Πρώτα διαβάζω το βιβλίο και μετά βλέπω την ταινία ή αντίστροφα;

[Αντέρωτας]

Επιτρεψτε μου να κανω paste απο καποιο ιστολογιο που θιγει ειρωνικά και σαρκαστικά το θεμα:

η ανάγνωση ενός βιβλίου πριν γίνει πετυχημένη ταινία είναι το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνεις στη ζωή σου. Κυρίως επειδή σου δίνει την ευκαιρία να πεις την αγαπημένη σου φράση: "Η ταινία δεν ήταν πιστή μεταφορά του βιβλίου". Όλοι το ξέρουμε αυτό εναλλακτικέ μου μπινέ. ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ. Όταν πάω να δω ταινία, πάω εξαρχής να δω μια ερμηνεία του βιβλίου ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ από τη δικιά μου επειδή, αντίθετα με σένα, πιστεύω ότι η άποψή μου για ένα έργο ΔΕΝ είναι η μοναδική που μπορεί να υπάρξει στον κόσμο. Μια μεταφορά πρέπει να είναι πιστή ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ, όχι στην πηγή ηλίθιε. Αλλιώς θα παίξει ένα βιβλίο στο σινεμά, αλλιώς στο θέατρο, αλλιώς στην τηλεόραση. Αν οι σκηνοθέτες ακούγανε κάθε φορά τη γκρίνια σου, η κάθε ταινία θα είχε πρωταγωνιστή εσένα καθισμένο σε μια πολυθρόνα να διαβάζεις το βιβλίο αυτούσιο για είκοσι ώρες. Που κατά βάθος, αυτό θες.

Σοβαρα τωρα, εχω την εντυπωση οτι το να διαβασεις το βιβλιο πριν την ταινία, δινει ενα καποιο κοινωνικό 'στάτους', καλώς η κακώς. Στην παρεα μου που ημασταν φανατικοι με τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιων, θεωρουσαμε πιο ειλικρινή την αγάπη αυτών που διαβασαν τα βιβλια πριν τις ταινιες. Αυτοι που γνωρισαν πρωτα τις ταινίες, απλα ακολουθούσαν τη μόδα και η μανία τους ήταν εφήμερη.

Πρακτικώς όμως, η ανάγνωση ενος βιβλίου απαιτεί περισσότερο κόπο απο τη θέαση μιας ταινίας. Εφόσον λοιπόν η κεντρική ιδέα του έργου αποκαλυφθεί πρώτα στην ταινία, μετά ο κόπος της ανάγνωσης δεν αποδίδει, οπότε ματαιώνεται ενα μέρος της απόλαυσής της

 

[Δροσούλα]

Κάθε επιλογή έχει και τα αδύνατα σημεία της. Ένα βιβλίο που περιέχει και φιλοσοφικά μηνύματα, όπως του Έκο, δεν μπορεί να αποδοθεί πλήρως στον κινηματογράφο. Από την άλλη όμως, η εξέλιξη μιας υπόθεσης-θρίλερ γίνεται στην οθόνη με έναν πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, που κορυφώνει την ένταση του θεατή. Και στις δυο περιπτώσεις το ενδιαφέρον για τη ροή και το τέλος της υπόθεσης είναι μικρότερο, αφού έχει προηγηθεί η ανάγνωση ή η θέαση.
Ενδιαφέρον έχει και η προσπάθεια για πιστή μεταφορά ελληνικών κλασικών μυθιστορημάτων σε ελληνικές τηλεοπτικές σειρές. Πιστεύω ότι μεταφέρθηκαν με μεγάλη επιτυχία έργα όπως "ο Χριστός ξανασταυρώνεται", "η Αφροδίτη", "Μενεξεδένια Πολιτεία", "οι μυστικοί αρραβώνες" κ.ά. Διαβάζοντας (σε δεύτερο χρόνο) τα βιβλία, οι εικόνες των ηθοποιών "ζωντάνεψαν" στη φαντασία μου τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών.
Μια και προαναφέρθηκε αρκετές φορές, συμπληρώνω ότι οι Άθλιοι έχει δεκάδες κινηματογραφικές εκδοχές. Μια από τις πιο επιτυχημένες θεωρείται εκείνη του 1958

 

[Φένια]

