Ρε παιδιά, δεν μπορώ να ξεκολλήσω από τις σελίδες 37, 38, 39. Διαβαζω, ξαναδιαβάζω, δεν καταλαβαίνω τι γίνεται με το παζλ, θαλασσογραφιες (say what?), επανασυγκόλληση ινων του χαρτιού (say what now?). Όποιος μπορεί ας γράψει εδώ σε απλά ελληνικά, σα να μιλάει σε 5χρονο, τι γίνεται και πως γίνεται, ή ας μου στείλει πμ.
Συνανάγνωση: "Ζωή, οδηγίες χρήσεως" Ζωρζ Περέκ (Georges Perec)
- Thread starter Γρίλος
- Start date
Καλησπέρα και από μένα! 
Ομολογώ πως και εμένα με έχει δυσκολέψει το βιβλίο από την άποψη ότι χάνομαι συχνά. Διαβάζω και παρασύρομαι στην λεπτομέρεια και στις διακλαδώσεις χωρίς να τις παρατηρώ στενά και, εφόσον από την αρχή αποφάσισα ότι δεν θα φτιάξω σχεδιάγραμμα γιατί ήξερα ότι αυτό - προσωπικά- θα με κούραζε και θα μείωνε το ενδιαφέρον μου, μπερδεύομαι και το ξαναπαίρνω από την 'αρχή' για να καταλάβω τι γίνεται. Πραγματικά, όσοι έχετε την υπομονή (και την όρεξη) να κάνετε σχεδιαγράμματα σας συγχαίρω και σας ζηλεύω για αυτές σας τις αρετές.
Στην αρχή ένιωθα λίγο όπως ο Τσίου, το διάβαζα 'στον αυτόματο' και το έιχα και ξεγραμμένο, όταν είδα τόσες λεπτομέρειες λέω 'καλά δεν πρόκειται να συγκεντρωθώ ποτέ, θα το χάνω συνέχεια, θα ξεχνάω τι γίνεται' κλπ. Έχω όμως εντυπωσιαστεί με τον τρόπο γραφής (πρωτόγνωρο είδος για μένα αφού ο Τζόυς ακόμα με κοιτάει από το ράφι της βιβλιοθήκης μου χωρίς να τον έχω ανοίξει) και, ενώ συνήθως κουράζομαι με τόσο δαιδαλώδη κείμενα, αυτό για κάποιο λόγο μου έχει εξάψει την περιέργεια... Έχω αποδεχτεί ότι δεν θα έχω συγκρατήσει πιθανώς πολλές λεπτομέρειες στο τέλος αλλά θέλω να δω που θα καταλήξει αυτό και αν σιγά σιγά όλες αυτές οι λεπτομέρεις θα χτίσουν το πολυπόθητο παζλ και δεν θα μοιάζουν πια άσχετες μεταξύ τους. Ανυπομονώ για το δεύτερο μέρος να δω που το πάει και τι θα γίνει πια με όλους αυτούς τους ενοικους!
Ομολογώ πως και εμένα με έχει δυσκολέψει το βιβλίο από την άποψη ότι χάνομαι συχνά. Διαβάζω και παρασύρομαι στην λεπτομέρεια και στις διακλαδώσεις χωρίς να τις παρατηρώ στενά και, εφόσον από την αρχή αποφάσισα ότι δεν θα φτιάξω σχεδιάγραμμα γιατί ήξερα ότι αυτό - προσωπικά- θα με κούραζε και θα μείωνε το ενδιαφέρον μου, μπερδεύομαι και το ξαναπαίρνω από την 'αρχή' για να καταλάβω τι γίνεται. Πραγματικά, όσοι έχετε την υπομονή (και την όρεξη) να κάνετε σχεδιαγράμματα σας συγχαίρω και σας ζηλεύω για αυτές σας τις αρετές. Στην αρχή ένιωθα λίγο όπως ο Τσίου, το διάβαζα 'στον αυτόματο' και το έιχα και ξεγραμμένο, όταν είδα τόσες λεπτομέρειες λέω 'καλά δεν πρόκειται να συγκεντρωθώ ποτέ, θα το χάνω συνέχεια, θα ξεχνάω τι γίνεται' κλπ. Έχω όμως εντυπωσιαστεί με τον τρόπο γραφής (πρωτόγνωρο είδος για μένα αφού ο Τζόυς ακόμα με κοιτάει από το ράφι της βιβλιοθήκης μου χωρίς να τον έχω ανοίξει) και, ενώ συνήθως κουράζομαι με τόσο δαιδαλώδη κείμενα, αυτό για κάποιο λόγο μου έχει εξάψει την περιέργεια... Έχω αποδεχτεί ότι δεν θα έχω συγκρατήσει πιθανώς πολλές λεπτομέρειες στο τέλος αλλά θέλω να δω που θα καταλήξει αυτό και αν σιγά σιγά όλες αυτές οι λεπτομέρεις θα χτίσουν το πολυπόθητο παζλ και δεν θα μοιάζουν πια άσχετες μεταξύ τους. Ανυπομονώ για το δεύτερο μέρος να δω που το πάει και τι θα γίνει πια με όλους αυτούς τους ενοικους!
