Παιδιά, χαίρομαι που βρήκατε ενδιαφέρον το αρχικό κειμενάκι. Η αλήθεια είναι πως το έγραψα κάπως βιαστικά και μάλλον σαν διάλειμμα από την κάμποση μελέτη που έχω πάνω στο αντικείμενό μου αυτόν τον καιρό, και δίσταζα να πατήσω την «υποβολή», γνωρίζοντας πως το στήσιμό του επιδεχόταν πολλή βελτίωση.
@Δρ. Μωσέ, ξανδιάβασα το άρθρο στο Λινγκουάριό σας, το οποίο το είχα διαβάσει και τότε, και πολύ πιθανόν να έχει επηρεάσει κι αυτό, μέσα σε όλα, την σκέψη μου στο σχετικό θέμα, αυτό της επικοινωνίας. Μάλιστα περίμενα να βρω μέσα σε αυτό την διαπίστωση, που θυμάμαι να έχω διαβάσει επίσης στον Λκνγκουάριο, πως η ευθύνη μετάδοσης του μηνύματος ανήκει στον πομπό, η οποία μάλλον θα βρίσκεται σε άλλο άρθρο (ή διάβασα βιαστικά; ). Και στην οποία έχω επανέλθει, σε συζητήσεις, καθώς δεν είναι καθόλου αυτονόητη, όπως θα περίμενε κανείς, στο μυαλό των ανθρώπων.
~~~~~~~~~~~~~
Οι άνθρωποι είμαστε πιο πολλοί και πιο "στριμωγμένοι", από ποτέ άλλοτε. Πράγμα που τοποθετεί ακόμα πιο κεντρικά την συνύπαρξη και κατ' επέκταση την επικοινωνία.
Συχνά έχω την αίσθηση πως αυτά, και κάποια άλλα, θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενα ενταγμένα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Μοιάζει πως καταναλώνουμε άπειρες ώρες στην Ιστορία, τα Μαθηματικά κτλ. (σημαντικά κι αυτά) και παραλείπουμε να περάσουμε μόρφωση στους αυριανούς πολίτες σε όλα αυτά που αποτελούν άμεσες και πραγματικές όψεις της κοινωνίας και της ζωής.
Οδική κυκλοφορία, διαπροσωπικές σχέσεις, σεξουαλικότητα, έρωτας και το αντίθετο φύλο, πώς συζητάμε μεταξύ μας; Πώς διαπραγματευόμαστε; Πώς συνυπάρχουμε; Πράγματα που καταλήγουμε να τα κάνουμε όπως μας έρθουν, ανακαλύπτοντας μέσα από τα λάθη, δυσκολεύοντας ή και πληγώνοντας τον εαυτό μας και τους άλλους, όταν στην πραγματικότητα για το καθένα από αυτά υπάρχουν κανόνες, τέχνη και τεχνική.
Σπούδασα σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης κι εκεί, μέσα σε όλα, είχα μαθήματα στην Σχολή όπως πώς να προεδρεύω σε συζήτηση και πώς να διαπραγματεύομαι. Και θυμάμαι πως με κάποιο σύλλογο στον οποίο ήμουν πολύ ενεργό μέλος, οργανώσαμε ένα τριήμερο σεμινάριο πώς να συζητάμε και να συνεδριάζουμε. Ώριμες κοινωνίες. Από αυτές στις οποίες οι οδηγοί σταματούν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί.
