κι εγώ.....
Last edited:
Συνανάγνωση "Blankets" του Craig Thompson
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Κάτσε βρε βιαστική, δεν έχει έρθει το ΣΚ ακόμα για να αποκαλυφθει πόσοι το διαβάζουν(Διαβάζει κανένας άλλος ρε παιδιά ή την κάνω μόνη μου τη συνανάγνωση;)
Αντέρωτα, η συνανάγνωση έχει ξεκινήσει εδώ και μία εβδομάδα και τώρα είναι ώρα για τον πρώτο μας σχολιασμό.
Το κόμικ με κέρδισε από την πρώτη στιγμή με τα ολοζώντανα σχέδια και τον πολύ αληθινό κεντρικό του χαρακτήρα (τον ίδιο τον δημιουργό του). Ο Craig είναι ένα τραυματισμένο, προβληματικό παιδί, σεξουαλικά και ψυχολογικά κακοποιημένο, με έναν ασταθή πατέρα και μια ανεπαρκή μητέρα. Θύμα των τραμπούκων του σχολείου του, βρίσκει καταφύγιο στον χριστιανισμό και σ’ αυτά τα παραληρηματικά κηρύγματα των φοβισμένων δασκάλων του για την αμαρτία, την κόλαση και τον παράδεισο. Δυστυχώς, αντί για αληθινή παρηγοριά, η ψυχαναγκαστική σχέση που αναπτύσσει με τον θεό, του γεννά πολλές και βαθιές ενοχές για το ταλέντο του, την ανάγκη του να εκφράζεται με τη ζωγραφική και για τη σεξουαλικότητά του. Η γνωριμία του μ’ ένα τρυφερό κορίτσι που δείχνει να εκτιμά την ευαισθησία του και να τον αγαπά, του προκαλεί πρωτόγνωρη ευτυχία και παράλληλα μπερδεύει παραπάνω τον ήδη πολύ μπερδεμένο ψυχισμό του.
Διαβάζοντάς το εξοργίζομαι με τους θρησκόληπτους, φαντασιόπληκτους ενήλικες που περιστοιχίζουν τον Craig, τον αδελφό του, την Raina και τα υπόλοιπα παιδιά. Αψηφώντας τα πολύ ρεαλιστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι, τα παρασύρουν με τις ιδεοληψίες τους, τα παραμυθιάζουν, τα προσηλυτίζουν, τα καταπιέζουν, τα μπερδεύουν και τους προκαλούν ψυχολογικά προβλήματα που ίσως δεν καταφέρουν ποτέ να λύσουν στη μετέπειτα ζωή τους. Την αποστροφή που μου προκαλούν οι ενήλικες της ιστορίας (πολύ περισσότερο απ’ τους αγριεμένους τραμπούκους του σχολείου και της εκκλησιαστικής κατασκήνωσης) δυναμώνουν αυτά τα τόσο περιγραφικά σχέδια του Craig, που φαίνεται ότι πλέον τρέφει αυτά ακριβώς τα συναισθήματα για κείνους.
Μέχρι τώρα δεν είχα πραγματική επαφή με αυτού του είδους τα κόμιξ, όμως τουλάχιστον το συγκεκριμένο δεν υστερεί σε τίποτε σε λογοτεχνικότητα από ένα καλό μυθιστόρημα, ούτε και σε εικαστική εκφραστικότητα από μια ωραία ταινία.
Μια φράση που ξεχώρισα, και περιγράφει τόσο εύστοχα το ερωτικό σκίρτημα:
While he talked, we studied how the entire weight and taste of the air has shifted in each other’s presence.
Για να είμαι ειλικρινής δεν με βλέπω να αντέχω δυο ολόκληρες εβδομάδες ακόμα για να το τελειώσω. Ειδικά στο σημείο που το έχουμε αφήσει έχω αρκετή αγωνία για τη συνέχεια.
