Ο Νόλλας είναι από τους αγαπημένους μου διηγηματογράφους! Κάθε φορά που διαβάζω ένα διήγημά του , νιώθω ότι μπαίνω σε ένα βαγόνι του μετρό και… ξεκινάει σιγά σιγά η ιστορία.
Εχει αυτό το αστικό, το καθημερινό.. οι ιστορίες του είναι μικρά ταξίδια στην πόλη.
Καταπιάνεται με όλα, φιλοσοφεί , χωρίς να ξεφεύγει και να αναλώνεται σε εκτενείς περιγραφές. Είναι εκεί που πρέπει, στον βαθμό που πρέπει. Σαν να σου κλείνει το μάτι συνωμοτικά. Η ταπεινή μου γνώμη.
Εχω αδυναμία στη «Πολυξένη»…θα μπορούσες να αρχίσεις με αυτό… ωστόσο και το «Τρυφερό δέρμα» είναι μια καλή επιλογή . Δεν σχολιάζω καθόλου το μυθιστορηματικό του έργο γιατί δεν έχω ασχοληθεί ακόμη με αυτό το κομμάτι.
Με το καλό να τον «γνωρίσεις» και πού ξέρεις, ίσως καταλήξεις κι εσύ με την προσεγμένη και χρηστική έκδοση του Ικαρου «Οι ιστορίες είναι πάντα ξενες».
καλές αναγνώσεις !
)
) και τον "Ζυθοποιό του Πρέστον" του Καμιλέρι.
)