Τάσος Λειβαδίτης

[Φαροφύλακας]

Τάσος Λειβαδίτης, ο πολύ αγαπημένος ποιητής!!

Και μιας κι έγραψα αλλού μόλις δυο σειρές από αυτό το πανέμορφο ποίημα του αγαπημένου μου ποιητή, ας συμπληρώσω εδώ λίγες παραπάνω..

Ναι, αγαπημένη μου.
Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε: Τι έχεις αγόρι μου; Δε μίλαγα.
Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της,
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής
ήταν που αργούσες ακόμα,
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια,
ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

( μικρό απόσπασμα από το ποίημα «Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας» )

 

[Πολυξενη]

πρωτη φορά εχω ακουσει ενα τοσο ομορφο ποιημα. Δεν τον ηξερα!

Με την πρωτη ευκαιρια θα δω εργα του, αν ειναι ολα τοσο καλα σαν αυτο εδω.

 

[Γλωσσολάγνος]

Πραγματικά πολύ όμορφο ποίημα, και μου δίνει την όρεξη να τον ψάξω λίγο παραπάνω τον συγκεκριμένο λογοτέχνη. Τα μόνα μελανά σημεία του ποιήματος, που δυστυχώς χαλούν την όμορφη ατμόσφαιρα, είναι οι παρατατικοί "μίλαγα" (5ος στίχος), "ακούμπαγα" (10ος), "χτύπαγε" (προτελευταίος). Στον τελευταίο στίχο όμως, μέσα σε μία αναλαμπή ορθότητας, γράφει "χτυπούσε". ( )*

* δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ στον πειρασμό... Για τη διένεξη σχετικά με το ποια κατάληξη παρατατικού είναι πιο "ορθή", το -αγα ή το -ούσα, βλ. εδώ.

 

[Ωκεανίδα]

Ἠταν και για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το συγκεκριμένο απόσπασμα του ποιήματος. Εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου την πιο κατάλληλη στιγμή και ήδη έχει καταχωρηθεί ανάμεσα στους αγαπημένους μου στίχους.

Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
...
Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.

...αχ!

(Πω πω ρομαντισμό που με έπιασε "βράδυ-βράδυ" )

 

[Χρυσηίδα]

Γιατί ....

" Όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν "

 

[Φαροφύλακας]

Βέβαια ο Λειβαδίτης δεν είναι γενικότερα ένας ποιητής που θα τον χαρακτήριζες ρομαντικό και μην σας ξεγελάει το υπέροχο αυτό ποίημα.

Όπως και να έχει η ποίησή του είναι επιτευγματική.

Απάντηση

«Μα πώς περπατάς επί των κυμάτων;» ρώτησα.
«Έχασα το δρόμο» μου λέει.
​

από τα "Μικρά Γυμνάσματα Λησμονιάς"​

 

[Φαροφύλακας]

…έτσι, με τον καιρό έγινα φιλύποπτος και δεν άγγιζα ποτέ ένα καρφί χαλαρωμένο στον τοίχο, γιατί ποιος ξέρει αν όλα δεν κρέμονται απ’ αυτό…​

"Οικογένεια", Νυχτερινός Επισκέπτης (1972)​

 

[Φαροφύλακας]

…γιατί το τραγούδι είναι το τέλος, αφού όλα άρχισαν μες στη σιωπή…

"Αναζητήσεις", Νυχτερινός Επισκέπτης 1972​

 

[Φαροφύλακας]

Επιμύθιο

Τότε χτύπησαν την πόρτα. Εγώ, αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα. Κι έτσι μια καινούργια θλίψη μπήκε στον κόσμο.​

Βιολέτες για μια Εποχή (1985)​

 

[Ιωάννα]

Απόδραση

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ήμουν κάποτε αλλιώς.
Άλλοι αναζητάν να βρουν γιατί είμαι έτσι σήμερα.
Ποιος είμαι ή ποιος ήμουν; Αναζητήσεις δίχως σημασία.
Το κέρδος είναι ότι τους ξέφευγα διαρκώς.​

(Απο το εγχειρίδιο ευθανασίας)

 

[Νίνα]

"Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, μα πώς να γίνει
πιστευτό, περιπλανιόμουν, λοιπόν, σιωπηλός, κι αν δεν πέθαινα,
είναι για να κρατήσω αυτή την έσχατη θέση και να μην υποφέρει
ένας άλλος τελευταίος"

Αναχώρηση, Νυχτερινός Επισκέπτης 1972

 

[Φαροφύλακας]

Παραμύθι

Οι Βασιλιάδες χωράνε σ' ένα κουτί από σπίρτα όταν κοιμάσαι.
Και τα σκυλιά, το βράδυ, κοιτάζουν δακρυσμένα προς τα κεί που ήμαστε κάποτε παιδιά.​

​

 

[Φαροφύλακας]

..."κατέβασε το παντελόνι σου, άθλιε, του λέω, δείξε μου τον αφαλό σου", και πράγματι ήταν εκείνο το κάθαρμα, ο πρωτόπλαστος...​

​

 

[Μήτις]

Πολυαγαπημένος Λειβαδίτης....

Στην αρχή ήταν το χάος.
Μετά γεννήθηκα εγώ, μονάχος, σ' ένα κόσμο ραγισμένο
μ' έναν κουρελιασμένο Θεό που γύριζε από πόρτα σε πόρτα
ζητιανεύοντας την ύπαρξή του.
Ύστερα γίναμε ξαφνικά δυό,
φιληθήκαμε
κι άρχισε να σκοτώνει ό ένας τον άλλον...


