Ταινίες που σας έκαναν να κλάψετε

Χ

Χρηστος Αλεξανδριδης

Ντρεπομαι λιγο που το λεω αλλα με τον Τιτανικο ειχα συγκινηθει πολυ.:κλαψ:Παντως η πιο συγκινητικη ταινια που εχω δει ποτε(και μια απ τις καλυτερες γενικα)ειναι ο Ανθρωπος Ελεφαντας του Λυντς.
 
Last edited:
Σ

Σπαράγγι

Δεν περίμενα ποτέ , οτι θα κλάψω με ταινία και μάλιστα τουρκική.Κι ομως το κλάμα που έριξα με το Isiz Adam(Πάντα Μόνος) ακόμα το θυμάμαι.Δεν ήταν τόσο η ταινία , όσο το ότι οταν την είδα περνούσα ανάλογη φάση.

[video=youtube;dAjvxwiZA7A]http://www.youtube.com/watch?v=dAjvxwiZA7A[/video]

Kι εδώ η τελευταία σκηνή , όπου το δάκρυ μου έτρεχε κορόμηλο προς τεράστιας εκπληξης της φίλης που με συνόδευε και "ντροπής" δικής μου.

[video=youtube;pWgWkmt6fKU]http://www.youtube.com/watch?v=pWgWkmt6fKU[/video]
 
Η

Ηλιαχτίδα

Κλαίω σχεδόν με οτιδήποτε έχει λίγο δράμα μέσα του ( :μαναι: ), αλλά θυμάμαι έντονα την Λίστα του Σίντλερ και το Η ζωή είναι ωραία. :κλαψ:
 
Π

Πινόκιο

Με το braveheart, τον τελευταίο των Μοϊκανών, τον Τιτανικό, Τελευταία Έξοδος :Ρίτα Χεϊγουόρθ, ο Πιανίστας, Τα σταφύλια της οργής..αυτές είναι πρώτες στην λίστα μου γιατί έχω χαλάσει πολλά πακέτα χαρτομάντηλα:κλαψ:
 
Χήθκλιφ

Χήθκλιφ

Οι ταινίες που με έκαναν να κλάψω:

L'important c'est d'aimer (1975) (Σημασία έχει να αγαπάς)
Και μόνο η ανατριχιαστική ερμηνεία της Ρόμι Σνάιντερ αρκούσε, αλλά ήταν και το εκφραστικό βλέμμα του Φάμπιο Τέστι, η τραγική φιγούρα του Ζακ Ντυτρόν και η αμείλικτη ματιά του Αντρέι Ζουλάφσκι.
http://www.youtube.com/watch?v=JhRAyJ6hAzQ

The Fall (2006) (Εξωπραγματικότητα)
Η συγκινητική φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό κορίτσι και έναν παραιτημένο από τη ζωή άντρα.
http://www.youtube.com/watch?v=eUUv20XfDyc

La fidelite (2000) (Η πίστη)
Η αγάπη, η λατρεία, η επιθυμία απόλυτης πίστης και αφοσίωσης... όταν έρχονται αντιμέτωπα με ένα παράφορο πάθος. Η προσωπική πάλη και η τραγική ειρωνεία της ζωής.
http://www.youtube.com/watch?v=FgelL6OClYU
 
Last edited:
Ο

Ορφεύς

ενδιαφερον θεμα.
η μοναδική ταινία που με έκανε να δακρύσω είναι το κυνήγι της ευτυχίας ,στην σκηνή που ο Σμίθ κοιμίζει τον γιο του στην τουαλέτα και κάποιος χτυπάει για να μπεί
και αυτός σκεπάζει με τα χέρια του τα αυτιά του γιου του για να μην ξυπνήσει
 
Σ

Σμίλα

Γενικά συγκινούμαι στις ταινίες , αλλά είναι κάποιες που σου κάνουν το στομάχι κόμπο
L'important c'est d'aimer (1975) (Σημασία έχει να αγαπάς)
Click to expand...
Χήθκλιφ, ακόμη με πιάνει το στομάχι μου από το σφίξιμο μ'αυτή την ταινία. Κλαίω και μόνο που τη σκέφτομαι-ειδικά την τελευταία σκηνή.

Επίσης πολύ έκλαψα στις 'Επικίνδυνες σχέσεις' αλλά και στους 'θρύλους του πάθους '
 
Α

Αμάντα

Δεν κλαίω σχεδόν ποτέ στις ταινίες -και γενικώς πάρα πολύ σπάνια- αλλά μία ταινία που κάθε φορά που την βλέπω κλαίω, είναι το Dark Water (2005). Είναι κατά κοινή ομολογία -εγώ δε συμφωνώ- μία εκ των ταινιών τις οποίες βλέπει κανείς τυχαία επειδή αυτό υπήρχε στην τηλεόραση, κι ύστερα την ξεχνάει, όμως κατάφερε και συγκίνησε εμένα την αναίσθητη.

Στην Έκτη Αίσθηση, -η οποία, ούσα η αγαπημένη μου ταινία, έχει θεαθεί από την υποφαινόμενη περισσότερες από 30 φορές- δεν έκλαιγα ποτέ, όμως ξαφνικά φέτος που την είδα και πάλι συγκινήθηκα αρκετά στο σημείο που ο Cole μιλάει στη μητέρα του για τη νεκρή γιαγιά του και της λέει πως η απάντηση στο ερώτημά της ήταν ''κάθε μέρα'', προς το τέλος του έργου. -Τι τη ρώτησες; Τη ρώτησα αν την κάνω περήφανη-. Μεγαλώνοντας ευαισθητοποιούμαι μάλλον, γιατί ήταν η πρώτη φορά από τις -περίπου- 30 που έκλαψα.:Ρ

Τέλος στο Brave, κι ήταν τελείως σουρρεάλ η κατάσταση του να συγκινούμαι με μια κοπελίτσα που αγκάλιαζε μια αρκούδα, αλλά τι να γίνει.

Πάντως η πιο αξιοσημείωτη για μένα ήταν η περίπτωση του Dark Water, διότι για πολλά χρόνια ήταν η μοναδική ταινία που μου προκαλούσε δάκρυα. Στις άλλες ούτε βούρκωμα ούτε τίποτε.
 
Τσίου

Τσίου

Χα! Κλασικά οι κάνουλες ανοίγουν και με τις ταινίες, βασικά με το οτιδήποτε. Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναπεί αλλά σιχαίνομαι να κλαίω μπροστά στους άλλους. Από μικρή περίμενα πότε θα έρθει η ώρα για ύπνο για να κλάψω μόνη μου και με την ησυχία μου οπότε φαντάζεστε πόσο νευρίασα με τον εαυτό μου όταν έβλεπα το Χάτσικο με παρέα κι εγώ ήμουν ένα χάλι μαύρο. Είχε τελειώσει η ταινία, είχαν πέσει πόσες διαφημίσεις κι εγώ χαλούσα χαρτοπετσέτες σαν να μην υπάρχει αύριο.
Άλλες ταινίες που μου έβγαλαν την ψυχή, την πέταξαν κάτω και χόρεψαν πάνω της κλακέτες, είναι το Φόρεστ Γκαμπ, I am Sam, οι ζωές των άλλων (εκεί έπεσε και χειροκρότημα), και το One hour photo.
Θα έβαζα και μία με τον Θουβου αλλά δεν θυμάμαι τίτλο. Γενικά ο Βέγγος στις δικές του ταινίες δεν μου έβγαζε γέλιο, αλλά θλίψη, όπως και ο Μίστερ Μπην. Ειδικά το επεισόδιο που οι φίλοι του τον πουλάνε πρωτοχρονιάτικα και πάνε το ρολόι μπροστά για να φύγουν γρήγορα απ'το σπίτι του... :κλαψ:
 
Χρυσόστομος

Χρυσόστομος

Μπραβο ρε Τσιου που μου θυμισες ποια ταινια να δω αποψε. Αναφερομαι στις ζωες των αλλων. Το εχω δει πριν πολλα χρονια και ολο ελεγα να το ξαναδω καποια στιγμη και συνεχως το ξεχναγα. Και για να ειμαι και εντος θεματος οι ταινιες με κανουν να δακρυζω πιο ευκολα απο οτι τα βιβλια. Μαλλον η εικονα ενεργοποιεί πιο ευκολα τους δακρυγόνους αδένες.
 
Μπιατριξ Κιντο

Μπιατριξ Κιντο

Εμενα προσωπικα ο Τιτανικος δεν με συγκινησε καθολου.. αντιθετα, το the Notebook με εκανε να ''λυγισω''. Ισως κι αλλες ταινιες αλλα δεν θυμαμαι αυτη τη στιγμη να αναφερω.
 
You must log in or register to reply here.
Top