Εγώ νομίζω ότι αν το βιβλίο δεν έλεγε Nesbo στο εξώφυλλο θα το θεωρούσαμε μέτριο έως αδιάφορο.
Πρώτα πρώτα η αφήγηση είναι σχεδόν χαριτωμένη δηλ. δεν έχει την ατμόσφαιρα που απαιτεί μια υπόθεση τόσο σοβαρή όσο μια δολοφονία, οι χαρακτήρες κάνουν την πλάκα τους και το κλίμα που δημιουργείται δεν πείθει τον αναγνώστη.
Έπειτα αληθινός πρωταγωνιστής είναι ο Άντριου και αν δεν είχαμε καμιά πληροφορία για το βιβλίο θα θεωρούσαμε ότι είναι μια περιπέτεια του Άντριου.
Η φράση για τα γκαρσόνια που είναι σαν τον Πλούτωνα δε μου άρεσε, τη βρίσκω ερασιτεχνική και ξένη με το πνεύμα του κειμένου.
Θα έλεγα, κρίνοντας μόνο από το πρώτο μέρος του βιβλίου, ότι η ιστορία δεν ανταποκρίνεται στη φήμη του συγγραφέα, μη έχοντας διαβάσει τίποτα από Nesbo το περίμενα πιο σκοτεινό και ποιο καταθλιπτικό ίσως, περίμενα κάτι σαν την ατμόσφαιρα του πρώτου κύκλου του true detective για όσους έχουν δει τη σειρά.