Κι εμένα μου άρεσαν πολύ οι Άθλιοι του '58... Πράγματι ήταν αρκετά πιστή μεταφορά και με είχε μαγέψει γενικά, από την αρχή (στις φυλακές της Τουλόν) μέχρι το τέλος, στα οδοφράγματα. Αυτή η ταινία περιέχει τον αγαπημένο μου «Θεναρδιέρο», ή τουλάχιστον με αυτόν που πλησιάζει περισσότερο αυτόν που έχω πλάσει στη φαντασία μου... Δυστυχώς καί αυτή η ταινία έπεσε στην παγίδα των κλισέ με τον χαρακτήρα του Μάριου! Πάλι ερωτύλο τον κάνανε. :/ Η Επονίνη ήταν απλά καταπληκτική, αν και όπως είναι φυσικό θύμιζε λίγο '50s, αλλά της άφησαν κάποιες ατάκες της από το βιβλίο, τις οποίες η ηθοποιός ερμήνευσε με έναν τρόπο που με χαροποίησε ιδιαίτερα. :D Οι βασικότεροι όμως ήρωες μου έμειναν αδιάφοροι για κάποιο λόγο (ειδικά ο Ιαβέρης! ανεπίτρεπτο..) Σημασία έχει όμως ότι μου έδωσε αρκετά απ' τα συναισθήματα που μου έδωσε και το βιβλίο.
Και τώρα που πιάσαμε τις μεταφορές των Αθλίων (άλλο που δεν ήθελα), είδα χτες κάποιον εδώ στη ΛτΒ να λέει πόσο του άρεσε η σειρά του 2000-κάτι με τον Ντεπαρντιέ. Κανονικά δεν θα 'πρεπε να μιλάω, η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω δει όλη, αλλά από αυτά που είδα δεν μ' άρεσε καθόλου. Θυμάμαι αόριστα πως πολλά γεγονότα ήταν άσκοπα παραποιημένα, ο Αγιάννης δεν είχε εκείνο το άγιο βλέμμα με τον οποίο τον φαντάζομαι εγώ και... ο περισσότερος κόσμος, αυτός o Μάλκοβιτς-ή-πώς-προφέρεται έμοιαζε πιο πολύ με κανέναν του CSI αντί για αστυνομικό του 19ου αιώνα, και η Επονίνη ήταν σαν emo.
