Συνανάγνωση: "Εργοστάσιο Εφιαλτών" του Thomas Ligotti
- Thread starter Ινσμούθιος
- Start date
Ινσμούθιος
Κοινωνός
Ναι, αλλά και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας αν θέλει κανείς μπορεί να σχολιάσει οτιδήποτε θαρρώ, αρκεί να αφορά τα περασμένα..
Ιπποπόταμος
Κοινωνός
Ουφ! Εγώ ξεκινάω σήμερα το διάβασμα οπότε ελπίζω αν οχι αυτό το ΣΚ το ερχόμενο να σας έχω προφτάσει 
ΥΓ: ευχαριστώ Χηθλικφ!
ΥΓ: ευχαριστώ Χηθλικφ!
Εμιλυ
Κοινωνός
Μάλλον δεν θα τα καταφέρω 
Το βιβλίο δεν έχει έρθει ακόμα και υποψιάζομαι ότι το βιβλιοπωλείο,παρότι το είχε ως υπάρχον, τελικά δεν το έχει και ψάχνει να το βρει.
Δε δικιολογείται τέτοια καθυστέρηση.
Οπότε καλή αρχή και καλή συνανάγνωση σε όλους. Δεν ήμουν τυχερή
Λογικά, αν φτάσει ποτέ, θα έχετε τελειώσει και την ανάγνωση και τα σχόλια )
Νεξτ τάιμ
Το βιβλίο δεν έχει έρθει ακόμα και υποψιάζομαι ότι το βιβλιοπωλείο,παρότι το είχε ως υπάρχον, τελικά δεν το έχει και ψάχνει να το βρει.
Δε δικιολογείται τέτοια καθυστέρηση.
Οπότε καλή αρχή και καλή συνανάγνωση σε όλους. Δεν ήμουν τυχερή
Λογικά, αν φτάσει ποτέ, θα έχετε τελειώσει
και την ανάγνωση και τα σχόλια )Νεξτ τάιμ
Ινσμούθιος
Κοινωνός
Από εικονογράφηση για το Grimscribe
Παιδιά σήμερα το απόγευμα κατάφερα να το ξεκινήσω, έχω διαβάσει τις τρεις πρώτες ιστορίες και συνεχίζω ακάθεκτη, δεν μπορώ να σταματήσω!! (και νόμιζα πως δεν θα προλάβαινα...)
Δηλώνω ενθουσιασμένη και εκστασιασμένη! Ένα μπράβο στον Ινσμούθιο για την ιδέα και ένα ευχαριστώ στη Χήθκλιφ που συνέβαλε στο να πειστώ για τη συνανάγνωση!
Δηλώνω ενθουσιασμένη και εκστασιασμένη! Ένα μπράβο στον Ινσμούθιο για την ιδέα και ένα ευχαριστώ στη Χήθκλιφ που συνέβαλε στο να πειστώ για τη συνανάγνωση!
Δεν θα γράψω πρώτη εντυπώσεις γιατί είμαι «νιούμπι» στις συναναγνώσεις. Θα περιμένω να ξεκινήσουν οι πιο έμπειροι τα σχόλιά τους για να προσανατολιστώ.
Όμως, θέλω να πω κι εγώ ένα ευχαριστώ στον Ινσμούθιο (ευχαριστώ, Ινσμούθιε!) και τη Λέσχη που μου σύστησαν αυτόν το συγγραφέα.
Νιώθω πολύ οικεία τη γραφή του, νιώθω «σαν στο σπίτι μου» διαβάζοντάς τον:)
Όμως, θέλω να πω κι εγώ ένα ευχαριστώ στον Ινσμούθιο (ευχαριστώ, Ινσμούθιε!) και τη Λέσχη που μου σύστησαν αυτόν το συγγραφέα.
Νιώθω πολύ οικεία τη γραφή του, νιώθω «σαν στο σπίτι μου» διαβάζοντάς τον:)
) μήπως και σας προλάβω Λοιπόν, ξεκινάω τον σχολιασμό ευχαριστώντας άλλη μια φορά τον Ινσμούθιο και τη Χήθκλιφ που πρότειναν τη συνανάγνωση (κι επέμειναν). Το Εργοστάσιο Εφιαλτών (πόσο ταιριαστός ο τίτλος!) είναι ένα απ' τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου, και πιθανότατα η καλύτερη συλλογή διηγημάτων. Είναι ένα μαγευτικό και, τουλάχιστον για μένα, βαθιά τρομακτικό βιβλίο (κι ας με κοροϊδεύει ο Νικόλας). Η γλώσσα του Λιγκότι είναι πολύ ελκυστική και φαίνεται ότι έχει γίνει πολύ προσεγμένη μετάφραση. Οι ιστορίες που διαβάσαμε ως τώρα νιώθω ότι επικοινωνούν κατά κάποιον τρόπο μεταξύ τους, αποτελώντας ίσως κομμάτια της ίδιας μεγάλης εικόνας, μιας εικόνας που μας δίνει μια ελάχιστη ιδέα μόνο των παράξενων κόσμων-διαστάσεων που περιβάλλουν την ανθρώπινη διάσταση. Τους κόσμους αυτούς της φαντασίας του Λιγκότι, φαίνεται ότι είναι αδύνατον να τους αντικρίσουμε και να τους κατανοήσουμε με τις φυσικές μας αισθήσεις, όμως ίχνη τους αποκαλύπτονται κάποιες φορές σε λίγους, ιδιαίτερους ανθρώπους ή σε ξεχωριστές κοινότητες ανθρώπων. Όλα αυτά με ένα γράψιμο εξαιρετικά δουλεμένο και περίτεχνο, καμιά φορά στριφνό, μα πάντα γοητευτικό. Θα το χαρακτήριζα, επίσης, κάπως ψυχρό και αποστασιοποιημένο, χαρακτηριστικό όμως που εντείνει την εφιαλτική αίσθηση που ντύνει τις ιστορίες του.
Στην πρώτη ιστορία, το "Παιχνίδι", ο Λιγκότι χτίζει μια ζεστή ατμόσφαιρα οικογενειακής γαλήνης κι ασφάλειας, την οποία γκρεμίζει απότομα μ’ ένα ελαφρύ ρεύμα αέρα. Γνωρίζουμε το μυστηριώδες εχθρικό πλάσμα της ιστορίας μέσα απ’ την αφήγηση του ήρωα. Δεν ερχόμαστε ποτέ αντιμέτωποι μαζί του, ενώ μας δίνονται ελάχιστες πληροφορίες για τη φύση του, επιτρέποντας στη φαντασία μας να οργιάσει. Λυπήθηκα την αφελή ηρωίδα του διηγήματος, τη γεμάτη ενθουσιασμό και ελπίδες για το μέλλον, τη στιγμή που η ζωή της είχε ήδη καταστραφεί χωρίς να το γνωρίζει. Εκ των υστέρων, βρήκα πολύ σωστή την απόφαση να αρχίσει η συλλογή με την ιστορία αυτή, μια που είναι η πιο βατή και συμβατική του βιβλίου μέχρι στιγμής. Έτσι, μπαίνουμε στον κόσμο του Λιγκότι πιο εύκολα και ομαλά, και κάπως ανυποψίαστοι, μέχρι να φτάσουμε βέβαια στις τελευταίες γραμμές του διηγήματος.
Το δεύτερο, το Les Fleurs μοιάζει σαν κομμάτι μεγαλύτερης ιστορίας. Κι εδώ ο συγγραφέας αφήνει πολλά στη φαντασία μας, όμως ομολογώ ότι θα ήθελα περισσότερες απαντήσεις για τον, πραγματικό ή φανταστικό, κόσμο του ήρωα. Διαβάζοντάς το ένιωσα σαν την πεζή πρωταγωνίστρια που δεν κατάφερε να νιώσει την αλήθεια του αγαπημένου της, με πολύ άσχημες συνέπειες για την ίδια. Από την άλλη, η "αλήθεια" αυτή ίσως να μην ήταν τίποτε άλλο απ’ τον πυρήνα της παραφροσύνης του, οπότε η ηρωίδα μας εξαρχής δεν είχε και πολλές ελπίδες.
Το Όνειρο μιας Κούκλας ήταν ένα γοητευτικό και τρομακτικό ταξίδι στους βαθύτερους υπαρξιακούς φόβους, με ανατριχιαστική κατάληξη. Λίγα πράγματα μου προκαλούν αυτό το άβολο αίσθημα ακαθόριστης απειλής περισσότερο απ' τα ανθρώπινα ομοιώματα – τις κούκλες, ειδικά τις κούκλες βιτρίνας. Ένα απ' αυτά είναι οι μάσκες - θα 'ρθει κι η σειρά τους! Πολύ αποτελεσματικές είναι εδώ οι περιγραφές των μέσα σε όνειρα ονείρων, με τον αληθοφανή σουρεαλισμό τους. Κορυφαία η σκηνή όπου ο ήρωας αντικρίζει για πρώτη φορά την κούκλα και επιβεβαιώνει τον φόβο του. Στη συνέχεια κρύβεται στο αυτοκίνητό του, όπου τίποτα το απειλητικό δεν συμβαίνει, όμως είναι αργά. Ο τρόμος έχει φωλιάσει μέσα του και, όσο κι αν παλεύει να εκλογικεύσει την κατάσταση, δεν υπάρχει πια τρόπος να τον τιθασεύσει. Θα ήθελα κι εδώ περισσότερες απαντήσεις για την αινιγματική του "σύντροφο" και την αληθινή της φύση.
Το Άσυλο του Δόκτορος Λόκριαν είναι μια συναρπαστική παραλλαγή του θέματος του στοιχειωμένου παλιού φρενοκομείου, με έντονα γοτθική ατμόσφαιρα, μυστήριο και μια αίσθηση καταδίκης από την πρώτη κιόλας παράγραφο. Βρήκα υπέροχα αλλόκοτα τα ακίνητα φαντάσματα που μόλυναν την πόλη, καταλαμβάνοντας τα ψηλότερα δωμάτια των σπιτιών και των καταστημάτων. Ακόμα περισσότερο μου άρεσε που οι μορφές τους ήταν διαρκώς ορατές, ακόμα και την ημέρα, μην επιτρέποντας στους κατοίκους της πόλης ούτε λεπτό παρηγορητικής κανονικότητας.
Η Σέκτα του Άνοου έχει μια αινιγματική ονειρική/εφιαλτική ατμόσφαιρα. Για κάποιο λόγο δεν μπόρεσα να φανταστώ την ανώνυμη πόλη της ιστορίας σαν μια σύγχρονη μεγαλούπολη, αλλά κάπως σαν το Λονδίνο του 19ου αιώνα. Βρήκα ιδιαίτερα τρομακτική τη σκηνή όπου ο μυστηριώδης αφηγητής επισκέπτεται στην πραγματικότητα το ζοφερό κτίριο με το δωμάτιο με τους θρόνους. Μου έμεινε έντονα η περιγραφή της σκάλας ως "στρεβλής ραχοκοκαλιάς" του κτιρίου. Ακόμα πιο τρομακτική είναι η συνέχεια, όταν ο ήρωας προχωρά στους δρόμους και ακούει τους ψιθύρους των συμπολιτών του να μιλούν για "δυσμορφία". Εκεί καταλαβαίνουμε πριν απ’ αυτόν τη φρικτή ( ; ) του μοίρα.
Στις Μεγαλύτερη Γιορτή των Μασκών είναι ακόμα εντονότερο το στοιχείο της ασυνέχειας και του μη πραγματικού που χαρακτηρίζει τα όνειρα. Νομίζω ότι ο Λιγκότι εκμεταλλεύεται εδώ αυτό το σκοτεινό υπόβαθρο που υπάρχει σε αθώες γιορτές μασκαρέματος, όπως το Χάλογουιν και οι Απόκριες. Να ομολογήσω ότι ήταν το πρώτο διήγημα του οποίου την ανάγνωση διέκοψα γιατί με είχε τρομάξει υπερβολικά! Μέσα στο σκοτάδι διάβαζα εκείνη τη σκηνή όπου ο ήρωας μένει μόνος στο σιωπηλό κατάστημα με τις μάσκες, και ξαφνικά ακούει ένα μικρό θόρυβο. Αυτό μου φάνηκε τόσο ανησυχητικό, που είπα να αφήσω τη συνέχεια για το φως της μέρας. Κι ευτυχώς που το έκανα, δηλαδή, αν κρίνω απ’ όσα ακολούθησαν. "Δεν είστε ο μόνος που φοβάται λιγάκι απόψε" του είπε ο καθησυχαστικός μαγαζάτορας, κι ήταν σαν να απευθυνόταν και σ’ εμάς, τους αναγνώστες. Γι’ αυτούς τους λόγους είναι, νομίζω, το αγαπημένο μου απ’ τα επτά που διαβάσαμε. Μακάρι να μπορούσα να το αποκρυπτογραφήσω κιόλας. Θα κάνω μια προσπάθεια: Η πόλη αυτή που, όπως την περιγράφει ο Λιγκότι είναι γεμάτη περιττές και ψεύτικες διακοσμήσεις, κατοικείται από ανθρώπους ( ; ) που κάθε τόσο γδύνονται το παλιό τους πρόσωπο, και μαζί μ’ αυτό την παλιά τους ψυχή και ίσως ταυτότητα, και καλλιεργούν, σαν σε κήπο, καινούρια. Οι παλιές ψυχές ξεχνιούνται, όμως απ’ ό,τι φαίνεται δεν χάνονται, αλλά εξακολουθούν να ζουν στις σκοτεινές γωνιές της παράξενης πόλης.
Το τελευταίο διήγημα της ύλης μας, η Βαστάριεν, είναι κατά τη γνώμη μου μια απ’ τις καλύτερες ιστορίες μέχρι στιγμής. Ξεκινά με πολύ πρωτότυπο τρόπο, περιγράφοντας το ταξίδι ενός άγνωστου σε μας ακόμα κοιμισμένου χαρακτήρα στον κόσμο των ονείρων. Μου άφησε την εντύπωση ότι ο ήρωας έκανε εξάσκηση στο διαυγές/συνειδητό ονείρεμα. Όμως στη συνέχεια της ιστορίας μαθαίνουμε ότι το ουτοπικό αυτό βασίλειο έχει συγκεκριμένο όνομα και (μη-) υπόσταση, στην οποία εισάγεται ο ήρωας με τη βοήθεια του εντελώς προσωπικού του οδηγού – ενός βιβλίου που περιγράφει και παράλληλα δημιουργεί και περικλείει αυτόν τον κόσμο. Η περιγραφή του βιβλίου έχω την αίσθηση ότι είναι αυτοαναφορική σε κάποιο βαθμό. "Έμοιαζε με χρονικό παράδοξων ονείρων.". "Η χρήση της γλώσσας ήταν ολότελα αφύσικη και ο συγγραφέας άγνωστος." "…το κείμενο έδινε την εντύπωση ότι μιλούσε για τον εαυτό του και στον εαυτό του μονάχα…" "…οι λέξεις του αποκαλύπτονταν στον αναγνώστη εμπνέοντάς του ανησυχία, τρόμο, για τον κόσμο που περιέγραφαν και που υπήρχε αδιαχώριστος από το ίδιο το βιβλίο." "Κάθε απόσπασμα που διάβαζε τον μάγευε και τον απωθούσε ταυτόχρονα με εικόνες και συμβάντα τόσο τερατώδη και χαοτικά που η συνηθισμένη αίσθηση που είχε για αυτές τις δύο λέξεις αποσυντέθηκε μαζί με οτιδήποτε άλλο. Η ασυγκράτητη παραδοξότητα έμοιαζε να είναι στη σφαίρα αυτή ο κανόνας." Δεν μοιάζει σαν να περιγράφει ο Λιγκότι το Εργοστάσιο Εφιαλτών; Παρεμπιπτόντως, βρήκα το τέλος της ιστορίας συνταρακτικό.