Πάντα προτιμώ να διαβάσω το βιβλίο. Οταν διαβάζω αφοσιώνομαι τόσο, που χάνω την επαφή με την πραγματικότητα και δεν ακούω τίποτε γύρω μου. Αυτό εξόργιζε τη μαμά μου όταν ήμουν μικρή και τώρα εξοργίζει τον άντρα μου- γίνομαι σχεδόν αυτιστική. Αυτό δε μου συνέβη ποτέ με καμμία ταινία, αντιθέτως πολλές φορές βαριέμαι. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί μία λεκτική περιγραφή αφήνει περιθώριο στη φαντασία μου να συμπληρώσει τα τοπία, τους χαρακτήρες και την εμφάνιση των ηρώων, ενώ στην ταινία βρίσκω έτοιμη, "μασημένη" τροφή, όπου κάποιος άλλος (σκηνοθέτης, ενδυματολόγος, σκηνογράφος) έχει σκεφτεί πριν από μένα. Το Ονομα του Ρόδου, που αναφέρατε πιο πάνω, τυχαίνει να είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα μου βιβλία- συνδυάζει με μαεστρία το γοτθικό, αστυνομικό, ιστορικό και φιλοσοφικό στοιχείο (όλα λογοτεχνικά είδη στα οποία έχω μεγάλη αδυναμία). Η ταινία ήταν πράγματι πολύ καλή, αλλά κατά πολύ κατώτερη του βιβλίου. Από όσες (πολλές) ταινίες έχω δει, μία τυχαίνει να θυμάμαι που είναι εφάμιλλη του βιβλίου. Η "Ρεβέκκα" της Δάφνης ντυ Μωριέ, σε σκηνοθεσία του Μαιτρ Αλφρεντ Χίτσκοκ.

 

[Αμοντιλιάδο]

Η ταινία υλοποιεί τον φαντασιακό κόσμο που έχει πλάσει ο αναγνώστης, οπότε μπορεί να λειτουργήσει και θετικά για το βιβλίο. Μπορεί, δηλαδή, να δώσει σαφέστερη εικόνα για αυτά που έχεις διαβάσει και να σε κάνει να τα εκτιμήσεις καλύτερα. Γενικά, όμως, πιστεύω ότι δεν υπάρχει σαφής απάντηση, αλλά αυτή ποικίλει ανάλογα τον σκηνοθέτη και το είδος της ταινίας. Π.χ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι ο Κιούμπρικ έβαλε την απόλυτα προσωπική του σφραγίδα, με αποτέλεσμα διαβάζοντας το βιβλίο να σκέφτομαι πόσες υπέροχες λεπτομέρειες/εικόνες/μουσικές αυτό δεν είχε. Αν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία πιο ουδέτερη, ή λιγότερο δεσποτικό σκηνοθέτη, δεν υπάρχει και τόση μεγάλη επίδραση. Εξαρτάται και από τη φύση της υπόθεσης.

Δεν έχω διαβάσει τη Ρεβέκκα, εξαιρετική ταινία, όμως. Ωστόσο, το Jamaica Inn της ίδιας, είναι από τις πιο απαράδεκτες μεταφορές που έχω δει. Και την έκανε ένας Χίτσκοκ...
Η Φωλιά του Κούκου και το To Kill a Mocking Bird, λέγεται ότι είναι στις έντυπες μορφές του όσο σπουδαία και στις κινηματογραφικές. Οι ταινίες αριστουργήματα, για τα βιβλία δεν ξέρω.

 

[Οκτάνα]

Δεν ακολουθώ συγκεκριμένη σειρά, αλλά κάνω ό,τι προκύψει. Αν τύχει πρώτα η ταινία, θα δω αυτή πρώτη (δεν μου κόβει τη διάθεση να διαβάσω το βιβλίο). Αν πέσει στα χέρια μου το βιβλίο, θα διαβάσω αυτό.

(Άμον: "Η φωλιά του κούκου" είναι πράγματι ένα πολύ ωραίο βιβλίο)

 

[Φαροφύλακας]

( έβαλα και μια δημοσκόπηση, μιας και ταιριάζει.. όσοι πιστοί, ψηφίσατε )

 

[Οκτάνα]

χαχαχα! Μου άρεσε το "όποιο λάχει" Φάρε, στη δημοσκόπηση
Κατά το "εμείς οι βλάχοι όπως λάχει" (το οποίο και ψήφισα, btw).

 

[Φαροφύλακας]

(ψήφισε όμως λίγο ξανά, σε παρακαλώ, είχα κάνει ένα λάθος)..

