Θεωρώ ότι μερικές φορές η χρήση του όρου "Φασισμός" γίνεται καταχρηστικά και χωρίς πολλές φορές να ξέρουν αυτοί που τον χρησιμοποιούν τι ακριβώς σημαίνει. Γνωστό λάθος που έχω παρατηρήσει ξανά και ξανά είναι η χρήση του όρου αυτού για να χαρακτηριστεί η Χούντα (1967-1974).
Φασισμός είναι ένα μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα υπερεθνικισμού το οποίο θεωρεί ότι ο τρόπος διακυβέρνησης της χώρας πρέπει να είναι απόλυτος υπό έναν μεγάλο ηγέτη, που λατρεύεται. Επίσης, ο φασισμός συνήθως θέλει την αναθεώρηση των συνόρων μέσω της χρήσης διπλωματίας και πολέμου, ενώ είναι ρατσιστικός και ξενοφοβικός.
Η Χούντα, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, δεν ήταν φασιστικό καθεστώς γιατί:
1) Δεν βασιζόταν σε μαζικό κίνημα και κινητοποίηση του λαού, αλλά στον στρατό.
2) Δεν υπήρχε ένας μεγάλος ηγέτης που να λατρεύεται (ο Παπαδόπουλος ουδέποτε είχε την λατρεία που έδειχναν οι πολίτες στον Χίτλερ η στον Μεταξά).
3) Δεν είχε ρατσιστικά και ξενοφοβικά στοιχεία.
4) Προχώρησε σε μερική μόνο αναθεώρηση των συνόρων (Κύπρος).
Άρα, δεν ήταν φασιστικό καθεστώς. Ακόμα και το καθεστώς του Μεταξά, αν και προσπάθησε μα μιμηθεί τον φασισμό, δεν ήταν καθαρά φασιστικό καθεστώς:
1) Ο Μεταξάς λατρεύονταν ως μέγας ηγέτης. Αυτό ήταν το μόνο καθαρά φασιστικό χαρακτηριστικό της δικτατορίας του Μεταξά.
2) Ο Μεταξάς βάσιζε στην εξουσία του όχι σε ένα μαζικό κίνημα, αλλά στον Βασιλέα και το στον στρατό.
3) Δεν είχε ρατσιστικά και ξενοφοβικά στοιχεία.
4) Επιζητούσε διατήρηση του status quo, και όχι αναθεώρηση των συνόρων.
Άρα η χρήση του όρου "φασισμός" για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και την Χούντα είναι λανθασμένη. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια Βασιλική Δικτατορία, στην δεύτερη μια στρατοκρατία. Παρόμοια είναι και η κατάσταση σχετικά με την Ιαπωνία στον Β'ΠΠ. Η Ιαπωνία ήταν ένα στρατοκρατικό καθεστώς, όχι ένα φασιστικό καθεστώς.
Αντίθετα, ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ βάσιζαν την εξουσία τους σε μαζικά κινήματα, τα καθεστώτα τους ήταν ρατσιστικά, υπήρχε λατρεία του ηγέτη, και η Ιταλία και η Γερμανία ήθελαν αναθεώρηση των συνόρων.
Φασισμός είναι ένα μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα υπερεθνικισμού το οποίο θεωρεί ότι ο τρόπος διακυβέρνησης της χώρας πρέπει να είναι απόλυτος υπό έναν μεγάλο ηγέτη, που λατρεύεται. Επίσης, ο φασισμός συνήθως θέλει την αναθεώρηση των συνόρων μέσω της χρήσης διπλωματίας και πολέμου, ενώ είναι ρατσιστικός και ξενοφοβικός.
Η Χούντα, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, δεν ήταν φασιστικό καθεστώς γιατί:
1) Δεν βασιζόταν σε μαζικό κίνημα και κινητοποίηση του λαού, αλλά στον στρατό.
2) Δεν υπήρχε ένας μεγάλος ηγέτης που να λατρεύεται (ο Παπαδόπουλος ουδέποτε είχε την λατρεία που έδειχναν οι πολίτες στον Χίτλερ η στον Μεταξά).
3) Δεν είχε ρατσιστικά και ξενοφοβικά στοιχεία.
4) Προχώρησε σε μερική μόνο αναθεώρηση των συνόρων (Κύπρος).
Άρα, δεν ήταν φασιστικό καθεστώς. Ακόμα και το καθεστώς του Μεταξά, αν και προσπάθησε μα μιμηθεί τον φασισμό, δεν ήταν καθαρά φασιστικό καθεστώς:
1) Ο Μεταξάς λατρεύονταν ως μέγας ηγέτης. Αυτό ήταν το μόνο καθαρά φασιστικό χαρακτηριστικό της δικτατορίας του Μεταξά.
2) Ο Μεταξάς βάσιζε στην εξουσία του όχι σε ένα μαζικό κίνημα, αλλά στον Βασιλέα και το στον στρατό.
3) Δεν είχε ρατσιστικά και ξενοφοβικά στοιχεία.
4) Επιζητούσε διατήρηση του status quo, και όχι αναθεώρηση των συνόρων.
Άρα η χρήση του όρου "φασισμός" για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και την Χούντα είναι λανθασμένη. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια Βασιλική Δικτατορία, στην δεύτερη μια στρατοκρατία. Παρόμοια είναι και η κατάσταση σχετικά με την Ιαπωνία στον Β'ΠΠ. Η Ιαπωνία ήταν ένα στρατοκρατικό καθεστώς, όχι ένα φασιστικό καθεστώς.
Αντίθετα, ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ βάσιζαν την εξουσία τους σε μαζικά κινήματα, τα καθεστώτα τους ήταν ρατσιστικά, υπήρχε λατρεία του ηγέτη, και η Ιταλία και η Γερμανία ήθελαν αναθεώρηση των συνόρων.