Υπάρχει ανδρική λογοτεχνία;

Στα πρώτα αναγνωστικά βήματα, το παιδί βρίσκει ενδιαφέρον στις ιστορίες με ζώα ή με προσωποποιημένα πράγματα. Στην πορεία, τα μικρά κορίτσια των οκτώ ή των ένδεκα χρόνων, αρέσκονται στο να διαβάζουν μυθιστορήματα με πριγκίπισσες, νεράιδες και μαγικούς κόσμους. Τα αγόρια στις αντίστοιχες ηλικίες, προτιμούν ιστορίες για το διάστημα, για πειρατές και για δεινόσαυρους. Σε γενικές γραμμές βέβαια.

Ήδη λοιπόν βλέπουμε να διαχωρίζονται τα γούστα των παιδιών, κι αν ανατρέξουμε στους πάγκους των εκθέσεων και στα ράφια των εκδοτών, θα βρούμε πάμπολλα βιβλία για παιδιά, που απευθύνονται αποκλειστικά στο ένα από τα δύο φύλα.
Όταν όμως έρχεται η ώρα του ενήλικα, πόσο είναι φυσικό να αναφερόμαστε σε μια "γυναικεία" λογοτεχνία και να μην υπάρχει και "ανδρική"; Καί πόσο είναι λογικό να εννοούμε (με τον όρο γυναικεία), κάτι λιγότερο σοβαρό ή λιγότερο έντεχνο; (Να σημειώσουμε οτι αφορά μυθιστορήματα κυρίως).

Ρητορικό εν μέρει το ερώτημα, αφού όλες οι γυναίκες έχουμε καταχωρήσει μέσα μας ορισμένα μυθιστορήματα που δεν θα τα χαρίζαμε με τίποτα στον καλό μας ή στον προϊστάμενο που γιορτάζει (λέμε τώρα), κι όλοι οι άνδρες θα έσπευδαν να διευκρινήσουν οτι τα προορίζουν για δώρο σε φίλη, την ώρα που θα έφταναν στο ταμείο. Γιατί όμως;

Είναι άλλο το ρηχό κείμενο, άλλο το άτεχνο κι άλλο το ελαφρύ. Θα προτιμούσα κατηγοριοποιήσεις όπως: Βιβλία για την παραλία, για το ταξίδι, για το βράδυ κ.λ.π.
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Όταν έφτιαχνα την δομή τού φόρουμ, επέλεξα να συμπεριλάβω την κατηγορία Γυναικεία Λογοτεχνία επειδή έχω προσέξει πως υπάρχει ένας μεγάλος όγκος τίτλων που στοχεύουν στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό και διαβάζονται αποκλειστικά από αυτό. Βιβλία που έχουν συνήθως σαν θέμα την ίδια την γυναίκα και που τα βλέπεις να γεμίζουν τους πάγκους των βιβλιοπωλών τού δρόμου.

Υπάρχουν ολόκληρες σειρές εκδοτικών οίκων που στοχεύουν ξεκάθαρα στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό όπως για παράδειγμα η Ασημένια Σειρά τής Ωκεανίδας.

Δεν χρησιμοποίησα τον όρο καθόλου υποτιμητικά. Λατρεύω τα βιβλία, όλα τα βιβλία! Δυστυχώς δεν με τραβάει η γυναικεία λογοτεχνία και δεν μπορώ να γράψω εδώ κάτι γι’ αυτήν όμως θα έχετε διαπιστώσει πως αντιμετωπίζω με αγάπη και σοβαρότητα π.χ. το κόμιξ ή τα αστυνομικά.

Αντίστοιχα είναι στο δικό σας χέρι (κορίτσια τού φόρουμ :) ) να δώσετε πνοή σε αυτό το υποφόρουμ.

Υπάρχουν κατηγορίες βιβλίων που ενδεχομένως διαβάζονται περισσότερο από άντρες όπως π.χ. η Επιστημονική Φαντασία όμως πιστεύω πως δεν ταιριάζει να μιλάμε σε τέτοιες περιπτώσεις πραγματικά για ανδρική λογοτεχνία.
 