Διαπίστωσα ότι κάποιες από τις ιστορίες του Λιγκότι κυκλοφόρησαν και σε μορφή graphic novel σε δύο τόμους, τους οποίους σκοπεύω να παραγγείλω αμέσως μετά το τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου. Επίσης, η λογοτεχνία του έχει εμπνεύσει εξαιρετική fan art. Δεν βάζω κάποιο λινκ, γιατί καμία εικόνα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί αυτά που πλάθει η φαντασία μας διαβάζοντάς τον. Αν θέλετε αναζητήστε τη μόνοι σας.
Στην πρώτη ιστορία, το "Παιχνίδι", ο Λιγκότι χτίζει μια ζεστή ατμόσφαιρα οικογενειακής γαλήνης κι ασφάλειας, την οποία γκρεμίζει απότομα μ’ ένα ελαφρύ ρεύμα αέρα. Γνωρίζουμε το μυστηριώδες εχθρικό πλάσμα της ιστορίας μέσα απ’ την αφήγηση του ήρωα. Δεν ερχόμαστε ποτέ αντιμέτωποι μαζί του, ενώ μας δίνονται ελάχιστες πληροφορίες για τη φύση του, επιτρέποντας στη φαντασία μας να οργιάσει. Λυπήθηκα την αφελή ηρωίδα του διηγήματος, τη γεμάτη ενθουσιασμό και ελπίδες για το μέλλον, τη στιγμή που η ζωή της είχε ήδη καταστραφεί χωρίς να το γνωρίζει. Εκ των υστέρων, βρήκα πολύ σωστή την απόφαση να αρχίσει η συλλογή με την ιστορία αυτή, μια που είναι η πιο βατή και συμβατική του βιβλίου μέχρι στιγμής. Έτσι, μπαίνουμε στον κόσμο του Λιγκότι πιο εύκολα και ομαλά, και κάπως ανυποψίαστοι, μέχρι να φτάσουμε βέβαια στις τελευταίες γραμμές του διηγήματος.
Το δεύτερο, το Les Fleurs μοιάζει σαν κομμάτι μεγαλύτερης ιστορίας. Κι εδώ ο συγγραφέας αφήνει πολλά στη φαντασία μας, όμως ομολογώ ότι θα ήθελα περισσότερες απαντήσεις για τον, πραγματικό ή φανταστικό, κόσμο του ήρωα. Διαβάζοντάς το ένιωσα σαν την πεζή πρωταγωνίστρια που δεν κατάφερε να νιώσει την αλήθεια του αγαπημένου της, με πολύ άσχημες συνέπειες για την ίδια. Από την άλλη, η "αλήθεια" αυτή ίσως να μην ήταν τίποτε άλλο απ’ τον πυρήνα της παραφροσύνης του, οπότε η ηρωίδα μας εξαρχής δεν είχε και πολλές ελπίδες.
Το Όνειρο μιας Κούκλας ήταν ένα γοητευτικό και τρομακτικό ταξίδι στους βαθύτερους υπαρξιακούς φόβους, με ανατριχιαστική κατάληξη. Λίγα πράγματα μου προκαλούν αυτό το άβολο αίσθημα ακαθόριστης απειλής περισσότερο απ' τα ανθρώπινα ομοιώματα – τις κούκλες, ειδικά τις κούκλες βιτρίνας. Ένα απ' αυτά είναι οι μάσκες - θα 'ρθει κι η σειρά τους! Πολύ αποτελεσματικές είναι εδώ οι περιγραφές των μέσα σε όνειρα ονείρων, με τον αληθοφανή σουρεαλισμό τους. Κορυφαία η σκηνή όπου ο ήρωας αντικρίζει για πρώτη φορά την κούκλα και επιβεβαιώνει τον φόβο του. Στη συνέχεια κρύβεται στο αυτοκίνητό του, όπου τίποτα το απειλητικό δεν συμβαίνει, όμως είναι αργά. Ο τρόμος έχει φωλιάσει μέσα του και, όσο κι αν παλεύει να εκλογικεύσει την κατάσταση, δεν υπάρχει πια τρόπος να τον τιθασεύσει. Θα ήθελα κι εδώ περισσότερες απαντήσεις για την αινιγματική του "σύντροφο" και την αληθινή της φύση.
Το Άσυλο του Δόκτορος Λόκριαν είναι μια συναρπαστική παραλλαγή του θέματος του στοιχειωμένου παλιού φρενοκομείου, με έντονα γοτθική ατμόσφαιρα, μυστήριο και μια αίσθηση καταδίκης από την πρώτη κιόλας παράγραφο. Βρήκα υπέροχα αλλόκοτα τα ακίνητα φαντάσματα που μόλυναν την πόλη, καταλαμβάνοντας τα ψηλότερα δωμάτια των σπιτιών και των καταστημάτων. Ακόμα περισσότερο μου άρεσε που οι μορφές τους ήταν διαρκώς ορατές, ακόμα και την ημέρα, μην επιτρέποντας στους κατοίκους της πόλης ούτε λεπτό παρηγορητικής κανονικότητας.
Η Σέκτα του Άνοου έχει μια αινιγματική ονειρική/εφιαλτική ατμόσφαιρα. Για κάποιο λόγο δεν μπόρεσα να φανταστώ την ανώνυμη πόλη της ιστορίας σαν μια σύγχρονη μεγαλούπολη, αλλά κάπως σαν το Λονδίνο του 19ου αιώνα. Βρήκα ιδιαίτερα τρομακτική τη σκηνή όπου ο μυστηριώδης αφηγητής επισκέπτεται στην πραγματικότητα το ζοφερό κτίριο με το δωμάτιο με τους θρόνους. Μου έμεινε έντονα η περιγραφή της σκάλας ως "στρεβλής ραχοκοκαλιάς" του κτιρίου. Ακόμα πιο τρομακτική είναι η συνέχεια, όταν ο ήρωας προχωρά στους δρόμους και ακούει τους ψιθύρους των συμπολιτών του να μιλούν για "δυσμορφία". Εκεί καταλαβαίνουμε πριν απ’ αυτόν τη φρικτή ( ; ) του μοίρα.
Στις Μεγαλύτερη Γιορτή των Μασκών είναι ακόμα εντονότερο το στοιχείο της ασυνέχειας και του μη πραγματικού που χαρακτηρίζει τα όνειρα. Νομίζω ότι ο Λιγκότι εκμεταλλεύεται εδώ αυτό το σκοτεινό υπόβαθρο που υπάρχει σε αθώες γιορτές μασκαρέματος, όπως το Χάλογουιν και οι Απόκριες. Να ομολογήσω ότι ήταν το πρώτο διήγημα του οποίου την ανάγνωση διέκοψα γιατί με είχε τρομάξει υπερβολικά! Μέσα στο σκοτάδι διάβαζα εκείνη τη σκηνή όπου ο ήρωας μένει μόνος στο σιωπηλό κατάστημα με τις μάσκες, και ξαφνικά ακούει ένα μικρό θόρυβο. Αυτό μου φάνηκε τόσο ανησυχητικό, που είπα να αφήσω τη συνέχεια για το φως της μέρας. Κι ευτυχώς που το έκανα, δηλαδή, αν κρίνω απ’ όσα ακολούθησαν. "Δεν είστε ο μόνος που φοβάται λιγάκι απόψε" του είπε ο καθησυχαστικός μαγαζάτορας, κι ήταν σαν να απευθυνόταν και σ’ εμάς, τους αναγνώστες. Γι’ αυτούς τους λόγους είναι, νομίζω, το αγαπημένο μου απ’ τα επτά που διαβάσαμε. Μακάρι να μπορούσα να το αποκρυπτογραφήσω κιόλας. Θα κάνω μια προσπάθεια: Η πόλη αυτή που, όπως την περιγράφει ο Λιγκότι είναι γεμάτη περιττές και ψεύτικες διακοσμήσεις, κατοικείται από ανθρώπους ( ; ) που κάθε τόσο γδύνονται το παλιό τους πρόσωπο, και μαζί μ’ αυτό την παλιά τους ψυχή και ίσως ταυτότητα, και καλλιεργούν, σαν σε κήπο, καινούρια. Οι παλιές ψυχές ξεχνιούνται, όμως απ’ ό,τι φαίνεται δεν χάνονται, αλλά εξακολουθούν να ζουν στις σκοτεινές γωνιές της παράξενης πόλης.
Το τελευταίο διήγημα της ύλης μας, η Βαστάριεν, είναι κατά τη γνώμη μου μια απ’ τις καλύτερες ιστορίες μέχρι στιγμής. Ξεκινά με πολύ πρωτότυπο τρόπο, περιγράφοντας το ταξίδι ενός άγνωστου σε μας ακόμα κοιμισμένου χαρακτήρα στον κόσμο των ονείρων. Μου άφησε την εντύπωση ότι ο ήρωας έκανε εξάσκηση στο διαυγές/συνειδητό ονείρεμα. Όμως στη συνέχεια της ιστορίας μαθαίνουμε ότι το ουτοπικό αυτό βασίλειο έχει συγκεκριμένο όνομα και (μη-) υπόσταση, στην οποία εισάγεται ο ήρωας με τη βοήθεια του εντελώς προσωπικού του οδηγού – ενός βιβλίου που περιγράφει και παράλληλα δημιουργεί και περικλείει αυτόν τον κόσμο. Η περιγραφή του βιβλίου έχω την αίσθηση ότι είναι αυτοαναφορική σε κάποιο βαθμό. "Έμοιαζε με χρονικό παράδοξων ονείρων.". "Η χρήση της γλώσσας ήταν ολότελα αφύσικη και ο συγγραφέας άγνωστος." "…το κείμενο έδινε την εντύπωση ότι μιλούσε για τον εαυτό του και στον εαυτό του μονάχα…" "…οι λέξεις του αποκαλύπτονταν στον αναγνώστη εμπνέοντάς του ανησυχία, τρόμο, για τον κόσμο που περιέγραφαν και που υπήρχε αδιαχώριστος από το ίδιο το βιβλίο." "Κάθε απόσπασμα που διάβαζε τον μάγευε και τον απωθούσε ταυτόχρονα με εικόνες και συμβάντα τόσο τερατώδη και χαοτικά που η συνηθισμένη αίσθηση που είχε για αυτές τις δύο λέξεις αποσυντέθηκε μαζί με οτιδήποτε άλλο. Η ασυγκράτητη παραδοξότητα έμοιαζε να είναι στη σφαίρα αυτή ο κανόνας." Δεν μοιάζει σαν να περιγράφει ο Λιγκότι το Εργοστάσιο Εφιαλτών; Παρεμπιπτόντως, βρήκα το τέλος της ιστορίας συνταρακτικό.
Διαπίστωσα ότι κάποιες από τις ιστορίες του Λιγκότι κυκλοφόρησαν και σε μορφή graphic novel σε δύο τόμους, τους οποίους σκοπεύω να παραγγείλω αμέσως μετά το τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου. Επίσης, η λογοτεχνία του έχει εμπνεύσει εξαιρετική fan art. Δεν βάζω κάποιο λινκ, γιατί καμία εικόνα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί αυτά που πλάθει η φαντασία μας διαβάζοντάς τον. Αν θέλετε αναζητήστε τη μόνοι σας.
Μεταλλαγμένη
Κοινωνός
Θα σχολιάσω αρχικά μόνο το Les Fleurs και το Ονειρο μιας Κούκλας, μια που μόνο αυτά έχω προλάβει να διαβάσω.
Το Les Fleurs όταν το διάβαζα μου φαινόταν μέτριο, ωστόσο, το εκτίμησα περισσότερο μετά την ανάγνωσή του. Εν αντιθέσει με την Ιζι, ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή. Είναι ξεκάθαρα ένας άνθρωπος πολύ διαφορετικός από τους άλλους που νιώθει ξένος μέσα στον κόσμο στον οποίο ζει. Η ανάγκη του να ανήκει κάπου ικανοποιείται μέσω της συμμετοχής του στην μυστηριώδη αδερφότητα ωστόσο μόνο εν μέρει. Υπάρχει και η ακατανίκητη επιθυμία να ταυτιστεί νοητικά και συναισθηματικά με τις γυναίκες που τον ενδιαφέρουν ερωτικά κάτι που φαίνεται έκδηλα όταν η Μαργαρίτα επισκέπτεται πρώτη φορά το σπίτι του. Εκεί ξεχώρισα την φράση ''Είναι παράξενο πως μερικές φορές εξαναγκάζεσαι να αντικρύσεις τον εαυτό σου επικριτικά μέσα από τα μάτια άλλου'' (It's strange how you're sometimes forced to assume an unnsympathetic view of yourself through borrowed eyes). Η επιλογή του ρήματος 'εξαναγκαζεσαι' δεν είναι τυχαία. Πολλές φορές οι άνθρωποι μπροστά στον φόβο της μοναξιάς είναι διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν έως και να αποδομήσουν τον εαυτό τους για να γίνουν αποδεκτοί.
Πάντως, θα ήθελα κι εγώ όπως η Ιζι να αναπτυχθεί περισσότερο η ιστορία και κυρίως να μας δοθούν παραπάνω πληροφορίες γι' αυτή την μυστηριώδη οργάνωση.
Το Ονειρο μιας Κούκλας αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη με την σουρεαλιστική και μακάβρια ατμόσφαιρά του. Εδώ ο Λιγκότι εκμεταλλεύεται έξυπνα και αποτελεσματικά το έμφυτο αίσθημα ανησυχίας και αποστροφής που μας προκαλούν οι κούκλες (αλλά και τα ρομπότ κτλ) που μοιάζουν με ανθρώπους, η λεγόμενη θεωρία Uncanny Valley (δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνικός όρος).
Δεν ξέρω για σας αλλα εγώ σε όλη την ανάγνωση της ιστορίας αμφέβαλλα για την διανοητική κατάσταση του αφηγητή. Σίγουρα η ψυχαναλύτρια φίλη του φαίνεται ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου αλλά και πάλι δεν μου φαίνεται φυσιολογικό να πιστεύει ότι πράγματι εκείνη έστησε ένα τέτοιο σκηνικό εις βάρος του. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αυτή η φίλη του υπάρχει πράγματι ή δεν είναι απλά αποκύημα της φαντασίας του που το έπλασε ο ίδιος για να αντιμετωπίσει τα βαθιά υπαρξιακά άγχη του
@Ινσμούθιε, έχω εκστασιαστεί με το εξώφυλλο της Penguin. Βρήκα το επόμενο αβατάρι μου!
Το Les Fleurs όταν το διάβαζα μου φαινόταν μέτριο, ωστόσο, το εκτίμησα περισσότερο μετά την ανάγνωσή του. Εν αντιθέσει με την Ιζι, ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή. Είναι ξεκάθαρα ένας άνθρωπος πολύ διαφορετικός από τους άλλους που νιώθει ξένος μέσα στον κόσμο στον οποίο ζει. Η ανάγκη του να ανήκει κάπου ικανοποιείται μέσω της συμμετοχής του στην μυστηριώδη αδερφότητα ωστόσο μόνο εν μέρει. Υπάρχει και η ακατανίκητη επιθυμία να ταυτιστεί νοητικά και συναισθηματικά με τις γυναίκες που τον ενδιαφέρουν ερωτικά κάτι που φαίνεται έκδηλα όταν η Μαργαρίτα επισκέπτεται πρώτη φορά το σπίτι του. Εκεί ξεχώρισα την φράση ''Είναι παράξενο πως μερικές φορές εξαναγκάζεσαι να αντικρύσεις τον εαυτό σου επικριτικά μέσα από τα μάτια άλλου'' (It's strange how you're sometimes forced to assume an unnsympathetic view of yourself through borrowed eyes). Η επιλογή του ρήματος 'εξαναγκαζεσαι' δεν είναι τυχαία. Πολλές φορές οι άνθρωποι μπροστά στον φόβο της μοναξιάς είναι διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν έως και να αποδομήσουν τον εαυτό τους για να γίνουν αποδεκτοί.
Πάντως, θα ήθελα κι εγώ όπως η Ιζι να αναπτυχθεί περισσότερο η ιστορία και κυρίως να μας δοθούν παραπάνω πληροφορίες γι' αυτή την μυστηριώδη οργάνωση.
Το Ονειρο μιας Κούκλας αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη με την σουρεαλιστική και μακάβρια ατμόσφαιρά του. Εδώ ο Λιγκότι εκμεταλλεύεται έξυπνα και αποτελεσματικά το έμφυτο αίσθημα ανησυχίας και αποστροφής που μας προκαλούν οι κούκλες (αλλά και τα ρομπότ κτλ) που μοιάζουν με ανθρώπους, η λεγόμενη θεωρία Uncanny Valley (δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνικός όρος).
Δεν ξέρω για σας αλλα εγώ σε όλη την ανάγνωση της ιστορίας αμφέβαλλα για την διανοητική κατάσταση του αφηγητή. Σίγουρα η ψυχαναλύτρια φίλη του φαίνεται ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου αλλά και πάλι δεν μου φαίνεται φυσιολογικό να πιστεύει ότι πράγματι εκείνη έστησε ένα τέτοιο σκηνικό εις βάρος του. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αυτή η φίλη του υπάρχει πράγματι ή δεν είναι απλά αποκύημα της φαντασίας του που το έπλασε ο ίδιος για να αντιμετωπίσει τα βαθιά υπαρξιακά άγχη του
@Ινσμούθιε, έχω εκστασιαστεί με το εξώφυλλο της Penguin. Βρήκα το επόμενο αβατάρι μου!
Last edited:
Είναι πολύ ενδιαφέρον και μέρος της γοητείας του βιβλίου φαντάζομαι, το πόσο διαφορετικά μπορεί να εκλάβει κάποιος τις ιστορίες...
Να πω γενικά πως βρήκα και τα επτά διηγήματα μέχρι τώρα εξαιρετικά, από την άποψη πως ο λόγος του Λιγκότι με απορρόφησε τόσο πολύ, που μου ήταν αδύνατο να σταματήσω την ανάγνωση ή να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο συνέβαινε γύρω μου. Κι επειδή στη λογοτεχνία με ελκύει περισσότερο το πώς από το τι, πιστεύω πως το ίδιο θα συμβεί και στη συνέχεια με την ανάγνωση των υπόλοιπων.
Ο λόγος του Λιγκότι με έβαλε για τα καλά μέσα στον κόσμο του, οι περιγραφές των φανταστικών και απόκοσμων πλασμάτων και τοπίων του, είτε όμορφων, είτε παράδοξων, είτε ζοφερών, με γοήτευσε, η διήγηση δεν με κούρασε πουθενά, (ίσα ίσα κάποιες ιστορίες θα ήθελα να είναι μεγαλύτερες), ο συνδυασμός όλων αυτών με ρεαλιστικά και ορθολογικά στοιχεία ήταν εξαιρετικός. Να πω εδώ πως οι τρεις πρώτες ιστορίες μου έδωσαν την αίσθηση πως δεν έχουν κάτι το υπερφυσικό, αλλά έχουν να κάνουν είτε με φόβους, είτε με κάποιο κλονισμένο μυαλό, είτε με παράλογους εφιάλτες και παιχνίδια μυαλού, από τα οποία κάποιος δεν μπορεί να ξεφύγει. (Έτσι τα εξέλαβα, μπορεί να κάνω και λάθος). Τα επόμενα τέσσερα, που έχουν πολύ πιο έντονο το μεταφυσικό στοιχείο, με απίστευτα ευφάνταστες, ονειρικές, αλλόκοτες περιγραφές, δεν με τρόμαξαν (το δυνητικά πραγματικό με τρομάζει πολύ περισσότερο), αν και με γοήτευσαν εξίσου.
Το "Παιχνίδι"
Από τα αγαπημένα μου, εξαιρετική εισαγωγή στον κόσμο του συγγραφέα, όπως είπε και η Ίζι, θα διαφωνήσω μόνο στο ότι η σύζυγος ήταν αφελής. (πού να ξέρει πως παραμόνευε ο… Λιγκότι?
) Αντίθετα, το ζευγάρι μου φάνηκε επικοινωνιακό και δεμένο και η σύζυγος απόλυτα λογική στις σκέψεις και τις προσδοκίες της, αλλά και τόσο υποστηρικτική προς τον σύζυγό της, θα μπορούσε να είναι ένα τελείως διαφορετικό διήγημα, αυτό νομίζω κάνει και τον τρόμο που ξέρουμε πως παραφυλάει ακόμα πιο έντονο…)
Les Fleurs
Για κάποιον λόγο μου έφερε στο νου το «Τούνελ» του Σάμπατο. Δεν υπάρχει σαφής παραλληλισμός, ούτε στο ύφος, ούτε στο περιεχόμενο, αλλά αυτή η νοσηρή και εμμονική σχέση του αφηγητή με την γυναίκα που πίστεψε πως θα μπορούσε να τον καταλάβει και που τελικά οδηγεί στον αφανισμό της (προφανώς), με οδήγησαν σε αυτό το συνειρμό.
Θα ήθελα κι εγώ περισσότερα στοιχεία και , τέλος πάντων, κατάλαβε κανείς τι ήταν αυτό το γλυπτό?
Το Όνειρο μιας Κούκλας
Το αγαπημένο μου! Αυτό, περισσότερο απ’ όλα, μέσα από το γράμμα του αφηγητή, δείχνει πώς, χωρίς ίσως ίχνος μεταφυσικού/μη πραγματικού στοιχείου, με αφορμή μια εμμονή και, ίσως και τα σχέδια ενός ζοφερού μυαλού (?), μπορεί κάποιος λογικός και έξυπνος άνθρωπος να επηρεαστεί σε τέτοιο βαθμό που να χαθεί σε παράλογα μονοπάτια του μυαλού και σε εφιάλτες από τους οποίους είναι δύσκολο να συνέλθει. Συγκλονιστικό!
Το Άσυλο του Δόκτορος Λόκριαν
Πολύ όμορφο, μου θύμισε ιστορίες που μας άρεσε να μας λένε όταν ήμασταν παιδιά, το βρήκα όμως λίγο κλισέ.
Η Σέκτα του Άνοου
Ίσως το πιο εντυπωσιακό σε περιγραφές.
