| Το πρωί βλέπεις το θάνατο να κοιτάζει απ’ το παράθυρο τον κήπο 5 το σκληρό πουλί και την ήσυχη γάτα πάνω στο κλαδί έξω στο δρόμο περνάει 10 τ’ αυτοκίνητο-φάντασμα ο υποθετικός σοφέρ ο άνθρωπος με τη σκούπα τα χρυσά δόντια γελάει 15 και το βράδυ στον κινηματογράφο βλέπεις ό,τι δεν είδες το πρωί το χαρούμενο κηπουρό 20 το αληθινό αυτοκίνητο τα φιλιά με το αληθινό ζευγάρι ότι δεν αγαπάει το θάνατο ο κινηματογράφος |
)
Μια αντιστροφή μου έβγαλε κι εμένα, μαζί με μια απαισιοδοξία. Δημιουργεί παράξενους συνδυασμούς με τα επίθετα που χρησιμοποιεί: σκληρό (;) πουλί, ήσυχη γάτα (πόσο ήσυχη να είναι δίπλα σε ένα πουλί; ). Μαζί με τον παραλληλισμό με τον κινηματογράφο, ένιωσα σαν να έχουμε κάνει την ζωή μας να είναι το αρνητικό ενός φιλμ και να ζούμε την (επίπλαστη) πραγματικότητά μας ως θεατές, αμέτοχοι, στην προβολή ενός σινεμά. Στον κινηματογράφο, έχουμε την δυνατότητα να γράψουμε εμείς το σενάριο, να ταυτιστούμε με τον πρωταγωνιστή και να ζήσουμε έτσι την ζωή που θα θέλαμε / την ζωή που μας λείπει / αυτή που δεν έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε / ή ό,τι άλλο ταιριάζει στον καθένα μας.
Με γεια τον καινούργιο τίτλο!!
Χαχααχ χαίρομαι που έγινε αφορμή για καινούργιο τίτλο( Να βγάλω τα αριθμουλάκια που ίσως μπερδέψουν τα... νοήματα;
Μου αρέσει ο υποθετικός σοφέρ
Τα ανέλυσες πολύ όμορφα
Υγ. Η γάτα για να είναι ήσυχη, μάλλον είναι χορτάτη και το πουλί που είναι σκληρό, όπως γίνεται το σώμα άκαμπτο όταν πεθαίνει, μάλλον ήταν το βραδινό της.
Δεν ξέρουμε αν θα συμφωνούσε ο Σαχτούρης αλλά το δικό μου το μυαλό έτσι τα ταίριαξε.
Τι ωραία αίσθηση όταν "ξεκλειδώνουν" οι λέξεις!
Όταν διάβασα το υστερόγραφο η πρώτη μου σκέψη ήταν: "ναι ρε φίλε!"