(Αν κατάλαβα καλά τα δυο αδέλφια της Raina έχουν σύνδρομο ντάουν; )
Το κόμικ με κέρδισε από την πρώτη στιγμή με τα ολοζώντανα σχέδια και τον πολύ αληθινό κεντρικό του χαρακτήρα (τον ίδιο τον δημιουργό του). Ο Craig είναι ένα τραυματισμένο, προβληματικό παιδί, σεξουαλικά και ψυχολογικά κακοποιημένο, με έναν ασταθή πατέρα και μια ανεπαρκή μητέρα. Θύμα των τραμπούκων του σχολείου του, βρίσκει καταφύγιο στον χριστιανισμό και σ’ αυτά τα παραληρηματικά κηρύγματα των φοβισμένων δασκάλων του για την αμαρτία, την κόλαση και τον παράδεισο. Δυστυχώς, αντί για αληθινή παρηγοριά, η ψυχαναγκαστική σχέση που αναπτύσσει με τον θεό, του γεννά πολλές και βαθιές ενοχές για το ταλέντο του, την ανάγκη του να εκφράζεται με τη ζωγραφική και για τη σεξουαλικότητά του. Η γνωριμία του μ’ ένα τρυφερό κορίτσι που δείχνει να εκτιμά την ευαισθησία του και να τον αγαπά, του προκαλεί πρωτόγνωρη ευτυχία και παράλληλα μπερδεύει παραπάνω τον ήδη πολύ μπερδεμένο ψυχισμό του.
Διαβάζοντάς το εξοργίζομαι με τους θρησκόληπτους, φαντασιόπληκτους ενήλικες που περιστοιχίζουν τον Craig, τον αδελφό του, την Raina και τα υπόλοιπα παιδιά. Αψηφώντας τα πολύ ρεαλιστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι, τα παρασύρουν με τις ιδεοληψίες τους, τα παραμυθιάζουν, τα προσηλυτίζουν, τα καταπιέζουν, τα μπερδεύουν και τους προκαλούν ψυχολογικά προβλήματα που ίσως δεν καταφέρουν ποτέ να λύσουν στη μετέπειτα ζωή τους. Την αποστροφή που μου προκαλούν οι ενήλικες της ιστορίας (πολύ περισσότερο απ’ τους αγριεμένους τραμπούκους του σχολείου και της εκκλησιαστικής κατασκήνωσης) δυναμώνουν αυτά τα τόσο περιγραφικά σχέδια του Craig, που φαίνεται ότι πλέον τρέφει αυτά ακριβώς τα συναισθήματα για κείνους.
Μέχρι τώρα δεν είχα πραγματική επαφή με αυτού του είδους τα κόμιξ, όμως τουλάχιστον το συγκεκριμένο δεν υστερεί σε τίποτε σε λογοτεχνικότητα από ένα καλό μυθιστόρημα, ούτε και σε εικαστική εκφραστικότητα από μια ωραία ταινία.
Μια φράση που ξεχώρισα, και περιγράφει τόσο εύστοχα το ερωτικό σκίρτημα:
While he talked, we studied how the entire weight and taste of the air has shifted in each other’s presence.
Για να είμαι ειλικρινής δεν με βλέπω να αντέχω δυο ολόκληρες εβδομάδες ακόμα για να το τελειώσω. Ειδικά στο σημείο που το έχουμε αφήσει έχω αρκετή αγωνία για τη συνέχεια.
(Αν κατάλαβα καλά τα δυο αδέλφια της Raina έχουν σύνδρομο ντάουν; )
Νομίζω πως θα μπορούσαμε να το πάμε με την μία όλο το υπόλοιπο, αν συμφωνούν όλοι. 
Έχω διαβάσει τις Κουβέρτες ήδη μερικές φορές. Η ιστορία είναι ανθρώπινη, ρεαλιστική και απλά υπέροχη. Ειδικά όταν ξέρεις πως πρόκειται για αυτοβιογραφία.
Το δικό μου σχόλιο θα πάει στο υπέροχο σχέδιο το οποίο είναι εκφραστικότατο κι έχει το θάρρος να γέρνει προς το καρτούν σε σημεία κι αλλού, βέβαια, να μετατρέπει τα συναισθήματα σε σχέδιο (όπως π.χ. στην σ. 108 πάνω, όπου η ντροπή του, που δεν τραγουδά, γίνεται φαντάσματα που τραγουδούν μέσα στην χιονισμένη νύχτα, ή στην σ.118 το απειλιτικό συναίσθημα που του εκπέμπει η γεμάτη αίθουσα δίνεται στο εφιαλτικό ποδοσφαιράκι.)
Για τα αδέρφια της Ράινας έχει ενδιαφέρον να δεις και πώς αποκτήθηκαν, πιο κάτω.
Μέσα σε όλα, στο έργο, σημαντικό ρόλο έχουν κι οι χριστιανικές ενοχές, μάλλον ένα από τα βασικά συναισθήματα αυτής της πίστης όπου ακόμα και το παιδί που μόλις γεννήθηκε είναι αμαρτωλό (φέρει το προπατορικό αμάρτημα).
