Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

Λοιπόν, ας πω και γω τη γνώμη μου πάνω στην ταινία που τη θυμάμαι κάπως καλύτερα από το βιβλίο.
Θα ξεκινήσω από τη σκηνοθεσία, η οποία όπως σε όλες τις ταινίες του Κιούμπρικ είναι άρτια από κάθε άποψη. Κάθε πλάνο καδράρεται αριστοτεχνικά εμπεριέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια, τα οποία βοηθούν τον θεατή να καταβυθιστεί σε έναν αθέατο και εφιαλτικό κόσμο. Εκεί που τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας είναι επιμελώς θολά (όπως άλλωστε και στο βιβλίο).

Το Eyes Wide Shut είναι γεμάτο και από συμβολισμούς. Από τη συχνή χρήση των μασκών μέχρι την εξερεύνηση των κρυφών επιθυμιών και μυστικών των ατόμων και της κοινωνίας, ο Στάνλευ προσκαλεί τον θεατή να ερμηνεύσει το νόημα πίσω από κάθε σκηνή. Η αμφισημία της ταινίας ενθαρρύνει πολλές ερμηνείες, και συνεχίζει να εμπνέει συζητήσεις για τα κρυμμένα νοήματά.
Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος, κάθε χαρακτήρας του βιβλίου και της ταινίας συμβολίζει ανθρώπινες αδυναμίες, ενδόμυχες σκέψεις έτσι ώστε η σκηνή της τελετής να γίνει ακόμα πιο εφιαλτική.

Το επίμονο πιάνο και τα βαλς που ακούγονται προσδίδουν μια μυστηριακή ατμόσφαιρα.

Ο Κιούμπρικ απέφυγε ευκολίες και εξηγήσεις, γιατί μέσα στο μυαλό του είχε κατασκευάσει τον κόσμο της ταινίας, η οποία λειτούργησε και σαν καθρέφτης της παρακμής των ΗΠΑ και εν γένει του Δυτικού πολιτισμού. Σε αυτό το σημείο, ο Κιούμπρικ εκμεταλλεύτηκε το βιβλίο και ουσιαστικά το μετουσίωσε σε σύγχρονη δημιουργία.

Πάμε στον πρωταγωνιστή τώρα!
O Τομ Κρουζ είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος — ένας γιατρός μεσαίας τάξης στη Νέα Υόρκη — που αρχικά φαίνεται να είναι αδιάφορος. Ωστόσο, καθώς εξελίσσεται η ταινία, ο χαρακτήρας του φαίνεται αρκετά ταραγμένος, με εμμονές, ανασφάλεια, περιέργεια και μια εμμονική ανάγκη να έρθει αντιμέτωπος με τις κρυμμένες, σκοτεινές πτυχές των δικών του επιθυμιών.
Η φαινομενικά ψυχική του ηρεμία ταράζεται από την ομολογία της γυναίκας του ότι είχε σκεφτεί να τον απατήσει ή κάτι τέτοιο. Ο Κιούμπρικ αρχίζει να δημιουργεί τον χαρακτήρα με τρόπο μοναδικό. Ο αστός γιατρός που νόμιζε πως είχε τον τέλειο γάμο, σιγά σιγά καταβάλλεται από περιέργεια για τις κρυμμένες επιθυμίες των ανθρώπων που τον οδηγούν εν τέλει στη μυστική τελετή όπου ουσιαστικά έρχεται σε επαφή με τον αθέατο κόσμο των ορίων της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και των μυστικών που κρατούν οι άλλοι από αυτόν και ίσως σαν και αυτόν...

Αν και αρχικά παρουσιάζεται ως ένας συμπαθητικός χαρακτήρας— ένας σύζυγος που προσπαθεί να κατανοήσει τα συναισθήματα της γυναίκας του — σύντομα τον βλέπουμε να εμπλέκεται σε καταστάσεις που αμφισβητούν το ηθικό του αξιακό σύστημα.
Για παράδειγμα, η συμμετοχή του στη μυστική σεξουαλική τελετή, κλονίζει την αντίληψή του για το σωστό και το λάθος, και η συμπεριφορά του καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του γίνεται ολοένα και πιο εκκεντρική και εγωιστική.
Για μένα δεν είναι ούτε ήρωας, δεν είναι κακός, δεν είναι εγωπαθής, απλά είναι ένας άντρας τα κίνητρα του οποίου επισκιάζονται από προσωπικές αμφιβολίες, φόβο και επιθυμία.

