Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[ΚρίτωνΓ]

τέλειωσα τη Γυναίκα του Λωτ. Μόνο καλά λόγια έχω να πω για τη Μπρυραζοπούλου. Ήδη ζαχαρώνω την τριλογία.
@Νικόλας Δε Κιντ και @Έλλη Μ ευχαριστώ πολύ πολύ για την πρόταση. Είχα καιρό να νιώθω αυτό το συναίσθημα που από τη μία σε τρώει να δεις τι γίνεται παρακάτω, από την άλλη θες να κρατήσει όσο το δυνατό πιο πολύ.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα την παναγιά τη γοργόνα του Μυριβήλη.
Αρκετά πιο ωραίο σε σχέση με τη δασκάλα με τα χρυσά μάτια, πιο λυρικό αλλά και πιο ανθρώπινο, κατά κάποιο τρόπο -χωρίς δηλαδή την εξιδανίκευση της δασκάλας που σε μερικά σημεία μου φάνηκε υπερβολική. Ωραίο. Ωραίο.

Θυμήθηκα, επίσης, ότι πρέπει να ξαναδιαβάσω τον άρχοντα των μυγών και αυτό μου έφερε μια κάποια μελαγχολία, γιατί είναι πολλά (τελικά) τα βιβλία που θέλω να ξαναδιαβάσω. Το αναφέρω αυτό γιατί τελείωσα και το σοκαριστικό τίποτα της Teller. Είναι φρικτό, είναι προβοκατόρικο, είναι ενοχλητικό. 170 σελίδες, διάβασμα μιας βραδιάς (δεν έβαλα καν σελιδοδείκτη!), λες, αλλά κυλούν αργά και βασανιστικά, γιατί πολύ απλά δεν θες να πας παρακάτω να δεις τι θα κάνουν τα παλιόπαιδα. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν με το βιβλίο αυτό η συγγραφέας θέλει πράγματι να πυροδοτήσει κάποιον φιλοσοφικό διάλογο σχετικά με τον μηδενισμό (όπως διάβασα δεξιά-αριστερά) ή απλά αν το'χει γράψει για να ταράξει τα νερά και να πουλήσει. Έχω αποφασίσει όμως να το τοποθετήσω σε κάποιο πολύ ψηλό ράφι, να μην το φτάνει κανείς (ούτε γω) για να μη το δω για κάμποσο καιρό και να μην το δει και κανας άλλος άνθρωπος και πάθει τίποτα.

Κάνω ότι δεν διαβάζω αυτά που γράφετε για τη Μπουραζοπούλου γιατί πρέπει να κάνω οικονομία για τον οδοντίατρο και να τελειώσω και τις τρεις στοίβες που είναι πάνω στο κομοδίνο μου...

 

[Έλλη Μ]

@ΚρίτωνΓ Πολυ χαίρομαι που σου αρεσε, αν και οι ευχαριστίες ανηκουν στον @Νικόλας Δε Κιντ που στο πρότεινε. Η τριλογια ειναι πολυ ωραια στο συνολο, το τρίτο βιβλιο ειναι καπως υποδεεστερο -κατα τη γνωμη μου- αλλα διαβαζεται πολυ ανετα και ευκολα.

Κάνω ότι δεν διαβάζω αυτά που γράφετε για τη Μπουραζοπούλου γιατί πρέπει να κάνω οικονομία για τον οδοντίατρο και να τελειώσω και τις τρεις στοίβες που είναι πάνω στο κομοδίνο μου...

Να θυμασαι:

1. Προεχει η στοματικη υγιεινή
2. Επεται η μειωση των αδιαβαστων στο κομοδινο
3. Εχω ακομη δυο αδιαβαστα της Μπουραζοπουλου οποτε εχεις χρόνο μεχρι να τα διαβασω και να καταληξεις να τα παρεις οοοοαλα!!

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ήδη ζαχαρώνω την τριλογία.

Και πολύ καλά κάνεις!!!

