Νικόλα μου συγγνώμη, αλλά εγώ δεν σχολίασα τα γραφόμενα της Μέντας (ούτε η Έλλη, νομίζω)! Απάντησα καθαρά στο ερώτημά σου, αν η ανάγνωση της Αποκάλυψης προϋποθέτει πίστη. Αυτό δεν ρώτησες;
Τα 10 καλύτερα βιβλία που διάβασα ποτέ
- Thread starter ΞένηΛογοτεχνια
- Start date
Όχι λαθος κάνεις... Απλά σπάω το μονοπώλιο....Νικόλα, παιζεις με τις λέξεις.
Last edited:
Τσίου, υπάρχουν κάποιοι στη Λέσχη 
Με την ευκαιρία, να φτιάξω τα 2 καινούρια μου τοπ10, μια που οι παλιές μου λίστες δεν μου πολυαρέσουν όπως τις βλέπω αυτή τη στιγμή.
2. Το Αυτό
3. Το Κοράκι
4. Different Seasons
5. The Bachman Books
6. Four Past Midnight
7. Το Παιχνίδι του Τζέραλντ
8. Ντολόρες Κλέμπορν
9. The Girl Who Loved Tom Gordon
10. Μίζερυ
2. Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν - Λάιονελ Σράιβερ
3. Μη μ' Αφήσεις Ποτέ - Καζούο Ισιγκούρο
4. Ένα Δέντρο Μεγαλώνει στο Μπρούκλιν - Μπέτι Σμιθ
5. Ο Φύλακας στη Σίκαλη – Τζ. Ντ. Σάλιντζερ
6. Το Δωμάτιο - Έμα Ντόναχιου
7. Το Βιβλίο της Κατερίνας - Αύγουστος Κορτώ
8. Το Παιχνίδι του Στέμματος - Μάρτιν
9. Χάρυ Πότερ - Ρόουλινγκ
10. Middlesex - Τζέφρυ Ευγενίδης
Με την ευκαιρία, να φτιάξω τα 2 καινούρια μου τοπ10, μια που οι παλιές μου λίστες δεν μου πολυαρέσουν όπως τις βλέπω αυτή τη στιγμή. 1. Μαύρος Πύργος
2. Το Αυτό
3. Το Κοράκι
4. Different Seasons
5. The Bachman Books
6. Four Past Midnight
7. Το Παιχνίδι του Τζέραλντ
8. Ντολόρες Κλέμπορν
9. The Girl Who Loved Tom Gordon
10. Μίζερυ
1. Ιστορία Χωρίς Τέλος – Μίχαελ Έντε
2. Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν - Λάιονελ Σράιβερ
3. Μη μ' Αφήσεις Ποτέ - Καζούο Ισιγκούρο
4. Ένα Δέντρο Μεγαλώνει στο Μπρούκλιν - Μπέτι Σμιθ
5. Ο Φύλακας στη Σίκαλη – Τζ. Ντ. Σάλιντζερ
6. Το Δωμάτιο - Έμα Ντόναχιου
7. Το Βιβλίο της Κατερίνας - Αύγουστος Κορτώ
8. Το Παιχνίδι του Στέμματος - Μάρτιν
9. Χάρυ Πότερ - Ρόουλινγκ
10. Middlesex - Τζέφρυ Ευγενίδης
Last edited:
Δεν ήταν γενική η ερώτηση μου, ήταν ειδική!!!
Last edited:
Δεν καταλαβαίνω ποιό είναι το ζήτημά σου Νικόλα. Μήπως να γίνεις σαφής στην άποψή ΣΟΥ για τον τρόπο ανάγνωσής ΜΟΥ και να μην κάνεις ερωτήσεις για να εκμαιεύσεις από ΕΜΕΝΑ την απάντηση που ΕΣΥ ήδη έχεις ως δική ΜΟΥ;
Εγώ θαρρώ ήμουν σαφής για μένα. Γίνε κι εσύ σαφής για σένα. Αν ζητάς δήλωση, δεν είναι του γούστου μου και της συνείδησής μου κάτι τέτοιο. Δεν θα την κάνω. Θα έπρεπε να σου αρκέσει η τοποθέτησή μου που έγινε με αρκετή ειλικρίνεια. Θέλεις ποδόσφαιρο. Δεν παίζω ποδόσφαιρο. Λυπάμαι.
Αλλά ειλικρινά πρώτη φορά αντιμετωπίζω τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον που έχει διαβάσει την Αποκάλυψη. Στο κάτω-κάτω δεν είμαι η μόνη κι ούτε στην πρότεινα επιτακτικά ή δογματικά ή ποιητικά ή όπως θες πες το. Δεν έκανα την παραμικρή ιδεολογική προπαγάνδα απ’ αφορμή αυτό το κείμενο. Αν έστω και μια γραμμή στα γραφόμενά μου υπαινίσεται κάτι τέτοιο παρακαλώ να υποδειχθεί και συζητηθεί δεν θα’χω αντίρρηση. Στους λόγους επιλογής μου παραθέτω 1. ιστορική ποιότητα, 2. ποιότητα είδους συγγραφής (όραμα), 3. χροιά γλωσσική καθαρά. Η καχυποψία σου δεν με δεσμεύει.
