Συνανάγνωση: "Έγκλημα και Τιμωρία" του Φ.Μ.Ντοστογιέφσκυ.
- Thread starter Παρωνύμιος
- Start date
Οι συμμετέχοντες, με σειρά εμφάνισης, είναι:
Παρωνύμιος
Ροντιόν
Αριάδνη
Φοίβη (υπό όρο)
Γοργόνα
Ντοστογιέφσκι (μάλλον)
Μαργαρίτα
Βασιλεύς Θέοντεν
Στράτης
Βου Παπ
Ιωάννα Μος
Αμφισβητίας (αν μπορέσει να ανταπεξέλθει)
Από Δευτέρα 12/5 συνεχίζουμε το σχολιασμό μόνο του Πρώτου Μέρους κι αρχίζουμε την ανάγνωση του Δεύτερου Μέρους και λέω να μείνουμε μόνο σ' αυτό, αν δεν υπάρχει αντίρρηση, για την εβδομάδα που έρχεται και μέχρι το επόμενο σ/κ.
Μπορούμε πάντα να παραθέτουμε εδώ αποσπάσματα που μας έκαναν εντύπωση ή, έστω, μας χαστούκισαν...
Παρωνύμιος
Ροντιόν
Αριάδνη
Φοίβη (υπό όρο)
Γοργόνα
Ντοστογιέφσκι (μάλλον)
Μαργαρίτα
Βασιλεύς Θέοντεν
Στράτης
Βου Παπ
Ιωάννα Μος
Αμφισβητίας (αν μπορέσει να ανταπεξέλθει)
Από Δευτέρα 12/5 συνεχίζουμε το σχολιασμό μόνο του Πρώτου Μέρους κι αρχίζουμε την ανάγνωση του Δεύτερου Μέρους και λέω να μείνουμε μόνο σ' αυτό, αν δεν υπάρχει αντίρρηση, για την εβδομάδα που έρχεται και μέχρι το επόμενο σ/κ.
Μπορούμε πάντα να παραθέτουμε εδώ αποσπάσματα που μας έκαναν εντύπωση ή, έστω, μας χαστούκισαν...
Αγαπητοί μου, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: διάβασα, σε ένα άλλο νήμα, πως κάποιοι δυσκολεύονται να διαβάσουν το Έγκλημα και γενικά τα έργα του Ντοστογιέφσκι, γιατί πολλά σημεία τους φαίνονται κουραστικά, με εκτενείς μονολόγους και, κατά κάποιο τρόπο, νιώθουν πως το βιβλίο κάνει κοιλιά. Αναφέρθηκε συγκεκριμένα ο μονόλογος του μεθυσμένου Μαρμελάντοφ, στο δεύτερο κεφάλαιο.
Αντιμετωπίζει κανένας από εσάς παρόμοια προβλήματα; Σας φαίνεται υπερβολικά μεγάλος και κουραστικός ο μονόλογος αυτός ή κάποιο άλλο κομμάτι του πρώτου μέρους του βιβλίου; Και, οι πιο εξοικειωμένοι με τα έργα του Ντοστογιέφσκι, τι έχετε να πείτε για τη γραφή του γενικότερα; Εγώ δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα, αλλά δεν θα μου φαινόταν παράξενο κάποιος να τα βρει σκούρα... Στα βιβλία του Ντοστογιέφσκι η δράση δεν είναι πάντα το πιο σημαντικό στοιχείο, και πολλές φορές χρειάζεται πειθαρχεία για να συνεχίσεις την ανάγνωση .
(στο σωστό νήμα αυτή τη φορά!)
Αντιμετωπίζει κανένας από εσάς παρόμοια προβλήματα; Σας φαίνεται υπερβολικά μεγάλος και κουραστικός ο μονόλογος αυτός ή κάποιο άλλο κομμάτι του πρώτου μέρους του βιβλίου; Και, οι πιο εξοικειωμένοι με τα έργα του Ντοστογιέφσκι, τι έχετε να πείτε για τη γραφή του γενικότερα; Εγώ δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα, αλλά δεν θα μου φαινόταν παράξενο κάποιος να τα βρει σκούρα... Στα βιβλία του Ντοστογιέφσκι η δράση δεν είναι πάντα το πιο σημαντικό στοιχείο, και πολλές φορές χρειάζεται πειθαρχεία για να συνεχίσεις την ανάγνωση .
(στο σωστό νήμα αυτή τη φορά!)
Όχι κι όχι. Μια χαρά γραφή είναι. Αλλά αφού με βάζεις στη διαδικασία του να με νοιάζει τί σκέφτονται οι άλλοι, σκέφτομαι πως, πιθανόν, αν δεν έχουμε εμπειρία μεθυσμένου να μιλάει, ίσως να μας φαίνεται κουραστικός ως περίεργος παρόμοιος λόγος γραμμένος, ο συγγραφέας αδιάφορος. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, και λίγα λέει ο Μερμελάντωφ.
Ως προς τη δράση τώρα στο Ε&Τ, Μέρος Πρώτο: ο Ροντιόν ξαπλώνει, ξαπλώνει και... ξαναξαπλώνει. Περπατάει λίγο τους δρόμους, ανεβοκατεβαίνει μερικά σκαλιά, σκοτώνει δυο γυναίκες. Δράση δεν υπάρχει ουσιαστικά. Το παιχνίδι δεν παίζεται εκεί "έξω" αλλά εκεί "μέσα".
Ως προς τη δράση τώρα στο Ε&Τ, Μέρος Πρώτο: ο Ροντιόν ξαπλώνει, ξαπλώνει και... ξαναξαπλώνει. Περπατάει λίγο τους δρόμους, ανεβοκατεβαίνει μερικά σκαλιά, σκοτώνει δυο γυναίκες. Δράση δεν υπάρχει ουσιαστικά. Το παιχνίδι δεν παίζεται εκεί "έξω" αλλά εκεί "μέσα".