Η Μεγαλύτερη Γιορτή των Μασκών
Πολύ πρωτότυπη ιδέα, αλλά δεν με τρόμαξε.
Βαστάριεν
Ίσως το πιο νοσηρό απ’ όλα, με ένα όντως συγκλονιστικό τέλος. Θα προτιμούσα, λέμε τώρα, να μην έχει μεταφυσικά στοιχεία (όπως το βιβλίο που ξαναεμφανιζόταν), αλλά να είναι όλα παιχνίδια του μυαλού.
Να πω γενικά πως βρήκα και τα επτά διηγήματα μέχρι τώρα εξαιρετικά, από την άποψη πως ο λόγος του Λιγκότι με απορρόφησε τόσο πολύ, που μου ήταν αδύνατο να σταματήσω την ανάγνωση ή να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο συνέβαινε γύρω μου. Κι επειδή στη λογοτεχνία με ελκύει περισσότερο το πώς από το τι, πιστεύω πως το ίδιο θα συμβεί και στη συνέχεια με την ανάγνωση των υπόλοιπων.
Ο λόγος του Λιγκότι με έβαλε για τα καλά μέσα στον κόσμο του, οι περιγραφές των φανταστικών και απόκοσμων πλασμάτων και τοπίων του, είτε όμορφων, είτε παράδοξων, είτε ζοφερών, με γοήτευσε, η διήγηση δεν με κούρασε πουθενά, (ίσα ίσα κάποιες ιστορίες θα ήθελα να είναι μεγαλύτερες), ο συνδυασμός όλων αυτών με ρεαλιστικά και ορθολογικά στοιχεία ήταν εξαιρετικός. Να πω εδώ πως οι τρεις πρώτες ιστορίες μου έδωσαν την αίσθηση πως δεν έχουν κάτι το υπερφυσικό, αλλά έχουν να κάνουν είτε με φόβους, είτε με κάποιο κλονισμένο μυαλό, είτε με παράλογους εφιάλτες και παιχνίδια μυαλού, από τα οποία κάποιος δεν μπορεί να ξεφύγει. (Έτσι τα εξέλαβα, μπορεί να κάνω και λάθος). Τα επόμενα τέσσερα, που έχουν πολύ πιο έντονο το μεταφυσικό στοιχείο, με απίστευτα ευφάνταστες, ονειρικές, αλλόκοτες περιγραφές, δεν με τρόμαξαν (το δυνητικά πραγματικό με τρομάζει πολύ περισσότερο), αν και με γοήτευσαν εξίσου.
Το "Παιχνίδι"
Από τα αγαπημένα μου, εξαιρετική εισαγωγή στον κόσμο του συγγραφέα, όπως είπε και η Ίζι, θα διαφωνήσω μόνο στο ότι η σύζυγος ήταν αφελής. (πού να ξέρει πως παραμόνευε ο… Λιγκότι?
) Αντίθετα, το ζευγάρι μου φάνηκε επικοινωνιακό και δεμένο και η σύζυγος απόλυτα λογική στις σκέψεις και τις προσδοκίες της, αλλά και τόσο υποστηρικτική προς τον σύζυγό της, θα μπορούσε να είναι ένα τελείως διαφορετικό διήγημα, αυτό νομίζω κάνει και τον τρόμο που ξέρουμε πως παραφυλάει ακόμα πιο έντονο…)Les Fleurs
Για κάποιον λόγο μου έφερε στο νου το «Τούνελ» του Σάμπατο. Δεν υπάρχει σαφής παραλληλισμός, ούτε στο ύφος, ούτε στο περιεχόμενο, αλλά αυτή η νοσηρή και εμμονική σχέση του αφηγητή με την γυναίκα που πίστεψε πως θα μπορούσε να τον καταλάβει και που τελικά οδηγεί στον αφανισμό της (προφανώς), με οδήγησαν σε αυτό το συνειρμό.
Θα ήθελα κι εγώ περισσότερα στοιχεία και , τέλος πάντων, κατάλαβε κανείς τι ήταν αυτό το γλυπτό?
Το Όνειρο μιας Κούκλας
Το αγαπημένο μου! Αυτό, περισσότερο απ’ όλα, μέσα από το γράμμα του αφηγητή, δείχνει πώς, χωρίς ίσως ίχνος μεταφυσικού/μη πραγματικού στοιχείου, με αφορμή μια εμμονή και, ίσως και τα σχέδια ενός ζοφερού μυαλού (?), μπορεί κάποιος λογικός και έξυπνος άνθρωπος να επηρεαστεί σε τέτοιο βαθμό που να χαθεί σε παράλογα μονοπάτια του μυαλού και σε εφιάλτες από τους οποίους είναι δύσκολο να συνέλθει. Συγκλονιστικό!
Το Άσυλο του Δόκτορος Λόκριαν
Πολύ όμορφο, μου θύμισε ιστορίες που μας άρεσε να μας λένε όταν ήμασταν παιδιά, το βρήκα όμως λίγο κλισέ.
Η Σέκτα του Άνοου
Ίσως το πιο εντυπωσιακό σε περιγραφές.
Η Μεγαλύτερη Γιορτή των Μασκών
Πολύ πρωτότυπη ιδέα, αλλά δεν με τρόμαξε.
Βαστάριεν
Ίσως το πιο νοσηρό απ’ όλα, με ένα όντως συγκλονιστικό τέλος. Θα προτιμούσα, λέμε τώρα, να μην έχει μεταφυσικά στοιχεία (όπως το βιβλίο που ξαναεμφανιζόταν), αλλά να είναι όλα παιχνίδια του μυαλού.
Last edited:
Νομίζω ότι ο συγγραφέας μας δίνει όσες λεπτομέρειες θέλει εκείνος (ελάχιστες δηλαδή), ώστε να φέρει ο καθένας μας κάτι διαφορετικό στο μυαλό του.
Πάντως, σχετικά με τα μεταφυσικά που σχολιάζεις, νομίζω ότι τα πάντα στον Λιγκότι είναι μεταφυσικά. Για την ακρίβεια, νιώθω ότι περιφρονεί κάθε τι φυσικό, ρεαλιστικό και πραγματικό. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι κεντρικοί ήρωες στο Fleurs και στην Κούκλα είναι παράφρονες, χαμένοι στον φανταστικό τους κόσμο, όμως τα διηγήματα στο σύνολό τους (που πιστεύω, ή μάλλον είμαι βέβαιη, ότι συνδέονται) διηγούνται μια διαφορετική ιστορία. Για τον Λιγκότι η πραγματικότητα είναι φτωχή, βαρετή και τιποτένια. Με την πένα του υπηρετεί το απόκοσμο, το διαφορετικό, το ξένο. Και γι' αυτόν κάθε τι μεταφυσικό είναι και αληθινό... ένα όνειρο, μια φαντασίωση, ένα όραμα - όλα πύλες που οδηγούν σε μαγικές διαστάσεις.
Αν ήταν (μάλλον είναι) έτσι στη ζωή του, είναι πραγματικά κρίμα... Μόνο έτσι δεν είναι η πραγματικότητα, κατά την ταπεινή μου άποψη...
Πάντως, φοβερό ταλέντο!
Έμιλυ, ναι, πολύ πιθανό...
