Τί λέει ένας άθεος στο "Χριστός Ανέστη";
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Ε να, δεν νομίζω πως είναι θέμα τύχης.Καλή τύχη να κάνουμε Δανία την Ελλάδα.
Αναφορά στον Γκρέκο. Νίκος Καζαντζάκης. Έκτη έκδοση, 1961.
Σελίδα 61-62.
-Γιατί κλαίς; Τι ήθελες; Πέθανε﮲ όλοι θα πεθάνουμε.
Μα εγώ θυμόμουν τα ξανθά μαλλιά της, τα κόκκινα χείλια που με φιλούσαν, τα μεγάλα μάτια της, και τώρα…
-Και τα μαλλιά της, φώναξα, τα χείλια της, τα μάτια…;
-Πάνε, πάνε… Τά φαε η γής.
-Γιατί; γιατί; Δε θέλω!
-Σα μεγαλώσεις θα μάθεις γιατί!
Δεν το ΄μαθα ποτέ μου. Μεγάλωσα, γέρασα, δεν το ΄μαθα ποτέ μου.
Σελίδα 227.
«Πιστεύετε στην αθανασία της ψυχής;» ρώτησαν μια μέρα το Ρενάν﮲ κι ο παμπόνηρος ταχυδακτυλουργός: «Δε βλέπω το λόγο ο μπακάλης μου να είναι αθάνατος» αποκρίθηκε. Ούτε κι εγώ﮲ μα βλέπω το λόγο γιατί οι μεγάλες ψυχές δεν πρέπει να πεθαίνουν…
Σελίδα 287.
Αχ να ΄ταν, συλλογιζόμουν, η καρδιά του ανθρώπου παντοδύναμη να παλέψει με το χάρο! Να ΄ταν σαν τη Μαρία τη Μαγδαληνή, τη Μαρία τη Μαγδαληνή την πόρνη, ν΄ αναστήσει τον αγαπημένο νεκρό!
Σελίδα 288.
Και μόνο μια γυναίκα πετάχτηκε απάνω, αρνήθηκε αυτή το θάνατο, μέσα στην καρδιά της είχε αναστηθεί ο Χριστός﮲ ξυπόλυτη, ξεχτένιστη, μισόγυμνη, πρωί πρωί έτρεξε κατά το μνήμα. Ήταν σίγουρη πως θα δει το Χριστό και τον είδε, ήταν σίγουρη πως αναστήθηκε ο Χριστός και τον ανάστησε. «Ραβή μου» φώναξε κι ο Ραβή άκουσε μέσα από το μνήμα τη φωνή της, πετάχτηκε απάνω και φάνηκε στο πρωινό φως περπατώντας στην ανοιξιάτικη χλόη.
Σελίδα 61-62.
-Γιατί κλαίς; Τι ήθελες; Πέθανε﮲ όλοι θα πεθάνουμε.
Μα εγώ θυμόμουν τα ξανθά μαλλιά της, τα κόκκινα χείλια που με φιλούσαν, τα μεγάλα μάτια της, και τώρα…
-Και τα μαλλιά της, φώναξα, τα χείλια της, τα μάτια…;
-Πάνε, πάνε… Τά φαε η γής.
-Γιατί; γιατί; Δε θέλω!
-Σα μεγαλώσεις θα μάθεις γιατί!
Δεν το ΄μαθα ποτέ μου. Μεγάλωσα, γέρασα, δεν το ΄μαθα ποτέ μου.
Σελίδα 227.
«Πιστεύετε στην αθανασία της ψυχής;» ρώτησαν μια μέρα το Ρενάν﮲ κι ο παμπόνηρος ταχυδακτυλουργός: «Δε βλέπω το λόγο ο μπακάλης μου να είναι αθάνατος» αποκρίθηκε. Ούτε κι εγώ﮲ μα βλέπω το λόγο γιατί οι μεγάλες ψυχές δεν πρέπει να πεθαίνουν…
Σελίδα 287.
Αχ να ΄ταν, συλλογιζόμουν, η καρδιά του ανθρώπου παντοδύναμη να παλέψει με το χάρο! Να ΄ταν σαν τη Μαρία τη Μαγδαληνή, τη Μαρία τη Μαγδαληνή την πόρνη, ν΄ αναστήσει τον αγαπημένο νεκρό!