Προσωπικά βάζω κατά σειρά προτίμησης 2-1-3! @Έλλη Μ

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Τελείωσα τον θεό Κονανο του Κοντογλου, τρεις ιστορίες με δαιμονια, τελωνια κλπ απο τις οποιες απουσιάζει ουσιαστικη πλοκη. Η ομότιτλη (κι η πιο ενδιαφερουσα) περιγράφει τις προσπάθειες μιας ομαδας προσκυνητών να φτασουν σε ενα μοναστηρι οπου θα κριθουν οι ψυχες τους. Απο τη στιγμη που ξεκινανε εως τη στιγμη που φτάνουν, πεφτοσηκώνονται σε διαφορα μερη. Αυτό. Περπατανε, καταλυουν καπου, περιγραφεται ο τοπος, κοιμουνται, ξυπναν, περπατάνε, καταλυουν κλπ κλπ. Η τριτη, η αμεσως πιο ενδιαφερουσα, ειναι αναδρομη σε πολεμους τηςΑνατολής.

Κατανοω την εποχή που το εγραψε ο Κοντογλου, καθως τον σκληρο και παραβολικο του λόγο. Ο συνδυασμος, ομως, γλώσσας και περιεχομένου, για μενα λειτουργησε ασχημα, δηλαδή καθολου. Μου ηταν εντελως δυσαρεστο και με ενοχλησε αρκετα.

Πρέπει να έχει επηρεαστεί πολύ από Πόε ο Κόντογλου

 

[Έλλη Μ]

Πρέπει να έχει επηρεαστεί πολύ από Πόε ο Κόντογλου

Ενδεχομένως, οπως κι απο τον Λαβκραφτ (οπως διαβαζα). Απο τον πρωτο απέχει παρα πολύ, κατα τη γνωμη μου. Ο Ποε εγραφε ολοκληρωμένα, ειχε πλοκή, ειχε κλιμάκωση η αφήγησή του και ειχε κάτι αποκοσμο, χωρις να με ενοχλεί.
Απο τον δευτερο, δεν θυμαμαι, δεν εχω ξαναδιαβασει Λαβκραφτ απο τα φοιτητικά μου χρόνια. Ασε που δεν με κερδισε και ποτε

 

[Έλλη Μ]

Στον φιλοξενουμενο υπάρχουν τα εξής συστατικά:

• Μια παρέα πέντε ανθρώπων, ενας ομιλος, κάπου στη μεση ηλικία που προσεγγίζουν έναν φοιτητη αρχαιολογίας για να τον χρησιμοποιήσουν ως αντικειμενο παρατήρησης, αφού τον απομονωσουν σε ένα ξενοδοχείο -εθελοντικα.
• Μια αρχαία, ελληνική θεότητα, της οποιας αγνοουσαμε παντελώς την «υπαρξη», προστάτιδα των μυστικών.
• Ένα χειρόγραφο του 10ου αιώνα
• Μια Αλίκη, που κατεβαίνει στα υπόγεια, like down the rabbit hole.
• Έναν Ηλία, πανέμορφο σαν τον Ντόριαν Γκρέυ
• Έναν φόνο αισθητικής Οσκαρ Ουάιλντ
• Noir μυστήριο που ξεδιπλώνεται σαν τον Κιτρινο Φακελο, χωρις να ειναι αστυνομικο μυθιστόρημα ή περιπετεια.
• Τα γεγονότα που περιγράφονται απέχουν 8 χρόνια από την καταγραφή τους ενώ ο επίλογος 12.

Πολύ καλογραμμένο και συνεκτικό μυθιστόρημα, φοβερή έκπληξη, μου αρεσε πάρα πάρα πολύ, σχεδον με κλειστα τα ματια το διάβασα.

 

[Καστάλια]

Πολύ καλογραμμένο και συνεκτικό μυθιστόρημα, φοβερή έκπληξη, μου αρεσε πάρα πάρα πολύ, σχεδον με κλειστα τα ματια το διάβασα.

Χαχα με τελείως κλειστά θα ήταν κομματάκι δύσκολο.

 

[Έλλη Μ]

Με ανοιχτά τα ματια, @Καστάλια , ορθάνοιχτα για την ακριβεια, τελείωσα τον Αλλόκοτο Ελληνισμό του Σινιοσογλου, ενα πολύ ωραιο δοκιμιο για αρκετές, άγνωστες σε μενα, προσωπικότητες. Με εξαιρεση μιας που μαλλον δεν με πολυτράβηξε το εγχείρημά της, τα υπόλοιπα ηταν σχεδόν συναρπαστικα, ιδίως οι προσωπικοτητες του Νεοελληνικου Διαφωτισμου. Δεν θα ξανασχολιασω τα του συγγραφέα, λυπάμαι πολύ που εχει μεινει μόνο ενα βιβλίο του αδιαβαστο, περιμένω εναγωνίως όμως το Prequel του Απομονωτηριου.

