Σήμερα πήρα δύο βιβλία με την επιταγή του ΟΑΕΔ. Το πρώτο που επέλεξα είναι ολοκαίνουρια έκδοση και είναι Ρώσος συγγραφέας, σύγχρονος! Το λέω με ενθουσιασμό γιατί υπάρχουν ελάχιστα μεταφρασμένα βιβλία σύγχρονων Ρώσων συγγραφέων. Το βιβλίο είναι το ΤΕΧΤ και είναι του Dmitry Glukhovsky.
Μόσχα, 2016. Ο Ιλιά αποφυλακίζεται ύστερα από επτά ολόκληρα χρόνια και επιστρέφει σπίτι του. Αλλά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Η μητέρα του έχει μόλις πεθάνει, η κοπέλα του έχει βρει έναν άλλο σύντροφο και ο παιδικός του φίλος τον αντιμετωπίζει με καχυποψία. Ο Ιλιά, αδικημένος και απογοητευμένος, πνίγει τη θλίψη του στο αλκοόλ και, κάποια στιγμή, ωθούμενος από μια ανεξέλεγκτη φρενίτιδα, αποφασίζει να λογαριαστεί με τον Πέτια, τον αξιωματικό της δίωξης ναρκωτικών που τον οδήγησε πίσω από τα κάγκελα.
Και πράγματι, προβαίνει σε μια οριακή πράξη. Αμέσως μετά αποσπά το κινητό τηλέφωνο του αστυνομικού και, με τη συσκευή πλέον στην κατοχή του, ο Ιλιά τρυπώνει στο παρελθόν του.
Και όταν αρχίζει να λαμβάνει αγωνιώδη μηνύματα από τους οικείους του Πέτια, από τηνεγκυμονούσα Νίνα επίσης, ο Ιλιά δεν διστάζει να απαντήσει εκείνος στη θέση του. Σταδιακά υιοθετεί μια ξένη ταυτότητα και εισχωρεί στη ζωή του ανθρώπου που εκδικήθηκε. Ο Ντμίτρι Γκλουχόφσκι, ανατέμνοντας ανατριχιαστικά τη σύγχρονη Ρωσία, διαπλέκει τα πεπρωμένα δύο νεαρών αντρών που είναι ένοχοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.Το ΤΕΧΤ είναι ένα ρεαλιστικό κοινωνικό μυθιστόρημα γραμμένο από τον ΝτμίτριΓκλουχόφσκι. Αυτό το βιβλίο, στο μεταίχμιο του θρίλερ, του νουάρ και του δράματος, αφηγείται τη σύγκρουση των γενεών, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα και μια μάταιη τιμωρία. Η δράση εκτυλίσσεται στη σύγχρονη Μόσχα και τα προάστιά της. Το κινητό τηλέφωνο έχει γίνει για την ψυχή η εφεδρική της αποθήκη.
Μέσα σε αυτό βρίσκονται οι πιο φωτεινές μας αναμνήσεις – κρατάμε το γέλιο μας στις φωτογραφίες και τις ευτυχισμένες μας στιγμές στα βίντεο. Στα μέιλ και στα μηνύματα κρατάμε τις νουθεσίες της μητέρας μας και τα επαγγελματικά μας μυστικά. Στα ιστορικά των μπράουζερ βρίσκεται ό,τι μας ενδιαφέρει πραγματικά.
Στα τσατ βρίσκονται οι ερωτικές εξομολογήσεις και οι αποχαιρετισμοί, τα αποτυπώματα των πειρασμών και οι μαρτυρίες των αμαρτιών μας, τα δάκρυα και οι πίκρες μας. Τέτοια είναι η εποχή. Εικονίδια, βίντεο, κείμενο. Το κινητό είμαι εγώ. Όποιος πάρει το κινητό μου, για τους άλλους θα γίνει εγώ. Κι όταν εκείνοι το καταλάβουν, θα είναι πια πάρα πολύ αργά. Για όλους.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Το δεύτερο βιβλίο που επέλεξα είναι το Βροχή, του Somerset Maugham. 'Ηθελα εδώ και καιρό να το πάρω και τώρα βρέθηκε η ευκαιρία.
"Έξω έβρεχε, έβρεχε αδιάκοπα, ανελέητα, με μια άγρια μοχθηρία, πολύ κοντινή στα ανθρώπινα πράγματα".
Η Βροχή είναι ίσως η καλύτερη νουβέλα που έγραψε ο Σόμερσετ Μωμ. Συμμορφώνεται στον γνώριμο τρόπο που ο Μωμ αναπτύσσει τις ιστορίες του - με αρχή, μέση και τέλος.
Η δημοτικότητα της ιστορίας υπήρξε ιδιαίτερα ανθεκτική στο πέρασμα των χρόνων από την πρώτη δημοσίευσή της το 1921. Έχει περιληφθεί σε πάμπολλες ανθολογίες, έχει γίνει αρκετές φορές ταινία και έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα στο θέατρο. Την ηρωίδα Σέηντι, μια πόρνη που αγαπά τις διασκεδάσεις, έχουν ενσαρκώσει στην οθόνη η Τζόαν Κρώφορντ, η Γκλόρια Σουώνσον και η Ρίτα Χέυγουερθ.
Ένα πλοίο με κατεύθυνση την Άπια των νήσων Σαμόα στον Νότιο Ειρηνικό αγκυροβολεί κοντά στο Πάγκο-Πάγκο, καθώς υπάρχει υποψία για επιδημία χολέρας, και επιβάλλεται καραντίνα για να αποφευχθεί η εξάπλωσή της.
Ανάμεσα στους επιβάτες υπάρχουν και δύο ζευγάρια που ταξιδεύουν στην πρώτη θέση. Ο Μακφαίηλ είναι ένας καλόκαρδος γιατρός, που προτιμά να αντιμετωπίζει τα πράγματα με ηρεμία και να μη χώνει τη μύτη του στις υποθέσεις των άλλων. Οι Ντέηβιντσον όμως αντιπροσωπεύουν το εντελώς αντίθετο: ως ιεραπόστολοι με θρησκευτικό φανατισμό, είναι άκαμπτοι ηθικολόγοι και ηχηρά ενάντιοι στα ήθη και τα έθιμα των ντόπιων. Ο ιερωμένος προσπαθεί απεγνωσμένα και βίαια να σώσει την Σέηντι, οι ισορροπίες όμως ανατρέπονται απροσδόκητα. Και εδώ, όπως και σε άλλα έργα του, ο Μωμ επιτίθεται στην ιεραποστολική ηθική και επικροτεί εκείνους που ζουν για τις απολαύσεις της ζωής.
Το αποπνικτικό περιβάλλον του νησιού και του ξενώνα όπου αναγκαστικά διαμένουν ενισχύεται από τη βροχή που πέφτει βασανιστικά όλη μέρα. Σαν να επαναλαμβάνει μονότονα και πεισματικά πως δεν υπάρχει διαφυγή απ ό, τι είναι προδιαγεγραμμένο και πως η φύση θα ακολουθήσει μοιραία την πορεία της.