Σελίδα 288.
Και μόνο μια γυναίκα πετάχτηκε απάνω, αρνήθηκε αυτή το θάνατο, μέσα στην καρδιά της είχε αναστηθεί ο Χριστός﮲ ξυπόλυτη, ξεχτένιστη, μισόγυμνη, πρωί πρωί έτρεξε κατά το μνήμα. Ήταν σίγουρη πως θα δει το Χριστό και τον είδε, ήταν σίγουρη πως αναστήθηκε ο Χριστός και τον ανάστησε. «Ραβή μου» φώναξε κι ο Ραβή άκουσε μέσα από το μνήμα τη φωνή της, πετάχτηκε απάνω και φάνηκε στο πρωινό φως περπατώντας στην ανοιξιάτικη χλόη.
Last edited:
Προσωπικα πιστευω οτι οι ανθρωποι εχουν την αναγκη ενος Θεου για να ερμηνευουν πραγματα που δεν καταλαβαινουν (πως λεγανε στην αρχαια Ελλαδα οτι ο κεραυνος ερχεται απο τον Δια επειδη νευριασε?)ή επειδη εχουν την αναγκη να στηριζονται σε κατι ανωτερο στις δυσκολες στιγμες τους. Τωρα το αν η εκκλησια εχει εκμεταλλευτει τη δυναμη που της εχει δωθει και κανει οτι θελει ειναι ενα αλλο μεγαλο ζητημα και σιγουρα πρεπει να το απομονωσουμε απο το αν τελικα υπαρχει Θεος η οχι....(τωρα για το περιγραφεται στα Ευαγγελια ειναι ενα καλο θεμα για συζητηση για το αν τελικα υπαρχει Θεος η οχι)
βλεπωντας την ιστορια της Ελλαδας μπορουμε να πουμε δυο πραγματα οτι οι ανθρωποι επλασαν το δωδεκαθεο για να ερμηνευσουν καποια πραγματα που δε μπορουσαν να ερμηνευσουν με τη λογικη τους και βασιστηκαν στον Χριστιανισμο για να εχουν μια παρηγορια στην δυσκολη εποχη της Γερμανικης κατοχης (το δευτερο το ειδα εντονα οταν βλεπω τη γιαγια μου που εζησε την κατοχη να πιστευει εντονα στο Θεο). Αν και δεν ειμαι απο τις φανατικους χριστιανους πιστευω οτι οι αδυναμοι πιστευουν στο Θεο γιατι εχουν αναγκη να βασιζονται σε μια δυναμη και οι δυνατοι του κοσμου χρησιμοπο
βλεπωντας την ιστορια της Ελλαδας μπορουμε να πουμε δυο πραγματα οτι οι ανθρωποι επλασαν το δωδεκαθεο για να ερμηνευσουν καποια πραγματα που δε μπορουσαν να ερμηνευσουν με τη λογικη τους και βασιστηκαν στον Χριστιανισμο για να εχουν μια παρηγορια στην δυσκολη εποχη της Γερμανικης κατοχης (το δευτερο το ειδα εντονα οταν βλεπω τη γιαγια μου που εζησε την κατοχη να πιστευει εντονα στο Θεο). Αν και δεν ειμαι απο τις φανατικους χριστιανους πιστευω οτι οι αδυναμοι πιστευουν στο Θεο γιατι εχουν αναγκη να βασιζονται σε μια δυναμη και οι δυνατοι του κοσμου χρησιμοπο
Last edited by a moderator:
Δεν ξέρω πως τα έχουμε καταφέρει στους καιρούς μας και, όπως δείχνουν τα πράγματα, οι περισσότεροι θεωρούν ότι καταπιέζονται, ότι διώκονται, ότι αποτελούν μειονότητα σε ένα εχθρικό προς τους ίδιους περιβάλλον, κλπ. Οι άθεοι θεωρούν ότι καταπιέζονται από τους χριστιανούς και - τι έκπληξη! - οι χριστιανοί από τους άθεους. Οι στρέιτ από τους γκέι και οι γκέι από τους στρέιτ. Οι έχοντες κατοικίδια ζώα από τους μη έχοντες κατοικίδια ζώα και τούμπαλιν. Οι συντηρητικοί (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) από τους προοδευτικούς (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και αντίστροφα και πάει λέγοντας.