Επιπλέον αισθάνομαι μια συμπεριφορά διαλεκτική που λέει περίπου, να βγάλουμε τον άθεο ή ένθεο ή κι εγώ δεν ξέρω τι σαν το ποντίκι έξω απ’ την τρύπα του. Για ό,τι πιστεύω έχω να μαρτυρήσω κάτι; Τι μεσαιωνική, ιεροεξεταστική αντίληψη είναι αυτή;
Συγνώμη δεν μετέχω. Δεν με αφορά. Σ’ αυτό είσαι μόνος σου. Λυπάμαι.
Και για να μην αφήνω κάτι αναπάντητο, στα όσα λες στο #97 θα πω: πως κατ’ αρχήν ας μην γελιόμαστε δεν υπάρχει ανάγνωσμα που να μην επιδρά με κάποιον τρόπο στη συνείδησή μας, αν αυτό το ανάγνωσμα δεν είναι της επιλογής μας φυσικά. Έχεις δίκιο πως εγώ διαβάζοντας την Αποκάλυψη δεν την απογυμνώνω απ’ τον κυρίαρχο ρόλο της σαν θρησκευτικού βιβλίου. Με ποιο δικαίωμα άλλωστε να το κάνω. Δεν θέλω να την δω σαν γέννημα φαντασίας μόνο, γιατί θα παραγκώνιζα τον πιο σημαντικό της ρόλο. Να το κάνω γιατί; Για μια ψευδεπίγραφη προάσπιση της πίστης ή απιστίας μου; Το θεωρώ βλακώδες και στρουθοκαμηλισμό. Ο Μπουκόφσκι απ’ την άλλη είναι ένας τρόπος που δεν είναι δικός μου, αλλά μ’ ενδιαφέρει όπως ο Κέρουακ κι ένα σωρό άλλοι καλλιτέχνες που ανέδειξαν την κουλτούρα μιας ντεκαντάνς σε τέχνη. Όταν θα μιλήσω για τη δική μου ντεκαντάνς τότε να κριθώ. Να κριθώ όμως μέσα απ’ τα αναγνώσματά μου, ε, δεν λέει και δεν έχει ξαναγίνει.
Εγώ θαρρώ ήμουν σαφής για μένα. Γίνε κι εσύ σαφής για σένα. Αν ζητάς δήλωση, δεν είναι του γούστου μου και της συνείδησής μου κάτι τέτοιο. Δεν θα την κάνω. Θα έπρεπε να σου αρκέσει η τοποθέτησή μου που έγινε με αρκετή ειλικρίνεια. Θέλεις ποδόσφαιρο. Δεν παίζω ποδόσφαιρο. Λυπάμαι.
Αλλά ειλικρινά πρώτη φορά αντιμετωπίζω τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον που έχει διαβάσει την Αποκάλυψη. Στο κάτω-κάτω δεν είμαι η μόνη κι ούτε στην πρότεινα επιτακτικά ή δογματικά ή ποιητικά ή όπως θες πες το. Δεν έκανα την παραμικρή ιδεολογική προπαγάνδα απ’ αφορμή αυτό το κείμενο. Αν έστω και μια γραμμή στα γραφόμενά μου υπαινίσεται κάτι τέτοιο παρακαλώ να υποδειχθεί και συζητηθεί δεν θα’χω αντίρρηση. Στους λόγους επιλογής μου παραθέτω 1. ιστορική ποιότητα, 2. ποιότητα είδους συγγραφής (όραμα), 3. χροιά γλωσσική καθαρά. Η καχυποψία σου δεν με δεσμεύει.
Επιπλέον αισθάνομαι μια συμπεριφορά διαλεκτική που λέει περίπου, να βγάλουμε τον άθεο ή ένθεο ή κι εγώ δεν ξέρω τι σαν το ποντίκι έξω απ’ την τρύπα του. Για ό,τι πιστεύω έχω να μαρτυρήσω κάτι; Τι μεσαιωνική, ιεροεξεταστική αντίληψη είναι αυτή;
Συγνώμη δεν μετέχω. Δεν με αφορά. Σ’ αυτό είσαι μόνος σου. Λυπάμαι.