Γένεσις

 

[Φαροφύλακας]

[…]
βρήκαμε, λοιπόν, ένα σημάδι, που χωρίς να μας προδίνει μιλούσε καθαρά στους άλλους,
και το χαράζαμε στους τοίχους, στις πόρτες των σταύλων ή πάνω στο ψωμί.
Εκείνος που το ’βλεπε έπαιρνε τότε μια άγνωστη κατεύθυνση και κανείς δεν τον ξανάβλεπε.

Γι’ αυτή την πατρίδα σάς μιλάω.

"Σκοτεινή Πράξη", 1974

 

[Φαροφύλακας]

[...]
«μητέρα, ρώτησα κάποτε, πού μπορούμε να βρούμε λίγο νερό για τ’ άλογό μου;», «μα δε βλέπω κανένα άλογο», «κι εσύ μητέρα!»
[...]

από το ποίημα «Ο Τρίτος» τής συλλογής «Νυχτερινός Επισκέπτης»

 

[Μάρω]

είναι δυνατόν η ποίηση να μπαίνει σε τέτοιου είδους διλήμματα; εξάλλου σύμφωνα με τη νέα γραμματική και οι δύο τύποι είναι δόκιμοι ανάλογα με την περίσταση επικοινωνίας;

 

[Πόπη Παπάκι]

ο πιο αγαπημένος απ' τους αγαπημένους!!!! έχω όλες τις ποιητικές του συλλογες

Τα μοναχικά βήματα
Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;
Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ' τα χρόνια...
Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα...
Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δυό πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.
Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ' το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ' τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα... Οι άλλοι φτιάχνουν απο μας ενα πρόσωπο για δική τους χρήση... ποιοί είμαστε; ... άγνωστο... και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας.
Χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες, μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία.

Το θεικό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδω και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδι και με συμβουλεύει στον ύπνο μου... μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;
Ω γεννιά μου χαμένη πήραμε μεγάλους δρόμους... μείναμε στη μέση... η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ' όλα τα ρολόγια.
Φίλοι παιδικοί που είστε; με ποιούς θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο;

Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία, οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο, η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της...
Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε... μιά θλίψη τ' απογεύματα σαν άρωμα απο παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ' όλη τη ζωή.

Θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας Άννα; Το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ' ακούμπισε εκεί μιά μακρυνή τρικυμία, τα στήθη σου δυό μικρά ηλιοτρόπια μες τ' αλησμόνητο πρωινό.
Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δυό.
Κάποτε θα αυτοκτονήσω μ' έναν τρόπο συνταρακτικό, με χαμηλόφωνα λόγια απο παλιές συνομωτικές μέρες...
Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα...

Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση... ενώ στο βάθος του δειλινού οι δυό οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική...

 

[Πόπη Παπάκι]

Ο αρχικός έρωτας-ενθουσιασμός σε σύγκριση με την συνειδητοποίηση της ωμης πραγματικότητας περιγράφονται άριστα σε αυτά τα δύο ποιήματα...

~Ο αιώνιος διάλογος~

Κι ο άντρας είπε: πεινώ. Κι η γυναίκα του βαλε ψωμί στο τραπέζι.
Κι ο άντρας απόφαγε. Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα.

Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δε σε τρομάζω.
Κι ό αντρας είπε: είσαι όμορφη, κι όμως φοβάμαι.

Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους. Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία.
Κι ο άντρας είπε: διψώ. Κι εκείνη σήκωσε, σαν πηγή, το μαστό της.
Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθει.
Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του. Και κείνος κοίταζε πέρα πολύ μακριά.

Κι ο άντρας είπε θα ‘θελα να ‘μαι θεός. Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο.
Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.
Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε.

~Ο διάλογος δεν είναι αιώνιος~

Η πόρτα έτριξε, κι ο άντρας μπήκε στο σπίτι.
Η γυναίκα ακούμπησε στο τραπέζι ένα πιάτο φακή.
Χιόνιζε.

Ο άντρας σηκώθηκε και αγνάντεψε απ’ το παράθυρο.
Η γυναίκα πήρε το πιάτο του άντρα, κι αργά. άρχισε να τρώει το λίγο φαι που ‘χε απομείνει.

Όταν πλάγιασαν ο άντρας της χούφτωσε τα στήθεια. Ήθελε να ξεχάσει.
Η γυναίκα έκανε να τον αποφύγει. Μα ήταν νέα ακόμα. Τέλειωσαν χωρίς καν να φιληθούν.

Ο άντρας έμεινε λίγο με τα μάτια ανοιχτά μες στο σκοτάδι κι αποκοιμήθηκε. Η γυναίκα σηκώθηκε αθόρυβα, και πηγαίνοντας στην άκρη της κάμαρας, απόμερα, έκλαψε. Έξω, χιόνιζε......

 

[Πόπη Παπάκι]

και για να μην ξεχνιόμαστε αυτό το αθάνατο τραγούδια του μεγάλου Σερ είναι ποίημα του Τάσου επίσης.... για όσους δεν το ξέρανε. Καθώς και η "Δραπετσώνα" επίσης. Και το πασίγνωστο ελπίζω "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" σας το βάζω εδώ σε μια υπέροχη απαγγελία από τον Κώστα Καζάκο