Το τελειώνω αυτές τις μέρες και με εντυπωσίασε πολλές φορές από το πως είναι χτισμένες οι ψυχές των ηρώων. Είναι επίσης εκπληκτικό ως βιβλίο κυρίως από το πότε γράφτηκε. Μια ηρωίδα που δεν μασά τα λόγια και τα έργα της, παρά τη δύσκολη κοινωνική και οικονομική της θέση. Η συγγραφέας σαν να αγωνιά να εμπεδώσουμε το πόσο άσχημη (η Τζέην) ήταν. Ο κύριος Ρότσεστερ, σκοτεινός, τραγικός, βυρωνικός.
Δεν είναι ένα εύκολο ή εύπεπτο ανάγνωσμα. Αναγκάστηκα να σταθώ και να σκεφτώ σε πολλές σελίδες του κι έτσι διαβάστηκε με αρκετά αργό ρυθμό. Σύντομα θα χρειαστεί να το ξαναδανειστώ για να το ξαναδιαβάσω. Των εκδόσεων Σμίλη, μτφρ. Κίκιζας, πολλές και χρήσιμες σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου.
Για τα αγόρια της Λέσχης, που δεν το έχουν διαβάσει ακόμα, να τονίσω ότι δεν πρέπει να πτοηθούν ούτε από το ότι συγγραφέας του είναι γυναίκα ούτε και από το ότι ο τίτλος, η κεντρική ηρωίδα και η αφηγήτρια επίσης.