Αυτά τα ολίγα... 😁
 
Για μένα δεν είναι ούτε ήρωας, δεν είναι κακός, δεν είναι εγωπαθής, απλά είναι ένας άντρας τα κίνητρα του οποίου επισκιάζονται από προσωπικές αμφιβολίες, φόβο και επιθυμία.
Εσυ μιλάς για τον χαρακτήρα της ταινιας και όπως τον αναπτυσσει ο Κιουμπρικ.
Ο χαρακτηρας του βιβλιου, όμως, που μεσα σε 24 ωρες θελγεται (και καλά κανει) απο τρεις τεσσερις γυναικες, σκορπα την περιώνυμη γοητεια του δεξια κι αριστερα, κοντοστεκεται να δει πώς θα τρεξουν απο πίσω του τα κορίτσια, ενώ την ίδια στιγμη, στο μυαλό του, σκεφτεται για τη γυναικα του, που του ομολόγησε οτι την γοητευσε ενας αλλος άντρας, ως μια ουτιδανη και θα της δειξω εγω αυτηνης (σικ) φυσικά και ειναι ναρκισσος, εγωπαθης, εγωκεντρικός και συμπλεγματικος. Κατα τη γνώμη μου.
 
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα, (α) τη συνενοχή, του πολύ αγαπημένου μου Iain Banks. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, χωρίς να μπορώ, επίσης, να πω ότι δεν ήταν καλό βιβλίο ή καλή η ιστορία. Η αλήθεια είναι πως μου δόθηκε η εντύπωση ότι η μετάφραση ήταν "λίγη". Δεν ήταν κακή, απλά νομίζω δεν απέδωσε τις συγγραφικές αρετές του Banks. Σε πολλά σημεία π.χ. όπου ξέρω (από τις αναγνώσεις βιβλίων του στο πρωτότυπο) ότι ο συγγραφέας "ζωγραφίζει", το κείμενο ήταν αδύναμο. Ορθό μεν, αλλά αδύναμο. Και έχω επίσης την εντύπωση ότι αυτό επηρέασε συνολικά και την απόδοση της ιστορίας. Κάπου έκοψε κάτι, όχι από την πλοκή ή το μυστήριο ή ότιδήποτε άλλο, αλλά από την ομορφιά και την ηδονή της ανάγνωσης των βιβλίων του Banks.
(β) την αληθινή απολογία του Σωκράτη, του Βάρναλη. Κείμενο ιδιαίτερο, αιχμηρό σε πολλά σημεία, σε μια πολύ όμορφη έκδοση του Κέδρου με εικονογράφηση από τον Γ. Ρίτσο.
 
Τελείωσα επιτέλους το 3ο μέρος του Δράκου της Πρέσπας.
Η τριλογία κλείνει με κάποιες εξηγήσεις σχετικά με το παράδοξο φαινόμενο του Δράκου στις τρεις χώρες, οι οποίες σε γενικές γραμμές ήταν ικανοποιητικές χωρίς όμως να αποφευχθούν κάποια "άλματα λογικής".
Έχοντας διαβάσει και ένα ακόμα βιβλίο της συγγραφέως, θεωρώ πως η γραφή της είναι αλληγορική και η βάση των ιστοριών της είναι η παγκοσμιοποίηση.
Μακάρι να υπάρξουν άλλοι συγγραφείς Έλληνες στο χώρο του φανταστικού. Για την ώρα η Μπουραζοπούλου ξεχωρίζει!
 