Ισως δεν έγινα σαφής ως προς τις ενστάσεις μου. Το σχόλιό μου δεν αφορούσε σε καμία περίπτωση το πώς ενέταξες εσύ, την κατηγορία Φαροφύλακα. Έγώ αναρωτιόμουν για τον αντίποδα του όρου "γυναικείο μυθιστόρημα".
 
Παραμυθού, πολύ ωραίο θέμα και είχα αναρωτηθεί κ εγώ στο παρελθόν με διαφορετικές αφορμές και θα εξηγήσω.

Να ξεκινήσω με την αφορμή που έχει κ λίγο πλάκα αν μου επιτρέπετε. Παρατηρώντας την βιβλιοθήκη μου κάποια μέρα βλέπω όλη τη μία πλευρά μέσα στη μαυρίλα! Σκουρόχρωμα και μαύρα εξώφυλλα κατά 90% λίγα ακόμη άλλου χρώματος κ τα υπόλοιπα ανοιχτόχρωμα ως λευκά! Αυτή ήταν η πλευρά με τα βιβλία του καλού μου! Κοιτάζω την διπλανή πλευρά, η αντίθετη ακριβώς εικόνα!! 90% ανοιχτόχρωμα κ λευκά, ελάχιστα άλλου χρώματος κ μερικά μαύρα! Αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν "ανδρική" και "γυναικεία" επιλογή ή αν υπάρχουν ανδρικά ή γυναικεία αναγνώσματα αντίστοιχα! Μήπως οι εκδότες πράγματι διαλέγουν εσκεμμένα το χρώμα των εξωφύλλων ανάλογα με το κοινό στο οποίο στοχεύουν? Μήπως τα μαύρα εξώφυλλα απευθύνονται περισσότερο σε άνδρες παρά σε γυναίκες ή καλύπτουν θεματολογία που απευθύνεται μόνο στους άνδρες ή το πολύ πολύ και στα δύο φύλα?

Η άλλη αφορμή δόθηκε από κάποιο δημοσίευμα περί γυναικείας λογοτεχνίας. Σε κάποια συζήτηση ρώτησα " Αν διαβάζουμε γυναικεία λογοτεχνία τότε παρατηρούμε κάποια χαρακτηριστικά στη θεματολογία, στο λόγο κ στον τρόπο γραφής που πηγάζει απο γυναίκα. Αντίστροφα, αν διαβάσουμε ένα έργο ή ένα απόσπασμα έργου του οποίου δεν γνωρίζουμε τον/την συγγραφέα, μπορούμε να βρούμε χαρακτηριστικά ικανά που να μας οδηγήσουν σε σωστό συμπέρασμα για το αν το έγραψε άνδρας ή γυναίκα?"

Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή, και για να συνοψίσω σαν γυναικεία λογοτεχνία είναι όλα όσα έχουν γραφτεί από γυναίκες (ή και άνδρες) καταπιάνονται με θέματα που ενδιαφέρουν, αρέσουν στις γυναίκες και κατά πλειοψηφία ο έρωτας είναι ο άξονά τους. Μπορεί να κάνω κ λάθος μα κάπως έτσι το έχω καταχωρήσει στο μυαλό μου δεδομένου ότι το πρώτο αυτής της κατηγορίας που διάβασα ήταν "Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο" της Βαμβουνάκη. Τόση ανάλυση, τόσο ψάξιμο δεν θα ενδιέφερε έναν άνδρα. Μπορεί να κάνω κ λάθος.

Ανδρική τώρα λογοτεχνία τι να είναι? Όλα τ' άλλα? Δεν ξέρω! Επιστημονική φαντασία τρελαίνομαι να διαβάζω! Αστυνομικά επίσης αν κ όχι τόσο πολύ όσο η επιστημονική φαντασία! Βιβλία με άλλη θεματολογία πλην του έρωτα σαν σωτήριο βήμα στη ζωή μας επισης διαβάζω... Σα να λέμε δεν υπάρχει αμιγώς ανδρική λογοτεχνία που να μην μπορεί να την διαβάσει γυναίκα!