 

[Νηρηιδα]

Προτιμω να διαβαζω πρωτα τα βιβλια.Μου αρεσει καταρχην να μην ξερω τι θα συμβει στη συνεχεια, επειτα μ' αρεσει να παιρνω τις εικονες και τους χαρακτηρες που περιγραφονται και να τους πλαθω στη δικη μου φαντασια οπως εγω θελω.Τους νιωθω πιο"δικους μου".
Σπανια εχω δει ομως μεταφορα βιβλιου που διαβασα στον κινηματογραφο και δεν με απογοητευσε.Ισως επειδη, οπως ειπα, δημιουργω ηδη τις εικονες και αυτες που εχουν σκηνοθετησει αλλοι με ξενιζουν.Ισως γιατι κοβουν παρα πολλα ή/και τα αλλαζουν.
Απο την αλλη εχω διαβασει καποια βιβλια που πρωτα γνωρισα μεσα απο κινηματογραφο. Με ενοχλουσε στην αρχη που σκεφτομουν τι θα γινει παρακατω, αλλα καποια στιγμη το ξεχνουσα καθως διαβαζα οσα δεν ειδα στην ταινια.
Το σιγουρο ειναι πως μερικα βιβλια δεν θα μπορουσα να τα διαβασω μετα το εργο ή μερικα εργα να τα δω μετα το βιβλιο μεχρι να περασει καιρος.Ο λογος; Η υπερπροβολη τους. Πχ το σηριαλ "Το νησι". Ενω διαβασα το βιβλιο και μου αρεσε, δεν εχω δει ουτε μισο επεισοδιο εστω απο περιεργεια.Γιατι τοσο καιρο μου το εβγαλαν απο την μυτη!Οποτε ξενερωσα τοσο που δεν ειχα καμια απολυτως διαθεση να το δω.

 

[Βιβλιοθηκονόμος]

Μου κάνει εντύπωση που η πλειοψηφία προτιμά να διαβάσει πρώτα το βιβλίο και μετά να δει την ταινία.. όσες φορές το έκανα, απογοητεύτηκα. Όχι γιατί είχα μια συγκεκριμένη εικόνα για την πλοκή στο κεφάλι μου, αλλά δε μου άρεσε που άλλαξαν γεγονότα, παρέλειψαν κάποια και γενικά έκαναν (κάποιες φορές) ό,τι τους κατέβηκε στο κεφάλι προκειμένου να κάνουν την ταινία προσιτή στον θεατή. Απαράδεκτο.. έτσι προτιμώ να βλέπω πρώτα την ταινία και μετά να διαβάζω το βιβλίο - και όχι λόγω μόδας, όπως είπε κάποιος πιο πάνω. Είναι και ένας τρόπος να γλυτώνω λεφτά από την αγορά του βιβλίου όταν η ταινία είναι πιο μάπα από τη μάπα. Τον Κώδικα Ντα Βίντσι τον είχα δει στον κινηματογράφο όταν προβλήθηκε, αλλά το βιβλίο το διάβασα λίγες εβδομάδες πριν...

 

[Φαροφύλακας]

Νομίζω πως αν κάποιος αντιμετωπίσει βιβλίο και ταινία σαν δυο διαφορετικά έργα, τα απολαμβάνει καί τα δύο καλύτερα.

 

[Αναστασία Ιουστίνη]

Δεν μπορώ να πω ότι τρελάινομαι για ταινίες. Γενικά τον χρόνο μπροστά στην τηλεόραση, τις περισσότερες φορές τον θεωρώ χαμένο χρόνο. Δεν συγκρίνω την ανάγνωση ενός βιβλίου με μία ταινία.
Μοναδική εξαίρεση, λοιπόν, που κάθησα και είδα χωρίς καν να έχω διαβάσει το βιβλίο, ήταν Το άρωμα. Και δεν με απογοήτευσε.

