Προτάσεις για ταινίες

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είδα το τελευταίο Ιντιάνα Τζόουνς...
Οκ, θα πω μόνο αυτό.
Το Χόλυγουντ μπορεί να καταστρέψει κάθε καλή ιδέα του παρελθόντος. Η ταινία "υποφέρει" από έλλειψη φρεσκάδας και έμπνευσης, ενώ για να κερδίσει το χαμένο έδαφος ανακατώνει ένα σωρό στοιχεία και ιδέες της Αρχαίας Ελλάδας, και φτιάχνει εν τέλει έναν αχταρμά μύθων, θρύλων και ιστορικών γεγονότων που ΄χοι μόνο δεν προκαλούν ενδιαφέρον αλλά σε ορισμένα σημεία γίνονται και εκνευριστικά.

Μόνος διασωθέντας, ο Χ. Φορντ, όπου ο ρόλος του καθηγητή Τζόουνς μάλλον έχει περάσει στο DNA του και έτσι αποδίδει ένα πραγματικά γερασμένο ήρωα σχεδόν άψογα.

 

[Χρυσόστομος]

Ειδα το "Ουδεν νεωτερο απο το δυτικο μέτωπο" Η ταινια βεβαια είναι βασισμενη στο αριστουργημα του Ρεμαρκ. Στο μονο που παρεκκλινει του βιβλιου ειναι οτι στην ταινια εχουν προστεθει καποιες σκηνες που μας δειχνει τις διαπραγματευσεις που γινονταν για ανακωχη, κατι που δεν υπηρχε στο βιβλίο οπως και το τέλος που είναι λιγο παραποιημένο. Κατα τα άλλα η ταινία είναι πιστή στο πνεύμα του βιβλίου, μας μεταφερει ολην την κολαση και την φρίκη του πολέμου. Εκπληκτική φωτογραφία, κατι πλάνα κινηματογραφικά τέλεια και μια αριστουργηματική μουσική υπόκρουση. Με μια αληθοφανεια και μια ωμότητα που κάνει το στομαχι σου να σφιγγεται και μου θυμισε το πρωτο δεκαπενταλεπτο απο τον στρατιωτη Ραιαν. Οποιος έχει γερό στομάχι του προτεινω να την δει.

 

[Έλλη Μ]

Η τελευταία ταινία που ειχα δει σχετικά με το ολοκαύτωμα, το 2015, ήταν το ουγγρικο «ο γιος του Σαούλ» κι ηταν συγκλονιστική. Εκει, ο σκηνοθέτης, χωρίς κανένα γενικό πλάνο του στρατοπέδου παρά μονο από την οπτική του πρωταγωνιστή, περιορίζει αυτό που βλέπει ο θεατής σε αυτή την οπτική, σαν να είναι η καμερα κολλημένη στον ώμο του, κάπου παραπίσω ή σαν να κινηματογραφούνται όλα μεσα από τα ματια του και ταυτόχρονα με κοντινα πλάνα στον ιδιο τον πρωταγωνιστή, αποτυπώνει το ολοκαυτωμα χωρις να το κινηματογραφει, το αντιλαμβανεσαι όμως γιατι ο ηχος αποκαλυπτει ό,τι η εικονα αποκρύπτει.

Με τη ζώνη ενδιαφεροντος που ειδα πρόσφατα, επανεπιβεβαιωθηκε η πιστη μου στο ότι πρεπει να συνεχιζεται να παραγεται τεχνη που αφορα το Ολοκαυτωμα γιατι είναι ανεξαντλητο θεμα κι ετσι πρεπει να μεινει. Και σε αυτή, η φρίκη του Ολοκαυτωματος δεν αποτυπώνεται στην οθόνη, αλλά καταμαρτυρείται από τους ήχους, υπαινισσεται από τα τρενα που καταφθανουν, τους καπνούς και τα φουγάρα που υψώνονται στον ουρανο ως αντιστιξη στην παραδεισενια μακαριοτητα της οικογενειας και του σπιτιου (που γειτνιαζει με το κρεματοριο). Σε πρώτο πλάνο είναι η ζωή αυτών των ενοικων, του διοικητη του Αουσβιτς Ρουντολφ Ες (απλη συνωνυμία με τον υπουργο του Χιτλερ), της γυναικας και των παιδιων τους, διαμορφωνοντας το δικο τους Lebensraum, σε πληρη συμπνοια με την ιδεολογία του ναζισμου.

Το εντυπωσιακό δεν είναι τόσο η συνυπαρξη αυτων των εικόνων και συνθηκων, εντός μερικων εκατονταδων μέτρων, ουτε η δηθεν αγνοια κι η άρνηση. Το εντυπωσιακο είναι ότι, όπως το οτιδηποτε, έτσι και το κακό μπορει να είναι και κοινότοπο, μπορει να υπαρχει οπουδηποτε, οποτεδηποτε, για οποιονδηποτε λόγο. Ο διοικητης, όσο μπορει να είναι καλός, γραφειοκρατης διοικητής και υπάλληλος του Χιτλερ, άλλο τοσο μπορει να είναι καλος, τρυφερος πατέρας, χωρις να υπάρχει αντιφαση σε αυτή την εικόνα.

Φοβερη σκηνοθεσια, φοβερη σκηνογραφια που καταφερνει, ακομη και με ομορφα, περιποιημενα, λουλουδάτα, τετραγωνα πλάνα, να σου δημιουργει την αισθηση του αποκοσμου και του κακου.

 

[Ιαβερης]

Μου άρεσε η Ζώνη του Ενδιαφέροντος όμως δεν μπορώ να πω ότι με καθήλωσε. Σε σχέση δηλαδή με τη Λίστα του Σίντλερ ή την Επιλογή της Σόφι (μακράν η καλύτερη ερμηνεία της Μέριλ Στριπ) η ΖτΕ μου φάνηκε κάπως μουντή.

 

[Έλλη Μ]

Η λιστα του Σίντλερ ειναι μια πραγματικα οσκαρικη ταινια με πολυ καλη ποσόστωση συγκίνησης, μαυριλας, μελω και ηρωισμου.
Η ζωνη ενδιαφεροντος, ειναι τελειως διαφορετικο πραγμα.

 

[Ιαβερης]

Ήταν ψυχρή, αυτό. Έχει νόημα εφόσον δείχνει την ιστορία από την πλευρά των ναζί και ο σκηνοθέτης σίγουρα έκανε καταπληκτική δουλειά ως προς αυτό.

 

[Έλλη Μ]

Ηταν ψυχρή, εχεις δικιο.

Δεν στεκομαι στο οτι δεν επικαλειται, με καταφανη τροπο, το συναισθημα (που, γενικα, το εκτιμω). Εξαλλου, για πολυ κοσμο, αυτο επικαλειται και με λιγοτερο προδηλους τρόπους.

Παρολ' αυτα, δεν νομίζω οτι προθεση της ταινιας ειναι η παρουσιαση της οπτικης και της καθημερινότητας ενος ναζι διοικητη οσο η επαναφορα στο προσκηνιο, μιας πολυ γνωστης θεωριας περι κοινοτοπιας του κακου, της Αρεντ. Η θεση της Αρεντ, παρακολουθωντας στενα τη δικη του Άιχμαν (νομιζω κυκλοφορει και σε βιβλιο το χρονικο αυτης της δικης), χωρις να υποβιβαζει τα ναζισυικα εγκληματα και τις ευθυνες του ιδιου του Άιχμαν, ηταν η διαπιστωση πως ενας απολυτα ρηχος, κοινοτοπος ανθρωπος και ενα φυσιολογικο μυαλο ειναι ικανος για τερατωδεις πραξεις, στα πλαισια του καθήκοντος, και κατα ποσο τις αναγνωριζει η συνείδηση του ή οχι. Αν δηλαδή ενεργουσε, βασει μιας βαθιάς ποτισμενης ιδεολογιας και ως μηχανισμος ενος ευρυτερου σχεδίου εξοντωσης ή, τελικα, ηταν ενας γραφειοκρατης του καθηκοντος, ανικανος για ενσυναίσθηση και πασχων απο οποιαδηποτε γνωστικη ικανοτητα.

Η Αρεντ εφαγε πολυ κραξιμο για τις θεσεις της. Κατι η προκαταληψη που την κυνηγουσε λογω της σχεσης της με τον Χάιντεγκερ, κατι οτι ειχε ταχθει ανοιχτα κατα της ιδρυσης εβραϊκου κρατους, κατι η δικη του Αιχμαν.

Εν πολλοις, οχι σε ολοκληρο ομως, η Αρεντ διαψευστηκε. Εξαλλου, κι η ιδια στις Απαρχες του Ολοκληρωτισμου, απ' οσο θυμαμαι σκορπια αυτόαναιρείται, καταληγει να μετωνομαζει τον ναζισμο ως το απολυτο κακο και να τον εξισωνει με τον σταλινισμο. Και παλι, ομως, νομιζω οτι ειναι γονιμο να επανέρχονται αυτα τα θέματα, να συζητουνται και να μην ξεχνιουνται. Ειναι ασκησεις μνημης, ισως και ανθρωπισμου, κατα τη γνωμη μου.

Αυτα τα ευχαριστα πρωι πρωι.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Χθες είδα την "Shaolin Soccer" του Stephen Chow.
Δεν ξέρω αν έχει δει κανείς εδώ μέσα ταινίες αυτού του σκηνοθέτη, αλλά πραγματικά έχουν τρομερή πλάκα και είναι γεμάτες τρελά σκηνικά που ουσιαστικά παρωδούν τις κλασικές ταινίες πολεμικών τεχνών!
Πολλές φορές δε βγαίνει καν νόημα σε αυτά που παρακολουθούμε αλλά και πάλι θεωρώ ως οι ταινίες του είναι εμπειρία, κυρίως λόγω του αλλοπρόσαλλου χιούμορ του αλλά και των εντελώς καρτουνίστικων χαρακτήρων του, ο οποίοι είναι πάντα περίεργα ντυμένοι, κακομούτσουνοι και περιθωριακοί!
Η συγκεκριμένη είχε πλάκα, αλλά σε καμία περίπτωση δε φτάνει την αγαπημένη μου Kung-Fu Hustle.

 

[Έλλη Μ]

Αυτες τις μέρες ειδα μια ταινια που ισορροπούσε ανάμεσα σε δικαστικο και οικογενειακό δράμα, με πρωταγωνιστρια τη Σαντρα Χιούλερ, η οποία επαιζε και στη ζωνη ενδιαφέροντος. Μου αρεσε παρα πολυ το σεναριο, η εξέλιξη των διαλόγων καθώς κι η εξέλιξη της πλοκής και της ίδιας της δίκης και -με καποια εκπληξη- αναγνωρισα ομοιότητες με το χαρακτηρα της πρωταγωνιστριας, ειδικά όταν η κάμερα εστιαζει στην οικογενειακη σχεση. Πολλη ψυχραιμη και καθόλου παραφωνη κι ερμηνεια των πρωταγωνιστών, ειδικά της Χιουλερ που κατα βαση, μονοπωλέι το ενδιαφερον.

 

[Εστελλ]

Αυτες τις μέρες ειδα μια ταινια που ισορροπούσε ανάμεσα σε δικαστικο και οικογενειακό δράμα, με πρωταγωνιστρια τη Σαντρα Χιούλερ, η οποία επαιζε και στη ζωνη ενδιαφέροντος.

Τελικά δεν πήγα θερινο. Οι ταινίες που με ενδιέφεραν τελείωναν σχετικά αργά, ήταν και οι περιοχές πολύ μακριά από την κατοικία μου και δεν μπορούσα να επιστρέψω με τα μέσα. Ελπίζω του χρόνου να βρω μεταφορικό μέσο, είναι πολύ πιθανό. Την παραπάνω ταινία θα την δω στο web αναγκαστικά.

