Γιατί στα πιο πολλά βιβλία το άτομο που θα εμπιστευτεί περισσότερο ο ήρωας θα είναι το άτομο που θα τον προδώσει στο τέλος? Υπάρχει τελικά πραγματική φιλία? Τα βιβλία και οι ιστόριες είναι βγαλμένες από τη ζωή..Μήπως αυτό θα πρέπε να μας προβληματίζει?..Ζούμε σ ένα κόσμο που η εξέλιξη της τεχνολογίας και των κοινωνικών δυκτίων κατήργησαν την ανθρώπινη επαφή..Πόσο εύκολο είναι άραγε να βρείς πραγματικούς φίλους σήμερα? Ίσως τελικά σε παλαιότερες εποχές χώρις τα μέσα που έχουμε σήμερα οι άνθρωποι να ήταν πιο ευτυχισμένοι και πιο δεμένοι μεταξύ τους..
Υπάρχει πραγματική φιλία;
- Thread starter Μυρσινακη
- Start date
Ετσι πιστεύω και γω πως παλαιότερα ήταν και καλύτερα το μαρτυρούν και οι ταινίες και η λογοτεχνία της εποχής . Σήμερα ο καθένας κοιτά την πάρτυ του ολίγον , μας έχουν κάνει έτσι με τον υπερ-καταναλωτισμό και τον υλισμό και ο καθένας μας κοιτά μόνο να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες και δεν το καταλαβαίνουμε καν. Ε πως να στεριώσει η φιλία πια μόνο σε ειδικες περιπτώσεις.
Καμιά σχέση δεν υπάρχει σε ιδεατή μορφή και οι άλλοι μπορούν να μας καταλάβουν ως εκεί που τους επιτρέπει η γνωστική ικανότητα τους προερχόμενη απ' την παιδεία και την εμπειρία τους. Το παραπέρα που τους δίνουμε θα το καταλάβουν σ' ένα δεύτερο χρόνο κάνοντας μια υπέρβαση, ή ποτέ. Παρόλ' αυτά υπάρχουν εκείνες οι σχέσεις που πλησιάζουν κοντά στον ιδανικό, ποτέ όμως ακριβώς γιατί όλοι έχουμε κρυφά πάθη, γιατί όλα έχουν να κάνουν με τη διάθεση της στιγμής.
Ιζι αν εχεις βιωσει την αγνη φιλία ε , εισαι υπερ-τυχερη εγω καποιες μορφες της σε βαθμο ομως απολυτο η ικανοποιητικο neverΣύντομη απάντηση: Ναι. Διαχρονικά))
Και εγω θα συμφωνησω με Στιλλ και Ιζι.
Κι εγώ με τη σειρά μου θα συμφωνήσω με τη Στιλλ, που συμφωνεί με την Ίζι, καθώς και με το Χρυσόστομο που συμφωνεί με τη Στιλλ, που συμφωνεί με την Ίζι. 
Συγγνώμη παιδιά, με έπιασε η χαζομάρα μου, αλλά δεν το ειρωνεύομαι! Όντως, πιστεύω στις γερές αληθινές φιλίες. Ακόμη και σε φιλία μέσα σε ερωτική σχέση.
Είσαι πολύ τυχερή τότε οι φίλοι αν ειναι αληθινοί είναι θυσαυρος..πιστευω πως υπαρχει αληθινη φιλια, απλα ειναι δυσκολο να βρεις τα ατομα που μπορουν να την προσφερουν. Ευτυχως εχω τετοιους φιλους
Καλές σκέψεις. Μόνο ο προβληματισμός για τη φιλία αρκεί για να κάνει έναν άνθρωπο να το ψάξει. Και πραγματικά φαίνεται ότι ο ήρωας προδίδεται, γιατί είναι πραγματικά έτοιμος για τη φιλία. Αλλά όχι πολύ προσεκτικός ώστε να μην την "πατήσει". Είναι εξαιρετικά δύσκολο πράγμα η φιλία. Πολλοί δεν έχουμε αναρωτηθεί γιατί είναι σε έλλειψη. Νομίζω ότι οι αρχές για να υπάρξει μια φιλία είναι να είναι κάποιος ανοιχτός στις σκέψεις του και τα αισθήματά του και επίσης ειλικρινής. Τα δύο αυτά δεν ξέρω αν ξεχωρίζουν.
Όμως δεν βλέπω ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας κατάργησε την ανθρώπινη επαφή. Φοβάμαι ότι συμβαίνει το αντίθετο, η κατάργηση της ανθρώπινης επαφής είναι που δίνει ώθηση στην τεχνολογία.