 

[Μελουζίνα]

Προσωπικά, δεν έχω πρόβλημα. Μου αρέσουν και τα βιβλία και οι ταινίες. Συνήθως προτιμώ να διαβάζω το βιβλίο πρώτα, αλλά υπήρξαν φορές που είδα πρώτα την ταινία και πήρα μετά το βιβλίο. Συνήθως, η ταινία χάνει κάτι εν συγκρίσει με το βιβλίο, αλλά κάποιες φορές μπορεί να είναι και καλύτερη (τρανταχτό παράδειγμα ο James Bond ! ). Το "Όνομα του ρόδου" και το "Illuminati" υπήρξαν καταπληκτικά βιβλία (τα οποία τα είχα διαβάσει πριν δω τις ταινίες), αλλά οι ταινίες δεν με ικανοποίησαν καθόλου. Το ίδιο ισχύει και για το "Νησί". Αφού είχα ενθουσιαστεί με το βιβλίο, είδα μετά την σειρά, η οποία με δυσαρέστησε. Αντιθέτως, πιστεύω ότι οι ταινίες "Twilight", "New Moon", "Eclipse" υπήρξαν καλύτερες από τα βιβλία της Meyer (τα οποία όπως έχω δηλώσει, εμένα προσωπικά με κουράσανε). Αλλά είπαμε, εμένα μου άρεσε και ο πρωταγωνιστής Robert Pattinson που έπαιζε τον Edward και γι' αυτό αφού είδα πρώτα το "Λυκόφως", αποφάσισα να πάρω και τα βιβλία. Το ίδιο ισχύει και για την "Κοκκινοσκουφίτσα - Red Riding Hood". Για τις "Μάγισσες της Σμύρνης"...είμαι 50-50. Και πάλι αφού είδα την σειρά, αποφάσισα να πάρω το βιβλίο. Απλώς έτσι μου τυχαίνει μερικές φορές.

Ωραία ιδέα πάντως αυτή η δημοσκόπηση!

 

[Φένια]

Και όμως, κορίτσια! Αναστασία, το βιβλίο "Το Αρωμα" ήταν εξαιρετικό, ένιωθα τα περιγραφόμενα αρώματα να αναδύονται από τις σελίδες- ενώ η ταινία δεν μου άφησε τίποτε, ήταν σαφώς κατώτερη. Μελ, ο χαρακτήρας του Μποντ, οι περιγραφές, η πλοκή, οι ανατροπές, οι (υπονοούμενες) ερωτικές σκηνές στα βιβλία του Φλέμινγκ είναι μοναδικά! Πρόκειται για αριστουργήματα της "κατασκοπευτικής" λογοτεχνίας. Οι ταινίες δεν λένε τίποτε σε κάποιον -όπως η υποφαινόμενη- που έχει διαβάσει τα βιβλία, είναι παρωδίες του πρωτοτύπου. Αν έλειπε ο Σων Κόννερυ, ούτε που θα σκεφτόμουν να τις δω.

 

[Ιαβερης]

Και όμως, κορίτσια! Αναστασία, το βιβλίο "Το Αρωμα" ήταν εξαιρετικό, ένιωθα τα περιγραφόμενα αρώματα να αναδύονται από τις σελίδες- ενώ η ταινία δεν μου άφησε τίποτε, ήταν σαφώς κατώτερη.

Φενια, θα συμφωνησω μαζι σου. Διαβαζοντας το βιβλιο πραγματικα μπορεσα και ''βουτηξα'' μες στον κοσμο που περιεγραφε ο Ζισκιντ κι οπως ειπες χαρακτηριστικα μυριζα τα αρωματα στα οποια αναφεροταν. Η ταινια με αφησε καπως εκτος...Πολυ κακη κινηματογραφικη μεταφορα πιστευω. Και χαιρομαι που δεν ειδα την ταινια πρωτα, γιατι τοτε σιγουρα δε θα γυριζα να διαβασω και το βιβλιο, το οποιο βρηκα εξαιρετικο.

 

[Πεταλούδα]

Την ταινία "Το άρωμα", την είδα πολύ μετά που είχα διαβάσει το βιβλίο - που το είχε ξεθωριάσει η μνήμη- και μου άρεσε πολύ. Από εκεί κατάλαβα, πως την αντιμετώπισα σαν να μην ήταν βασισμένη σε βιβλίο, αλλά την έκρινα γι΄αυτό που είδα. Και το βιβλίο μου άρεσε επίσης.

Γενικά, πιστεύω είναι κάπως περίεργη η αίσθηση να βλέπεις μεταφορά ενός βιβλίου και εδικά όταν αυτό που διάβασες σε ταξίδεψε με το δικό του τρόπο. Η κάθε μεταφορά είναι ένα άλλο ταξίδι, που μπορεί να μην ταυτιστούμε μαζί του, γιατί οι εικόνες που φανταστήκαμε δεν τις είδαμε να προβάλλονται στο πανί.

