Σε τί διαφέρει η αρχαία απο τη σημερινή γλώσσα

[Χρυσηίδα]

Κρίμα, και νόμιζα ότι θα με ρωτούσες τι νόημα βγάζω, να κάτσω να γράψω ολόκληρη έκθεση ιδεών

(Πλάκα κάνω)

 

[Εσκιβέλ]

Απο τοτε που εκανα αρχαια ελληνικα μου εκανε και μου κανει εντυπωση το εξης παραδοξο.

Αναγνωριζα κάποιες λέξεις, αναγνωρίζα τους χρόνους, μπορούσα να κανω μια συντακτική ανάλυση, να καταλάβω τί αναφερόταν σε τί.

Παρόλαυτά νόημα δεν έβγαινε!

Οταν ομως διαβαζα και ξαναδιάβαζα την ίδια φραση, ή αν μου έλεγαν τη μετάφραση και το ξανακοίταζα, η φράση αποκτούσε "σχήμα" και νόημα, όπως ένα... στερεόγραμμα (δεν ξερω αν εχετε δει ). Ξαφνικα φαινοταν τοσο απλο οπως καθε γριφος που μαθαινεις τη λυση του (οπως ειχε πει ο Γκανταλφ) και απορούσα γιατί δεν το έβλεπα πριν.

Αυτό που μας δυσκόλευε τόσο στα Αρχαία δεν είναι μόνο η δύσκολη γραμματική και το αλλοπρόσαλο λεξιλόγιο, ούτε η περίπλοκη σύνταξη αλλά και διάφορες μικρές λέξεις που έδιναν έμφαση και δεν μεταφράζονται, ή αλλάζουν την έννοια άλλης λέξης. Ενώ νομίζω πολλές λέξεις χρησιμοποιούνται μεταφορικά ή έχουν πολύ ρευστή έννοια. Τεσπα ειναι τοσο μπερδεμενο που ουτε εγω ξερω τι με δυσκολεύει, πόσο μάλλον να το περιγράψω Εξακολουθει να αποτελει ομως παραδοξο το γιατί μπορώ να καταλάβω το 70% απο ένα απόσπασμα του Ευαγγελίου και μόνο το 20% απο ένα απόσπασμα του Θουκυδίδη. Απο την πλευρά μου, η γλώσσα είναι η ίδια, οι λέξεις ίδιες, η σύνταξη ίδια. Γιατί να μη μπορω να βρω την ερμηνεία ενώ αυτή είναι μπροστα μου, ακόμα και με λεξικό;

;

Αυτό με τα αρχαία μου συμβαίνει και εμένα.. Αλλά αυτή είναι η γοητεία τους.. Θέλω να πω ότι ούτε εγώ καταλαβαίνω πάντα και με τη πρώτη ακόμα και αν ξέρω το λεξιλόγιο. Αλλά είναι κάτι διαολεμένες φορές που δεν έχει πιάσει κανείς άλλος το νόημα και έχω όλη τη μετάφραση σωστή.. Ε τότε νιώθεις μια ευτυχία

 

[Δροσούλα]

Η αρχαία ελληνική έχει περάσει από πολλά στάδια και πρέπει να την εξετάζουμε και από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Λόγου χάρη, τα ομηρικά έπη γράφτηκαν σε δακτυλικό εξάμετρο, πράγμα που υποχρέωνε τον ποιητή να χρησιμοποιεί τεχνάσματα στο λόγο ώστε να διατηρεί το μουσικό μέτρο. Κάποιες εκθλίψεις, κάποια διπλά σύμφωνα, μερικές αλλαγές βραχειών/μακρών συλλαβών πολλές φορές συσκοτίζουν τη μετάφραση. Κάτι ανάλογο παρατηρείται αργότερα και με τους τραγικούς. Αντίθετα, οι αρχαίοι ιστορικοί και πεζογράφοι, από τον Ηρόδοτο μέχρι τον Αρριανό, έχουν πιο στρωτά κείμενα. Υπάρχουν, ωστόσο, και αυτοί με το δικό τους ύφος και το πλουσιότερο ιδιόλεκτο, όπως ο Θουκυδίδης, που ταλαιπωρούν τους νεότερους (ιδίως κάτι μαθητές...).
Ένα άλλο κεφάλαιο είναι ο δανεισμός, κυρίως κατά την τουρκοκρατία, τρόπων σύνταξης επηρεασμένους από παρόμοιους δυτικών χωρών, που εισήγαγαν Έλληνες του Διαφωτισμού (βλέπε μέλλοντα με το θέλω + ρήμα. ανάλογο με το will + ρήμα), για να μην αναφέουμε το ζήλο τους για τον εξελληνισμό υιοθετηθέντων και ευρέως χρησιμοποιουμένων δανείων, που τελικά δεν "έκατσαν".
ΥΓ. Οι παρατηρήσεις και οι γνώμες είναι ερασιτεχνικές.