Έχω διαβάσει τις Κουβέρτες ήδη μερικές φορές. Η ιστορία είναι ανθρώπινη, ρεαλιστική και απλά υπέροχη. Ειδικά όταν ξέρεις πως πρόκειται για αυτοβιογραφία.
Το δικό μου σχόλιο θα πάει στο υπέροχο σχέδιο το οποίο είναι εκφραστικότατο κι έχει το θάρρος να γέρνει προς το καρτούν σε σημεία κι αλλού, βέβαια, να μετατρέπει τα συναισθήματα σε σχέδιο (όπως π.χ. στην σ. 108 πάνω, όπου η ντροπή του, που δεν τραγουδά, γίνεται φαντάσματα που τραγουδούν μέσα στην χιονισμένη νύχτα, ή στην σ.118 το απειλιτικό συναίσθημα που του εκπέμπει η γεμάτη αίθουσα δίνεται στο εφιαλτικό ποδοσφαιράκι.)
Για τα αδέρφια της Ράινας έχει ενδιαφέρον να δεις και πώς αποκτήθηκαν, πιο κάτω.
Μέσα σε όλα, στο έργο, σημαντικό ρόλο έχουν κι οι χριστιανικές ενοχές, μάλλον ένα από τα βασικά συναισθήματα αυτής της πίστης όπου ακόμα και το παιδί που μόλις γεννήθηκε είναι αμαρτωλό (φέρει το προπατορικό αμάρτημα).
Κι εγώ θα συμφωνήσω με τον Φάρο.. Μου άρεσε πολύ το σχέδιο και βρήκα την ιστορία ανθρώπινη!!
Η κρίση συνείδησης που σου δημιουργεί η θρησκεία είναι κάτι το οποίο θα μας ταλαιπωρεί εις τον αιώνα τον άπαντα...
ΥΓ: Δεν κρατήθηκα όμως και το τελείωσα ήδη...:χεχ:
Η κρίση συνείδησης που σου δημιουργεί η θρησκεία είναι κάτι το οποίο θα μας ταλαιπωρεί εις τον αιώνα τον άπαντα...
ΥΓ: Δεν κρατήθηκα όμως και το τελείωσα ήδη...:χεχ:
Εχει να κανει με το οτι καθε παιδι γεννιεται στην Ελλαδα με ταριφα, χρωστωνας λαθη που εκαναν οι προηγουμενοι χωρις να φταιει
Διαβασα ηδη απο την προηγουμενη βδομαδα το πρωτο μερος. Με μια πρωτη ματια, ειναι πολυ θετικο το ποσο ευκολοδιαβαστο ειναι και ποσο ευχαριστα κυλαει, ενω ταξιδευει τον αναγνωστη στις προσωπικες αναμνησεις χωρις να γινεται κουραστικο. Προσωπα και περιστατικα, ολα ανθρωπινα και "βγαλμενα απο τη ζωη". Χωρις να εχω παρομοιες εμπειριες, ενιωσα πολυ δικες μου τις εμπειριες του Κρεγκ, τις φοβιες, τις ενοχες, τις σχεσεις του με τους αλλους.
Το σχεδιο και η ροη ειναι ισορροπημενα, με διαφορα εφε και τεχνασματα, μεταμορφωσεις που πολλες φορες εχουν να κανουν με τις παιδικες φαντασιωσεις, οπως αυτες που λεει ο Φαρος παραπανω. Ενα αλλο χαρακτηριστικο εφε ηταν η σκηνη οπου απομονωθηκε μονος του με τη Ραινα μεσα σε ολη τη φασαρια, με τις ομιλιες να μικραινουν και να χανονται στο βαθος γυρω τους.
Μια απο τις αγαπημενες μου σκηνες ειναι εκει που σηκωνεται ολομοναχος την κατασκηνωση και περναει τη νυχτα του στη σκοτεινη αιθουσα ψυχαγωγιας, συντροφια με το βουητο του θερμοστατη.
Ανυπομονω για τη συνεχεια.
Last edited:
Κι εγώ το ένιωσα αυτό.
Το τέλειωσα κι εγώ, δεν μπορούσα να το αφήσω. Ήταν υπέροχο, το λάτρεψα! :λυγμ: (Και τώρα θέλω να το αγοράσω για τη βιβλιοθήκη μου).
Επιστρέφω λίγο στο σχέδιο, με μερικά καρέ.
