Συνανάγνωση: Watchmen

[Αντέρωτας]

Ο Οζυ για να ειμαι ειλικρινης μου θυμιζει ενα καλουπι ανθρωπων που ηταν καλοι σε ολα, αλλα παντα μου φαινοταν αντιπαθητικοι: Ηταν καλοι μαθητες χωρις να διαβαζουν, ηταν δυνατοι και γρήγοροι χωρις να ειναι αθλητικοι ή γυμνασμενοι, και οποτε ερχομουν σε συγκρουση μαζι τους, παντα μου την εφερναν. Παροτι ο Οζυ φαινεται ευγενης και χωρις ιχνος υπεροψιας, εκεινοι οι τυποι μου φαινοταν αντιπαθητικοι σαν τον Γκαστονε (ταυτιζομουν με τον Ντοναλντ, ο κομπλεξαρας ).

 

[Ασάρα]

Στη σκηνη που συνανταει την Τζοι, βλεπουμε οντως οτι η ωρα ειναι 11:20 (δηλ. πιο νωρις απο το "τωρα"). Οι φιλες διαφωνουν σε καποια θεματα οπως τη μουσικη της Αλιν, οτι ειναι πολιτικοποιημενη και ευαισθητοποιημενη και δεν εγκρινει ορους που αφορουν τους γκεϊ οπως guppies (gay yuppies), ουτε οτι η Τζοι διαβαζει το πορνοπεριοδικο Hustler. Εκεινη ειχε πει στη Τζοι να βαλει το ποστερ του Pink Triangle (ολα αυτα αναφερονται στο τευχος 3).

Όταν συναντιούνται επίσης τις βλέπουμε να στέκονται ανάμεσα στο γκραφίτι με τους εραστές, το οποίο κατά κάποιο τρόπο επαναλαμβάνεται με τον περιπτερά και τον πιτσιρκά αρφότερα, και με ένα σύνθημα γραμμένο σε ένα γραμματικιβώτιο, μάλλον απομεινάρι της εποχής όπου ο κόσμος διαδήλωνε ενάντια στους μασκοφόρους.

Το βιβλίο που δίνει η Αλίν στην Τζόι είναι το Knots του R.D. Laing, ένα βιβλίο γραμμένο σε ύφος που συνδυάζει πρόζα και ποίηση και εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις. Πιθανόν ο Μουρ να το επέλεξε για να δέσει με την θεματολογία για τους δεσμούς, Γόρδιους και μη, σε αυτό το κεφάλαιο.

Πολύ περίεργο το 7ο πάνελ στην σελίδα 17, είναι σαν ο Ρορ και ο Νταν να προσκυνάνε τον Οζυμανδία.

Δεν ξέρω εαν η πεταλούδα είναι έμμεση αναφορά στο ρορσαχ τεστ του Ρορ όπου έλεγε ψέμματα στον γιατρό του, ότι τα σχέδια του θύμιζαν πεταλούδα ενώ στην πραγματικότητα του έφερναν στον νου δυσάρεστες αναμνήσεις.


Επίσης έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι όταν η Αλίν χτυπάει την Τζόι στον δρόμό, όλοι οι περαστικοί τρέχουν να την βοηθήσουν, ακριβώς το αντίθετο από την περίπτωση της Κίττυ, που είχε άμεσο αντίκτυπο στον Ρορ. Ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι το κάνουν όταν οι μασκοφόροι λείπουν και λίγο πριν το τέλος. Σχεδόν αναιρεί τον λόγο ύπαρξης του Ρορ αλλά και τα σχέδια του Όζυ.

 

[Αντέρωτας]

Τεύχος δωδέκατον και τελευταίον (φιου!)

Και επιτελους φτασαμε στο τελευταιο κεφαλαιο, το 12ο τευχος, και τι πιο καταλληλο απο το να ξεκιναει με μια αναφορα στο doomsday clock που συνοδευει ολα τα προηγουμενα. Εδω ειμαστε στο 11:59 και γυρω γυρω αιματα. Στο πρωτο καρε χτυπαει μεσανυχτα, και βλεπουμε οτι ειναι το ρολοι του Madison Square Garden, η πολυδιαφημισμενη συναυλια των Pale Horse και των Krystalnacht. Τα ονοματα των συγκροτηματων (που δεν υπαρχουν στα αληθεια) καθε αλλο παρα τυχαια ειναι: οι Pale Horse αναφερονται στο "ἵππος χλωρός" του Θανάτου στην Αποκάλυψη. Kristallnacht στα γερμανικα ειναι η "νυχτα των κρυστάλων" του 1938 οταν ενα αντιεβραϊκό πογκρόμ βανδάλισε κτήρια εβραίων γεμίζοντας τους δρόμους με θρύψαλα. Παντού τριγύρω νεκρά πρεζόνια Knot Tops (πιθανων μεσα σε αυτους ειναι ο Derf)

Το κατεστραμμενο σινεμα Ουτοπια παιζει (τί αλλο; ) ακομα το The Day the Earth Stood Still. Ενα διαφημιστικο ζεπελιν του Gunga Diner με νεκρο τον πιλοτο εχει πεσει. Στο δρομο ειναι ο νεκρος πωλητης ρολογιων. Τριγυρω βλεπουμε νεκρους τους μπατσους, τις λεσβίες φιλενάδες, τον κλειδαρα, τον ψυχιατρο με τη γυναικα του (και τριγυρω καρτες ρορσαχ) και στο τελος τον περιπτερα με τον μαυρουλη ενω πανω ξεπροβαλλει απο το Ινστιτουτο το εφιαλτικο τερας. Το τευχος του Black Freighter ειρωνικα διαφημιζει το The Veidt Method, που ειναι υπευθυνος για ολο αυτο.

Η πριζα στο φορτιστη μοιαζει με smiley, και εχει και λεκε απο αιμα.