Last edited:
Μεταλλαγμένη
Κοινωνός
Εμιλυ, πολύ σωστή η παρατήρησή σου 
Εγώ είχα σκεφτεί ότι ήταν ένα γλυπτό που μεταμορφωνόταν σε σαρκοβόρο φυτό και μου έφερε στο μυαλό το Μαγαζάκι του Τρόμου
Χαζή σκέψη αλλά Λιγκότι είναι αυτός. Με έχει βάλει στο τριπάκι να αμφισβητώ ό, τι διαβάζω και να σκέφτομαι τα πιο απίθανα πράγματα. Όσο πιο κουφή είναι μια εξήγηση τόσο πιο πιθανή μου φαίνεται 
Εγώ είχα σκεφτεί ότι ήταν ένα γλυπτό που μεταμορφωνόταν σε σαρκοβόρο φυτό και μου έφερε στο μυαλό το Μαγαζάκι του Τρόμου
Χαζή σκέψη αλλά Λιγκότι είναι αυτός. Με έχει βάλει στο τριπάκι να αμφισβητώ ό, τι διαβάζω και να σκέφτομαι τα πιο απίθανα πράγματα. Όσο πιο κουφή είναι μια εξήγηση τόσο πιο πιθανή μου φαίνεται Κι αυτή η εξήγηση βγάζει νόημα. Μου θύμισε μάλιστα την ιστορία Ν. από την συλλογή "Ιστορίες του Λυκόφωτος", του Στίβεν Κινγκ. Αναφερόταν κι αυτή σε έναν ψυχοθεραπευτή που επηρεάστηκε μέχρι τρέλας από τις φαντασιώσεις ενός ασθενή του. Πολύ καλή!!
Ίσως... Απ' την άλλη, η οργάνωση δεν ήταν που αναλάμβανε τους φόνους; Θεωρητικά ο ήρωας δεν λέρωνε τα χέρια του ο ίδιος. Νομίζω ότι με τα γλυπτά και τη ζωγραφική του ο ήρωας προσπαθούσε να αποτυπώσει κάτι απ' τον σκοτεινό, λουλουδιασμένο κόσμο που έβλεπε κι ένιωθε. Γι' αυτό ήταν τόσο ξένα για τους απέξω κι αποκρουστικά.
Μεταλλαγμένη
Κοινωνός
@Ιζι, τον φόνο της Μαργαρίτας τον ανέλαβε η οργάνωση αλλά δεν μας δίνει πληροφορίες για το αν ανέλαβε και όλους τους άλλους φόνους.
Ακόμα και ο ίδιος να μην σκότωσε την Κλερ, ίσως ήθελε να έχει ένα κομμάτι της για να την νιώθει κοντά του.
Οι φαν του True Detective έχετε ακούσει την βρώμα που κυκλοφορεί ότι ο σεναριογράφος αντιγράφει Λιγκότι και άλλους συγγραφείς δια στόματος του χαρακτήρα του Μακόναχι?
Ακόμα και ο ίδιος να μην σκότωσε την Κλερ, ίσως ήθελε να έχει ένα κομμάτι της για να την νιώθει κοντά του.
Ή έχω δει πολύ Criminal Minds, οπότε πάω πάσο!
Οι φαν του True Detective έχετε ακούσει την βρώμα που κυκλοφορεί ότι ο σεναριογράφος αντιγράφει Λιγκότι και άλλους συγγραφείς δια στόματος του χαρακτήρα του Μακόναχι?
Εδώ και εγώ δεν έχω να πω κάτι παραπάνω από όσα ήδη είπατε. Αγαπημένες ιστορίες για εμένα η Βαστάριεν και το όνειρο μιας κούκλας! Με το γλυπτό και εγώ εξέλαβα ότι είχε τα δόντια και τα μαλλιά της αγνοούμενης συναδέρφου και ήταν εντελώς αλλόκοτο για αυτό και δεν ήθελε να το δει από την αρχή.
Εξαιρετική η γραφή του και πολύ καλή και η μετάφραση πολύ προσεγμένη. Λες και επιλέγει με κόπο την κάθε λέξη και την θέση της ώστε να σε βάλει στο mood που θέλει. Δεν είναι τόσο τρομακτικός όσο σου αφήνει μια αίσθηση διαστρέβλωσης και νοσηρότητας, νομιζω μου θυμίζει λίγο Barker στην θεματολογία και κάτι απο Λαβκραφτ στο τρόπο γραφής.Γοτθικό πομπώδες ύφος γραφής!Σοκ και Δέος και ένα αίσθημα ασφυκτικής δυσφορίας συνόδευσαν την ανάγνωση.
True detective δεν έχω δει αλλά μου το ανέφεραν και 2 φίλοι στο goodreads οπότε ψάχνοντας είδα και εγώ το παραπάνω άρθρο που παρέθεσε η μεταλλαγμένη.
Είχα ακούσει ότι ο Ligotti είχε συνεργαστεί με το Βρετανικό συγκρότημα Current 93. Εδώ το κομμάτι: A soft Voice Whispers nothing από το In a Foreign Town, In a foreign Land (η ομόνυμη ιστορία περιλαμβάνεται και στην ανθολογία Teatro Grotesco)
https://www.youtube.com/watch?v=5_KhjJNJiio
Εξαιρετική η γραφή του και πολύ καλή και η μετάφραση πολύ προσεγμένη. Λες και επιλέγει με κόπο την κάθε λέξη και την θέση της ώστε να σε βάλει στο mood που θέλει. Δεν είναι τόσο τρομακτικός όσο σου αφήνει μια αίσθηση διαστρέβλωσης και νοσηρότητας, νομιζω μου θυμίζει λίγο Barker στην θεματολογία και κάτι απο Λαβκραφτ στο τρόπο γραφής.Γοτθικό πομπώδες ύφος γραφής!Σοκ και Δέος και ένα αίσθημα ασφυκτικής δυσφορίας συνόδευσαν την ανάγνωση.
True detective δεν έχω δει αλλά μου το ανέφεραν και 2 φίλοι στο goodreads οπότε ψάχνοντας είδα και εγώ το παραπάνω άρθρο που παρέθεσε η μεταλλαγμένη.
Είχα ακούσει ότι ο Ligotti είχε συνεργαστεί με το Βρετανικό συγκρότημα Current 93. Εδώ το κομμάτι: A soft Voice Whispers nothing από το In a Foreign Town, In a foreign Land (η ομόνυμη ιστορία περιλαμβάνεται και στην ανθολογία Teatro Grotesco)
https://www.youtube.com/watch?v=5_KhjJNJiio
Ιπποπόταμος
Κοινωνός
Τελικά μιας και το βιβλίο αποδείχτηκε πιο ευκολοδιάβαστο σε σχέση με αυτό που περίμενα πρόλαβα να διαβάσω τα διηγήματα αυτής της εβδομάδας. Να αναφέρω επίσης πως είμαι πρωτάρης σε αυτό το είδος οπότε δεν έχω και ιδιαίτερα μέτρα σύγκρισης. Συνολικά σαν μια πρώτη εντύπωση που μου άφησε ο Ligotti θα έλεγα πως το δυνατό του σημείο ειναι οτι καταφέρνει σχεδόν σε κάθε διήγημα να δημιουργήσει μια εκπληκτική ατμόσφαιρα-περιβάλλον. Από την άλλη το αδύνατό του σημέιο ή μάλλον καλύτερα το αρνητικό (γιατί δεν νομίζω πως θα είχε αδυναμία να αντεπεξέλθει σε αυτό το κομμάτι αν ήθελε) είναι η έλλειψη ανάπτυξης των χαρακτήρων του. Βέβαια ίσως αυτό να γίνεται εσκεμμένα γιατί μήπως στην τελική εμείς οι ίδιοι είμαστε οι κεντρικοί ήρωες... (οουουουου)
Συνεχίζω με ενα σύντομο σχόλιο για κάθε διήγημα:
To "Παιχνίδι"
Μια κλασσική ιστορία "τρόμου", "εισαγωγική" ίσως όπως είπαν και οι προηγούμενοι. Διαβάζοντάς την φοβήθηκα πως αν είναι έτσι και η συνέχεια μάλλον δεν θα μου άρεσε το βιβλίο αλλά ευτυχώς τα επόμενα διηγήματα με διέψευσαν. Αυτό που δεν μου άρεσε σε αυτή την ιστορία ήταν οτι ενώ αποδομεί την οικογενειακή γαλήνη μιας "φυσιολογικής" οικογένειας και παράλληλα χτίζει την αγωνία οτι "κάτι δεν πάει καλα..." το κόβει πολύ απότομα. Την στιγμή που η αγωνία κορυφώνεται σταματάει ενώ ίσως θα μπορούσε να επεκταθεί λίγο παραπάνω κάνοντάς την ακόμα πιο "τρομακτική".
Les Fleurs
Με αυτό το διήγημα παίρνεις μια καλύτερη ιδέα για τον κόσμο του Ligotti (τουλ. μέχρι εκεί που διάβασα, δεν έγινα και ειδικός με 7 διηγήματα
). Πιο περίεργο (με την καλή εννοια) και πιο χαώδες από το προήγουμενο. Η αποσπασματικότητα και η ασυνέχεια (ή ακόμα και η έλλειψη) του κειμένου δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα αλλά από την άλλη κάπου χάθηκα σε όλο αυτό
Το Όνειρο μιας κούκλας
Αυτή ήταν η ιστορία που με έπεισε πως πρέπει να διαβάσω όλο το βιβλίο. Νομίζω πως είναι και η ιστορία που σε βάζει πραγματικά στον περίεργα όμορφο κόσμο του Ligotti. Ίσως η πιο "τρομακτική" ιστορία γιατί ήταν η πιο κοντινή στην πραγματικότητα.
Το άσυλο του δόκτορος Λόκριαν
Μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα μυστηρίου που επικρατεί το κάνει ενδιαφέρον για μένα και ας αφορά η ιστορία ένα συνηθισμένο τόπο ιστοριών τρόμου (το εγκαταλελειμένο φρενοκομείο). Ειδικά προς το τέλος νομίζω πως η ιστορία κορυφώνεται.
Η σέκτα του άνοου
Ίσως η αγαπημένη μου ιστορία από όσες διάβασα αυτή τη βδομάδα. Για ακόμα μια φορά εκπληκτική ατμόσφαιρα αλλά το ιδιαίτερο που είχε είναι πως για μένα ήταν οτι περιείχε και κάποιες φράσεις/αποσπάσματα που ήταν κάπως πιο φιλοσοφικά ή που σε βάζαν να τα σκεφτείς λίγο παραπάνω. Μπορεί να ήταν κάπως μελαγχολικό και εφιαλτικό (ειδικά προς το τέλος) αλλά εν τέλει σου άφηνε μια "ωραία" αίσθηση.
Η μεγαλύτερη γιορτή των μασκών
Άλλη μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από ενα ακόμα "τρομακτικό" αντικείμενο, τις μάσκες. Αυτή η ιστορία με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μια η ιστορία με άφησε ψιλοαδιάφορο (ίσως επειδή ποτέ δεν καταλάβα γιατι ο κόσμος τρομάζει με τις μασκες ) από την άλλη θεωρώ πως η μάσκα (ή "μάσκα") μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Βαστάριεν
Μάλλον η δεύτερη αγαπημένη μου ως τώρα (μετά την σέκτα) αλλά σίγουρα η ιστορία με το αγαπημένο μου, πιο εντυπωσιακό, πιο εφιαλτικό τέλος.
@Μεταλλαγμένη δεν ξέρω αν τον αντιγράφουν στο true detective αλλά είμαι σίγουρος πως έχει επηρεάσει αρκετούς σε διάφορα είδη τέχνης και ελπίζω να βρω χρόνο τις επόμενες μέρες ωστε να ανακαλύψω τέτοιες επιρροές.
Συνεχίζω με ενα σύντομο σχόλιο για κάθε διήγημα:
To "Παιχνίδι"
Μια κλασσική ιστορία "τρόμου", "εισαγωγική" ίσως όπως είπαν και οι προηγούμενοι. Διαβάζοντάς την φοβήθηκα πως αν είναι έτσι και η συνέχεια μάλλον δεν θα μου άρεσε το βιβλίο αλλά ευτυχώς τα επόμενα διηγήματα με διέψευσαν. Αυτό που δεν μου άρεσε σε αυτή την ιστορία ήταν οτι ενώ αποδομεί την οικογενειακή γαλήνη μιας "φυσιολογικής" οικογένειας και παράλληλα χτίζει την αγωνία οτι "κάτι δεν πάει καλα..." το κόβει πολύ απότομα. Την στιγμή που η αγωνία κορυφώνεται σταματάει ενώ ίσως θα μπορούσε να επεκταθεί λίγο παραπάνω κάνοντάς την ακόμα πιο "τρομακτική".
Les Fleurs
Με αυτό το διήγημα παίρνεις μια καλύτερη ιδέα για τον κόσμο του Ligotti (τουλ. μέχρι εκεί που διάβασα, δεν έγινα και ειδικός με 7 διηγήματα
). Πιο περίεργο (με την καλή εννοια) και πιο χαώδες από το προήγουμενο. Η αποσπασματικότητα και η ασυνέχεια (ή ακόμα και η έλλειψη) του κειμένου δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα αλλά από την άλλη κάπου χάθηκα σε όλο αυτό Το Όνειρο μιας κούκλας
Αυτή ήταν η ιστορία που με έπεισε πως πρέπει να διαβάσω όλο το βιβλίο. Νομίζω πως είναι και η ιστορία που σε βάζει πραγματικά στον περίεργα όμορφο κόσμο του Ligotti. Ίσως η πιο "τρομακτική" ιστορία γιατί ήταν η πιο κοντινή στην πραγματικότητα.
Το άσυλο του δόκτορος Λόκριαν
Μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα μυστηρίου που επικρατεί το κάνει ενδιαφέρον για μένα και ας αφορά η ιστορία ένα συνηθισμένο τόπο ιστοριών τρόμου (το εγκαταλελειμένο φρενοκομείο). Ειδικά προς το τέλος νομίζω πως η ιστορία κορυφώνεται.
Η σέκτα του άνοου
Ίσως η αγαπημένη μου ιστορία από όσες διάβασα αυτή τη βδομάδα. Για ακόμα μια φορά εκπληκτική ατμόσφαιρα αλλά το ιδιαίτερο που είχε είναι πως για μένα ήταν οτι περιείχε και κάποιες φράσεις/αποσπάσματα που ήταν κάπως πιο φιλοσοφικά ή που σε βάζαν να τα σκεφτείς λίγο παραπάνω. Μπορεί να ήταν κάπως μελαγχολικό και εφιαλτικό (ειδικά προς το τέλος) αλλά εν τέλει σου άφηνε μια "ωραία" αίσθηση.
Η μεγαλύτερη γιορτή των μασκών
Άλλη μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από ενα ακόμα "τρομακτικό" αντικείμενο, τις μάσκες. Αυτή η ιστορία με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μια η ιστορία με άφησε ψιλοαδιάφορο (ίσως επειδή ποτέ δεν καταλάβα γιατι ο κόσμος τρομάζει με τις μασκες
) από την άλλη θεωρώ πως η μάσκα (ή "μάσκα") μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.Βαστάριεν
Μάλλον η δεύτερη αγαπημένη μου ως τώρα (μετά την σέκτα) αλλά σίγουρα η ιστορία με το αγαπημένο μου, πιο εντυπωσιακό, πιο εφιαλτικό τέλος.
@Μεταλλαγμένη δεν ξέρω αν τον αντιγράφουν στο true detective αλλά είμαι σίγουρος πως έχει επηρεάσει αρκετούς σε διάφορα είδη τέχνης και ελπίζω να βρω χρόνο τις επόμενες μέρες ωστε να ανακαλύψω τέτοιες επιρροές.
Last edited: