Το φιόρο του Λεβάντε!

Είναι γνωστό πως αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει! Έτσι, διαβάζοντας ένα ποίημα Του Λουίτζι Μερκαντίνι (καταλάθος θα τολμήσω να αναφέρω) που αναφερόταν στη Ζάκυνθο αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας

Αντίο ωραία Ζάκυνθος,
αντίο γοητευτικό νησί των αμπελιών
και της ελιάς, των πορτοκαλιών
και των λουλουδιών.
..........
Οδυνηρή για μένα η σκέψη πως
τις όμορφες πλαγιές σου ίσως δεν ξαναδώ.
Λιμάνι φιλικό υπήρξες για τον φτωχό εξόριστο
και με τη γλυκεία σου υποδοχή, του παρηγόρησες
τον πόνο τριών ετών.
Σ' ευχαριστώ!
..........
Αιώνια ας είν' σε σένα της φύσης η γιορτή,
και ας στολίζει πάντα το πέτο και την κόμη
των κοριτσιών σου, το λευκό και το γαλάζιο.
Ας είν' ακόμη, στους λόφους και τ' ακρογιάλια σου
το θριαμβευτικό ελληνικό λάβαρο, Λευτεριά
να φανερώνει.
Αντίο Ζάκυνθος, αντίο ευγενές λίκνο
του αοιδού των χαρίτων και των τάφων.


*Ο Λουίτζι Μερκαντίνι ήταν Ιταλός γεννηθείς το ιστορικό 1821 και απεβίωσε το 1872. Στην Ελλάδα ήρθε ως εξόριστος στην Κέρκυρα μετά την υπεράσπιση της Ανκόνα (1849!). Εκεί έμεινε για 8 μήνες και μετά μετοικεί στη Ζάκυνθο μέχρι το 1852 όπου και επιστρέφει μέσω Μάλτας οριστικά στην Ιταλία!
 
Ωπ!! Να και κάτι που δεν περίμενα! Και άλλος/άλλη από τα μέρη μου!!!

Το ποίημα πολύ ωραίο! Ομολογώ πως δεν το ήξερα! (ούτε τον Λουίτζι ήξερα :ρ )
 
Top