Στο ερώτημα του νήματος: τι λέει ένας άθεος στο «Χριστός Ανέστη»;
Όταν ήμουν άθεος τις περισσότερες φορές δεν το άφηνα να περάσει έτσι κι έλεγα: «φήμες». Με καλή διάθεση κι ένα χαμόγελο. Το «χρόνια πολλά» μου φαινόταν άτοπο γιατί δεν έβλεπα την αιτία για την οποία θα έπρεπε να ευχηθώ χρόνια πολλά. Στα γενέθλια κάποιου, μάλιστα, είναι συνεπές. Στην ονομαστική εορτή, άντε, κομμάτια να γίνει, πρόκειται για κάτι δικό του (το όνομα).
Γύρω στο 2000 συνέβησαν κάποια πράγματα και άρχισα να συμμετέχω στη μυστηριακή ζωή της ορθόδοξης εκκλησίας και έκτοτε λέω «Αληθώς Ανέστη». Το τι ακριβώς συνέβη ούτε στον εαυτό μου μπορώ να το περιγράψω καλά καλά και σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορεί να γραφεί εδώ. Περιορίζομαι να πω ότι είναι μέγα μυστήριο το πότε και το πως θα επιλέξει ο Χριστός να πλησιάσει τον κάθε άνθρωπο. Μια φράση κενή νοήματος, φυσικά, για έναν άθεο, ή αγνωστικιστή.
Διάβασα τις μέχρι τώρα αναρτήσεις και διορθώστε με αν κάνω λάθος, διέκρινα ότι σχεδόν όλοι όσοι γράψατε σ΄ αυτό το νήμα δηλώνετε άθεοι, ή αγνωστικιστές. Ο Μακρυγιάννης μόνο παρέθεσε κάποια αποσπάσματα του Καζαντζάκη (αν κατάλαβα καλά ο Ν.Κ. θεωρεί ότι η Μαρία η Μαγδαληνή με την αγάπη της...ανέστησε τον Χριστό!) και ο/η(; ) Ποπάι να με συγχωρέσει αλλά δεν κατάλαβα ακριβώς τι θέλει να πει, πέρα από τη γνωστή δημιουργία του/των Θεού/Θεών από τον άνθρωπο για την εξήγηση φαινομένων, αντιμετώπιση φόβων, κλπ. Να λοιπόν ένα μέρος όπου οι άθεοι στα σίγουρα δεν αποτελούν μειονότητα και μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα! Ελπίζω μόνο τώρα να μην ακολουθήσει κανένας χριστιανικός διωγμός!
Βέβαια, το πράγμα δεν είναι και τόσο απλό... Δεν σημαίνει ότι επειδή δηλώνω χριστιανός πως είμαι κιόλας. Εδώ δεν περνάει το «είσαι ό,τι δηλώσεις».
Ο σεβασμός της ελευθερίας ήταν και είναι πάντα ζητούμενο. Στην οικογένειά μου συνέβη ίσως μια πανελλήνια (παγκόσμια; ) πρωτοτυπία: η μητέρα μου ήταν μέλος της χριστιανικής οργάνωσης «Σωτήρ» (ίσως ο βασικός λόγος της εφηβικής και μετέπειτα αθεΐας μου), ο πατέρας μου αριστερός, εξόριστος της Μακρονήσου (ναι, δεν υπέγραψε τη δήλωση, που ανέφερε νωρίτερα ο Φάρος, και κατέστρεψε μια ακαδημαϊκή καριέρα). Τα είπα αυτά σε έναν αγιορείτη μοναχό και μου λέει με ένα χαμόγελο: «με όλο το θάρρος, το ίδιο πράγμα είναι». Γέλασα και συμφώνησα μαζί του. Ούτε στον έναν, ούτε στον άλλο χώρο υπήρχε ελευθερία. Κι ας ήταν εξωτερικά τόσο ανόμοιοι.
Στο ερώτημα του νήματος: τι λέει ένας άθεος στο «Χριστός Ανέστη»;
Όταν ήμουν άθεος τις περισσότερες φορές δεν το άφηνα να περάσει έτσι κι έλεγα: «φήμες». Με καλή διάθεση κι ένα χαμόγελο. Το «χρόνια πολλά» μου φαινόταν άτοπο γιατί δεν έβλεπα την αιτία για την οποία θα έπρεπε να ευχηθώ χρόνια πολλά. Στα γενέθλια κάποιου, μάλιστα, είναι συνεπές. Στην ονομαστική εορτή, άντε, κομμάτια να γίνει, πρόκειται για κάτι δικό του (το όνομα).