Last edited:
Όπως τα λέει ο πάτερ. Γεια σου αγαπημένε πάτερ με τη νηματάρα σου
Σημ. Είναι ένα έργο τέχνης. Δεν τ' αγγίζεις όσο κι αν θες, όσο κι αν κόπιασες (ή νομίζεις ότι κόπιασες), όλος ο πλανήτης έχει πέσει πάνω σε τέτοια έργα (από απλές συζητήσεις μέχρι εργασίες και διατριβές, ένα βασικό εργαλείο σε πολλούς επιστημονικούς κλάδους), υποκλίνεται στο μεγαλείο τού ανθρώπου· ακόμα και η πράξη του κακού γίνεται τέχνη μοναδική στα χέρια του.
Μέρος πρώτο
Αρχές Ιουλίου, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία, έτος 1866.
Τα μέχρι τώρα ονόματα (από μετάφραση: Σ. Παταντζής):
Ροντιόν Ρωμάνοβιτς Ρασκόλνικωφ (ο νέος)
Ντούνια / Αβντότια Ρομάνοβνα (η αδερφή)
Πουλχερία Ρασκολνίκοβα (η μητέρα)
Αλιόνα Ιβάνοβνα (η γριά τοκογλύφα / περίπου 60 χρονών)
Ελισάβετ Ιβάνοβνα [η μικρότερη αδερφή της γριάς (από άλλη μάνα) / περίπου 35 χρονών]
Ναστάσια (υπηρέτρια και μαγείρισσα τού σπιτιού)
Πρασκόβια Πάβλοβνα (σπιτονοικοκυρά)
Σεμιόν Ζαχάριτς / Μαρμελάντωφ
Κατερίνα Ιβάνοβνα (2η σύζυγος του Μαρμελάντωφ)
Σόνια Σεμιόνοβνα Μαρμελάντωφ (μοναχοκόρη του Μαρμελάντωφ / απ' τον 1ο γάμο)
Πιότρ Πετρόβιτς Λούζιν (μέλλων σύζυγος Ντούνιας και μακρινός συγγενής Μ. Πετρόβνα)
[Ιβάν Ιβάνοβιτς, Ντάρια Παύλοβνα, Ντάρια Φραντσόβνα, Ιβάν Αθανάσιεβιτς, (ράφτης) Καπερναούμωβ,, Αμαλία Φιοντόροβνα Λιπεβέσχελ (σημ. Σελ. 22, ως Αμαλία Φεντόροβνα), Λεμπεζιάντικωφ, Ραζουμίχιν (παλιός συμφοιτητής), Ποκόρεβ (παλιός φίλος / φοιτητής), Αθανάση Ιβάνοβιτς Βαχρούσιν, Σβιντριγκάιλωφ, Μάρθα Πετρόβνα, Μικόλκα, Κοχ]
Σημ.2 Με το «καληνύχτα», το πρώτο μέρος αποκαλύπτει τον κορμό: Παραλήρημα, συνείδηση, εξαθλίωση, ηθική, φόνος. / Μία εποχή που κάνει κύκλο, αμέτρητα ερωτηματικά μέχρι και σήμερα. Ένα απίστευτο μυθιστόρημα (που ίσως ξεκίνησε από πραγματικά γεγονότα) που δεν είναι αστυνομικό θρίλερ, είναι μία κατηγορία από μόνο του. Ο αφηγητής ξεκινάει λίγες αράδες και αμέσως αρχίζει σε πρώτο πρόσωπο ένα παραλήρημα.
Προσωπικά, στο 1ο μέρος θα σταθώ μόνο στ' όνειρο του νέου· η γριά είναι εκεί με το ένα τέταρτο και 7% τόκος, η σαναγορά ήταν για τους πολλούς (με επίσης αμετακίνητη θέση). Ο νέος, δεν ξέρουμε. Το όνειρο με τον 7χρονο Ρόντια· βραδινός περίπατος με τον πατέρα. Καμία ανάμνηση για το νεκρό αδερφάκι 6 μηνών. Πλήθος πέρα δώθε και στο κέντρο ο Μικόλκα με τη μικρή φοράδα.
Η ηθική δεν είναι το πρόβλημα. Το άλυτο είναι το βάρος του να είσαι στη θέση του Θεού.
[...] Η ηθικολογική ερμηνευτική του μέθοδος ήτανε ακονισμένη σαν ξυράφι και ακόμα κι ο ίδιος δεν είχε πια καμιά αντίρρηση μέσα στη συνείδησή του. [...]
Σημ.3 Αν κάπου στα ονόματα έκανα λάθος, παρακαλώ διορθώστε ελεύθερα.
Σημ. Είναι ένα έργο τέχνης. Δεν τ' αγγίζεις όσο κι αν θες, όσο κι αν κόπιασες (ή νομίζεις ότι κόπιασες), όλος ο πλανήτης έχει πέσει πάνω σε τέτοια έργα (από απλές συζητήσεις μέχρι εργασίες και διατριβές, ένα βασικό εργαλείο σε πολλούς επιστημονικούς κλάδους), υποκλίνεται στο μεγαλείο τού ανθρώπου· ακόμα και η πράξη του κακού γίνεται τέχνη μοναδική στα χέρια του.
Μέρος πρώτο
Αρχές Ιουλίου, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία, έτος 1866.