Η προβλεψη του Μανχαταν ηταν σωστη οπως παντα, αφου οταν επιστρεφουν στη γη, ειναι παντου τριγυρω πτωματα. Οπως ειχε αναφερει στο τευχος 9, ειναι λιγο αποπροσανατολισμενος (που ισως εξηγει και γιατι αργησε τοσο πολυ να επιστρεψει. Αραγε περασε περισσοτερη ωρα στον Αρη, ή τηλεμεταφερθηκε και στο χρονο; ) Καταλαβαινει οτι η συγχυση δεν προηλθε απο τη ραδιενεργεια καποιας πυρηνικης καταστροφης οπως περιμενε, αλλα απο ταχυόνια, σωματίδια τα οποια (ενω δεν εχουν αποδειχθεί επιστημονικά) θεωρητικα ταξιδευουν αναποδα στο χρονο, και η υπαρξη τους εδω μπερδευουν τα κβαντικα αισθητηρια του Μανχαταν, οποια κι αν ειναι αυτα.

Ο Οζυ ανακεφαλαιωνει το σχεδιο του, αναφερει τον μεντιουμ του οποιου ο εγκεφαλος κλωνοποιηθηκε (το περιστατικο προιδεαζεται απο το φυλλο του New Frontiersman) και προγραμματιστικε με εφιαλτικες εικονες και ηχους που δημιουργησαν οι "εξαφανισμενοι" καλλιτεχνες στο νησι, οπως οτι τα νεογεννητα τρωνε τη μανα τους. Εξηγει επισης και τη σκηνοθετημενη αποπειρα εναντιον του (τευχος 5). Ολο το σχεδιο (που απο ο,τι εχω διαβασει ειναι παρμενο απο ενα επεισοδιο των Outer Limits) ειναι πραγματικα εξωφρενικο και ειναι ρεαλιστικο οτι ο Νταν δυσκολευεται να το πιστεψει.

Εχει πλακα οτι ο Μανχαταν ειναι μαστουρωμενος και κανει μια χρονικη λουπα, ακολουθωντας τον Οζυ και μιλωντας ταυτοχρονα στη Λορι και στον Ρορ. (Ειναι ανεξηγητο ομως το πως συνερχεται). Ο Οζυ αποδεικνυει για αλλη μια φορα ποσο πρακτικος ειναι, θυσιαζοντας το αγαπημενο του πετ για να "σκοτωσει" τον Μανχαταν. Ο Οζυ ειναι ο μοναδικος που μπορεσε να βλαψει κατα καποιο τροπο τον Μανχαταν, παροτι τελικα δεν εχει αποτελεσμα. Επισης εχει την ικανοτητα να πιανει σφαιρα στον αερα, παροτι οπως λεει, δεν το ειχε ξανακανει παλια.

Με αναμεικτα συναισθηματα καταλαβαινουμε οτι το φρικτο σχεδιο του Οζυ επιασε. Η πολεμικη κριση σταματαει και συντομα ο Ψυχρος Πολεμος θα τελειωσει.

Οταν ολα εχουν ησυχασει, ο Νταν και ο Λορι απαυτωνονται στην πισινα και η σκια τους μοιαζει με τις σιλουετες, το οποιο κανει transition στη μασκα του Ρορ. Εκει ο Μανχαταν τον σκοτωνει, οπως ειχε προβλεψει στο τευχος 9 οτι σκοτωνει καποιον μεσα στα χιονια.

Εχοντας πλεον αποδεσμευτει απο τη Λορι και την ανθρωπινη φυση, δειχνει να χαιρεται που βλεπει τα δυο θνητα ανθρωπάρια να κοιμουνται αγκαλιασμενοι. Περπαταει στο νερο και κατοπιν στον τοιχο, πραγμα που δεν εντυπωσιαζει υστερα απο οσα εχουμε δει οτι μπορει να κανει. Στη συναντηση του με τον Οζυ, βλεπουμε το δευτερο για πρωτη φορα καπως αδυναμο, να ανησυχει και να εχει αμφιβολιες, και η τιμωρια του ειναι να ζησει με αυτες αφου ο Μανχαταν φευγει χωρις να του δωσει απαντησεις. Εδω να πω την αληθεια με προβληματιζει το "I strongly doubt he'll reach civilization" αφηνοντας μια ελαχιστη υποννοια οτι ο Ρορ δεν ειναι νεκρος. Ο Μανχαταν για πρωτη φορα θα αφησει το γαλαξια μας και θα δημιουργησει ζωη, ουσιαστικά παίρνοντας την ιδιοτητα κάποιου θεού.

Σε αυτες τις σκηνες θα ελεγα οτι ειναι απο τις ελαχιστες φορες που ο Μανχαταν κανει κατι απο δικη του αποψη και πρωτοβουλια. Αυτο εντεινεται αν σκεφτουμε οτι τωρα δρα χωρις να ξερει το μελλον, ασκωντας μαλλον ελευθερη βουληση (αν υπαρχει).

Μεταφερομαστε στα Χριστουγεννα. Ο νεος κοσμος του Οζυ αρχιζει να σχηματιζεται, και απο μια καταθλιπτικη αναμονη για την πυρηνικη καταστροφη, ο Ψυχρος Πολεμος εχει τελειωσει, ο κοσμος μιλαει για ειρηνη ενω υπαρχει ενα ανανεωμενο ενδιαφερον για το διαστημα, οπως φαινεται απο την τηλεοραση που παιζει ενα επεισοδιο των Outer Limits. Αποχαιρετουμε τον Νταν και τη Λορι (που εχουν παρει το επιθετο Χολις προς τιμη του γερο-Μπουφου) ενω συζητανε δυο πιθανα μελλοντα: ειτε να κανουν οικογενεια, ειτε να συνεχισουν τις περιπετειες σαν ομαδα.

