Πρώτα διαβάζω το βιβλίο και μετά βλέπω την ταινία ή αντίστροφα;

Εσύ τί προτιμάς πρώτα;

  • Να διαβάσω πρώτα το βιβλίο

    Votes: 90 70,3%
  • Να δω πρώτα την ταινία

    Votes: 5 3,9%
  • Αναλόγως: πρώτα αυτό που έχει την μεταλύτερη επιτυχία

    Votes: 2 1,6%
  • Δίχως προτίμηση, απλά όποιο λάχει πρώτο

    Votes: 31 24,2%

  • Total voters
    128
Πρώτα βλέπω την ταινία και έπειτα, σε περίπτωση που μου αρέσει η υπόθεση, διαβάζω το βιβλίο. Αν έχω γνωρίσει πρώτα το βιβλίο είναι λιγότερο πιθανό να αναζητήσω την ταινία (χωρίς να είναι απίθανο).
 
Last edited:
Δεν έχω κανένα πρόβλημα τις περισσότερες φορές, εκτός κι αν μου κάτσει για κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο να διαβάσω πρώτα το βιβλίο. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία που πρώτα είχα δει σε ταινία και δεν χαλάστηκε τίποτα απ' τα δύο...
 
Συνήθως διαβάζω πρώτα το βιβλίο και το προτιμώ έτσι.
Έχει τύχει βέβαια να μου αρέσει μια ταινία πολύ κι έπειτα να ψάξω και για το βιβλίο.
 
Πρωτα το βιβλιο.
Αν δω την ταινια δε θα μπω στη διαδικασια να διαβασω το βιβλιο.
Η μοναδικη ταινια που προπορευτηκε του βιβλιου ειναι ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ με τον ΖΑΝ ΓΚΑΜΠΕΝ,οταν ημουν 9 ετων.

Με συγκινησε η ακατεργαστη ερμηνεια του κ η τραχια εικονα του,ποου αναδεικνυε ολη την τραγικοτητα του ηρωα.Οταν οι γονεις μου με ενημερωσαν οτι το εχουμε το εργο αυτο,ετρεξα κ ξετρυπωσα στον ογκωδη τομο με τα χαρακτηριστικα γαλλικα σκιτσα-χαρακτικα ,αποζητωντας τη μορφη του.

Εστιαζα
στις περιγραφες του ΑΓΙΑΝΝΗ ,στα δυο κηροπηγια,τη σκηνη με τη ΦΑΝΤΙΝΑ,τα βασανα της ΤΙΤΙΚΑΣ κ τη συγκλονιστικη στοργη του Αγιαννη στο ΜΟΝΦΕΡΜΕΙΓ,οπου την απεσπασε απο τους Θερναδιερους.Ολα κατα βαση
στον πρωτο τομο.Το δευτερο τον διαβασα αργοτερα.
 
Last edited:
Όντως πολύ καλή η μεταφορά των Αθλίων με τον Γκαμπέν Η καλύτερη του εν λόγω βιβλίου κατά τη γνώμη μου
Με συγκινει τοσο πολυ,ΚΟΡΤΕ ΜΑΛΤΕΖΕ ,που μνημονευεις εδω τουτη την ξεχασμενη εκδοχη.
Νιωθω απιστευτο δεσιμο με αυτην την ταινια,με σημαδεψε.Δεν αντεχω να δω ΚΑΜΙΑ αλλη μεταφορα του βιβλιου-με απογοητευουν ολες μα ολες-προβαλλουν τοσο ρηχες και καμια δε διαθετει την εσωτερικοτητα του εργου.
Ολες οι μεταφορες εστιαζαν ανοητα σε πιο τρανταχτες,πιο ευπεπτες κ κοινοτυπες πλευρες(επανασταση,ερωτας ΤΙΤΙΚΑ-ΜΑΡΙΟΥ,βεντετα με ΙΑΒΕΡΗ).
Ο ΓΚΑΜΠΕΝ ηταν η ιδανικη ενσαρκωση του ΑΓΙΑΝΝΗ -οπως τον θυμαται η -τοτε-"παιδικη μου ψυχη".
 
Last edited:
Κι εμένα μου άρεσαν πολύ οι Άθλιοι του '58... Πράγματι ήταν αρκετά πιστή μεταφορά και με είχε μαγέψει γενικά, από την αρχή (στις φυλακές της Τουλόν) μέχρι το τέλος, στα οδοφράγματα. Αυτή η ταινία περιέχει τον αγαπημένο μου «Θεναρδιέρο», ή τουλάχιστον με αυτόν που πλησιάζει περισσότερο αυτόν που έχω πλάσει στη φαντασία μου... Δυστυχώς καί αυτή η ταινία έπεσε στην παγίδα των κλισέ με τον χαρακτήρα του Μάριου! Πάλι ερωτύλο τον κάνανε. :/ Η Επονίνη ήταν απλά καταπληκτική, αν και όπως είναι φυσικό θύμιζε λίγο '50s, αλλά της άφησαν κάποιες ατάκες της από το βιβλίο, τις οποίες η ηθοποιός ερμήνευσε με έναν τρόπο που με χαροποίησε ιδιαίτερα. :D Οι βασικότεροι όμως ήρωες μου έμειναν αδιάφοροι για κάποιο λόγο (ειδικά ο Ιαβέρης! ανεπίτρεπτο..) Σημασία έχει όμως ότι μου έδωσε αρκετά απ' τα συναισθήματα που μου έδωσε και το βιβλίο.