Και για να μην αφήνω κάτι αναπάντητο, στα όσα λες στο #97 θα πω: πως κατ’ αρχήν ας μην γελιόμαστε δεν υπάρχει ανάγνωσμα που να μην επιδρά με κάποιον τρόπο στη συνείδησή μας, αν αυτό το ανάγνωσμα δεν είναι της επιλογής μας φυσικά. Έχεις δίκιο πως εγώ διαβάζοντας την Αποκάλυψη δεν την απογυμνώνω απ’ τον κυρίαρχο ρόλο της σαν θρησκευτικού βιβλίου. Με ποιο δικαίωμα άλλωστε να το κάνω. Δεν θέλω να την δω σαν γέννημα φαντασίας μόνο, γιατί θα παραγκώνιζα τον πιο σημαντικό της ρόλο. Να το κάνω γιατί; Για μια ψευδεπίγραφη προάσπιση της πίστης ή απιστίας μου; Το θεωρώ βλακώδες και στρουθοκαμηλισμό. Ο Μπουκόφσκι απ’ την άλλη είναι ένας τρόπος που δεν είναι δικός μου, αλλά μ’ ενδιαφέρει όπως ο Κέρουακ κι ένα σωρό άλλοι καλλιτέχνες που ανέδειξαν την κουλτούρα μιας ντεκαντάνς σε τέχνη. Όταν θα μιλήσω για τη δική μου ντεκαντάνς τότε να κριθώ. Να κριθώ όμως μέσα απ’ τα αναγνώσματά μου, ε, δεν λέει και δεν έχει ξαναγίνει.
Last edited:
Εγώ το μόνο που ρώτησα ήταν αν για να εκτιμήσει κανείς την Αποκάλυψη ως βιβλίο χρειάζεται και Ορθόδοξη Πίστη...
Που είναι το παράλογο;;
Ξέρω αρκετούς που την έχω διαβάσει συμπεριλαμβανομένου και εμού, όπου λόγω αθρησκείας δεν βρήκαμε και κάτι ιδιαίτερο!!
Δεν καταλαβαίνω που αισθάνθηκες πως περνάς από Ιερά Εξέταση...
Επίσης να σου θυμίσω πως εδώ βρισκόμαστε σε ένα φόρουμ που συζητάμε πάνω στα βιβλία και τις προτιμήσεις μας σε αυτά...
Θα μπορούσε κάλλιστα να ρωτήσει κάποιος κι έμενα για την δική μου λίστα. Όχι απαραίτητα Ιεροεξεταστής βέβαια ούτε οπαδός ομάδας...
Που είναι το παράλογο;;
Ξέρω αρκετούς που την έχω διαβάσει συμπεριλαμβανομένου και εμού, όπου λόγω αθρησκείας δεν βρήκαμε και κάτι ιδιαίτερο!!
Δεν καταλαβαίνω που αισθάνθηκες πως περνάς από Ιερά Εξέταση...
Επίσης να σου θυμίσω πως εδώ βρισκόμαστε σε ένα φόρουμ που συζητάμε πάνω στα βιβλία και τις προτιμήσεις μας σε αυτά...
Θα μπορούσε κάλλιστα να ρωτήσει κάποιος κι έμενα για την δική μου λίστα. Όχι απαραίτητα Ιεροεξεταστής βέβαια ούτε οπαδός ομάδας...
Last edited:
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ενδιαφέρουσα συζήτηση και ιδιαιτέρως τη Μέντα για τις ιστορικές κυρίως πληροφορίες.
Παραθέτω 10 μυθιστορήματα που έχω ξεχωρίσει εως τώρα :
Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρουκλιν
Ένα παιδί μετράει τα άστρα
Πολεμος και Ειρήνη
Ο ήρεμος Ντον
Το Πέμπτο βουνό
Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας(και το 100 χρόνια μοναξιας)
Επικίνδυνος Οίκτος (και ολα του Stefan Zweig)
Μικρά Αγγλία
Και με το φως του λύκου επανέρχονται
Ταξίδι στην ακρη της νύχτας
Παραθέτω 10 μυθιστορήματα που έχω ξεχωρίσει εως τώρα :
Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρουκλιν
Ένα παιδί μετράει τα άστρα
Πολεμος και Ειρήνη
Ο ήρεμος Ντον
Το Πέμπτο βουνό
Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας(και το 100 χρόνια μοναξιας)
Επικίνδυνος Οίκτος (και ολα του Stefan Zweig)
Μικρά Αγγλία
Και με το φως του λύκου επανέρχονται
Ταξίδι στην ακρη της νύχτας
Φίλε Νικόλα έχω κι εγώ την αίσθηση ότι δεν ήταν και τόσο αθώα η αρχική σου ερώτηση, εκείνη με τα 4-5 ερωτηματικά, πράγμα που "αποκαλύπτεται"(!) στην τελευταία σου ανάρτηση (#107). ;)
Αγαπητή Μέντα θα πρόσεξες ότι ο φίλος μας δεν φείδεται τη χρήση θαυμαστικών κι ερωτηματικών, θέλοντας, ίσως, να κάνει πιο "ζωντανό" το κλίμα, τον οποίο θα ήθελα, κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, να ευχαριστήσω επειδή προκάλεσε τις τόσο ενδιαφέρουσες - και απολαυστικές! - αναρτήσεις σου στο παρόν νήμα!