Τελος, μεταφερομαστε στη γνωστη διασταυρωση:

• το Gunga Diner εχει αντικατασταθει απο ενα καινουργιο καταστημα, Burgers N Borscht που παντρευει αμερικανικο και ρωσσικο φαγητο στα πλαισια της αμερικανορωσσικης φιλιας.
• Το Promethean γινεται cabs & limos και εχει νεο αφεντικο (αφου το προηγουμενο σκοτωθηκε) και η σιλουετα καθαριζεται.
• Το σινεμα μετονομαζεται σε New Utopia και ενω παλια επαιζε ολο ρετρο ταινιες ΕΦ (αραγε ηταν μεσα στα σχεδια του Οζυ και αυτο; ) πλεον παιζει ταινιες του Ταρκοφσκι: Η Θυσία και η Νοσταλγια. Η Θυσια εχει συμβολισμο, αφου σαν υποθεση εχει την αυτοθυσια καποιου για να αποτρεψει μια καταστροφη.
• Το Ινστιτουτο (που πιθανοτατα θα θεωρειται υπευθυνο για το ατυχημα) εχει καταστραφει και χτιζεται κατι αλλο απο την Pyramid Construction (τυχαιο το ονομα; )
• Το περιπτερο αντικαθισταται απο ενα αυτοματο πωλητη εφημεριδας. Ο επομενος προεδρος RR χτυπαει στο νου τον Ροναλντ Ρειγκαν που ηταν προεδρος στην πραγματικοτητα αντι τον Νιξον, αλλα αργοτερα μαθαινουμε οτι ειναι ο Ρομπερτ Ρεντφορντ

Τα νεα γκραφιτι επισης εκφραζουν το νεο κοσμο, οπως Quantum Jump, Watch the Skies, New Deal, 1 in 3 go nuts. Η διαφημιση του αρωματος Nostalgia εχει αντικατασταθει απο το Millennium (το οποιο ο Οζυ προετοιμαζε, οπως φαινεται στην αλληλογραφια του στο τευχος 10) ενω οι καραμελες Mmeltdowns (ονομα που αναφερεται σε πυρηνικο ατυχημα) εχουν αντικατασταθει απο τις Sunbursts.

Το αρωμα Nostalgia επενδυε στο αδιεξοδο της ελπιδας, την αναγκη για φυγη σε ενα ασφαλες ειδυλλιακο παραλθον. Το Millennium επενδυει στον οραματισμο για το μελλον.

Ο Σειμουρ φοραει παπουτσια Veidt ενω παταει πανω απο μια φωτογραφια του Γκορμπατσωφ και του Νιξον που πιθανον ληγουν τον Ψ.Π.. Οι μαρτυρες της αληθειας εκαναν ορκο σιωπης και ο Ρορ ειναι νεκρος. Τιποτα δε μενει απο τον παλιο κοσμο, περα απο το ημερολογιο του Ρορ που βρισκεται στα γραφεια του New Frontiersman. Η Αλήθεια βρισκεται κυριολεκτικα στα χερια του αμπαλου Σειμουρ.

Ενας λεκες απο κετσαπ πεφτει πανω στο smiley στη μπλουζα του.

 

[Γρίλος]

Τώρα έρχεται το προφητικό "Who watch the watchmen", αφού αυτοί είναι οι καλοί και οι κακοί της υπόθεσης ταυτόχρονα! Όπως και στη ζωή τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο!

 

[Αντέρωτας]

Διαφορες αμπελοφιλοσοφιες πανω στον Οζυμανδία

Τωρα που τελειωσε η (συν?)ανάγνωση θα θελα να ακουσω καποιες γνωμες απο οσους δε μλησαν (Τσιου ακους; )

Ο Οζυ ειναι αδιαμφισβητητα ενας απο τους πιο ενδιαφεροντες χαρακτηρες σε κομικ και αφηνει αναμεικτα συναισθηματα και αξιζει ενα ποστ απο μονο του που να συνοψιζει ολη την ιστορια. Εκτος απο τον υπερφυσικό Μανχαταν, ειναι ο μονος που αγγιζει την εννοια του υπερανθρώπου. Δεν ξερω αν υπαρχουν πραγματικοι ανθρωποι στο καλουπι του, αλλα πιστευω οτι τον προσεγγιζουν ανθρωποι για τους οποιους η ζωη ειναι μια παιδικη χαρα και την κανουν ο,τι θελουν, οπως κανουμε στα ονειρα μας.

Για αρχη θα πω οτι, εν συγκρίση, ειναι μαλλον ο πιο ευγενης απο ολους τους ηρωες της ιστοριας. Ο Κωμικος ειναι ενας σαδιστης που κανει χαβαλε, ο Μανχαταν εγινε ηρωας κατα λαθος και μετα κανει ο,τι του λενε, η Λορι ακολουθει το ονειρο της μητερας της, ο Μπουφος απλα εκπληρωνει μια εφηβικη φαντασιωση. Μονο ο Ρορ φαινεται να ειναι ο πιο ιδεαλιστης, αν και το κανει ψυχαναγκαστικά. Ο Οζυ εξ αρχης ειπε οτι θελει να κατακτησει το κακο που υπαρχει μεσα στους ανθρωπους.

Εχει ενδιαφερον οτι ενω φανηκε να παραιτειται, στην πραγματικοτητα δεν παραιτηθηκε ποτε, απλα συνεχισε την ατζεντα του αυτη τη φορα κρυφα, απο το μετεριζι του μεγιστάνα. Αραγε οι υπερ-επιχειρηματιες και αυτοι που κρατουν τα ηνια της αγορας, της κοινωνιας και της φιλανθρωπίας, δεν ειναι οι watchmen του κοσμου, και ο,τι πλησιεστερο εχουμε σε υπερανθρωπους και υπερκακους της πραγματικότητας;

Εχοντας λοιπον το μανδύα του χορτοφαγου, του φιλειρηνιστη και του φιλανθρωπου και του ηρωα που δεν εχει σκοτωσει ποτε κανενα αντιπαλο, στα κρυφα αλλαξε και αρχισε να θυσιαζει ανθρωπους για το μεγαλυτερο καλο. Κατι που κανει εντυπωση ειναι η επικληση στον Χιτλερ πισω απο την ιδεα του. Ενω ολοι θεωρουν οτιδηποτε αφορα τον Χιτλερ σαν παραδειγμα προς αποφυγη και το δαιμονοποιουν, ο Οζυ θεωρει σωστη την ιδεα του για το "μεγαλο ψεμα". Κατα τα αλλα στην πιο ανθρωπινη στιγμη του απεναντι στον Μανχαταν, φαινεται καθαρα πως ο,τι εκανε δεν ειναι απο μεγαλομανία ή δίψα για εξουσια, αλλα για να σωσει τον κοσμο. Και αυτη τη φρικη την ανελαβε σαν δικη του θυσια, οντας αυτος που πηρε το ηθικο βαρος, νιωθοντας καθε θανατο που προκαλεσε και βλεποντας εφιαλτες.

Εδω να αναφερω μια αντιφαση που βλεπω στον Ρορσακ. Ο Οζυ δεν ειναι παρα μια επαναληψη του Τρουμαν, που θυσιασε δυο πολεις για να τελειωσει τον Β'ΠΠ, κατι που ο Ρορ αντιλαμβανεται σαν "αναγκαιο κακο" για να αποφευχθει ενα μεγαλυτερο. Αυτο ακριβως εκανε και ο Οζυ, αλλα γιατι ενω ο Ρορ υποστηριζει τον Τρουμαν, θεωρει τον Οζυ ενσαρκωση του κακου; Εναι αραγε σχιζοφρενικο; Υποκριτικό; Μηπως πισω απο ολα αυτα κρυβεται μια αντιπαθεια και πολιτικοιδεολογικη διαφορα (ο Ρορ ειναι καργα δεξιος, ο Οζυ αριστερος) οποτε εδω εβαλε κατ' επιλογη νερο στο κρασι του;
[HR][/HR]
Κατι αλλο που εχω σκεφτει για τον Οζυ ειναι οτι συμβολιζει και ενσαρκωνει στο συνολο τους, διαφορες θεωριες συνωμοσιας. Διαβαστε σαιτ με θεωριες, και θα δειτε να μπλεκονται πισω απο ο,τι συμβαινει διαφορες μεγαλοεθνικες, οι οποιες και αυτες συνδεονται με υποπτους τροπους νε υποπτες οργανωσεις και σκοτεινες δυναμεις, οπως τους υποτιθεμενους Ιλλουμινατους ή τη Νεα Ταξη. Αυτες βρισκονται πισω απο ο,τι φαινομενικα ασυνδετο συμβαινει στον κοσμο, υπηρετωντας μια ολικοτερη κρυφη ατζεντα, την οποια εν αγνοια μας χρηματοδοτουμε αγοραζοντας μαρκες και φιρμες που βρισκονται παντου (οπως στο κομικ η μαρκα του Veidt) με υποσυνείδητη προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου (οπως πιθανον οι ταινιες του σινεμα Ουτοπια που δενουν παραξενα με το σχεδιο του Οζυ).

Συμφωνα με αυτες τις θεωριες, οι οργανωσεις αυτες αναγονται σε αρχαιες αποκρυφιστικες οαδες και αρα εχουν εμμονη με αναλογους συμβολισμους (κατι που διαβασα προσφατα ειναι οτι το λογοτυπο της Vodafone δεν ειναι μια ασπρη σταγονα, αλλα ενας κοκκινος ουροβορος οφις. Καθως και ο φτερωτος ηλιος απο το Ζωροαστρισμο και την Αρχαια Αιγυπτο αποτελει μοτιβο σε πολλα διαφορετικα λογοτυπα). Ετσι βλεπουμε και τον Βειντ να εχει εμμονη με διαφορα σχεδια απο την αρχαια Αιγυπτο, τα τριγωνα, τις πυραμιδες, ενω στη στολη του υπαρχει το Ματι της Προνοιας που εχει συνδεθει με τον Τεκτονισμό. Διαβαστε επισης καποιες απο τις πολλες θεωριες συνωμοσιας που κυκλοφορουν για τον μεγιστανα Τζορτζ Σορος.

Εδω να αναφερω και τη γνωμη του Μουρ για τις θεωριες συνωμοσιας: τις απορριπτει και θεωρει οτι δεν υπαρχει κανενα σχεδιο πισω απο τον κοσμο. Οι θεωριες συνωμοσιας ειναι ενα φρικτο σεναριο που σχηματιζουμε προσπαθωντας να μελετησουμε το χαος που συμβαινει γυρω μας, ενα φρικτο αποκουμπι για να παρηγορουμε τον εαυτο μας απεναντι στο ακομα πιο τρομακτικο γεγονος οτι ο κοσμος ειναι ακυβερνητος.

 

[Τσίου]

(Τσιου ακους; )

Καλά όχι. Είμαι λίγο περήφανη στ'αυτιά (αλήθεια) Βρε συ, τι να πω; Αρκετές κουτσουλιές-αναρτήσεις άφησα και σ'αυτό το νήμα. Διαβάζω με θαυμασμό τι γράφετε και λέω μπράβο. Τώρα περιμένω την επόμενη συνανάγνωση κόμικ (ή ό,τι άλλο τύχει), για να κάνω πάλι την τσιρλίντερ

 

[Ασάρα]

Εδω να αναφερω μια αντιφαση που βλεπω στον Ρορσακ. Ο Οζυ δεν ειναι παρα μια επαναληψη του Τρουμαν, που θυσιασε δυο πολεις για να τελειωσει τον Β'ΠΠ, κατι που ο Ρορ αντιλαμβανεται σαν "αναγκαιο κακο" για να αποφευχθει ενα μεγαλυτερο. Αυτο ακριβως εκανε και ο Οζυ, αλλα γιατι ενω ο Ρορ υποστηριζει τον Τρουμαν, θεωρει τον Οζυ ενσαρκωση του κακου; Εναι αραγε σχιζοφρενικο; Υποκριτικό; Μηπως πισω απο ολα αυτα κρυβεται μια αντιπαθεια και πολιτικοιδεολογικη διαφορα (ο Ρορ ειναι καργα δεξιος, ο Οζυ αριστερος) οποτε εδω εβαλε κατ' επιλογη νερο στο κρασι του;

Υποθέτω ότι αυτό ήταν στο οποίο αναφέρθηκες σε ένα προηγούμενο σχόλιο μου.

Όντως ο Όζυ επαναλαμβάνει τον Τρούμαν, βέβαια η διαφορά είναι ότι ο Τρούμαν το έκανε μια και έξω και φανερά, ούτε συνωμοσίες ούτε μεγαλόπνοα σχέδια. Από την άλλη όταν είσαι έξω από τον χορό είναι εύκολο, όταν ξέρεις ότι η πόλη που θα καταστραφεί είναι η πόλη σου, τότε το πράγμα αλλάζει.Ίσως η στάση του Ρορ γενικότερα να έχει να κάνει με την ασφάλεια που παρέχει στις Η.Π.Α. η γεωγραφική της θέση. Με εξαίρεση το Περλ Χάρμπορ, την εποχή όπου εκδόθηκε το κόμικ στις Η.Π.Α. οι αντίπαλοι της δεν είχαν τολμήσει επίθεση και οι άμαχοι θεωρούσαν τις πόλεις ασφαλείς. Ο Μουρ απλά έβαλε τον Όζυ να τους δείχνει το αντίθετο-ακόμα και αν είχε ευγενή κίνητρα. Aυτό φαίνεται και από την αντίδραση της Λόρι στο μακελειό που αναρωτιέται πως μπορεί πια κάποιος να νιώθει ασφαλής.

Ξαναδιαβάζοντας το κεφάλαιο αυτό, θυμήθηκα την στάση του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν σε μια ιστορία του

Spoiler

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, όπου σε ένα γάμο οι καλεσμένοι σφάζονται από τους αντιπάλους τους. Ο ηθικός αυτουργός είπε απλά γιατί είναι πιο καλό να σκοτώνεις κόσμο στο πεδίο της μάχης από ότι σε ενα τραπέζι?
Και στις δύο περιπτώσεις οι αντίπαλοι χτυπάνε άμαχους σε σημείο που δεν το περιμένουν απλά και μόνο για να πετύχουν τον σκοπό τους.

Για αρχη θα πω οτι, εν συγκρίση, ειναι μαλλον ο πιο ευγενης απο ολους τους ηρωες της ιστοριας. Ο Κωμικος ειναι ενας σαδιστης που κανει χαβαλε, ο Μανχαταν εγινε ηρωας κατα λαθος και μετα κανει ο,τι του λενε, η Λορι ακολουθει το ονειρο της μητερας της, ο Μπουφος απλα εκπληρωνει μια εφηβικη φαντασιωση. Μονο ο Ρορ φαινεται να ειναι ο πιο ιδεαλιστης, αν και το κανει ψυχαναγκαστικά. Ο Οζυ εξ αρχης ειπε οτι θελει να κατακτησει το κακο που υπαρχει μεσα στους ανθρωπους.

Εχει ενδιαφερον οτι ενω φανηκε να παραιτειται, στην πραγματικοτητα δεν παραιτηθηκε ποτε, απλα συνεχισε την ατζεντα του αυτη τη φορα κρυφα, απο το μετεριζι του μεγιστάνα. Αραγε οι υπερ-επιχειρηματιες και αυτοι που κρατουν τα ηνια της αγορας, της κοινωνιας και της φιλανθρωπίας, δεν ειναι οι watchmen του κοσμου, και ο,τι πλησιεστερο εχουμε σε υπερανθρωπους και υπερκακους της πραγματικότητας;

Όντως είναι ο πιο ευγενής και ο πιο αποστασιοποιημένος από όλους. Όλοι, ακόμα και ο Μανχάταν έχουν σχέση με άλλους ανθρώπους, ο Όζυ οχι, απλά του αρκεί να σώσει την ανθρωπότητα.
Ίσως να είναι ιδέα μου αλλά διαβάζοντας το σημείο όπου ο Όζυ λέει στον Νταν ότι θα μπορούσε να σταματήσει την σφαίρα, η αυταρέσκεια στο βλέμμα του μου θύμισε τον Σούπερμαν

σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Όζυ είναι ορφανό και πάμπλουτος φιλάνθρωπος, με κάνει να αναρωτιέμαι εαν ο Μουρ έμμεσα λοιδωρεί τους Σούπερμαν και Μπάτμαν και τους βάζει σε ένα πιο ρεαλιστικό υποβαθρο.

Έχει ενδιαφέρον το ότι ο Όζυ επικαλείται τον Ραμσή και απαγγέλει τα γραπτά στην στήλη του Merneptah (η οποία αφορά την νίκη των Αιγυπτίων επί των αντιπάλων τους και έχει μια από τις παλαιότερες αναφορές στο Ισραήλ)

Μια ερώτηση, επειδή έχω το κόμικ στα αγγλικά, η λέξη orrery πώς είναι στην ελληνική μετάφραση? Ο Όζυ λέει ότι θα αποσυρθεί εκεί.

Το αρωμα Nostalgia επενδυε στο αδιεξοδο της ελπιδας, την αναγκη για φυγη σε ενα ασφαλες ειδυλλιακο παραλθον. Το Millennium επενδυει στον οραματισμο για το μελλον.