@Τσίου
Αν κατάλαβα καλά ο κύριος Μπάρτελμπουφ έφτιαχνε θαλασσογραφίες, τις οποίες μετά με κάποιο τρόπο τις μετέτρεπε σε ξύλινα παζλ. Μετά υποθέτω αποφάσισε ότι ήθελε πίσω τις θαλασσογραφίες όπως ήταν αρχικά. Όποτε ο Μορελέ επανασυγκολλούσε το παζλ με μεγάλη ακρίβεια, με εκείνο το μηχάνημα που περιγράφει που τα κρατούσε σε ακριβή θέση, και μετά με κάποιο τρόπο κατάφερνε να ξαναφτιάξει και το χαρτί και τελικά να το αποσυγκολλήσει από το ξύλο. Όποτε κατάφερνε να ξαναφτιάξει τις αρχικές θαλασσογραφίες.
Αυτό κατάλαβα εγώ...
Αν κάποιος κατάλαβε κάτι άλλο ή έχει κάποια άλλη παρατήρηση θα χαρώ κι εγώ να την ακούσω.
Last edited:
Εγώ είμαι στο 17ο κεφάλαιο, 20 σελίδες πριν το τέλος του πρώτου μέρους σύμφωνα με την αγγλική έκδοση.
Προσωπικά δεν με έχει συναρπάσει εντελώς , χάνομαι με τα τόσα ονόματα και κάπου είχα διαβάσει ότι συνολικά περίπου 1500 ήρωες κάνουν το πέρασμα τους στο ιδιόρρυθμο αυτό βιβλίο. Περιέργως όμως μου αρέσουν τρελά οι λεπτομερείς περιγραφές των διαμερισμάτων και της διακόσμησης, είναι σαν να μπαίνω στα σπίτια αυτά. Σκέφτηκα να κάτσω κι εγώ να φτιάξω σχεδιάγραμμα όμως προτίμησα να αφεθώ στην αφήγηση κι ό,τι πιάσω, πιάσω. Δεν νομίζω να υπάρχει στη συνέχεια κάποια σύνδεση ή πλοκή που να οδηγήσει κάπου το βιβλίο, σε κάποια κορύφωση ας πούμε. Είναι από τα πιο ιδιαίτερα πράγματα που έχω διαβάσει στη ζωή μου και προς το παρόν μου κρατάει κάπως το ενδιαφέρον.
Απο τους ενοίκους μέχρι στιγμής μου άρεσε και μου έμεινε μονο ο Whinckler
@Τσίου κι εγώ δεν πολυκατάλαβα τι κάνει ο τύπος αλλά το απέδιδα στις άγνωστες λέξεις, τελικά φαίνεται ότι και σε μετάφραση δεν βγάζει νόημα.
Προσωπικά δεν με έχει συναρπάσει εντελώς , χάνομαι με τα τόσα ονόματα και κάπου είχα διαβάσει ότι συνολικά περίπου 1500 ήρωες κάνουν το πέρασμα τους στο ιδιόρρυθμο αυτό βιβλίο. Περιέργως όμως μου αρέσουν τρελά οι λεπτομερείς περιγραφές των διαμερισμάτων και της διακόσμησης, είναι σαν να μπαίνω στα σπίτια αυτά. Σκέφτηκα να κάτσω κι εγώ να φτιάξω σχεδιάγραμμα όμως προτίμησα να αφεθώ στην αφήγηση κι ό,τι πιάσω, πιάσω. Δεν νομίζω να υπάρχει στη συνέχεια κάποια σύνδεση ή πλοκή που να οδηγήσει κάπου το βιβλίο, σε κάποια κορύφωση ας πούμε. Είναι από τα πιο ιδιαίτερα πράγματα που έχω διαβάσει στη ζωή μου και προς το παρόν μου κρατάει κάπως το ενδιαφέρον.
Απο τους ενοίκους μέχρι στιγμής μου άρεσε και μου έμεινε μονο ο Whinckler
@Τσίου κι εγώ δεν πολυκατάλαβα τι κάνει ο τύπος αλλά το απέδιδα στις άγνωστες λέξεις, τελικά φαίνεται ότι και σε μετάφραση δεν βγάζει νόημα.
Last edited:
Σας ευχαριστώ! Δηλαδή ο Μπαρτελμπουθ είναι ένας ικανοποιημένος Σίσυφος, θα τρελαθώ!Μόλις βρω ευκαιρία θα συνεχίσω την ανάγνωση, για να διαβάσω επιτέλους τα πρώτα σχόλια.
Δεν είμαι άντρας, το λέω και ξελαφρώνω!
Βγάζω, όμως, την ενέργεια του one of the guys, και το εκτιμώ 
Έχει αρχίσει να μου αρέσει κι εμένα το βιβλίο, έχει μια μελαγχολία, που ίσως λόγω των λεπτομερειών, σε πιάνει ύπουλα. Καλή μας συνέχεια!
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση!
Έναν Σίσυφο όμως όπως τον είδε ο Καμί. Δλδ ναι μεν να είναι εξαρτημένος από το "μαρτύριο του" αλλά να το απολαμβάνει και να το έχει μετατρέψει σαν στόχο ζωής.
Λέω εγώ τώρα...
Καλησπέρα κι από εμένα!! Λιγάκι αργοπορημένη, αλλά ..παρούσα!! 
Έχοντας διαβάσει διφορούμενες κριτικές πριν ξεκινήσω την ανάγνωση του βιβλίου, ειλικρινά δεν ήξερα τι να περιμένω. Χαίρομαι, όμως, που το βιβλίο μου επιφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη στο πρώτο μέρος του. Ως λάτρης των παζλ, ομολογώ πως η αρχή μου θύμισε τα πρώτα βήματα σύνθεσης ενός παζλ όπου συνήθως σχηματίζουμε το πλαίσιό του, ώστε να αρχίσει να φανερώνεται η τελική εικόνα μετά τους πειραματισμούς για την εύρεση της σωστής θέσης των κομματιών που θα ακολουθήσουν.
Πολλές οι περιγραφές, συνθέτουν γλαφυρά το κάθε διαμέρισμα και τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα και φανερώνουν ιστορίες για κάθε τι, έμψυχο και άψυχο. Ακόμη κι η λεπτομερής περιγραφή της ταπετσαρίας με το θαλασσινό θέμα, του σεντουκιού του Winckler, του ζωγραφισμένου πιάτου σε ένα από τα διαμερίσματα, της κάρτας που κρατά η Madame Trevins και τόσα άλλα, δίνουν την εντύπωση ενός ιστού τόσο σφιχτά υφασμένου που όσο προχωρά η ιστορία, υποπτεύομαι τόσο στενότερες θα γίνονται οι συνδέσεις μεταξύ των ενοίκων της πολυκατοικίας.
Ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η περιγραφή της μύησης στο διαμέρισμα όπου συναντάμε τον Ashikage Yoshimitsu, αλλά και η αναφορά στη λευκή γάτα με τα μάτια διαφορετικού χρώματος!
Έχοντας διαβάσει διφορούμενες κριτικές πριν ξεκινήσω την ανάγνωση του βιβλίου, ειλικρινά δεν ήξερα τι να περιμένω. Χαίρομαι, όμως, που το βιβλίο μου επιφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη στο πρώτο μέρος του. Ως λάτρης των παζλ, ομολογώ πως η αρχή μου θύμισε τα πρώτα βήματα σύνθεσης ενός παζλ όπου συνήθως σχηματίζουμε το πλαίσιό του, ώστε να αρχίσει να φανερώνεται η τελική εικόνα μετά τους πειραματισμούς για την εύρεση της σωστής θέσης των κομματιών που θα ακολουθήσουν.
Πολλές οι περιγραφές, συνθέτουν γλαφυρά το κάθε διαμέρισμα και τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα και φανερώνουν ιστορίες για κάθε τι, έμψυχο και άψυχο. Ακόμη κι η λεπτομερής περιγραφή της ταπετσαρίας με το θαλασσινό θέμα, του σεντουκιού του Winckler, του ζωγραφισμένου πιάτου σε ένα από τα διαμερίσματα, της κάρτας που κρατά η Madame Trevins και τόσα άλλα, δίνουν την εντύπωση ενός ιστού τόσο σφιχτά υφασμένου που όσο προχωρά η ιστορία, υποπτεύομαι τόσο στενότερες θα γίνονται οι συνδέσεις μεταξύ των ενοίκων της πολυκατοικίας.
Ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η περιγραφή της μύησης στο διαμέρισμα όπου συναντάμε τον Ashikage Yoshimitsu, αλλά και η αναφορά στη λευκή γάτα με τα μάτια διαφορετικού χρώματος!
Πραγματικά, αυτή η συνύπαρξη χρόνων και κόσμων είναι που κάνει για μένα τόσο γοητευτικό αυτό το βιβλίο!!
Απίθανο το παζλ αυτό, αλλά για κάποιο λόγο βλέποντας το βιντεάκι μου άρεσε περισσότερο η διαδικασία της διάλυσής του!!
Δεν βλέπω μεγάλη κίνηση στο νήμα...
Ελπίζω να μην είμαι ο μόνος που συνεχίζει!
Προσωπικά συνεχίζω με αμείωτο ενδιαφέρον την ανάγνωση. Στο δεύτερο μέρος μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για τους ενοίκους αλλά και το παρελθόν τους. Μαθαίνουμε επίσης πως συνδέονται οι προηγούμενοι ένοικοι με τους τωρινούς πχ η κυρία Έμπερ ήταν πεθερά της Μαρκιζώ κλπ. Υπάρχουν ένα σωρό πληροφορίες για κάθε τι μέσα στην πολυκατοικία. Ο Περέκ πρέπει να ετοίμαζε το συγκεκριμένο βιβλίο πολλά χρόνια και πρώτα μέσα στο μυαλό του κατά βάση ενώ επίσης διαβάζουμε διάφορες εγκιβωτισμένες ιστορίες οι οποίες σε γενικές γραμμές τις βαριέμαι αλλά στο συγκεκριμένο βιβλίο μοιάζουν σαν διαλείμματα από την επίμονη περιγραφή της πολυκατοικίας και των δωματίων. πχ η ιστορία της δολοφονίας της κόρης της Μαντάμ Ντε Μπωμόν και μητέρας των αδελφών Μπρεντελ, το μυθιστόρημα του Ζιλμπέρ και των φίλων του, η περίεργη προσωπικότητα του ζωγράφου Βαλέν και πάει λέγοντας.
Είμαι περίεργος να δω που το πάει και πως θα γίνει η τελική σύνδεση του παζλ...
Ακόμα πιστεύω πως το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήταν για συνανάγνωση. Η δομή του είναι μάλλον γεωμετρική και γενικώς δεν εστιάζει σε ανάλυση χαρακτήρων.
Ελπίζω να μην είμαι ο μόνος που συνεχίζει!
Προσωπικά συνεχίζω με αμείωτο ενδιαφέρον την ανάγνωση. Στο δεύτερο μέρος μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για τους ενοίκους αλλά και το παρελθόν τους. Μαθαίνουμε επίσης πως συνδέονται οι προηγούμενοι ένοικοι με τους τωρινούς πχ η κυρία Έμπερ ήταν πεθερά της Μαρκιζώ κλπ. Υπάρχουν ένα σωρό πληροφορίες για κάθε τι μέσα στην πολυκατοικία. Ο Περέκ πρέπει να ετοίμαζε το συγκεκριμένο βιβλίο πολλά χρόνια και πρώτα μέσα στο μυαλό του κατά βάση ενώ επίσης διαβάζουμε διάφορες εγκιβωτισμένες ιστορίες οι οποίες σε γενικές γραμμές τις βαριέμαι αλλά στο συγκεκριμένο βιβλίο μοιάζουν σαν διαλείμματα από την επίμονη περιγραφή της πολυκατοικίας και των δωματίων. πχ η ιστορία της δολοφονίας της κόρης της Μαντάμ Ντε Μπωμόν και μητέρας των αδελφών Μπρεντελ, το μυθιστόρημα του Ζιλμπέρ και των φίλων του, η περίεργη προσωπικότητα του ζωγράφου Βαλέν και πάει λέγοντας.
Είμαι περίεργος να δω που το πάει και πως θα γίνει η τελική σύνδεση του παζλ...
Ακόμα πιστεύω πως το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήταν για συνανάγνωση. Η δομή του είναι μάλλον γεωμετρική και γενικώς δεν εστιάζει σε ανάλυση χαρακτήρων.
Καταλαβαίνω γιατί λες ότι δεν είναι καλό για συνανάγνωση, αλλά σε αυτή την περίπτωση ίσως η συζήτηση κινηθεί γύρω από την κατανόηση της δομής του βιβλίου. Το δεύτερο μέρος όντως δίνει αρκετά στοιχεία (πχ δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον κύριο χαρακτήρα, τον Μπαρτλεμπουθ), αλλά μάλλον έχουμε ακόμα δρόμο. Μέχρι στιγμής μου αρέσει αρκετά, αλλά επίσης χαίρομαι που δεν το περνάω όλο αυτό μόνος 
.
.
Συνεχίζω με αμείωτο ενδιαφέρον. Οι ιστορίες των ενοίκων ειναι συναρπαστικές. Απο τον Bartlebooth που προγραμματισε τη ζωή του για τα επόμενα 50 χρόνια μεχρι την κόρη της Madame de Beaumont που έστειλε στο δολοφόνο της την διευθυνσή της. Ειναι επίσης συναρπαστικό το πως συνδεονται οι ζωές των ανθρωπων που ζουν στο ίδιο κτήριο για πολλα χρόνια. Μου αρέσει αυτή η διαφοροποίση των χαρακτήρων απο όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Ειναι σαν μια μικρογραφία ενός μεγαλύτερου κοινωνικού συνολου, με ολα τα συναισθήματα και τα πάθη, τις φιλοδοξίες και τα όνειρα, τις ιστορίες που εξαπτουν τη φαντασία και τiς πιο συνηθισμένες ή ακόμη και βαρετες ιστορίες των ανθρωπων που απλα περιμένουν τη ζωή τους να περασει.
Συμφωνω με τον @Νικόλας Δε Κιντ οτι το βιβλιο δεν προσφερεται για ανάλυση χαρακτηρων, αν και υπάρχουν αρκετοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Εχω την αισθηση πως ο σκοπος του Περέκ, ειναι οι σχέσεις των ανθρωπων μεταξύ τους και όχι οι μεμονωμένες περιγραφες των χαρακτήρων. Εξαλλου μέσα απο τις σχέσεις διαμορφωνεται αυτό το παζλ που ονομάζουμε ζωή.
Συνεχίζω και το σχεδιο/συνδεσεις των ενοικων της πολυκατοικίας. Παρακατω η ανεωμένη έκδοση.
Συμφωνω με τον @Νικόλας Δε Κιντ οτι το βιβλιο δεν προσφερεται για ανάλυση χαρακτηρων, αν και υπάρχουν αρκετοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Εχω την αισθηση πως ο σκοπος του Περέκ, ειναι οι σχέσεις των ανθρωπων μεταξύ τους και όχι οι μεμονωμένες περιγραφες των χαρακτήρων. Εξαλλου μέσα απο τις σχέσεις διαμορφωνεται αυτό το παζλ που ονομάζουμε ζωή.
Συνεχίζω και το σχεδιο/συνδεσεις των ενοικων της πολυκατοικίας. Παρακατω η ανεωμένη έκδοση.
Last edited:
Συνεχίζω κι εγώ με απόλαυση κι ενδιαφέρον την ανάγνωση! Συμφωνώ ότι έχει γεωμετρική δομή, βρίσκω όμως ενδιαφέρον και στους χαρακτήρες και στον τρόπο που η περιγραφή των αντικειμένων ή και των σπιτιών μιλάνε για τους χαρακτήρες. Μου αρέσει κι ο τρόπος που ξετυλίγονται σιγά-σιγά οι ιστορίες των ενοίκων και των διαμερισμάτων και οι μεταξύ τους συνδέσεις, σαν να μπαίνουν στη θέση τους κι άλλα κομμάτια του παζλ. Χαίρομαι που η συνανάγνωση με παρακίνησε να το ξεκινήσω, δεν ξέρω αν θα το έπιανα μόνη μου. Η πολυκατοικία της οδού Σιμόν-Κρυμπελλιέ 11 είναι ένα σύμπαν που σου αποκαλύπτεται αργά - αργά!