Κάπως έτσι λοιπόν είναι οι σκέψεις μου κ πολύ θα ήθελα απάντηση στα δύο ερωτήματα:
1ο Τι "χρώμα" έχει η βιβλιοθήκη σας;
2ο Αν διαβάσουμε ένα κείμενο αγνώστου συγγραφέως, μπορούμε να καταλάβουμε αν γράφτηκε από άνδρα ή γυναίκα;
 
...Μήπως τα μαύρα εξώφυλλα απευθύνονται περισσότερο σε άνδρες παρά σε γυναίκες ή καλύπτουν θεματολογία που απευθύνεται μόνο στους άνδρες ή το πολύ πολύ και στα δύο φύλα?

1ο Τι "χρώμα" έχει η βιβλιοθήκη σας;
2ο Αν διαβάσουμε ένα κείμενο αγνώστου συγγραφέως, μπορούμε να καταλάβουμε αν γράφτηκε από άνδρα ή γυναίκα;
Χα χα, ευτυχώς που αναφέρεσαι σε χρώμα εξω-ρούχων. Εξωφύλλων ήθελα να γράψω :).
Όσον αφορά τις δικές μου βιβλιοθήκες (Καθιστικό/υπνοδωμάτιο και σπίτι πόλης), το χρώμα των βιβλίων τους είναι από αντικέ εως πολυτριβί. Πρώτον επειδή υπάρχουν συλλεκτικοί τόμοι (θεματολογία αλλά και παλαιότητα) και δεύτερον επειδή έχουν περάσει τα σαράντα κύμματα και τα δεν-ξέρω-πόσα-χέρια.
Ως τόσο υπάρχουν μερικά ράφια σε παστέλ αποχρώσεις. Όχι τόσο ροζέ (βλέπε αισθηματικα) όσο μωβ (βλέπε συν-αισθηματικά κείμενα).
Και για να το εξηγήσω λίγο, κρατάω δικά μου παιδικά αναγνώσματα ή προσθέτω τακτικά, τίτλους που για κάποιο λόγο μου ξυπνούν το συναίσθημα. Είτε γιατί έχουν αφιέρωση, είτε γιατί αποκτήθηκαν σε συγκεκριμένη στιγμή, είτε γιατί απλά λυπάμαι να καθαιρέσω.
Άρα, ίσως όντως να ξεχώριζαν οι επιλογές μου ως γυναικείες, όχι όμως από το είδος των κειμένων που θεωρούνται έτσι.

Κι εν πάσει περιπτώσει, σχετικά με το γράψιμο τώρα, όποιος διαβάσει τα παραπάνω, δεν νομίζω να προβληματιστεί για το αν πίσω από το ψευδώνυμο Παραμυθού, κρύβεται άνδρας.
 

Λορένα

Πολεμίστρια του Φωτός
Δυστυχως το γυναικειο κοινο ειναι αυτο που διαβαζει βιβλια περισσοτερο.

Και.. τα βιβλια με θεμα αγαπη και τα σχετικα, συγκινει περισσοτερο τις γυναικες. Ειναι δε και με το θεμα που πιανονται οι περισσοτεροι συγγραφεις, αφου .. πουλαει.

Οι αντρες ενδιαφερονται περισσοτερο για επιστημονικη φαντασια, ισως ιστορικα κτλ

Θυμαμαι δυο φορες που δυσκολευτηκα να διαλεξω βιβλιο για μικρο αγορι. Την πρωτη ηθελα να κανω ενα δωρο, και την δευτερη πηγα το αγορι μιας φιλης μου στην βιβλιοθηκη να διαλεξουμε βιβλια. Δεν ηξερα τι να του προτεινω περα απο το : το νησι των θυσαυρων, και καποια βιβλια του Ιουλιου Βερν. Αν και ηταν μικρο για τοσο μεγαλο βιβλιο. Δεν μου ερχοταν κατι στο μυαλο μονομιας που να το διαβασει ευχαριστα και να μην το κουρασει, και να ειναι και για την ηλικια του. Και.. δεν ξερω τι νεο εχει βγει τωρα. Οι περιπετειες του μικρου Νικολα πχ, θα ειναι ωραιο αναγνωσμα πιστευω.
Σε κοριτσι αντιστοιχα δεν θα ειχα προβλημα να διαλεξω.