Διάβασα την μεταμόρφωση του Κάφκα. Συνειδητοποίησα πόσο ευφυής συγγραφέας είναι. Καταπληκτική περιγραφή του ψυχισμου του κεντρικού ήρωα, απομόνωση και αποξένωση από τον εαυτό του και τους γύρω του, χρησιμοποιώντας την μεταφορά της μεταμόρφωσης σε έντομο. Σε αυτό συνηγορεί και το χάσμα που υπάρχει λόγω της κακής επικοινωνίας και της έλλειψης κατανόησης μεταξύ του ήρωα και της οικογένειας του. Όντας διαφορετικός από εκείνους αδυνατεί να συνδεθεί μαζί τους ουσιαστικά πέρα από την τυπική σχέση που υποβάλλει ο θεσμός της οικογένειας. Σε άλλα έργα του το πρόβλημα της επικοινωνίας και της απομόνωσης προβάλλεται αν θυμάμαι καλά στο πλαίσιο της κοινωνίας, ενώ εδώ μέσα στην ίδια την οικογένειά του.
 
Διάβασα και την κίτρινη ταπετσαρία της Πέρκινς. Μου άρεσε η ιδέα προβολής της ψυχολογίας της ηρωίδας στα σχέδια ταπετσαρίας του δωματίου της. Πολλές φορές το περιβάλλον που ζούμε αντικατοπτρίζει την ψυχική μας κατάσταση. Στην ιστορία της κίτρινης ταπετσαρίας το περιβάλλον της ηρωίδας αποκτά μεταφυσικές ιδιότητες καθώς άψυχα αντικείμενα αποκτούν ζωή. Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο. Παρακολουθούμε την επιδείνωση της ψυχολογικής κατάστασης της ηρωίδας μέσα από τις περιγραφές της στο ημερολόγιο της. Θεωρείται φεμινιστικο έργο, καθώς αναδεικνύει την δύσκολη θέση της γυναίκας την εποχή της συγγραφής του (τελη 19ου αιώνα).
 
Τελειωσα το βιβλίο του Σινιοσογλου. Οπως ξαναγραψα, το βιβλιο ακροβατει σε πολλά όρια: του δοκιμιου, της λογοτεχνίας, της παράθεσης, της αναμνησης, της αναπόλησης, της προσωπικής καταθεσης, του autofiction κλπ κλπ, και όταν αυτός που το γράφει ειναι στυλιστας, το αποτέλεσμα ειναι μοναδικό και η απολαυση που προσφέρει ειναι εκθετική. Επουδενί μπορώ να το συνοψίσω, μπορώ να πώ οτι ξεκινά με μιαν εντομολογία (sort of) και καταληγει με μιαν απεντόμωση, ενω κάπου στο ενδιάμεσο, με αφορμή μια φράση απο ταινία του Λεο Καραξ, σχολιαζει τις αγαπημενες του γατες που λιγες αραδες παραπανω ειχε συσχετισει με την πλατωνική πολιτεια, κι ετσι ακριβως δομείται όλο το βιβλιο. Απο ενότητες (που φερουν τιτλους) με μικρες παραγράφους, αλλοτε περισσότερες αλλοτε λιγότερες, και σειρά που ακολουθει αυτην της εκθεσης (προλογος-κύριο θεμα-επίλογος) κυκλώνοντας το θεμα στο οποιο αναφερονται οι τιτλοι. Ο ακαδημαϊκός του λόγος ειναι πάρα πολύ ζεστός, οικειος, ανεπιτηδευτος και ευστοχος.

Εξαιρετικο βιβλιο, απο τα καλυτερα που εχω διαβασει.-

Αν σκεφτεται κανεις σας να κανει προταση γαμου, αυτο το βιβλιο να προσφέρει κι οχι δαζτυλιδια.
 
Last edited:
Τελείωσα (επιτέλους!!!) τον Πολ Ποτ.
ΤΡΟΜΕΡΟ και πολύ δύσκολο βιβλίο.