 

[Εστελλ]

Εξαιρετικο βιβλιο, απο τα καλυτερα που εχω διαβασει.-

Παρασύρθηκα από τα σχόλια σου και το διαβάζω . Μόλις το ανοίγω και βλέπω μικρές παραγράφους κατάλαβα ότι πρόκειται για πονοκέφαλο. Κάθε παράγραφος περιέχει κάποιο πυκνογραμμενο νόημα ή διαβάζεται κυριολεκτικά; Η έκδοση από κιχλη πάρα πολύ ωραία. Μήπως πρέπει να διαβάσω κάτι άλλο πριν από αυτό ή απλά να συγκεντρωθω να το διαβάσω ως το τελος; Μετά από αυτό έχω σκοπό να διαβάσω και άλλα βιβλία που έχεις προτείνει κατά καιρούς, δεν πτοούμαι. Θα 'πρεπε ίσως θα έλεγε κάποιος (🥲)

 

[Εστελλ]

Και αυτό το σκαθάρι τι ειναι, ένας άλλος Καφκα ; Είναι η σκοτεινή πλευρά του, τα ελαττώματά του;

 

[Έλλη Μ]

Παρασύρθηκα από τα σχόλια σου και το διαβάζω .

Ε κι εσύ !!! Δεν τον ακους τον @Νικόλας Δε Κιντ. Να πω οτι δεν στα 'λεγε;;;

Πολλές φορές ενθουσιαζόμαστε από απόψεις άλλων και περιμένουμε κάτι μεγαλειώδες!

 

[Έλλη Μ]

Και αυτό το σκαθάρι τι ειναι, ένας άλλος Καφκα ; Είναι η σκοτεινή πλευρά του, τα ελαττώματά του;

Δεν διεκρινα τον παραμικρό καφκισμό στο κείμενο, αν θες τη γνωμη μου.>>>
Η σκαθαρίνα του, ειναι η Ζ., η αγαπημένη του, την οποια αναπολει στο τώρα, αλλά αναφέρεται στο τότε, που συγκεντρώνει τη χαρά της ζωής -στα ορια της τρυφηλότητας και της ξεγνοιασιας- αυτή που σκύβει να του δεσει τα κορδόνια (melting), την οποια εχει τη φρόνηση να μην βλεπει ως γυναικα μουσα (κάτι που νομιζω οι περισσότερες γυναικες δεν ονειρευονται ή επιθυμούν, αν και υποπτεύομαι ότι τονώνεται η φιλαρέσκεια και το εγώ) και για την οποια δεν φοβαται να αφησει σχεδόνκακεντρεχεις υπαινιγμους (όπως κάνουμε όλοι, υποπτευομαι για να αντιμετωπίσει την απώλειά της και τον χωρισμο).

Spoiler: Νομιζω ότι

έχω παρασυρθεί κι εγώ με τα σχόλιά μου τόσο, ώστε να το ξεκινησω πάλι απόψε. Να, είδες;; Τέτοια μου κάνω και δεν με ξεχνώ μετα.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα την ιστορία του καθολικισμού του Moisset.
Βιβλίο πολύ εξειδικευμένου ενδιαφέροντος, καταρχάς. Προφανώς δεν απευθύνεται σε όλους, αν και θα'πρεπε εδώ που τα λέμε, επειδή:
Αφενός η ιστορία της καθολικής εκκλησίας (όσο μπορούν να χωρέσουν τέλος πάντων 20 αιώνες σε 450 σελίδες) είναι συγχρόνως και Ευρωπαϊκή ιστορία και έχει ένα ενδιαφέρον να την παρατηρήσει κανείς από την πλευρά ενός εκκλησιαστικού ιστορικού, αλλά και να παρατηρήσει πώς η καθολική εκκλησία διαμόρφωσε (εκούσια ή ακούσια) το σύγχρονο κόσμο.

Αφετέρου (πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου), με προβλημάτισε πάρα πολύ το συγκεκριμένο βιβλίο, ιδιαίτερα το κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του καθολικισμού. Αυτό επειδή οι ίδιοι οι καθολικοί μπήκαν, από τα μέσα του 19ου αι. και εξής, σε μια διαδικασία βαθειάς αυτοκριτικής (την οποία στην Ανατολή δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να την αξιολογήσουμε, πόσο μάλλον να ακούσουμε γι΄αυτή, επειδή οι καθολικοί και ο πάπας ήταν, είναι και θα είναι στον αιώνα τον άπαντα αιρετικοί!!!) και έδειξαν τη θέληση να αλλάξουν εκ βάθρων αντιλήψεις, προκαταλήψεις και αγκυλώσεις αιώνων (σε πολλά και ποικίλα θέματα που εκτείνονται από την εθνική αυτοδιάθεση, την πολιτική, ανθρώπινα/κοινωνικά/εργατικά δικαιώματα έως τη σεξουαλική ελευθερία), για να καταφέρουν να συμβαδίσουν και να ανταποκριθούν στις εσωτερικές απαιτήσεις και αναζητήσεις του σύγχρονου κόσμου. Δεν το έπραξαν όλοι και δεν είχε παντού επιτυχία. Όμως έγινε. Κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο αγκυλωμένη/οι και παρωχημένη/οι και προσκολλημένη/οι σε παρελθοντικά θέσφατα -εντελώς ασύμβατα με τη σύγχρονη πραγματικότητα- είναι η Ανατολή και οι θρησκευτικοί της ταγοί (ιδιαίτερα βλέποντας την πρόσφατη επικαιρότητα).

Δεν είναι έπαινος προς τον καθολικισμό και τη διάθεση αυτοκριτικής που δείχνει (αντιθέτως, υπάρχουν ακόμα πολλά τζίζ). Αλλά, μου έκανε πολύ εντύπωση η παρακάτω διατύπωση (σελ. 433): η ενδόμυχη πίστη χωρίς συμμετοχή στις τελετές της Εκκλησίας έγινε ο κανόνας. Η απώλεια του ενδιαφέροντος για τη λειτουργία, που είναι συνώνυμη της ανίας για πολλά παιδιά και ενηλίκους, πρέπει να σχετικοποιηθεί. Η πλειοψηφία των καθολικών δεν αισθάνεται πλέον υποχρεωμένη να εκκλησιάζεται και γι΄αυτό πρέπει να λάβουμε υπόψη το σιωπηλό πλήθος που πιστεύει στο Ευαγγέλιο και αναγνωρίζει ένα ιδιαίτερο κύρος στον πάπα, προκειμένου να μετρήσουμε την πραγματική θέση της καθολικής εκκλησίας μέσα στην κοινωνία.

Κανονικά, δεν θα'πρεπε να μου κάνει εντύπωση επειδή κι ο ίδιος -χωρίς να το συνειδητοποιήσω ίσως- ακολουθώ την ίδια πρακτική και πολύ συχνά σκέφτομαι (με κάποια πικρία ειν΄η αλήθεια) ότι δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να με τραβήξει σ'αυτόν τον χώρο (ειδικά στο χώρο του ναού, γενικά στο χώρο της Εκκλησίας), επειδή πλέον στα οργανικά και ψυχικά μου μάτια δεν φαντάζει απλά σαν ένα σύστημα απαρχαιωμένο και ασύμβατο με τη σύγχρονη εποχή, αλλά και πεισματικά μονολιθικό, α-νοηματοδότητο (sic) και γαντζωμένο σε θέσεις και πεποιθήσεις που αδυνατούν να ικανοποιήσουν τις υπαρξιακές μου ανάγκες εδώ και τώρα -το ίδιο νομίζω ισχύει για πολλούς. Κι επειδή δεν διαθέτω τόσο πλούσιο λεξιλόγιο ώστε να περιγράψω πόσο απίστευτα κι απύθμενα γελοίο βρίσκω το γεγονός ότι, άνθρωποι που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην κατάκτηση ενός επέκεινα, πιστεύουν ότι ένας (κενός) εκκλησιαστικός τίτλος μπορεί να τους νομιμοποιήσει και να τους δώσει κάποιο άνωθεν κύρος για να βγουν και να πουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι για τις ζωές των συνανθρώπων τους, βάζω εδώ μια τελεία.

