Λοιπόν. Βαρυσήμαντη δήλωση θα καμω. Σόρρυ γκάις, δύσκολο το έργο κι εγώ χρειάζομαι κάτι να με απορροφά στη φάση που βρίσκομαι. Τούτο δω το τραβάω απ' τα μαλλιά και διαβάζω μισή σελίδα τη μέρα. Θα σας παρακολουθώ εκ του μακρόθεν, διότι αδυνατώ να ανταποκριθώ τη στιγμή αυτή στις απαιτήσεις του κου Περεκ. Αγαπώ τα παζλ, μπορώ να ταυτιστώ, αλλά δε μπορώ να ακολουθήσω ρυθμούς 100 σελ την εβδομάδα με τούτο δω. Σας αγαπώ και θα σας διαβάζω καθώς προχωράω με τους δικούς μου ρυθμούς - αν δεν το παρατησω μέχρι να τελειώσει το γυμνάσιο το αστροπελέκι μου και με αφήσει ήσυχη με τις εργασίες τεχνολογίας και βιολογίας. Good night and good luck.
Συνανάγνωση: "Ζωή, οδηγίες χρήσεως" Ζωρζ Περέκ (Georges Perec)
- Thread starter Γρίλος
- Start date
Πολλές απώλειες σε αυτή τη συνανάγνωση.
Είναι πολύ απαιτητικό τελικά αυτό το βιβλίο.
Κρίμα, αλλά καταλαβαίνω οτι ειναι απαιτητικό ανάγνωσμα. Δεν το θεωρώ δύσκολο, αλλά η ανάγνωση είναι αργή και καποιες φορές κουραστική. Το βλέπω σαν project. Εχω ξεκινησει μια λίστα με τους χαρακτήρες και συνεχίζω και την κατασκευή του σχεδιαγραμματος της πολυκατοικίας. Με εχουν βοηθήσει πολύ στην αναγνωση.
@Λήδα συμφωνώ μαζί σου. Δύσκολο δεν είναι, αν αναλογιστεί κανείς πως εδώ διαβάσαμε παρέα το "Κάτω από το Ηφαίστειο", απλά είναι απαιτητικό λόγω δομής
Τουλάχιστο η @Έλεν και η @Πεταλούδα που το ψήφισαν σαν επιλογή είναι συνεπείς!
Τουλάχιστο η @Έλεν και η @Πεταλούδα που το ψήφισαν σαν επιλογή είναι συνεπείς!
Καλησπέρα! ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά!
Μόλις τελείωσα το τρίτο μέρος της συνανάγνωσής μας και δηλώνω πλέον αρκετά πωρωμένη με τον κ. Περέκ.
Στην αρχή προσπαθούσα να ζωγραφίζω τα δωμάτια στο σχεδιάγραμμά μου, αλλά πλέον το σταμάτησα και κρατάω μόνο τη διαδρομή που ακολουθούμε και τους ιδιοκτήτες. Όχι γιατί βαρέθηκα αλλά γιατί δε θα προλαβαίνω να τελειώνω την ανάγνωση κάθε μέρους μέσα στη βδομάδα. Το βιβλίο, αν έχω καταλάβει καλά είναι γεμάτο γρίφους καλά κρυμμένους και με λίγο ψάξιμο έχω δει πολλές εργασίες ανάλυσής του.
Σε αυτό το πρώτο μου μέρος -θα γράψω και δεύτερο κομμάτι αργότερα- θα προσθέσω κάποια πράγματα-αντικείμενα που περιγράφονται στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Τα είχα σημειώσει να τα ψάξω αλλά παρασύρθηκα από την ανάγνωση και τελικά τα αναζήτησα χθες.
Αυτά είναι κάποια από τα αποκόμματα της συλλογής του μικρού Πλασσέρ (σ.219-220):
- Οδοντόπαστα Email Diamant, με τον ταυρομάχο που τραγουδάει:
- Η αλεπού και ο πελαργός, γκραβούρα του Ζαν-Μπαντιστ Ουντρύ:
- Το σκίτσο που του έδωσε την ιδέα για να αρχίσει τη συλλογή του. Αυτό με δυσκόλεψε λίγο για να το βρω.Το σκίτσο του Ανρύ Ζερμπώ, διαφήμιση για τις μέντες Ricqles:
- Αυτό δεν ανήκει στη συλλογή του μικρού Πλασσέρ, αλλά είναι είναι αυτό που βρήκε ο κύριος Ζερόμ από τα αντικείμενα του παλαιοβιβλιοπώλη Τρουαγιάν. Περιγράφεται στο ίδιο κεφάλαιο (σ. 221) και είναι ο χάρτης της Γαλλίας με τις αποικίες της και όλα τα υπόλοιπα που περιγράφονται πανέμορφα από τον κ. Περέκ:
Τελευταίο αντικείμενο από τη συνανάγνωση αυτής της εβδομάδας και κλείνω αυτήν την ενότητα για να σχολιάσω μετέπειτα και το τρίτο μας μέρος. Ανήκει πάλι στον κύριο Ζερόμ ο οποίος σημειώνει τη σελίδα στην οποία βρίσκεται στο βιβλίο που διαβάζει σε μια καρτ ποστάλ πάντα. Πάνω σε αυτήν απεικονίζεται μια υδρόγειος σφαίρα, έργο του Γιοχάννες Σαίνερ. Δε βρήκα κάποια καρτ ποστάλ αλλά βρήκα ένα σκίτσο της και μια απεικόνισή της που φαίνεται το σχήμα που περιγράφεται.
Αυτά προς το παρόν!
Θα επιστρέψω ξανά σε λίγο με τους σχολιασμούς μου για το τρίτο μέρος.
Μόλις τελείωσα το τρίτο μέρος της συνανάγνωσής μας και δηλώνω πλέον αρκετά πωρωμένη με τον κ. Περέκ.
Στην αρχή προσπαθούσα να ζωγραφίζω τα δωμάτια στο σχεδιάγραμμά μου, αλλά πλέον το σταμάτησα και κρατάω μόνο τη διαδρομή που ακολουθούμε και τους ιδιοκτήτες. Όχι γιατί βαρέθηκα αλλά γιατί δε θα προλαβαίνω να τελειώνω την ανάγνωση κάθε μέρους μέσα στη βδομάδα. Το βιβλίο, αν έχω καταλάβει καλά είναι γεμάτο γρίφους καλά κρυμμένους και με λίγο ψάξιμο έχω δει πολλές εργασίες ανάλυσής του.
Σε αυτό το πρώτο μου μέρος -θα γράψω και δεύτερο κομμάτι αργότερα- θα προσθέσω κάποια πράγματα-αντικείμενα που περιγράφονται στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Τα είχα σημειώσει να τα ψάξω αλλά παρασύρθηκα από την ανάγνωση και τελικά τα αναζήτησα χθες.
Αυτά είναι κάποια από τα αποκόμματα της συλλογής του μικρού Πλασσέρ (σ.219-220):
- Οδοντόπαστα Email Diamant, με τον ταυρομάχο που τραγουδάει:
- Η αλεπού και ο πελαργός, γκραβούρα του Ζαν-Μπαντιστ Ουντρύ:
- Το σκίτσο που του έδωσε την ιδέα για να αρχίσει τη συλλογή του. Αυτό με δυσκόλεψε λίγο για να το βρω.Το σκίτσο του Ανρύ Ζερμπώ, διαφήμιση για τις μέντες Ricqles:
- Αυτό δεν ανήκει στη συλλογή του μικρού Πλασσέρ, αλλά είναι είναι αυτό που βρήκε ο κύριος Ζερόμ από τα αντικείμενα του παλαιοβιβλιοπώλη Τρουαγιάν. Περιγράφεται στο ίδιο κεφάλαιο (σ. 221) και είναι ο χάρτης της Γαλλίας με τις αποικίες της και όλα τα υπόλοιπα που περιγράφονται πανέμορφα από τον κ. Περέκ:
Τελευταίο αντικείμενο από τη συνανάγνωση αυτής της εβδομάδας και κλείνω αυτήν την ενότητα για να σχολιάσω μετέπειτα και το τρίτο μας μέρος. Ανήκει πάλι στον κύριο Ζερόμ ο οποίος σημειώνει τη σελίδα στην οποία βρίσκεται στο βιβλίο που διαβάζει σε μια καρτ ποστάλ πάντα. Πάνω σε αυτήν απεικονίζεται μια υδρόγειος σφαίρα, έργο του Γιοχάννες Σαίνερ. Δε βρήκα κάποια καρτ ποστάλ αλλά βρήκα ένα σκίτσο της και μια απεικόνισή της που φαίνεται το σχήμα που περιγράφεται.
Αυτά προς το παρόν!
Θα επιστρέψω ξανά σε λίγο με τους σχολιασμούς μου για το τρίτο μέρος.
Last edited:
Και συνεχίζω εδώ με τους σχολιασμούς μου για το τρίτο μέρος.
Πολύ μου αρέσει το βιβλίο και το έχω γράψει και πιο πάνω!
