Χθες τέλειωσα το πρώτο μου εικονογραφήγημα (προτιμώ αυτή τη λέξη απ' το "εικονιστορίες btw)

Με δυσκόλεψε στις πρώτες 10 σελίδες, αλλά μετά κύλησε εύκολα.
Μ' άρεσε κι εμένα πολύ, κι όπως κι ο Αστράρχης εστίασα περισσότερο στην ιστορία της οικογένειας. Η πρώτη παρουσίαση του Φαροφύλακα με κάλυψε.
Πάντως κι εμένα δεν μπορώ να πω ότι με
ενθουσίασε. Περίμενα κ πιο δυνατό το τέλος (γράφει πως είναι πολύ λυτρωτικό στα αυτάκια του βιβλίου κ είχα ακούσει πολύ καλά σχόλια για το τέλος κι από μια άλλη παρουσίαση), αλλά δεν το βίωσα έτσι. Επίσης, με κούρασε σε κάποια σημεία η τόση διακειμενικότητα. Πάντως το βρήκα πάρα πολύ καλό και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω Άλισον Μέχντελ.