Βέβαια, υπάρχει η περίπτωση να έχουν κοπεί σημεία από το βιβλίο ή να έχει αλλαχτεί το τέλος κτλ, και είναι φυσικό να φας μια πίκρα. Τουλάχιστον, έτσι την έπαθα εγώ με μια ταινία που έδειχνε την ζωή της Κοκό Σανέλ. Είχε εστιάσει στην ερωτική της ζωή και στα τελευταία 5 με 10 λεπτά μας έδειξε πως μεγαλούργησε. Εντάξει, δεν ήταν βασισμένη σε κάποιο λογοτεχνικό έργο, αλλά διαβάζοντας μια βιογραφία της, επιβεβαίωσα το γιατί δεν με έκανε να νιώσω πως "γεννήθηκε" αυτός ο μύθος.

Δηλαδή είδα ότι είχε εστιάσει σε λάθος σημείο της ζωής της και μου άφησε την αίσθηση ότι είδα κάτι ημιτελές. Και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που δεν μου αρέσουν, όταν βλέπω, γενικά, ταινίες βασισμένες σε μεταφορές.

 

[Μινέρβα]

Πρώτα διαβάζω τα βιβλία. Πιστεύω ότι αν δεν είναι καλός ο σκηνοθέτης, κάτι λείπει από την ταινία.

 

[Ωρείθυια Χάμιλτον]

Νομίζω πως αν κάποιος αντιμετωπίσει βιβλίο και ταινία σαν δυο διαφορετικά έργα, τα απολαμβάνει καί τα δύο καλύτερα.

Τις περισσότερες φορές που διαβάζω πρώτα το βιβλίο, απογοητεύομαι τόσο πολύ από την ταινία που καταλήγω να τα αντιμετωπίζω σαν δύο διαφορετικά έργα, χωρίς να είναι η πρόθεσή μου αυτή!Πάντως καλή συμβουλή Φάρε!λέω να την ακολουθήσω στο μέλλον!

 

[Φαίη]

Ό,τι τύχει... Είναι γεγονός πάντως πως όταν διαβάζω ένα βιβλίο και μετά βλέπω την ταινία συνήθως απογοητεύμαι. Ένα πρόχειρο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι "Μεγάλες Προσδοκίες'' του Ντίκενς. Το βιβλίο το είχα λατρέψει, η ταινία όμως μου φάνηκε κάπως...λειψή (και ας μου αρέσουν κατά τ'άλλα οι πρωταγωνιστές της - Πάλτροου και Χωκ).
Προσπαθώ κι εγώ, ωστόσο, να αντιμετωπίζω ταινία και βιβλίο σαν δύο άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Εξάλλου, είναι δύο διαφορετικές τέχνες και έτσι θα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε. Η καθεμία έχει τη δική της μαγεία!

 

[Πιούζυ]

Προσπαθώ κι εγώ, ωστόσο, να αντιμετωπίζω ταινία και βιβλίο σαν δύο άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Εξάλλου, είναι δύο διαφορετικές τέχνες και έτσι θα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε. Η καθεμία έχει τη δική της μαγεία!

Πραγματι. Και ετσι πρεπει νομιζω. Προσφατα ειδα μια ταινια στα πλαισια της διοργανωσης "Το βιβλιο στον κινηματογραφο". Στην προβολη συμμετειχε και ενας κριτικος κινηματογραφου ο οποιος μας μιλησε πριν και μετα την προβολη της ταινιας. Αυτο που μου κανε εντυπωση -και μαλιστα πολυ περισσοτερο επειδη ειχα συνηθισει να ακουω το "η ταινια συνηθως απογοητευει σε συγκριση με το βιβλιο"- ηταν τα λογια του κριτικου, ο οποιος μας προετρεψε να δουμε την ταινια με διαφορετικο ματι. Ειναι δυο διαφορετικα ειδη τεχνης. Το ενα δεν προσπαθει να αντιγραψει το αλλο, αλλα βασιζεται και εμπνεεται απ αυτο. Στην περιπτωση μας, οι ταινιες εμπνεονται απο τα βιβλια. Δεν προσπαθουν να κανουν πιστη μεταφορα στην οθονη. Ουτως ή αλλως αυτο δε γινεται διοτι και τα μεσα ειναι διαφορετικα.