Τίτλος: Το μαύρο σύννεφο
Πρωτότυπος τίτλος: The black cloud
Συγγραφέας: Φρεντ Χόιλ (Fred Hoyle}
Μετάφραση : Χαρά Μανεσιώτου
Εκδόσεις: Λέξημα
Έτος έκδοσης: 1998
Έτος πρώτης έκδοσης : 1957 (Αγγλικά)
Αριθμός σελίδων: 248
ISBN: 9607578112
Όταν διαβάζω ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, θέλω να ανταποκρίνεται και στους δύο όρους που περιγράφουν αυτό το είδος : να είναι και επιστημονικά έγκυρο και να έχει και μπόλικη φαντασία. Τώρα, θα μου πει κάποιος "Μπορεί, καμιά φορά, το δεύτερο να χρησιμοποιηθεί εις βάρος του πρώτου". Σύμφωνοι, αρκεί να μη γίνεται με κραυγαλέο τρόπο. Για παράδειγμα, το '50 ή το '60 δεν υπήρχαν πληροφορίες για το τι υπήρχε επάνω στην επιφάνεια του Άρη ή της Αφροδίτης, οπότε η φαντασία οργίαζε (και καλά έκανε). Αν όμως εν έτει 2013 κυκλοφορήσει μυθιστόρημα Ε.Φ. που να μιλάει για πράσινα ανθρωπάκια, τότε μιλάμε για πολύ κακή λογοτεχνία (στα τρένααααα).
Η επιστημονική εγκυρότητα του "Μαύρου σύννεφου", για την εποχή που γράφτηκε τουλάχιστον, εξασφαλίζεται από το αδιαμφισβήτητο κύρος του συγγραφέα, ο οποίος ήταν υπήρξε από τους επιδραστικότερους αστρονόμους/αστροφυσικόύς. Δίνει πραγματικά μαθήματα φυσικής, φιλοσοφίας και βιολογίας σε όλη την έκταση του κειμένου, με τρόπο που δε γίνεται ούτε στιγμή βαρετός.
Η πλοκή στηρίζεται σε μία εξαιρετική, από κάθε άποψη, ιδέα : "ένα είδος περίεργου αστρικού νέφους πλησιάζει το ηλιακό σύστημα και περικυκλώνοντας τη Γη, της στερεί το ηλιακό φως. Μία ομάδα προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση και όταν όλα δείχνουν ότι είναι πολύ άσχημη, ανακαλύπτουν κάτι που θα αλλάξει τα πάντα...". Ο ρυθμός με τον οποίο εξελίσσεται η υπόθεση είναι πολύ γρήγορος, με την κακή όμως έννοια, γιατί αφήνει την εντύπωση ότι δεν δουλεύτηκε αρκετά από λογοτεχνικής άποψης. Σε αυτό συνηγορεί και η επιπεδότητα των χαρακτήρων. Δεν αναπτύσσονται όσο πρέπει και δεν πείθουν αρκετά.
Το βιβλίο μου άρεσε σε γενικές γραμμές και το συνιστώ στους φίλους της Ε.Φ. Αν δε ο Χόιλ ήταν το ίδιο καλός στη λογοτεχνία όσο και στη φυσική, τότε θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα.