Και αφεπέντε
@Έλλη Μ τα λές ωραία.
Ωωωω!! Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Βιβλίο Α ή I would like to thank the Academy: o MΑ αποτίνει φόρο τιμής σε εκείνους που θεωρεί ότι οφείλει τη σύνθεσή του, ευχαριστώντας τον καθένα για την επιρροή που του άσκησε και αναγνωρίζοντας στα πρόσωπα καθενός από αυτους τους μέντορές του. Φυσικά, δεν παραλείπει να ευχαριστήσει και τους θεούς για τη γενναιοδωρία τους και τη «χάρη τους» που τον προφύλαξαν από ατυχείς συγκυρίες και δοκιμασίες, ότι του δώρισαν ολους αυτούς τους ανθρώπους που κατονομάζει νωρίτερα.
Mιλώντας για τον πατέρα του, κάνει λόγο για την αναμνηση αυτού και τη φήμη που τον ακολουθούσε (μιας και ο ιδιος δυσκολα θα τον θυμόταν αφού πεθανε όταν ο ΜA ηταν σε πολύ μικρή ηλικία πράγμα που σημαινει ότι μάλλον κανεις δεν τον αφησε να ξεχάσει την πατρική εικόνα και μεγάλωσε μεσα σε ιστορίες γι’ αυτόν.
Αν απομόνωνα στοιχεία στα οποία θα έμενα, αυτά θα ήταν:
- Η ιδέα του να μην παρασυρεται κανείς από αυτό που αναγνωριζει ως μάταιο και προφανώς να μην ενδίδει σε αυτό.
- Η προσπάθεια να είναι κανεις διαλλακτικός και καταδεκτικός με τους αλλους η οποια, για μενα, κρυβει την δυσκολία του να μη γινεσαι συγκαταβατικός, μιας και τα ορια μπορει να γινουν αρκετά αχνά.
- Την ιδεα του να προσπαθεις να εισαι καπως ευέλικτος ακόμη και με ό,τι διαφωνεί κανεις, με την οποία άποψη, μεγαλώνοντας, ολο και συμφωνώ περισσότερο
Το
Βιβλίο Β ξεκινα με κάτι που όλοι λίγο εως πολύ, (εγώ πολύ, μέχρι το 2020) συναντάμε καθημερινά. Δηλαδή, για να το πω στωικά, με βόδια (κατά τον ίδιο τρόπο που κι εμεις ειμαστε τα βοδια, στα ματια άλλων). Ναι, δεν λέω, ωραία τα λεει, ότι ολοι στο ιδιο καζάνι βράζουμε, ολοι το ίδιο είμαστε, με ελαττώματα και προτερηματα, ο καθενας χαρτογραφεί τον κόσμο διαφορετικά, αρα και διαφορετικά τον περπατάει και διαφορετικά τον βλέπει, αλλα μάλλον δυσκολεύομαι διαρκώς να λειτουργω με αυτή την υπόμνηση, γιατι δεν είναι αυτόματη λειτουργικότητα, αλλιώς δεν θα διαφωνούσα και με εντασεις.
Εντάσσει τη φύση του καλου και του κακού στο Ολον που μας περιβάλλει, στην ολιστική εκφανση του ανθρώπου, δηλαδή λεει το αυτονόητο, ομως εχει την εξυπνάδα να στεκεται στην ιδια απόσταση και από τα δύο, να τα αποδέχεται εξισου και να μην επιτρέπει να επηρεαζουν την κρίση του. Εν ολίγοις, αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ότι
η κυριαρχία των συμπερασμάτων επί των επιχειρημάτων είναι εντονότερη όταν μετέχουν συναισθηματα. Τελεία και παυλα.
Τα σημεια στα οποία (ξανα)στάθηκα είναι:
- η αναφορά του στις πεποιθήσεις του Θεόφραστου, ο οποιος συνέκρινε τα λάθη που οφειλονται στην επιθυμία με εκεινα που οφείλονται στον θυμό. Γι΄αυτόν αλαφραινουν περισσότερο τα ύστερα (αν αποφασίσει κανεις να τα συγκρίνει) και αφιερώνοντας αρκετό χρονο να το σκεφτώ, δεν μπορώ παρα να συμφωνησω και να παραδεχτώ ότι δεν το ειχα σκεφτει ποτέ ετσι το πράγμα.
- Ότι καλο είναι να συνδεθεις πρώτα με τον προσωπικό σου δαιμονα και να αφησεις τι κανουν οι άλλοι, να μην τους κρινεις «συμπεραινοντας από κάποια σημαδια».
- Ότι όλα είναι η ιδεα που εχουμε για αυτά, αυτό που ονομάζεται κατάληψις. Με άλλα λογια, η αλήθεια και η ακλονητη πίστη βασίζεται στη γνωστική παράσταση. Χωρις παρασταση, δεν υπάρχει κατάληψη και ότι αυτή, όπως την αντιλαμβάνονται οι αισθησεις, δεν μπορει να εινια παραπλανητική.
Στο
Βιβλίο Γ νομίζω συμπληρώνει κάπως περισσότερο σκέψεις που ήδη καταγράφονται στο Β, τόσο για το εφήμερο της ζωης και της υστεροφημίας, το αναπόφευκτο του θανάτου και ότι αν κάποιος αντιληφθει πως ανηκει στο flow της φυσης και αυτός (όπως κάθε τι που μεταβάλλεται) ισως τον αποδεχτεί, σχεδόν τον καλωσορίσει (ναι, καλά, πες του!)
Νομιζω από αυτό το βιβλιο περισσότερο στεκομαι σε αυτό που προτεινει, δηλαδή να προσπαθει κανείς την αποφυγη ασκοπβν και μάταιων σκέψεων ή πεποιθησεων που γεννά ο νους και να τον συγκεντρώνει σε εκείνα για τα οποία αν ερωτούνταν, θα απαντουσε με ειλικρίνεια και χωρίς ντροπή. Εχω την αισθηση ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατο, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ μιας και ο νούς είναι σαν ένα δίκαννο που, όταν κάποιος το πατάει, δεν μπορεί να ξερει εκ των προτέρων πού θα εκσφενδονισουν τα σκάγια, τι εκταση θα καλύψουν και τι αλυσιδωτές σκέψης (αντιδρασης ή συνειρμου) θα πυροδοτήσουν. Μπορεί όμως, πολύ πιο απλα, ο ΜΑ να προτεινει την αποφυγή σκεψεων ποταπών και μικρών, εκεινων που σε κάνουν ανθρωπάκο, όπως ελεγε και ο Αγγελάκας, οπότε κι εγώ να ειμαι εκτός θεματος τελείως.
Σε συνέχεια αυτου, μου αρεσει η ιδεά του να αποδομεί κάποιος την σκέψη του στα εξ ων συνετέθη και από κει να αναζητα από πού εκπορευεται κάθε τμήμα της, καταφέρνοντας έτσι και να τη δει πιο ξεκάθαρα και να αντιμετωπισει με παρρησία τον εαυτό του. Τι του προσφέρει και αν, τι ακτικτυπο έχει στον ιδιο και στους γύρω του, πράττωντας δηλαδή σύμφωνα με τον ορθό λόγο. Νομίζω, όσο να πεις, αυτό θελει κότσια, να αναγνωρισεις και να παραεχτείς δηλαδή, τον εγωισμό και την εγωκεντρικότητά σου.
Προφανώς εχω σταθει στα δικά μου θεματα, όχι σε όλα, γιατι ειμαι και εγωίστρια.
Αυτά. Τα δικά σας.
ναπεσειναμεκαψει. 