Τα μέχρι τώρα ονόματα (από μετάφραση: Σ. Παταντζής):
Ροντιόν Ρωμάνοβιτς Ρασκόλνικωφ (ο νέος)
Ντούνια / Αβντότια Ρομάνοβνα (η αδερφή)
Πουλχερία Ρασκολνίκοβα (η μητέρα)
Αλιόνα Ιβάνοβνα (η γριά τοκογλύφα / περίπου 60 χρονών)
Ελισάβετ Ιβάνοβνα [η μικρότερη αδερφή της γριάς (από άλλη μάνα) / περίπου 35 χρονών]
Ναστάσια (υπηρέτρια και μαγείρισσα τού σπιτιού)
Πρασκόβια Πάβλοβνα (σπιτονοικοκυρά)
Σεμιόν Ζαχάριτς / Μαρμελάντωφ
Κατερίνα Ιβάνοβνα (2η σύζυγος του Μαρμελάντωφ)
Σόνια Σεμιόνοβνα Μαρμελάντωφ (μοναχοκόρη του Μαρμελάντωφ / απ' τον 1ο γάμο)
Πιότρ Πετρόβιτς Λούζιν (μέλλων σύζυγος Ντούνιας και μακρινός συγγενής Μ. Πετρόβνα)
[Ιβάν Ιβάνοβιτς, Ντάρια Παύλοβνα, Ντάρια Φραντσόβνα, Ιβάν Αθανάσιεβιτς, (ράφτης) Καπερναούμωβ,, Αμαλία Φιοντόροβνα Λιπεβέσχελ (σημ. Σελ. 22, ως Αμαλία Φεντόροβνα), Λεμπεζιάντικωφ, Ραζουμίχιν (παλιός συμφοιτητής), Ποκόρεβ (παλιός φίλος / φοιτητής), Αθανάση Ιβάνοβιτς Βαχρούσιν, Σβιντριγκάιλωφ, Μάρθα Πετρόβνα, Μικόλκα, Κοχ]
Σημ.2 Με το «καληνύχτα», το πρώτο μέρος αποκαλύπτει τον κορμό: Παραλήρημα, συνείδηση, εξαθλίωση, ηθική, φόνος. / Μία εποχή που κάνει κύκλο, αμέτρητα ερωτηματικά μέχρι και σήμερα. Ένα απίστευτο μυθιστόρημα (που ίσως ξεκίνησε από πραγματικά γεγονότα) που δεν είναι αστυνομικό θρίλερ, είναι μία κατηγορία από μόνο του. Ο αφηγητής ξεκινάει λίγες αράδες και αμέσως αρχίζει σε πρώτο πρόσωπο ένα παραλήρημα.
Προσωπικά, στο 1ο μέρος θα σταθώ μόνο στ' όνειρο του νέου· η γριά είναι εκεί με το ένα τέταρτο και 7% τόκος, η σαναγορά ήταν για τους πολλούς (με επίσης αμετακίνητη θέση). Ο νέος, δεν ξέρουμε. Το όνειρο με τον 7χρονο Ρόντια· βραδινός περίπατος με τον πατέρα. Καμία ανάμνηση για το νεκρό αδερφάκι 6 μηνών. Πλήθος πέρα δώθε και στο κέντρο ο Μικόλκα με τη μικρή φοράδα.
Η ηθική δεν είναι το πρόβλημα. Το άλυτο είναι το βάρος του να είσαι στη θέση του Θεού.
[...] Η ηθικολογική ερμηνευτική του μέθοδος ήτανε ακονισμένη σαν ξυράφι και ακόμα κι ο ίδιος δεν είχε πια καμιά αντίρρηση μέσα στη συνείδησή του. [...]
Σημ.3 Αν κάπου στα ονόματα έκανα λάθος, παρακαλώ διορθώστε ελεύθερα.
Στράτη, έχεις κάνει εκπληκτική δουλειά. Τα σέβη μου...
...Το πράγμα είναι ολοφάνερο: Η Ντουνιά δε θα πουλιότανε ποτέ για τον εαυτό της, για τη δικιά της αποκατάσταση. Ακόμη κι αν ήτανε να γλυτώσει έτσι το θάνατο, πάλι δε θα πουλιότανε. Για ένα αγαπημένο της πρόσωπο, όμως, για έναν άνθρωπο που θα τον λάτρευε, θα πουλιότανε! Να λοιπόν τι είναι το αίνιγμα: θα πουληθεί για τον αδελφό της και για τη μητέρα της. Θα πουλήσει τα πάντα! Ω, ναι, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, επιδιώκουμε να εκμηδενίσουμε ακόμα και τα αισθήματα μας. Βγάζουμε στο παζάρι την ελευθερία μας, τη γαλήνη μας και την ίδια τη συνείδηση μας - τα πάντα. Ας γκρεμιστεί η ζωή μας, φτάνει μόνο να είναι ευτυχισμένοι οι αγαπημένοι μας. Κι ακόμα, σφυρηλατούμε μια δικιά μας θεολογική ερμηνεία της συνείδησης, παρμένη από την ηθική διδασκαλία των Ιησουιτών και καθησυχάζουμε για λίγον καιρό, αποχτάμε τη βεβαιότητα ότι έτσι πρέπει να 'ναι, οπωσδήποτε, και ότι, αφού ο σκοπός είναι καλός, κάθε μέσο που θα χρησιμοποιήσουμε για την επιτυχία του είναι καθαγιασμένο. Έτσι είμαστε και το πράγμα είναι ολοφάνερο σαν το φως της ημέρας. Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει στη μέση ο Ροντιόν Ρωμάνοβιτς Ρασκόλνικωφ και κανένας άλλος. Γι' αυτόν μονάχα πρόκειται, αυτός είναι στο πρώτο πλάνο...
...Το πράγμα είναι ολοφάνερο: Η Ντουνιά δε θα πουλιότανε ποτέ για τον εαυτό της, για τη δικιά της αποκατάσταση. Ακόμη κι αν ήτανε να γλυτώσει έτσι το θάνατο, πάλι δε θα πουλιότανε. Για ένα αγαπημένο της πρόσωπο, όμως, για έναν άνθρωπο που θα τον λάτρευε, θα πουλιότανε! Να λοιπόν τι είναι το αίνιγμα: θα πουληθεί για τον αδελφό της και για τη μητέρα της. Θα πουλήσει τα πάντα! Ω, ναι, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, επιδιώκουμε να εκμηδενίσουμε ακόμα και τα αισθήματα μας. Βγάζουμε στο παζάρι την ελευθερία μας, τη γαλήνη μας και την ίδια τη συνείδηση μας - τα πάντα. Ας γκρεμιστεί η ζωή μας, φτάνει μόνο να είναι ευτυχισμένοι οι αγαπημένοι μας. Κι ακόμα, σφυρηλατούμε μια δικιά μας θεολογική ερμηνεία της συνείδησης, παρμένη από την ηθική διδασκαλία των Ιησουιτών και καθησυχάζουμε για λίγον καιρό, αποχτάμε τη βεβαιότητα ότι έτσι πρέπει να 'ναι, οπωσδήποτε, και ότι, αφού ο σκοπός είναι καλός, κάθε μέσο που θα χρησιμοποιήσουμε για την επιτυχία του είναι καθαγιασμένο. Έτσι είμαστε και το πράγμα είναι ολοφάνερο σαν το φως της ημέρας. Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει στη μέση ο Ροντιόν Ρωμάνοβιτς Ρασκόλνικωφ και κανένας άλλος. Γι' αυτόν μονάχα πρόκειται, αυτός είναι στο πρώτο πλάνο...
Ευγενικέ μου πάτερ.
Ναι, έτσι το τοποθετώ κι εγώ. Στη μέση ο νέος, ο ρόλος του μικρού θεού που δεν βαστάνε τα γυάλινα πόδια του τόσο βάρος. Μία άσχημη εποχή που οι δεσμοί είναι σκουπιδάκια μέσα σε ωκεανό εξαθλίωσης.
Η μικρή πόρνη, μία συνηθισμένη φιγούρα που μέχρι τώρα (1ο μέρος) δεν ξέρουμε πολλά / από τη μία γίνεται θυσία για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, από την άλλη, μία ακόμα νεαρή πόρνη.
Σημ. Αυτός που είχε πει: «Είμαστε αίμα, κόκαλα και σκατά» / κολλάει ιδανικά εδώ. Το τίποτα και τα πάντα.
Σημ.2 Κάπου είχα δει και μικρά σκίτσα, για πρόσωπα τής ιστορίας, όμως δεν μπορώ να τα βρω τώρα. Η Ντούνια ήταν ως πανέμορφη, και με αντίστοιχα σχόλια: Στοιχίζει ακριβά αυτή η καθαριότητα, Ντούνια! / σαν την μοίρα της Σόνιας, της αιώνιας Σόνιας.
Ναι, έτσι το τοποθετώ κι εγώ. Στη μέση ο νέος, ο ρόλος του μικρού θεού που δεν βαστάνε τα γυάλινα πόδια του τόσο βάρος. Μία άσχημη εποχή που οι δεσμοί είναι σκουπιδάκια μέσα σε ωκεανό εξαθλίωσης.
Η μικρή πόρνη, μία συνηθισμένη φιγούρα που μέχρι τώρα (1ο μέρος) δεν ξέρουμε πολλά / από τη μία γίνεται θυσία για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, από την άλλη, μία ακόμα νεαρή πόρνη.
Σημ. Αυτός που είχε πει: «Είμαστε αίμα, κόκαλα και σκατά» / κολλάει ιδανικά εδώ. Το τίποτα και τα πάντα.
Σημ.2 Κάπου είχα δει και μικρά σκίτσα, για πρόσωπα τής ιστορίας, όμως δεν μπορώ να τα βρω τώρα. Η Ντούνια ήταν ως πανέμορφη, και με αντίστοιχα σχόλια: Στοιχίζει ακριβά αυτή η καθαριότητα, Ντούνια! / σαν την μοίρα της Σόνιας, της αιώνιας Σόνιας.
Last edited:
Τα όσο γράφετε για τον Ντοστογιέφσκι και την γραφή του με βρίσκουν, εν πολλοίς, σύμφωνη. Με προβληματίζει όμως τούτο δω:
(το νήμα που σας έλεγα ονομάζεται: "με αφορμή τον "Ηλίθιο": αφηγηματικές τεχνικές στον Ντοστογιέφσκι")
αν δεν μας νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για ένα λογοτεχνικό έργο, γιατί να είμαστε στη λέσχη; γιατί να κάνουμε συνανάγνωση;
(το νήμα που σας έλεγα ονομάζεται: "με αφορμή τον "Ηλίθιο": αφηγηματικές τεχνικές στον Ντοστογιέφσκι")
Αγαπητή Ιωάννα πού απευθύνεσαι;
Δεν σε κατάλαβα.
Σημ. Τώρα είδα το «πού». Ας απαντήσει ο ίδιος. Συγγνώμη για τα παράσιτα.
Last edited:
Συγχωρεμένος φίλτατε!
Με το ρίσκο να μη γίνω αντιληπτός, θα πω ότι αν με ένοιαζε τί σκέφτονται άλλοι για το συγκεκριμένο βιβλίο, αυτό το νήμα δεν θα υπήρχε.
Μου έδωσες την εντύπωση κάποιου που απολάμβανε και γευόταν μια πολύ γλυκιά τούρτα σοκολάτα και, διαβάζοντας ότι κάποιοι τη δοκίμασαν και τους φάνηκε πολύ αλμυρή, άρχισε να μοιράζει αριστερά και δεξιά κουταλιές για να επιβεβαιώσει τη δική του γεύση. Ίσως η εντύπωσή μου να ήταν λάθος. Σε αυτή τη συνανάγνωση με νοιάζει η δική σου γεύση, δεν με νοιάζει η όρασή σου.
Με νοιάζει τί σκέφτεσαι εσύ κι όχι τί σκέφτονται οι άλλοι μέσα από σένα. Με νοιάζει να μπορείς και να είσαι σε θέση μόνη σου να μισήσεις, ίσως, αυτό το βιβλίο, ακόμα κι αν ένα ολόκληρο σύμπαν γύρω σου επιμένει να το λατρεύει.
Μου έδωσες την εντύπωση κάποιου που απολάμβανε και γευόταν μια πολύ γλυκιά τούρτα σοκολάτα και, διαβάζοντας ότι κάποιοι τη δοκίμασαν και τους φάνηκε πολύ αλμυρή, άρχισε να μοιράζει αριστερά και δεξιά κουταλιές για να επιβεβαιώσει τη δική του γεύση. Ίσως η εντύπωσή μου να ήταν λάθος. Σε αυτή τη συνανάγνωση με νοιάζει η δική σου γεύση, δεν με νοιάζει η όρασή σου.
Με νοιάζει τί σκέφτεσαι εσύ κι όχι τί σκέφτονται οι άλλοι μέσα από σένα. Με νοιάζει να μπορείς και να είσαι σε θέση μόνη σου να μισήσεις, ίσως, αυτό το βιβλίο, ακόμα κι αν ένα ολόκληρο σύμπαν γύρω σου επιμένει να το λατρεύει.
Έχω παρατηρήσει ότι η θηλυκή αυταπάρνηση αντιπροσωπεύεται σχεδόν σε όλες τις πρωταγωνίστριες (Σόνια, Ντούνια,
)
Επίσης έντονος είναι ο νιχιλισμός του Ρασκόλικωβ μετά από κάθε καλή του πράξη.
Πουλχερία και Κατερίνα
Επίσης έντονος είναι ο νιχιλισμός του Ρασκόλικωβ μετά από κάθε καλή του πράξη.
Τώρα θα έπρεπε να αναλύσω πως βλέπω τα πράγματα γενικώς, αλλά δεν νομίζω πως αυτό ενδιαφέρει κανέναν κι ούτε έχει καμιά σχέση με το νήμα μας. Πάντως σε γενικές γραμμές, η εντύπωσή σας ήταν σωστή (και η παρομοίωση με την τούρτα πολύ πετυχημένη!) Έχω επιβάλει στον εαυτό μου την αμφιβολία απέναντι σε όλα. Εντυπωσιακό το γεγονός ότι το διαισθανθήκατε από μια απλή ανάρτηση...
Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση, αν και δεν καταλαβαίνω που στηρίζεται αυτή η αισιοδοξία!
Σύμφωνοι. Επιφυλασσόμαστε λοιπόν!!
Καλησπέρα κι από μένα.
Καλησπέρα κι από μένα.
Θαρρώ πως είναι καλό και συνετό να μην αποφασίζουν οι άλλοι για μας αλλά εμείς, μόνοι μας, για τον εαυτό μας. Επίσης, είναι καλό και συνετό να μην αποφασίζουμε κι εμείς για τους άλλους: ας δώσουμε λοιπόν σε κάποιον την δυνατότητα και την ευκαιρία να μας πει "ξέρεις Ιωάννα Μος, ξέρεις Παρωνύμιε, αυτά που λες εμένα δεν μ' ενδιαφέρουν". Έτσι θα γνωρίζουμε και θα παύσουμε να νομίζουμε.
Από την άλλη, αν φοβάστε ότι υπάρχει ο "κίνδυνος" ανάρτησης "εκτός θέματος", γιατί να μην ξεκινήσετε ένα δικό σας νήμα όπου εκεί θα "αναλύετε πώς βλέπετε τα πράγματα γενικώς"; Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Υπάρχει πάντα ο Στράτης, μην το ξεχνάτε, συνεπώς ένας τουλάχιστον πρόθυμος αναγνώστης σας...
Δεν είναι τίποτα εντυπωσιακό αν υπολογίσετε ότι η ανάγνωση/απάντηση της μιας ανάρτησής σας μου πήρε τόσο χρόνο όσον περίπου μου παίρνουν συνήθως δέκα.
Μέρος πρώτο:
Μέρος δεύτερο:
Στο πρώτο μέρος εμφανίστηκαν αρκετά ονόματα, πέρα από τους βασικούς χαρακτήρες παρουσιάστηκαν αρκετές διασκορπισμένες φιγούρες. Στο δεύτερο μέρος, λοιπόν, έχουμε την εμφάνιση αρκετών ακόμα.
Πρασκόβια Πάβλοβνα Ζαρνίτσυν / Πατσένκα (σπιτονοικοκυρά / 40 χρονών) / στο 2ο μέρος αναφέρεται πλέον ολόκληρο το όνομα της σπιτονοικοκυράς / ως κυρία Ζαρνίτσυν, χήρα δικαστικού παρέδρου).
Ναστάσια Πετρόβνα [υπηρέτρια και μαγείρισσα του σπιτιού / εδώ την αναφέρει λάθος ο Ραζουμίχιν ως Νικηφόροβνα (σελ. 114)]
Πορφύρης Σιμεόνοβιτς (ανακριτής / μακρινός συγγενής του Ραζουμίχιν)
Νικοντίμ Φόμιτς (διοικητής αστυνομικού τμήματος)
Ηλίας Πετρόβιτς (αξιωματικός ανακριτικού γραφείου / βοηθός διοικητή α/τ)
Ζαμιότοβ Αλέξανδρος Γρηγορίεβιτς (γραμματέας αστυνομικού τμήματος / ανακριτικό γραφείο)
Ζοσίμωφ (και ως Ζοσίμοφ / κατά τη μετάφραση): (ο νεαρός γιατρός)
[Λουίζα Ιβάνοβνα, θυρωρός Καρλ, Εριέττα, αυλικός σύμβουλος / δικηγόρος / επιχειρηματιας Τσεμπάρωφ, εκδότης Χερουβίμωφ, έμπορος Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Τσελοπάγιεφ , υπάλληλος Αλέξης Σεμιόνοβιτς, Χαρλάμοβ / Μπουκ, στρατηγός Κομπέλιεβ, νεκρή κόρη σπιτονοικοκυράς Ναταλία Γιεγκόροβνα, Τολστιάκοβ, παλιατζής Φεντιάγεφ, Πεστριάκωφ, ταβερνιάρης / κλεπταποδόχος Ντούσκιν, μπογιατζής Νικολάι Ντεμέντιεφ (παιδικός φίλος Ραζουμίχιν / απ' το Ριαζάν), μπογιατζής Ντμίτρι, δικηγόρος Κριούκοβ, έμπορος Γιούσιν, η πανδοχέας Λιπεβέχσελ, φίλος του Πιότρ Πετρόβιτς: Αντρέι Σεμιόνοβιτς Λεμπεζιάντικωφ, Ντουκλίντα, Αφροσινιούσκα, νεαρός ταπετσιέρης Τίτο Βασίλιτς, νεαρός ταπετσιέρης Αλιόσα, το μεγαλύτερο κορίτσι της Κατερίνα Ιβάνοβνα: Πόλια (10 χρονών), Ιβάν Μιχαήλιτς: 1ος σύζυγος της Κατερίνας Ιβάνοβνα και πατέρας των μικρών κοριτσιών, Λύντα: μικρότερη κόρη της Κατερίνα Ιβάνοβνα, Κόλιας: το μικρό αγόρι της Κατερίνα Ιβάνοβνα πριγκίπισσα Μπεζεμέλνυ, πρίγκιπας Τσεγκολσκόι, σπιτονοικοκυρά της Κ. Ιβάνοβνα: Αμαλία Λουντβίγκοβνα / Ιβάν, / Σημ. Στο 2ο μέρος ο Μαρμελάντωφ αναφέρεται και ως: Ζαχάροβιτς (σελ. 165). Σημ.2 Στο τέλος του 2ου μέρους (σελ.176), η μητέρα του Ρόντια αναφέρεται ως: Πουλχερία Αλεξάνδροβνα Ρασκόλνικωφ].
Σημ. Στο πρώτο μέρος είχαμε το παραλήρημα, τη σκοτεινή διαδρομή μέχρι το διπλό φονικό. Στο δεύτερο μέρος, η αρρώστια που κυριαρχεί στις σκέψεις και στο σώμα του νέου· ο παλιός συμφοιτητής και φίλος του νέου, ο Ραζουμίχιν, επιβάλει τη δυναμική του παρουσία, το ξεχασμένο γραμμάτιο, η πρώτη επαφή του νέου με τον Πιότρ Πετρόβιτς Λούζιν (μέλλων γαμπρός), οι πρώτες κινήσεις του νέου για ομολογία ενοχής, η πρώτη επαφή του νέου (μετά από 3 σχεδόν χρόνια) με τη μητέρα και την αδερφή του.
Αρχές Ιουλίου, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία, έτος 1866.
Τα μέχρι τώρα ονόματα (από μετάφραση: Σ. Παταντζής):
Ροντιόν Ρωμάνοβιτς Ρασκόλνικωφ (ο νέος)
Ντούνια / Αβντότια Ρομάνοβνα (η αδερφή)
Πουλχερία Ρασκολνίκοβα (η μητέρα)
Αλιόνα Ιβάνοβνα (η γριά τοκογλύφα / περίπου 60 χρονών)
Ελισάβετ Ιβάνοβνα [η μικρότερη αδερφή της γριάς (από άλλη μάνα) / περίπου 35 χρονών]
Ναστάσια (υπηρέτρια και μαγείρισσα τού σπιτιού)
Πρασκόβια Πάβλοβνα (σπιτονοικοκυρά)
Σεμιόν Ζαχάριτς / Μαρμελάντωφ
Κατερίνα Ιβάνοβνα (2η σύζυγος του Μαρμελάντωφ)
Σόνια Σεμιόνοβνα Μαρμελάντωφ (μοναχοκόρη του Μαρμελάντωφ / απ' τον 1ο γάμο / 18 χρονών)
Πιότρ Πετρόβιτς Λούζιν (μέλλων σύζυγος Ντούνιας και μακρινός συγγενής Μ. Πετρόβνα / 40 χρονών)
[Ιβάν Ιβάνοβιτς, Ντάρια Παύλοβνα, Ντάρια Φραντσόβνα, Ιβάν Αθανάσιεβιτς, (ράφτης) Καπερναούμωβ,, Αμαλία Φιοντόροβνα Λιπεβέσχελ (σημ. Σελ. 22, ως Αμαλία Φεντόροβνα), Λεμπεζιάντικωφ, Ραζουμίχιν (παλιός συμφοιτητής), Ποκόρεβ (παλιός φίλος / φοιτητής), Αθανάση Ιβάνοβιτς Βαχρούσιν, Σβιντριγκάιλωφ, Μάρθα Πετρόβνα, Μικόλκα, Κοχ]
Τα μέχρι τώρα ονόματα (από μετάφραση: Σ. Παταντζής):
Ροντιόν Ρωμάνοβιτς Ρασκόλνικωφ (ο νέος)
Ντούνια / Αβντότια Ρομάνοβνα (η αδερφή)
Πουλχερία Ρασκολνίκοβα (η μητέρα)
Αλιόνα Ιβάνοβνα (η γριά τοκογλύφα / περίπου 60 χρονών)
Ελισάβετ Ιβάνοβνα [η μικρότερη αδερφή της γριάς (από άλλη μάνα) / περίπου 35 χρονών]
Ναστάσια (υπηρέτρια και μαγείρισσα τού σπιτιού)
Πρασκόβια Πάβλοβνα (σπιτονοικοκυρά)
Σεμιόν Ζαχάριτς / Μαρμελάντωφ
Κατερίνα Ιβάνοβνα (2η σύζυγος του Μαρμελάντωφ)
Σόνια Σεμιόνοβνα Μαρμελάντωφ (μοναχοκόρη του Μαρμελάντωφ / απ' τον 1ο γάμο / 18 χρονών)
Πιότρ Πετρόβιτς Λούζιν (μέλλων σύζυγος Ντούνιας και μακρινός συγγενής Μ. Πετρόβνα / 40 χρονών)
[Ιβάν Ιβάνοβιτς, Ντάρια Παύλοβνα, Ντάρια Φραντσόβνα, Ιβάν Αθανάσιεβιτς, (ράφτης) Καπερναούμωβ,, Αμαλία Φιοντόροβνα Λιπεβέσχελ (σημ. Σελ. 22, ως Αμαλία Φεντόροβνα), Λεμπεζιάντικωφ, Ραζουμίχιν (παλιός συμφοιτητής), Ποκόρεβ (παλιός φίλος / φοιτητής), Αθανάση Ιβάνοβιτς Βαχρούσιν, Σβιντριγκάιλωφ, Μάρθα Πετρόβνα, Μικόλκα, Κοχ]
Μέρος δεύτερο:
Στο πρώτο μέρος εμφανίστηκαν αρκετά ονόματα, πέρα από τους βασικούς χαρακτήρες παρουσιάστηκαν αρκετές διασκορπισμένες φιγούρες. Στο δεύτερο μέρος, λοιπόν, έχουμε την εμφάνιση αρκετών ακόμα.