Αγαπητή Μέντα θα πρόσεξες ότι ο φίλος μας δεν φείδεται τη χρήση θαυμαστικών κι ερωτηματικών, θέλοντας, ίσως, να κάνει πιο "ζωντανό" το κλίμα, τον οποίο θα ήθελα, κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, να ευχαριστήσω επειδή προκάλεσε τις τόσο ενδιαφέρουσες - και απολαυστικές! - αναρτήσεις σου στο παρόν νήμα!
Αν θέλουμε να είμαστε αμερόληπτοι και αντικειμενικοί ναι ένα θρησκευτικό κείμενο όπως ένα Ευαγγέλιο ή μια επιστολή Παύλου ή η Αποκάλυψη θα μπορούσε να διαβαστεί για τις λογοτεχνικές του αρετές, άλλωστε πολλά αρχαία κείμενα που είχαν ξεκινήσει την καριέρα τους σαν θρησκευτικά (η Θεογονία, ή το Έπος του Γιλγαμές ή το Ενούμα Ελίς κοκ) σήμερα για την λογοτεχνική και την ιστορική τους αξία διαβάζονται (αν εξαιρέσεις βέβαια κάτι βαρεμένος). Το θέμα βέβαια με τα θρησκευτικά κείμενα που θεωρούνται και σήμερα σαν θεόπνευστα (βασικά κείμενα από θρησκείες που εξακολουθούν να έχουν πιστούς) είναι ότι είναι δύσκολο να τα διαχωρίσεις από τους πιστούς τους. Πώς λοιπόν εγώ ο αναγνώστης μπορώ να δω τον Ύμνο στην Αγάπη του Αποστόλου Παύλου ανεξάρτητα από τον Άγιο Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος Σεραφείμ στο μυαλό μου είναι το προϊόν του βιβλίου που περιέχει το εν λόγω φοβερά ποιητικό κείμενο και ο οποίος Σεραφείμ δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο (προφανώς το συγκεκριμένο βιβλίο δεν παράγει μόνο Σεραφείμ, όπως και το Κοράνι δεν παράγει μόνο Χομεϊνί και Μπιν Λάντεν όμως πόσο εύκολο είναι να διαχωριστεί το Κοράνι από αυτούς; ).
Από την άλλη κάποιος θα μπορούσε να διαχωρίσει το κείμενο από τα προϊόντα του και να εκτιμήσει την λογοτεχνική του αξία, αλλά αυτό νομίζω ότι είναι δύσκολο και σπάνιο.
Από την άλλη κάποιος θα μπορούσε να διαχωρίσει το κείμενο από τα προϊόντα του και να εκτιμήσει την λογοτεχνική του αξία, αλλά αυτό νομίζω ότι είναι δύσκολο και σπάνιο.
Πολλά χρόνια σκέφτομαι πάνω στα θέματα αυτά. Έχω μεγαλώσει στις εκκλησίες και τα μοναστήρια, το έχω ξαναπεί αυτό. Δεν το επέλεξα εγώ αυτό. Όμως, φυσικό ήταν να βρω εκεί την τέχνη (λογοτεχνία, εικαστικά) που είχε ανάγκη η ψυχή μου.
Έχω συζητήσει πολύ και έχω διαβάσει αρκετά. Το συμπέρασμα μου είναι το ακόλουθο: Το φανατισμό και τη στενοκεφαλιά να φοβόμαστε, από όπου και αν προέρχεται. Και τα οργανωμένα συμφέροντα, κυρίως αυτά. Τους ανοιχτόμυαλους και τους συζητήσιμους ανθρώπους να μην τους φοβόμαστε, ότι και αν πρεσβεύουν.
@Νικόλα, δεν έχει το μονοπώλιο η θρησκευτική πίστη. Και η Αθεΐα (για παράδειγμα), είναι μια πίστη, με πολλούς φανατισμένους μάλιστα.
@Μέντα, έχεις δίκιο. Αυτό με το ποντίκι που θέλουν να το βγάλουν από την τρύπα, το έχω νοιώσει και εγώ μερικές φορές (εκτός Λέσχης), αλλά το έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου.
@Τσίου, γιατί να λήξει η συζήτηση; Για να συζητάμε είμαστε εδώ.
@Κόρτο, εγώ δεν είχα καμιά δυσκολία να διαχωρίσω το λογοτεχνικό κομμάτι από τυχόν στενοκεφαλιές. Και στο Ευαγγέλιο και στο Κοράνι και αλλού. Οι δεσποτάδες και οι μουλάδες κάνουν τη δουλειά τους και εγώ τη δική μου. Δεν παράγει το Ευαγγέλιο και το Κοράνι τους στενοκέφαλους και τους εγκληματίες (Ιερά εξέταση, ISIS κλπ). Αυτοί προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τα κείμενα αυτά, αλλά είναι σαν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους. Αν δεν υπήρχαν τα κείμενα αυτά, θα έβρισκαν άλλα. Φυσικά και δεν συμφωνώ με αυτό που λέει το Κοράνι στο κεφάλαιο Τράπεζα, ότι πρέπει ο άντρας να δέρνει τη γυναίκα του*. Εγώ όμως δεν καίω βιβλία, όπως οι ιεροεξεταστές και πολλοί άλλοι. Όλα κάτω από τη κριτική του μυαλού μου.