Από τις ιστορίες που ξεχώρισα αυτή την εβδομάδα είναι η τραγική ιστορία των Αλμπέν (κεφάλαιο ΜΗ') και πως ο παιδικός έρωτας της Ελζμπιέτας και του Μπουμπάκερ τελικά δεν μπόρεσε να νικήσει τις -μάλλον πολιτισμικές- διαφορές τους (κεφάλαιο ΝΖ'). Αντιπάθησα πάρα πολύ τους γονείς Πλασσέρ, αφού φαίνεται πώς με διάφορους τρόπους έδιωξαν όλους τους γείτονες τους για να επεκτείνουν το διαμέρισμά τους ενώνοντας τα. Αργότερα διάβασα ότι είναι κιόλας φιλάργυροι και τσιγκούνηδες και επιβεβαίωσα την αντιπάθεια μου. Γέλασα με τον Χάττιγκ και τα πορτρέτα του, μα πιο πολύ με το δικό του που έφτιαξε για να γιορτάσει το τέλος των διαπραγματεύσεων και των διεκδικήσεων του στα φορολογικά του μπερδέματα και τη "νίκη" του εναντίον της εφορίας! (σ.310, κεφάλαιο ΝΘ').
Και φτάνω σε αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας από την ώρα που το διάβασα, έψαχνα αρκετές ώρες μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι ο φοβερός μεταφραστής κ. Κυριακίδης, είχε ήδη τη λύση σε αυτό που έψαχνα στις σημειώσεις στο πίσω μέρος του βιβλίου!
Το Κεφάλαιο ΝΑ' (51): είναι το μόνο που έχει στον τίτλο άρθρο δηλαδή "Το κεφάλαιο ΝΑ", τα υπόλοιπα είναι της μορφής "Κεφάλαιο ΧΧ". Είναι η μέση του βιβλίου και σε αυτό περιγράφεται ο κύριος Βαλέν, τον οποίο έχουμε συναντήσει μέχρις στιγμής αρκετές φορές στην πολυκατοικία μας. Σε αυτό ο κύριος Περέκ μας περιγράφει την ιδέα του Βαλέν να ζωγραφίσει τους ένοικους της πολυκατοικίας σε ένα πίνακα με τις ιστορίες που κουβαλάει ο καθένας τους. Σε 179 γραμμές λοιπόν παρουσιάζονται με μια πρόταση οι ιστορίες που συναντήσαμε μέχρι στιγμής στο βιβλίο, αλλά και οι υπόλοιπες που θα συναντήσουμε στο μέλλον. Είναι χωρισμένες ανά δεκάδες, και σύμφωνα με αυτά που διάβασα, στο αρχικό και -τουλάχιστον- στην αγγλική έκδοση κάθε 60 προτάσεις χωρίζονται ξανά - με το σύμβολο που στη δική μας μετάφραση παρουσιάζεται ανάμεσα στις γραμμές 178 και 179. Ωραία σκέφτηκα εδώ κάτι παίζει! Και όντως!
Αν κάποιος μετρήσει όλους τους χαρακτήρες της κάθε πρότασης, μαζί με τα κενά, ξεκινώντας από το πρώτο της γράμμα είναι σε κάθε -μα σε κάθε- γραμμή 60 στο σύνολο! Αυτό παρατηρείται στο αρχικό κείμενο αλλά και στη δική μας μετάφραση!
Αυτό είναι μόνο το πρώτο.
Σύμφωνα με τον μεταφραστή της αγγλικής έκδοσης όταν το μετέφραζε παρατήρησε ένα μοτίβο μέσα στο ίδιο το κείμενο, το οποίο περιγράφει ο ίδιος εδώ: Κείμενο μεταφραστή αγγλικής έκδοσης . Την πρώτη φορά το άνοιξα στο κινητό μου και το διάβασα μια χαρά, μετά μου κλείδωσε. Το παραθέτω μήπως και κάποιος μπορέσει και το διαβάσει. Αν δε σας ανοίγει, αυτός ο κύριος το περιγράφει εξίσου καλά: τα κρυμμένα μυστικά του κεφαλαίου 51!
Με λίγα λόγια, ο κύριος Περέκ χώρισε πρώτα τις προτάσεις ανά δεκάδες και μετά ανά 60, οπότε έχουμε τις ομάδες 1-60, 61-120 και 120-179. Στην τελευταία ομάδα λείπει μια γραμμή, όπως αν κατάλαβα καλά λείπει και ένα δωμάτιο από την πολυκατοικία μας. Γιατί όλα με κάποιο τρόπο είναι ατελή και στη ζωή. Αυτό το τελευταίο είναι δικό μου συμπέρασμα. Στις τρεις αυτές ομάδες, όπως περιγράφεται και στο δεύτερο σύνδεσμο που παρέθεσα, μέσα στις προτάσεις σχηματίζονται διαγώνιες γραμμές. Για παράδειγμα βάζω αυτήν την εικόνα:
Σε κάθε πρόταση ο Περέκ έχει βάλει κάποια γράμματα με τέτοιο τρόπο που διαγώνια μέσα στο κείμενο φτιάχνουν μια γραμμή. Υπάρχουν εικόνες στο δεύτερο σύνδεσμο πάνω. Στην αρχική έκδοση στις τρεις ομάδες προτάσεων στην πρώτη σχηματίζεται γραμμή με "a", στη δεύτερη ομάδα με "m" και στην τρίτη με τα "e" και άρα AME, που είναι η γαλλική λέξη για την ψυχή. Ο μεταφραστής της αγγλικής έκδοσης τα έφτιαξε να σχηματίζεται η λέξη EGO.
Όταν διάβασα τα παραπάνω έψαξα λίγο στα ελληνικά να δω τι υπάρχει στη δική μας μετάφραση, γιατί στο κείμενο μέσα δε μπορούσα να βρω παρόμοιο μοτίβο. Δεν έβρισκα κάτι αλλά μου φαινόταν πολύ περίεργο ένας μεταφραστής να παρέβλεπε αυτό το γεγονός. Ε, τελικά μου ήρθε φλασιά και κοίταξα στις σημειώσεις και ενθουσιάστηκα! Επειδή ήταν δύσκολο να βρεθεί μάλλον τρόπος να φτιαχτεί το ίδιο μοτίβο στα ελληνικά, ο δικός μας μεταφραστής αναδιάταξε τις προτάσεις με τέτοιο τρόπο που ,όπως περιγράφει και ο ίδιος "τα πρώτα (μετά το άρθρο) γράμματα όλων των στοίχων να δίνουν [..] τα επώνυμα των βασικών ηρώων"! Και να! ΒΑΛΕΝ!
Θα κλείσω αυτό το μέρος εδώ, για να δω και τις δικές σας εντυπώσεις.
Έχω σημειώσει ένα-δυό πράγματα ακόμη για αυτό το μέρος, αλλά έγραψα πολλά σήμερα μη σας κουράζω άλλο!
Ανυπομονώ και για τα δικά σας σχόλια!
Πολύ μου αρέσει το βιβλίο και το έχω γράψει και πιο πάνω!
Από τις ιστορίες που ξεχώρισα αυτή την εβδομάδα είναι η τραγική ιστορία των Αλμπέν (κεφάλαιο ΜΗ') και πως ο παιδικός έρωτας της Ελζμπιέτας και του Μπουμπάκερ τελικά δεν μπόρεσε να νικήσει τις -μάλλον πολιτισμικές- διαφορές τους (κεφάλαιο ΝΖ'). Αντιπάθησα πάρα πολύ τους γονείς Πλασσέρ, αφού φαίνεται πώς με διάφορους τρόπους έδιωξαν όλους τους γείτονες τους για να επεκτείνουν το διαμέρισμά τους ενώνοντας τα. Αργότερα διάβασα ότι είναι κιόλας φιλάργυροι και τσιγκούνηδες και επιβεβαίωσα την αντιπάθεια μου. Γέλασα με τον Χάττιγκ και τα πορτρέτα του, μα πιο πολύ με το δικό του που έφτιαξε για να γιορτάσει το τέλος των διαπραγματεύσεων και των διεκδικήσεων του στα φορολογικά του μπερδέματα και τη "νίκη" του εναντίον της εφορίας! (σ.310, κεφάλαιο ΝΘ').
Και φτάνω σε αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας από την ώρα που το διάβασα, έψαχνα αρκετές ώρες μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι ο φοβερός μεταφραστής κ. Κυριακίδης, είχε ήδη τη λύση σε αυτό που έψαχνα στις σημειώσεις στο πίσω μέρος του βιβλίου!
Το Κεφάλαιο ΝΑ' (51): είναι το μόνο που έχει στον τίτλο άρθρο δηλαδή "Το κεφάλαιο ΝΑ", τα υπόλοιπα είναι της μορφής "Κεφάλαιο ΧΧ". Είναι η μέση του βιβλίου και σε αυτό περιγράφεται ο κύριος Βαλέν, τον οποίο έχουμε συναντήσει μέχρις στιγμής αρκετές φορές στην πολυκατοικία μας. Σε αυτό ο κύριος Περέκ μας περιγράφει την ιδέα του Βαλέν να ζωγραφίσει τους ένοικους της πολυκατοικίας σε ένα πίνακα με τις ιστορίες που κουβαλάει ο καθένας τους. Σε 179 γραμμές λοιπόν παρουσιάζονται με μια πρόταση οι ιστορίες που συναντήσαμε μέχρι στιγμής στο βιβλίο, αλλά και οι υπόλοιπες που θα συναντήσουμε στο μέλλον. Είναι χωρισμένες ανά δεκάδες, και σύμφωνα με αυτά που διάβασα, στο αρχικό και -τουλάχιστον- στην αγγλική έκδοση κάθε 60 προτάσεις χωρίζονται ξανά - με το σύμβολο που στη δική μας μετάφραση παρουσιάζεται ανάμεσα στις γραμμές 178 και 179. Ωραία σκέφτηκα εδώ κάτι παίζει! Και όντως!
Αν κάποιος μετρήσει όλους τους χαρακτήρες της κάθε πρότασης, μαζί με τα κενά, ξεκινώντας από το πρώτο της γράμμα είναι σε κάθε -μα σε κάθε- γραμμή 60 στο σύνολο! Αυτό παρατηρείται στο αρχικό κείμενο αλλά και στη δική μας μετάφραση!
Αυτό είναι μόνο το πρώτο.
Σύμφωνα με τον μεταφραστή της αγγλικής έκδοσης όταν το μετέφραζε παρατήρησε ένα μοτίβο μέσα στο ίδιο το κείμενο, το οποίο περιγράφει ο ίδιος εδώ: Κείμενο μεταφραστή αγγλικής έκδοσης . Την πρώτη φορά το άνοιξα στο κινητό μου και το διάβασα μια χαρά, μετά μου κλείδωσε. Το παραθέτω μήπως και κάποιος μπορέσει και το διαβάσει. Αν δε σας ανοίγει, αυτός ο κύριος το περιγράφει εξίσου καλά: τα κρυμμένα μυστικά του κεφαλαίου 51!
Με λίγα λόγια, ο κύριος Περέκ χώρισε πρώτα τις προτάσεις ανά δεκάδες και μετά ανά 60, οπότε έχουμε τις ομάδες 1-60, 61-120 και 120-179. Στην τελευταία ομάδα λείπει μια γραμμή, όπως αν κατάλαβα καλά λείπει και ένα δωμάτιο από την πολυκατοικία μας. Γιατί όλα με κάποιο τρόπο είναι ατελή και στη ζωή. Αυτό το τελευταίο είναι δικό μου συμπέρασμα. Στις τρεις αυτές ομάδες, όπως περιγράφεται και στο δεύτερο σύνδεσμο που παρέθεσα, μέσα στις προτάσεις σχηματίζονται διαγώνιες γραμμές. Για παράδειγμα βάζω αυτήν την εικόνα:
Σε κάθε πρόταση ο Περέκ έχει βάλει κάποια γράμματα με τέτοιο τρόπο που διαγώνια μέσα στο κείμενο φτιάχνουν μια γραμμή. Υπάρχουν εικόνες στο δεύτερο σύνδεσμο πάνω. Στην αρχική έκδοση στις τρεις ομάδες προτάσεων στην πρώτη σχηματίζεται γραμμή με "a", στη δεύτερη ομάδα με "m" και στην τρίτη με τα "e" και άρα AME, που είναι η γαλλική λέξη για την ψυχή. Ο μεταφραστής της αγγλικής έκδοσης τα έφτιαξε να σχηματίζεται η λέξη EGO.
Όταν διάβασα τα παραπάνω έψαξα λίγο στα ελληνικά να δω τι υπάρχει στη δική μας μετάφραση, γιατί στο κείμενο μέσα δε μπορούσα να βρω παρόμοιο μοτίβο. Δεν έβρισκα κάτι αλλά μου φαινόταν πολύ περίεργο ένας μεταφραστής να παρέβλεπε αυτό το γεγονός. Ε, τελικά μου ήρθε φλασιά και κοίταξα στις σημειώσεις και ενθουσιάστηκα! Επειδή ήταν δύσκολο να βρεθεί μάλλον τρόπος να φτιαχτεί το ίδιο μοτίβο στα ελληνικά, ο δικός μας μεταφραστής αναδιάταξε τις προτάσεις με τέτοιο τρόπο που ,όπως περιγράφει και ο ίδιος "τα πρώτα (μετά το άρθρο) γράμματα όλων των στοίχων να δίνουν [..] τα επώνυμα των βασικών ηρώων"! Και να! ΒΑΛΕΝ!
Θα κλείσω αυτό το μέρος εδώ, για να δω και τις δικές σας εντυπώσεις.
Έχω σημειώσει ένα-δυό πράγματα ακόμη για αυτό το μέρος, αλλά έγραψα πολλά σήμερα μη σας κουράζω άλλο!
Ανυπομονώ και για τα δικά σας σχόλια!
Last edited:
Να' μαι κι εγω. Τελιεωσα επιτελους το τρίτο μέρος, και προχωρω, με αργούς ρυθμούς ειναι αλήθεια, το σχεδιαγραμα.
Συνεχίζοντας λοιπον την ανάγνωση της Ζωής έχω την αίσθηση ότι κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα τους ενοίκους της πολυκατοικίας, παρατηρώ τις κινήσεις τους, τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν στην καθημερινή τους ζωή, ή άλλα που τα κρατούν κρυμμένα, τυλιγμένα σε χαρτιά από παλιές εφημερίδες και περιοδικά, απομεινάρια από μια περασμένη ζωή. Κατά κάποιο τρόπο, αυτός ο κρυφός, αλλά τόσο στενός και ενδόμυχος τρόπος παρατήρησης, μου θυμίζει τους κατοίκους, ειδικά τις γυναίκες, των μικρών χωριών (σε ένα από τα οποία μεγάλωσα κι εγώ) στην ελληνική επαρχία, κάποιες δεκαετίες πίσω. Χωρίς όνομα, χωρίς ζωή, πέρναγαν το χρόνο τους, εξερευνώντας και αναλύοντας τις ζωές των άλλων, πλέκοντας φανταστικές ιστορίες και εφευρίσκοντας ευφάνταστες καταστάσεις.
Αυτό που με τραβάει σε αυτό το βιβλίο, δεν είναι τόσο το στυλ ή η επιδεξιότητα της γραφής του Περέκ αλλά η επιδεξιότητα του να δημιουργεί κόσμους, συνηθισμένους ή ασυνήθιστους, η άνεση με την οποία ξεδιπλώνει μια ποικιλία από ιστορίες, ανέκδοτα, παζλς και μυστήρια. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι ένα βιβλίο για όλους, αλλά για εμάς που μας ελκύει το ασυνήθιστο, το βιβλίο αυτό είναι καταπληκτικό και παράλογο κατασκεύασμα αφιερωμένο στη φαντασία και στο απρόβλεπτο.
Συνεχίζοντας λοιπον την ανάγνωση της Ζωής έχω την αίσθηση ότι κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα τους ενοίκους της πολυκατοικίας, παρατηρώ τις κινήσεις τους, τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν στην καθημερινή τους ζωή, ή άλλα που τα κρατούν κρυμμένα, τυλιγμένα σε χαρτιά από παλιές εφημερίδες και περιοδικά, απομεινάρια από μια περασμένη ζωή. Κατά κάποιο τρόπο, αυτός ο κρυφός, αλλά τόσο στενός και ενδόμυχος τρόπος παρατήρησης, μου θυμίζει τους κατοίκους, ειδικά τις γυναίκες, των μικρών χωριών (σε ένα από τα οποία μεγάλωσα κι εγώ) στην ελληνική επαρχία, κάποιες δεκαετίες πίσω. Χωρίς όνομα, χωρίς ζωή, πέρναγαν το χρόνο τους, εξερευνώντας και αναλύοντας τις ζωές των άλλων, πλέκοντας φανταστικές ιστορίες και εφευρίσκοντας ευφάνταστες καταστάσεις.
Αυτό που με τραβάει σε αυτό το βιβλίο, δεν είναι τόσο το στυλ ή η επιδεξιότητα της γραφής του Περέκ αλλά η επιδεξιότητα του να δημιουργεί κόσμους, συνηθισμένους ή ασυνήθιστους, η άνεση με την οποία ξεδιπλώνει μια ποικιλία από ιστορίες, ανέκδοτα, παζλς και μυστήρια. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι ένα βιβλίο για όλους, αλλά για εμάς που μας ελκύει το ασυνήθιστο, το βιβλίο αυτό είναι καταπληκτικό και παράλογο κατασκεύασμα αφιερωμένο στη φαντασία και στο απρόβλεπτο.
Last edited:
Κι εγώ τελείωσα με την "ύλη" αλλά δεν έχω και πολλά να σχολιάσω. Γενικώς σε αυτό το κεφάλαιο μάθαμε πολλά και για πολλούς! Για λίγο ο Περέκ αφήνει στην άκρη τους βασικούς (sic) του χαρακτήρες και ασχολείται με τους υπόλοιπους! Βεβαίως, μαθαίνουμε για το πως γνώρισε ο Ουενκλέρ της Μαργκερίτ και πως ήταν η δουλειά της σαν μινιατουρίστρια!
Ιδιαίτερη εντύπωση σε αυτό το τρίτο μέρος μου έκανε η αναφορά του Περέκ στην πόρτα που χώριζε τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα από τα κατώτερα. Μια πόρτα η οποία χώριζε 2 κόσμους σιγά σιγά άλλαξε, και σαν μια αλληγορία ίσως να βλέπουμε πως τέτοιες προλήψεις και πεποιθήσεις σχετικά με τις κοινωνικές τάξεις πρέπει πλέον να αποτελούν παρελθόν!
Επίσης μαθαίνουμε για το μίσος της κ Νόοσέρ για τους Πλάσερ και τους Χάττινγκς, το οποίο φυσικά δεν προήλθε από κάτι σοβαρό αλλά δείχνει πως διαμορφώθηκαν οι σχέσεις των ενοίκων.
Να πω επίσης κάπου εδώ πως αρχίζω να καταλαβαίνω και την αρίθμηση των δωματίων, μιας και αρχικά είχα σημειώσει μόνο πως το δωμάτιο του Μορελλέ ήταν το 17!!
Τέλος να πω πως ο ζωγράφος Βαλέν μοιάζει να γνωρίζει πολλά πράγματα σχεδόν για όλους τους ένοικους της πολυκατοικίας, παλιούς και νέους. Όπως έλεγε και ο μπαρμαν στην ταινία του Τζάρμους "Paterson", "I know a lot of shit about a lot of shit"! Νομίζω θα είναι χαρακτήρας κλειδί... Μπορεί και όχι βέβαια!
Ιδιαίτερη εντύπωση σε αυτό το τρίτο μέρος μου έκανε η αναφορά του Περέκ στην πόρτα που χώριζε τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα από τα κατώτερα. Μια πόρτα η οποία χώριζε 2 κόσμους σιγά σιγά άλλαξε, και σαν μια αλληγορία ίσως να βλέπουμε πως τέτοιες προλήψεις και πεποιθήσεις σχετικά με τις κοινωνικές τάξεις πρέπει πλέον να αποτελούν παρελθόν!
Επίσης μαθαίνουμε για το μίσος της κ Νόοσέρ για τους Πλάσερ και τους Χάττινγκς, το οποίο φυσικά δεν προήλθε από κάτι σοβαρό αλλά δείχνει πως διαμορφώθηκαν οι σχέσεις των ενοίκων.
Να πω επίσης κάπου εδώ πως αρχίζω να καταλαβαίνω και την αρίθμηση των δωματίων, μιας και αρχικά είχα σημειώσει μόνο πως το δωμάτιο του Μορελλέ ήταν το 17!!
Τέλος να πω πως ο ζωγράφος Βαλέν μοιάζει να γνωρίζει πολλά πράγματα σχεδόν για όλους τους ένοικους της πολυκατοικίας, παλιούς και νέους. Όπως έλεγε και ο μπαρμαν στην ταινία του Τζάρμους "Paterson", "I know a lot of shit about a lot of shit"! Νομίζω θα είναι χαρακτήρας κλειδί... Μπορεί και όχι βέβαια!
Φοβερό αυτό!!
Το παρατήρησα κι εγω @Έλεν. Ειναι καταπληκτικό. Νομίζω οτι αυτη η λίστα ειναι απο μόνη της ένα παζλ και θέλει περισσοτερη δουλεια. Διαβαζω το αγγλικο κείμενο, αλλά εχω παραγγείλει απο τη βιβλιοθήκη και το γαλλικο (απίστευτο που το βρήκα), για να το μελετήσω στο αυθεντικό κειμενο.
Ανεπίσημα: είπα να πεταχτώ.
Προχθές διάβαζα Wikipedia και από περιέργεια είπα να διαβάσω τι έλεγε για τον Περέκ.
Και είδα τη λέξη "τεκμηριωτής - βιβλιοθηκονόμος"
Η πρώτη αντίδραση μου ήταν "Ωχ... αμάν"
Κάθισα να διαβάσω τι άλλα έλεγε για το πρόσωπο του. Χωρίς να γνωρίζω τη δομή και το περιεχόμενο του βιβλίου που διαβάζετε, υποψιάζομαι ότι για τον Περέκ το βιβλίο αυτό ήταν μάλλον ένα στοίχημα και παιχνίδι ταυτόχρονα, ανάμεσα στον ίδιο και στον εν δυνάμει αναγνώστη.
Δεδομένου ότι έκανε σταυρόλεξα για ένα περιοδικό και επιπλέον αν πάρουμε ως υπόθεση ότι επηρεάστηκε από την εργασία του στις βιβλιοθήκες, δεν αποκλείω το γεγονός να είναι όντως από τα πιο σατανικά μυαλά στο χώρο της συγγραφής.
Υποθέτω ότι τα πρόσωπα κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Και η κουβέντα του Νικόλα ότι υπάρχουν βασικοί χαρακτήρες και μη, με προβλημάτισε.
Φαντάζομαι στο φτωχό μου το μυαλό ένα τεράστιο οριζόντιο διάγραμμα με υποπεδία και διακλαδώσεις (επηρεασμένος ΙΣΩΣ από τα αυστηρά βιβλιοθηκονομικά πρότυπα).
Εύχομαι να βγω ψεύτρα, αλλά έχω την πεποίθηση ότι η ιστορία θα πάει έτσι μέχρι το τέλος! Χωρίς να καταλήγει κάπου...
Σκοπός του, απλά, ήταν να κάνετε μάλλον τα δικά σας σχεδιαγράμματα. Ή κάτι τέτοιο.
Εδώ θα είμαι και θα περιμένω τις τομάτες που θα μου πετάξετε αν κάνω όντως λάθος.
Προχθές διάβαζα Wikipedia και από περιέργεια είπα να διαβάσω τι έλεγε για τον Περέκ.
Και είδα τη λέξη "τεκμηριωτής - βιβλιοθηκονόμος"
Η πρώτη αντίδραση μου ήταν "Ωχ... αμάν"
Κάθισα να διαβάσω τι άλλα έλεγε για το πρόσωπο του. Χωρίς να γνωρίζω τη δομή και το περιεχόμενο του βιβλίου που διαβάζετε, υποψιάζομαι ότι για τον Περέκ το βιβλίο αυτό ήταν μάλλον ένα στοίχημα και παιχνίδι ταυτόχρονα, ανάμεσα στον ίδιο και στον εν δυνάμει αναγνώστη.
Δεδομένου ότι έκανε σταυρόλεξα για ένα περιοδικό και επιπλέον αν πάρουμε ως υπόθεση ότι επηρεάστηκε από την εργασία του στις βιβλιοθήκες, δεν αποκλείω το γεγονός να είναι όντως από τα πιο σατανικά μυαλά στο χώρο της συγγραφής.
Υποθέτω ότι τα πρόσωπα κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Και η κουβέντα του Νικόλα ότι υπάρχουν βασικοί χαρακτήρες και μη, με προβλημάτισε.
Φαντάζομαι στο φτωχό μου το μυαλό ένα τεράστιο οριζόντιο διάγραμμα με υποπεδία και διακλαδώσεις (επηρεασμένος ΙΣΩΣ από τα αυστηρά βιβλιοθηκονομικά πρότυπα).
Εύχομαι να βγω ψεύτρα, αλλά έχω την πεποίθηση ότι η ιστορία θα πάει έτσι μέχρι το τέλος! Χωρίς να καταλήγει κάπου...
Σκοπός του, απλά, ήταν να κάνετε μάλλον τα δικά σας σχεδιαγράμματα. Ή κάτι τέτοιο.
Εδώ θα είμαι και θα περιμένω τις τομάτες που θα μου πετάξετε αν κάνω όντως λάθος.
Και να κάνεις, γιατί να τις πετάξουμε; Μια ωραία σαλατούλα μπορούμε να την φτιάξουμε.Εδώ θα είμαι και θα περιμένω τις τομάτες που θα μου πετάξετε αν κάνω όντως λάθος.
Όσον αφορά το βιβλίο, δεν ξέρω αν ο τρόπος που περιγράφεις είναι αυτός που έχει φτιάξει αυτό το υφαντό των ιστοριών ο Πέρεκ, πάντως στον συλλογισμό σου έχεις πέσει μέσα!
Τελείωσα και εγώ με το τρίτο μέρος και έχω να πω ότι έχω σοκαριστεί που δεν το έχω παρατήσει ακόμα! Ενώ συμφωνώ ότι δεν είναι δύσκολο βιβλίο, είναι πολύ απαιτητικό ταυτόχρονα. Χρειάζεται συγκέντρωση, οργάνωση, καλή μνήμη και πολλές φορές με αποτρέπει από το να το ανοίξω γιατί δεν είμαι σε πνευματική κατάσταση να προσέξω τις λεπτομέρειες 100% με αποτέλεσμα να χάνω πολλά (δεδομένου ότι δεν κάνω και σχεδιάγραμμα/σημειώσεις). Δηλαδή ανάθεμα και αν θυμάμαι όλες τις ιστορίες των ενοίκων οπότε συχνά δεν συνδέω γεγονότα ή βλέπω σχόλια σας εδώ και λέω "ααα ναι σωστά το είχα ξεχάσει αυτό". Γενικότερα επικρατεί μία τρικυμία εν κρανίω, δεν το κρύβω Παρ'όλα αυτά, συνεχίζω γιατί με έχει κρατήσει ο τρόπος γραφής και είναι η πρώτη φορά που τόσο διαβάζω κάτι που ξεκλειδώνει τους χαρακτήρες, τις ζωές τους και πως συνδέονται τόσο αργά, σαν παζλ όπως έχουμε πει αλλά και σαν ιστός που υφαίνεται σιγά σιγά και όλοι είναι κομμάτι του στο τέλος. Επίσης, μαρέσουν αυτές οι εγκιβωτισμένες ιστορίες για τους ενοίκους - μπορεί να μην τις θυμάμαι πάντα στο επόμενο μέρος αλλά η ανάλυση, οι λεπτομέρειες που προσφέρουν, ακόμα και το -πολλές φορές αναπάντεχο- τέλος τους, είναι κάτι που με κάνει (όπως είπε και η Λήδα) να νιώθω ότι κοιτάω μέσα από την κλειδαρότρυπά τους και να ακούω για τις ζωές τους.
Παρ'όλα αυτά, συνεχίζω γιατί με έχει κρατήσει ο τρόπος γραφής και είναι η πρώτη φορά που τόσο διαβάζω κάτι που ξεκλειδώνει τους χαρακτήρες, τις ζωές τους και πως συνδέονται τόσο αργά, σαν παζλ όπως έχουμε πει αλλά και σαν ιστός που υφαίνεται σιγά σιγά και όλοι είναι κομμάτι του στο τέλος. Επίσης, μαρέσουν αυτές οι εγκιβωτισμένες ιστορίες για τους ενοίκους - μπορεί να μην τις θυμάμαι πάντα στο επόμενο μέρος αλλά η ανάλυση, οι λεπτομέρειες που προσφέρουν, ακόμα και το -πολλές φορές αναπάντεχο- τέλος τους, είναι κάτι που με κάνει (όπως είπε και η Λήδα) να νιώθω ότι κοιτάω μέσα από την κλειδαρότρυπά τους και να ακούω για τις ζωές τους. Αυτό το διάβασα και εγώ για τον Περέκ και συμφωνώ πολύ με την παρατήρηση σου - πιστεύω ότι η ιστορία θα συνεχίσει έτσι και είχε ως σκοπό απλά αυτή την ταξινόμηση και την ανάλυση των ενοίκων της πολυκατοικίας. Θα το δούμε στην πορεία! Επίσης, κοιτώντας το έργο του συγγραφέα ανακάλυψα ένα βιβλίο του που λέγεται 'Σκέψη/Ταξινόμηση' και εξηγεί πως ταξινομούσε τα προσωπικά του αρχεία (επιστολές, αποδείξεις, προσκλήσεις, περιοδικά) αλλά και αντικείμενα όπως άδειους αναπτήρες, ληγμένους μαρκαδόρους κα. Νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον ότι έγραψε και βιβλίο γιαυτό το θέμα...
Κάλλιο αργά παρά ποτέ... τι να πρωτοσχολιάσω ολοκληρώνοντας το τρίτο μέρος και συνεχίζοντας να απολαμβάνω την ανάγνωση (κι εγώ αναρωτιέμαι...) αυτού του ευφυέστατου βιβλίου. Νομίζω ότι αυτό που απολαμβάνω, πέρα από την ικανότητα του να δημιουργεί ιστορίες και κόσμους ολόκληρους ξεκινώντας από μια μικρή διακοσμητική λεπτομέρεια, είναι το αδιόρατο χιούμορ που διαπερνά τις ιστορίες και τον τρόπο που συνδέονται μεταξύ τους. Όπως στο κεφάλαιο ΝΕ' που ξεδιπλώνεται η ιστορία του Ανρί Φρενέλ και της Αλίς που περίμενε σαράντα χρόνια τον άντρα της να γυρίσει από τις περιπέτειες του για να φύγει εκείνη! Κάθε ιστορία είναι από μόνη της ένα μικρό μυθιστόρημα γεμάτη με το παράδοξο της ζωής να παίρνει το πάνω χέρι από τα σχέδια των ηρώων/ενοίκων.
Προς το παρόν παραμένω σε αυτό το πρώτο επίπεδο του να ευχαριστιέμαι την ανάγνωση -για να ακολουθώ και τον ρυθμό της συνανάγνωσης - χωρίς να έχω εντρυφήσει περισσότερο! Είναι πάντως ένα βιβλίο που θα ήθελα να ξαναπιάσω κάποια στιγμή που θα έχω πολύ χρόνο και να το διαβάσω με αργό ρυθμό, να φτιάξω σχεδιάγραμμα @Λήδα και να ζωγραφίσω τα δωμάτια - τι ιδέα! @Έλεν. Συνεχίζω με ενδιαφέρον το τέταρτο μέρος!
Προς το παρόν παραμένω σε αυτό το πρώτο επίπεδο του να ευχαριστιέμαι την ανάγνωση -για να ακολουθώ και τον ρυθμό της συνανάγνωσης - χωρίς να έχω εντρυφήσει περισσότερο! Είναι πάντως ένα βιβλίο που θα ήθελα να ξαναπιάσω κάποια στιγμή που θα έχω πολύ χρόνο και να το διαβάσω με αργό ρυθμό, να φτιάξω σχεδιάγραμμα @Λήδα και να ζωγραφίσω τα δωμάτια - τι ιδέα! @Έλεν. Συνεχίζω με ενδιαφέρον το τέταρτο μέρος!
Κανονικά δεν θα έπρεπε να σχολιάζω, έχω μείνει ντροπιαστικά πίσω, αλλά δεν νομίζω να έχει πρόβλημα ο @Γρίλος--έτσι θέλω να ελπίζω. Έχω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, ακόμη και τις αναρτήσεις σας, τις διαβάζω τμηματικά. Όσο προλαβαίνω, κάθομαι και σημειώνω ό,τι μου χτυπάει καμπανάκι ή να ψάξω ό,τι μου φανεί άξιο έρευνας, οπότε καθυστερώ παραπάνω. Θεωρητικά, αυτό ίσως να πηγαίνει κόντρα στην απόλαυση της ανάγνωσης, αλλά το ψάξιμο είναι κάτι που μου αρέσει, παρτάρει η ντοπαμίνη. Μέχρι στιγμής έχω καταλάβει πως ο Περέκ είναι ο μόνος άνθρωπος (εκτός από την @Σαώρη ) που θα του άρεσε να βρίσκεται στο "φορτωμένο" μου σπίτι, για την χαρά της παρατήρησης (ή και της καταγραφής!)
Πέραν της πλάκας, το βιβλίο μου θυμίζει στοπ καρέ από ταινία της νουβέλ βαγκ στην Χαμοστέρνας. Αν κάποιοι νομίζουν ότι συνεχίζω την πλάκα, ας περάσουν από την Χαμοστέρνας την ώρα που σκοτεινιάζει. Αμέτρητα σπίτια, δεξιά και αριστερά, κάποιος τρώει, κάποιος διαβάζει, μια τηλεόραση ανοιχτή να φωτίζει, σαν φωτορυθμικό, τον τοίχο που βλέπεις μόνο εσύ απ' έξω. Προσωπικά, συνηθίζω να το κάνω χωρίς χυδαία ή κατινίστικη διάθεση (άλλο αποστασιοποιημένη παρατήρηση, άλλο μπανιστήρι. Και μόνο που νιώθω ότι πρέπει να το διευκρινήσω, μου 'ρχεται να κλάψω για την ανθρωπότητα).
Αυτό που με τραβάει στην καθημερινή ζωή, αυτό με τραβάει και στην καθημερινότητα του βιβλίου. Γεμάτο εικόνες, θέτουν την φαντασία σε κίνηση. Απλές, ξεκάθαρες, και όμως φορτισμένες από μυστηριώδη ατμόσφαιρα.
(...) φοράει μια φούστα με μπρετέλες και μια κόκκινη μπλούζα με ελαφρώς φουσκωτά μανίκια· στον δεξιό της καρπό φοράει ένα ασημένιο βραχιόλι και, ανάμεσα στο μεγάλο δάχτυλο και τον δείκτη του αριστερού της χεριού, κρατάει ένα τσιγάρο που το κοιτάει να καίγεται.
Φαινομενικά δεν συμβαίνει τίποτα, και συμβαίνουν τα πάντα, γεγονός που, καλώς ή κακώς, με πάει στον Σάινφελντ (
)
Ο Περέκ είναι an artist's writer, είναι ξεκάθαρο για μένα. Την άποψη μου την έχω με τη βούλα, έπειτα από συζήτηση με φίλη μου που ασχολείται με την εννοιολογική τέχνη. Όταν με ρώτησε τι διαβάζω, απάντησα--βλακωδώς--μέσα από τα δόντια μου (περιμένοντας να αντικρίσω το κενό βλέμμα που υποθέτω πως είχα η ίδια όταν είχε πρωτοαναφέρει τον συγγραφέα η @Έλλη Μ) τελικά, ο Περέκ είναι από τους αγαπημένους της συγγραφείς, και έχει διαβάσει ό,τι έχει γράψει.
Γνωρίζοντας το κόλλημα του Περέκ με τον Κάφκα, δεν μου φαίνεται περίεργο που έχω σημειώσει δύο αναφορές. Τα βιβλία του Φραντς κάνουν παρέα στο Ζωή, πάνω στο τραπέζι. Η 1η αναφορά, και πιο ανατριχιαστική, θέλει υπομονή για να την επιβεβαιώσω, θα την αναφέρω όμως έτσι κι αλλιώς αργότερα. Η 2η είναι με τον Ρορσάς ως ιμπρεσάριος του ακροβάτη, η τραγική ιστορία παραπέμπει στο διήγημα Πρώτος καημός.
Κλείνοντας, θα πω ότι γέλασα δυνατά με τον όρο "Μετεωρολογικός λυρισμός"
καιαιαι μετά από ψάξιμο βρήκα ότι ο Χάττινγκ ανεβοκατεβάζει φρύδια στον Φρένχοφερ του Μπαλζάκ!
, σημειώνω και μου αρέσει)
Το είχα πάει αλλιώς στο μυαλό μου, αλλά η δική σου εξήγηση μου αρέσει πιο πολύ.
Πέραν της πλάκας, το βιβλίο μου θυμίζει στοπ καρέ από ταινία της νουβέλ βαγκ στην Χαμοστέρνας. Αν κάποιοι νομίζουν ότι συνεχίζω την πλάκα, ας περάσουν από την Χαμοστέρνας την ώρα που σκοτεινιάζει. Αμέτρητα σπίτια, δεξιά και αριστερά, κάποιος τρώει, κάποιος διαβάζει, μια τηλεόραση ανοιχτή να φωτίζει, σαν φωτορυθμικό, τον τοίχο που βλέπεις μόνο εσύ απ' έξω. Προσωπικά, συνηθίζω να το κάνω χωρίς χυδαία ή κατινίστικη διάθεση (άλλο αποστασιοποιημένη παρατήρηση, άλλο μπανιστήρι. Και μόνο που νιώθω ότι πρέπει να το διευκρινήσω, μου 'ρχεται να κλάψω για την ανθρωπότητα).
Αυτό που με τραβάει στην καθημερινή ζωή, αυτό με τραβάει και στην καθημερινότητα του βιβλίου. Γεμάτο εικόνες, θέτουν την φαντασία σε κίνηση. Απλές, ξεκάθαρες, και όμως φορτισμένες από μυστηριώδη ατμόσφαιρα.
(...) φοράει μια φούστα με μπρετέλες και μια κόκκινη μπλούζα με ελαφρώς φουσκωτά μανίκια· στον δεξιό της καρπό φοράει ένα ασημένιο βραχιόλι και, ανάμεσα στο μεγάλο δάχτυλο και τον δείκτη του αριστερού της χεριού, κρατάει ένα τσιγάρο που το κοιτάει να καίγεται.
Φαινομενικά δεν συμβαίνει τίποτα, και συμβαίνουν τα πάντα, γεγονός που, καλώς ή κακώς, με πάει στον Σάινφελντ (
)Γνωρίζοντας το κόλλημα του Περέκ με τον Κάφκα, δεν μου φαίνεται περίεργο που έχω σημειώσει δύο αναφορές. Τα βιβλία του Φραντς κάνουν παρέα στο Ζωή, πάνω στο τραπέζι. Η 1η αναφορά, και πιο ανατριχιαστική, θέλει υπομονή για να την επιβεβαιώσω, θα την αναφέρω όμως έτσι κι αλλιώς αργότερα. Η 2η είναι με τον Ρορσάς ως ιμπρεσάριος του ακροβάτη, η τραγική ιστορία παραπέμπει στο διήγημα Πρώτος καημός.
Κλείνοντας, θα πω ότι γέλασα δυνατά με τον όρο "Μετεωρολογικός λυρισμός"
καιαιαι μετά από ψάξιμο βρήκα ότι ο Χάττινγκ ανεβοκατεβάζει φρύδια στον Φρένχοφερ του Μπαλζάκ!Να σου πω, ψάχνω που ψάχνω με τον Ζωρζ, μη με βάζεις να ψάχνω και συ! (ψέματα, συνέχισε
, σημειώνω και μου αρέσει) Το είχα πάει αλλιώς στο μυαλό μου, αλλά η δική σου εξήγηση μου αρέσει πιο πολύ.
Οσο προχωράει, τόσο καλύτερο γίνεται αυτό το βιβλίο. Μου αρέσει τόσο πολύ έχω προχωρήσει στην ‘ύλη’ της επομένης εβδομάδας. Δεν θα υπάρξουν spoilers, I promise.
Λοιπόν, δύο ήταν τα πράγματα που εντυπωσίασαν περισσότερο σε αυτό το μέρος του βιβλίου. Το πρώτο ήταν το κεφάλαιο όπου ο Perec θεωρεί την μηχανή του ανελκυστήρα σαν ένα ακόμη χαρακτήρα της ιστορίας, όχι ακριβώς σαν έναν ακόμη ένοικο της πολυκατοικίας, αλλά σαν μια οντότητα που εχει τη δυνατότητα να εχει μια συνολική εικόνα όλου του κτηρίου. Και τι εικόνα είναι αυτή!
Η μηχανή θωρεί ότι το κτήριο σαν ένα παγόβουνο, όπου μόνο ένα κομμάτι του, το μικρότερο, είναι ορατό. Στην πραγματικότητα, κάτω από το κτήριο κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος, παρόμοιος με αυτόν που φαίνεται, με πόλεις και αυτοκινητόδρομους, με σκοτεινά κελάρια γεμάτα αναμνήσεις και μυστικά, με ζώα και φυτά, με μηχανήματα και με μια έντονη δραστηριότητα που δεν σταματά ποτέ.
Μέσα σε ελάχιστες σελίδες, με ελάχιστες προτάσεις, με μια λιτότητα γραφής που σπάνια συναντάς, ο Perec μας δίνει μια συνοπτική αλλά αρκετά περιγραφική εικόνα του κόσμου μέσα από τα μάτια μιας μηχανής που σκέφτεται και φαντάζεται. Το θεωρώ ένα από τα καλύτερα κεφάλαια του βιβλίου. Το διάβασα σχεδόν απνευστί.
Το δεύτερο πράγμα ήταν στο κεφάλαιο 78, όπου βρισκόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με το πλάνο του Bartlebooth, ή μάλλον τον τρόπο που ο Bartlebooth εχει αποφασίσει να ζήσει τη ζωή του, αφού το πλάνο του καλύπτει 50 ολόκληρα χρόνια. Γράφει ο Perec,
Γιατί το κάνω; Γιατί κάνουμε ότι κάνουμε;
Kαι σταματώ εδώ γιατί έχω ξοδέψει άπειρες ώρες, αναρωτiώμενη για τον σκοπό της ζωής, και ενώ έχω καταφέρει να βρω κάποιες απαντήσεις, καμία από αυτές δεν με εχει ικανοποιήσει εντελώς.
Στο τέλος, ο Bartlebooth τυφλώνεται και δεν μπορεί πλέον να τελειώσει το φιλόδοξο και άσκοπο πλάνο του. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, ή όπως λένε στα μέρη μου, life is a bitch. Ισχύει για όλους, πλούσιους και φτωχούς, με τους πρώτους φυσικά να έχουν μια καλύτερη ποιότητα μιζέριας.
…..
Πίσω στο βιβλίο, η ιστορία του Carel van Loorens μου θύμισε τον Richard Francis Burton, τον πολύγλωσσο και παράτολμο τυχοδιώκτη, συγγραφέα, διπλωμάτη και πολλά άλλα που επίσης προσπάθησε να βρει την πηγή του Νείλου, Πιστεύω ότι έδωσε το όνομα του στον Captain Burton, στο κεφάλαιο 79 που αναφέρεται στην συλλογή των χαρτών του Bartlebooth.
Και τελειώνω, επιτέλους, λέγοντας ότι διασκέδασα πολύ με την ιστορία των χαμστερς που μαθαίνουν να παίζουν ντόμινο και έχουν και ιδιωτικούς δάσκαλους. Βέβαια έχω δει κάποιους να ξοδεύουν ένα σωρό λεφτά να μάθουν τρόπους στα σκυλιά τους, δεν ξέρω αν είναι διαφορετικό, αλλά είναι θέμα άλλης συζήτησης.