Στην Ελλάδα βγάζουμε ένα έντονο καμάρι σε κουβέντες για τον Πολιτισμό, σαν να είναι κάποια σχεδόν αποκλειστική μας υπόθεση, αλλά τον πολιτισμό τον κρατάμε εκεί, ψηλά στο εικονοστάσι και δεν τον πολυκατεβάζουμε στον δρόμο, έτσι ιερός όπως είναι. «Ο Σωκράτης μπλα μπλα μπλα...» και το αμάξι το έχω παρκάρει πάνω σε διάβαση και δεν μπορεί να περάσει από εκεί ούτε ανάπηρος, ούτε μανούλα με καροτσάκι. «Ο Πλάτωνας μπλα μπλα μπλα...» και καπνίζω σε κλειστούς χώρους δίχως να ενδιαφέρομαι εάν εκεί υπάρχει κάποιος με άσθμα ή κάποια έγκυος που είναι στον τρίτο μήνα της. «Οι ξένοι συνωμοτούν για το κακό της Ελλάδας μπλα μπλα μπλα...» και τα μπάζα μου τα φόρτωσα σε μια καρότσα και πήγα και τα έριξα στην ελληνική φύση και στην παραλία φυτεύω τις γόπες μου στην όμορφη, καθαρή, χρυσή άμμο. Κτλ κτλ. «Ο Παρθενώνας είναι το σύμβολο του Πολιτισμού μπλα μπλα μπλα...» κι εγώ έριξα τσιμέντα κι έφτιαξα ένα αυθαίρετο στην Χαλκιδική, έξω από αισθητική και πολεοδομία.
Μοιάζει να είμαστε ανώριμοι σαν λαός κι αυτό δυσκολεύει την συνύπαρξη, την συζήτηση και τον πολιτισμό. Είμαστε η χώρα στην οποία αν πεις «Έχω τρισεκατομμύρια δολάρια κι επιπλέον τα χαρίζω» αντί να γίνεις περίγελος, μπορείς να αποκτήσεις και ρεύμα.
Κάπου είναι να απογοητεύεσαι όμως, σε τελική ανάλυση, πρέπει να ξεκινήσεις από κάπου. Κι όταν ακόμη κι αυτοί που διαβάζουμε τις όμορφες σκέψεις και ιστορίες των συγγραφέων, πιανόμαστε ενίοτε στην ίδια «ερειστική διαλεκτική», μοιάζει πως βρήκαμε το σημείο εκκίνησης.
Πολλές φορές υπάρχει κι η αντίθετη έγνοια, μην καταλήξουμε να γίνουμε «αποστειρωμένοι». Όμως σε έναν κόσμο μιας τέτοιας σκληρής, τυφλής αντιπαλότητας η οποία εκτίνεται από ιντερνετικούς πολέμους για το γούστο και φτάνει σε αποκεφαλισμούς μισαλλόδοξης φρίκης της όποιας τζιχάντ, ε, μας παίρνει να πάρουμε το ρίσκο του όποιου είδους συνεννόησης.
Κλείνοντας, θα παραθέσω κι εγώ αυτό εδώ το βιντεάκι, μάλλον κάπου γύρω στο 1980 και μετά την προβολή του The Life of Brian, με τον Τζων Κλιζ κι έναν πάστορα, μεταξύ άλλων στο πάνελ, και συζήτηση το θέμα της θρησκείας —ένα θέμα που σε εμάς μπορεί να βάλει φωτιές και να μας κακοκαρδίσει— να διεξάγεται εκεί σε ένα όμορφο κλίμα, παρόλη την αντίθεση μεταξύ των απόψεων. Όμως μιλάμε για άλλο έθνος, πιο ώριμο.
[video=youtube;tl8acXl3qVs]https://www.youtube.com/watch?v=tl8acXl3qVs[/video]
Κι άνοιξε εδώ την τηλεόραση να δεις καυγάδες στα πάνελ, και να χαλάσεις με την μία την ησυχία του σπιτιού σου, αφήνοντας να εισβάλει ναρκισσισμός, βαβούρα κι αγένεια.
Μικρή σημείωση: πνίγομαι στην δουλειά αυτόν τον καιρό και γράφω σποραδικά ή και καθόλου
@Τζόνκαν: ναι, όπως γράφω στην πρώτη ανάρτηση, το απόσπασμα με την Ανιές είναι από την "Αθανασία" του Κούντερα. Εκδόσεις Εστίας, παρεμπιπτόντως.