Ρωτάς πόσο εύκολο είναι να να βρει κανείς πραγματικούς φίλους. Για μένα είναι δύσκολο, αλλά θα μπορούσε και να είναι εύκολο. Μερικά πράγματα μπορεί να φαντάζουν δύσκολα και να απαιτούνε μεγάλη προσπάθεια, αλλά να μην είναι η προσπάθεια που τα λύνει, εδώ δεν έχω καλή απάντηση. Νομίζω ότι το ψάξιμο είναι αυτό που μας δίνει τις λύσεις. Αλλά το μυαλό μας εγκλωβισμένο στις προκαταλήψεις και στη διαμόρφωση που έχει, δυσκολεύεται να βρει τις αλήθειες. Αν κάποιος ξεκινήσει με απλότητα και χωρίς εγωισμό, μπορεί να βρει κάποια άκρη του νήματος για να ξεκινήσει. Εσύ έχεις ξεκινήσει?
Μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι "Η ενδεκάτη εντολή" (στίχοι Νίκος Γκάτσος) https://www.youtube.com/watch?v=3zac0Z455S8 . Δεν ξέρω για ποιό θέμα μιλάει, αλλά νομίζω ότι είναι κοντά.
.
Πιστευω πως υπαρχει αληθινη φιλια, οπως και ερωτας, οποτε συμφωνω με τους προλαλησαντες.
“Φίλε μου Αδριανέ!.. Ένας σταυραδερφός! Είναι άλλο πράγμα!...Κάτι που ίσως να μην υπάρχει.... Ένας σταυραδερφός γίνεται μόνος του, δεν τον κάνει κάποιος άλλος, και γι’ αυτό η αγάπη του είναι μεγάλη, ανιδιοτελής, μας ζεσταίνει την καρδιά! Γιατί βλέπεις, όταν προσφέρουμε υπηρεσίες, είναι εύκολο να μας αγαπάνε. Αλλά, να που έφτασα σήμερα να αναρωτιέμαι: μπορεί κάποιος από μόνος του να αγαπήσει πολύ;”
Από το “Κοντίν” του Παναΐτ Ιστράτι.
“Από όλα τα αισθήματα που ο Πλάστης φύτεψε στην καρδιά μας, ή φιλία είναι αυτό που μπορούμε καλύτερα να εξηγήσουμε και το μόνο που κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα ζώα, με μόνη εξαίρεση το σκύλο, μια και το ζώο αυτό έχει το χάρισμα της ανυστερόβουλης αγάπης σε τέτοιο βαθμό ανεπτυγμένο που φθάνει μέχρι τη θυσία, μέχρι του σημείου να μην μπορεί να επιζήσει, καμιά φορά, μετά το θάνατο του κυρίου του.
Αγαπάμε τους γονείς μας γιατί είναι γονείς μας και τους απογόνους μας γιατί είναι απόγονοί μας. "Αγαπάμε ακόμη τους αδελφούς και τις αδελφές μας γιατί είναι τ' αδέλφια μας. Μια γυναίκα, την αγαπάμε και μας αγαπάει, μετά από μια ορισμένη ηλικία – Θεέ μου! ξέρεις καλύτερα από μας το γιατί. Κι όλες αυτές τις αγάπες, τις αφήνουμε κάποια μέρα απότομα, όταν δεν υπάρχουν πια λόγοι που να μας αναγκάζουν να τη συνεχίσουμε.
Και τα ζώα δε διαφέρουν πολύ στο σημείο αυτό. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να υπερηφανευόμαστε. Όμως τι μας κάνει ν' αγαπάμε έναν άνθρωπο, έναν άγνωστο – ένα ξένο καμιά φορά, με τον οποίο δεν καταφέρνουμε καν να συνεννοηθούμε. Γιατί τον αγαπάμε τόσο που καμιά φορά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν; - κοιτάζετε τα μάτια του, που είναι όμοια με τα δικά σας, και μέσα εκεί διακρίνετε τις ατέλειωτες επιθυμίες σας. Το πρόσωπό του, που λάμπει, και θέλετε να το κρατήσετε για πολύ μέσα στα χέρια σας, και πάνω στα δικά του χέρια, που ξεκουράζονται καμιά φορά πάνω σ' ένα τραπέζι, σαν τα πόδια ενός καλού σκύλου, μετά βίας αντιστέκεστε στην επιθυμία να ακουμπήσετε το μάγουλό σας, το μέτωπό σας που καίει, γιατί ή αγάπη αυτή είναι σαν φλόγα, η μόνη φλόγα που αντιστέκεται στις μπόρες της ζωής, ή μόνη που τρέφεται μ' ένα λάδι που ο Θεός δημιούργησε χωρίς να σκεφτεί διόλου «το κακό».
