Ταινίες που σας έκαναν να κλάψετε

[Γαία]

Λίγο πολύ όλοι έχουμε ευαισθησίες. Ποιές ταινίες τις άγγιξαν και τις έκαναν χίλια κουβάρια;
Κάνω την αρχή με

Ο Άνθρωπος Ελέφαντας του David Lynch

Ο Lynch είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και όταν έβαλα την ταινία, το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν να μιλήσει στην ψυχή μου. Έκλαιγα από τη μέση ως το τέλος. Η ταινία είναι καλλιτεχνικό, αλλά και ανθρώπινο αριστούργημα. Βασισμένο στη ζωή του Joseph Merrick, ενός ανθρώπου που έζησε τον 19o αιώνα και είχε δυσμορφίες σε όλο του το σώμα.

Up!

Ένας ηλικιωμένος που θέλουν να πάνε σε γεροκομείο, φορτώνει το σπίτι του μπαλόνια και μαζί μ' έναν πρόσκοπο πάνε να ζήσουν την περιπέτεια προκειμένου να εγκατασταθεί σε μια βουνοκορφή. Την είδα το καλοκαίρι και παρόλο που δεν είναι ταινία για να κάθεσαι να κλαις, εμένα η προσωπική ιστορία του γεράκου με τσάκισε.

 

[Γλωσσολάγνος]

Σινεμά «ο Παράδεισος» (Nuovo cinema "Paradiso", 1988) τού Τζουζέπε Τορνατόρε. Το παθαίνω σε κάθε θέαση της ταινίας (γύρω στις δέκα από το 1989 μέχρι σήμερα).
Η όγδοη μέρα (Le huitième jour, 1996) τού Ζακό βαν Ντορμέλ.

Υπέροχες καί οι δύο, τις συνιστώ!

Α, και τα τελευταία δευτερόλεπτα στο Η ζωή τών άλλων (Das Leben der anderen, 2006) τού Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, μια από τις σπουδαιότερες ταινίες τής δεκαετίας που πέρασε.

 

[Κάποιοθ άλλοθ]

Ο καουμπόι του μεσονυχτίου του Σλέσινγκερ, αλλά δεν ενδείκνυται να το δείτε με το έταιρον ήμισυ (έλα τώρα που δεν σας ενδιαφέρει, έχω καταλάβει ποιος είναι ο σκοπός του νήματος).

 

[Γαία]

Ο σκοπός του νήματος είναι να κυλήσει το δάκρυ (άσχετο αν εξυπηρετεί κάποιον και γι 'άλλους σκοπούς), μπορεί να γίνει ειδικό νήμα για την περίπτωση που λες αν και νομίζω πως υπάρχουν κλισε και όχι όρια σε τέτοιες περιπτώσεις Ανάλογα τη διάθεση και τα γούστα μπορείς να δεις και το "μη αναστρέψιμος" με το έταιρον ήμισυ, ποιός ξέρει.

 

[Πεταλούδα]

Μια ταινία που μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό, είναι Ο γυτευτής των αλόγων. Είχα βουρκώσει σε αρκετές σκηνές της. :λυγμ:

 

[Αμοντιλιάδο]

Εμένα ο "Άνθρωπος Ελέφαντας" μου είχε φανεί μέτριος: πάτησε πάνω σε ένα εξαιρετικά δυνατό από μόνο του θέμα, που το διαχειρίστηκε σχετικά εύκολα κι επιφανειακά.

Εγώ δεν έχω κλάψει, έχω συγκινηθεί μόνο με λίγο βούρκωμα, αν αυτό πιάνεται:

Η Δολοφονία του Τζέσσε Τζέιμς, όπου μάλλον έπαιξε ρόλο και η μουσική ( από τις αγαπημένες μου, γενικότερα).

Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών: στο τέλος, για όσους έχουν δει και ξέρουν.

Αυτά για την ώρα, δεν θυμάμαι άλλο...

 

[Φαροφύλακας]

Την είδα το καλοκαίρι και παρόλο που δεν είναι ταινία για να κάθεσαι να κλαις, εμένα η προσωπική ιστορία του γεράκου με τσάκισε.

Είναι μια πολύ μελαγχολική ταινία. Ξεκινάει μελαγχολικά και τελειώνει μελαγχολικά. Στο ανάμεσο σε μελαγχολεί κάπως. Σκεφτόμουν πως αξίζει να δουν και μια τέτοια ταινία τα παιδιά. Η ζωή δεν είναι μοναχά τραλαρί τραλαρό.

Τον Άνθρωπο Ελέφαντα τον είδα πριν 25 χρόνια και θα πρέπει να τον φρεσκάρω όμως μου φέρνει στον νου μιαν άλλη ταινία, με εκείνον που παιδί του κόψανε το στόμα πέρα-πέρα κι όταν μεγάλωσε τον αντιμετωπίζαν σαν φρικιό.

Πράγματι, κι ο γητευτής συγκινητικός.

Δίχως να θυμάμαι τώρα συγκεκριμένη ταινία, ομολογώ πως βουρκώνω πολύ συχνά σε ταινίες, διαφόρων ειδών.
:λυγμ:

 

[Χρυσηίδα]

Δεν κλαίω εύκολα με ταινίες πια.

Θυμάμαι όμως ότι είχα κλάψει απαρηγόρητα και ασταμάτητα με τον ET, τον εξωγήινο, σε ηλικία 13 ετών. Επίσης με μια-δυο ελληνικές ταινίες, απ' αυτές που είναι μέσα στην κακομοιριά και την δυστυχία.

 

[Μαργαριτα]

η ταινια Νυφες την οποια την εχω δει και πολλες φορες και παντα κλαιω παρα πολυ,εκπληκτικη ταινια οποιος δεν την εχει δει την προτεινω.εχει κολλησει το μυαλο μου τωρα και δεν θυμαμαι καποια αλλη ταινια μολις μου ερθει θα το γραψω

 

[Μούσα]

Leon: The professional

 

[Αμοντιλιάδο]

Απορία: το βούρκωμα πόσο έντονο είναι; Εγώ το έχω στο μυαλό μου σαν μάτι που υγραίνεται, όχι κάτι παραπάνω (π.χ βαλάντωμα)

 

[Ρεγινόρα]

Γενικώς, κλαίω με το παραμικρό...
Μπορεί να είναι μια διαφήμιση, μία μουσική μελωδία, μία όπερα που θα με συγκινήσει, μια εικόνα δυστυχίας στο δρόμο..
Επομένως, με κάθε χαζο-ρομαντικο-κωμωδία (ειδικά αν το ζευγάρι χωρίζει ή τα βρίσκει), εγώ πατάω τα κλάμματα... :κλαψ:
Αν πεθάνει και κάποιος, τότε πάει, με μαζεύουν από τα πατώματα!
Δεν θυμάμαι ονόματα τώρα (είναι τόσες πολλές εξάλλου), αλλά θα επανέλθω δριμύτερη...

 

[Πεταλούδα]

Τώρα θυμήθηκα, αλλή μια ταινία που έχω πολλά χρόνια να την δω, Ο Τζώνυ πήρε το όπλο του. Με είχε συγκλονίσει και το τέλος της με έθλιψε παρα πολύ, νομίζω πως είχα κλάψει..

 

[Μαργαριτα]

Απορία: το βούρκωμα πόσο έντονο είναι; Εγώ το έχω στο μυαλό μου σαν μάτι που υγραίνεται, όχι κάτι παραπάνω (π.χ βαλάντωμα)

καπως ετσι ειναι τουλαχιστον εγω ετσι ειμαι οταν βουρκωνω.ενα κολπο που μας μαθανε στην σχολη οταν καναμε μακιγιαζ για τις πελατισσες που δακρυζουν με τα μολυβια ματιων ειναι να τους λεμε να καταπινουν πολλες φορες και ετσι φευγει το κλαμα με αποτελεσμα να μη τρεξει το δακρυ και χαλασουν τον κοπο σου και μετα φτου κι απ την αρχη .κι εγω απο τοτε οποτε μου ερχεται να κλαψω και για καποιον λογο ντρεπομαι η απλα δεν θελω καταπινω 5-6 φορες και ειμαι μια χαρα!

 

[Φένια]

Εκλαψα στο Love Story, έφηβη τότε, με τον θάνατο της Ali Mc Graw. Επίσης στο Terms of Endearment (Shirley Mac Laine, πολύ καλή ταινία). Ολα αυτά βέβαια πριν από πολλά χρόνια, έχω καιρό να κλάψω. Είναι οι ταινίες λιγότερο δακρύβρεχτες ή έγινα αναίσθητη με το πέρασμα του χρόνου?

 

[Χρυσηίδα]

... Είναι οι ταινίες λιγότερο δακρύβρεχτες ή έγινα αναίσθητη με το πέρασμα του χρόνου?

"Σκληρή" θα λέμε, Φένια, όχι "αναίσθητη". Το "σκληρή" βγάζει και έναν τσαμπουκά

 

[Κλαίλια]

Το μαγαζάκι της κεντρικής οδού
Οι 12 πίθηκοι

 

[Ωρείθυια Χάμιλτον]

Έχω πλαντάξει(και όχι απλά βουρκώσει, βαλαντώσει, δακρύσει κλπ)στις εξής ταινίες:
1)1900(novecento), ακόμα και σε σκηνές που δεν εκτυλισσόταν κάτι ιδιαιτέρως δραματικό(φανταστείτε στις δραματικές σκηνές!), τέτοιος οδυρμός...
2)cinema il paradiso
3)η ζωή είναι ωραία(έχει μια φοβερή επίδραση πάνω μου ο ιταλικός κινηματογράφος πάντως!)
4)ο Βασιλιάς των Λιονταριών-κάθε φορά, ανεξαιρέτως!

 

[Λορένα]

Θυμαμαι στον Τιτανικο, που στην συγκινητικη σκηνη, πριν προλαβει να στεγνωσει το δακρυ, τελειωσε και η ταινια και βγηκαμε εξω...

Να περπαταμε στο δρομο βουρκωμενες και αμιλητες, και σε καποια στιγμη, βλεπουμε μια αφισα της ταινιας και λεει η φιλη μου : "πεθανε" :λυγμ:

Και μας πιανουν τα κλαμματα και τις δυο :κλαψ: :κλαψ:, και ο κοσμος να απορει.. Τι ρεζιλικι.. θεε μου

 

[Μαργαριτα]

Mα πως ξεχασα τον τιτανικο??πολυ κλαμα και εγω!!και τωρα που το ξανασκεφτομαι και στο πρασινο μιλι εκλαψα πολυ...