Και τώρα που πιάσαμε τις μεταφορές των Αθλίων (άλλο που δεν ήθελα), είδα χτες κάποιον εδώ στη ΛτΒ να λέει πόσο του άρεσε η σειρά του 2000-κάτι με τον Ντεπαρντιέ. Κανονικά δεν θα 'πρεπε να μιλάω, η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω δει όλη, αλλά από αυτά που είδα δεν μ' άρεσε καθόλου. Θυμάμαι αόριστα πως πολλά γεγονότα ήταν άσκοπα παραποιημένα, ο Αγιάννης δεν είχε εκείνο το άγιο βλέμμα με τον οποίο τον φαντάζομαι εγώ και... ο περισσότερος κόσμος, αυτός o Μάλκοβιτς-ή-πώς-προφέρεται έμοιαζε πιο πολύ με κανέναν του CSI αντί για αστυνομικό του 19ου αιώνα, και η Επονίνη ήταν σαν emo. :ουχ:
 
Συνήθως οι ταινίες που βασίζονται σε βιβλία... κάτι χάνουν από το θέμα. Αποφεύγω να δω κάποια ταινία που βασίστηκε σε βιβλίο. Εκτός πάλι αν μου τραβήξει το ενδιαφέρον κάπως αλλιώς (πχ ο σκηνοθέτης)...
Από την άλλη αν δω μια ταινία που μ' αρέσει και μάθω ότι βασίζεται σε βιβλίο, θα πεθάνω αν δεν βρω το βιβλίο, γρήγορα μάλιστα!
 
Κι εμένα μου άρεσαν πολύ οι Άθλιοι του '58... Αυτή η ταινία περιέχει τον αγαπημένο μου «Θεναρδιέρο», ή τουλάχιστον με αυτόν που πλησιάζει περισσότερο αυτόν που έχω πλάσει στη φαντασία μου...
Τον Μπουρβίλ που ερμηνεύει τον Θεναρδιέρο εγώ τον είχα μάθει σαν κωμικό από τις ταινίες του Λουίς ντε Φινές που έβλεπα φανατικά μικρός. Αν δεν έχετε πρόβλημα με το να παρακολουθήσετε μια παλιά γαλλική ταινία θα σας πρότεινα να ρίξετε μια ματιά στο Κορόιδο (1965) ή την μεγάλη απόδραση (1966), δυο από τις αγαπημένες μου γαλλικές κωμωδίες. Και οι δυο σκηνοθετημένες από τον Ζεράρ Ουρί.


Προσωπικός αγαπημένος κινηματογραφικός Ιαβέρης ο Άντονι Πέρκινς στην τηλεοπτική βερσιόν του 1978
 
Εχω παρατηρήσει οτι οταν εχω διαβασει ενα βιβλίο δεν ευχαριστιεμαι την ταινια.Ισως φταιει οτι ξερω την πλοκή ίσως φταιει οτι στην κινηματογραφική μετα θα κοψουν αναγκαστικά κατι. Σπανια μου εχει αρεσει ταινια που λατρεψα το βιβλιο. Αν δεν το εχω διαβαζει απο την αλλη δεν εχω θεμα. Πχ καποτε ξεκινησα το game of thrones (τα βιβλια). Βαρεθηκα στο δευτερο κεφαλαιο... Τωρα μια χαρα μου φαινεται το σηριαλ χαχαχα
 
Εγώ δεν έχω κάποια προτίμηση.Ότι τύχει πρώτο.Παράδειγμα πρώτα είχα δει την ταινία ''Το όνομα του ρόδου'' και μετά διάβασα το βιβλίο.Αυτό με βοήθησε να δημιουργήσω στο μυαλό μου το μεσαιωνικό κλίμα της εποχής.Το ίδιο έγινε και με το βιβλίο ''Το κορίτσι με το τατουάζ''.Το ότι γνώριζα την πλοκή δεν με απέτρεψε να τα διαβάσω και τα ευχαριστήθηκα μπορώ να πω.Πάντα ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο στα βιβλία από ότι στις ταινίες που παρακάμπτουν σημεία για να εκμεταλευτούν τον περιορισμένο χρόνο μιας ταινίας.
 