Λοιπόν, δύο ήταν τα πράγματα που εντυπωσίασαν περισσότερο σε αυτό το μέρος του βιβλίου. Το πρώτο ήταν το κεφάλαιο όπου ο Perec θεωρεί την μηχανή του ανελκυστήρα σαν ένα ακόμη χαρακτήρα της ιστορίας, όχι ακριβώς σαν έναν ακόμη ένοικο της πολυκατοικίας, αλλά σαν μια οντότητα που εχει τη δυνατότητα να εχει μια συνολική εικόνα όλου του κτηρίου. Και τι εικόνα είναι αυτή!
Η μηχανή θωρεί ότι το κτήριο σαν ένα παγόβουνο, όπου μόνο ένα κομμάτι του, το μικρότερο, είναι ορατό. Στην πραγματικότητα, κάτω από το κτήριο κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος, παρόμοιος με αυτόν που φαίνεται, με πόλεις και αυτοκινητόδρομους, με σκοτεινά κελάρια γεμάτα αναμνήσεις και μυστικά, με ζώα και φυτά, με μηχανήματα και με μια έντονη δραστηριότητα που δεν σταματά ποτέ.
Μέσα σε ελάχιστες σελίδες, με ελάχιστες προτάσεις, με μια λιτότητα γραφής που σπάνια συναντάς, ο Perec μας δίνει μια συνοπτική αλλά αρκετά περιγραφική εικόνα του κόσμου μέσα από τα μάτια μιας μηχανής που σκέφτεται και φαντάζεται. Το θεωρώ ένα από τα καλύτερα κεφάλαια του βιβλίου. Το διάβασα σχεδόν απνευστί.
Το δεύτερο πράγμα ήταν στο κεφάλαιο 78, όπου βρισκόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με το πλάνο του Bartlebooth, ή μάλλον τον τρόπο που ο Bartlebooth εχει αποφασίσει να ζήσει τη ζωή του, αφού το πλάνο του καλύπτει 50 ολόκληρα χρόνια. Γράφει ο Perec,
Ξόδεψα αρκετή ώρα με αυτή την πρόταση. Ένα project, μια ζωή, αφιερωμένη στο τίποτα. Μήπως αυτή είναι η αλήθεια για την ζωή εκατομμυρίων, δισεκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν ζήσει σε αυτόν τον πλανήτη: Μια ζωή χωρίς σκοπό, σαν το σχεδιάγραμμα που φτιάχνω ενώ διαβάζω αυτό το βιβλίο, ή όπως το διάβασμα αυτού του ίδιου του βιβλίου. Μια δραστηριότητα που δεν έχει καμία χρησιμότητα, που θα ξεχαστεί, ίσως όχι αμέσως, αλλά πολύ σύντομα, μόλις ξεκινήσω να διαβάζω το επόμενο βιβλίο. Και με αυτές τις σκέψεις, φτάνω στο ερώτημα,
Γιατί το κάνω; Γιατί κάνουμε ότι κάνουμε;
Kαι σταματώ εδώ γιατί έχω ξοδέψει άπειρες ώρες, αναρωτiώμενη για τον σκοπό της ζωής, και ενώ έχω καταφέρει να βρω κάποιες απαντήσεις, καμία από αυτές δεν με εχει ικανοποιήσει εντελώς.
Στο τέλος, ο Bartlebooth τυφλώνεται και δεν μπορεί πλέον να τελειώσει το φιλόδοξο και άσκοπο πλάνο του. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, ή όπως λένε στα μέρη μου, life is a bitch. Ισχύει για όλους, πλούσιους και φτωχούς, με τους πρώτους φυσικά να έχουν μια καλύτερη ποιότητα μιζέριας.
…..
Πίσω στο βιβλίο, η ιστορία του Carel van Loorens μου θύμισε τον Richard Francis Burton, τον πολύγλωσσο και παράτολμο τυχοδιώκτη, συγγραφέα, διπλωμάτη και πολλά άλλα που επίσης προσπάθησε να βρει την πηγή του Νείλου, Πιστεύω ότι έδωσε το όνομα του στον Captain Burton, στο κεφάλαιο 79 που αναφέρεται στην συλλογή των χαρτών του Bartlebooth.
Και τελειώνω, επιτέλους, λέγοντας ότι διασκέδασα πολύ με την ιστορία των χαμστερς που μαθαίνουν να παίζουν ντόμινο και έχουν και ιδιωτικούς δάσκαλους. Βέβαια έχω δει κάποιους να ξοδεύουν ένα σωρό λεφτά να μάθουν τρόπους στα σκυλιά τους, δεν ξέρω αν είναι διαφορετικό, αλλά είναι θέμα άλλης συζήτησης.
Καλημέρα και από εμένα, τελείωσα και εγώ πριν λίγο το τέταρτο μέρος του βιβλίου μας.
Σε αυτό το μέρος μάθαμε γιατί ο Μπάρτελμπουθ δεν κατάφερε τελικά να ολοκληρώσει το μεγαλεπήβολο του σχέδιο, διαβάσαμε την ιστορία του Κάρελ Βαν Λόορενς που μου φάνηκε βγαλμένη από τις "Χίλιες και Μία νύκτες", αλλά και την ιστορία των Νταγκλάρ που έκλεβαν για να αναζωπυρώνουν το πάθος τους.
Πράγματα που παρατήρησα σε αυτό το μέρος:
- Σχεδόν σε όλα τα κεφάλαια θα αναφερθεί κάποιο αντικείμενο "οκταγωνικού" σχήματος. Μάλλον αυτό ισχύει και για τα προηγούμενα μέρη. Προσπάθησα να θυμάμαι για να το παρατηρώ σε κάθε κεφάλαιο. Έχω την εντύπωση ότι σε κάποια δεν υπάρχει κάτι "οκταγωνικό". Ίσως ο Περέκ να χρησιμοποιεί την ίδια τεχνική που χρησιμοποιεί και ο Ουενκλέρ, εκεί που πας να πεις ότι κατάλαβες κάποιο μοτίβο ξαφνικά παύει να ισχύει.
- Η κίνηση στο σχεδιάγραμμα ανάμεσα στα κεφάλαια 65-66 δεν ακολουθεί το μέχρι τώρα μοτίβο "κίνηση ίππου σκακιέρας", αλλά προχωράμε ένα τετράγωνο διαγώνια. Σε ένα μπλοκ όταν το έψαξα κάποιος προσπάθησε να το εξηγήσει, αλλά επειδή διέκρινα σημάδια spoiler το άφησα για να το ξανακοιτάξω όταν τελειώσουμε το βιβλίο.
- Στο κεφάλαιο ΟΕ' (σ. 394) ο Νταβίντ Μαρσιά ξεφυλλίζει ένα τεύχος του Pariscope. Ήταν ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που παρουσίαζε στις σελίδες του τις εκδηλώσεις και τις παραστάσεις, που θα λάμβαναν χώρα την εβδομάδα που θα ακολουθούσε της κυκλοφορίας του, στο Παρίσι. Σταμάτησε να κυκλοφορεί το 2016, αλλά μέχρι τότε ήταν διαθέσιμο κάθε εβδομάδα στα περίπτερα του Παρισιού. Δεν κατάφερα να βρω το συγκεκριμένο τεύχος που διαβάζει ο Νταβίντ, αλλά παραθέτω δύο από τα τεύχη του και ξεχωριστά τη φωτογραφία του εξωφύλλου που περιγράφεται.
- Στις σελίδες 438-439 (κεφάλαιο ΠΓ') ο Περέκ μας περιγράφει πώς γνωρίστηκαν οι Ονορέ και τι φανταστικά πράγματα επισκέφτηκαν όταν πρωτογνωρίστηκαν.
Σε αυτά περιγράφεται το "Αντεστραμμένο Σπίτι", βρήκα κάποιες φωτογραφίες που αντιστοιχούν σε ένα που βρίσκεται στη Γαλλία. Αν και υπάρχουν πολλά διάσπαρτα στον κόσμο, συνάντησα ένα στη Ρωσία και ένα στην Αφρική.
Επίσης αναφέρεται και η παράσταση Bonshommes GuillaumesI, μια έκθεση με puppets - ο μεταφραστής μας τα αναφέρει σαν αυτόματα - ντυμένα στην τρίχα να τραγουδάνε και να χορεύουν.
Τέλος. διαβάζοντας τις σκέψεις της @Λήδα παραθέτω και εγώ τις δικές μου σκέψεις. Όλα αυτά τα αντικείμενα που περιγράφονται στις ζωές όλων αυτών των ανθρώπων, χρησιμοποιούνται σαν μέσο για να φτιαχτούν όλες αυτές οι ιστορίες. Οι μνήμες τους και οι ζωές τους συντηρούνται με αυτόν τον τρόπο μέχρι σήμερα. Πολλά από αυτά τα αντικείμενα βρίσκονται ξεχασμένα σε σοφίτες και κάβες, και άλλα σε περίοπτες θέσεις μέσα στα δωμάτια τους σε προθήκες, κάδρα ή τυλιγμένα σε σελίδες από εφημερίδες. Για κάποιους μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα, για άλλους περικλείουν την ιστορία της ζωής τους. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι η δραστηριότητα αυτή έχει χρησιμότητα στο να μας κρατάει συντροφιά και να μας παρουσιάζει λίγο από τα βιώματα τους, να μας παρουσιάζει κόσμους και ζωές που λόγω της μικρής διάρκειας της δικής μας, και των διαφορετικών συνθηκών, δε θα έχουμε την ευκαιρία να τα ζήσουμε.
Για εμένα κάθε βιβλίο που διαβάζω έχει τη δική του σημασία, πότε το διάβασα, σε τι ψυχολογική κατάσταση ήμουν. Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο κομμάτια τους μένουν μέσα μας. Όπως όλα τα "έμψυχα" και "άψυχα" πράγματα κάποτε φεύγουμε από τον κόσμο αυτό, όπως και οι άνθρωποι που περιγράφει ο Περέκ. Τα χρόνια περνούν αλλά μέσα από τα βιβλία αποκτούν υπόσταση και νικούν το χρόνο.
Οι άνθρωποι που περιγράφει ο Περέκ είναι μάλλον αποκύημα της φαντασίας του, αλλά πολλά από αυτά που περιγράφει είναι πραγματικά γεγονότα. Γεγονότα που λόγω του ίντερνετ μπορούμε να τα βρούμε και να πάρουμε μια εικόνα της εποχής εκείνης και να ζήσουμε λίγο μαζί τους. Εγώ δεν έχω καταλήξει στο ποιος είναι ο σκοπός της ζωής και αν υπάρχει (σαν βιολόγος το βλέπω και τελείως πεζά το θέμα αυτό, χωρίς να σημαίνει ότι είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη ως προς αυτό), αλλά σίγουρα η ανάγνωση αυτού του βιβλίου μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση.
Πολύ χαίρομαι που μοιράζομαι αυτήν την ανάγνωση μαζί σας, γιατί παρόλο που μπορεί να μην είναι το ιδανικό βιβλίο για συνανάγνωση όπως έχει ήδη ειπωθεί, αλλά χαίρομαι που μοιραζόμαστε τις διαφορετικές οπτικές γωνίες και τις σκέψεις από τον καθένα μας. Πιστεύω ότι αν το διάβαζα μόνη μου, δε θα παρατηρούσα ούτε τα μισά από όλα αυτά που έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής.
Σε αυτό το μέρος μάθαμε γιατί ο Μπάρτελμπουθ δεν κατάφερε τελικά να ολοκληρώσει το μεγαλεπήβολο του σχέδιο, διαβάσαμε την ιστορία του Κάρελ Βαν Λόορενς που μου φάνηκε βγαλμένη από τις "Χίλιες και Μία νύκτες", αλλά και την ιστορία των Νταγκλάρ που έκλεβαν για να αναζωπυρώνουν το πάθος τους.
Πράγματα που παρατήρησα σε αυτό το μέρος:
- Σχεδόν σε όλα τα κεφάλαια θα αναφερθεί κάποιο αντικείμενο "οκταγωνικού" σχήματος. Μάλλον αυτό ισχύει και για τα προηγούμενα μέρη. Προσπάθησα να θυμάμαι για να το παρατηρώ σε κάθε κεφάλαιο. Έχω την εντύπωση ότι σε κάποια δεν υπάρχει κάτι "οκταγωνικό". Ίσως ο Περέκ να χρησιμοποιεί την ίδια τεχνική που χρησιμοποιεί και ο Ουενκλέρ, εκεί που πας να πεις ότι κατάλαβες κάποιο μοτίβο ξαφνικά παύει να ισχύει.
- Η κίνηση στο σχεδιάγραμμα ανάμεσα στα κεφάλαια 65-66 δεν ακολουθεί το μέχρι τώρα μοτίβο "κίνηση ίππου σκακιέρας", αλλά προχωράμε ένα τετράγωνο διαγώνια. Σε ένα μπλοκ όταν το έψαξα κάποιος προσπάθησε να το εξηγήσει, αλλά επειδή διέκρινα σημάδια spoiler το άφησα για να το ξανακοιτάξω όταν τελειώσουμε το βιβλίο.
- Στο κεφάλαιο ΟΕ' (σ. 394) ο Νταβίντ Μαρσιά ξεφυλλίζει ένα τεύχος του Pariscope. Ήταν ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που παρουσίαζε στις σελίδες του τις εκδηλώσεις και τις παραστάσεις, που θα λάμβαναν χώρα την εβδομάδα που θα ακολουθούσε της κυκλοφορίας του, στο Παρίσι. Σταμάτησε να κυκλοφορεί το 2016, αλλά μέχρι τότε ήταν διαθέσιμο κάθε εβδομάδα στα περίπτερα του Παρισιού. Δεν κατάφερα να βρω το συγκεκριμένο τεύχος που διαβάζει ο Νταβίντ, αλλά παραθέτω δύο από τα τεύχη του και ξεχωριστά τη φωτογραφία του εξωφύλλου που περιγράφεται.
- Στις σελίδες 438-439 (κεφάλαιο ΠΓ') ο Περέκ μας περιγράφει πώς γνωρίστηκαν οι Ονορέ και τι φανταστικά πράγματα επισκέφτηκαν όταν πρωτογνωρίστηκαν.
Σε αυτά περιγράφεται το "Αντεστραμμένο Σπίτι", βρήκα κάποιες φωτογραφίες που αντιστοιχούν σε ένα που βρίσκεται στη Γαλλία. Αν και υπάρχουν πολλά διάσπαρτα στον κόσμο, συνάντησα ένα στη Ρωσία και ένα στην Αφρική.
Επίσης αναφέρεται και η παράσταση Bonshommes GuillaumesI, μια έκθεση με puppets - ο μεταφραστής μας τα αναφέρει σαν αυτόματα - ντυμένα στην τρίχα να τραγουδάνε και να χορεύουν.
Τέλος. διαβάζοντας τις σκέψεις της @Λήδα παραθέτω και εγώ τις δικές μου σκέψεις. Όλα αυτά τα αντικείμενα που περιγράφονται στις ζωές όλων αυτών των ανθρώπων, χρησιμοποιούνται σαν μέσο για να φτιαχτούν όλες αυτές οι ιστορίες. Οι μνήμες τους και οι ζωές τους συντηρούνται με αυτόν τον τρόπο μέχρι σήμερα. Πολλά από αυτά τα αντικείμενα βρίσκονται ξεχασμένα σε σοφίτες και κάβες, και άλλα σε περίοπτες θέσεις μέσα στα δωμάτια τους σε προθήκες, κάδρα ή τυλιγμένα σε σελίδες από εφημερίδες. Για κάποιους μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα, για άλλους περικλείουν την ιστορία της ζωής τους. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι η δραστηριότητα αυτή έχει χρησιμότητα στο να μας κρατάει συντροφιά και να μας παρουσιάζει λίγο από τα βιώματα τους, να μας παρουσιάζει κόσμους και ζωές που λόγω της μικρής διάρκειας της δικής μας, και των διαφορετικών συνθηκών, δε θα έχουμε την ευκαιρία να τα ζήσουμε.
Για εμένα κάθε βιβλίο που διαβάζω έχει τη δική του σημασία, πότε το διάβασα, σε τι ψυχολογική κατάσταση ήμουν. Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο κομμάτια τους μένουν μέσα μας. Όπως όλα τα "έμψυχα" και "άψυχα" πράγματα κάποτε φεύγουμε από τον κόσμο αυτό, όπως και οι άνθρωποι που περιγράφει ο Περέκ. Τα χρόνια περνούν αλλά μέσα από τα βιβλία αποκτούν υπόσταση και νικούν το χρόνο.
Οι άνθρωποι που περιγράφει ο Περέκ είναι μάλλον αποκύημα της φαντασίας του, αλλά πολλά από αυτά που περιγράφει είναι πραγματικά γεγονότα. Γεγονότα που λόγω του ίντερνετ μπορούμε να τα βρούμε και να πάρουμε μια εικόνα της εποχής εκείνης και να ζήσουμε λίγο μαζί τους. Εγώ δεν έχω καταλήξει στο ποιος είναι ο σκοπός της ζωής και αν υπάρχει (σαν βιολόγος το βλέπω και τελείως πεζά το θέμα αυτό, χωρίς να σημαίνει ότι είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη ως προς αυτό), αλλά σίγουρα η ανάγνωση αυτού του βιβλίου μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση.
Πολύ χαίρομαι που μοιράζομαι αυτήν την ανάγνωση μαζί σας, γιατί παρόλο που μπορεί να μην είναι το ιδανικό βιβλίο για συνανάγνωση όπως έχει ήδη ειπωθεί, αλλά χαίρομαι που μοιραζόμαστε τις διαφορετικές οπτικές γωνίες και τις σκέψεις από τον καθένα μας. Πιστεύω ότι αν το διάβαζα μόνη μου, δε θα παρατηρούσα ούτε τα μισά από όλα αυτά που έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής.