Να πουμε τωρα για την ενδιαφερουσα τεχνικη του κομικ

))
Συνηθως στα κομικς η καθε σελιδα εχει διαφερετικη διαταξη καρε, τα οποια εχουν διαφορετικα μεγεθη και σχηματα και περπλεκονται, ωστε να σπαει η μονοτονια. Στο Watchmen αυτο αποφευγεται συνειδητα, και τα καρε ειναι ιδια σε καθε σελιδα. Οι σελιδες ειναι χωρισμενες μονοτονα σε 9 καρε ιδιου μεγεθους (πλην καποιων εξαιρεσεων).
Αυτο ομως χρησιμοποιειται με κινηματογραφικο τροπο, δινει ρυθμο κινησης, με το καθε καρε να χρησιμοποιειται σαν οθονη, και να καθοδηγει το ματι συμφωνα με τις κινησεις μιας νοητης καμερας. Χαρακτηριστικο παραδειγμα η πρωτη σελιδα, οπου, ξεκινωντας απο το smiley του εξωφυλου, ανοιγουμε στο πλανο του πεζοδρομιου, κανουμε zoom-out και φτανουμε το κεφαλι του ντετεκτιβ απο το παραθυρο του ουρανοξυστη, σαν ληψη απο drone!
Κινηματογραφικος ειναι και ο τροπος που μερικες φορες γινεται "cut" απο τη μια σκηνη στην αλλη, πχ να γινεται "ζουμ" σε ενα προσωπο, και να γινεται "cut" σε ενα αλλο προσωπο, καπου αλλου, σαν να γινεται "transition". Στη δευτερη σελιδα εχουμε το διαλογο των δυο ντετεκτιβ, ο οποιος παρεμβαλλεται απο σκηνες κοκκινου flash back με τη δολοφονια του Blake. Αυτη η εναλλαγη σχηματιζει μια "σκακιερα" στο δισελιδο.
Τελος, χαρακτηριστικη ειναι η απουσια αφηγησης. Δεν υπαρχει κανενα τετραγωνακι που να λεει "Λιγο αργότερα..." για να μας δειξει τι βλεπουμε και που ειμαστε. Αυτα αντικαθιστανται απο το ημερολογιο του Rorscach ή ακομα και απο διαλογους που γινονται καπου αλλου, που και αυτοι χρησιμοποιουνται κινηματογραφικα, σαν voice over. Συνηθως δημιουργειται μια ειρωνια, με το "voice over" να αποτελει σχολιο αυτου που βλεπουμε στην εικονα, ή να δημιουργεί μια αντίθεση. Πχ. στην πρωτη σελιδα η αφηγηση του Ρορσακ καταληγει σε "Nobody can think of anything to say" και αμεσως μετα ο ντετεκτιβ, σαν να απανταει σε αυτο, λεει το ανοητο σχολιο "Hmm... that's quite a drop".
Η ειρωνια εξακολουθει με το διαλογο των ντετεκτιβ να πλεκεται με τις σκηνες flash back, να υποθετουν οτι "He would have put up some fight, I'm certain" ενω στην εικονα βλεπουμε οτι στην πραγματικοτητα το θυμα, παρα τον ογκο του, ηταν τελειως ανισχυρο. Η μεγαλυτερη ειρωνια ειναι οταν βλεπουμε στο flash-back το θυμα να πεφτει απο το παραθυρο, ενω στο "παρον" ο τυπος του ασανσερ λεει "Ground floor, coming up".
ΥΓ. κατι που δεν ειναι ευκολο να παρατηρησουμε με την πρωτη, ειναι οτι το πρωτο τευχος τελειωνει με τον ιδιο ζουμ που αρχιζει