Η φιλία αυτή συναντιέται μόνο μία φορά στη ζωή, και συμβαίνει από την πρώτη στιγμή ή ποτέ. Όποιος τη γνώρισε άγγιξε το απόλυτο: ή ζωή μπορεί να την ποτίζει με το φαρμάκι της όσο θέλει, θα παραμείνει καλή. Και ο δυστυχής που δεν την γνώρισε, δηλαδή που δεν στάθηκε ικανός να τη γνωρίσει, θα ξαναγυρίζει εδώ κάτω μέχρι ή καρδιά του να καεί απ' αυτήν - και τότε μόνον θα πάρει τη θέση της στην αιώνια ζωή, ή στην αιώνια ανυπαρξία ”
Από το “Ο Μιχαήλ” του ίδιου συγγραφέα.
Από το “Κοντίν” του Παναΐτ Ιστράτι.
“Από όλα τα αισθήματα που ο Πλάστης φύτεψε στην καρδιά μας, ή φιλία είναι αυτό που μπορούμε καλύτερα να εξηγήσουμε και το μόνο που κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα ζώα, με μόνη εξαίρεση το σκύλο, μια και το ζώο αυτό έχει το χάρισμα της ανυστερόβουλης αγάπης σε τέτοιο βαθμό ανεπτυγμένο που φθάνει μέχρι τη θυσία, μέχρι του σημείου να μην μπορεί να επιζήσει, καμιά φορά, μετά το θάνατο του κυρίου του.
Αγαπάμε τους γονείς μας γιατί είναι γονείς μας και τους απογόνους μας γιατί είναι απόγονοί μας. "Αγαπάμε ακόμη τους αδελφούς και τις αδελφές μας γιατί είναι τ' αδέλφια μας. Μια γυναίκα, την αγαπάμε και μας αγαπάει, μετά από μια ορισμένη ηλικία – Θεέ μου! ξέρεις καλύτερα από μας το γιατί. Κι όλες αυτές τις αγάπες, τις αφήνουμε κάποια μέρα απότομα, όταν δεν υπάρχουν πια λόγοι που να μας αναγκάζουν να τη συνεχίσουμε.
Και τα ζώα δε διαφέρουν πολύ στο σημείο αυτό. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να υπερηφανευόμαστε. Όμως τι μας κάνει ν' αγαπάμε έναν άνθρωπο, έναν άγνωστο – ένα ξένο καμιά φορά, με τον οποίο δεν καταφέρνουμε καν να συνεννοηθούμε. Γιατί τον αγαπάμε τόσο που καμιά φορά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν; - κοιτάζετε τα μάτια του, που είναι όμοια με τα δικά σας, και μέσα εκεί διακρίνετε τις ατέλειωτες επιθυμίες σας. Το πρόσωπό του, που λάμπει, και θέλετε να το κρατήσετε για πολύ μέσα στα χέρια σας, και πάνω στα δικά του χέρια, που ξεκουράζονται καμιά φορά πάνω σ' ένα τραπέζι, σαν τα πόδια ενός καλού σκύλου, μετά βίας αντιστέκεστε στην επιθυμία να ακουμπήσετε το μάγουλό σας, το μέτωπό σας που καίει, γιατί ή αγάπη αυτή είναι σαν φλόγα, η μόνη φλόγα που αντιστέκεται στις μπόρες της ζωής, ή μόνη που τρέφεται μ' ένα λάδι που ο Θεός δημιούργησε χωρίς να σκεφτεί διόλου «το κακό».
Η φιλία αυτή συναντιέται μόνο μία φορά στη ζωή, και συμβαίνει από την πρώτη στιγμή ή ποτέ. Όποιος τη γνώρισε άγγιξε το απόλυτο: ή ζωή μπορεί να την ποτίζει με το φαρμάκι της όσο θέλει, θα παραμείνει καλή. Και ο δυστυχής που δεν την γνώρισε, δηλαδή που δεν στάθηκε ικανός να τη γνωρίσει, θα ξαναγυρίζει εδώ κάτω μέχρι ή καρδιά του να καεί απ' αυτήν - και τότε μόνον θα πάρει τη θέση της στην αιώνια ζωή, ή στην αιώνια ανυπαρξία ”
Από το “Ο Μιχαήλ” του ίδιου συγγραφέα.