Να ξέρεις ότι αγωνιώ.
να ξερεις, εχω γελασει παρα πολύ με την Κυβεριάδα, μεχρι τη μεση του, τουλαχιστον.Να ξέρεις ότι αγωνιώ.
Τα οποία περιμένω σημερααυριομεθαυριο.Όμως αυτό, μια παραλλαγή του Δον Κιχώτη, αρκετά ευχάριστο, έχει τα στοιχεία που ψάχνεις.
Καταλήγω όμως και προτείνω θερμά τον Κύριο του Φωτός.
Νομιζω οτι τα χρονικα ειναι πραγματικα αρισουργηματικο βιβλιο.Τα Χρονικα του Αρη (Ρεη Μπραντμπερυ) και το Η Κοιλαδα της Λασπης, το πρωτο βιβλιο της τριλογιας του Δρακου της Πρεσπας, της Ιωαννας Μπουραζοπουλου!
Τα χρονικά του Αρη είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Το θεωρώ όπως και η Έλλη αριστούργημα και τις ιστορίες του, τη μία καλύτερη από την άλλη!Και εφυγα απο εκει με Τα Χρονικα του Αρη (Ρεη Μπραντμπερυ) και το Η Κοιλαδα της Λασπης, το πρωτο βιβλιο της τριλογιας του Δρακου της Πρεσπας, της Ιωαννας Μπουραζοπουλου!
Το αγόρασα και εγώ. Το είχα παραγγείλει με το ωραίο εξώφυλλο που αναφέρεις, αλλά μετά σκέφτηκα να κάνω μια αναζήτηση εδώ και είδα ότι γράφεις θετική κριτική για την μετάφραση του Ισαρη, οπότε εν τέλει αγόρασα αυτό. Τελικά δεν έκρινα ένα βιβλίο από το εξώφυλλο (είπα να πω και την βλακεια μου να μην χάσω την ευκαιρία).Moυ αρέσει πολύ το εξώφυλλο των εκδόσεων Δώμα, καλύτερα από του Gutenberg που διαβασα περυσι. Η μεταφραση του Ισαρη είναι πραγματικά αξιολογη, δεν αφηνεις το κειμενο από τα χερια σου. Περιλαμβάνει και τη μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο’) την οποία αφησα για τα γηρατεια μου, σε πολλές δεκαετίες από τώρα.
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, έχω δει την ταινία μου άρεσε. Για μια στιγμή νόμιζα ότι αναφερόσουν σε κάποιο έργο από τις αδερφές της Γουλφ. Μετά συνειδητοποίησα καθώς έγραφα ότι μιλάς για τον Ντίκενς. Που και πάλι λάθος καθώς τα αδέρφια της δεν έγραψαν κανενα βιβλίο. Την μπερδεύω πάντα με την άλλη συγγραφέα (Τζέιν Οστιν)Κι εγω σημερα παρελαβα τις Μεγαλες Προσδοκιες, στην εξαιρετικη εκδοση απο Πολις. Η Γουλφ, διαβαζα, τον εκραζε πολυ, αλλα δεν της εχω εμπιστοσύνη.
Νομιζω οτι ο Ντικενς, εγραφε μαγικά και με φοβερή αμεσότητα.Της αδερφής της ωστόσο (αν δεν κάνω λαθος) μου άρεσε πολύ το βιβλίο ανεμοδαρμενα ύψη πάρα τους χαρακτήρες που πολύ απεχθάνονται, εγω δεν θυμαμαι να αντιπάθησα κάποιον χαρακτήρα. Μου ειχε κάνει εντύπωση η ιδιοσυγκρασια τους. Τότε ήμουν προς το τέλος της εφηβείας, ισως για αυτό μου άρεσαν οι τοξικο-δραματικες σχέσεις.
Διορθώθηκα πιο πανω. Το έχω ακόμη το βιβλίο αλλά δεν θα το ξαναδιάβαζα, too much, και πλέον κάποια πράγματα τα έχεις ζήσει ή τα βλέπεις γύρω σου και λες ε όχι και στην λογοτεχνία τόσο δράμα. Δραματικός κορεσμόςΝομιζω οτι ο Ντικενς, εγραφε μαγικά και με φοβερή αμεσότητα.
Τα Ανεμοδαρμένα υψη, που ειναι επίσης εξαιρετικη λογοτεχνια, ειναι της Εμιλυ Μπροντέ της οποίας η αδερφή εχει γραψει το Τζέην Έυρ, ενα βιβλιο που κι εμενα με συγκλονισε, ως παιδι
Το αυτο γι αυτο.Αυτό.
Δεν γινόταν να μην το πάρω....