Έχει να κάνει με τον Διαφωτισμό, Μακρυγιάννη.
Ο Χριστιανισμός, όπως κι όλες οι Αβρααμικές θρησκείες, υπήρξε από την αρχή μια θρησκεία η οποία πρέσβευε δογματικές αλήθειες. Στα Αρχαία Χρόνια ο πολυθεϊσμός έδινε έυφορο έδαφος στην αναζήτηση της αλήθειας. Πήγαινες, λόγου χάρη, στην Αίγυπτο, έλεγες, τί έχουμε εδώ; τον Άμονα Ρα; θα του κάνω κι αυτουνού μια προσφορά. Κι ομοίως ήσουν έτοιμος να φιλοσοφήσεις κι εκεί, να επεξεργαστείς την δική τους αλήθεια, να πάρεις ιδέες κτλ.
Ο Χριστιανισμός έφερε μια δογματική αλήθεια: η αλήθεια είναι αυτή εδώ. Μας την υπαγόρευσε ο θεός, την βάλαμε σε αυτό το βιβλίο. Δεν υπάρχει άλλος αληθινός θεός κι ούτε άλλη αλήθεια πέρα από αυτήν εδώ πέρα.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η Δύση να πέσει σε έναν μακρύτατο και βαθύ μεσαίωνα. Όπως είπε κάποτε κι ο Άρθουρ Κλαρκ, αν δεν είχε υπάρξει ο χριστιανικός μεσαίωνας σήμερα θα πετούσαμε στα αστέρια.
Όπως και να έχει, ύστερα από ένα παρατεταμένο σκοτάδι με πολύ τύφλα, αίμα και βάσανο (κυνήγι μαγισσών, βασανιστήρια, συγχωροχάρτια κτλ.) οι άνθρωποι θελήσαν να γυρίσουν πίσω και να δουν πού πήγε στραβά και να ξαναπιάσουν το νήμα από εκεί που το αφήσαν.
Δεν είχε και ιδιαίτερη δυσκολία να δεις πού πήγαινε καλά το πράγμα. Αρχίσανε να μελετούν και να αντιγράφουν την Αρχαία Ελλάδα, από την φιλοσοφία της μέχρι την αρχιτεκτονική της. Τέτοιες προσπάθειες να σκορπιστεί το έρεβος και να ξανάρθει το φως ονομάστηκαν Αναγέννηση κι αργότερα Διαφωτισμός.
Βέβαια, ο Χριστιανισμός έμεινε αμανάτι, αλλά τουλάχιστον οι κοινωνίες μπόρεσαν να κινηθούν έξω από τον δογματισμό που αυτός επέβαλε για μακριούς αιώνες.
Εξού και ενώ στα χρόνια της εξάπλωσης του Χριστιανισμού τα αρχαία αριστουργήματα καταστρέφονται και τα κείμενα χάνονται, στα χρόνια της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού τα λίγα κείμενα που απέμειναν αντιγράφονται κι εξαπλώνονται.