Πραγματικα προσπαθω να σκεφτω τωρα, καποια βιβλια μονο για αντρες.
Καποιο βιβλιο πχ που εγραψε ενας αντρας και να εξιστορει εναν ερωτα απο την δικη του πλευρα.
Θα ηταν ενδιαφερον να βλεπαμε πως βιωνουν μια σχεση οι αντρες.

ΤΟ μονο που ξερω και εχω διαβασει, ειναι απο δυο: ενος αντρα και μιας γυναικας το : και μαζι και μονοι

μιλα για τις περιπετειες ενος ζευγαριου, απο την εποχη που γνωριζονται.
Ειναι πραγματικα αστειο βιβλιο. Στο ενα κεφαλαιο εξιστορει η κοπελα, και στο επομενο συνεχιζει ο νεαρος.
Βλεπεις ποσο διαφορετικα βλεπουν τα πραγματα οι δυο πλευρες.
Χαρακτηριστικη η στιγμη που κανουν ερωτα για πρωτη φορα, και που κοβει το κεφαλαιο στην μεση για να την περιγραψουν και οι δυο.
Πραγματικα ειχε ενδιαφερον η διαφορετικη τους προσεγγιση :))))

Ισως παραθεσω καποια αποσπασματα και των δυο πλευρων :μαναι:

(ουπς... ξεφυγα μηπως; )

Υ.Γ. σχετικα με τα ερωτηματα της Δεινομαχης..
1. η βιβλιοθηκη μου ειναι πολυχρωμη (της αδερφης μου παλι μαυρη)
2. Δεν θα το καταλαβω αμεσως αν ειναι αντρας και γραφει κατι γενικο (οχι κατι σε γυναικεια λογοτεχνια δηλ.). Μπορει και να μην το καταλαβω και καθολου
 
Last edited:
Τα καθε ειδους αστυνομικα (πιο παλια), και τα αστυνομικης φαντασιας (περισσοτερο σημερα) νομιζουν πως ταιριαζουν περισσοτερο στους αντρες.

Στην κλασσικη λογοτεχνια, περισσοτερο τα πειρατικα, του Ιουλιου Βερν, και δεν θυμαμαι ποιου αλλου.

Στα παραμυθια, οτι δεν εχει σχεση με πριγκιπισσες
 
:ντροπή: ήταν λίγο "χαζή" η παρατήρησή μου για τα "χρώματα" των βιβλιοθηκών;! αλλά να, το παρατήρησα κ είπα να το ρωτήσω! :φιρουλί:



Φαροφύλακα, πιο πάνω είχες ρωτήσει για γυναικεία ποίηση. Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό μα θα παραθέσω ένα δείγμα έτσι όπως έχω συνδυάσει τη γυναικεία ποίηση στο μυαλό μου!

Γιατί μ' Αγάπησες <-- (ακούστε το)
ποίημα γραμμένο από Πολυδούρη για Καρυωτάκη
ακολουθεί απόσπασμα

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

...

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

...


Αυτό είναι για μένα γυναικεία ποίηση. Πόσο όμορφα κ ευαίσθητα λόγια για να εκφράσουν την αγάπη κ την ευγνωμοσύνη στην αγάπη. Θαρρείς κ αυτό είναι το Α κ το Ω της ύπαρξης.
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
:ντροπή: ήταν λίγο "χαζή" η παρατήρησή μου για τα "χρώματα" των βιβλιοθηκών;! αλλά να, το παρατήρησα κ είπα να το ρωτήσω! :φιρουλί:
Κάθε άλλο. Την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την παρατήρησή σου και μου γεννήθηκε η απορία απλά μετά ξέχασα να το κοιτάξω. Συνήθως όταν συνδέομαι –όπως τώρα– είμαι εκτός σπιτιού και άρα μακριά από την βιβλιοθήκη μου. Θα επανέλθω σ' αυτό.

Το ποίημα αυτό τής Πολυδούρη έχει γίνει υπέροχο τραγούδι από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, τραγουδισμένο από την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Βέβαια όλος αυτός ο δίσκος «Τραγούδια για τους Μήνες», γεμάτος πανέμορφη ελληνική ποίηση και μελωδίες, είναι καταπληκτικός κι αξίζει να τον έχει κανείς στην δισκοθήκη του.

Κοιτάζω λοιπόν το ποίημα και δεν θέλω να υποκύψω εύκολα στο συμπέρασμα πως αυτό είναι γυναικεία ποίηση. Σκέφτομαι πως σε περιεχόμενο μοιάζει με το απόσπασμα από το «Aυτό το Αστέρι είναι για Όλους μας» τού Τάσου Λειβαδίτη που παράθεσα αλλού.

Το διαβάζω και λέω... γιατί όχι.. θα μπορούσε να το ‘χε γράψει και κάποιος άντρας. Κι έτσι, ας θυμηθούμε εδώ την πανέμορφη, πανέμορφη, πανέμορφη (φτιάξτε επιτέλους μια λέξη που να χωράει τέτοια ποιήματα) "Σερενάτα" τού αγαπημένου, αγαπημένου, αγαπημένου Λόρκα που οι Έλληνες την τραγουδίσαμε (σε μουσική Γιάννη Γλέζου, τραγούδι ο Πουλόπουλος) και την αγαπήσαμε κι αυτήν τόσο πολύ.

Σερενάτα
(αφιέρωμα στον Λόπε ντε Βέγκα)

Στου ποταμού τις όχθες
Λούζετ’ η νύχτα
Και στης Λολίτας τα στηθάκια
Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά

Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά

Γυμνή η νύχτα τραγουδά
Στου Μάρτη τα γεφύρια
Λούζει η Λολίτα το κορμί της
Με νάρδους κι αλμυρό νερό

Aπό έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά

Η νύχτα από γλυκάνισο κι ασήμι
Φεγγοβολά στις στέγες
Ασήμι από ρυάκια και καθρέφτες
Γλυκάνισο απ' των μηρών της την ασπράδα

Aπό έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά

Είναι αυτό τάχα ανδρική ποίηση; ή μήπως γυναικεία; ή μήπως τελικά, όταν ο έρωτας είναι πολύς, η ποίηση είναι πέρα απ’ το φύλο;
 
Είναι αυτό τάχα ανδρική ποίηση; ή μήπως γυναικεία; ή μήπως τελικά, όταν ο έρωτας είναι πολύς, η ποίηση είναι πέρα απ’ το φύλο;
Εδώ τα λες όλα! Με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη!
Ήθελα να δώσω το ερέθισμα και χαίρομαι που το προχώρησε κάποιος. :προσκυνώ:
 
Last edited by a moderator:
Εμένα πάλι με βρίσκετε λίγο ασύμφωνη.

Πρώτον, γιατί ο έρωτας δε μπορεί να είναι πολύς ή λίγος. Δεύτερον, γιατί είναι η τέχνη που είναι πέρα απ' το φύλο, όχι η ποίηση. Και, τρίτον και κυριότερον, γιατί έχω καιρό να διαφωνήσω με κάποιον. :))))
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Η τέχνη δεν είναι πέρα από το φύλο κι αν ήταν δεν θα μιλούσαμε εδώ π.χ. για γυναικείο μυθιστόρημα.

Έπειτα ο έρωτας έχει διαβαθμίσεις. Άλλες φορές ερωτεύεσαι περισσότερο, άλλες λιγότερο. Ακόμη κι αν ο δικός σου ερωτικός κόσμος είναι πράγματι έτσι ασπρόμαυρος, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε ποικιλία στην χρωματική μας παλέτα.
 
Σπάνια είμαι του απόλυτου και μου αρέσουν οι διαβαθμίσεις και οι διαφορετικές αποχρώσεις. Στο θέμα του έρωτα, όμως, τα βλέπω κάπως "ασπρόμαυρα". Αυτό που πιστεύω, είναι ότι άλλο το "μου αρέσεις" και άλλο το "είμαι ερωτευμένος μαζί σου". Για μένα, σ' αυτή τη δεύτερη δήλωση δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ή είσαι ή δεν είσαι. Αλλά πάλι, αν εσείς το έχετε νιώσει αυτό το λίγο, ή το μέτρια ή το πολύ, δε μπορώ παρά να το δεχτώ.

Στο θέμα της τέχνης, τώρα. Μιλάμε για γυναικείο μυθιστόρημα και μέχρι στιγμής δεν έχω πάρει θέση, περιμένοντας να δω απόψεις πάνω σ' αυτό. Οι περισσότερες γνώμες καταλήγουν στο ότι τα μυθιστορήματα με έρωτες κλπ, είναι περισσότερο γυναικεία, ενώ τα περιπετειώδη και αστυνομικά αντρικά.

Αυτά τα συγκεκριμένα, όμως, παραπαίουν στο όριο τέχνη / μη τέχνη, ή, αλλιώς, λογοτεχνία / παραλογοτεχνία. Δε θα μιλήσω για εκδόσεις τύπου Βίπερ, γιατί εκεί τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Ένα μυθιστόρημα που "έσπασε ταμεία" πριν μερικά χρόνια ήταν το Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα, η συγγραφέας μου διαφεύγει, αλλά ξέρω ότι ήταν ένα βιβλίο που ξεπέρασε τα 200.000 αντίτυπα. Ήταν ένα βιβλίο που απευθυνόταν κυρίως στο γυναικείο κοινό, θα μου έκανε πραγματικά εντύπωση αν κάποιος άντρας μου έλεγε ότι το διάβασε και του άρεσε, και εγώ εντελώς αιρετικά το κατατάσσω στην παραλογοτεχνία, ή για να μην είμαι τόσο αυστηρή στη light λογοτεχνία. Αυτό δεν είναι τέχνη. Δε μπορούμε να το συγκρίνουμε π.χ. με το Ένα παιδί μετράει τ' άστρα , μιας και μιλούσαμε γι' αυτό, Φάρε.

Ας περάσουμε τώρα σε πραγματικά αριστουργήματα. Άννα Καρένινα .... Νανά ... Μαντάμ Μποβαρύ, όλα με γυναίκες πρωταγωνίστριες, όλα για τον έρωτα και δε νομίζω ότι θα τολμούσε κανείς να πει ότι αφορούν μόνο το γυναικείο κοινό. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι είναι η τέχνη, τελικά, που είναι πέρα απ' το φύλο.
 
Last edited:

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Δεν αποδέχομαι τον όρο παραλογοτεχνία. Δηλαδή πραγματικά, τί πα' να πεί; πως ο Ιούδας δεν είναι λογοτεχνία;

Αυτό όμως που με εκπλήσσει ακόμη περισσότερο είναι ο ισχυρισμός σου πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν είναι καν τέχνη!!!

Πώς την ορίζεις την τέχνη εσύ; Και γιατί το "ο Ιούδας Φιλούσε Υπέροχα" δεν είναι τέχνη ενω π.χ. "η Παναγία των Παρισίων" είναι; (ή δεν είναι ούτε αυτό; )
 
Φάρε,

αν δεν αποδέχεσαι τον όρο "παραλογοτεχνία" τότε δεν υπάρχει η κοινή βάση για να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Επιπλέον, στο σχόλιό σου διαχωρίζεις κάπως τη λογοτεχνία (τέχνη του λόγου) από την τέχνη, με έναν τρόπο που δεν τον καταλαβαίνω.

Εγώ νομίζω πως σε ό, τι είπα ήμουν σαφής. Δε μπορώ να βάλω στο ίδιο τσουβάλι την κυρία που έγραψε τον Ιούδα με το Λουντέμη, το Ζολά, τον Τολστόι ή τον Φλωμπέρ.

Δεν ξέρω αν τον έχεις διαβάσει τον Ιούδα, ώστε να μπορούμε να το σχολιάσουμε λεπτομερώς. Η δική μου εντύπωση για το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι πρόκειται για μια ιστορία απιστίας, που θα μπορούσα να τη βρω και σε ένα Άρλεκιν, σε ένα φωτορομάντζο ή σε μια μεσημεριανή εκπομπή. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα που να διευρύνει τους ορίζοντές μου, να μου προσφέρει μια καινούρια οπτική για τον κόσμο, να με κάνει ν' αφήσω έστω και για ένα δευτερόλεπτο το βιβλίο στην άκρη και να με κάνει να σκεφτώ, να συνδυάσω, να συνθέσω ή αυτό που τόσο όμορφα είπες στο ομιλητήριο, να κάνει την ψυχή μου ν' αναδιπλωθεί.

Όσο για την Παναγία των Παρισίων, τι με ρωτάς τώρα; Αν είναι τέχνη ένα μυθιστόρημα με τόσο αριστοτεχνικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες; Με πλοκή που σε τυλίγει; Με θέματα πανανθρώπινα και οικουμενικά, όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η ομορφιά, η καλοσύνη, η θρησκεία; Αν είναι τέχνη ένα βιβλίο, που ενώ γράφτηκε πριν σχεδόν διακόσια χρόνια καταφέρνει ακόμα να μεταδίδει μηνύματα και να συγκινεί;

Γεγονός είναι ότι οι απόψεις μας για την τέχνη απέχουν έτη φωτός. Το έχουμε ξανασυζητήσει. Και σίγουρα, ούτε εσύ μπορείς να πείσεις εμένα, ούτε εγώ εσένα. Παρόλα αυτά μπορούμε να συζητάμε επ' άπειρον και χωρίς να κινδυνεύει να παρεξηγηθεί ο ένας από τον άλλο, ελπίζω, τώρα πια. ;)
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Δεν διάβασα τον Ιούδα μήτε και Άρλεκιν όμως έχω μια εικόνα περί τίνος πρόκειται. Για εμένα όλα αυτά είναι τέχνη και φυσικά λογοτεχνία. Όμως από τα λεγόμενά σου καταλαβαίνω πως λογοτεχνία είναι για σένα κάτι που διευρύνει ορίζοντες και σε κάνει να σκέφτεσαι. Εγώ την λογοτεχνία δεν την αντιλαμβάνομαι καθόλου έτσι.

Εάν το τσουβάλι λοιπόν γράφει απ' έξω "λογοτεχνία", τότε εγώ βάζω χαλαρά μέσα παρέα Άρλεκιν, Μπουκόφσκη, Μπόρχες και Ντοστογέβσκη.

Παρεπμπιπτόντως, "η Παναγία των Παρισίων" είναι το μόνο βιβλίο που κατά την ανάγνωση παρέλειψα δύο ολόκληρα κεφάλαια (εξαιρετικά βαρετά για εμένα) και ακόμη δεν έχω καταφέρει να το τελειώσω! Βέβαια αυτό δεν λέει και τίποτα. Είναι λογοτεχνία, αλίμονο. Ακριβώς όπως δεν λέει και πολλά ότι σε σένα δεν αρέσουν τα Άρλεκιν τα οποία αρέσουν σε ένα σωρό κόσμο.

Από εκεί και πέρα μπορούμε να μιλήσουμε για καλή λογοτεχνία, για κακή λογοτεχνία, για απλοϊκή λογοτεχνία κτλ. όμως αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.
 
Πολύ έξυπνο το χρώμα στη βιβλιοθήκη μας....
Αν θα καταλάβαινα απο το γράψιμο; ......πιστεύω πως ναι...οι άνδρες δεν γράφουν με συναίσθημα, η γραφή τους ειναι σκληρή και ξεχνάνε πολλά μικρά πράγματα που δίνουν "χρώμα" σε μια πλοκή.
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
ωιμέ, Χριστίνα, πόσο διαφωνούμε. Το περισσότερο συναίσθημα θυμάμαι να το βρίσκω σε κείμενα που γράψανε άντρες. Να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά το συναίσθημα τάχα τα δύο φύλα;
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Καποια βιβλια επιστημονικης φαντασιας που εχω διαβασει μπορουν ανετα να τα διαβασουν και τα δυο φυλα (και μαλιστα καποιες γνωστες μου ειναι πορωμενες με καποια, οπως πχ το Δισκοκοσμο). Καποια αλλα παλι δε φανταζομαι με τιποτα να μπορουν να τα διαβασουν κοριτσια, και σιγουρα απευθυνονται αποκλειστικα στον αρσενικο εφηβοκοσμο! Δεν ειναι ομως καθολου γνωστα και δεν εχει νοημα να τα αναφερω ουτε ως παραδειγματα.
 
Top