Ανάλογα ποιο θα τύχει πρώτο, συνήθως ομως το έναυσμα είναι να έχω δει την ταινία πρώτα, αν με ενθουσιάσει, το πιο πιθανό είναι να διαβάσω και το βιβλίο, πράγμα που έκανα - χαρακτηριστική περίπτωση - με την ταινία Το όνομα του Ροδου, το οποίο ανέφερε και άλλος πιο πάνω. Δεν θεωρώ πως χάνει σε τίποτε το βιβλίο από αυτό το...πρωθυστερο του πράγματος, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι οι ταινιες που το αδικουν το βιβλίο και έτσι δεν τίθεται κανένα θέμα πως και καλά γνωρίζω την υπόθεση οπότε δεν υπάρχει το μυστήριο (ευτυχώς ή ταινία Το όνομα του Ροδου δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία).
 
αν καποιο βιβλιο μου αρεσει πολυ και εχει κινηματογραφικη μεταφορα μπορει να την δω,αναλογα
αν μια ταινια η ενα σηριαλ μου αρεσει και προερχεται απο λογοτεχνικο βιβλιο θα κοιταξω να το διαβασω
οπως τωρα πχ με την οικοεγενεια αρντη που μου αρεσε πολυ και αναζητησα το βιβλιο
 
φανταζομαι δεν μιλαμε μονο για ταινια αλλα και για τηλεοπτικη σειρα
πχ εμενα μου αρεσε "ο κιτρινος φακελος " του καραγατση και αγορασα το βιβλιο
(αλλο που ακομη δεν εδεησα να το διαβασω)
 
Απάντηση από το νήμα Εικόνες με μόνο θέμα το βιβλίο

Μεγάλα ερωτήματα με μεγάλες συζητήσεις αντίστοιχα θέτει αυτή σου η φωτο @Ειφφελ, που έχουν πέσει σε διάφορα νήματα, όπως εδώ κι εδώ. Μπορεί να έχω απαντήσει σε κάποιο από αυτά, αλλά γενικά πιστεύω ότι είναι διαφορετικά τα μέσα που λαμβάνουμε μια ιστορία και ότι λείπει από το ένα μέσο αναπληρώνεται με άλλο τρόπο από το άλλο.
Πριν κάνα χρόνο περίπου, είχα πάει να δω το θεατρικό, η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Παρότι δεν συμπαθώ πολύ το θέατρο, άρχισα να προβληματιζομαι λίγο. Η οπτική μεταφορά του με βοήθησε να ξεκαθαρίσω πράγματα που δεν τα είχα καταλάβει διαβάζοντας το. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τον κόσμο από την μεριά του παιδιού με το όνομα Αλίκη. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός που μου λέγανε πιες το γάλα σου να μεγαλώσεις και μετά που το έπινα ένιωθα μεγάλος, όπως ακριβώς ένιωθε η Αλίκη όταν έπινε τα ροφήματα. Ο τρόπος που παρουσιάζει χαρακτήρες στο βιβλίο θα μπορούσε να είναι ο τρόπος που έβλεπα και εγώ τους μεγάλους όταν ήμουν μικρός, γεγονός που το κατάλαβα βλέποντας το θέατρο.
 
Προτιμώ πρώτα να διαβάζω. Προτιμώ τη φαντασία μου να λειτουργήσει πρωταρχικά πριν κάποιος δώσει οπτική εικόνα στους χαρακτήρες και τα δρώμενα. Χωρίς να με οριοθετήσει η φαντασία του σκηνοθέτη.
 
Σίγουρα αν διαβάζεις το βιβλίο χωρίς να έχεις δεί την ταινία, το απολαμβάνεις πιο πολύ αν και ορισμένες φορές το βιβλίο διαφοροποιείται αρκετά από την ταινία η οποία έχει πάρει τα βασικά.

Μέχρις στιγμής πχ στο Witcher πρώτα έπαιξα το videogame και μετά τα βιβλία. Βέβαια το videogame διαδραματίζεται μετά τα βιβλία. Την πρώτη σεζόν του netflix την είδα αφού διάβασα το βιβλίο.

Επιπλέον στα Lord of the Rings και Game of thrones που έχω δεί την τηλεοπτική σειρά και τριλογία αντίστοιχα δεν έχω όρεξη να διαβάσω τα βιβλία.

'Εχω διαβάσει και βιβλία πχ το Ενα τραγούδι για την Αρμπόν που δεν έχουν μεταφερθεί στην οθόνη ακόμα.
 
Last edited:
Πρώτα διαβάζω το βιβλίο ώστε όταν δω μετά την τηλεοπτική/κινηματογραφική μεταφορά του να μπορώ να σηκώσω το ένα φρύδι και να πω: "δε συγκρίνεται με το βιβλίο". Εκτός από τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών". Εκεί δε μπόρεσα να το κάνω όσο κι αν προσπάθησα...
 
Top