H Σάλλυ πάντως αν και αναφέρεται στο Μιλλένιουμ, όταν φεύγει η Λόρι με τον Νταν, φιλάει την φωτό του Μπλέηκ και δίπλα της είναι ένα μπουκάλι Νοσταλγία. Μάλλον τα πράγματα όντως δεν πάνε όπως ανέμενε ο Όζυ. Ίσως τελικά η πράξη του να έχει αντίθετα αποτελέσμα, εξάλλου το γκραφίτι 1 στους 3 τρελάθηκε, αρχικά ήταν 1 στους 8...
Σε κάθε περίπτωση δεν είναι τυχαίο που το κεφάλαιο κλείνει με στίχο από το άλμπουμ Music for a New Society.

 

[Αντέρωτας]

Εγω δεν εχω την ελληνικη μεταφραση, αλλα εγω το orrery θα το μετεφραζα "πλανηταριο".

Το γκραφιτι "Ενας στους 8 τρελαθηκε" που αργοτερα γινεται "ενας στους 3" δεν εχω καταλαβει σε τι αναφερεται. Μαλλον εξ αρχης ειναι ενα συνθημα εναντιον των μασκοφορων, αναφερομενο στον Μοθμαν που τρελαθηκε απο τους 8 Minutemen. Ισως παλι αναφερεται στον ψυχροπολεμικο τρομο, με τον ενα στους 8 να οδηγειται σε πανικο απο τα γεγονοτα.

Σιγουρα η αλλαγη αναφερεται σε οσους ελαβαν το τηλεπαθητικο χτυπημα απο το πλασμα με τις εφιαλτικες εικονες. Ο Οζυ ειχε πει οτι 4 εκ. ανθρωπων σκοτωθηκαν, ενω πολλοι απο τους επιζησαντες στη ΝΥ θα εχουν για πολυ καιρο ψυχολογικα προβληματα και εφιαλτες, αρα ισως ο ενας στους τρεις. Ως εδω ολα πανε συφωνα ε το σχεδιο του Οζυ.

Οσο για το τι συμβαινει μετα ειχα σκεφτει μεταξυ σοβαρου και αστειου το εξης: τελικα δημοσιευεται το ημερολογιο του Ρορ, ξεσπαει χαος και πυρηνικος πολεμος, και μετα συμβαινουν στο εναλλακτικο 1990 τα γεγονοτα του V of Vendetta ))

 

[Ασάρα]

Νόμιζα ότι το γκραφίτι αναφερόταν στους κατοίκους της πόλης, που τρελάθηκαν από την επίθεση, αλλά μου αρέσει περισσότερο η ιδέα ότι αναφέρεται στον Μοθμαν.

Ορισμένα στοιχεία της πλοκής, και ιδιαίτερα το νοσταλγικό επίπεδο, θεωρώ ότι είναι γενικότερο γνώρισμα της γραφής του Μουρ.
Πλάκα πλάκα όποτε έβλεπα το V στο κόμικ, ο νους μου πήγαινε στο V for Vendetta

Στους Γουότσμεν ήδη βλέπουμε την νοσταλγία, τόσο ως μια αόριστη ιδέα για ένα εξιδανικευμένο παρελθόν(ο Ρορ με τον Τρούμαν, η Σάλλυ με τον Μπλέηκ και την βίβλιο της Τιχουάνα, ο Χόλλις με τις παλιές του δόξες) όσο και ως προϊόν (το άρωμα του Όζυ).

Αλλά και στο Β, που γράφτηκε περίπου την ίδια εποχή υπάρχει το έντονο στοιχείο της νοσταλγίας. Το φασιστικό κόμμα ονομάζεται Norsefire, η άνοδος του στην εξουσία και οι ολοκληρωτικές πρακτικές, απηχούν τα φασιστικά καθεστώτα του 30. Παράλληλα η μάσκα του Β, η θεατρικότητα της περσόνας του, τα έθιμα των Βίκινγκ (που επαναλαμβάνεται με την προσήλωση του Όζυ στα έθιμα των Αιγυπτίων) η αγάπη του για παλιά αντικείμενα (π.χ. έργα τέχνης) αλλά και για αξίες(π.χ. ελευθερία) που τώρα είναι απαγορευμένα απηχούν ένα διαφορετικό είδος νοσταλγίας.

Αρκετά χρόνια αργότερα, στο League of Extraordinary Gentlemen ο Μουρ πάλι επιστρέφει στο θέμα της νοσταλγίας, πιο άμεσα και πιο αυτοαναφορικά

Ενδεχομένως να θεωρηθεί σπόιλερ

Spoiler

Η Μίνα Μάρεϊ είναι 80 ετών και αθάνατη. Επιστρέφει στο πολύχρωμο Λονδίνο του 60 μαζί με τον Άλαν Κουάτερμεην και τον Ορλάντο. Εκείνη αμέσως αφομοιώνεται στην κουλτούρα των χίπηδων ενώ οι αθάνατοι σύντροφοι της την κοροϊδεύουν για αυτό. Οργισμένη η Μίνα τους λέει ότι η νοσταλγία είναι ξεπερασμένη ενώ οι χίπηδες ζούνε για το τώρα. Ο Ορλάντο διευκρινίζει ότι οι χίπηδες νοσταλγούν την παιδική τους ηλικία απλά εκείνη είναι τόσο μοντέρνα που δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Αν δεν κάνω λάθος και το smiley ήταν από την δεκαετία του 60.

Σε συνέντευξη του που περιλαμβάνεται στο βιβλίο Alan Moore: Portrait of an Extraordinary Gentleman, ο Μουρ λέει

Δεν μου αρέσει η νοσταλγία επειδή θεωρώ ότι είναι ανθυγιεινή. Η νοσταλγία είναι ένα αγκίστρωμα στο παρελθόν ως άρνηση για το μέλλον. Αυτό δεν είναι καθόλου υγιεινό. Από την άλλη, το να παίρνεις ενέργεια από το παρελθόν ώστε να δημιουργήσεις κάποιο μέλλον αυτό μου φαίνεται πολύτιμο και ευγενές.

Εξίσου σημαντικό είναι και το θέμα της συνωμοσιολογίας.

Εδω να αναφερω και τη γνωμη του Μουρ για τις θεωριες συνωμοσιας: τις απορριπτει και θεωρει οτι δεν υπαρχει κανενα σχεδιο πισω απο τον κοσμο. Οι θεωριες συνωμοσιας ειναι ενα φρικτο σεναριο που σχηματιζουμε προσπαθωντας να μελετησουμε το χαος που συμβαινει γυρω μας, ενα φρικτο αποκουμπι για να παρηγορουμε τον εαυτο μας απεναντι στο ακομα πιο τρομακτικο γεγονος οτι ο κοσμος ειναι ακυβερνητος.

Στο κόμικ μερικά πράγματα είναι τυχαία ενώ άλλα προσχεδιασμένα αλλά όντως δεν φαίνεται να υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Κατι αλλο που εχω σκεφτει για τον Οζυ ειναι οτι συμβολιζει και ενσαρκωνει στο συνολο τους, διαφορες θεωριες συνωμοσιας. Διαβαστε σαιτ με θεωριες, και θα δειτε να μπλεκονται πισω απο ο,τι συμβαινει διαφορες μεγαλοεθνικες, οι οποιες και αυτες συνδεονται με υποπτους τροπους νε υποπτες οργανωσεις και σκοτεινες δυναμεις, οπως τους υποτιθεμενους Ιλλουμινατους ή τη Νεα Ταξη. Αυτες βρισκονται πισω απο ο,τι φαινομενικα ασυνδετο συμβαινει στον κοσμο, υπηρετωντας μια ολικοτερη κρυφη ατζεντα, την οποια εν αγνοια μας χρηματοδοτουμε αγοραζοντας μαρκες και φιρμες που βρισκονται παντου (οπως στο κομικ η μαρκα του Veidt) με υποσυνείδητη προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου (οπως πιθανον οι ταινιες του σινεμα Ουτοπια που δενουν παραξενα με το σχεδιο του Οζυ).

Συμφωνα με αυτες τις θεωριες, οι οργανωσεις αυτες αναγονται σε αρχαιες αποκρυφιστικες οαδες και αρα εχουν εμμονη με αναλογους συμβολισμους (κατι που διαβασα προσφατα ειναι οτι το λογοτυπο της Vodafone δεν ειναι μια ασπρη σταγονα, αλλα ενας κοκκινος ουροβορος οφις. Καθως και ο φτερωτος ηλιος απο το Ζωροαστρισμο και την Αρχαια Αιγυπτο αποτελει μοτιβο σε πολλα διαφορετικα λογοτυπα). Ετσι βλεπουμε και τον Βειντ να εχει εμμονη με διαφορα σχεδια απο την αρχαια Αιγυπτο, τα τριγωνα, τις πυραμιδες, ενω στη στολη του υπαρχει το Ματι της Προνοιας που εχει συνδεθει με τον Τεκτονισμό. Διαβαστε επισης καποιες απο τις πολλες θεωριες συνωμοσιας που κυκλοφορουν για τον μεγιστανα Τζορτζ Σορος.

Όντως ο Όζυ είναι πανταχού παρών, έστω και μέσω των εταιρειών του και το μυστικιστικό στοιχείο από την Ανατολή, με χαμένους πολιτισμούς κ.λ.π. είναι προφανές. Όμως η εντύπωση που μου δόθηκε είναι ότι όλα αυτά είναι απλά ασήμαντα και στοχεύουν στο να ενισχύσουν την μεγαλομανία του Όζυ. Αυτό που κάνει την ενασχοληση του Μουρ να ξεχωρίζει από άλλους συγγραφείς που ασχολούνται με θεωρίες συνωμοσίας (Νταν Μπράουν και οι επίγονοι του) δεν είναι οι θεωρίες συνομωσίας αλλά ο τρόπος που τις παρουσιάζει. Ο Μουρ αντι να εντυπωσιάσει με μια επιδερμική γνώση σε ζητήματα που αφορούν μυστικές οργανώσεις, σύμβολα και άτομα που ελέγχουν τον κόσμο, αγγίζει τις αιτίες που δημιούργησαν αυτές τις συνθήκες και τις επιπτώσεις στα άτομα και στην κοινωνία. Είναι πολύ σωστή η παρατήρηση ότι ο Όζυ ενσαρκώνει τις θεωρίες συνομωσίας αλλά οι αναγνώστες δεν εστιάζουν στα σύμβολα, π.χ. την Πυραμίδα, που είναι δευτερευούσης σημασίας αλλά στην ηθική του Όζυ και την αμφιλεγόμενη απόφαση του να σώσει τον κόσμο θυσιάζοντας την Νέα Υόρκη. Αντίστοιζα ζητήματα είχε προσεγγίσει και με τις θεωρίες συνομωσίας γύρω από την ταυτότητα του Τζακ του Αντεροβγάλτη στο Φρομ Χελ.

Κάτι ενδιαφέρον για την πολιτική στάση του Όζυ είναι ότι ενδεχομένως να αντανακλά πολιτικές απόψεις που ήταν δημοφιλείς την δεκαετία του 80.
Ο @Αντέρωτας ανέφερε ότι έχουμε ένα νέο φαστφουντάδικο που έχει ένα αμερικανορωσικό όνομα και προφανώς μενού. Την δεκαετία του 90 ο Γκορμπατσώφ διαφήμιζε την Πίτσα Χατ,

ενώ ο Φράνσις Φουκογιάμα στο τέλος της ιστορίας(1989), λέει ότι

Ο θρίαμβος της Δύσης, του Δυτικού Ιδεώδους, είναι προφανές κατά πρώτον στην απόλυτη απαλοιφή βιώσιμων εναλλακτικών στον Δυτικό νεοφιλελευθερισμό... Αλλά αυτό το φαινόμενο ξεπερνάει την πολιτκή και μπορεί επίσης να εντοπιστεί στην αναπόφευκτη εξάπλωση της καταναλωτικής Δυτικής κουλτούρας.

 

[Αντέρωτας]

Εχω μια απορια και θα ηθελα και τη γνωμη του Κορτο. Τι ακριβως συνεβη στο συμπαν του Watchmen και εφτασε ο κοσμος ενα βημα πριν τον πυρηνικο ολεθρο, ενω απο οσο ξερω, στην πραγματικοτητα δεν εφτασε τοσο κοντα; Απο οσο ξερω στον πραγματικο κοσμο εγινε οντως εισβολη των σοβιετικων στο Αφγανισταν το 79, αν και δε γνωριζω την εξελιξη αυτου στον πραγματικο κοσμο. Στο συμπαν των Watchmen αυτο εγινε πιο μετα, το 85, κατι που τρομοκρατει ολους τους πρωταγωνιστες, ενω η κριση προχωραει στο Πακισταν, και αν δεν κανω λαθος, τα εξωφυλλα των εφημεριδων δειχνουν οτι τα πραγματα συνεχισαν να αποσταθεροποιουνται μεχρι που η κριση εφτασε στην Αν. Ευρωπη.

Η εξηγηση που μπορω να σκεφτω στο γιατι τα πραγματα στο Watchmen εγιναν πολυ πιο επικινδυνα, ειναι η εξης: οπως αναφερεται σε καποια σημεια, η υπαρξη του Δρος Μανχάταν θεωρειται υπεροπλο υπερ της Αμερικης, ομως στην πραγματικοτητα δεν ελυσε καμια κριση, αφου η "κουρσα των οπλων" συνεχισε, και με μεγαλυτερη ενταση απο ο,τι πριν. Η παρουσια του απλα εμποδισε τους σοβιετικους να κινηθουν (γι' αυτο και δεν περασαν στο Αφγανισταν το 79), ενω ομως συνεχισαν να ενισχυονται με οπλα, περιμενοντας καποια ευκαιρια. Αυτη η ευκαιρια ηρθε οταν ο Οζυ εδιωξε τον Μανχαταν στον Αρη, οποτε το 85 η ιστορια αρχισε να ξεδιπλωνεται, με καποια καθυστερηση.

Λογω ομως αυτης της "καθυστερησης", αυτο ξεσπασε με μεγαλυτερη ενταση και ταχυτητα, δηλ. η ΕΣΣΔ στο εναλλακτικο 85 ηταν πολυ πιο ισχυρη απο την ΕΣΣΔ στο κανονικο 79. Γι' αυτο και η εισβολη προκαλεσε μεγαλυτερη κριση και μεγαλυτερη ανησυχια.

 

[Αντέρωτας]

Εχω μια απορια και θα ηθελα και τη γνωμη του Κορτο. Τι ακριβως συνεβη στο συμπαν του Watchmen και εφτασε ο κοσμος ενα βημα πριν τον πυρηνικο ολεθρο, ενω απο οσο ξερω, στην πραγματικοτητα δεν εφτασε τοσο κοντα;

Λοιπον?

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Λοιπόν... Με κίνδυνο να κάνω λάθος, ξέρω ότι ο κόσμος έφτασε πολύ κοντά στο πυρηνικό ολοκαύτωμα* κατά την διάρκεια της κρίσης των πυραύλων στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ο Άλαν Μουρ ήταν 8-10 ετών. Ενδεχομένως η ατμόσφαιρα του κόμικ ν'αντανακλά αναμνήσεις και το άγχος του Μουρ από εκείνη την περίοδο.

Στις πραγματικές ΗΠΑ μετά την προεδρία Νίξον-Φορντ πρόεδρος εκλέγεται ο Τζίμι Κάρτερ (1977-1981) που προσπάθησε να βελτιώσει τις σχέσεις των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ και αιφνιδιάστηκε από την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν. Στη συνέχεια ο Κάρτερ έχασε τις εκλογές από τον Ρίγκαν ο οποίος κλιμάκωσε εκ νέου τις σχέσεις με την ΕΣΣΔ (που είχαν χειροτερεύσει ήδη από την εποχή του Κάρτερ με την εισβολή στο Αφγανιστάν) και ξεκίνησε μια κούρσα εξοπλισμών. Ο στρατηγικός στόχος του Ρίγκαν ήταν μέσω της μεγάλης αύξησης των εξοπλιστικών εξόδων των ΗΠΑ να παρασύρει την ΕΣΣΔ να κάνει το ίδιο με σκοπό να την ωθήσει στην χρεοκοπία. Επιπλέον ενίσχυσε αντικομουνιστικά κινήματα και κυβερνήσεις. Ιστορικά αυτό απέδωσε, όμως στο ζενίθ του στα μέσα της δεκαετίας του 1985 δεν μπορούσε κανείς να εγγυηθεί ότι όλα αυτά τα όπλα δεν θα χρησιμοποιούνταν με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν το 1939 καθώς πραγματικά βρισκόμασταν σε μια ισορροπία τρόμου. Επιπλέον ο Μουρ αυτοχαρακτηρίζεται σαν αριστερός οπότε είναι λογικό να κριτικάρει την κυβέρνηση του Ρίγκαν, θεωρώντας την σαν την τρίτη θητεία του Νίξον...

*Τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής γιατί απ'ότι φάνηκε τουλάχιστον το ένα μέρος (ΕΣΣΔ) δεν θέλησε να το τραβήξει ως το τέλος (τουλάχιστον αυτή φάνηκε να κάνει πρώτη πίσω, αν απλά κώλωσε πρώτη ή αν πήρε ανταλλάγματα και τι ανταλλάγματα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί διάφορα που δεν είναι τώρα η ώρα να το συζητήσουμε)