Mετά απο αυτό:
Νομίζω όμως ότι ένα τέτοιο νήμα θα ήταν ακόμα πιο χρήσιμο αν η κάθε πρόταση συνοδευόταν με δυο λόγια για το βιβλίο που προτείνεται ώστε να μπορεί να χρησιμεύσει σε κάποιον που ψάχνει κάτι να διαβάσει (και να μπορούμε και εμείς από την διαχείριση να οργανώσουμε ένα ευρετήριο στην αρχή του νήματος).
επανερχομαι σε αυτά:
- Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου
- Τα στερνά του Μίχαλου
- Αίμα χαμένο και κερδισμένο
- Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν
- Ιστορίες Αμαρτίας και Αγιοσύνης
- (Τα πρώτα 3 ειναι τριλογία)
Mετά:
- Ο Κύριος Μι. Ό,τι έχω διαβάσει απο Κράμευ, ηταν πολύ καλο.
- Το μηδέν και το άπειρο.
- Το τούνελ και το Περι ηρώων και τάφων.
- Χρησμολόγιο και τεχνη της φρόνησης.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τον Λένο Χρηστίδη, αλλά ο πάγος ( Ή πως να απολαμβάνετε τα αγαθά του καπιταλισμού χωρίς να χάνετε από τα μάτια σας το στρατηγικό όραμα της αταξικής κοινωνίας ) εχει τελειως σουρεαλιστικο ύφος
Τη Σαββατογεννημένη της Κάραλη, που έχει μέσα τα τελευταία κείμενά της 2000-2002:
για περισσότερες πληροφορίες.
Αρχικά, ο
Καραγάτσης. Η τριλογία που ανέφερα παραπάνω, χρονικά/ιστορικά τοποθετειται στην επανάσταση του 1821 και στον βιο του Μιχάλη Ρούση, ενός αντιήρωα, ο οποιος, προκειμένου να σώσει το τομάρι του, συντάσσετται με τους Τούρκους. Τιποτε δεν έχει αλλάξει στη νοοτροπία του έλληνα πο τότε ώς τώρα. Για πολλούς, δε συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα έγα του. Δε συμφωνω, ειναι ωραίο γι αλλάγή να διαβάζεις και για τα στραβά αυτης της φυλης, γιατι απο ήρωες, γκώσαμε πια.
Λιαπκιν: Ένας ρώσος συνταγματάρχης που "πεφτει" θύμα της Οκτωβριανής Επανάστασης και καταλήγει στη Λάρισα, να δουλεύει στη Γεωργική Σχολή. Κυλάει πολύ γρήγορα και περασα πολύ καλά μαζί του.
Οι ιστορίες: Αν και νομίζω οτι ειναι συγγραφέας της μεγάλης φόρμας, σε αυτα τα διηγηματα καταπιάνεται περισσότερο με χαρακτήρες μαύρους, δυστυχείς, αποτυχημένους. Απο τις λίγες συλλογές διηγημάτων που έχω απολαυσει τόσο.
Ο Κύριος Μι, του Κράμευ: (και όλα τα βιβλία του Κράμεϋ ή Κρούμεϋ, δεν ξέρω και γώ) Μοντερνα λογοτεχνια, απο κεινα τα βιβλία που συνδιάζουν επιστημοσύνη και λογοτεχνία, τεχνική και διακειμενικές αναφορές σε έργα άλλων. Ο πρωταγωνιστής, ένας ηλικιωμένος μελετητης, στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την εγκυκλοπαίδεια του Ροζιέ, αγοράζει υπολογιστή και σερφάρει ανελέητα. Αντι γι΄αυτο, πεφτει πάνω σε μια φωτογραφία μιας γυμνης γυναίκας που κρατά ενα βιβλίο με τίτλο "Φεράν και Μινάρ: ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ και το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο". Αυτό ειναι ένα απο τα νηματα της ιστορίας. Τα υπόλοιπα δυο, φαινομενικά άσχετα, συνδέονται με το παραπάνω κι όλα στο τέλος γινονται ένα.
Το μηδέν και το Άπειρο, του Καίστλερ. Σταλινικο καθεστώς >> συλλήψεις >> δικες ιστορικών μελών >> Ρουμπασοφ.
Το Τουνελ, του Σάμπατο, ή αλλιώς πώς το πάθος μπορεί να τα κάνει όλα (λογο-κρυμμένη λέξη)
Περί ηρώων και τάφων, του ιδίου. Σας παραπέμπω εδώ:
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=153424
Χρησμολόγιο και τέχνη της φρόνησης, του Γκρασιάν:
Ένα βιβλιο γραμμένο το 1642 ή εκεί γύρω, ειναι μια συλλογή απο συμβουλές και παραινέσεις διδακτικού υφους, χωρίς κατ' αναγκη αλληλουχία, με σκοπό την κατάκτηση της φρόνησης ή οτιδήποτε αφορά το επιστητο (Ντόινγκ!). Διαβάζεται κατα προτιμηση τσιμπολογιαστά, καθοτι μονοκοπανια, κάθεται βαρυ.
Ο πάγος ειναι η καλύτερη στιγμή του Χρηστίδη, νομίζω. Μεχρι το Μονολογκ.
Τέλος,
η Σαββατογεννημένη, αποτελεί μια σειρά απο κειμενα της Μαλβίνας που, σε όποιον άρεσε ως περσόνα , το προτεινω δαγκωτό. Το χω διαβασει 2-3 φορές κι όως έλεγε μι αψυχη, θα 'θελα να το καταπιω και να τα λέω εγώ αυτα τα λογια.
Ευχαριστείτε, παρακαλώ!!