Γύρω στο 2000 συνέβησαν κάποια πράγματα και άρχισα να συμμετέχω στη μυστηριακή ζωή της ορθόδοξης εκκλησίας και έκτοτε λέω «Αληθώς Ανέστη». Το τι ακριβώς συνέβη ούτε στον εαυτό μου μπορώ να το περιγράψω καλά καλά και σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορεί να γραφεί εδώ. Περιορίζομαι να πω ότι είναι μέγα μυστήριο το πότε και το πως θα επιλέξει ο Χριστός να πλησιάσει τον κάθε άνθρωπο. Μια φράση κενή νοήματος, φυσικά, για έναν άθεο, ή αγνωστικιστή.
Διάβασα τις μέχρι τώρα αναρτήσεις και διορθώστε με αν κάνω λάθος, διέκρινα ότι σχεδόν όλοι όσοι γράψατε σ΄ αυτό το νήμα δηλώνετε άθεοι, ή αγνωστικιστές. Ο Μακρυγιάννης μόνο παρέθεσε κάποια αποσπάσματα του Καζαντζάκη (αν κατάλαβα καλά ο Ν.Κ. θεωρεί ότι η Μαρία η Μαγδαληνή με την αγάπη της...ανέστησε τον Χριστό!) και ο/η(; ) Ποπάι να με συγχωρέσει αλλά δεν κατάλαβα ακριβώς τι θέλει να πει, πέρα από τη γνωστή δημιουργία του/των Θεού/Θεών από τον άνθρωπο για την εξήγηση φαινομένων, αντιμετώπιση φόβων, κλπ. Να λοιπόν ένα μέρος όπου οι άθεοι στα σίγουρα δεν αποτελούν μειονότητα και μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα! Ελπίζω μόνο τώρα να μην ακολουθήσει κανένας χριστιανικός διωγμός!
Βέβαια, το πράγμα δεν είναι και τόσο απλό... Δεν σημαίνει ότι επειδή δηλώνω χριστιανός πως είμαι κιόλας. Εδώ δεν περνάει το «είσαι ό,τι δηλώσεις».Ο σεβασμός της ελευθερίας ήταν και είναι πάντα ζητούμενο. Στην οικογένειά μου συνέβη ίσως μια πανελλήνια (παγκόσμια; ) πρωτοτυπία: η μητέρα μου ήταν μέλος της χριστιανικής οργάνωσης «Σωτήρ» (ίσως ο βασικός λόγος της εφηβικής και μετέπειτα αθεΐας μου), ο πατέρας μου αριστερός, εξόριστος της Μακρονήσου (ναι, δεν υπέγραψε τη δήλωση, που ανέφερε νωρίτερα ο Φάρος, και κατέστρεψε μια ακαδημαϊκή καριέρα). Τα είπα αυτά σε έναν αγιορείτη μοναχό και μου λέει με ένα χαμόγελο: «με όλο το θάρρος, το ίδιο πράγμα είναι». Γέλασα και συμφώνησα μαζί του. Ούτε στον έναν, ούτε στον άλλο χώρο υπήρχε ελευθερία. Κι ας ήταν εξωτερικά τόσο ανόμοιοι.
Σ' όλη την Ελλάδα ήταν. Πάντως την δεκαετία την πέτυχες. 
Εγώ που δεν ξέρω τι είμαι (άθεη, άθρησκη, αγνωστικιστρια μάλλον; -δεν τα πάω καλά με αυτούς τους ορισμούς, και δε με ενδιαφέρει) λέω, "χρόνια πολλά" ή και "αληθώς ανέστη". Για μένα είναι παντελώς αδιάφορο το θέμα της θρησκείας. Επομένως πάω με τα νερά. Στις ευχές, αποκρίνομαι με ευχές. Ένα είδος χαιρετισμού, με τον ίδιο τρόπο που λέμε αρκετές φορές σε κάποιο γνωστό που βλέπουμε στο δρόμο: "Καλημέρα, τι κάνεις;" Και φυσικά δεν περιμένουμε ο άλλος να μας δώσει πλήρη αναφορά για το τι κάνει, πώς είναι ή τι ζόρια μπορεί να τραβάει εκείνη την ώρα. Αντίστοιχα τυπικό και αδιάφορο το βλέπω.
Δε θα είχα πρόβλημα αν κάναμε πολιτικό γάμο. Ούτε όμως ο θρησκευτικός με ενόχλησε (αν εξαιρέσουμε το σημείο που πληρώνει κάποιος την εκκλησία για την "παράσταση". Αλλά, άντε πες, τόσα δίνεις, ας βγάλει και αυτή το κατι-τις της). Είπαμε να αποφύγουμε τη μουρμούρα των γονιών, γνωστών, φίλων και συγγενών. Γιατί στην Ελλάδα του σήμερα, όλοι έχουν άποψη και γνώμη για όλα, ειδικά σε ένα γάμο! Και το περιβάλλον μπορεί να γίνει ιδιαιτέρως φορτικό και μίζερο. Οπότε, ναι, πολιτική κίνηση ο θρησκευτικός γάμος.
Παρόμοια και με τις βαφτίσεις. Αρχικά κάναμε ονοματοδοσίες. Αλλά κάπου στο βάθος ακολούθησαν και οι βαφτίσεις. Αυτές ήθελα να τις αποφύγω. Πολύ βάσανο και ταλαιπωρία στα παιδάκια.
Γιατί η τελετή κοιτάζει να έχει όλο τον κόσμο ευχαριστημένο εκτός από τα ίδια τα μωρά. Αν είχα τη σύμφωνη γνώμη του συζύγου, δεν θα τις είχαμε τελέσει. Εκείνος είναι άθεος (ή αγνωστικιστής ; ) αλλά είχε αρκετούς λόγους, στους οποίους συμφώνησα, για να κάνουμε αυτή την "παρέκκλιση" στις επιθυμίες μας.
Στις ονομαστικές γιορτές εύχομαι χρόνια πολλά, και μου αρέσει να μου εύχονται. Δύο μέρες το χρόνο (γενέθλια και ονομαστική γιορτή) ας είναι ευκαιρία για συγκέντρωση φίλων και συγγενών. Αν δεν ήταν η θρησκεία να λέει σε ποια ημερομηνία, θα την έβαζα μόνη μου. Στο κάτω κάτω οι γιορτινές μέρες δεν είναι προνόμιο μόνο των θρησκευόμενων. Οι γιορτές και οι εκδηλώσεις υπήρχαν πολύ πριν από τον Χριστιανισμό.
Όσο για τους θρησκευτικούς ηγέτες που προσπαθούν να μιλήσουν εξ ονόματος όλων μας, με ενοχλούν το ίδιο ακριβώς όσο οι πολιτικοί που μιλάνε εξ ονόματος όλων.
Αν καταπιέζομαι; Όχι. Δεν πάω πουθενά αν δεν θέλω. Δε λέω τίποτα που να μη θέλω. Ακριβώς όμως επειδή μου είναι αδιάφορο, μπορώ να συμμετέχω, όποτε θέλω. Όταν συμμετέχω όμως, φροντίζω να μην προκαλώ. Τι με ενοχλεί; Όταν έρχονται να μου "αποκαλύψουν" τις "μεγάλες αλήθειες" και να μου υποδείξουν το "σωστό". Αυτό είναι παραβίαση του προσωπικού μου χώρου και ελευθερίας. Εκεί, δεν χαρίζομαι.
Δε θα είχα πρόβλημα αν κάναμε πολιτικό γάμο. Ούτε όμως ο θρησκευτικός με ενόχλησε (αν εξαιρέσουμε το σημείο που πληρώνει κάποιος την εκκλησία για την "παράσταση". Αλλά, άντε πες, τόσα δίνεις, ας βγάλει και αυτή το κατι-τις της). Είπαμε να αποφύγουμε τη μουρμούρα των γονιών, γνωστών, φίλων και συγγενών. Γιατί στην Ελλάδα του σήμερα, όλοι έχουν άποψη και γνώμη για όλα, ειδικά σε ένα γάμο! Και το περιβάλλον μπορεί να γίνει ιδιαιτέρως φορτικό και μίζερο. Οπότε, ναι, πολιτική κίνηση ο θρησκευτικός γάμος.