 

[Εστελλ]

Ε κι εσύ !!! Δεν τον ακους τον @Νικόλας Δε Κιντ. Να πω οτι δεν στα 'λεγε;;;

Μετά την γκρίνια συγκεντρωθηκα στην ανάγνωση. Αποφάσισα να συνεχίσω από την μέση του βιβλίου. Αποδείχθηκε σοφή κίνηση. Ταυτίστηκα με τα περισσότερα, αν όχι όλα, όσα λέει ο συγγραφεας για τον Παράσχο. Τώρα που κατάλαβα τον τρόπο γραφής και μπήκα στο νόημα του θα το συνεχίσω κανονικά από την αρχή ευθύγραμμα. Πρόκειται πραγματικά για ένα καταπληκτικό βιβλίο που δεν αφηνεις από τα χέρια αν ταυτιστείς. Έχει κάτι το γοητευτικό η γραφή του συγγραφέα που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακόμα.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα την ιστορία του καθολικισμού του Moisset.
Βιβλίο πολύ εξειδικευμένου ενδιαφέροντος, καταρχάς. Προφανώς δεν απευθύνεται σε όλους, αν και θα'πρεπε εδώ που τα λέμε, επειδή:
Αφενός η ιστορία της καθολικής εκκλησίας (όσο μπορούν να χωρέσουν τέλος πάντων 20 αιώνες σε 450 σελίδες) είναι συγχρόνως και Ευρωπαϊκή ιστορία και έχει ένα ενδιαφέρον να την παρατηρήσει κανείς από την πλευρά ενός εκκλησιαστικού ιστορικού, αλλά και να παρατηρήσει πώς η καθολική εκκλησία διαμόρφωσε (εκούσια ή ακούσια) το σύγχρονο κόσμο.

Εμένα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο!

 

[ΜιΛάμπρος]

Το έχεις διαβάσει @Νικόλας Δε Κιντ ??

Εντός θέματος, τελείωσα και το βιβλίο για τον Σιμωνίδη.
Κωνσταντίνος Σιμωνίδης: διαβόητος πλαστογράφος με δράση κατά τον 19ο αιώνα. Εντελώς ενδεικτικά, υποστήριξε δημόσια ότι αυτός "κατασκεύασε" τον Σιναϊτικό Κώδικο, το αρχαιότερο χειρόγραφο της Βίβλου. Περίμενα λοιπόν να διαβάσω μια βιογραφία, που θα μπορούσε να έχει κάτι τις συναρπαστικό -εντελώς ενδεικτικά, σαν το όνειρο του Μεντελέγεφ, που είναι ένα υπέροχο βιβλίο.

Απογοητεύτηκα σφόδρα. Το βιβλίο είναι αλλοπρόσαλλα γραμμένο, από την άποψη ότι ο Schaper φαίνεται ότι προσπάθησε πάρα πολύ να γράψει ένα γοητευτικό κείμενο για μια προσωπικότητα που τον γοήτευσε, αλλά το φόρτωσε με τόσα πολλά περιττά στολίδια, που καταντά κατά περιπτώσεις κουραστικό. Επιπλέον, δεν είναι και τόσο βιογραφικό, από την άποψη ότι, ενώ δεν υπάρχουν καθόλου πληροφορίες για τη ζωή του Σιμωνίδη, η δράση του έχει καταγραφεί μέσα από άρθρα εφημερίδων & περιοδικών, και μέσα από μια βιογραφία που συνέταξε ο ίδιος, αλλά την κυκλοφόρησε με άλλο όνομα εν είδει απολογίας (αντίτυπο αυτής της βιογραφίας υπάρχει στη Γεννάδειο). Απ΄αυτό το υλικό δεν υπάρχει τίποτα μες στο βιβλίο. Πολύ άνετα θα μπορούσε ο Schaper να βάλει αποσπάσματα όλων αυτών των υποθέσεων, για να δούμε κι εμείς πόση αναμπουμπούλα προκάλεσε στον ευρωπαϊκό ακαδημαϊκό κόσμοτούτος ο παράξενος Έλληνας, που παρουσίαζε κουλά χειρόγραφα, τα οποία περνούσαν τους ελέγχους των ειδικών. Αντιθέτως, ο συγγραφέας θεώρησε σκόπιμο να βάλει ένα κεφάλαιο για τον λόρδο Βύρωνα....!

Εν ολίγοις, απογοήτευση.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Εμένα πάντως με έπεισες για τον Μεντελέλέγεφ και το όνειρο του!

 

[Έλλη Μ]

Κωνσταντίνος Σιμωνίδης: διαβόητος πλαστογράφος με δράση κατά τον 19ο αιώνα. Εντελώς ενδεικτικά, υποστήριξε δημόσια ότι αυτός "κατασκεύασε" τον Σιναϊτικό Κώδικο, το αρχαιότερο χειρόγραφο της Βίβλου. .

Αυτός ήταν και η τελευταία προσωπικότητα με την οποια καταπιάστηκε ο Σινιοσογλου, στον Ελληνισμο. Δεν τον γνώριζα καθολου και εντυπωσιάστηκα με τα κατορθώματά του αφενός αλλά και με την κακεντρέχεια με την οποία μιλούσε κι έγραφε γι αυτόν ο Χατζηφώτης.

Τελειωσα τη φυσική ιστορία της καταστροφης του Sebald, ένα εξαιρετικό δοκιμιο με αφορμή διαλέξεις του συγγραφεα στη Ζυριχη (Aεροπορικοι βομβαρδισμοι και Λογοτεχνία) και τη σιωπή γύρω απο αυτά, τη φτωχη λογοτεχνική παραγωγή μεταπολέμικά για τον ακτικτυπο και το τραυμα. Εν συνεχεια, καταπιάνεται με καποιους απο αυτούς των οποίων το εργο βαζει στο μικροσκοπιο.
Σε καμία περισταση δεν γινεται επικριτικός απέναντι στο πώς οι Συμμαχοι αντιμετωπισαν τη χωρα του (ειδικα τα 2 τελευταία χρόνια του πολέμου) αλλά ούτε γινεται απολογητης των Γερμανων. Ομως η σκέψη του ανοιγεται σε διάφορα μονοπάτια, προσπαθωντας να εξηγησει το πόσο λιγο, ελάχιστα, ασχολήθηκε ο γραπτός λόγος με το βαθος του τραυματος που βιωσε ο πληθυσμός και πόσο αγγιξε μόνο την επιφάνεια, απλως καταγράφωντας τα γεγονότα per se ή πόσο οι ανθρωποι αδημονουσαν να προχωρησουν με τη ζωή τους, διχως να αντιμετωπιζουν αυτη την πραγματικότητα, αρνούμενοι σχεδόν το παρελθον.

Ταυτίστηκα με τα περισσότερα, αν όχι όλα, όσα λέει ο συγγραφεας για τον Παράσχο.

Τα εργα του οποίου, φυσικά, εχουν περιπέσει στη ληθη και κάποια θα βρεις στο μεταμπουκ. Υπαρχει πρόθεση να γινει καποια σταχυολόγηση κι ισως να εκδοθει κάτι απο αυτά. Αν σε ενδιαφερει, θα σε ενημερώσω.

Spoiler: Νομιζω ότι

έχω παρασυρθεί κι εγώ με τα σχόλιά μου τόσο, ώστε να το ξεκινησω πάλι απόψε.

Οπότε, το διαβαζουμε μαζι, @Εστελλ

 

[ΜιΛάμπρος]

Εμένα πάντως με έπεισες για τον Μεντελέλέγεφ και το όνειρο του!

Δεν θα το μετανιώσεις. Είναι πολύ ωραίο βιβλίο.

Αυτός ήταν και η τελευταία προσωπικότητα με την οποια καταπιάστηκε ο Σινιοσογλου, στον Ελληνισμο. Δεν τον γνώριζα καθολου και εντυπωσιάστηκα με τα κατορθώματά του αφενός αλλά και με την κακεντρέχεια με την οποία μιλούσε κι έγραφε γι αυτόν ο Χατζηφώτης.

Η δουλειά που έχει κάνει ο Σινιόσογλου είναι πολύ πιο λεπτομερής σε σχέση με τον Schaper, που υποτίθεται ότι έχει γράψει βιογραφία. Να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι που ή πότε άκουσα πρώτη φορά για τον Σιμωνίδη, πάντως φαίνεται ότι ήταν πολύ sui generis προσωπικότητα και του αξίζει μια πολύ καλύτερη βιογραφία.

Τελειωσα τη φυσική ιστορία της καταστροφης του Sebald,

Υπάρχει μια εφαρμογούλα στο πι-σι που λέγεται αυτοκόλλητες σημειώσεις, όπου έχω φτιάξει ένα post-it με τις αγοραστικές βιβλιο-προτεραιότητες. Ο Sebald, τον οποίον έμαθα από σένα και σ'ευχαριστώ τα μάλα, είναι μέσα σ΄αυτές. Προς το παρόν αγοράζω Τόλκιν και Καμιλλέρι και Ντύλαν Τόμας

Spoiler: τρομάρα μου

(εγώ που κάνω οικονομία -τρομάρα μου....)