*Άλλο μεμπτό κομμάτι στο Κοράνι δεν βρήκα (από ότι θυμάμαι). Τώρα, πως προέκυψε η "Σαρία" από το Κοράνι, ποτέ δεν κατάλαβα.
Έχω συζητήσει πολύ και έχω διαβάσει αρκετά. Το συμπέρασμα μου είναι το ακόλουθο: Το φανατισμό και τη στενοκεφαλιά να φοβόμαστε, από όπου και αν προέρχεται. Και τα οργανωμένα συμφέροντα, κυρίως αυτά. Τους ανοιχτόμυαλους και τους συζητήσιμους ανθρώπους να μην τους φοβόμαστε, ότι και αν πρεσβεύουν.
@Νικόλα, δεν έχει το μονοπώλιο η θρησκευτική πίστη. Και η Αθεΐα (για παράδειγμα), είναι μια πίστη, με πολλούς φανατισμένους μάλιστα.
@Μέντα, έχεις δίκιο. Αυτό με το ποντίκι που θέλουν να το βγάλουν από την τρύπα, το έχω νοιώσει και εγώ μερικές φορές (εκτός Λέσχης), αλλά το έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου.
@Τσίου, γιατί να λήξει η συζήτηση; Για να συζητάμε είμαστε εδώ.
@Κόρτο, εγώ δεν είχα καμιά δυσκολία να διαχωρίσω το λογοτεχνικό κομμάτι από τυχόν στενοκεφαλιές. Και στο Ευαγγέλιο και στο Κοράνι και αλλού. Οι δεσποτάδες και οι μουλάδες κάνουν τη δουλειά τους και εγώ τη δική μου. Δεν παράγει το Ευαγγέλιο και το Κοράνι τους στενοκέφαλους και τους εγκληματίες (Ιερά εξέταση, ISIS κλπ). Αυτοί προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τα κείμενα αυτά, αλλά είναι σαν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους. Αν δεν υπήρχαν τα κείμενα αυτά, θα έβρισκαν άλλα. Φυσικά και δεν συμφωνώ με αυτό που λέει το Κοράνι στο κεφάλαιο Τράπεζα, ότι πρέπει ο άντρας να δέρνει τη γυναίκα του*. Εγώ όμως δεν καίω βιβλία, όπως οι ιεροεξεταστές και πολλοί άλλοι. Όλα κάτω από τη κριτική του μυαλού μου.
*Άλλο μεμπτό κομμάτι στο Κοράνι δεν βρήκα (από ότι θυμάμαι). Τώρα, πως προέκυψε η "Σαρία" από το Κοράνι, ποτέ δεν κατάλαβα.
Last edited:
Ίσως μια απ’ τις πιο δεσμευτικές αντιλήψεις που έχει να κάνει με τη σχέση αναγνώστη και αναγνώσματος. Μισαλόδοξη όσο κι ένα σχόλιο του μισητού σας Σεραφείμ αγαπητέ Κόρτο.
Ειλικρινά, ας βάλουμε το χέρι στην καρδιά. Όχι για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους. Για χάρη της αντικειμενικής πραγματικότητας. Η Αποκάλυψη γέννησε τον Σεραφείμ; Το Κοράνι γέννησε τον Μπιν Λάντεν; Ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά. Με προκαλείτε αγαπητέ Κόρτο σε κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις, που θα φέρουν πολύ περισσότερο ποδόσφαιρο στην κουβέντα απ’ αυτό που έχουν ήδη φέρει. Δεν θα το κάνω. Αλλά όσοι ξέρουν τι εστί, ποιός εστί, τι έχει γίνει, τι γίνεται, θα αντιλαμβάνονται τι εννοώ.
Αναρωτιέμαι, αν είχα γράψει το Άσμα Ασμάτων σαν δέκατο βιβλίο, θα μιλούσε κανείς με τρία ερωτηματικά; Αν είχα γράψει το “20000 Λεύγες υπό τη θάλασσα" θα είχε κανείς πει γιατί και πώς αυτή η επιλογή; Αυτό είναι το θέμα μου. Το υπόλοιπο το έφερα σε πέρας όσο πιο διακριτικά μπορούσα (αλήθεια το μελόδραμα ποιό είναι ακριβώς; )
Επίσης αγαπητέ Μακρυγιάννη, είστε εξαιρετικά καλός άνθρωπος, να σας αντιμετωπίζουν σαν ποντίκι που πρέπει να βγει απ’ την τρύπα του και να μην σας νοιάζει. Εγώ πάλι, επειδή δεν νιώθω ποντίκι, δεν επιτρέπω ούτε στο ιερότερο και πιο αγαπημένο μου άνθρωπο να μου φέρεται ως ποντίκι. Ειδικά αν δεν έχω δώσει κανένα δικαίωμα, μόλις που άνοιξα το στόμα μου. Με το καλημέρα σας.
Θα είναι μελοδραματικό να πω ότι δυσκολεύομαι να διαχειριστώ την έκπληξή μου; Πού να διανοηθώ τέτοια αντίδραση.
1. Το κόκκινο και το μαύρο - Stendhal
2. Το μαύρο βιβλίο - Pamuk
3. Το ασήμαντο αιώνια επαινούν - Schopenhauer
4. Τόμοι 1 ( Νευτώνεια ) και 4 ( Σύγχρονη ) απ' την Πανεπιστημιακή Φυσική του Serway
5. Άπαντα - ΚΠ Καβάφη
6. Χαμένες ψευδαισθήσεις - Balzac
7. Εκλεκτικές συγγένειες - Goethe
8. Οι πρώην άνθρωποι - Gorky
9. Μαρίνα - Zafon
10. Εγχειρίδιο πρακτικής σοφίας - Schopenhauer
2. Το μαύρο βιβλίο - Pamuk
3. Το ασήμαντο αιώνια επαινούν - Schopenhauer
4. Τόμοι 1 ( Νευτώνεια ) και 4 ( Σύγχρονη ) απ' την Πανεπιστημιακή Φυσική του Serway
5. Άπαντα - ΚΠ Καβάφη
6. Χαμένες ψευδαισθήσεις - Balzac
7. Εκλεκτικές συγγένειες - Goethe
8. Οι πρώην άνθρωποι - Gorky
9. Μαρίνα - Zafon
10. Εγχειρίδιο πρακτικής σοφίας - Schopenhauer
Ούτε εγώ νοιώθω ποντίκι! Μια παρομοίωση δική σου ήταν, ίσως λίγο τραβηγμένη. Παράκληση, μίλα μου στον ενικό και ας είμαι μεγαλύτερος.
Τέλος πάντων, σκέφτομαι να ανοίξω ένα σχετικό νέο νήμα, σήμερα - αύριο και ο Θεός βοηθός που λένε, να μην πλακωθούμε πάλι.
))
Οι θεοί, το κάπνισμα και η πολιτική είναι θέματα με τα οποία είμαστε κάπως επιφυλακτικοί στο φόρουμ. Κι αυτό καθαρά λόγω.. εμπειρίας!
Εντάξει Φάρε. Εγώ στο εξής θα γράφω για τη Μαγειρική.:χαχαχα: Να αρχίσω από τα λαδερά; Ή θα παραξηγηθεί κανείς φανατικός των ψητών.
Συγγνώμη δηλαδή, αλλά την προπερασμένη βδομάδα πλακωθήκαμε (πολύ χειρότερα) για τη Μουσική. Ο Φανατισμός είναι κακός σύμβουλος παντού. Αυτόν να φοβόμαστε από όπου κι αν προέρχεται.
Συγγνώμη δηλαδή, αλλά την προπερασμένη βδομάδα πλακωθήκαμε (πολύ χειρότερα) για τη Μουσική. Ο Φανατισμός είναι κακός σύμβουλος παντού. Αυτόν να φοβόμαστε από όπου κι αν προέρχεται.
Last edited:
Γιατί τί πρόβλημα έχεις με τα βραστά δεν κατάλαβα;
Νομίζω για όλα μπορούμε να συζητάμε τηρώντας τα κατάλληλα μέτρα. Υπάρχουν πολλά ζητήματα που μπορούμε να φαγωθούμε, η πολιτική πλέον είναι το πιο αφρόσυνο.
Συμφωνώ, κυρίως για την πολιτική.
Και κάτι ακόμα. Όταν έρχεται νέο μέλος στη Λέσχη, δεν είναι ανάγκη να τον μυριζόμαστε και αν δεν μας αρέσει η μυρωδιά του να του κάνουμε επίθεση όλοι μαζί. Το έζησα πριν ένα χρόνο αυτό.
Και κάτι ακόμα. Όταν έρχεται νέο μέλος στη Λέσχη, δεν είναι ανάγκη να τον μυριζόμαστε και αν δεν μας αρέσει η μυρωδιά του να του κάνουμε επίθεση όλοι μαζί. Το έζησα πριν ένα χρόνο αυτό.
Ο φανατισμός, η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων, η τάση για απομόνωση όσων δεν μας ταιριάζουν, η έμμεση κεκαλυμμένη επιθετικότητα που δεν διαφέρει και πολύ απ’ την άμεση, αφού σκοπό έχει να διεγείρει την ίδια αντίδραση ή κάποια αντίδραση τέλος πάντων, άλλοι δεν αντιδρούν και γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα το προκλητικό, άλλοι αντιδρούν σαν να έχουν κάποιο σκουπίδι απέναντί τους με βρισιές, άλλοι συγκροτούν επιχειρήματα αναγνωρίζοντας το απέναντί τους σαν ισότιμο, φέρονται σαν να μιλούν με μπέσα στον ίδιο τους τον εαυτό (προσπαθώ να ανήκω σ’ αυτούς), άλλοι τελειώνουν την συζήτηση πριν καν αρχίσει. Κάνουν την ερώτηση και έχουν κι όλας τελειώσει τη συζήτηση με τον τρόπο που κάνουν την ερώτηση κι άλλοι τους χαλάνε τη σούπα αν ο ερωτώμενος ή θιγμένος μένει δαρμένος και φταίχτης, που χάλασε την ηρεμία με την διαφορετικότητά του.
Δεν ξέρω τα περί μουσικής, ακόμα διαβάζω όσα έχουν γραφεί στο παρελθόν ή μάλλον επειδή ζω κι εκτός διαδικτύου σιγά-σιγά πάω. Να πω του στραβού το δίκιο με ιντριγκάρισε η συνανάγνωση που γίνεται στο “Αβεσαλώμ-Αβεσαλώμ” και έκανα εγγραφή. Μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρουσα η πρώτη φάση σχολίων. Ανυπομονώ ακόμα και τώρα που μιλάμε να διαβάσω τα επόμενα σχόλια ως το τέλος.
Η διαλεκτική προϋποθέτει μιαν επιχειρηματολογία. Άλλος θα καταφέρει να παραδώσει μιαν ισχυρή επιχειρηματολογία κι άλλος όχι. Η ζύμωση είναι το ζητούμενο. Θιγμένοι πεισμώνουμε και πεισμωμένοι ζύμωση δεν μπορούμε να κάνουμε, απλά γιατί ο θιγμένος συγκροτεί έναν αμυντικό/επιθετικό μηχανισμό, που δεν θα του χρειαζόταν αν δεν ήταν θιγμένος.
Αλλά απ’ την άλλη αν κάνω εγώ μια τοποθέτηση που σοκάρει κάποιον, είναι φανερό πως θα δεχτώ την αντίδρασή του. Η λογική λέει πως όποιος θίγεται πρέπει να σιωπά; Δεν το νομίζω. Όποιος θίγεται πρέπει να μιλά. Ειδικά για ζωτικά θέματα.
Κι ας πάρει η κουβέντα όποια τροπή πάρει. Θα φανεί η υγεία της ο κόσμος να χαλάσει. Κι άρρωστη όμως να μείνει ανώφελη δεν θα’ναι.
Τώρα, η Αποκάλυψη έχει πάνω από μία διάσταση. Αυτές οι διαστάσεις απλώνονται σε τεράστιας σημασίας υπο-θέματα πέρα απ’ τη θεματολογία της. Είναι κατά τη γνώμη μου άδικο να την περιορίζει κάποιος στο απόλυτα οριακό δίλημμα του πιστεύω ή δεν πιστεύω στο Θεό. Είμαι Χριστιανός ή κάτι άλλο ή τίποτα. Με βάση αυτή την πεποίθησή μου, εγώ δεν επέτρεψα στον εαυτό μου, να υποταχτεί στην πρόκληση του Νικόλα, που περιόριζε τη διάσταση αυτού του πονήματος, σε μιαν ανάλυση που θα το τοποθετούσε εντός του διλήμματος αυτού. Δεν είναι τέτοιο πόνημα η Αποκάλυψη και γι’ αυτό δεν το έκανα. Θα ήταν πανεύκολο να πω ένα μπετόν αρμέ, μπλα-μπλα περί πίστης ή μπλα-μπλά περί μη πίστης, μετά εκείνος θα έλεγε το δικό του και τέλεια.
Επίσης θα ήταν εύκολο να πω τον δικό μου δρόμο προς την Αποκάλυψη ο οποίος δεν είναι μέσω κάποιας Χριστιανικής κατήχησης και στην ουσία αν γινόταν η κουβέντα σε σωστή βάση θα είχε ενδιαφέρον. Όποιος και να ήταν όμως ο προσωπικός μου δρόμος, ούτως ή άλλως, θα γινόταν λιώμα κάτω απ’ το κυρίαρχο δίλημμα, που εξ αρχής είχαν συνδεδεμένη τη συζήτηση μέσα τους οι συνομιλητές μου. Πιστός ή άπιστος στο Θεό που η Αποκάλυψη είναι μια προφητεία που εκείνος έστειλε δια χειρός του Αποστόλου του;
Επίσης αν κάποιος, αφού ήδη έχει θέσει την Αποκάλυψη υπό το πρίσμα του πιο πάνω διλήμματος, συνεχίζει εμφατικά και μπαίνει στη λογική να συγκρίνει το Σιρμαρίλλιον με τη Αποκάλυψη και φτάνει και στο κατηγορηματικό αποτέλεσμα να διαλέξει σαν ανώτερο έργο το Σιρμαρίλλιον, Ε, εδώ είναι που πια η επικοινωνία όποιας διαφορετικής άποψης είναι αδύνατη. Μιλάμε για απόκλιση 180 μοιρών και σίγουρα, όχι γιατί εγώ υποτιμώ το Σιρμαρίλλιον είδικά...όχι! κατηγορηματικό όχι! Απλούστατα πρόκειται για άλλο κόσμο, άλλη θεματολογία, άλλη γλώσσα. Μιλάμε για ανέφικτη σύγκριση τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα μέτρα και σταθμά.
Δεν ξέρω τα περί μουσικής, ακόμα διαβάζω όσα έχουν γραφεί στο παρελθόν ή μάλλον επειδή ζω κι εκτός διαδικτύου σιγά-σιγά πάω. Να πω του στραβού το δίκιο με ιντριγκάρισε η συνανάγνωση που γίνεται στο “Αβεσαλώμ-Αβεσαλώμ” και έκανα εγγραφή. Μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρουσα η πρώτη φάση σχολίων. Ανυπομονώ ακόμα και τώρα που μιλάμε να διαβάσω τα επόμενα σχόλια ως το τέλος.
Η διαλεκτική προϋποθέτει μιαν επιχειρηματολογία. Άλλος θα καταφέρει να παραδώσει μιαν ισχυρή επιχειρηματολογία κι άλλος όχι. Η ζύμωση είναι το ζητούμενο. Θιγμένοι πεισμώνουμε και πεισμωμένοι ζύμωση δεν μπορούμε να κάνουμε, απλά γιατί ο θιγμένος συγκροτεί έναν αμυντικό/επιθετικό μηχανισμό, που δεν θα του χρειαζόταν αν δεν ήταν θιγμένος.
Αλλά απ’ την άλλη αν κάνω εγώ μια τοποθέτηση που σοκάρει κάποιον, είναι φανερό πως θα δεχτώ την αντίδρασή του. Η λογική λέει πως όποιος θίγεται πρέπει να σιωπά; Δεν το νομίζω. Όποιος θίγεται πρέπει να μιλά. Ειδικά για ζωτικά θέματα.
Κι ας πάρει η κουβέντα όποια τροπή πάρει. Θα φανεί η υγεία της ο κόσμος να χαλάσει. Κι άρρωστη όμως να μείνει ανώφελη δεν θα’ναι.
Τώρα, η Αποκάλυψη έχει πάνω από μία διάσταση. Αυτές οι διαστάσεις απλώνονται σε τεράστιας σημασίας υπο-θέματα πέρα απ’ τη θεματολογία της. Είναι κατά τη γνώμη μου άδικο να την περιορίζει κάποιος στο απόλυτα οριακό δίλημμα του πιστεύω ή δεν πιστεύω στο Θεό. Είμαι Χριστιανός ή κάτι άλλο ή τίποτα. Με βάση αυτή την πεποίθησή μου, εγώ δεν επέτρεψα στον εαυτό μου, να υποταχτεί στην πρόκληση του Νικόλα, που περιόριζε τη διάσταση αυτού του πονήματος, σε μιαν ανάλυση που θα το τοποθετούσε εντός του διλήμματος αυτού. Δεν είναι τέτοιο πόνημα η Αποκάλυψη και γι’ αυτό δεν το έκανα. Θα ήταν πανεύκολο να πω ένα μπετόν αρμέ, μπλα-μπλα περί πίστης ή μπλα-μπλά περί μη πίστης, μετά εκείνος θα έλεγε το δικό του και τέλεια.
Επίσης θα ήταν εύκολο να πω τον δικό μου δρόμο προς την Αποκάλυψη ο οποίος δεν είναι μέσω κάποιας Χριστιανικής κατήχησης και στην ουσία αν γινόταν η κουβέντα σε σωστή βάση θα είχε ενδιαφέρον. Όποιος και να ήταν όμως ο προσωπικός μου δρόμος, ούτως ή άλλως, θα γινόταν λιώμα κάτω απ’ το κυρίαρχο δίλημμα, που εξ αρχής είχαν συνδεδεμένη τη συζήτηση μέσα τους οι συνομιλητές μου. Πιστός ή άπιστος στο Θεό που η Αποκάλυψη είναι μια προφητεία που εκείνος έστειλε δια χειρός του Αποστόλου του;
Επίσης αν κάποιος, αφού ήδη έχει θέσει την Αποκάλυψη υπό το πρίσμα του πιο πάνω διλήμματος, συνεχίζει εμφατικά και μπαίνει στη λογική να συγκρίνει το Σιρμαρίλλιον με τη Αποκάλυψη και φτάνει και στο κατηγορηματικό αποτέλεσμα να διαλέξει σαν ανώτερο έργο το Σιρμαρίλλιον, Ε, εδώ είναι που πια η επικοινωνία όποιας διαφορετικής άποψης είναι αδύνατη. Μιλάμε για απόκλιση 180 μοιρών και σίγουρα, όχι γιατί εγώ υποτιμώ το Σιρμαρίλλιον είδικά...όχι! κατηγορηματικό όχι! Απλούστατα πρόκειται για άλλο κόσμο, άλλη θεματολογία, άλλη γλώσσα. Μιλάμε για ανέφικτη σύγκριση τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα μέτρα και σταθμά.