Πρασκόβια Πάβλοβνα Ζαρνίτσυν / Πατσένκα (σπιτονοικοκυρά / 40 χρονών) / στο 2ο μέρος αναφέρεται πλέον ολόκληρο το όνομα της σπιτονοικοκυράς / ως κυρία Ζαρνίτσυν, χήρα δικαστικού παρέδρου).
Ναστάσια Πετρόβνα [υπηρέτρια και μαγείρισσα του σπιτιού / εδώ την αναφέρει λάθος ο Ραζουμίχιν ως Νικηφόροβνα (σελ. 114)]
Πορφύρης Σιμεόνοβιτς (ανακριτής / μακρινός συγγενής του Ραζουμίχιν)
Νικοντίμ Φόμιτς (διοικητής αστυνομικού τμήματος)
Ηλίας Πετρόβιτς (αξιωματικός ανακριτικού γραφείου / βοηθός διοικητή α/τ)
Ζαμιότοβ Αλέξανδρος Γρηγορίεβιτς (γραμματέας αστυνομικού τμήματος / ανακριτικό γραφείο)
Ζοσίμωφ (και ως Ζοσίμοφ / κατά τη μετάφραση): (ο νεαρός γιατρός)
[Λουίζα Ιβάνοβνα, θυρωρός Καρλ, Εριέττα, αυλικός σύμβουλος / δικηγόρος / επιχειρηματιας Τσεμπάρωφ, εκδότης Χερουβίμωφ, έμπορος Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Τσελοπάγιεφ , υπάλληλος Αλέξης Σεμιόνοβιτς, Χαρλάμοβ / Μπουκ, στρατηγός Κομπέλιεβ, νεκρή κόρη σπιτονοικοκυράς Ναταλία Γιεγκόροβνα, Τολστιάκοβ, παλιατζής Φεντιάγεφ, Πεστριάκωφ, ταβερνιάρης / κλεπταποδόχος Ντούσκιν, μπογιατζής Νικολάι Ντεμέντιεφ (παιδικός φίλος Ραζουμίχιν / απ' το Ριαζάν), μπογιατζής Ντμίτρι, δικηγόρος Κριούκοβ, έμπορος Γιούσιν, η πανδοχέας Λιπεβέχσελ, φίλος του Πιότρ Πετρόβιτς: Αντρέι Σεμιόνοβιτς Λεμπεζιάντικωφ, Ντουκλίντα, Αφροσινιούσκα, νεαρός ταπετσιέρης Τίτο Βασίλιτς, νεαρός ταπετσιέρης Αλιόσα, το μεγαλύτερο κορίτσι της Κατερίνα Ιβάνοβνα: Πόλια (10 χρονών), Ιβάν Μιχαήλιτς: 1ος σύζυγος της Κατερίνας Ιβάνοβνα και πατέρας των μικρών κοριτσιών, Λύντα: μικρότερη κόρη της Κατερίνα Ιβάνοβνα, Κόλιας: το μικρό αγόρι της Κατερίνα Ιβάνοβνα πριγκίπισσα Μπεζεμέλνυ, πρίγκιπας Τσεγκολσκόι, σπιτονοικοκυρά της Κ. Ιβάνοβνα: Αμαλία Λουντβίγκοβνα / Ιβάν, / Σημ. Στο 2ο μέρος ο Μαρμελάντωφ αναφέρεται και ως: Ζαχάροβιτς (σελ. 165). Σημ.2 Στο τέλος του 2ου μέρους (σελ.176), η μητέρα του Ρόντια αναφέρεται ως: Πουλχερία Αλεξάνδροβνα Ρασκόλνικωφ].
Σημ. Στο πρώτο μέρος είχαμε το παραλήρημα, τη σκοτεινή διαδρομή μέχρι το διπλό φονικό. Στο δεύτερο μέρος, η αρρώστια που κυριαρχεί στις σκέψεις και στο σώμα του νέου· ο παλιός συμφοιτητής και φίλος του νέου, ο Ραζουμίχιν, επιβάλει τη δυναμική του παρουσία, το ξεχασμένο γραμμάτιο, η πρώτη επαφή του νέου με τον Πιότρ Πετρόβιτς Λούζιν (μέλλων γαμπρός), οι πρώτες κινήσεις του νέου για ομολογία ενοχής, η πρώτη επαφή του νέου (μετά από 3 σχεδόν χρόνια) με τη μητέρα και την αδερφή του.
Aν στο Μέρος Πρώτο είχαμε ένα διπλό έγκλημα, μια διπλή εν ψυχρώ δολοφονία/ανθρωποκτονία, στο Μέρος Δεύτερο μάλλον αρχίζει η τιμωρία, μια τιμωρία που γεννιέται αβίαστα μέσα στον Ήρωα, δεν του την επιβάλει κάποιος εξωτερικός παράγοντας. Και σε τί συνίσταται αυτή η τιμωρία; Μήπως φυλακίζεται; Όχι. Μήπως εκτελείται; Όχι. Μήπως ξυλοκοπείται; Μήπως βασανίζεται; Ναι, μα όχι σωματικά. Το πνεύμα και η ψυχή του Ρασκόλνικωβ αρχίζουν να βιώνουν ένα κολασμένο μαρτύριο. Και είναι όλο δικό του...
Ο Ροντιόν τελεί υπό μια διαρκή και εξουθενωτική υπερένταση. Φοβάται ότι θα χάσει τα λογικά του, ότι θα πει καμιά κουταμάρα, ότι θα κάνει καμιά κουταμάρα. Ναι, το έγκλημα μοιάζει να είναι τέλειο, είναι το τέλειο έγκλημα, όμως... όμως όλα αυτά που νιώθει μέσα του... Ψαχουλεύει τα λερωμένα με αίμα ρούχα του, ψαχουλεύει τα κλοπιμαία και αναζητεί τρόπους να τα ξεφορτωθεί και τελικά βρίσκει κάποιον, έναν τρόπο μάλλον αστείο.
Ο Ροντιόν ταλαντεύεται: από τη μια θέλει να πάει στις αστυνομικές αρχές και να τα πει όλα, δεν τον νοιάζει, να ομολογήσει πως ναι, αυτός ήταν που τις σκότωσε, ας τελειώνει πια αυτό το βάσανο, δεν το αντέχει... αλλά... αλλά από την άλλη η ελευθερία και η διαφυγή είναι τόσο γλυκιά. Αρχίζει να παρανοεί, λιποθυμά στο αστυνομικό τμήμα και μόνο ακούγοντας να συζητείται το φονικό. Πού είναι εκείνη η αίσθηση της υπεροχής και της επιτυχίας, εκείνη η εσωτερική πληρότητα και η ικανοποίηση που θα έπρεπε να νιώθει;
Ζαλισμένος, θολωμένος, περιπλανιέται στους δρόμους σαν χαμένος, βλέπει όνειρα που τα νομίζει πραγματικότητα, με νεύρα τεντωμένα συναναστρέφεται τα λοιπά πρόσωπα, αρχίζει να έχει παραισθήσεις, νιώθει και γίνεται όλο και πιο αδύναμος, μιλά και συμπεριφέρεται απρόσεχτα... Μες στο δωμάτιό του, ο παλιόφιλος Ραζουμίχιν κι ο γιατρός Ζοσίμωβ συζητούν το ίδιο έγκλημα και ο Ρασκόλνικωβ ερεθίζεται ακόμα πιο πολύ, κάτι που ο γιατρός παρατηρεί στον Ραζουμίχιν. Ντυμένος με τα ολοκαινούργια ρούχα που του αγόρασε ο Ραζουμίχιν, με έναν αέρα παράνοιας και σιγουριάς ταυτόχρονα, έχει μια ενδιαφέρουσα, νευρώδη συζήτηση για το έγκλημα, σχεδόν το ομολογεί μπροστά σε έναν έκπληκτο κι αμήχανο Ζαμιότωβ που δεν τον πιστεύει. Επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος όπου με όσα λέει τον διώχνουν. Αφήνει σχεδόν όλα τα χρήματα που του έχει στείλει η μητέρα του στα χέρια της χήρας του Μαρμελάντωβ, από συμπόνια; αναζητώντας εξιλέωση; κι όταν επιστρέφει στο δωμάτιό του, βρίσκει εκεί δυο πολύ σημαντικά πρόσωπα της ζωής του...
Ο Ροντιόν τελεί υπό μια διαρκή και εξουθενωτική υπερένταση. Φοβάται ότι θα χάσει τα λογικά του, ότι θα πει καμιά κουταμάρα, ότι θα κάνει καμιά κουταμάρα. Ναι, το έγκλημα μοιάζει να είναι τέλειο, είναι το τέλειο έγκλημα, όμως... όμως όλα αυτά που νιώθει μέσα του... Ψαχουλεύει τα λερωμένα με αίμα ρούχα του, ψαχουλεύει τα κλοπιμαία και αναζητεί τρόπους να τα ξεφορτωθεί και τελικά βρίσκει κάποιον, έναν τρόπο μάλλον αστείο.
Ο Ροντιόν ταλαντεύεται: από τη μια θέλει να πάει στις αστυνομικές αρχές και να τα πει όλα, δεν τον νοιάζει, να ομολογήσει πως ναι, αυτός ήταν που τις σκότωσε, ας τελειώνει πια αυτό το βάσανο, δεν το αντέχει... αλλά... αλλά από την άλλη η ελευθερία και η διαφυγή είναι τόσο γλυκιά. Αρχίζει να παρανοεί, λιποθυμά στο αστυνομικό τμήμα και μόνο ακούγοντας να συζητείται το φονικό. Πού είναι εκείνη η αίσθηση της υπεροχής και της επιτυχίας, εκείνη η εσωτερική πληρότητα και η ικανοποίηση που θα έπρεπε να νιώθει;
Ζαλισμένος, θολωμένος, περιπλανιέται στους δρόμους σαν χαμένος, βλέπει όνειρα που τα νομίζει πραγματικότητα, με νεύρα τεντωμένα συναναστρέφεται τα λοιπά πρόσωπα, αρχίζει να έχει παραισθήσεις, νιώθει και γίνεται όλο και πιο αδύναμος, μιλά και συμπεριφέρεται απρόσεχτα... Μες στο δωμάτιό του, ο παλιόφιλος Ραζουμίχιν κι ο γιατρός Ζοσίμωβ συζητούν το ίδιο έγκλημα και ο Ρασκόλνικωβ ερεθίζεται ακόμα πιο πολύ, κάτι που ο γιατρός παρατηρεί στον Ραζουμίχιν. Ντυμένος με τα ολοκαινούργια ρούχα που του αγόρασε ο Ραζουμίχιν, με έναν αέρα παράνοιας και σιγουριάς ταυτόχρονα, έχει μια ενδιαφέρουσα, νευρώδη συζήτηση για το έγκλημα, σχεδόν το ομολογεί μπροστά σε έναν έκπληκτο κι αμήχανο Ζαμιότωβ που δεν τον πιστεύει. Επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος όπου με όσα λέει τον διώχνουν. Αφήνει σχεδόν όλα τα χρήματα που του έχει στείλει η μητέρα του στα χέρια της χήρας του Μαρμελάντωβ, από συμπόνια; αναζητώντας εξιλέωση; κι όταν επιστρέφει στο δωμάτιό του, βρίσκει εκεί δυο πολύ σημαντικά πρόσωπα της ζωής του...