Παρόμοια και με τις βαφτίσεις. Αρχικά κάναμε ονοματοδοσίες. Αλλά κάπου στο βάθος ακολούθησαν και οι βαφτίσεις. Αυτές ήθελα να τις αποφύγω. Πολύ βάσανο και ταλαιπωρία στα παιδάκια.
Γιατί η τελετή κοιτάζει να έχει όλο τον κόσμο ευχαριστημένο εκτός από τα ίδια τα μωρά. Αν είχα τη σύμφωνη γνώμη του συζύγου, δεν θα τις είχαμε τελέσει. Εκείνος είναι άθεος (ή αγνωστικιστής ; ) αλλά είχε αρκετούς λόγους, στους οποίους συμφώνησα, για να κάνουμε αυτή την "παρέκκλιση" στις επιθυμίες μας.Στις ονομαστικές γιορτές εύχομαι χρόνια πολλά, και μου αρέσει να μου εύχονται. Δύο μέρες το χρόνο (γενέθλια και ονομαστική γιορτή) ας είναι ευκαιρία για συγκέντρωση φίλων και συγγενών. Αν δεν ήταν η θρησκεία να λέει σε ποια ημερομηνία, θα την έβαζα μόνη μου. Στο κάτω κάτω οι γιορτινές μέρες δεν είναι προνόμιο μόνο των θρησκευόμενων. Οι γιορτές και οι εκδηλώσεις υπήρχαν πολύ πριν από τον Χριστιανισμό.
Όσο για τους θρησκευτικούς ηγέτες που προσπαθούν να μιλήσουν εξ ονόματος όλων μας, με ενοχλούν το ίδιο ακριβώς όσο οι πολιτικοί που μιλάνε εξ ονόματος όλων.
Αν καταπιέζομαι; Όχι. Δεν πάω πουθενά αν δεν θέλω. Δε λέω τίποτα που να μη θέλω. Ακριβώς όμως επειδή μου είναι αδιάφορο, μπορώ να συμμετέχω, όποτε θέλω. Όταν συμμετέχω όμως, φροντίζω να μην προκαλώ. Τι με ενοχλεί; Όταν έρχονται να μου "αποκαλύψουν" τις "μεγάλες αλήθειες" και να μου υποδείξουν το "σωστό". Αυτό είναι παραβίαση του προσωπικού μου χώρου και ελευθερίας. Εκεί, δεν χαρίζομαι.
Θεολογικά Εκκλησία και κλήρος είναι διαφορετικά πράγματα ή καλύτερα ο κλήρος είναι μέρος της Εκκλησίας.
Προφανώς όταν μιλάμε για Θεό έχουμε στο νου μας έναν Θεό όπως παρουσιάζεται από τις επικρατούσες θρησκείες, επιπλέον η αθεΐα δε δίνει απάντηση στο πρόβλημα της δημιουργίας, έτσι για να συνδυάσουμε την εμπειρία μας από τη ζωή και την απάντηση στο ερώτημα από πού ερχόμαστε θα μπορούσαμε να δεχτούμε την ύπαρξη ενός Θεού κακού, εκδικητικού, αιμοδιψή και πλακατζή.
Για να συζητήσουμε περί Θεού πρέπει να ορίσουμε τι είναι Θεός.
Προφανώς όταν μιλάμε για Θεό έχουμε στο νου μας έναν Θεό όπως παρουσιάζεται από τις επικρατούσες θρησκείες, επιπλέον η αθεΐα δε δίνει απάντηση στο πρόβλημα της δημιουργίας, έτσι για να συνδυάσουμε την εμπειρία μας από τη ζωή και την απάντηση στο ερώτημα από πού ερχόμαστε θα μπορούσαμε να δεχτούμε την ύπαρξη ενός Θεού κακού, εκδικητικού, αιμοδιψή και πλακατζή.
Για να συζητήσουμε περί Θεού πρέπει να ορίσουμε τι είναι Θεός.
Μα η δημιουργία είναι από μόνη της πρόβλημα για τους άθεους, εξού και άθεοι.