Έχω ακούσει τον Κρεγκ Τόμπσον να λέει σε συνέντευξη πως στο πουριτανικό σπίτι όπου μεγάλωσε δεν υπήρχαν πολλά ερεθίσματα καθώς υπήρχε ένας έλεγχος κι επιτρέπονταν πολύ συγκεκριμένα πράγματα (και π.χ. υπήρχε ανοχή μόνο στην "χριστιανική μουσική") όμως ένα πράγμα που περνούσε αυτόν τον έλεγχο ήταν τα κόμιξ, τα οποία μάλλον θεωρούνταν από τους γονείς του εξορισμού παιδικά. Έτσι, μου αρέσει πολύ που ο Τόμπσον αφήνει να φανεί αυτή η καρτουνίστικη καταβολή στο σχέδιο, όπως για παράδειγμα σε σχέδια σαν αυτό:
Από εκεί και πέρα, θαυμάζω την γενικότερη πλαστική απεικόνιση της πραγματικότητας η οποία σε σημεία γίνεται ιδιαίτερα ποιητική:
Βέβαια, η παιδική ηλικία του Κρεγκ ήταν πολύ δύσκολη, γεμάτη καταπίεση, ενοχές και φοβίες, κι έτσι αυτή η πλαστικότητα μεταμορφώνει τα συναισθήματα σε μικρούς εικαστικούς εφιάλτες, όπως για παράδειγμα εκεί που ο Κρεγκ νιώθει ξένος, ανασφαλής και μόνος, μέσα στο πλήθος, κι όλα γύρω του εκπέμπουνε τρόμο:
ή όταν νιώθει ενοχές που στην εκκλησία δεν μπορούσε να τραγουδήσει μαζί με τους άλλους για τον θεό:
Έχω ακούσει τον Κρεγκ Τόμπσον να λέει σε συνέντευξη πως στο πουριτανικό σπίτι όπου μεγάλωσε δεν υπήρχαν πολλά ερεθίσματα καθώς υπήρχε ένας έλεγχος κι επιτρέπονταν πολύ συγκεκριμένα πράγματα (και π.χ. υπήρχε ανοχή μόνο στην "χριστιανική μουσική") όμως ένα πράγμα που περνούσε αυτόν τον έλεγχο ήταν τα κόμιξ, τα οποία μάλλον θεωρούνταν από τους γονείς του εξορισμού παιδικά. Έτσι, μου αρέσει πολύ που ο Τόμπσον αφήνει να φανεί αυτή η καρτουνίστικη καταβολή στο σχέδιο, όπως για παράδειγμα σε σχέδια σαν αυτό:
Από εκεί και πέρα, θαυμάζω την γενικότερη πλαστική απεικόνιση της πραγματικότητας η οποία σε σημεία γίνεται ιδιαίτερα ποιητική:
Βέβαια, η παιδική ηλικία του Κρεγκ ήταν πολύ δύσκολη, γεμάτη καταπίεση, ενοχές και φοβίες, κι έτσι αυτή η πλαστικότητα μεταμορφώνει τα συναισθήματα σε μικρούς εικαστικούς εφιάλτες, όπως για παράδειγμα εκεί που ο Κρεγκ νιώθει ξένος, ανασφαλής και μόνος, μέσα στο πλήθος, κι όλα γύρω του εκπέμπουνε τρόμο:
ή όταν νιώθει ενοχές που στην εκκλησία δεν μπορούσε να τραγουδήσει μαζί με τους άλλους για τον θεό:
Μου αρέσει κι εμένα μέχρι τώρα )
Εχω καταλήξει ότι το ασπρόμαυρο σχέδιο το προτιμώ απ'το έγχρωμο. Οπως ακριβώς και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μου φαίνεται ότι αποτυπώνει εντονότερα τα συναισθήματα.
Πολύ όμορφο σχέδιο γενικά και ειδικότερα αυτό στο καρέ της σελίδας 145. Το λάτρεψα πραγματικά! Με ταξίδεψε στην δική μου εφηβεία όπου συμπτωματικά αλληλογραφούσα κι εγώ με τον πρώτο μου έρωτα (όχι, δεν ήμουν έφηβη το '50, απλά δεν βρισκόμασταν πολύ συχνά λόγω απόστασης )
Προσυπογράφω τα όσα εκφράστηκαν πιο πάνω για την θρησκοληψία των ενηλίκων ειδικά των γονιών του Craig και μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη θλίψη το γεγονός ότι βασίζονται στα παιδικά βιώματα του ιδίου και του αδερφού του. Εδώ μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή του όπου μιλά για όλα αυτά καθώς και για την αντίδραση των γονιών του όταν διάβασαν το Blankets.
Βρήκα πολύ τρυφερά τα ξεσπάσματα αγάπης της γλυκύτατης αδερφής της Raina προς τον Craig που έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την ψυχρή στάση του αδερφού της, Ben. Ανυπομονώ για την συνέχεια. Αν θέλετε, ας το πάμε με την μία το υπόλοιπο.
)Εχω καταλήξει ότι το ασπρόμαυρο σχέδιο το προτιμώ απ'το έγχρωμο. Οπως ακριβώς και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μου φαίνεται ότι αποτυπώνει εντονότερα τα συναισθήματα.
Πολύ όμορφο σχέδιο γενικά και ειδικότερα αυτό στο καρέ της σελίδας 145. Το λάτρεψα πραγματικά! Με ταξίδεψε στην δική μου εφηβεία όπου συμπτωματικά αλληλογραφούσα κι εγώ με τον πρώτο μου έρωτα (όχι, δεν ήμουν έφηβη το '50, απλά δεν βρισκόμασταν πολύ συχνά λόγω απόστασης
) Προσυπογράφω τα όσα εκφράστηκαν πιο πάνω για την θρησκοληψία των ενηλίκων ειδικά των γονιών του Craig και μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη θλίψη το γεγονός ότι βασίζονται στα παιδικά βιώματα του ιδίου και του αδερφού του. Εδώ μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή του όπου μιλά για όλα αυτά καθώς και για την αντίδραση των γονιών του όταν διάβασαν το Blankets.
Βρήκα πολύ τρυφερά τα ξεσπάσματα αγάπης της γλυκύτατης αδερφής της Raina προς τον Craig που έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την ψυχρή στάση του αδερφού της, Ben. Ανυπομονώ για την συνέχεια. Αν θέλετε, ας το πάμε με την μία το υπόλοιπο.
Αυτό, από που προκύπτει; :χμχμ:
Last edited:
@Μεταλλαγμένη, στην αρχή με την μπειμπισίτερ που έλεγε ''ανέκδοτα'' στα δυο αδέρφια αλλά στο κάθε ένα ξεχωριστά, κι εγώ κάπως έτσι το εξέλαβα, για σεξουαλική παρενόχληση.
Μου αρέσει πάρα πολύ μέχρι τώρα! Είναι τρυφερό και γλυκό και ταυτόχρονα στενάχωρο και εκνευριστικό. Εκνευριστικό λόγω των τύψεων και των ενοχών που έχει γεμίσει ο Κρέγκ, μάλλον που έχουν γεμίσει οι υπόλοιποι τον Κρέγκ.
Οι σελίδες 202-208, με την 208 να είναι για μένα η πιο δυνατή, ήταν συγκλονιστικές.
Το σχέδιο, οι λέξεις, όλα σε γεμίζουν με συναισθήματα!
Θα μείνω στο πρόγραμμα εγώ, αν κι έχω αρκετή αγωνία για την συνέχεια, γιατί λόγω δουλειάς ο χρόνος είναι λίγο πιεσμένος!
Μου αρέσει πάρα πολύ μέχρι τώρα! Είναι τρυφερό και γλυκό και ταυτόχρονα στενάχωρο και εκνευριστικό. Εκνευριστικό λόγω των τύψεων και των ενοχών που έχει γεμίσει ο Κρέγκ, μάλλον που έχουν γεμίσει οι υπόλοιποι τον Κρέγκ.
Οι σελίδες 202-208, με την 208 να είναι για μένα η πιο δυνατή, ήταν συγκλονιστικές.
Το σχέδιο, οι λέξεις, όλα σε γεμίζουν με συναισθήματα!
Θα μείνω στο πρόγραμμα εγώ, αν κι έχω αρκετή αγωνία για την συνέχεια, γιατί λόγω δουλειάς ο χρόνος είναι λίγο πιεσμένος!
Είναι ο μπέιμπισίτερ και είναι ξεκάθαρο πως τους εκμεταλλευόταν σεξουαλικά. Κάπου στο κόμιξ (μάλλον αργότερα) θυμάμαι να κάνει μια απαξιωτική αναφορά και στο πέος του.
Ομοφοβικό σχόλιο;;
Α, στη συνεντευξη που δινει λινκ ο Φαρος, αναφερει τα χριστιανικα κομικς του Τζακ Τσικ (του οποιου την ιδεολογια ειχαν και οι γονεις του). Μπορειτε να δειτε μερικα εδω: http://www.chick.com
Last edited:
Ναι, δεν το θυμόμουν καθόλου το συγκεκριμενο καρέ. Πράγματι, είναι άντρας μπέιμπι σίτερ.
