Προτάσεις για βιβλία εσωτερικού μονολόγου

[Αμοντιλιάδο]

Μερικές προτάσεις για βιβλία εσωτερικού μονολόγου:


Το Υπόγειο, του Ντοστογιέφσκι: το αγαπημένο μου έργο του, ένα βιβλίο που λατρεύω και το θεωρώ συγκλονιστικό.

Η Τριλογία του Μπέκετ( Μολλόυ, Ο Μαλλόν Πεθαίνει, Ακατανόμαστος): Το πρώτο μου άρεσε πολύ, τα άλλα δύο όχι και τόσο, ωστόσο σαν τριλογία θεωρείται από τα σημαντικότερα έργα του προηγούμενου αιώνα. Με επιφύλαξη, γιατί αυτά παραείναι αφαιρετικά, και δεν έχουν πλοκή- κυριολεκτικά!

Καθώς Ψυχορραγώ, του Φώκνερ: αριστούργημα, απλά. Επίσης, και το Sound and Fury του ίδιου, που δεν το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι κορυφαίο -θα το αρχίσω σύντομα.

Ο Φύλακας στη Σίκαλη, του Σάλιντζερ, έχει αρκετά έντονα το στοιχείο αυτό, και είναι εξαιρετικό.

Τα Κύματα, της Γουλφ, ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό της έργο.

Αυτά για την ώρα από μένα, θα επανέλθω αν θυμηθώ περισσότερα.

 

[Φεγγαράδα]

Η Πείνα και το Υπόγειο ήταν αγαπημενα και πολυσυζητημένα στον καιρό και της δικής μου βιβλιόφιλης νεολαίας.( 1950) Ο Φύλακας της σίκαλης ήταν τοπ 1 στην Αμερική εδώ δεν τον ξέραμε καθόλου ίσως ήταν θέμα μετάφρασης δεν ξέρω. Τελευταία δηλ πρινβ καποια χρόινια που επιχείρησα να το διαβάσω μου φάνηκε τόσο ξεπερασμένο ...

 

[Χρυσηίδα]

Εκτός από τα Κύματα της Γουλφ, εσωτερικό μονόλογο έχουν η Κυρία Ντάλογουέι και το Μέχρι το Φάρο (της ίδιας).

 

[Φαροφύλακας]

Πιστεύω πως σε όποιον αρέσει ο Καμή, μπορεί να τού αρέσει κι "Ναυτία" τού Σαρτρ.

 

[Φένια]

Αν και το εν λόγω δεν είναι το αγαπημένο μου λογοτεχνικό είδος, δεν μπορώ παρά να αναφέρω το μνημειώδες "Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο" του Μαρσέλ Προυστ (A la Recherche du Temps Perdu). Προειδοποιώ όποιον αποπειραθεί να το διαβάσει ότι είναι ογκωδέστατο και τόσο συμπυκνωμένο, ώστε η ανάγνωσή του να αποτελεί άθλο (πόσω μάλλον η συγγραφή του). Προσωπικά, έχω διαβάσει μόνο το πρώτο μέρος (Από την Πλευρά του Σουάν- Du Cote de chez Swann), στην εξαιρετική μετάφραση του Παύλου Ζάννα (εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα).
Επ΄ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά στο περίφημο "ερωτηματολόγιο του Προύστ". Εδώ είναι στα γαλλικά, αλλά μπορείτε να το βρείτε και σε άλλες γλώσσες.

Και μια αναφέρετε τον (πολυαγαπημένο μου) Σαρτρ, εκτός από τη Ναυτία, αξίζει να διαβάσετε την αυτοβιογραφία του, "Οι Λέξεις" (Les Mots).

 

[Φεγγαράδα]

Παιδιά, η Ναυτία είναι το δυσκολότερο, οι Λέξεις ένα σκαλί πιό κάτω σας συνιστώ για ν άρχίσετε μαζί του τα θεατρικά Τα βρώμικα χέρια κλπ φοβερά... Τα λέει όλα όλη του η (σκληρή)φιλοσοφία είναι εκεί μέσα. Γιατί έχει μπει στο περιθώριο τα τελευταία χρόνια δεν ξέρω. Εγώ συτμμερίζομαι με τη Φένια τη αγάπη της στο Σαρτρ. "Το αποτέλεσμα μετράει" Ετσι Φένια?

 

[Λορένα]

Το υπογειο το ειδα σε προσφορα πεντε ευρω και δεν το πηρα..:λυγμ:

Μετα το "εγκλημα και τιμωρια", η αληθεια ειναι οτι πιστευα οτι δεν υπαρχει αλλο καλυτερο

Να τωρα..

 

[Φαροφύλακας]

"Το Υπόγειο" ήταν σε προσφορά;! σε κάποια σειρά, δηλαδή; Γιατί εγώ δεν έτυχε να το δω.

 

[Γαία]

Μιας και πιάσατε Ντοστογιέφσκι να προτείνω το "Ένα γλυκό κορίτσι". Εναλλακτικά θα το βρείτε ως "Μια αινιγματική αυτοκτονία". Ο εσωτερικός μονόλογος ενός τύπου που αφηγείται τη σχέση του με την γυναίκα του που αυτοκτόνησε, προσπαθώντας να δώσει εξήγηση σ' αυτό που συνέβη. Ταυτίζεσαι με τους ήρωές του, χωρίς να μοιάζεις πραγματικά.

 

[Λορένα]

"Το Υπόγειο" ήταν σε προσφορά;! σε κάποια σειρά, δηλαδή; Γιατί εγώ δεν έτυχε να το δω.

Ηταν μαζι με τις αλλες προσφορες βιβλιων στην εκθεση βιβλιου. Θυμαμαι πως περασα δυο φορες απο το κιοσκι και τελικα δεν το πηρα

 

[Ιαβερης]

Το Υπόγειο, του Ντοστογιέφσκι: το αγαπημένο μου έργο του, ένα βιβλίο που λατρεύω και το θεωρώ συγκλονιστικό.

Η Τριλογία του Μπέκετ( Μολλόυ, Ο Μαλλόν Πεθαίνει, Ακατανόμαστος): Το πρώτο μου άρεσε πολύ, τα άλλα δύο όχι και τόσο, ωστόσο σαν τριλογία θεωρείται από τα σημαντικότερα έργα του προηγούμενου αιώνα. Με επιφύλαξη, γιατί αυτά παραείναι αφαιρετικά, και δεν έχουν πλοκή- κυριολεκτικά!

Καθώς Ψυχορραγώ, του Φώκνερ: αριστούργημα, απλά. Επίσης, και το Sound and Fury του ίδιου, που δεν το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι κορυφαίο -θα το αρχίσω σύντομα.

Ο Φύλακας στη Σίκαλη, του Σάλιντζερ, έχει αρκετά έντονα το στοιχείο αυτό, και είναι εξαιρετικό.

Τα Κύματα, της Γουλφ, ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό της έργο.

Αυτά για την ώρα από μένα, θα επανέλθω αν θυμηθώ περισσότερα.

Αμον,θυμαμαι πριν καιρο ειχα παρει το ''Βουη και Μανια'' του Φωκνερ απο τη σειρα ''Νομπελιστες'',επιχειρησα να το διαβασω,αλλα το πρωτο μερος με σκοτωσε κυριολεκτικα,εκει που μιλαει σε πρωτο προσωπο το καθυστερημενο παιδι,τα λεγε τοσο μα τοσο μπερδεμενα που δεν μπορουσα να παρακολουθησω τη πλοκη με τιποτα,τα'χασα!και το παρατησα,μπορει στη συνεχεια να γινεται πιο καλο,αλλα ποτε δεν το'μαθα και δεν ξερω αν θα το ξαναπιασω στο χερι μου!

 

[Αμοντιλιάδο]

:χαχαχα:

Παιδιά, το είχα πάρει κι εγώ πριν κάτι μήνες, διάβασα μερικές σελίδες και το άφησα, γιατί είχα διαβάσματα και δεν ήμουν σε φάση για κάτι τόσο βαρύ. Είναι πολύ δύσκολο βιβλίο, αλλά είμαι σίγουρος ότι αξίζει τον κόπο. Πλέον που έχω διαβάσει το "Καθώς Ψυχορραγώ" και είμαι πιο εξοικειωμένος με τη γραφή του Φ. φαντάζομαι ότι θα το βγάλω.

 

[Σόφκι]

Ηταν οντως το υπογειο στο φεστιβαλ βιβλιου με 5 ευρω..Εγω το πηρα και ειναι το επομενο που θα διαβασω ))

 

[Μελουζίνα]

Λορένα, μην ανησυχείς. Το "Υπόγειο" το έχει σε προσφορά η Πρωτοπορία με 3,95 ευρώ.

Και ο "Υπέροχος Γκάτσμπι" του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ πρέπει να ανήκει σε αυτό το είδος.

 

[Γλωσσολάγνος]

Μελουζίνα, ο Γκάτσμπι, που τον έχω διαβάσει, δεν πιστεύω ότι ανήκει σ' αυτό το είδος. Από πού το συμπεραίνεις αυτό;

 

[Μελουζίνα]

Το είχα διαβάσει πριν αρκετά χρόνια στα αγγλικά και απ' ό,τι θυμάμαι χρησιμοποίησε μια τέτοια τεχνική ο Φιτζέραλντ (Λες να με απατά η μνήμη μου;). Ξέχασα να πω ένα άλλο που ακολουθεί αυτήν την τακτική του εσωτερικού μονόλογου : Το "Οδυσσέας" του Τζέιμς Τζόυς. (Πάλι στα αγγλικά το είχα διαβάσει.)

 

[Φένια]

Κατάφερες να διαβάσεις τον Οδυσσέα? Μα, είσαι η Wonderwoman!

Μόλις σκέφτηκα ότι δεν είναι όλα τα βιβλία εσωτερικού μονολόγου βαρετά. Υπάρχει ένα κορυφαίο, ψυχολογικό θρίλλερ. Το Στρίψιμο της Βίδας (Turn of the Screw), του Χένρυ Τζαίημς. Δεν έχω διαβάσει άλλο μονόλογο που να με καθηλώσει έτσι. Απλώς αριστούργημα! Αν τα αγγλικά σας είναι πολύ καλά, δοκιμάστε το στο πρωτότυπο, πρόκειται για υπόδειγμα τελειότητας της αγγλικής γλώσσας. Αλλά, προειδοποιώ, είναι δύσκολο.

 

[Γλωσσολάγνος]

Παίδες, νομίζω ότι εχουμε παρανοήσει τελείως το "stream of consciousness" και τείνουμε να εντάξουμε σε αυτό σχεδόν κάθε μυθιστόρημα που έχει γραφτεί. Να το επαναπροσδιορίσουμε λίγο; [ Κάποιος ειδικότερος από μένα στη θεωρία τής λογοτεχνίας ισως; ]

Φένια, το έχω διαβάσει στα Αγγλικά το Στρίψιμο, όντως καταπληκτικό, αλλά δεν το βάζω με τίποτα στο συγκεκριμένο είδος.

 

[Μιχαλιος]

Το αγαπημένο μου είδος βιβλίων...
Το Υπόγειο ναι πολύ πολύ ωραίο!
Νομίζω στο ίδιο στιλ είναι και ο "Ο Νάνος" τού Περ Λάγκερκβιστ
και "Το ημερολόγιο ενός τρελού" του Γκόγκολ. Τα προτείνω και τα δυο

 

[Μελουζίνα]

Έχει δίκιο για το "Στρίψιμο" ο Λάγνος. Σχετικά με την υπόθεση Λάγνε, ιστορία φαντασμάτων δεν ήταν, αν θυμάμαι καλά;