@Λήδα απλά 
Συμφωνώ με αυτό που λες για μικρογραφία μιας κοινωνίας. Αφού σκέφτομαι κι εγώ πλέον το ίδιο για την δικιά μου πολυκατοικία, τον εργασιακό μου χώρο και πάει λέγοντας! Άλλοι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, άλλοι τέρμα βαρετοί αλλά όλοι μαζί συνθέτουν ένα μοναδικό σύνολο.
@Μαριώ κι εγώ χαίρομαι που βασανίζονται - με την καλή έννοια - κι άλλοι!
@Θελόνιους το βιβλίο αυτό θα ήταν ωραίο για συνανάγνωση δια ζώσης. Να μαζευόμαστε και να δείχνουμε ο καθένας τα σχέδια του, σελίδες που μας έκαναν εντύπωση κλπ.
Συμφωνώ με αυτό που λες για μικρογραφία μιας κοινωνίας. Αφού σκέφτομαι κι εγώ πλέον το ίδιο για την δικιά μου πολυκατοικία, τον εργασιακό μου χώρο και πάει λέγοντας! Άλλοι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, άλλοι τέρμα βαρετοί αλλά όλοι μαζί συνθέτουν ένα μοναδικό σύνολο.
@Μαριώ κι εγώ χαίρομαι που βασανίζονται - με την καλή έννοια - κι άλλοι!
@Θελόνιους το βιβλίο αυτό θα ήταν ωραίο για συνανάγνωση δια ζώσης. Να μαζευόμαστε και να δείχνουμε ο καθένας τα σχέδια του, σελίδες που μας έκαναν εντύπωση κλπ.
Μπήκα στο δεύτερο μέρος κι εγώ αλλά ενδιαφέρον μείον παιδιά. Δεν τα παρατάω ακόμα, ίσως φταίνε οι γιορτές που με αποσυντόνισαν, εύχομαι να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον μου στις επόμενες μέρες. Αλλιώς θα πάω να κάνω παρέα στην @Αννετούσκα.
Το ξαναπήρα από την αρχή 
Με αφορμή το σκάλωμα που έφαγα στις σελίδες 37-39, κατάλαβα ότι κακώς δεν επέμεινα σε κάτι που μου χτύπησε καμπανάκι, και αναφέρομαι στη σελίδα 22. Ξαναδιάβασα το απόσπασμα και ξεροκατάπια. Μέχρι το τέλος, απ' ό,τι βλέπω, δεν θα μπορέσω να είμαι πιστή στο πρόγραμμα σας, διότι μου παίρνει πολλή ώρα για να σημειώνω, να ψάχνω και να ξανασημειώνω. Σας ακολουθώ όμως. Στα ιστορικά κομμάτια για την ώρα δεν θα σταθώ, σημειώνω μόνο, και μπαίνουν στην κατηγορία "ψάξιμο για αργότερα". Σχεδιάγραμμα δεν κάνω, δεν με βοηθά, μόνο λίστες!
Θα προσθέσω ότι χρονικά άλματα όπως σελ. 22 "Το σαλόνι της Κυρίας Ντε Μπωμόν είναι (....)" // σελ. 26 "Θα 'ναι ένα σαλόνι (...)" μου καίνε ευχάριστα το μυαλό. Ο αγαπημένος μου είναι ο Μορελλέ, τραγικότητα στην άκρη, μου θυμίζει Χρόνη Ε.
αν και το έχω βάλει στον πάγο, όντως θυμίζει Ζήλια, μόνο που (ευτυχώς) δεν είναι καθόλου "ξερό" σα να διαβάζουμε αναφορές επιθεωρητή.
. Αν γρατζουνίσεις την επιφάνεια έχει βάθος.
Με αφορμή το σκάλωμα που έφαγα στις σελίδες 37-39, κατάλαβα ότι κακώς δεν επέμεινα σε κάτι που μου χτύπησε καμπανάκι, και αναφέρομαι στη σελίδα 22. Ξαναδιάβασα το απόσπασμα και ξεροκατάπια. Μέχρι το τέλος, απ' ό,τι βλέπω, δεν θα μπορέσω να είμαι πιστή στο πρόγραμμα σας, διότι μου παίρνει πολλή ώρα για να σημειώνω, να ψάχνω και να ξανασημειώνω. Σας ακολουθώ όμως. Στα ιστορικά κομμάτια για την ώρα δεν θα σταθώ, σημειώνω μόνο, και μπαίνουν στην κατηγορία "ψάξιμο για αργότερα". Σχεδιάγραμμα δεν κάνω, δεν με βοηθά, μόνο λίστες!Θα προσθέσω ότι χρονικά άλματα όπως σελ. 22 "Το σαλόνι της Κυρίας Ντε Μπωμόν είναι (....)" // σελ. 26 "Θα 'ναι ένα σαλόνι (...)" μου καίνε ευχάριστα το μυαλό. Ο αγαπημένος μου είναι ο Μορελλέ, τραγικότητα στην άκρη, μου θυμίζει Χρόνη Ε.
Σωστός
αν και το έχω βάλει στον πάγο, όντως θυμίζει Ζήλια, μόνο που (ευτυχώς) δεν είναι καθόλου "ξερό" σα να διαβάζουμε αναφορές επιθεωρητή.Σίβυλλα, τι θέλεις; (άσχετο ίδια απάντηση όμως ^) Επίσης, απολαυστική η ανάλυσή σου!
(Έχω βρεθεί άθελά μου στην ίδια θέση, όταν πήγα να μεταφέρω ολοκληρωμένο Thomas Kinkade από το τραπέζι στο κρεβάτι, και μου έπεσε κάτω. Δαιμονισμένη από τα νεύρα διέλυσα όσα κομμάτια είχαν μείνει άθικτα και το πέταξα.) Διαβάζοντας αργότερα τα σχόλια κάτω από το βίντεο, διότι με προβλημάτισε η κίνησή της, η κοπελιά αυτό κάνει. Φτιάχνει παζλ για την χαρά της συναρμολόγησης και μετά τα διαλύειΑπίθανο το παζλ αυτό, αλλά για κάποιο λόγο βλέποντας το βιντεάκι μου άρεσε περισσότερο η διαδικασία της διάλυσής του!!
. Αν γρατζουνίσεις την επιφάνεια έχει βάθος.Θα συμφωνήσω, αλλά προσωπικά στα δύσκολα και στα "κούκου" σας έχω ανάγκη (όπως και με βοηθήσατε), τα εύκολα τα διαβάζω και μόνη μου. Εξάλλου, δεν θα ήταν κακό να εστιάσουμε στο παρκέ ψαροκόκαλο του Ουενκλέρ. Ωραιότατο παρκέ, από τα αγαπημένα μου
Καλημέρα
Κι εγώ είμαι εδώ και συνεχίζω και μου αρέσει πολύ. Οι ιστορίες άρχισαν κατά κάποιο τρόπο να συνδέονται μεταξύ τους. Μαθαίνουμε και το σκοπό του Μπαρτελμπουθ και μας αποκαλύφθηκαν οι τρόποι με τους οποίους προσπαθεί να το πετύχει.
Έχω σημειώσει κάποιες λεπτομέρειες που μου έκαναν εντύπωση και όντως θα ήταν τέλειο να βρισκόμασταν από κοντά και να λέγαμε τι μας άρεσε και τι έχουμε βρει.
Παρατήρηση 1: Μέχρι στιγμής -εκτός και αν μου διέφυγε κάτι- στις κρεβατοκάμαρες έχουν όλοι κρεβάτια Empire.
Παρατήρηση 2: Στη σελ.102 περιγράφει 3 είδη τα οποία έχουν μεγάλη αξία για ένα συλλέκτη γιατί είναι «μοναδικά - unicum». Μου έκαναν εντύπωση και τα έψαξα λίγο παραπάνω.
-Το εντομοβόρο θηλαστικό Dasogale fontoynanti.
Υπάρχει ακόμη και σήμερα αλλά το έχουν ταξινομήσει και περιγράψει πλέον ως
Setifer setosus, είναι ενδημικό είδος της Μαδαγασκάρης.
- Η πεταλούδα Troides allotei ειναι όντως η πιο σπάνια πεταλούδα στον κόσμο.
Εκτρέφεται και πωλείται μέχρι και σήμερα σε συλλέκτες (υποθέτω νόμιμα αφού το βρίσκω ακόμη και στο Ίντερνετ).
- Η φώκια Monachus tropicalis θεάθηκε τελευταία φορά το 1952 και επίσημα από το 2008 θεωρείται πλέον εξαφανισμένο είδος.
Το βιβλίο έχει ένα σωρό φανταστικές ιστορίες και λεπτομέρειες και υποθέτω ο καθένας μας θα ξεχωρίζει διαφορετικά στοιχεία που του έκαναν εντύπωση και αυτό είναι από μόνο του πολύ ενδιαφέρον. Και επίσης άρχισα να βλέπω τα αντικείμενα μέσα στο σπιτι μου με άλλο μάτι.
Κι εγώ είμαι εδώ και συνεχίζω και μου αρέσει πολύ. Οι ιστορίες άρχισαν κατά κάποιο τρόπο να συνδέονται μεταξύ τους. Μαθαίνουμε και το σκοπό του Μπαρτελμπουθ και μας αποκαλύφθηκαν οι τρόποι με τους οποίους προσπαθεί να το πετύχει.
Έχω σημειώσει κάποιες λεπτομέρειες που μου έκαναν εντύπωση και όντως θα ήταν τέλειο να βρισκόμασταν από κοντά και να λέγαμε τι μας άρεσε και τι έχουμε βρει.
Παρατήρηση 1: Μέχρι στιγμής -εκτός και αν μου διέφυγε κάτι- στις κρεβατοκάμαρες έχουν όλοι κρεβάτια Empire.
Παρατήρηση 2: Στη σελ.102 περιγράφει 3 είδη τα οποία έχουν μεγάλη αξία για ένα συλλέκτη γιατί είναι «μοναδικά - unicum». Μου έκαναν εντύπωση και τα έψαξα λίγο παραπάνω.
-Το εντομοβόρο θηλαστικό Dasogale fontoynanti.
Υπάρχει ακόμη και σήμερα αλλά το έχουν ταξινομήσει και περιγράψει πλέον ως
Setifer setosus, είναι ενδημικό είδος της Μαδαγασκάρης.
- Η πεταλούδα Troides allotei ειναι όντως η πιο σπάνια πεταλούδα στον κόσμο.
Εκτρέφεται και πωλείται μέχρι και σήμερα σε συλλέκτες (υποθέτω νόμιμα αφού το βρίσκω ακόμη και στο Ίντερνετ).- Η φώκια Monachus tropicalis θεάθηκε τελευταία φορά το 1952 και επίσημα από το 2008 θεωρείται πλέον εξαφανισμένο είδος.
Το βιβλίο έχει ένα σωρό φανταστικές ιστορίες και λεπτομέρειες και υποθέτω ο καθένας μας θα ξεχωρίζει διαφορετικά στοιχεία που του έκαναν εντύπωση και αυτό είναι από μόνο του πολύ ενδιαφέρον. Και επίσης άρχισα να βλέπω τα αντικείμενα μέσα στο σπιτι μου με άλλο μάτι.
Last edited:
Σήμερα τελείωσα την ύλη της βδομάδας, άφησα το εξέλ και τις μπογιές στην άκρη και εστίασα στο διάβασμα για να σας προλάβω. Κι εγώ βρίσκω ιδιαίτερο το βιβλίο και του χρειάζονται άλλες προσεγγίσεις, που θα ήταν ωραίο όπως είπες @Νικόλας Δε Κιντ να γίνονταν από κοντά.
@Λήδα μου αρέσει πολύ το σχέδιο σου και από ότι φαίνεται ως τώρα περίπου με τους μισούς ενοικιαστές έχουμε κάνει έστω μια πρώτη γνωριμία.
@Τσίου ωραία η σκέψη σου με τις λίστες, που έχει άφθονες και ποικίλες. Εντωμεταξύ πέρα από τα είδη, γνωστά και άγνωστα, μου αρέσει και το ευφάνταστο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί για να περιγράψει ένα χρώμα, μια υφή, μια ποιότητα.
Ο τρόπος που προχωράει η αφήγηση με την τυχαιότητα των κεφαλαίων είναι σαν ο συγγραφέας να φτιάχνει παζλ: τραβάει ένα ένα κομμάτι, περιγράφει και εξιστορεί. Η πολυκατοικία είναι σαν μια ιδιόμορφη Βαβέλ, που συγχέονται ο τόπος, ο χρόνος, τα πρόσωπα και οι ιστορίες. Τα διαμερίσματα μοιάζει σαν να ξεπήδησαν από την "Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων": η περιγραφή των (υλικών) αντικειμένων είναι ισάξια ή και πιο μικρή σε μέγεθος από τις αναλυτικές και αληθοφανείς περιγραφές εικόνων από σχέδια κεντημάτων, εξώφυλλα βιβλίων, πολλών πινάκων, σχέδιων σε στυπόχαρτα, ζωγραφιστών πιάτων κτλ και χάνεται η αίσθηση του "πραγματικού" σκηνικού. Πάντως, αν ποτέ γυριστεί αυτό το βιβλίο σε ταινία, θα είναι η παιδική χαρά του φροντιστηρίου (τμήμα εύρεσης αντικειμένων) και του ρεπεράζ (τμήμα εύρεσης χώρων) .
Όπως έχετε αναφέρει το βιβλίο δεν έχει ανάπτυξη χαρακτήρων, αλλά οι διάφορες ιστορίες των ενοίκων είναι σαν μικροσκοπικά πολύ ενδιαφέροντα διηγήματα. Με άφησε λίγο έκπληκτη η ιστορία του Μπάρτελμπουθ που αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του σε αυτό το.. πρότζεκτ! Δεν ξέρω αν λειτουργεί συμβολικά στην συνέχεια του βιβλίου, πάντως με έβαλε σε σκέψεις για την (υποκειμενική) σπουδαιότητα της ζωής μας και το πόσο εύκολα ή δύσκολα δημιουργείς και καταστρέφεις. Το πρώτο που αναρωτήθηκα όμως ήταν, αν είχα την οικονομική άνεση του Μπάρτελμπουθ (μιας και λόγω της κληρονομιάς που είχε ήθελε να αφοσιωθεί κάπου), τι θα επέλεγα να κάνω, μμμμ...
Το παρακάτω τραγούδι είναι ένα από αυτά που σιγοσφύριζε ο άντρας της πρώτης θυρωρού όταν γυάλιζε τα πόμολα.
Ραμόνα
@Λήδα μου αρέσει πολύ το σχέδιο σου και από ότι φαίνεται ως τώρα περίπου με τους μισούς ενοικιαστές έχουμε κάνει έστω μια πρώτη γνωριμία.
@Τσίου ωραία η σκέψη σου με τις λίστες, που έχει άφθονες και ποικίλες. Εντωμεταξύ πέρα από τα είδη, γνωστά και άγνωστα, μου αρέσει και το ευφάνταστο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί για να περιγράψει ένα χρώμα, μια υφή, μια ποιότητα.
Ο τρόπος που προχωράει η αφήγηση με την τυχαιότητα των κεφαλαίων είναι σαν ο συγγραφέας να φτιάχνει παζλ: τραβάει ένα ένα κομμάτι, περιγράφει και εξιστορεί. Η πολυκατοικία είναι σαν μια ιδιόμορφη Βαβέλ, που συγχέονται ο τόπος, ο χρόνος, τα πρόσωπα και οι ιστορίες. Τα διαμερίσματα μοιάζει σαν να ξεπήδησαν από την "Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων": η περιγραφή των (υλικών) αντικειμένων είναι ισάξια ή και πιο μικρή σε μέγεθος από τις αναλυτικές και αληθοφανείς περιγραφές εικόνων από σχέδια κεντημάτων, εξώφυλλα βιβλίων, πολλών πινάκων, σχέδιων σε στυπόχαρτα, ζωγραφιστών πιάτων κτλ και χάνεται η αίσθηση του "πραγματικού" σκηνικού. Πάντως, αν ποτέ γυριστεί αυτό το βιβλίο σε ταινία, θα είναι η παιδική χαρά του φροντιστηρίου (τμήμα εύρεσης αντικειμένων) και του ρεπεράζ (τμήμα εύρεσης χώρων) .
Όπως έχετε αναφέρει το βιβλίο δεν έχει ανάπτυξη χαρακτήρων, αλλά οι διάφορες ιστορίες των ενοίκων είναι σαν μικροσκοπικά πολύ ενδιαφέροντα διηγήματα. Με άφησε λίγο έκπληκτη η ιστορία του Μπάρτελμπουθ που αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του σε αυτό το.. πρότζεκτ! Δεν ξέρω αν λειτουργεί συμβολικά στην συνέχεια του βιβλίου, πάντως με έβαλε σε σκέψεις για την (υποκειμενική) σπουδαιότητα της ζωής μας και το πόσο εύκολα ή δύσκολα δημιουργείς και καταστρέφεις. Το πρώτο που αναρωτήθηκα όμως ήταν, αν είχα την οικονομική άνεση του Μπάρτελμπουθ (μιας και λόγω της κληρονομιάς που είχε ήθελε να αφοσιωθεί κάπου), τι θα επέλεγα να κάνω, μμμμ...
Το παρακάτω τραγούδι είναι ένα από αυτά που σιγοσφύριζε ο άντρας της πρώτης θυρωρού όταν γυάλιζε τα πόμολα.
Ραμόνα
Εδώ είναι η αρχική εκτέλεση του τραγουδιού:
Καλησπέρα σε όλους! θα συμφωνήσω με την Τσίου στο ότι χρειάζεται αρκετό χρόνο κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης για σημειώσεις, ψάξιμο & ανάγνωση εκ νέου μερικών αποσπασμάτων, οπότε προς το παρόν είπα να ρίξω μια ματιά στις δικές σας εντυπώσεις κι αύριο που θα ολοκληρώσω το δεύτερο μέρος θα παραθέσω κι εγώ τη γνώμη μου! ;)
διαβάζοντας τα σχόλιά σας ξαναγυρνώ στα αποσπάσματα του πρώτου μέρους με ανανεωμένο ενδιαφέρον & φτου κι απ' την αρχή!).
- δεν έχω τέτοιους προβληματισμούς..!
θα συμφωνήσω με την Τσίου στο ότι χρειάζεται αρκετό χρόνο κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης για σημειώσεις, ψάξιμο & ανάγνωση εκ νέου μερικών αποσπασμάτων, οπότε προς το παρόν είπα να ρίξω μια ματιά στις δικές σας εντυπώσεις κι αύριο που θα ολοκληρώσω το δεύτερο μέρος θα παραθέσω κι εγώ τη γνώμη μου! ;)Συμφωνώ κι επαυξάνω!! Οι πολλές διαφορετικές ματιές κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρον το βιβλίο (να ένας λόγος ακόμη που δεν σας προλαβαίνω..Καταλαβαίνω γιατί λες ότι δεν είναι καλό για συνανάγνωση, [...] αλλά επίσης χαίρομαι που δεν το περνάω όλο αυτό μόνος
διαβάζοντας τα σχόλιά σας ξαναγυρνώ στα αποσπάσματα του πρώτου μέρους με ανανεωμένο ενδιαφέρον & φτου κι απ' την αρχή!).Οφείλω να παραδεχτώ ότι την καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί με την ολοκλήρωση κάθε παζλ μου δημιουργείται η αίσθηση ότι η πορεία έφτασε στο τέλος της και πια δεν υπάρχει κάτι άλλο να γίνει, εκτός από την επιστροφή στο σημείο εκκίνησης (aka τη διάλυση του παζλ).Φτιάχνει παζλ για την χαρά της συναρμολόγησης και μετά τα διαλύει
Εννοείται πως μετά από αυτή την παρατήρηση θα γυρίσω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να δω τις περιγραφές των υπνοδωματίων τους!!
Πράγματι, είναι μεγάλη πρόκληση η δημιουργία ενός μακρόπνοου σχεδίου όταν υπάρχουν άφθονοι πόροι. Ευτυχώς -προς το παρόνΤο πρώτο που αναρωτήθηκα όμως ήταν, αν είχα την οικονομική άνεση του Μπάρτελμπουθ (μιας και λόγω της κληρονομιάς που είχε ήθελε να αφοσιωθεί κάπου), τι θα επέλεγα να κάνω, μμμμ...
- δεν έχω τέτοιους προβληματισμούς..!