 

[Έλλη Μ]

Σε μένα το λες;! που χαζευα η καλή σου τις ταινίες στο Αθηνόραμα κι εβρισκα χαρωπά χαρωπά την ταινια που ηθελα να δω και παιζόταν Νεα Μάκρη, Μαραθωνα, Αρτέμιδα; Σιγα μην αλλαξω και νομό για μια ταινία...

 

[Εστελλ]

Είδα χθες το Metropolis. Κάποιος το περιέγραψε ως μια ταινία-εμπειρία και ακριβώς αυτό ήταν. Η μουσική καταπληκτική συμπληρωματικά με τα καρέ. Art deco αισθητικη που η ταινια με εκανε να την εκτιμήσω. Σήμερα ίσως θα χαρακτηριζοταν στυλιζαρισμενη αλλά για το είδος του είναι καταπληκτική ταινία. Οι ηθοποιοί ακόμα καλύτεροι. Και βέβαια είναι και το ρομπότ... Είναι από τις περιπτώσεις που η ταινία έγινε βιβλίο (οπως φημολογείται), το οποίο θέλω να διαβάσω. Όσον αφορά την υπόθεση δεν την βρήκα ανάλογα καλη της τεχνικής της ταινίας.

 

[Έλλη Μ]

Είναι από τις περιπτώσεις που η ταινία έγινε βιβλίο (οπως φημολογείται), το οποίο θέλω να διαβάσω. Όσον αφορά την υπόθεση δεν την βρήκα ανάλογα καλη της τεχνικής της ταινίας.

Αφου δεν βρηκες ανάλογα καλη την υπόθεση, το βιβλιο γιατι να θελεις να το διαβασεις, αναρωτιεμαι μεγαλοφώνως

 

[Εστελλ]

Αφου δεν βρηκες ανάλογα καλη την υπόθεση, το βιβλιο γιατι να θελεις να το διαβασεις, αναρωτιεμαι μεγαλοφώνως

Γιατί παραμένει έργο σταθμός ανεξάρτητα αν μου αρέσει ή όχι. Προσπαθώ να έχω, όσο μπορώ, μια αντικειμενική προσέγγιση σε όλα. Η σύλληψη της υπόθεσης έχει ενδιαφέρον ως προς τα θέματα που διαπραγματευεται, απλά δεν συμφωνώ με κάποιες ιδέες του.

 

[Κεχριμπάρι]

Η μεταφορά ενός βιβλίου στον κινηματογράφο μπορεί άνετα να αλλοίωση το πρώτο. Προτιμώ να έχω διαβάσει το βιβλίο (πρωτότυπο) πριν δω την ταινία. Αλλά για τη μεταφορά ταινίας σε βιβλίο, ομολογώ ότι πρώτη φορά ακούω...

 

[Έλλη Μ]

Δεν ειμαι πολύ σιγουρη τι ισχυει για το Μετροπολις, τι προηγηθηκε, ισχυει όμως καπως για την Οδυσσεια 2001 του διαστηματος που σεναριο και μυθιστορημα κατεληξαν να γραφτουν και να ολοκληρωθουν παράλληλα, εχοντας ξεκινησει απο το σεναριο.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είναι από τις περιπτώσεις που η ταινία έγινε βιβλίο (οπως φημολογείται),

Το βιβλίο προηγήθηκε της ταινίας όπως είπε και η @Έλλη Μ και μάλιστα ο Λανγκ κινήθηκε σε διαφορετικά μονοπάτια σε σχέση με το βιβλίο της γυναίκας του, το οποίο είναι μονότονο και κάπως διδακτικό.
Η ταινία είναι αριστούργημα.

Γιατί παραμένει έργο σταθμός ανεξάρτητα αν μου αρέσει ή όχι. Προσπαθώ να έχω, όσο μπορώ, μια αντικειμενική προσέγγιση σε όλα. Η σύλληψη απλά δεν συμφωνώ με κάποιες ιδέες του.

Ποιές;

Η μεταφορά ενός βιβλίου στον κινηματογράφο μπορεί άνετα να αλλοίωση το πρώτο. Προτιμώ να έχω διαβάσει το βιβλίο (πρωτότυπο) πριν δω την ταινία. Αλλά για τη μεταφορά ταινίας σε βιβλίο, ομολογώ ότι πρώτη φορά ακούω...

Εγώ πάλι θεωρώ πως όταν πάει να δει κάποιος μια ταινία που βασίζεται σε ένα βιβλίο καλύτερα να μην έχει ιδέα από το βιβλίο.
Δλδ αυτό θα ήθελε κι ο σκηνοθέτης, διότι αν ήταν προϋπόθεση για να απολαύσει κάποιος μια ταινία να έχει διαβάσει και το βιβλίο, τότε θα το μοίραζαν αυτό στις εισόδους των κινηματογράφων.

 

[Έλλη Μ]

Η ταινία είναι αριστούργημα.

Για πολλά χρόνια, ηταν η αγαπημενη μου ταινια την οποια αντικατεστησε το κουρδιστο πορτοκαλι το οποίο αντικαταστάθηκε απο το oldboy.

 

[Έλλη Μ]

Επισης, για πολλά χρονια ειχα την αφισα της (Μετροπολις) πάνω απο το κρεβάτι μου μεχρι που εφτιαξα την κραυγη σε παζλ κι εβαλα αυτό (πανω απο το κρεβατι μου).

Spoiler: αντι

Εσταυρωμένου, κατάλαβες

Ως προς τα περι "αλλοιωσης" που λετε, το οποιο δεν καταλαβα και πολυ καλα, δεν θυμαμαι ποτέ να εχω διαβασει βιβλίο και η κινηματογραφικη του μεταφορα να εχει επηρεασει την κριση μου γι αυτό, ειτε το διαβασα προ ειτε το διαβασα μετα θέασης. Και μαλλον το μοναδικο βιβλίο που μου φανηκε κατωτερο της ταινιας ειναι η Λαμψη. Αλλα εδω μιλαμε για εναν συγγραφέα που δεν ειναι και σε αυτους που θεωρώ σπουδαιους διπλα σε εναν σκηνοθετη που θεωρω. Σπουδαίο.
Δηλαδη, το βιβλιο το βαρεθηκα.

 

[Εστελλ]

Δεν ειμαι πολύ σιγουρη τι ισχυει για το Μετροπολις, τι προηγηθηκε, ισχυει όμως καπως για την Οδυσσεια 2001 του διαστηματος που σεναριο και μυθιστορημα κατεληξαν να γραφτουν και να ολοκληρωθουν παράλληλα, εχοντας ξεκινησει απο το σεναριο.

Η σύλληψη της υπόθεσης του Μετροπολις λέγεται ότι έγινε από κοινού από τον σκηνοθέτη/σεναριογράφο και την γυναίκα του, η οποία έγραψε το βιβλίο βασιζόμενη στην υπόθεση της ταινίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε ένα ή δύο χρόνια πριν την ταινία, μπορεί και για το μάρκετινγκ της ταινίας. Την Οδυσσεια την είχα δει πριν αρκετά χρόνια και μόλις τελείωσε η ταινία αναρωτιόμουν τι είχα δει. Μάλλον δεν ήμουν έτοιμη τότε για την ταινία. Μου άρεσε ωστόσο που δεν κατάλαβα τίποτα γιατί παράλογη δεν θα την έλεγα την ταινία είχε μια δική του φιλοσοφία που εγώ δεν κατάλαβα, αυτό μεταφράζεται στο μυαλό μου "προσπάθησε περισσότερο" . Τώρα που έχω ωριμάσει ίσως είναι καλή στιγμή για μια δεύτερη προσπάθεια. @Έλλη Μ ειδα κάποιες άλλες πολύ καλές ταινίες που έχω την αίσθηση ότι θα σου αρέσουν. Η μία λέγεται "οι ζωές των άλλων" (2006) και η άλλη "the spirit of beehive". Είχα ένα χρόνο να δω ταινία και έπεσα με τα μούτρα. Τέτοιες περιόδους αποχής περνάω και με το διάβασμα. Για κάποιο λογο τα εκτιμάς περισσότερο μετά.