Μια φορά κι έναν καιρό στο δάσος ήταν ο Λαγός. Εκεί που προχωρούσε συναντά την Αρκούδα. "Τι κάνεις Λαγέ;" λέει η Αρκούδα. "Καλά μωρέ, πάω από 'δω, πάω από 'κει, γαμάω και το Λιοντάρι να περάσει η ώρα..." λέει ο Λαγός.
Πιο κάτω Ο λαγός συναντά το Ελάφι. "Τι κάνεις Λαγέ;" ρωτά το Ελάφι. "Καλά μωρέ, πάω από 'δω, πάω από 'κει, γαμάω και το Λιοντάρι να περάσει η ώρα..." λέει ο Λαγός.
Παρακάτω ήταν η Αλεπού. "Πώς τα περνάς Λαγέ;" ρωτά η Αλεπού. "Καλά μωρέ, πάω από 'δω, πάω από 'κει, γαμάω και το Λιοντάρι να περάσει η ώρα..." λέει ο Λαγός.
Πες-πες το πράγμα έφτασε στα αυτιά του Λιονταριού που αποφάσισε να αναλάβει δράση καθώς με τα λόγια του Λαγού θιγόταν το κύρος του Θρόνου του Δάσους. Βγαίνει στη γύρα λοιπόν το Λιοντάρι και όταν μετά από λίγο συναντά τον Λαγό τον ρωτά: "Τι κάνεις Λαγέ;" ο Λαγός γελά αμήχανα και απαντά "Καλά Λιοντάρι. Πάω από 'δω, πάω από κει, ε λέω και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα".
Αυτό το ανέκδοτο όταν ήμουν μαθητής στο Λύκειο, είχε τρελή επιτυχία ανάμεσα στους συμμαθητές μου (και εγώ μέσα). Προφανώς το βασικό χαρακτηριστικό μας δεν ήταν το καλό χιούμορ (και προφανώς στα χρόνια που πέρασαν το χιούμορ μας δεν βελτιώθηκε καθόλου). Φυσικά και το γούστο μας δεν ήταν καλύτερο αφού θεωρούσαμε την Βαγγελιώ γκομενάρα. Η οποία Βαγγελιώ ήταν σαν τον Μπότσαρη χωρίς την σκούφια.
Για του λόγου το αληθές, Μπότσαρης (και σκούφια):
Βαγγελιώ (φωτογραφία από την πενθήμερη):
Γιατί τα λέω αυτά; Για μια σειρά από λόγους που θα τους συνόψιζα ως εξής: Από την μια για να βγει το κείμενο μεγαλύτερο, άρα όσοι δεν το διαβάσουν να νομίζουν ότι είναι πιο αξιόλογο απ'ότι είναι. Μετά, λογικά οι περισσότεροι που θα ξεκινήσουν να το διαβάζουν θα το παρατήσουν πριν ξεκινήσω να μιλάω για τον δρόμο που πήρε ο Κερουάκ και το Στο δρόμο του. Είναι και το ότι προσπαθώ να δικαιολογηθώ για το γιατί δεν μου άρεσε (γιατί δεν έχω γούστο προφανώς). Τέλος υποθέτω ότι είναι η ανάγκη να μιλήσω για κάτι ενδιαφέρον, αφού για 'μένα ο δρόμος του Κερουάκ δεν ήταν.
Στο βιβλίο αυτό ο Κερουάκ περιγράφει μια σειρά από ταξίδια του στις ΗΠΑ του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 40 όταν ο ίδιος ήταν ένας επίδοξος συγγραφέας βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (αρχικά) ή ένας νεαρός συγγραφέας λίγο μετά την πρώτη του συγγραφική δουλειά (και επιτυχία). Ενδιαφέρον δεν ακούγεται; Επιπλέον από τις σελίδες του βιβλίου περνάνε κάποιοι γνωστοί εκπρόσωποι της γενιάς μπιτ αλλά και το μπιτ-μπιτ της κόρνας. Ο Κερουάκ πήρε μερικές από τις κλασσικότερες αφορμές για να γραφτεί ένα ενδιαφέρον βιβλίο και τις μεταστοιχείωσε σε ένα κείμενο πιο αδιάφορο και από οδηγίες χρήσης ηλεκτρικής σκούπας. Η κοινωνία των μεταπολεμικών ΗΠΑ, οι ζωή των Απλών Ανθρώπων, η ζωή Σημαντικών Ανθρώπων, οι φίλοι του, οι γκόμενες, οι μπάτσοι, τα τοπία, τα ταξίδια, οι Μεξικάνοι, η οικογένειά του, τα αυτοκίνητα όλα τα αντιμετωπίζει με μια αξιοθαύμαστη έλλειψη συναισθήματος. Όπου υπάρχει συναίσθημα αυτό είναι φευγαλέο και η αφήγηση το αφήνει σύντομα πίσω να μπερδευτεί με τις σκονισμένες πινακίδες του δρόμου. Διάβασα ένα βιβλίο 450 σελίδων περίπου που καλύπτει ένα διάστημα 5 ετών από την ζωή του συγγραφέα χωρίς να νιώσω το παραμικρό συναίσθημα για αυτόν. Ίσως αυτό να ήθελε και ο ίδιος, να αποστασιοποιήσει τον αναγνώστη από την ζωή και την προσωπικότητα του λογοτεχνικού ήρωα, ίσως να ήθελε μια απλή φωτογραφική απεικόνιση της πραγματικότητας που να μην σου εξηγεί τι να δεις, τι να προσέξεις, σίγουρα δεν τον ενδιέφερε η γνώμη ενός χωριάτη σαν κι εμένα 60 χρόνια μετά (στην τελική εδώ θεωρούσα γκομενάρα την Βαγγελιώ πόσο έγκυρη να είναι η γνώμη μου για ένα βιβλίο; )...
Ήταν ένα απαίσιο βιβλίο; Σίγουρα όχι δεν ήταν, είχε κάποιες καλές στιγμές (έκτασης μερικών σελίδων το πολύ κάθε φορά) όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Το θέμα δεν ήταν αν ήταν δύσκολο βιβλίο. Κάθε άλλο η γραφή του δεν δυσκόλευε την ανάγνωση όπως ας πούμε θα έκανε ο Φώκνερ. Ήταν ένα αδιάφορο βιβλίο (και νομίζω ότι δεν χρειάζεται να ξεκαθαρίζω κάθε φορά ότι ό,τι λέω για κάθε βιβλίο, θετικό ή αρνητικό αφορά εμένα και το γούστο μου και δεν έχει καμιά βαρύτητα) και αυτό είναι χειρότερο για εμένα από το να ήταν ένα κακό βιβλίο.
Ίσως τελικά ο Κερουακ με αυτό το βιβλίο να ήθελε να δείξει πώς με την ζωή του, αυτός και οι φίλοι του γάμησαν το λιοντάρι του αστικού καθωσπρεπισμού και της συμβιβασμένης αστικής ζωής. Για μένα όμως περισσότερο πήγαν από δω, πήγαν από κει, είπαν και μερικές μαλακίες για να περάσει η ώρα.
Κατά κάποιον τρόπο, τα έβγαλε τα λεφτά του ο Κέρουακ.