Τρομερό, επειδή πρόκειται για μια καταπληκτική, εξαιρετικά λεπτομερή αφήγηση (που με τη σειρά της βασίζεται σε ενδελεχή και εξαντλητική αρχειακή έρευνα και πλούσιο υλικό συνεντεύξεων και παρατηρήσεων) για τους λόγους που οδήγησαν στο καθεστώς των ερυθρών χμερ στην Καμπότζη, τις πράξεις, τον παραλογισμό και τελικά την πτώση. Το υλικό που παρατίθεται καταγράφει σχεδόν σε καθημερινή βάση τις κινήσεις του καθεστώτος εντός και εκτός Καμπότζης, τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και τις προκαταλήψεις της κουλτούρας των Καμποτζιανών. Στρατιωτικές επιχειρήσεις, διπλωματία, ιδεολογικές αλχημείες, θρησκευτικές (βουδιστικές) παραδόσεις κ.α. ερμηνεύουν την απίστευτη ιστορία κτηνωδίας, απανθρωπιάς, κυνισμού ή απλώς απύθμενης ηλιθιότητας στο λυκόφως της αποικιοκρατίας και του ψυχρού πολέμου. Η δουλειά του Short είναι υποδειγματική, έχει κατορθώσει να διαχειριστεί έναν -προφανώς- τεράστιο όγκο υλικού και να τον αποδώσει αντικειμενικά, ιστορικώς ορθά και ευσύνοπτα το χειρότερο και πιο αιματηρό κοινωνικό πείραμα που έγινε ποτέ.

Αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο, ακριβώς επειδή βασίζεται σε εξαντλητική έρευνα. 554 μεγάλες, πυκνογραμμένες σελίδες με απίστευτες λεπτομέρειες, μαρτυρίες, αποσπάσματα εγγράφων, διπλωματικών συζητήσεων (παρασκηνιακών και μη), πολεμικών επιχειρήσεων, τοπικής κουλτούρας και πατρογονικών δοξασιών κλπ. Θέλει πολύ κόπο και επίπονη και επίμονη πνευματική προσπάθεια να παρακολουθήσεις τα επεισόδια, τα ονόματα, τις τοποθεσίες, τους ελιγμούς για να καταλάβεις γιατί συνέβη ό,τι συνέβη, ενώ συγχρόνως παλεύεις να μείνεις αντικειμενικός στο δράμα ενός ολόκληρου λαού και την βλακεία των ιθυνόντων. Λείπει, επίσης (χωρίς απαραίτητα να είναι αρνητικό αυτό) το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο της ευρύτερης περιοχής, αυτής που ονομάζεται Ινδοκίνα (Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος) και δεν εξηγείται επαρκώς (σχεδόν καθόλου μάλλον) το πέρασμα από την αποικιοκρατία στον πόλεμο του Βιετνάμ, την πολλαπλή δράση των βιετ κόνγκ (που ήταν και πολιτική) και την υψηλή και παρασκηνιακή επιρροή της μαοϊκής Κίνας και της Σοβιετικής Ένωσης -σ'έναν μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Προσωπικά, έχω βγει νοκ-αουτ κι έχω κουραστεί απίστευτα πολύ. Αλλά είναι τρομερό βιβλίο.
 
Τι καταπληκτική πρόταση! Όταν ήμουν στην Καμπότζη πριν λίγα χρόνια είχα ψάξει πολλές πληροφορίες για τους Ερυθρούς Χμερ και είχα ακούσει αδιανόητες ιστορίες. Δεν είχε τύχει να διαβάσω κάποιο βιβλίο πάνω στο θέμα, δεν είχα ψάξει είναι η αλήθεια. Όπως τα περιγράφεις φαίνεται να είναι συγκλονιστικό. Σίγουρα θα είναι στα επόμενα που διαβάσω.
:ευχαριστώ:
 
Τελείωσα τη δασκάλα με τα χρυσά μάτια του Μυριβήλη.
Λυπάμαι που το διάβασα τώρα, σ'αυτή την ηλικία. Έχω την αίσθηση (όχι όμως τη βεβαιότητα) ότι θα'πρεπε να το'χα διαβάσει ως μαθητής, στα γυμνασιακά μου χρόνια. Νομίζω θα μπορούσα να είχα ταυτιστεί καλύτερα με τον κεντρικό ήρωα, νομίζω θα με επηρέαζε/ενέπνεε περισσότερο, και ότι θα μου καθόταν κάπως καλύτερα γενικώς, τόσο όσο αφορά στη θεματολογία και το περιβάλλον, όσο και στην εποχή και στη γλώσσα, που'ναι κάπως ρωμαλέα κι έχει μια φούντωση μια φλόγα τρόπον τινα.
Ως εκ τούτου, λυπάμαι που δεν μου άρεσε, για πολλούς λόγους (που μπορώ να αναλύσω φυσικά, αλλά δεν θα το κάνω, τουλάχιστον όχι μέχρι να με προκαλέσει κάποιο μέλος :))))).
 
Έχω την αίσθηση (όχι όμως τη βεβαιότητα) ότι θα'πρεπε να το'χα διαβάσει ως μαθητής, στα γυμνασιακά μου χρόνια.
Εγω πάλι εχω την βεβαιότητα περι τουτου, όχι απλώς την αισθηση (δηλαδή, δεν μπορώ τοση μετριοφροσυνη πχια!!!)
(που μπορώ να αναλύσω φυσικά, αλλά δεν θα το κάνω, τουλάχιστον όχι μέχρι να με προκαλέσει κάποιο μέλος :))))).
την οποία βεβαιότητά μου, όσο κι αν προκληθω απο καποιο μέλος, αρνουμαι να αναλυσω.
Μερικές φορες, αρκεί το "γιατι έτσι!!" :)))):)))):))))

Παρολο που φαινεται να παρωδω και να αστειυομαι, υπάρχει αυτό που λές, bad/good timing, νεανικα αναγνωσματα, και φυσικά αλλιως αξιολογει ενας νεος, αγουρος αναγνωστης ενα καλο βιβλιο κι αλλιώς ενας ωριμοτερος (ηλικιακα* κι αναγνωστικα)

στους υπόλοιπους παει αυτό, εγω ειμαι πολύ νεα ακόμη :)))):)))):))))

please, don't shoot me. :αγκαλιά:
 
bad/good timing, νεανικα αναγνωσματα, και φυσικά αλλιως αξιολογει ενας νεος, αγουρος αναγνωστης ενα καλο βιβλιο κι αλλιώς ενας
Λοιπόν, ξέρεις τι; Μ'ενοχλεί που φτάνω σε μια κατάσταση όπου θεωρώ τον Μυριβήλη "εφηβικό ανάγνωσμα", ενώ δεν είναι ούτε ο ίδιος, ούτε το συγκεκριμένο βιβλίο, που ανήκει σε μια τριλογία που αποτυπώνει το "μετά" μιας εθνικής ταπείνωσης. Είναι πάρα πολύ σοβαρός συγγραφέας με πολύ αξιόλογο έργο, αλλά για κάποιον λόγο μου φαίνεται ναϊφ.
Δεν ξέρω αν τα εξηγώ καλά :ντροπή:
 
Τα εξηγεις πολυ καλα κι ειναι πολυ ενδιαφερουσα η κουβεντα αυτη.
Σε μενα δεν λειτουργεί ενοχλητικα, η παραπανω περιγραφή και συγκεφαλαιωση που κανεις ειναι η πορεία της αναγνωσης (συνεκδοχικα, και της ζωης) οσο μεγαλωνουμε μαζι με τα βιβλια. Πχ, διαβαζω σταθερα απο το δημοτικο, με ενα μικρο διαλειμμα που διαβαζα πολυ λιγοτερο. Δεν μπορω να διανοηθω οτι θα διαβασω με την ιδια ευχαριστηση και θα μου προκαλεσουν την ιδια αναστατωση βιβλια και συγγραφεις που διαβαζα στα 20.

Όπως και το ανάποδο, φυσικά. Δεν θα ειχα απαιτηση απο 15χρονο εαυτό μου να εκτιμήσει τον ξενο (οπως και δεν εκτιμησε τότε), ειχε ομως τη σοφία να μην απορρίψει ως βιβλιο αλλά να ξαναδιαβασει λίογ αργότερα.
 
Τελείωσα τη συλλογή διηγημάτων του Χατζή!
Ήταν εξαιρετική.
Διαβάζοντας κάθε ιστορία, αισθανόμουν πως ήμουν μέρος της επαρχιακής Ελλάδας της δεκαετία του '40. Ο Χατζής με τη γραφή του με έκανε να ταυτίζομαι με τους χαρακτήρες των ιστοριών, με τα βάσανα τους και τις αναζητήσεις τους.
Δεν περίμενα ότι θα μου άρεσαν τόσο πολύ!
 
Δεν μπορω να διανοηθω οτι θα διαβασω με την ιδια ευχαριστηση και θα μου προκαλεσουν την ιδια αναστατωση βιβλια και συγγραφεις που διαβαζα στα 20.
Σ'αυτό συμφωνούμε.
Η ιδέα, βέβαια, ήταν η εξής: νιώθω ότι θα εκτιμούσα τη δασκάλα αν την διάβαζα στα 15-16 για τον χψω λόγο.
Τώρα που τη διάβασα στα 43, κι ενώ είναι σημαντικό έργο και σημαντικός συγγραφέας για τα ελληνικά γράμματα, βρίσκω πολλά "κενά". Αρκετή φλυαρία που δεν εξυπηρετεί τον απώτερο σκοπό του βιβλίου. Ή φλυαρία που προσπαθεί να αποτυπώσει μια εποχή και μια συναισθηματική κατάσταση ενός ανθρώπου που βίωσε από πρώτο χέρι κι από μέσα τη Μικρασιατική καταστροφή.

Δεν αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό (πάνω-κάτω ξέρω γιατί) Ούτε με προβληματίζει η ευχαρίστηση ή η αναστάτωση (που κι εδώ έχω τα θεματάκια μου). Προβληματίζομαι για τη στάση μου απέναντι στο σημαντικό έργο ενός σημαντικού έλληνα συγγραφέα.
Αυτό :)
 
Διηγήματα (δεν έχει άλλον τίτλο, παλαιά έκδοση) του Λουίτζι Πιραντέλλο. Ωραία γραφή, πολύ ζωντανή. Οι ιστορίες είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, από τραγικές έως ευτράπελες και χιουμοριστικές. Ο συγγραφέας έχει μελετήσει βαθειά την ανθρώπινη φύση και έχει σκιαγραφήσει ιδιαίτερα πειστικά κάθε χαρακτήρα. Επιπλέον ο αναγνώστης παίρνει μια πολύ ζωντανή εικόνα του φτωχού Ιταλικού νότου στα χρόνια πριν το μεγάλο πόλεμο.

"Πρώιμοι πελαργοί" και "Το χωράφι της μάνας", αμφότερες νουβέλες, του Τζιγκίζ Αϊτμάτοβ.
Στο πρώτο, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έφηβοι μαθητές της Κιργιζίας, της φτωχής πρώην νομαδικής επαρχίας της ΕΣΣΔ, επιστρατεύονται για να γίνουν γεωργοί, με σκοπό τον εφοδιασμό του μετώπου.
Στο δεύτερο, πάλι στην ίδια ιστορική περίοδο, μια μάνα, ένα χωράφι που μιλάει, ο πόλεμος, η στέρηση, τραγωδία αλλά και η ελπίδα, παρελαύνουν με ένα μοναδικό τρόπο στο φόντο της σκληρή και άγριας φύσης, και που περιγράφει με μοναδικό τρόπο ο συγγραφέας. Κείμενο βαθιά αντιπολεμικό, με πίστη στη δύναμη του ανθρώπου και στη σοφία της φύσης. Υπέροχο.

"Σκακιστική νουβέλα" του Στέφαν Τσβάιχ.
Μια νουβέλα που δε σε αφήνει να την αφήσεις. Δεν ήθελα να τελειώσει. Εκπληκτική πραγματεία για τα αποτελέσματα του εγκλεισμού και της απομόνωσης και της προσπάθειας του μυαλού να αντισταθεί στις ανακριτικές μεθόδους και στη θανάσιμη πλήξη του κενού. Κατάδυση στις πιο επικίνδυνες παρυφές του μυαλού, εκεί όπου τα όρια της τρέλας γίνονται δυσδιάκριτα, και που η τελευταία καραδοκεί σε κάθε στιγμή που ο ελεύθερος πλέον πρώην κατάδικος τολμά να ξαναπροσεγγίσει. Όλα αυτά σε άμεση συσχέτιση με το σκάκι. Ευφιές.
 
Τελείωσα το ένα παιδί στον ουρανό.

Δεν το κατάλαβα.
Υπήρχε μια ιστορία, είχε αίσιο τέλος, αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε στο τέλος, ούτε κατάλαβα το σχέδιο του ενός εκ των δυο βασικών πρωταγωνιστών, ούτε γιατί συνέβη κάπως έτσι, ούτε πήρα εξήγηση γιατί επιλέχθηκε μια συγκεκριμένη σκηνή από το παρελθόν του ενός για να αποτελέσει το ευτυχές τέλος της όλης υπόθεσης κλπ κλπ. Δεν πιστεύω ότι ήταν θέμα μετάφρασης. Νομίζω ήταν θέμα δομής. Τη βρήκα κομματάκι αποδομημένη. Μερικές φορές ένιωσα ότι πολλά πράγματα δεν κολλάγανε, ότι θα μπορούσαν να εξηγηθούν περισσότερο. Υπάρχουν διάλογοι (που τείνουν να είναι μονόλογοι που με τη σειρά τους τείνουν να είναι εσωτερικοί μονόλογοι) πολύ εξιδανικευμένοι, πολύ τέλειοι για να είναι αληθινοί. Οι αναδρομές σε (άσχετα) γεγονότα του (άσχετου) παρελθόντος των πρωταγωνιστών (που με κάνουν να πιστέψω ότι είναι αναδρομές στο παρελθόν του συγγραφέα) ήταν πιο συχνές απ'όσο θα'θελα και είναι ξεκάρφωτες -για να μην πω σουρεαλιστικές. Προφανώς δεν εξυπηρετούσαν πάντα την πλοκή.
Νομίζω ότι ο Carroll θέλησε να γράψει κάτι βαθειά υπαρξιακό. Μπορεί και να το κατάφερε, προσωπικά δεν το κατάλαβα.

Αυτό που κατάλαβα, απ'την άλλη, είναι ότι με εκνευρίζουν αφάνταστα καταστάσεις όπου εμφανίζονται αγγελάκια και διάφορες άλλες μεταφυσικές προσωπικότητες και ο κόσμος αντιδρά σαν να συμβαίνει κάθε μέρα και σαν να έχει ο κάθε κοινός θνητός τη ψυχραιμία να ρωτά το υπερφυσικό πλάσμα διάφορα, και να τσαντίζεται κιόλας όταν δεν παίρνει τις απαντήσεις που θέλει. Μου θυμίζουν πολύ έντονα τον ενοχλητικά πολύ κακό Stephen King σε κάτι πατάτες που'χει γράψει, όπου ο ουρανός σκίζεται στα δυο και κατεβαίνουν σεραφείμ και χερουβείμ και νεφελίμ και το κακό συναπάντημα κι ο Μπόμπ ή ο Τζέφ απ'το Μπάνγκορ του Μεϊν (δεν υπάρχουν άλλες πολιτείες στο σύμπαν του S. King) σκέφτεται το αυτοκόλλητο που έχει στην καρότσα απ'το φορτηγάκι του που γράφει "Beware demons! Good Lord's on my side today".
Έχω μεγαλώσει πολύ για κάτι τέτοια...:γρμβ:
 
Τελείωσα τον θεό Κονανο του Κοντογλου, τρεις ιστορίες με δαιμονια, τελωνια κλπ απο τις οποιες απουσιάζει ουσιαστικη πλοκη. Η ομότιτλη (κι η πιο ενδιαφερουσα) περιγράφει τις προσπάθειες μιας ομαδας προσκυνητών να φτασουν σε ενα μοναστηρι οπου θα κριθουν οι ψυχες τους. Απο τη στιγμη που ξεκινανε εως τη στιγμη που φτάνουν, πεφτοσηκώνονται σε διαφορα μερη. Αυτό. Περπατανε, καταλυουν καπου, περιγραφεται ο τοπος, κοιμουνται, ξυπναν, περπατάνε, καταλυουν κλπ κλπ. Η τριτη, η αμεσως πιο ενδιαφερουσα, ειναι αναδρομη σε πολεμους τηςΑνατολής.

Κατανοω την εποχή που το εγραψε ο Κοντογλου, καθως τον σκληρο και παραβολικο του λόγο. Ο συνδυασμος, ομως, γλώσσας και περιεχομένου, για μενα λειτουργησε ασχημα, δηλαδή καθολου. Μου ηταν εντελως δυσαρεστο και με ενοχλησε αρκετα.
 
Top