Εννοω οτι οι περισσότεροι άθεοι κι αγνωστικιστές δεν πείθονται απο τη θρησκυτική σκοπια (Δημιουργία) της προέλευσης του ανθρώπου-κόσμου. Προσωπικά, συντάσσομαι με τη θεωρία της εξελιξης απο τη μία κι απο την άλλη πιστευω οτι αυτό που δεν έχει απάντηση σήμερα, δε χρειάζεται να μπαινει κάτω απο την οποιαδήποτε μεταφυσική ομπρελλα. Αυτό ειναι και το δευτερο στοιχείο που με απομακρύνει απο οποιαδήποτε θρησκεία. Φυσικά, το τρίτο ειναι η μετα θάνατον ζωή, αξιώμα που βρισκεται στον πυρήνα του χριστιανισμου ή οποιου άλλου δόγματος.
Με αφορμη την παραπανω αναρτηση, να επισημανω οτι καλο θα ηταν να μη ξεφυγουμε πολυ απο το θεμα. Εχουν ανοιξει στο παρελθον και αλλες συζητησεις περι αθεΐας και θρησκειας που εχουν καταληξει σε εντασεις, και σαν γραμμη τις εχουμε αποφυγει (σε πολλα φορουμ απαγορευονται οι συζητησεις για θρησκευτικα θεματα).
Τωρα ανοιξε και επεκταθηκε το θεμα για του πως αντιδραει ενας αθεος το Πασχα, και πως πρεπει να νιωθει ενας αθεος σε ενα κράτος με θρησκευτική ταυτότητα. Πρεπει να συγχαρω ολους για το πως κρατησαμε τετοια συζητηση σε 10 σελιδες χωρις να παρεκτραπει. Αυτο ομως δε σημαινει οτι πρεπει να παμε αυτο το (πολυμασημενο) θεμα σε φιλοσοφικα επιπεδα οπως τί είναι η θρησκεια, τι ειναι ο θεος, και γιατι πιστευει ή δεν πιστευει καποιος. Αυτα ανηκουν σε καποιο αλλο θεμα που ισως πρεπει (ή όχι) να ανοιχτει αλλου.
Εγω πιστευω οτι πολλα απο οσα εχουμε πει και θα πουμε εδω, εχουν ηδη ειπωθει απο αλλους, καποτε, σε αλλα φορουμ. Δε θα προσφερουμε τιποτα παραπανω εμεις εδω.
Τωρα ανοιξε και επεκταθηκε το θεμα για του πως αντιδραει ενας αθεος το Πασχα, και πως πρεπει να νιωθει ενας αθεος σε ενα κράτος με θρησκευτική ταυτότητα. Πρεπει να συγχαρω ολους για το πως κρατησαμε τετοια συζητηση σε 10 σελιδες χωρις να παρεκτραπει. Αυτο ομως δε σημαινει οτι πρεπει να παμε αυτο το (πολυμασημενο) θεμα σε φιλοσοφικα επιπεδα οπως τί είναι η θρησκεια, τι ειναι ο θεος, και γιατι πιστευει ή δεν πιστευει καποιος. Αυτα ανηκουν σε καποιο αλλο θεμα που ισως πρεπει (ή όχι) να ανοιχτει αλλου.
Εγω πιστευω οτι πολλα απο οσα εχουμε πει και θα πουμε εδω, εχουν ηδη ειπωθει απο αλλους, καποτε, σε αλλα φορουμ. Δε θα προσφερουμε τιποτα παραπανω εμεις εδω.
Τα πάντα όλα εχουν ειπωθει. Και για όλα. Δεν εχουμε υπάρξει όλοι, όμως, σε πολλά άλλα φόρουμ.
Μα η δημιουργία είναι από μόνη της πρόβλημα για τους άθεους, εξού και άθεοι.
Εννοω οτι οι περισσότεροι άθεοι κι αγνωστικιστές δεν πείθονται απο τη θρησκυτική σκοπια (Δημιουργία) της προέλευσης του ανθρώπου-κόσμου. Προσωπικά, συντάσσομαι με τη θεωρία της εξελιξης απο τη μία κι απο την άλλη πιστευω οτι αυτό που δεν έχει απάντηση σήμερα, δε χρειάζεται να μπαινει κάτω απο την οποιαδήποτε μεταφυσική ομπρελλα. Αυτό ειναι και το δευτερο στοιχείο που με απομακρύνει απο οποιαδήποτε θρησκεία. Φυσικά, το τρίτο ειναι η μετα θάνατον ζωή, αξιώμα που βρισκεται στον πυρήνα του χριστιανισμου ή οποιου άλλου δόγματος.
Απλά να πω ότι και η Εκκλησία τάσσεται με τη θεωρία της εξέλιξης και με τη μεγάλη έκρηξη και με όποια άλλη θεωρία επικρατήσει τελικά. Την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν την απασχολεί το πώς έγινε ο κόσμος αλλά το ποιος έφτιαξε τον κόσμο.
Νομίζω πως λίγα φόρουμ μπορούν να καμαρώσουν πως είχαν νήμα σχετικό με αθεΐα και σε σχεδόν 100 αναρτήσεις δεν υπήρξε η παραμικρή ασχήμια.
Και δεν είναι μόνο αυτή η συγκυρία. Είχαμε και το άλλο το νήμα, περί τέχνης (πού διάολο είναι; ) το οποίο σε παλιότερες εποχές θα σήκωνε πολέμους και τώρα είχε μόνο διάολογο.
Ίσως ωριμάσαμε. Τουλάχιστον εδώ μέσα. Ίσως βελτιώσαμε τον τρόπο που εκφράζουμε άποψη.
Πραγματικά, συγχαρητήρια σε όλην την παρέα. Δεν είναι καθόλου αυτονόητη μια τέτοια επίδοση.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω ένα από τα πιο εύκολα κείμενα του Καζαντζάκη. Αυτά τα κάναμε στο Λύκειο.
Είμαι 30 χρόνια μάχιμος γιατρός και έχω κάνει εκατοντάδες πιστοποιήσεις θανάτων. Έχουν πεθάνει πολλοί άνθρωποι μπροστά στα μάτια μου. Ακόμη δεν κατάλαβα τι είναι θάνατος. Ξέρω όμως καλά, τι σημαίνει «Αθάνατος».
Τώρα, τι απαντώ όταν μου λένε «Χριστός Ανέστη». Από 16-45 χρονών έλεγα «Χρόνια πολλά». Πού να εξηγείς τι σημαίνει Επιστημονισμός και ένα σωρό άλλες λέξεις που τελειώνουν σε –ισμός (όπως Χριστιανισμός), στην κάθε καλοπροαίρετη γιαγιά. Άλλωστε, τότε ήμουν «νεοφώτιστος» στην ιατρική επιστήμη. Ήξερα πως δεν είναι δυνατόν να αναστηθεί ένας άνθρωπος που του έχει τεθεί σωστά η διάγνωση: θάνατος. Μας το είπαν στο αμφιθέατρο.
Σήμερα λέω «Αληθώς Ανέστη» γιατί προσπαθώ να έχω (αναστημένα) τα λόγια του Χριστού στην ύπαρξη μου.
Λέω όμως ακόμη «Χρόνια πολλά» σε μερικούς σκληροπυρηνικούς, φανατικούς και με παρωπίδες «Χριστιανούς» (προς Θεού, δεν εννοώ κανέναν από τους προλαλήσαντες στο νήμα αυτό).
Αυτοί οι άνθρωποι λένε «Χριστός Ανέστη» και σκέφτονται: τώρα θα δω τι θα πεις βρε κερατά, βρε άπιστο σκουλήκι. Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι πολύ επικίνδυνος.
Last edited:
Μπου, μου έμεινε αυτή σου η φράση. Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Ο καθένας μας διαλέγει τις μάχες που θα δώσει. Ίσως στο μέλλον το δω αλλιώς.
Μακρυγιάννη, μετά από 30 χρόνια που εργάζεσαι ως γιατρός και καθόλου νεοφώτιστος πια, θεωρείς ότι κάποιος μπορεί να αναστηθεί πλέον;
Νικόλα εδώ είσαι! Φυσικά μπορεί να αναστηθεί. Εσύ νομίζεις πως πέθανε ποτέ ο Αριστοτέλης ή ο 'Ομηρος. Οι άνθρωποι (και οι Θεοί ) πεθαίνουν όταν τους ξεχάσουν. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Γιώργου Σεφέρη, «Ο τελευταίος σταθμός» (απόσπασμα)
[…]
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και νά 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες το μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν·
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες·
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Γιώργου Σεφέρη, «Ο τελευταίος σταθμός» (απόσπασμα)
[…]
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και νά 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες το μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν·
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες·
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Last edited: