Εγώ δεν διαβάζω συχνά στα Μ.Μ.Μ., θέλω άνεση συνήθως. Μόνο όταν δεν μπορούσα να σταματήσω το διάβασμα ενός βιβλίου και έπρεπε οπωσδήποτε να πάω κάπου, το έπαιρνα μαζί και διάβαζα. Θυμάμαι κάποιες λίγες φορές που με ρωτήσανε τι διαβάζω και όχι μόνο δεν δυσανασχέτησα αλλά χάρηκα που είπα για το αγαπημένο μου βιβλίο, σαν να μπορούσε ο ενθουσιασμός μου να είναι μεταδοτικός και να εμπνεύσω και κάποιον άλλο να το διαβάσει! Και βέβαια συνέχισα να διαβάζω με αμείωτο ενδιαφέρον, σαν να μη με είχαν διακόψει!
Έχω ζήσει και ένα περίεργο όμως, πιτσιρίκα, πηγαίνοντας για τη σχολή μου. Διάβαζα την "Αυλαία" της Κρίστι και δεν ήμουν υποψιασμένη για το τέλος του βιβλίου, παρότι ήξερα ότι είναι η τελευταία υπόθεση του Πουαρό. Τελειώνοντάς το λοιπόν μέσα στο λεωφορείο, με έπιασαν τα κλάματα και ήταν πραγματικά γελοίο, αλλά δεν μπορούσα να συνέλθω. Μια μεγάλη σε ηλικία κυρία με πλησίασε κάποια στιγμή και μου είπε "κορίτσι μου τι έπαθες, τι σου συνέβη?" ... Αμήχανη στιγμή, άντε να εξηγήσεις...