτής σκεπτόμενη την εναρκτηρια πρόταση του μυθιστορήματος (καθώς και τη
σημειολογία του ονοματος που δανειζεται ο πρωταγωνιστης), αυτή αρκει για να δώσει όλα τα στοιχεία για το είδος, τον χρόνο, τον τόπο, το μυστηριο που κρύβεται, τη διακριση μεταξύ κοσμων.
Οι πρώτες αρκετές σελίδες, υπό μορφή ημερολογιακής καταγραφής, όπου ο χρόνος καταγράφεται αρκετά ιδιότυπα (πχ,
πρώτη καταγραφή για την 21η μέρα του πέμπτου μήνα που το άλμπατρος ήρθε στις Νοτιοδυτικές Αιθουσες), αναλίσκονται σε αριθμημένες και κατονομασμένες αιθουσες, αίθρια κλπ κλπ με τις οποιες δίνεται το χωροταξικο τους στιγμα και στις οποίες πηγαινοέρχεται ο Πιρανέζι, μου προκάλεσαν μάλλον σύγχυση, όσο προσπαθούσα να προσανατολιστώ μέσα σε αυτές και σιγουρα μεγάλη απόσταση από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή και ήμουν βεβαιη ότι είναι βιβλίο τελειως εξω από μένα. Δεν βοήθησε, σαφώς, ο τρόπος και ο χρόνος που τις διάβαζα, μιας και ήταν κάπως άτσαλη ανάγνωση, αργά τη νύχτα, πηγαινοντας μπρος πισω στο κείμενο, αλλά και πάλι.
Όταν ολοκληρώθηκε και συμμαζεύτηκε το κείμενο από την περιγραφή του λαβυρινθώδους, γεμάτο αγάλματα, κτίσματος και αφού κατάφερα να μην το παρατήσω, εγινε πολύ ελκυστικό και γλυκά μελαγχολικο. Ο Πιρανέζι είναι ενας χαρακτήρας γνησια καλοπροαίρετος, που αντλει παιδική απολαυση, αθώα χαρά κι ευτυχία από τον τεραστιο κι ακατανοητο –για εμας- κοσμο στον οποιο ενοικει και συνατιέται με τον
Αλλον, δις εβδομαδιαιως, για μια ώρα μόνο. Αμφότεροι κι ομου, όταν συναντιούνται, είναι σε αναζήτηση της απόλυτης γνώσης, με απολυτα ξεκαθαρη τη σχέση που τους διέπει:
Follower and leader. Την μεταξύ τους συνάφεια, συνοχή, συνενοχή και ισορροπία διασαλεύει η -από το πουθενα- εμφάνιση τριτου προσώπου εξαιτίας της οποίας μεταστρέφεται άρδην η πιστη κι η αφοσιωση του Πιρανέζι προς τ
ην αλήθεια που πρεσβευει και επιστρατεύεται ο Άλλος.
Το βιβλιο, είναι και δεν είναι ανένταχτο. Συνδυάζονται εξαιρετικά τόσο το μυστηριο οσο κι η αχαλινωτη, γοητευτική φαντασία, είναι και fantasy novel, ενας υποφώσκων τρόμος, ατμόσφαιρα γεμάτη από υγρασια (το υγρό στοιχειο είναι πανταχου παρόν) οσο παρουσιαζεται αρχικά το χαοτικό οικοδόμημα και εν συνεχεία η διαδραση των κύριων πρωταγωνιστών.
Δεν ξερω, αισθανθηκα ότι η Κλαρκ χρησιμοποιησε ολο το φασμα της Τεχνης για να κατασκευασει αυτό το βιβλίο: Λογοτεχνια, γλυπτικη, κηπουρική, φωτογραφία (εμμονη στις λεπτομερειες των εκθεμάτων κλπ κλπ) και αν δεν ειχε διαφανει σχετικά νωρις τι πραγματικά συμβαινει και τι μενει να διαλευκανθει, νομιζω θα μιλουσα για ένα αριστουργημα.-